Pocisk ziemia-powietrze

Ziemia-powietrze pocisk lub pocisk anty-samolot , jest pocisk celu osiągnięcia anteny cel o wyrzuceniu z ziemi ( ziemia-powietrze pocisków ) lub morza ( morze-powietrze pociski ) zasadniczo do celów obrony przeciwlotniczej . Technicznie rzecz biorąc, rakiety powietrze-morze i pociski ziemia-powietrze przeszły tak zbieżny rozwój, że obecnie tworzą prawie jedną i tę samą klasę.

Historyczny

Pierwotnie zaprojektowane do zwalczania bombowców operujących na dużych wysokościach, pociski ziemia-powietrze pojawiły się podczas II wojny światowej . Niemcy uruchomił kilka programów z 1941 roku , ale nie mógł dotrzeć na czas, chociaż niektórzy lubią fliegerfaust krótko próbował. Jedyny program aliancki dotyczący samobieżnej maszyny tego typu, brytyjski Brakemine , wypadł niewiele lepiej.

Pojawienie się na początku 1950 roku z bombowców strategicznych zdolnych do latania na wysokościach od 13 do 15000 metrów ( B-52 , B-58 , Tu-16 , Tupolev Tu-22 ) doprowadziły do zagrożenia przeciwko której pistolety nawet anty- samoloty ciężkiego kalibru nie mogły nic zrobić. Następnie zobaczyliśmy, jak się pojawiły:

Pierwsze użycie w walce i zwycięstwie tej nowej kategorii broni występuje, gdy samolot rozpoznawczy RB-57 Canberra tajwański sił powietrznych został zestrzelony7 października 1959salwą 3 S-75 Dvina ( terminologia NATO  : wytyczne SA-2) Armii Ludowo-Wyzwoleńczej .

Ale wszystkie te systemy były stałe, pół-mobilne, czasem zakopane i były bardziej przeznaczone do strategicznej obrony przed bombowcami. Około 1955 roku armia amerykańska uruchamia obszar obrony przeciwrakietowej i teatru działań: system broni Hawk , aby być tak mobilnym jak bateria 90  mm w swoim czasie i móc śledzić swoje armie natychmiastowo. Zadaniem ZSRR jest zapewnienie większej mobilności taktycznej pociskom ziemia-powietrze obrony obszaru za pośrednictwem SA-4 Ganef i SA-6 Gainful , oba na wagonach gąsienicowych.

XX wieku pojawiły się pociski rakietowe ziemia-powietrze krótkiego zasięgu, które podwoiły (zanim prawie zniknęły, z wyjątkiem sił morskich) działa średniego kalibru, takie jak 40 mm Bofors i dwururowe 30  mm zamontowane na podwoziu AMX. . 13 w Francji .

Jednostki Gwardii Narodowej Stanów Zjednoczonych były przez pewien czas wyposażone w Rolanda zamontowane na podwoziu gąsienicowym Chaffee .

W tym samym czasie pojawiły się rakiety ziemia-powietrze bardzo krótkiego zasięgu, takie jak amerykański przenośny Redeye , radziecki SA-7 , szwedzki RBS 70 , francuski Mistral i brytyjski Blowpipe .

Wojna w Wietnamie , w której pierwszy samolot został zestrzelony przez pocisk wystrzelony ze statku23 maja 1968kiedy RIM-8 Talos wystrzelił z USS  Long Beach  (CGN-9) zestrzelił północnowietnamski MiG w odległości prawie 105 km, wtedy wojna Jom Kippur w 1973 roku dowiodła skuteczności tych pocisków przeciwko wszystkim samolotom , od bardzo wysokich do bardzo mała wysokość i zmusiła siły powietrzne do wdrożenia określonych strategii ich eliminacji ( Wild Weasel dla USAF).

Podczas wojny o Falklandy brytyjskie powietrzne i naziemne pociski przeciwlotnicze były ważną częścią obrony przed argentyńskimi siłami powietrznymi, z różnymi skutkami.

Podczas izraelskiej interwencji wojskowej w Libanie w 1982 r. Syryjskie baterie ziemia-powietrze zostały zniszczone przez izraelskie siły powietrzne dominujące nad przeciwnikiem w walce elektronicznej .

Na początku 1980 roku , NATO zaczęły odzwierciedlać od pojemności powierzchnia-powietrze pociski, by stać się multi-cel w obliczu nowych zagrożeń ( warkotem , odstający broni, morze do morza pocisk , taktyczny powierzchniowo do powierzchni pocisk z Scud typu ). Wojna w Zatoce Perskiej w 1991 r. Potwierdziła tę refleksję, która została wzbogacona o koncepcję rzutowania systemów ziemia-powietrze w celu ochrony sił.

MIM-104 Patriot w wersji pierwotnej, nie przeznaczone dla funkcji anty-rakiet. Jego skuteczność przeciwko irackim rakietom balistycznym Scud podczas wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku była w dużej mierze przesadzona z powodów politycznych.

Patriot, bardzo modułowy, został od tego czasu głęboko zmodyfikowany (Pac 2 i 3), aby zapewnić również misję przeciwrakietową.

Podczas wojny w Iraku w 2003 roku, był przyczyną Friendly Fire zestrzeleniu Tornado z RAF i F / A-18 z US Navy.

Pociski opracowane od czasów MEADS amerykańsko-niemiecko-włoskich, francusko-włoskich Aster oraz rosyjskich S-300 , S-400 i S-500 są wielokierunkowe i wielotorowe, samoloty nie są ich jedynym celem.

Typologia

Zgodnie z zakresem

Pociski o bardzo krótkim zasięgu

Są to lekkie pociski (15 do 20  kg na amunicję), strzelające z ramienia, realizowane przez dwóch mężczyzn, jak np. Mistral , FIM-92 Stinger czy 9K32 Strela-2 . Ich zasięg nie przekracza 5  km . Są bardzo szybkie (około Mach 3). Na ogół mają system naprowadzania na podczerwień. Niektórzy używają naprowadzania laserowego, jak na przykład szwedzki RBS 70 .

Ten typ pocisków zaczął się rozprzestrzeniać w latach 80. z inicjatywy Stanów Zjednoczonych, które wyposażyły ​​afgańskich bojowników ruchu oporu w pociski Stinger, aby przeciwdziałać intensywnemu użyciu helikopterów przez najeźdźców ZSRR . Udowodnili swoją skuteczność, czyniąc loty na małych wysokościach szczególnie niebezpiecznymi. Ale te pociski krążące teraz na czarnym rynku budzą obawy przed użyciem terrorystów przeciwko samolotom pasażerskim.

Pociski krótkiego zasięgu

Przykłady: Roland , Crotale . Ich zasięg sięga około piętnastu kilometrów. Ich naprowadzanie odbywa się najczęściej za pomocą radaru (z wyjątkiem brytyjskiego krótkiego oszczepu, który wykorzystuje naprowadzanie na podczerwień).

Pociski średniego zasięgu

Przykłady: HAWK , SA-6 . Ich zasięg sięga około pięćdziesięciu kilometrów. Kierują się wyłącznie radarem.

Pociski dalekiego zasięgu

Ich zasięg jest większy niż 100  km, a ich naprowadzanie odbywa się wyłącznie za pomocą radaru. Przykład: rosyjski S300 / 400 , amerykański MIM-104 Patriot lub europejski Aster .

W tej drugiej kategorii można wyróżnić pociski przeciwbalistyczne, takie jak RIM-161 Standard Missile 3 .

Zgodnie z zarzutem wojskowym

Na tego rodzaju uzbrojeniu występuje kilka rodzajów głowic :

  • konwencjonalny ładunek odłamkowy, kule
  • ładuje się metalowymi prętami (pojedynczymi lub „wiązanymi”), techniką szeroko stosowaną w rosyjskich pociskach
  • Skoncentrowany spray, wstępnie rozdrobniony ładunek (jak grzechotnik eksplodujący tuż po przekroczeniu celu, odrzucając około 75% odłamków do tyłu)

Według wyrzutni

Pociski ziemia-powietrze mogą być używane przez kilka typów wyrzutni.

  • przenośne wyrzutnie przez człowieka, w przypadku pocisków rakietowych o bardzo krótkim zasięgu,
  • gdy ciągnik Erector-wyrzutnie dla systemów naziemnych,
  • z okrętów dla systemów okrętowych.

W latach 2010 prowadzono dyskusje na temat wyposażenia okrętów podwodnych w pociski przeciwlotnicze w celu obrony przed śmigłowcami przeciw okrętom podwodnym lub samolotami patrolowymi .

Wymienianie kolejno

Afryka Południowa

Niemcy

Kanada

Chiny

Stany Zjednoczone

Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych Armia Stanów Zjednoczonych Nasza Marynarka Wojenna

Francja

Indie

  • Akash

Iran

Izrael

Japonia

  • Pocisk typu 81 ziemia-powietrze  (pl)

Norwegia

Pakistan

Polska

UK

Szwecja

Tajwan

Związek Radziecki i Rosja

Uwagi i odniesienia

  1. www.designation-systems.net
  2. Krzysztof Dabrowski, „  The First SAM Kill  ” , na ACIG ,17 lipca 2012(dostęp 7 lutego 2013 )
  3. (w) David L. Boslaugh , When Computers Went to Sea: The Digitization of the United States Navy , Wiley-Blackwell,10 kwietnia 2003, 492,  str. ( czytaj online ) , s.  354.
  4. (en) 1982 - Liban , Heaven of Glory
  5. Guillaume Steuer, „  Zagrożenia powietrzne: okręty podwodne walczą  ”, Powietrze i kosmos ,30 listopada 2012

Zobacz też

Powiązane artykuły