Imię urodzenia | John Aubrey |
---|---|
Narodziny |
12 marca 1626 Easton Piers, niedaleko Malmesbury |
Śmierć |
7 czerwca 1697 Oxford |
Podstawowa działalność | rencista |
Język pisania | język angielski |
---|---|
Gatunki | biografia |
Podstawowe prace
Dopełnienia
John Aubrey (urodzony dnia12 marca 1626w Easton Piers, niedaleko Malmesbury - †7 czerwca 1697) jest angielskim uczonym i pisarzem najbardziej znanym ze swojego zbioru krótkich biografii publikowanych powszechnie pod tytułem Brief Lives . Uważany za jednego z założycieli brytyjskiej archeologii, odkrył dziury Aubrey w Stonehenge .
Urodzony w zamożnej rodzinie szlachty z Walijskich Marchii , John Aubrey przez lata żył jako jedyny syn, przywieziony do domu przez nauczyciela. Jego ojciec, Richard, wielki właściciel ziemski, który wolał sport od czytania, nie był intelektualistą. Aubrey czytać książki, które wpadły w jego ręce, w testach z Francis Bacon i kursów geometrycznych. Uczył się łaciny w gimnazjum w Malmesbury pod kierunkiem Roberta Latimera, którego uczniem był Thomas Hobbes . Co więcej, w Latimerze Aubrey po raz pierwszy spotkał tego filozofa, którego biografię miał później napisać. Ukończył szkołę podstawową w gimnazjum w Blandford Forum w Dorset i został przyjęty do Trinity College (Oxford) w 1642 roku, ale jego studia zostały przerwane przez pierwszą rewolucję angielską . Jego najwcześniejsze pisma historyczne pochodzą z tego okresu oksfordzkiego. W 1646 rozpoczął naukę prawniczą w Middle Temple , po czym w 1647 powrócił do Trinity College, nawiązując nowe znajomości w Oksfordzie i kolekcjonując książki. Spędził wiele czasu na wsi, aw 1649 roku był pierwszym, który rozpoznaje megalitycznych pozostałości w skałach Avebury, z którą sporządziła plan i którego omawia starożytności w swojej kolekcji Monumenta Britannica . Miał następnie możliwość zaprezentowania Avebury Karolowi II, który o to poprosił w 1663 roku. Ojciec Aubreya zmarł w 1652 roku, zapisując mu w spadku ogromną ziemię w Brecknockshire , Herefordshire i Wiltshire , ale za większość strajków hipotecznych . W 1666 roku opublikował nowy plan Stonehenge. Nie całkowicie pozbywając się fantazyjnych przybliżeń literackich i legend jako źródeł dokumentalnych, uważał te megalityczne miejsca za świątynie druidów.
Jego urok, spryt i entuzjazm pozwoliły Aubreyowi spotkać się nie tylko z większością pisarzy, uczonych, polityków i arystokratów swoich czasów, ale także z niezwykle różnorodną rzeszą ludzi o wiele mniej szczęśliwych: księgarzy, kupców, ścieków pałacu królewskiego, matematycy i twórcy instrumentów. Aubrey narzekał na kapryśną pamięć: więc od wczesnych lat czterdziestych XVII wieku miał w zwyczaju notować (ale w nieokreślonej kolejności) swoje spostrzeżenia dotyczące fizyki, idei przyjaciół i lokalnej historii. W latach pięćdziesiątych XVII wieku zaczął pisać życiorysy uczonych, aw 1660 roku poprosił kilku znajomych z Wiltshire o współpracę nad historią regionu. Jeśli nie otrzymał żadnego wkładu, skompilował ze swojej strony (niedokończoną) kolekcję w 2 tomach, Antiquities of Wiltshire , składającą się z kilku rozdziałów biograficznych. Co więcej, najbliższy przyjaciel i kolega Aubreya, Anthony Wood , przewidział, że pewnego dnia skręci sobie kark przez zwyczaj zbiegania po schodach w celu przeprowadzenia wywiadów z gośćmi lub przechodzącymi nieznajomymi. Aubrey był apolitycznym rojalistą, który, choć cieszył się ze zmian wprowadzonych przez Bezkrólewia , ubolewał nad utratą tradycji i zniszczeniami towarzyszącymi wojnie domowej i przewrotom religijnym. Napił się zdrowia króla w Herefordshire w Interregnum , gorliwie uczęszczając na spotkania Republican Rota Club of London, założonego przez Jamesa Harringtona (autora Oceany ).
W 1663 roku Aubrey został dokooptowany jako członek Towarzystwa Królewskiego . Stracił ziemię, którą odziedziczył w procesach sądowych, aż w 1670 roku musiał rozstać się z rodzinnym domem Easton Piers . To teraz zależało od gościnności swoich przyjaciół, a szczególnie James Długie, 2 e baronetem i jego żona Pani Dorota Draycot House w Wiltshire, ale Sir William Petty i Sir Christopher Wren w Londynie, Pan Thanet w Kent lub Edmund Wylde w Shropshire. W 1667 roku poznał Anthony'ego Wooda w Oksfordzie , a kiedy Wood zaczął zbierać notatki do swojego Athenæ Oxonienses , Aubrey zaoferował mu swoje usługi. Od czasu do czasu wysyłał nieformalne streszczenia w formie listów, a następnie w 1680 r. Obiecał napisać zbiór anegdot „ Protokół z życia ”, z którego Wood mógł czerpać według własnego uznania.
Aubrey podszedł do swojego zadania jako biograf, podobnie jak współcześni naukowcy zostali wprowadzeni w nauki przyrodnicze: gromadząc dużą liczbę okazów w swoich muzeach i gabinetach osobliwości . Zgromadziwszy wszystkie możliwe informacje, większość prac weryfikacyjnych pozostawił Woodowi, a poza tym potomności. Gospodarz wielkich rodów kraju, nie miał ani czasu, ani ochoty na systematyczne badania, nad swoim „ Życiem ” zwykle pracował nad ranem, podczas gdy jego gospodarze wciąż dochodzili do siebie po emocjach poprzedniego wieczoru. Teksty te, jak sam przyznaje Aubrey , były w tej chwili jedynie Schediasmata , „utworami napisanymi ex tempore ”. Tu i ówdzie zostawiał dziury w postaci kresek lub elips na daty i fakty, powiększając swoje notatki o nowych faktach za każdym razem, gdy zostały mu przyniesione. Marginesy jego zeszytów są przerywane osobistymi wzmiankami, najczęściej w formie quære (po łacinie: „zobaczyć”), czasem z wezwaniem „sprawdzić” ( idź i dowiedz się ). W Brief Life ojca Harcourt Aubrey donosi, że pewien Roydon, piwowar z Southwark , jest w posiadaniu zmumifikowanej nerki z Harcourt. „Sam byłem w stanie to zobaczyć” - pisze z podziwem - „naprawdę mu na tym zależy. "
Aubrey sam umieścił badanie wzroku jako pierwszy i zadał sobie trud zbadania, kiedy tylko mógł nie tylko ostatnie miejsce spoczynku swoich bohaterów, ale także ich portrety i pozostawione przez nich papiery. Chociaż często zarzuca się mu, że jest przybliżony, oskarżenie to jest nieco obraźliwe. W większości przypadków Aubrey zapisywał tylko to, co widział lub słyszał. Kiedy przejmuje kont używanych, pokazuje wielką starannością w autorstwo słów, jak widać z fascynującym życiu od Thomas Chaloner (który, jak zauważa Aubrey złośliwie, rozkoszował się rozprzestrzenianie fałszywych pogłosek w korytarzy Westminster Hall , tylko po to, by po powrocie z lunchu znaleźć je trochę bardziej zniekształcone, jak w arabskiej grze telefonicznej ). Nieprecyzyjna i zgryźliwa anegdota na temat śmierci Chalonera okazuje się dotyczyć Jamesa Chalonera, a nie Thomasa. Aubrey zachowuje anegdotę w swoim tekście, ale wprowadza korektę za pomocą notatki na marginesie. Kilka wystąpień tych sprostowań sugeruje, że Aubrey nie tyle interesowały opowiadane przez niego historie, ile same procesy transmisji i korupcji, które nadały im kształt.
Odręczne notatki osobiste opublikowane później pod tytułem Krótkie życia były idealnym formatem do zebrania skarbnicy kontrowersyjnych anegdot, które są tak cenne w dzisiejszych czasach i jako takie stanowią istotny wkład Johna Aubrey we współczesną sztukę biografii . Jednak kiedy Aubrey upoważnił Anthony'ego Wooda do używania tych samych notatek, ostrzegł go, że większość z tych „ Życiów ” pozostaje nienadających się do publikacji ( nie nadających się do przelotu za granicę ) tak długo, jak osoba i autor wciąż żyją. Poprosił również Wooda, aby został jego cenzorem ( my index expurgatorius ); wydaje się jednak, że Wood był bardziej otwarty na pozwolenie przyjaciela niż na ostrzeżenie przyjaciela, aw 1692 r. Aubrey gorzko narzekał, że Wood okaleczył czterdzieści stron swojego manuskryptu, prawdopodobnie z obawy przed procesem sądowym o zniesławienie .
Wood został ostatecznie oskarżony o insynuacje przeciwko integralności szkoły Clarendon. Jeden z dwóch omawianych fragmentów był oparty na informacjach Aubrey, co niewątpliwie tłumaczy wyobcowanie między dwoma uczonymi i niewdzięczny opis starego człowieka przez Wooda. Przeszła na potomstwo: „Leniwa włóczęga podobna do gąsienicy, niewiele lepsza od dyletanta; który przez swoją skrajną łatwowierność wypychał swoje liczne listy do AW ekstrawagancjami i nieścisłościami, które czasami prowadziły go na ścieżkę błędu. "
Jeszcze później Aubrey rozpoczął Historię North Wiltshire, ale czując, że jest za stary, by rozważyć to określenie, około 1695 roku powierzył swoje archiwa Thomasowi Tannerowi , przyszłemu biskupowi St Asaf . W następnym roku ukazał się jego jedynym zakończone prace, które nie jest jednak najbardziej interesujące: w „ Anthology ” ( Miscellanies ). Aubrey zmarł na udar podczas podróżyCzerwiec 1697, i został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Marii Magdaleny (Oksford) .
Oprócz cytowanych już prac, jego pisma obejmują: