Orcinus orca • Orka
Ten artykuł mógłby zostać ulepszony poprzez przetłumaczenie artykułu Wikipedii na język angielski : Orka .Jeśli dobrze znasz sugerowany język, możesz wykonać to tłumaczenie. Dowiedz się jak .
Orcinus orca Orki wyskakujące z wody. Orcinus orcaDD : Niewystarczające dane
Status CITES
Załącznik II , Rev. z dnia 13.02.2003 r.Szablogrzbiet lub Szablogrzbiet ( Orcinus Orca ) jest gatunek z ssaków morskich w zębaty Waleniem podrząd Odontocetes .
Ma kosmopolityczną dystrybucję ; żyje w regionach arktycznych i antarktycznych do mórz tropikalnych. Jego dieta jest bardzo zróżnicowana, chociaż populacje często specjalizują się w określonych rodzajach ofiar. Niektóre żywią się rybami, podczas gdy inne polują na ssaki morskie, takie jak lwy morskie , foki , morsy, a nawet duże wieloryby (zwykle cielęta). Orki są uważane za super drapieżniki .
Orki są bardzo towarzyskie; niektóre populacje składają się z kilku rodzin matrylinearnych, które należą do najbardziej stabilnych ze wszystkich gatunków zwierząt. Wyrafinowane techniki łowieckie i zachowania wokalne, często charakterystyczne dla określonej grupy i przekazywane z pokolenia na pokolenie, są określane przez naukowców jako przejawy kulturowe .
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody jest obecnie w trakcie oceny stanu ochrony wielorybów zabójcy jako „ brak dostatecznych danych ” ze względu na prawdopodobieństwo, że rodzaje orek są odrębne gatunki. Niektóre lokalne populacje są zagrożone lub zagrożone, w szczególności z powodu zaniku ich siedlisk, zanieczyszczenia (przez PCB – to właśnie gatunki morskie w 2016 r. miały najwyższe stężenie we krwi, pomimo zakazu od lat 70. w Stanach Zjednoczonych oraz 1980 w Unii Europejskiej i Konwencji Sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych z 2004 r.), chwytania ssaków morskich i konkurowania o żywność z przemysłem rybnym .
Dzikie orki nie są uważane za zagrożenie dla ludzi, niektóre nawet zbliżają się do łodzi, aby nawiązać kontakt. Zdarzały się jednak przypadki zabicia lub zranienia trenerów przez osobniki żyjące w niewoli w morskich parkach rozrywki. Orkowie zajmują ważne miejsce w mitologiach żeglarzy, a ich reputacja sięga od obrońców ludzkich dusz po bezwzględnych zabójców.
Orki, największe delfinidy , ożywiają najstarsze legendy, dlatego pojawiają się w filmach i literaturze.
Mężczyzna | Płeć żeńska | |
---|---|---|
Średnia długość (m) | 6,70-8,50 | 5.50-7.30 |
Maksymalna długość (m) | 9.80 | 8.40 |
Średnia waga (tony) | 5-7 | 2,5-4 |
Maksymalna waga (tony) | 11 | 7,5 |
Samce mierzą od 6 do 9,50 m długości w zależności od ekotypu (największy widziany okaz mierzył 9,74 m ) i ważą od 3,6 do 9 ton (najcięższy okaz ważył 11 ton ); samice są mniejsze, mierzą od 5,2 do 7,3 m przy masie od 1,3 do 3,6 tony (maksymalna znana samicy to 7,5 tony ). Po urodzeniu noworodek waży od 150 do 220 kg i ma od 2 do 2,70 m długości. W przeciwieństwie do większości delfinów, płetwa ogonowa orki jest duża i zaokrąglona (może mieć ponad 2,40 m szerokości).
Płetwa grzbietowa samca, będąc w stanie zmierzyć ponad 1,80 metra, jest większa niż u samicy (około 90 cm ). Ma kształt wydłużonego trójkąta równoramiennego, podczas gdy płetwa grzbietowa samicy jest krótsza i ma kształt kosy .
