Wydania o północy

Logo wydawnictwa
Historyczne zabytki
kreacja 1941
Kluczowe daty 6 maja 1955 : tworzenie społeczeństwa
styczeń 2022 20 : integracja z grupą Madrigall
Założony przez Jean Bruller i Pierre de Lescure
Rekord tożsamości
Forma prawna SA z radą dyrektorów
Siedziba firmy 7, rue Bernard-Palissy
6 th arrondissement z Paryż ( Francja )
W reżyserii Irene Lindon (19 maja 2001)
Specjalności Powieść , esej
Języki publikacji Francuski
Efektywny 9 (w 2018 r.)
Stronie internetowej leseditionsdeminuit.fr
Dane finansowe
Obrót handlowy 14 551 200  € na dzień 30 sierpnia 2018 r.
Zysk netto 737 900  € na dzień 30 czerwca 2018 r.

Les Éditions de Minuit to francuskie wydawnictwo , założone przez Jeana Brullera i Pierre'a de Lescure w 1941 roku , podczas niemieckiej okupacji Francji.

W luty 1942ukazuje się pierwsza praca wydana przez Editions de Minuit, Le Silence de la mer de Vercors (pseudonim Jeana Brullera). Postrzegane jako „prestiżowe wydawnictwo, które ucieleśnia wysokiej jakości wizję literatury”, znane jest również ze swoich publikacji „wrogich literaturze burżuazyjnej i pocieszających”, o czym świadczy poparcie dla ruchu literackiego Nouveau Roman . autorzy.

W styczeń 2022 20, Les Éditions de Minuit dołączy do grupy Madrigall ( edycje Gallimard ).

Historyczny

Pochodzenie nazwy

Jeśli słowo „północ” sugeruje rękopisy drukowane potajemnie z dnia na dzień, historia jest inna. Pierwsze dwie książki są drukowane przez Claude'a Oudeville'a, który w ciągu dnia pracuje sam . W ten sposób zajęło mu dwa miesiące, aby wydrukować 350 egzemplarzy Ciszy de la mer opublikowanej w dniu20 lutego 1942. Poniższe książki będą drukowane w niedziele w opustoszałej pracowni Ernesta Aularda.

Jean Bruller w La Bataille du silence wyjaśnia literacką inspirację nazwy wydań:

„  Edycje podziemne, Éditions des Catacombes […], Éditions de la Liberté, Éditions du Refus … Ale pewnego dnia, rue Bonaparte, bawiłam się słowami: cień, noc, północ – na te ostatnie nagle wróciły do ​​mnie tytuł Duhamela , kolejny Mac Orlan ... Wyznanie północy ... Tradycja północy ... Cholera, ale tego właśnie potrzebujemy: Les Éditions de Minuit  ! Jestem tak zachwycony, że od razu udaję się do Lescure, który jest nie mniej szczęśliwy niż ja. (…) Jeśli udałoby mi się założyć, mimo trudności, organizację niezbędną do publikacji mojej opowieści (drukowanie, szycie, dystrybucja), to moglibyśmy wykorzystać ją do serii innych książek! Potajemne wydawnictwo […] czy to nie było w końcu potrzebne, by zadowolić pisarzy potrzebujących publikacji? "

Podczas wojny

Założona przez projektanta Jean Bruller i pisarz Lescure Stone'a w 1941 w Paryżu, edycje funkcjonowała aż do wyzwolenia , publikowania dwadzieścia pięć dzieł pisarzy Oporu , zatem obejście cenzury i propagandy z Vichy (zwłaszcza La Nouvelle Revue Française ). Bardziej neutralne politycznie niż Pensée Libre (rozebrane przez Niemców), edycje były otwarte dla autorów gaullistowskich i komunistycznych .

3 października 1944 rnazwa wydawnictwa jest od tego momentu przechowywana w rejestrze handlowym z chwilą powstania osobowości prawnej. Kilka tygodni później w tym samym roku Les Éditions de Minuit otrzymało jako wydawca nagrodę Femina , co jest wyjątkowym faktem w historii tej nagrody literackiej.

Po wojnie

Po wojnie wydawnictwo kierowane przez Vercorsa borykało się z trudnościami finansowymi. Jérôme Lindon , który dołączył jako kierownik produkcji w 1946 roku, kupił go w 1948 roku i prowadził aż do swojej śmierci w 2001 roku . Od 1951 roku, Éditions de Minuit Les przeniesiony do 7, rue Bernard-Palissy w Paryżu VI th arrondissement, siedziba niezmieniony od tej daty. Od 1955 r. i wpis Alaina Robbe-Grilleta w folde autorów (za nimi Nathalie Sarraute i Claude Simon ), otwiera na dwadzieścia lat okres Nowej powieści, której promotorem są wydania Północy.

Miesięcznik „ Critique” , założony w 1946 roku przez Georgesa Bataille'a , został po jego śmierci przejęty przez Jeana Piela , a dziś redagowany przez Philippe'a Rogera . W 1972 roku Jérôme Lindon stworzył magazyn Minuit i powierzył jego zarządzanie Tony'emu Duvertowi . Pod koniec dekady Mathieu Lindon zastąpił Duverta. Przegląd zniknął w 1982 roku.

O śmierci Jérôme'a Lindona in Kwiecień 2001, jego córka Irène Lindon przejęła kierownictwo wydawnictwa na dwadzieścia lat.

Integracja z Madrigall

23 czerwca 2021Les Éditions de Minuit kupuje grupa Madrigall , firma macierzysta wydań Gallimard , zgodnie z życzeniem Irène Lindon, bez spadkobierczyni, która deklaruje, aby wyjaśnić tę decyzję, że „w nadchodzącym wieku musiałem myśleć o przyszłości firma, jej współpracownicy i jej autorzy ”. Niespodziewane poparcie grupy Madrigall, ogłoszone we wspólnym komunikacie prasowym, wejdzie w życie:1 st styczeń 2022i położył kres niezależności Éditions de Minuit, uważanej za ostatnie duże wydawnictwo francuskie (ze względu na katalog i prestiż) z Gallimardem. Thomas Simonnet - dyrektor L'Arbalète - zastąpi Irène Lindon na czele wydawnictwa.

Pisarze Midnight Editions

W Éditions de Minuit opublikowano w szczególności:

W czasie wojny algierskiej , że opublikowany w 1958 roku, La Pytanie d ' Henri Alleg i La gangreny przez Bachir Boumaza , które zostały natychmiast cenzurowane , tak jak, trochę później, Le Deserteur przez Maurienne (pseudonim Jean-Louis Hurst ), w 1960, The Throats of Benoist Rey , opublikowane w 1961.

W literaturze publikują autorów nowej powieści  :

Niedawno one opublikowane: Patrick Deville , Christian Gailly , Jean Echenoz , Eugène Savitzkaya , Christian Oster , François Bon , Jean-Philippe Toussaint , Jean Pierre Ceton , Jacques Serenę , Marie Ndiaye , Éric Chevillard , Éric Laurrent , Laurent Mauvignier , Tanguy Viel , Benoît Peeters , Marie-Françoise Plissart , Anne Godard , Caroline Lamarche , Bertrand de La Peine , Vincent Almendros , Julia Deck , Monique Wittig , Hervé Guibert itd.

Od 1951 roku wydawana była seria Ewokacje , poświęcona historycznemu aspektowi ulic i zabytków kilku miast we Francji (Paryż z Jacques Hillairet i Georges Poisson , Marsylia i Aix-en-Provence z André Bouyala d'Arnaud , Awinion z Josephem Girard itp.).

W 1966 roku Pierre Bourdieu stworzył w ramach kolekcji Éditions de Minuit „Le sens commun”, odpowiedzialny za odnalezienie autorów mało znanych na ziemi francuskiej, takich jak Erving Goffman .

Od 1993 roku w zbiorze „Paradoxe”, poświęconym głównie krytyce literackiej i filozofii, publikowane były eseje takich autorów jak Pierre Bayard , William Marx czy Peter Szendy , a także Georgesa Didi-Hubermana i Clémenta Rosseta .

Nagrody

Literacką Nagrodę Nobla otrzymali dwaj autorzy Éditions de Minuit  : Samuel Beckett i Claude Simon . Jeden autor otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla  : Elie Wiesel .

Trzy książki, wydane przez Editions de Minuit, otrzymały Nagrodę Goncourtów  : L'Amant autorstwa Marguerite Duras w 1984  ; Les Champs d'honneur przez Jean Rouaud w 1990 roku  ; i odchodzę przez Jeana Echenoza w 1999 roku .

Uwagi i referencje

  1. „  karta Corporate Identity  ” , na societe.com (dostęp 10 czerwca 2019 ) .
  2. "Czy istnieje styl północy?" » , Fabula.org , 4 września 2011.
  3. Dahlia Girgis, „Les éditions de Minuit en 9 date” , Livres Hebdo , 24 czerwca 2021 r.
  4. Ogłoszenie Mercure de France od1 st sierpień 1951, s.  192-204 .
  5. Frédérique Roussel, "Dla Editions de Minuit, sprzedaży pod gwiazdami" , Wyzwolenia , 25 czerwca 2021 r.
  6. Mohammed Aïssaoui, „  Gallimard odkupuje mityczne Éditions de Minuit  ”, Le Figaro ,23 czerwca 2021( przeczytaj online )
  7. Alain Beuve-Mery, "Przystępując Gallimard de Minuit wybrać, aby połączyć dwa z najlepszych katalogach XX th  Century" , Le Monde , 24 czerwca 2021 r.
  8. Valérie Marin La Meslée, „Kim jest Thomas Simonnet, który wyreżyseruje Éditions de Minuit, kupione przez Gallimarda?” » , Le Point , 24 czerwca 2021.
  9. Cévennes ( Jean Guéhenno ), W więzieniu , Les Éditions de Minuit,1944.

Załączniki

Bibliografia i dokumenty

Filmografia

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne