Kompromis Caspe

Kompromis Caspe Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Oryginalny akt kompromisu Caspe Kluczowe dane
Rodzaj traktatu Kompromis dynastyczny
Języki łacina
Kluczowe dane
Znak 24 czerwca 1412
Caspe , Korona Aragonii
Części
Sygnatariusze Przedstawiciele Aragonii , Katalonii i Walencji

Kompromis z Caspe w 1412 wyznacza ważne spotkanie w Caspe , w królestwie Aragonii , dziewięciu notabli, trzy reprezentującą Zjednoczone Aragon trzy z Walencji , a trzy z Katalonii , w celu wyboru, które z pretendentów do korony Aragonii następcą króla Martin I st Ludzki , zmarł bezpotomnie w 1410 roku.

Trzy stany Korony Aragonii zobowiązały się przestrzegać decyzji dziewięciu notabli. To właśnie kastylijski szlachcic Ferdynand de Trastamare , zwany także Ferdynandem d'Antequera, został wybrany ze szkodą głównie dla hrabiego Urgell Jacques II . Kompromis Caspe położył kres burzliwemu bezkrólewia , z walką między różnymi zalotnikami, inwazją armii Kastylii na stany Korony Aragonii i interwencjami zewnętrznymi, takimi jak papieża Benedykta XIII .

Kontekst polityczny końca panowania Marcina I św

Europejski kontekst polityczny

Kompromis Caspego należy postrzegać w szerszym kontekście polityki europejskiej i kwestii Wielkiej Zachodniej Schizmy . W królów Aragonii miał jednostronny z papieży Avignon . Martin I er , podobnie jak jego brat i poprzednik Jean I er , to na korzyść Avignon papieża Benedykta XIII . W 1373 roku ożenił się z Marie de Luna, krewną papieża.

Konflikty pod koniec panowania Marcina I św

Królestwa Korony Aragonii są niespokojne, XIV th  wieku przez szlachtę i konfliktów bandositats którzy sprzeciwiają najbardziej wpływowych rodzin w koronie ze względów władzy i jurysdykcji. W Aragonii pierwsza frakcja dowodzona przez rodzinę Urrea, sprzymierzona z Heredią, Lihory i Cerdánem, jest w konflikcie z rodziną Luna, wspieraną przez Alagón, Montcada i López de Luna. W królestwie Walencji to członkowie rodziny Vilaragut przeciwstawiają się Centellom.

W 1407 roku Marcin I po raz pierwszy mianowany porucznikiem Aragonii, urząd generalny zarezerwowany dla następcy tronu, jego brata i kuzyna, hrabiego Urgell Jacques II . Rzeczywiście, jego syn, Marcin Młodszy , jest już zajęty sprawami królestw Sycylii i Sardynii . Nominacja ta wywołuje protesty wielu aragońskich szlachciców, na czele z sędzią Aragonii , Juanem Ximénezem Cerdánem. Papież Benedykt XIII jest również przeciwny Jakubowi II, ponieważ ten ostatni popiera swojego rzymskiego przeciwnika Grzegorza XII . Jednak Martin I st odnawia swoje zaufanie do Jacquesa II i mianuje go gubernatorem generalnym wszystkich królestw Korony. Obdarzony znaczną mocą i absolutnym zaufaniem króla, Jacques II nie zdołał jednak uspokoić szlacheckich buntów, opowiadając się po stronie Luny i Vilaraguta. Katalonia i Majorka, choć nie przeżywają tego samego kryzysu politycznego, przeżywają jednak poważny kryzys gospodarczy w następstwie kosztownych konfliktów prowadzonych przez króla Piotra IV .

Kwestia sukcesji

Plik 25 lipca 1409Martin Młodszego, spadkobierca i jedyny syn Martin I st , zmarł na febrę na 33 w mieście Sardynia Cagliari . Bez prawowitych potomków król postanawia legitymizować jednego ze swoich naturalnych synów, którego miał z sycylijską damą Tàrsia Rizzari: Frédéric de Luna , zaledwie 7-letni. Fryderyk został już uznany, aby móc odziedziczyć hrabstwa Luna i Sogorbe oraz14 kwietnia 1409, planowano, że będzie następcą swego ojca Martina Młodszego w królestwie Sycylii. Ta legitymacja naturalnego syna strategii opiera się na ważnych ludzi, zwłaszcza Benedykt XIII, który chce za wszelką cenę uniknąć dynastycznej konfliktu, który mógłby zrazić poparcie następca Martin I st i jest już związany z młodego Fryderyka. Pozostali zwolennicy to biskup Huesca Domingo Ram i Lanaja , kartuz Franz de Aranda i strażnik Gil Ruiz de Lihori.

Noble Aragonii, wspierany przez Benedykta XIII, Vincent Ferrier i Jacques II, wzywając jednak Martin I st się ożenić, aby mieć uzasadniony dziedzica wWrzesień 1409Martin I st poślubia młody Marguerite de Prades , w wieku zaledwie 21 lat. Król wysyła zimą wiadomości do miast swoich królestw, aby zebrać radę ekspertów prawnych, którzy muszą przedyskutować kwestię sukcesji, bez odpowiedzi żadnego miasta. Tymczasem Jacques II d'Urgell wciąż zmaga się z bandozytami z Aragonii i Walencji, którzy nawet podwoją się. Marcin I jako pierwszy przejął czujność partyjną Aragonii, który oskarżył Jacques'a II z Urgell, ale pozostaje na swoim stanowisku.

Plik 29 maja 1410Martin I po raz pierwszy zachorował nagle, gdy był w klasztorze Matki Bożej w Valldonzella . Trzydziestego, w agonii, już usiłował się wypowiedzieć. W nocy30 majaO jedenastej w klasztorze pojawiła się delegacja Cortes de Catalunya, która od kilku tygodni spotyka się w Barcelonie. Radny Ferrer de Gualbes prosi króla o zagwarantowanie legalnej sukcesji, na co król odpowiada: „Hoc! »( Tak! ). Zmarł rano31 maja, w pokoju znanym jako opatka. Powierza swojego wnuka, Frédérica de Luna, Francisco de Granollacs oraz Antonio de Torrelles i Marc.

Pretendenci do sukcesji

Śmierć Marcina I jako pierwsza wyzwoliła kandydatów do jego sukcesji. Różni wnioskodawcy to:

Wszyscy kandydaci na następcę Marcina I należą najpierw do rodu królewskiego Aragonii i są bliskimi krewnymi króla. Wobec braku jasnej zasady sukcesji wszyscy są prawowitymi pretendentami.

                                      Jakub II z Aragonii  
                                                           
                         
                            Alfonso IV z Aragonii                 Piotr IV z Ribagorce
                                                                     
                                   
                  Piotr IV z Aragonii               Jacques I st z Urgell   Alfonso z Gandii   Jean de Ribagorce
                                                     
                                        Piotr II z Urgell    
                                                 
                                 
      Jean I er Aragon   Martin I st Aragon   Eleonora z Aragonii   Isabelle z Aragonii   Jakuba II z Urgell
 
                               
      Yolande d'Aragon   Martin I st Sycylii   Ferdinand d'Antequera
                             
      Ludwik III z Anjou   Frédéric de Luna  

Bezkrólewie w latach 1410-1412

Sprawy komplikują walki frakcji szlacheckich, niecierpliwość zwolenników hrabiego d'Urgell i interwencja wojsk kastylijskich Ferdynanda d'Antequera. Wreszcie, od czasu odejścia z Peñíscoli, Antypapieżowi Benedyktowi XIII udało się przywrócić harmonię i15 lutego 1412w Alcañiz osiągnięto porozumienie w sprawie wyznaczenia dziewięciu kompromisów (arbitrów), którzy zebrani w Caspe muszą rozstrzygnąć kwestię odpowiednich praw różnych pretendentów do tronu. Reprezentują parlamenty królestw Aragonii, Walencji i Księstwa Katalonii, po trzy w każdym z nich, Majorka nie została zaproszona. Papież , który obsługuje Ferdinand, zatwierdza ten projekt.

Utrzymanie kompromisu z Caspe

Kompromisy

Wybór dziewięciu compromissaries powierzone przez Parlament Aragonii do Wojewody Aragon , Gil Ruiz de Lihorí, a do Wielkiego sprawiedliwości , Juan Jiménez Cerdan, który wyznacza:

Wniosek ten zostaje przesłany do katalońskiego parlamentu. Po pewnym wahaniu co do wyboru walenckich kompromisów i po poparciu Arnaldo de Conques w miejsce Bonifacio Ferrera, zatwierdza go i ratyfikuje.

Wybór

Rozpoczynają się obrady 29 marca 1412. W momencie głosowania przedstawiciele Katalończyków są niezdecydowani, podczas gdy Aragończycy i Walenci, bardziej związani z handlem wełną i innymi interesami Kastylii, opowiadają się za Ferdynandem. W głosowaniu przeważa opinia Vincenta Ferriera, a to Ferdinand d'Antequera zostaje wybrany,28 czerwca 1412, z głosami trzech Aragończyków, dwóch Walencji i jednego Katalończyka, umieszczając w ten sposób kastylijską dynastię Trastamare na tronie Korony Aragonii. Infante z Kastylii Ferdynand I zostaje pierwszym z Aragonii.

Konsekwencje

Jacques d'Urgell, który nie akceptuje wyniku wyborów, buntuje się, ale zostaje uwięziony i umiera w niewoli.

Uwagi i odniesienia

  1. (Ca) „complementís de Casp” , Gran Enciclopèdia Catalana , obejrzano 28 października 2013 r.
  2. (Ca) „Acta d'irresolució de la successió de Martí I (1410)” , Viquitexts , obejrzano 28 października 2013.
  3. José Ángel Sesma Muñoz, En el sexto centenario ... , str. 5.
  4. Los trastamara y la unidad española , autor: Rialp Ediciones ( ISBN  8432121002 i 9788432121005 )

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne