Jana Bergera

Johna Bergera w 2009 roku. Kluczowe dane

Narodziny	5 listopada 1926 London Borough of Hackney , Londyn ( Anglia )
Śmierć	2 stycznia 2017 r. Antoniusz
Główna działalność	Powieściopisarz , autor opowiadań , poeta , krytyk sztuki , malarz
Nagrody	Booker Prize James Tait Black Memorial Prize Członek Berlińskiej Akademii Sztuk

Autor

Język pisania	Brytyjski Angielski

John Berger , ur.5 listopada 1926w londyńskiej dzielnicy Hackney i zmarł dnia2 stycznia 2017 r.à Antony jest zaangażowanym pisarzem , powieściopisarzem , pisarzem opowiadań , poetą , malarzem , krytykiem sztuki i brytyjskim scenarzystą .

Biografia

John Berger urodził się w 1926 roku w Stoke Newington , w londyńskiej dzielnicy Hackney . Jego dziadek jest węgierski Żyd z Triest , Włochy . Berger studiował w St Edward's School w Oksfordzie , skąd w wieku 16 lat uciekł, by zostać malarzem. Odbył służbę wojskową w latach 1944-1946 podczas II wojny światowej , a po wojnie studiował sztukę w Chelsea College of Art and Design oraz w Centralnej Szkole Sztuki i Projektowania . Niektóre z jego prac były wystawiane w londyńskich galeriach pod koniec lat 40. XX wieku.

Berger uczył rysunku na Uniwersytecie St Mary w Twickenham , zanim został krytykiem sztuki publikującym eseje i artykuły dla „ New Statesman” . Jego humanizm-marksista (był blisko Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii, choć nigdy nie był członkiem) i jego silne poglądy na sztukę współczesną czynią go postacią znaną i kontrowersyjną na bardzo wczesnym etapie kariery.

Stworzył dla BBC Two serię trzydziestominutowych filmów dokumentalnych poświęconych krytyce sztuki: Ways of Seeing , która kwestionuje założenia i nieprzemyślane założenia zachodnich akademickich krytyków sztuki obrazkowej. Serial został wyemitowany w styczniu 1972 roku, a następnie stał się tematem książki.

Jego pierwsza książka, Malarz naszych czasów , opublikowana w Londynie w 1958 roku, została natychmiast zakazana i nie została autoryzowana do 1976 roku.

W tym samym roku zdobył nagrodę Bookera (którą dzieli z personelem Czarnych Panter ) oraz James Tait Black Memorial Prize za swoją powieść G .

W 1983 roku brał udział w programie Voices brytyjskiego kanału telewizyjnego Channel 4 . Godzinny odcinek, zatytułowany To Tell a Story , przybiera formę nagranej rozmowy między nim a amerykańską autorką i reżyserką Susan Sontag , o radykalnie odmiennych opiniach i metodach, o celach, środkach twórczych i procesach zachodzących w kompozycji historii, niezależnie od tego, czy jest to opowieść o prawdziwych, czy fikcyjnych wydarzeniach.

Od 1992 jest honorowym członkiem Stowarzyszenia Autorów Sabaudzkich, a od 1993 członkiem Berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych .

W 2006 roku otrzymał złoty medal z Círculo de Bellas Artes ( Hiszpania ).

Jest członkiem komitetu sponsorującego Russell Tribunal on Palestine, którego prace rozpoczęły się w dniu4 marca 2009.

Życie rodzinne i prywatne

John Berger mieszkał we Francji w Quincy, małej wiosce Mieussy ( Haute-Savoie ). Jest ojcem filmowca Jacoba Bergera , malarza Yvesa Bergera i Katyi Andreadakis.

Praca

Sukces i porażka Picassa , Denoël, 1968
Sztuka i rewolucja , Denoël, 1970
G , Éditions de l'Olivier, 1972, przekład Elisabeth Motsch
Siódmy człowiek , fot. Jean Mohr, François Maspero, Voix, 1976 - trzcina. Fage, 2010
ZOBACZ ZOBACZ , Alain Moreau, 1976
Malarz naszych czasów , François Maspero , Głos, 1978
Powietrze rzeczy , François Maspero, 1979
La Cocadrille, klasa ocalałych , Le Mercure de France, 1981 – wznowienie. w Champ Vallon / La Fontaine de Siloé w 1990 oraz w Le Seuil, Points w 1996
Inny sposób mówienia , fotografie Jeana Mohra, Éditions de la Découverte, Voix, 1981 - trzcina. Googly, 2014
Kwestia geografii , z Nella Bielski, Éditions Jeanne Laffitte, 1984
Grande Ourse dans la nuit d'hiver (wcześniej wydana pod tytułem La Cocadrille ), Curandera (Szwajcaria), 1986
Ostatni portret Francisco Goi, który malarz grał dzisiaj , z Nella Bielski , Champ Vallon, 1989
Zagraj mi coś , Champ Vallon / Curandera, 1990 - stroik. Próg, kol. "Punkty", 1996
A nasze twarze, moje serce, ulotne jak zdjęcia , Champ Vallon, 1991,
Flamme et Lilas , Champ Vallon / La Fontaine de Siloé, 1992 - wznowienie. Próg, kol. "Punkty", 1996
Wywołanie , wiersze i kroniki, Paroles d'Aube, 1993
Rysunki , wiersze i kroniki, Pierre Fanlac, 1994
O spojrzeniu , wydawca L'Arche, 1995
Wierny spotkaniu , kolekcja Champ Vallon, 1996, przekład Michela Fuchsa i Mireille Gouaux - reed. Heroes-Limit 2021
Kto tam ? Éditions de l'Olivier, 1996, przekład Elisabeth Motsch
Dürer , Taschen, 1996
King , Olivier Editions, 1999
Fotokopie , kolekcja (1999), Éditions de l'Olivier
Biały Ptak , Champ Vallon, 2000
The Shape of a Pocket , eseje przetłumaczone z języka angielskiego przez Michela Fuchsa, Fage editions, 2003
Titien, nimfa i pasterz , z Katią Berger Andreadakis, Fage éditions, 2003
Do tego czasu , Éditions de l'Olivier, 2006
Pisma z ran : wiersze, rysunki Yves Bergera, Le Temps des Cerises , 2007, wydanie dwujęzyczne
Od A do X , Éditions de l'Olivier, coll. Literatura obca, 2009, przekład Katya Berger Andreadakis,
Idealny zawód: Historia wiejskiego lekarza , fotografie Jeana Mohra, Éditions de l'Olivier, coll. Literatura obca, 2009, przekład Michel Lederer
Trzymaj je w ramionach , esej, Le Temps des Cerises, 2009,
La Tenda Rouge de Bologne , rysunki Paula Davisa, historia spaceru, Quidam Éditeur, coll. „Made in Europe”, 2009, tłumaczenie Pascal Arnaud
Tymczasem refleksje na temat faszyzmu ekonomicznego , 24 strony, Indigène Éditions, coll. „Ci, którzy maszerują pod wiatr”, marzec 2009, trad. Jacquesa Crossmana
Borsuk i król , z Yvesem Bergerem, Éditions Héros-Limite i Fondation Facim, 2010
Po co oglądać zwierzęta? , antologia dziewięciu opowiadań, esejów i wierszy napisanych w latach 1971-2009, Éditions Héros-Limite, 2011
Zaćma , z ilustracjami Selçuka Demirela, 65 stron, Nothing Hill Éditions, 2011
Szkicownik Bento , trad. Pascal Arnaud, Éditions de l'Olivier, 2012
Zobacz patrz , trad. Monique Triomphe, Edycje B42, 2014
Rondo , z Yves Berger, trad. Katya Berger-Andreadakis, Éditions de l'Olivier, 2015
Palaver (współautorzy) , trad. Olivier Cohen i Clément Ribes, Éditions de l'Olivier, 2018 (pośmiertnie)
Malarz naszych czasów , trad. Fanchita Gonzalez-Batlle, edycje L'Atelier Contemporain , w przygotowaniu (8 lutego 2019) ( ISBN 979-10-92444-74-2 )

Artykuły

„ Towarzyszu więzień! ", Przegląd periodyczny, początkowo wydany przez Indigènes editions, "W międzyczasie: refleksje nad ekonomicznym faszyzmem ", 2009

W Le Monde diplomatique , do którego regularnie przyczyniał się John Berger:

Kino (scenarzysta)

1971 : La Salamandre przez Alaina Tannera
1974 : Środek świata Alaina Tanner
1976 : Jonas, który w 2000 roku skończy 25 lat, Alain Tanner

Telewizja

1972 : Sposoby widzenia . Seria kanału BBC składająca się z audiowizualnych esejów, które poruszają pytania związane z ukrytymi ideologiami obrazów wizualnych. Seria dała początek książce o tym samym tytule napisanej przez Johna Bergera i wydanej w 1976 roku we Francji pod tytułem Voir le voir
2010 : Żywi i umarli przez Gérard Mordillat (sam)

Na kilku książkach

G (1972)

Relacja ta, rzekomo lub przedstawiana jako eksperymentalna, opisuje kilka okresów w życiu osoby o imieniu G., Giovanni ( s. 23 ), czasami nazywanej Garibaldi . Numery stron odpowiadają drugiemu wydaniu i tłumaczeniu (2002, L'Olivier).

Część I: 1888-1889. Kupiec Umberto spotyka Laurę w różnych kurortach, w Szwajcarii, Francji czy we Włoszech, ale daleko od Livorno i swojej żony Estery.
Część II: 1889-1898. Laura odmawia jakichkolwiek umów z Umberto, samotnym uczniem Giovanniego w Paryżu, a następnie umieszcza go ze swoimi kuzynami Jocelyn i Pauline w odległej wsi. Pauline wyszła za mąż za żołnierza Patricka Bierce'a, który został następnie przydzielony do Durbanu , gdzie zginął podczas drugiej wojny burskiej (1899-1902). Giovanni docenia pannę Helen, jedną ze swoich korepetytorek. Owdowiała Pauline odkrywa inną stronę Giovanniego.
Część III: 1910, Domodossola . Giovanni jest jednym z lotników towarzyszących Jorge Chávezowi Dartnellowi podczas ostatniej próby przelotu przez Alpy samolotem. Giovanni zna pracownika Léonie i Camille Hennequin.
Część IV: maj 1915, Triest. Giovanni jest znudzony, zostaje powołany do Triestu w środku irredentyzmu . Spotkał różnych włoskich separatystów, ale także młodą słoweńską robotnicę Nusę (i jej brata Bojana), a jednocześnie Marikę von Hartmann.

Ale w tej reinkarnacji Don Juan nie dąży do potwierdzenia swego pragnienia, ale raczej do ujawnienia każdej kobiecie jej własnej natury. Powieść dedykowana jest siostrom Ruchu Wyzwolenia Kobiet (Francja) lub Ruchu Wyzwolenia Kobiet (Szwajcaria) . On przekazuje połowę kwoty Booker Prize sumy do brytyjskich Czarnych Panter .

Uwagi i referencje

(w) „„ Myślę, że umarli są z nami ”: John Berger w wieku 88 lat” w New Statesman
(en-GB) „ Krytyk sztuki John Berger umiera w wieku 90 lat ” , BBC News ,2017( przeczytaj online , skonsultowano 5 września 2018 ).
Marie-Noël Rio , „ John Berger harcerz ” , w Le Monde diplomatique ,1 st lipca 2019
(en-US) " John Berger (RIP) i Susan Sontag Take Us Inside the Art of Storytelling (1983) " , Kultura otwarta ,3 stycznia 2017( przeczytaj online , skonsultowano 5 września 2018 ).
(De) "John Berger - Seit 1993 Mitglied der Akademie der Künste, Berlin, Sektion Bildende Kunst" , na stronie Berlińskiej Akademii Sztuk .
(ES) " John Berger, Medalla de Oro del Círculo de Bellas Artes 28.11.2006 " w Círculo de Bellas Artes (dostęp na 1 st stycznia 2015 ) .

Zobacz również

Powiązane artykuły

Literatura postmodernistyczna , Lista powieści postmodernistycznych