Orki mają charakterystyczny wygląd z czarnym grzbietem, białym brzuchem i białą plamą za i nad okiem. Ciało jest potężne i zwieńczone dużą płetwą grzbietową z ciemnoszarą plamką w kształcie siodła tuż za nią.
Na wolności tylko 1% orek ma wygiętą płetwę grzbietową w porównaniu z 80% w niewoli; jednym z wysuwanych wyjaśnień jest fakt, że orki w niewoli częściej pozostają na powierzchni wody, a płetwa nie jest już „wsparta” przez wysoką gęstość słonej wody. W końcu opada na bok.
Naukowcy identyfikują osobniki po nacięciach, nacięciach i zadrapaniach na płetwach, a także po kształcie płetwy.
Samiec orka ma charakterystyczną sylwetkę, której nie można pomylić z żadnym innym gatunkiem zwierząt morskich. W umiarkowanych wodach, kobiet i młodocianych, jeżeli obserwowane z daleka, może być mylone z przedstawicieli gatunków takich jak Fałsz Orka lub Risso za Dolphin .
Różne rodzaje orekIstnieje kilka ekotypów orek, które można uznać za podgatunki, a nawet za różne gatunki. IUCN ogłosiła, że klasyfikacja orki zostanie prawdopodobnie podzielona na kilka części.
Obecnie opisano i dobrze udokumentowano dziewięć ekotypów orków, odpowiadających dziewięciu odrębnym populacjom, rozmieszczonym w trzech oceanach:
północny Ocean pacyficznyChociaż dokumenty wspominają o dziewięciu orkach orek, należy zauważyć, że w rzeczywistości jest ich znacznie więcej: orki z Patagonii, orki z Morza Śródziemnego, orki z Hawajów, orki z Chile, Meksyku, orki z Wody japońskie, orki w Nowej Zelandii (które żywią się głównie promieniami), rosyjskie orki, orki z Wysp Kanaryjskich... Wiele pozostaje do napisania i zbadania na temat różnych ekotypów orek.
Orka, podobnie jak kaszalota , jest superdrapieżnikiem . Na szczycie łańcucha pokarmowego nie zna naturalnych wrogów. Jego dieta składa się głównie z 80 gatunków drapieżnych: ryby , pingwiny i inne ssaki morskie ( uchatki , lwy morskie , foki , morświny , małych lub młodych wielorybów , manaty, delfiny). Proporcje tych zdobyczy w diecie, a także stosowane techniki łowieckie różnią się w zależności od populacji. Orki polują na ssaki morskie, takie jak foki i lwy morskie, grasując bardzo blisko plaż i wykorzystując technikę obijania się na brzegu.
Orka jest jednym z rzadkich gatunków, który przekazuje swoją wiedzę kolejnym pokoleniom. Naukowcy zaobserwowali samice orek celowo uczące grup młodych orek. Ta praktyka może trwać dwadzieścia lat. Norweskie orki polujące na śledzie wykorzystują tak zwaną technikę „karuzeli”: aby zebrać śledzie w zwartą masę blisko powierzchni, pływają wokół ławicy śledzi, prezentując rybie biały odwłok i stukając płetwą ogonową na tę masę, żeby ich znokautować.
Potrzeba społeczna orek jest bardzo silnym dominującym instynktem. Rodziny Orków spędzają długie godziny na komunikowaniu się i przytulaniu. Kontakt ten wpływa na stan moralny, długość życia i zdrowie osobników.
Są jedynymi zwierzętami, które nie są ludźmi, na których ewolucję mają wpływ zachowania kulturowe . Wydaje się, że niektóre geny zaangażowane w określone funkcje, takie jak dieta, różnią się między różnymi grupami kulturowymi orek.
Istnieją trzy dobrze zdefiniowane typy orek:
Większość danych na temat cyklu życia orek pochodzi z długoterminowych badań obserwacyjnych populacji stadnych żyjących wzdłuż wybrzeży Kolumbii Brytyjskiej i stanu Waszyngton, a także z badań orek w niewoli. Biorąc pod uwagę dokładność przeprowadzonych badań i wysoce ustrukturyzowany charakter grup orek w tych populacjach, dostępne dane można uznać za rzetelne i szczegółowe; jednak grupy transhumanistycznych orek i tych żyjących w innych oceanach mogą mieć nieco inne cechy.
ReprodukcjaKobiety stają się dorosłymi w wieku około piętnastu lat. Od tego wieku mają okresy płodne w odstępach od trzech do szesnastu miesięcy. Długość okresu ciąży jest zmienna, od piętnastu do osiemnastu miesięcy. Matki rodzą jednego noworodka mniej więcej raz na pięć lat. W badanych grupach stadnych orek, urodzenie następuje przez cały rok, a szczyt urodzeń przypada na zimę. Śmiertelność noworodków jest bardzo wysoka; według badań wydaje się, że prawie połowa umiera przed osiągnięciem wieku sześciu miesięcy. Noworodki są karmione piersią przez dwa lata, ale zaczynają karmić się od dwunastego miesiąca życia.
Samice rozmnażają się do czterdziestego roku życia, wychowują średnio pięć noworodków. Samce stają się aktywne seksualnie w wieku piętnastu lat.
Średnia długowieczność, maksymalna długowieczność i średni wiek różnią się w zależności od rozważanej populacji orek. Większość badań naukowych na ten temat koncentruje się na orkach osiadłych w północnym Pacyfiku (podzielonych na orki osiadłe na południu i orki na północy). W przypadku innych populacji orek, a zwłaszcza koczowniczych orek, dane są słabe lub nie istnieją.
Długość życiaŚrednia długość życia orek jest przedmiotem kontrowersji między parkami eksploatującymi te zwierzęta a niektórymi biologami morskimi, oceanologami i innymi członkami społeczności naukowej. Według badań finansowanych przez park SeaWorld , średnia długość życia orek żyjących w niewoli wynosi 41,6 lat (wszystkie płcie łącznie) w porównaniu do 29 lat i 42,3 lat dla dwóch populacji orek. Jednak według filmu dokumentalnego Blackfish , dzikie orki mają żyć 60 lat dla samców, a nawet 90 lat dla kobiet. Liczby te są poparte wynikami francuskiego oceanologa Christophe'a Guineta: „Zwierzęta te żyją zwykle około 40 lat w przypadku samców i 60-80 lat w przypadku samic”. Ponadto średnia długość życia różni się w zależności od populacji.
W rezydentami orek na północnym Pacyfiku, długości życia , lub średniej długości życia , szacuje się na 50,2 lat dla kobiet i 29,2 lat dla mężczyzn, zgodnie z 1990 badań przeprowadzonych przez naukowców Pacific biologicznych. Stacja z Departamentu Rybołówstwa i Oceanów Kanady .
W 2005 roku naukowcy z tej stacji opublikowali nowe badanie doprecyzowujące ich wcześniejsze wyniki:
Populacja | Mieszkańcy północy
(zachodnie wybrzeże Kolumbii Brytyjskiej) |
Mieszkańcy północy i południa
(zachodnie wybrzeże Kolumbii Brytyjskiej i Stanów Zjednoczonych) |
Mieszkańcy południowego wybrzeża Alaski | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Seks | Kobiety | Mężczyźni | Kobiety | Mężczyźni | Kobiety | Mężczyźni | ||
Okres nauki | 1973 - 1996 | 1996 - 2004 | 1973 - 1996 | 1996 - 2004 | 1973 - 1987 | 1984 - 2001 | ||
Średnia długość życia (lata) |
46 | 30 | 31 | 19 | 50 | 29 | 39 | 31 |
Naukowcy zauważają, że kilka czynników może wpływać na długość życia tych osób, w tym częste polowania, które miały miejsce przed rozpoczęciem okresu badawczego, oraz zanieczyszczenie trwałymi toksynami, takimi jak PCB .
Maksymalna trwałośćWedług badań przeprowadzonych w 1990 r. przez naukowców ze Stacji Biologicznej Pacyfiku Departamentu Rybołówstwa i Oceanów z Kanady, maksymalna długość życia orek żyjących na Północnym Pacyfiku wynosi średnio 80 do 90 lat w przypadku samic i 50 do 60 lat w przypadku samców . . Tylko niewielka część dzikich orek osiąga ten wiek.
