Partia Pracy (mt) Partit Laburista (en) Maltańska Partia Pracy | |
Prezentacja | |
---|---|
Szef | Robert abela |
Fundacja | 15 marca 1921 |
Siedzenie | Blata l-Bajda, Il-Ħamrun Malta |
Grupa w Parlamencie Europejskim | Postępowy Sojusz Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim |
Pozycjonowanie |
Od 1992 : Środek od lewej do środka od prawej Przed 1992 : Lewo |
Ideologia |
Od 1992 : Socjaldemokracja Eurofilia Trzecia droga Przed 1992 : Demokratyczny socjalizm Lewicowy nacjonalizm Trzeci świat |
Przynależność europejska | Partia Europejskich Socjalistów |
Grupa w Parlamencie Europejskim | S&D |
Przynależność międzynarodowa | Międzynarodówka Socjalistyczna |
Zabarwienie | Czerwony |
Stronie internetowej | partitlaburista.org |
Reprezentacja | |
Posłowie | 36 / 67 |
Posłowie do PE | 4 / 6 |
Lokalni doradcy | 268 / 462 |
Partia Pracy ( PL ) (w języku maltańskim , Partit Laburista - w języku angielskim , Malta Partia Pracy ) jest maltański partia polityczna założona15 marca 1921. Kiedyś łączył socjalizm , nacjonalizm i trzeci świat, a dziś jest członkiem Partii Europejskich Socjalistów . Jej były prezydent Dom Mintoff jest figurantem walki o niepodległość archipelagu.
To jest 15 października 1920że powstał klub polityczny, Camera del Lavoro (Izba Pracy), w biurach notariusza Carbonaro, gdzie dwunastu założycieli zobowiązało się płacić 25 funtów miesięcznie, aby utrzymać klub przy życiu w celu utworzenia partii politycznej z zamiar wzięcia udziału w pierwszych wyborach powszechnych, które wkrótce odbędą się po raz pierwszy na Malcie. To jest :
Na ich pierwszym spotkaniu następnego dnia (16 października) tworzą biuro Camera del Lavoro , szybko znanego jako Klub Partii Pracy :
To jest 15 marca 1921, data wybrana ze względu na trzydziestą rocznicę encykliki Rerum novarum papieża Leona XIII , w której odbywa się zjazd założycielski Partii Pracy z Willianem Savoną jako pierwszym prezydentem.
Zupełnie nowa Partia Pracy wzięła udział w pierwszych wyborach powszechnych w 1921 roku i wybrała siedmiu posłów, w tym przyszłego arcybiskupa Malty Michaela Gonzi . Po wejściu w koalicję z Maltańską Unią Polityczną Partia Pracy ma swoich premierów.
W latach 1926 i 1934, Partia Pracy Savona zawarł sojusz z partii konstytucyjnej z Gerald Strickland . W 1927 r. pułkownik Michael Dundon był preferowany od Savony, ale zrezygnował ze względów zdrowotnych i to Pawlu Boffa objął kierownictwo partii wListopad 1928. Sojusz między labourzystami a konstytucjonalistami tworzy rząd znany jako tal-Compact (Pakt), który przyjmie pierwszą maltańską ustawę socjalną Workmen's Compensation Act , ustawę o wypadkach przy pracy , która wejdzie w życie wSierpień 1929. Stworzył także ośrodek szkoleniowy dla migrantów i rozpoczął budowę szpitala San Luqa w 1930 roku.
W latach 1928-1932 „kwestie religijne” spowodowały, że „Pakt” przegrał wybory powszechne w 1932 r. Partia Pracy była mocno zaangażowana w żądania dokerów i w 1933 r. broniła dziewięciu robotników oskarżonych o rozprowadzanie odpadów. Wywrotowe dokumenty, sześciu będą sądzeni, nikt nie zostanie skazany na więzienie. W środku wojny5 października 1943powstaje Generalny Związek Pracowników (z ang. General Workers' Union - GWU), związek zawodowy, który udzieli pełnego poparcia Partii Pracy.
W 1945 roku Partia Pracy Pawlu Boffy stanęła w wyborach (po raz pierwszy głosowali wszyscy mężczyźni w wieku 21 lat i więcej), pod nazwą Maltańska Partia Pracy. Po raz pierwszy w swojej historii program nie odwołuje się do religii. To wielki sukces Boffy, która przy wsparciu związku wprowadziła znaczące reformy: zniesienie Senatu, zniesienie prawa do wielokrotnego głosowania i prawa wyborczego kobiet. W obliczu masowych zwolnień w stoczniach wszyscy posłowie Partii Pracy rezygnująlipiec 1946, prowokując nowe wybory (pierwszy głos na kobiety), które wygrała Partia Pracy. Boffa jest nadal premierem, a Dom Mintoff występuje jako wicepremier, minister odbudowy. Ten rząd wprowadził w 1948 r. podatek dochodowy i utworzył usługi socjalne z systemem emerytalnym i rentowym dla starszych, niewidomych i niepełnosprawnych.
Szybko pojawiają się niezgody między Boffą, z prawego skrzydła partii, a Mintoffem, z lewego skrzydła, co do stanowiska, które partia musi zająć wobec „władzy okupacyjnej”, Mintoff opowiada się za włączeniem Malty do Wielka Brytania, Boffa pozostający na bardziej konserwatywnej linii. W 1949 r. partia otrzymała ultimatum od angielskiej Partii Pracy w sprawie pomocy finansowej dla partii, co spowodowało rozłam; Boffa pozostający premierem tworzy Maltańską Partię Robotniczą , Mintoff utrzymuje Maltańską Partię Pracy. W wyborach parlamentarnych w 1950 roku, obie strony uzyskały taką samą liczbę miejsc, ale Boffa sprzymierzył się z Partii Narodowej z Giorgio Borg Olivier . Baffa jest ministrem zdrowia i opieki społecznej, Mintoff pozostaje w opozycji. Mintoff zdobył 19 mandatów w wyborach w 1953 roku, ale Boffa z tylko trzema mandatami pozostał w koalicji z Partią Nacjonalistyczną; to ostatni raz, kiedy koalicja rządzi na Malcie.
W wyborach powszechnych w 1955 r. Mintoff i Maltańska Partia Pracy z większością utworzyły rząd, gdy Maltańska Partia Robotnicza rozpadła się i wkrótce wymarła. Rząd Mintoff (pisarz Ġużè Ellul Mercer jest Ministrem Pracy i Agatha Barbara , przyszły Prezydent, Minister Edukacji, Albert Hyzler , przyszły Tymczasowy Prezydent, Minister Zdrowia) pracuje nad stworzeniem nowych praw socjalnych: zasiłek dla bezrobotnych, ubezpieczenie zdrowotne, bezpłatne leki, pomoc przeciwgruźliczą, zaopatrzenie w mleko dzieci w wieku szkolnym itp. Ale ta legislatura jest zdominowana przez debaty na temat integracji Malty z Wielką Brytanią. Referendum w 1956 roku nie powiodła się, w obliczu wstrzymującym i opozycji z Partii Narodowej i Kościoła maltańskiego; negocjacje z Wielką Brytanią ukierunkowujące Mintoff i partię na niepodległość. Pogorszenie klimatu politycznego i społecznego doprowadzi do zamieszek przeciwko brytyjskiemu okupantowi, których kulminacją będzie28 kwietnia 1958 z wieloma aresztowaniami, w tym członkami rządu, takimi jak Barbara czy Hyzler, i ostatecznie rezygnacją rządu Mintoffa.
Pierwsze stanowisko przyjęte przez Mintoffa i Partię na rzecz Integracji Malty z Wielką Brytanią wywołało sprzeciw potężnego maltańskiego Kościoła katolickiego, na którego czele stał arcybiskup Michael Gonzi , który miał niejasne poglądy na prymat religii anglikańskiej. Sytuacja ta spowoduje nowy rozłam w 1962 r. wraz z utworzeniem Chrześcijańskiej Partii Robotniczej , co przyspiesza porażkę wyborów w 1962 r. Stanowisko Kościoła nadal obowiązuje podczas wyborów w 1966 r. Potępienia nie są już oficjalne, ale wielu księży głosi kazania podczas usługi przeciwko Partii Pracy i jej członkom. Koniec wojny między Kościołem a Partią Pracy, na mocy umowy podpisanej w Wielki Piątek , wymaga wstawiennictwa arcybiskupa Emmanuela Gerady , doradcy dyplomatycznego Watykanu , byłego biskupa koadiutora Malty, z pomocą brata Prospera Grecha , przyszłego kardynała. 1969. W 1969 inne uboczne konsekwencje, rozwiązanie Chrześcijańskiej Partii Robotniczej i nowy rozłam, w wyniku którego powstała Maltańska Partia Komunistyczna .
Daleko od władzy, zepchnięta w ręce opozycji, Partia Pracy również uczestniczyła w negocjacjach, które doprowadziły do niepodległości Malty w 1964 r. , ale nie zgadzając się z formą tej niepodległości, armia angielska była nadal obecna na Malcie i królowa Anglii nadal jest głową państwa, partia odmawia udziału w uroczystościach z okazji odzyskania niepodległości.
W wyborach w 1971 r. partia zawarła oficjalne porozumienie z Ogólnym Związkiem Pracowników Malta Maltija fil-Paċi u l-Progress (Malta maltański w pokoju i postępie), określając się jako socjaldemokrata. Program ten przewiduje renegocjacje z „obcymi siłami na Malcie”, ale także nowe środki socjalne: 40-godzinny tydzień pracy, płacę minimalną i reformę opodatkowania dochodów, równe prawa bez różnicy rasy, koloru skóry czy przekonań. Złapany również w silny ruch emigracyjny do Kanady i Australii , program oferuje rozwiązania na rzecz migracji, bezrobocia, edukacji, mieszkalnictwa, jakości życia, a także walki z korupcją.
Ledwie wybrany i uformował się drugi rząd Mintoff, negocjacje wojskowe i finansowe z Wielką Brytanią rozpoczęły się z pierwszym wynikiem, zastąpieniem Sir Maurice'a Henry'ego Dormana , gubernatora generalnego Malty , przez Maltańczyka, Anthony'ego Mamo , przyszłego pierwszego prezydenta Malty . W związku z jej opozycji, Partia Nacjonalistyczna od Borg Olivier, zmiana reżimu uzyskuje i Republiki Malty jest tworzony na13 grudnia 1974. Amerykańskie okręty wojenne mają zakaz zawijania na Maltę, a Kwatera Główna NATO na Malcie jest zamknięta. Proklamowana jest neutralność Malty, a Republika Malty stanęła po stronie państw niezaangażowanych, podejmując negocjacje gospodarcze z Libią , ZSRR i Chinami , które udzieliły wsparcia dla doków i stoczni.
W 1976 roku Partia Pracy została odnowiona i Mintoff utworzył swój trzeci rząd. W polityce wewnętrznej dwa rządy Mintoff znacjonalizowały wiele firm i utworzyły Air Malta , Sea Malta , Bank of Valletta , Mid-Med Bank , Telemalta i Xandir Malta ( Public Broadcasting Services ). Wynagrodzenia służb publicznych są rewidowane z zaostrzeniem skali, przyjętej dla 40-godzinnego tygodnia pracy , równego wynagrodzenia kobiet i mężczyzn. Przepisy dotyczące małżeństw cywilnych , dekryminalizacji cudzołóstwa i homoseksualizmu .
W wyborach powszechnych w 1981 roku Konstytucja Malty przeszła pierwsze testy. Partia Pracy zdobywa 49,1% głosów pierwszego wyboru i 34 mandaty , podczas gdy z 50,9% głosów pierwszego wyboru Partia Nacjonalistyczna ma tylko 31 mandatów . Mintoff zostaje zatem odnowiony na trzeci rząd z rzędu, ale nacjonalistyczni posłowie, którzy odrzucają wyniki, nie chcą siedzieć. Nie wiadomo, czy Mintoff chciałby zorganizować nowe wybory w pierwszym roku swojego rządu, ale powinien był się wycofać w obliczu sprzeciwu większości. Poważne ruchy społeczne doprowadziły do licznych bojkotów, m.in. jedynego ogólnokrajowego kanału telewizyjnego, ale także groźby zamachów. Ostatecznie Mintoff zrezygnował ze stanowiska premiera, zachowując przy tym status posła,22 grudnia 1984.
Na czele partii zastąpił go Karmenu Mifsud Bonnici , ówczesny wiceprezes ruchu i minister edukacji, który został premierem. Lata Mifsud Bonnici były naznaczone napięciami i przemocą, aż do przegłosowania poprawek do konstytucji, które wejdą w życie w wyborach w 1987 roku.
W wyborach powszechnych w 1987 r. Partia Pracy Misfuda Bonniciego została pokonana przez nacjonalistów Edwarda Fenecha Adamiego , dodatkowe mandaty przyznano nacjonalistom po raz kolejny w większości w pierwszym wyborze i w mniejszości w mandacie. W 1984 r. Misfud Bonnici, nie wykluczając z partii swoich zwolenników, którzy dopuścili się aktów przemocy, Toni Abela i Wenzu Mintoff opuścili Partię Pracy, aby utworzyć Zieloną Demokratyczną Partię Alternatywną .
Kolejna porażka w wyborach w 1992 roku doprowadziła do rezygnacji Mifsuda Bonniciego. George Vella jest proszony o objęcie funkcji przewodniczącego partii, ale ten odrzuca funkcję należącą do Alfreda Sant'a . Sant szybko zmodernizował partię, przeniósł się do nowej siedziby w Il-Ħamrun i był pierwszą partią polityczną, która stworzyła stację radiową Super One Radio i stację telewizyjną Super One TV . Partia Pracy zawiera umowy statutowe z Powszechnym Związkiem Zawodowym .
Sant, z Georgem Vellą i Georgem Abelą , przyszłym prezydentem republiki, prowadzi swoją partię do zwycięstwa w wyborach powszechnych w 1996 roku, z bardzo dużą większością w pierwszym wyborze, ale musi wprowadzić w życie poprawkę do konstytucji, aby uzyskać większość mandatów.
Program Partii Pracy opierał się na zniesieniu podatku od wartości dodanej , bardzo niepopularnego podatku przegłosowanego przez nacjonalistów w 1995 roku. Jednym z pierwszych działań rządu Sant jest zniesienie kwestionowanego podatku VAT, ale zastąpienie go podatkiem pośrednim. do CET ( Cła i Podatek Akcyzowy ), niezbyt popularnego, połączonego z gwałtownym wzrostem taryf za wodę i energię elektryczną. Sytuacja bardzo szybko się pogorszy, gdy po pięciu miesiącach zrezygnuje minister finansów Lino Spiteri , a skończy się, gdy Dom Mitoff wstrzymuje się od głosowania nad budżetem na 1998 rok, a przede wszystkim sprzeciwia się projektowi rozwoju Cottonera , powodując nowe wybory.
Partia Pracy przegrywa wybory w 1998 r. Sant zostaje powszechnie potwierdzony na czele partii, kładąc w ten sposób kres politycznemu życiu Dom Mintoffa, ale traci swojego zastępcę George'a Abelę, który nie chce iść za nim.
Zdrowie a Unia Europejska (2003-2004)Nacjonaliści u władzy kończą negocjacje z Unią Europejską i proponują referendum wMarzec 2003. Sant i Partia Pracy, nie wierząc, że Malta jest jeszcze gotowa do przystąpienia do Unii, wzywają do głosowania „nie” lub zero, a nawet wstrzymania się od głosu. Sant ogłosił się zwycięzcą referendum pomimo 54% głosów „tak”, twierdząc, że ci wyborcy „tak” nie stanowią większości zarejestrowanych. W obliczu tej politycznej opozycji, która zanieczyszczała debaty, nacjonalistyczny premier Edward Fenech Adami zwrócił się do prezydenta republiki o rozwiązanie Izby i rozpisanie w 2003 r. wyborów powszechnych, które Partia Pracy ponownie przegrała. Sant zrezygnował z przewodniczenia partii i został ponownie wybrany na swoje stanowisko. W pierwszych wyborach europejskich w 2004 r. Partia Pracy wysłała trzech swoich do Brukseli przeciwko dwóm deputowanym nacjonalistycznym.
Ostatnia walka Sant'a (2008)W wyborach powszechnych w 2008 roku partia była źle przygotowana, a program był szeroko dyskutowany, Sant był chory i musiał przejść poważną operację. Partia przegrywa wybory po raz trzeci z rzędu, a Sant rezygnuje z przewodnictwa partii, zachowując mandat posła.
To poseł do PE Joseph Muscat , wybrany na przewodniczącego Partii Pracy, drugi najmłodszy prezydent po Domie Mintoffie. Muscat opuszcza Parlament Europejski, by zostać dokooptowanym liderem opozycji w Izbie Deputowanych.
W Listopad 2008, oficjalna nazwa Partii Pracy Malty (MLP) zostaje zmieniona na pierwotną Partia Pracy (PL), a godło partii zostaje zmodernizowane.
Podczas wyborów europejskich w 2009 r. Partia Pracy wysłała do Brukseli czterech posłów, podczas gdy dwóch nacjonalistów.
Wewnętrzna opozycja wobec Partii Nacjonalistycznej w sprawie głosowania nad budżetem na 2013 r. powoduje upadek rządu Lawrence'a Gonziego , wywołując wybory powszechneMarzec 2013, budząc nadzieje wśród Partii Pracy Muscat po trzech kolejnych porażkach.
14 stycznia 1951powstaje organizacja dla młodych laburzystów, Liga Pracy Młodzieży .
Rok | Głos | % | Siedzenia | Rząd | Ranga |
---|---|---|---|---|---|
1921 | 4037 | 19,7 | 7 / 32 | Sprzeciw | 3 rd |
1924 | 4632 | 19,2 | 7 / 32 | Sprzeciw | 3 rd |
1927 | 5011 | 14,6 | 3 / 32 | Koalicja | 3 rd |
1932 | 4138 | 8,6 | 1 / 32 | Sprzeciw | 3 rd |
1939 | 3100 | 8,8 | 1 / 10 | Sprzeciw | 3 rd |
1945 | 19 071 | 76,2 | 9 / 10 | Rząd | 1 st |
1947 | 63,145 | 59,9 | 23 / 40 | Rząd | 1 st |
1950 | 30 332 | 28,6 | 11 / 40 | Sprzeciw | 2 nd |
1951 | 40 208 | 35,7 | 14 / 40 | Sprzeciw | 1 st |
1953 | 52 771 | 44,6 | 19 / 40 | Sprzeciw | 1 st |
1955 | 68 447 | 56,7 | 23 / 40 | Rząd | 1 st |
1962 | 50 974 | 33,9 | 16 / 50 | Sprzeciw | 2 nd |
1966 | 61 774 | 43,1 | 22 / 50 | Sprzeciw | 2 nd |
1971 | 85 448 | 50,8 | 28 / 55 | Rząd | 1 st |
1976 | 105,854 | 51,5 | 34 / 65 | Rząd | 1 st |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | 109 990 | 49,1 | 34 / 65 | Rząd | 2 nd |
1987 | 114 936 | 48,9 | 34 / 65 | Sprzeciw | 2 nd |
1992 | 114 911 | 46,5 | 31 / 65 | Sprzeciw | 2 nd |
1996 | 132 496 | 50,7 | 35 / 69 | Rząd | 1 st |
1998 | 124 220 | 47,0 | 30 / 65 | Sprzeciw | 2 nd |
2003 | 134 092 | 47,5 | 30 / 65 | Sprzeciw | 2 nd |
2008 | 141 888 | 48,8 | 34 / 69 | Sprzeciw | 2 nd |
2013 | 167 533 | 54,8 | 39 / 69 | Rząd | 1 st |
2017 | 170,976 | 55,0 | 37 / 67 | Rząd | 1 st |
Rok | Głos | % | Siedzenia |
---|---|---|---|
2004 | 118,983 | 48,4 | 3 / 5 |
2009 | 135 917 | 54,8 | 4 / 6 |
2014 | 134 462 | 53,3 | 3 / 6 |
2019 | 141 267 | 54,3 | 4 / 6 |