W 2005 roku naukowcy z tej stacji opublikowali nowe badanie doprecyzowujące ich wcześniejsze wyniki:
Populacja | Mieszkańcy północy
(zachodnie wybrzeże Kolumbii Brytyjskiej) |
Mieszkańcy północy i południa
(zachodnie wybrzeże Kolumbii Brytyjskiej i Stanów Zjednoczonych) |
Mieszkańcy południowego wybrzeża Alaski | ||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Seks | Kobiety | Mężczyźni | Kobiety | Mężczyźni | Kobiety | Mężczyźni | |
Okres nauki | 1973 - 2004 | 1973 - 1996 | 1996 - 2004 | 1973 - 1987 | 1984 - 2001 | ||
Maksymalna trwałość | ~ 80 lat | ~ 60 do 70 lat | ~ 40 do 50 lat | ~ 80 do 90 lat | ~ 50 do 60 lat | ~ 60 do 70 lat | ~ 50 do 60 lat |
Kilka rzadkich dzikich orek badanych przez naukowców osiąga rekordy długowieczności. Babcia J2 , matriarcha Southern Resident Killer Whale Pod J (z Kolumbii Brytyjskiej ), zmarła w wieku 106 lat. Lummi, matriarcha Pod K tej populacji zmarła w sierpniu 2008 roku w szacowanym wieku 98 lat. W obrębie L pod tej samej populacji, Ocean Sun L25, osiągnąłby 93 lata.
W niewoli, starsze orków żyje dziś są Corky II (w) SeaWorld San Diego (ur dziki, około 56 lat), Lolita Miami Seaquarium (ur dziki, pomiędzy 54 i 57 lat), Katina z SeaWorld Orlando (ur dziki, o 46 lat) i Kiska z Marineland w Kanadzie (urodzony dziko, około 41 lat).
Średni wiekŚredni wiek populacji wynosi średnia wieku osób w danym czasie. Jest wskaźnikiem stanu zdrowia populacji. U orek Byłoby 17 lat dla mężczyzn i 30 lat dla kobiet . Ta stosunkowo niska średnia wieku oznacza, że wskaźnik urodzeń jest wysoki, a śmiertelność młodych osobników niska.
Średnia długość życia w niewoliOrka żywi się rybami (w wieku dorosłym od 60 do 80 kg ), ptakami morskimi , pingwinami , fokami , delfinami , lwami morskimi , morświnami a także innymi waleniami , dokładna zawartość ich diety w zależności od ich siedlisko. Jest jednym z nielicznych waleni atakujących inne ssaki morskie ( pseudorque atakuje również małe ssaki morskie).
W większości oceanów orki żyją, przemieszczają się i polują w grupach liczących od 3 do 40 osobników. Zakres technik łowieckich opracowanych przez orka jest ogromny i zależy zarówno od ofiary, jak i środowiska. Tak więc na półkuli południowej na płetwonogie poluje się czasem przez dobrowolne wyrzucenie na brzeg. Orki używają echolokacji , naturalnego systemu sonarowego , z wyjątkiem sytuacji, gdy podchodzą do innych waleni. Polowania mogą odbywać się na otwartym morzu lub w pobliżu wybrzeża, w którym to przypadku ofiara jest wciągana z powrotem na ląd, aż nie może już uciec przed drapieżnikami. W przypadku dużego waleni uczestniczą wszyscy członkowie grupy, niektórzy unieruchamiają zwierzę ogonem, a inni uderzają go ze wszystkich stron. Czasami atakują potomstwo szarych wielorybów, ale nie zawsze oczekiwany sukces w obliczu bojowej reakcji samicy; lub duże zubożone dorosłe walenie, niezdolne do samoobrony. Wbrew legendzie , istnieje tylko jeden znany przypadek głodujących band orek, które na półkuli południowej zaatakowały rodzinę płetwali błękitnych (znacznie większych niż wieloryb szary) ze względnym sukcesem (matka utknęła na wybrzeży Argentyny puścić napastnika).
Chociaż białe rekiny i orki ignorują się nawzajem, gdy się mijają, nierzadko zdarza się, że orki żerują na białych rekinach. Tak więc w Monterey Bay w Kalifornii kilkakrotnie zaobserwowano samicę orki o długości około 6 metrów i nazwie rejestracyjnej „CA2” atakującą białe rekiny. Pierwsza obserwacja, datowana naPaździernik 1997, miało miejsce, gdy CA2 zaatakował i zabił 3,50-metrowego białego rekina. CA2 chwycił rekina w pysk i obrócił go, aby go unieruchomić (rekiny tracą przytomność po ułożeniu na plecach) i udusić go, ponieważ unieruchomiony rekin nie mógł się już ruszać, by zbierać tlen. Pomimo niezwykle mocnej skóry rekin został rozszarpany przez orkę. Druga obserwacja miała miejsce, gdy CA2 zaatakował większego białego rekina (szacowany na prawie 4,50 metra). Niedawno w Republice Południowej Afryki dwie orki o pseudonimie Lewa i Sterburta ("lewa burta") są podejrzewane o zabicie co najmniej pięciu białych rekinów w wodach False Bay, w pobliżu Gansbaai. Naukowcy nie wiedzą, dlaczego te orki celowały w populacje białego rekina przez krótki okres na początku 2017 roku.
Orki wykorzystują w polowaniu swój system prędkości i echolokacji. Nierzadko zdarza się, że, podobnie jak delfiny, wstrząsają niektórymi organami swojej ofiary lub przeciwnika – na przykład wątrobą, która jest szczególnie celowa.
Szczególne zachowanie łowieckie orki odnajdujemy na wybrzeżach Chile w Ameryce Południowej. Wieloryb zabójca biegnie wzdłuż brzegów w poszukiwaniu grup lwów morskich leżących na plaży. Kiedy grupa zostaje znaleziona, orka ukradkiem zbliża się do niej, poruszając się równolegle do brzegu, chowając płetwę grzbietową, a następnie wyskakuje z wody, aby złapać zdobycz. Całkowicie wynurzona, może wrócić do wody, kołysząc się i wijąc.
Rodzaj Orcinus należy do podrodziny Orcininae ( Orcininae ), z rodziny Delphinidae .
Orcinus orca jest jedynym zachowanym gatunkiem rodzaju Orcinus i został po raz pierwszy opisany przez Linneusza w 1758 roku w Systema Naturae. Konrad Gessner po raz pierwszy opisał zwierzę w księdze rybackiej z 1558 r., opartej na okazach wyrzuconych w Zatoce Greifswaldzkiej. Orka pojawiła się około jedenastu milionów lat temu.
Badania nad Cytochromem b wykazały, że genetycznie najbliższym rodzajem Orcinus jest Orcaella , składający się z delfina Irrawaddy i australijskiego delfina butlonosego .
Orki żyją we wszystkich oceanach i większości mórz (mówi się nawet, że po człowieku jest to ssak żyjący w najróżniejszych miejscach na świecie); jednak w ostatnich latach znaleziono je prawie wyłącznie w oceanach arktycznych i południowych . Ze względu na duży zasięg, liczebność i gęstość oszacowania rozmieszczenia są trudne do porównania, ale preferują one wyższe szerokości geograficzne i obszary przybrzeżne znacznie lepiej niż środowiska pelagiczne.
Systematyczne badania wskazują, że największe zagęszczenie orek (ponad 0,4 osobników na 100 km 2 ) występuje na północno-wschodnim Atlantyku na wybrzeżu Norwegii, na północnym Pacyfiku wzdłuż Wysp Aleuckich , w Zatoce Alaski oraz na Oceanie Południowym u wybrzeży Antarktyki wybrzeże . Są one uważane za „wspólne” ( 0.20-0.40 osoby na 100 km 2 ) we wschodnim Pacyfiku wzdłuż wybrzeży Kolumbii Brytyjskiej , Waszyngton i Oregon , w północno- Atlantic Ocean. Wokół Islandii i Wysp Owczych . Wysokie zagęszczenie odnotowano również, bez określania ilościowego, w północno-zachodnim Pacyfiku, wokół Morza Japońskiego , na bardzo ograniczonych obszarach Półwyspu Shiretoko , Prefektura Kushiro (grupy przejściowe i osiadłe skolonizowały te obszary po 2000 r.), Morze Ochocka , Wysp Kurylskich , Kamczatki i Wysp Komandorskich ; na półkuli południowej u wybrzeży Australii Południowej , Patagonii , u południowych wybrzeży Brazylii i na południowym krańcu Afryki . Sezonowo są one prezentowane jako powszechne w kanadyjskiej Arktyce , w tym w Zatoce Baffina , między Grenlandią a Nunavut oraz wokół Tasmanii i wyspy Macquarie . Populacje na obszarach przybrzeżnych i wodach tropikalnych są rzadsze, ale obserwacje wskazują, że orki mogą żyć w większości temperatur, z obserwowanymi w Morzu Śródziemnym , w Kanale La Manche w pobliżu przylądka Gris-Nez , na Morzu Arabskim , w Zatoce Meksykańskiej i Ocean Indyjski wokół Seszeli i Majotty . W Papui Nowej Gwinei może istnieć odrębna populacja .
Największa populacja żyje na półkuli południowej, w wodach Antarktyki , gdzie docierają do krawędzi paku lodowego i eksplorują jego otwory niczym arktyczne wieloryby beluga. Orki były bardzo sezonowymi gośćmi (dwa letnie miesiące) w Arktyce, gdzie nie zbliżały się do paku lodowego. Jednak, korzystając z ocieplenia dalekiej północy, łatwiej i na dłużej kolonizują obszary północnego arktycznego Pacyfiku, w tym Morze Czukockie , na północ od Cieśniny Beringa , między Alaską a Rosją (wcześniej lodowatą). Zjawisko to może zaszkodzić innym ssakom morskim w regionie. Dawniej dostępny tylko przez kilka cieplejszych tygodni (koniec lipca-początek sierpnia), obecnie obszar ten jest odwiedzany znacznie dłużej (od1 st czerwieci do 16 listopada w połowie 2010 roku). Wcześniejsze badania, inspirowane obserwacjami poczynionymi w Zatoce Hudsona (Kanada), wykazały, że pojawienie się tego superdrapieżnika w tego typu ekosystemie może zmniejszyć populacje bieług, wielorybów grenlandzkich i narwalów. Morze Czukockie jest również domem dla morsów, wielorybów bieługi i wielorybów grenlandzkich, a po cofnięciu się lodu można tam również zobaczyć pływające niedźwiedzie polarne.
Wzorce migracji są słabo poznane. Każdego lata te same osobniki pojawiają się u wybrzeży Kolumbii Brytyjskiej i Waszyngtonu. Pomimo dziesięcioleci badań naukowcy nie wiedzą, dokąd te zwierzęta trafiają przez resztę roku. Migrujące strąki zaobserwowano od południowej Alaski do środkowej Kalifornii. Wieloryby osiadłe czasami pokonują do 160 km (100 mil ) w ciągu dnia, ale można je zobaczyć w tym samym obszarze przez miesiąc lub dłużej. Terytorium stada zamieszkujących orki waha się od 1300 km do 810 km ).
Czasami orki zapuszczają się do rzek słodkowodnych. Zaobserwowano je do 160 km w rzece Columbia w Stanach Zjednoczonych. Występuje również w rzece Fraser w Kanadzie oraz w Horikawie w Japonii.
Termin orca pochodzi od łacińskiego słowa orca, które oznacza rodzaj waleni. W pierwszym opisie Carla von Linné z 1758 roku nosi on nazwę „ Delphinus orca ”. W 1860 roku Fitzinger użył pierwszego określenia Orcinus , podczas gdy Van Beneden i Gervais użyli innej nazwy: Orca gladiator . Jego łacińska nazwa przechodzi kilka kolejnych systematycznych rewizji, a gatunek kończy się w rodzaju Grampus , pod nazwą Grampus rectipinna dla okazów z bardziej rozwiniętymi płetwami. Obecnie orka ( Orcinus orca ) jest uważana za jedyny obecny gatunek z rodzaju Orcinus . Termin orka pochodzi od starego francuskiego espaart , wywodzącego się od espee ze względu na kształt płetwy grzbietowej. Nazwą rodzajową Orcinus środki „który odnosi się do śmierci” lub „należący do ORCUS ”.
Słownik Akademii Francuskiej w swojej dziewiątej edycji określa, że orka jest kobietą ( „Orca”), podczas gdy orka jest płci męskiej ( „Orka”). Dano przydomek „orki” przez anglicyzmem powodu jego angielska nazwa orki .
Orki możemy obserwować w szczególności:
Roberto „Beto” Bubas, strażnik rezerwatu półwyspu Valdés ( Argentyńska Patagonia ), pasjonat orek tego regionu, nawiązał z nimi relację, nie wahając się wejść z nimi do wody i ich dotknąć. Dzięki temu mógł je bardzo dokładnie przestudiować, przestudiować ich technikę polowania na wilki lub słonie morskie przez wyrzucanie, bawiąc się w sprowadzanie glonów, analizując ich strukturę społeczną jako grupy rodzin zdominowanych przez samice, identyfikując i nazywając osobniki… Roberto Uznane doświadczenie Bubasa dało mu możliwość interweniowania w wielu krajach, aby przyczynić się do pogłębiania wiedzy o orkach.
Telewizyjne nagranie Beto Bubasa bawiącego się i komunikującego z orkami wywołało nieoczekiwany efekt, gdy dziewięciolatka z głębokim autyzmem zerwała się z krzykiem: „Ja, ja! ”. To wydarzenie swobodnie zainspirowało film Gerardo Olivaresa The Lighthouse of the Orcas (2016).
W niewoli w rzadkich przypadkach atakuje ludzi śmiertelnie.
Więc trzech trenerów zostało zabitych przez ich orków. W 1991 roku orka Tilikum , wyrwana ze swojego naturalnego środowiska w bardzo młodym wieku, zabiła swojego trenera Keltie Byrne w Sealand of the Pacific Park . W 2009 roku orka zwabia swojego trenera Alexisa Rodrigueza na dno wody i topi go w Loro Parque w Hiszpanii (sekcja zwłok ujawni obrażenia). W 2010 roku Tilikum, która została przeniesiona do SeaWorld Orlando na Florydzie po zabiciu jej trenera w 1991 roku, śmiertelnie zaatakowała swoją trenerkę Dawn Brancheau podczas pokazu. Tilikum było również zamieszane w domniemaną przypadkową śmierć (hipotermię) mężczyzny, który w 1999 roku wszedł nielegalnie i w środku nocy do basenu orek. W 2013 roku amerykański film dokumentalny Blackfish ( The Killer Orca w French), w reżyserii Gabrieli Cowperthwaite, wspomina te trzy incydenty, piętnując szkodliwe skutki niewoli orek.
Od 2010 roku we Francji uzdrowiciele nie mają już prawa wstępu do basenu orki, tak jak na Florydzie. W tych śmiertelnych wypadkach w parkach dochodzi do wielu poważnych wypadków. Takie zachowanie często pojawia się, gdy orka jest zmęczona lub zdenerwowana.
Na wolności nie boją się łodzi i często do nich podchodzą. Odnotowano kilka ataków dzikich orek na ludzi:
Orki należą do tej samej rodziny co delfiny i podobnie jak delfiny są stosunkowo łatwe do wytresowania. Ich imponujące rozmiary, piękno i spektakularne skoki sprawiają, że są one popularną atrakcją dla odwiedzających delfinaria .
Istnieje ponad dziesięć delfinariów, które mają orki na całym świecie: Kamogawa Seaworld (Japonia), Loro Parque (Hiszpania), Marineland w Antibes (Francja), Marineland w Kanadzie , Miami Seaquarium (Floryda, Stany Zjednoczone) United), Mundo Marino (Argentyna), Nagoya Port Aquarium (Japonia), SeaWorld San Diego (Kalifornia, Stany Zjednoczone), SeaWorld Orlando (Floryda, Stany Zjednoczone), SeaWorld San Antonio (Teksas, Stany Zjednoczone) oraz Zoo Woodland Park Haguenau (Alzacja, Francja).
Jeden lub więcej orków jest głównymi bohaterami następujących filmów:
Oraz następujące filmy dokumentalne: