Dom Unesco
Rodzaj | Siedziba , organizacja |
---|---|
Styl | Nowoczesny |
Architekci | Bernard Zehrfuss , Marcel Breuer , Pier Luigi Nervi |
Budowa | 1958 |
Otwarcie | 3 listopada 1958 |
Mieszkaniec | UNESCO |
Dziedzictwo |
![]() |
Stronie internetowej | www.unesco.org/new/fr/unesco/about-us/where-we-are/visit-us |
Kraj | Francja |
---|---|
Gmina | Paryż |
Adres | 7 place de Fontenoy - UNESCO |
Informacje kontaktowe | 48 ° 50 ′ 58 ″ N, 2 ° 18 ′ 22 ″ E |
---|
Dom Unesco jest zbiorem budynków domu siedzibie Oświaty, Nauki i Kultury Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNESCO) w Paryżu . Składa się z dwóch oddzielnych miejscach, głównym serwerze o nazwie Fontenoy 7 Place de Fontenoy w 7 th dzielnica i miejsce zwane Załącznik Bonvin / Miollis w 15 th dzielnicy . Te dwie lokalizacje, oddalone od siebie o kilkaset metrów, mają powierzchnię 135 000 m 2 .
Siedziba UNESCO jest ozdobiona wieloma dziełami sztuki.
W latach 1946 i 1958 , w siedzibie UNESCO znajduje się w dawnym hotelu Majestic w 16 th dzielnicy Paryża .
Teren o powierzchni 3 hektarów był wcześniej zajmowany przez koszary kawalerii i skład artylerii ( obok znajduje się Szkoła Wojskowa ).
Główny budynek UNESCO jest owocem wspólnej pracy trzech architektów: Francuza Bernarda Zehrfussa , Amerykanina Marcela Breuera i Włocha Pier Luigiego Nervi . Ich plany zostały również zatwierdzone przez międzynarodowy komitet pięciu architektów: Lucio Costa (Brazylia), Walter Gropius (Stany Zjednoczone), Le Corbusier (Francja), Sven Markelius (Szwecja) i Ernesto Nathan Rogers (Włochy), we współpracy z Eero Saarinen (Finlandia). Zostaje zadany pierwszy cios kilofem10 kwietnia 1955 a nowy Dom UNESCO został zainaugurowany 3 listopada 1958.
Główny budynek, w którym mieści się sekretariat , składa się z siedmiu pięter tworzących trójramienną gwiazdę . Do tego dochodzi centrum konferencyjne zwane „budynkiem akordeonowym” zlokalizowane w południowym narożniku działki z wejściem od strony Avenue de Suffren oraz sześcienny budynek początkowo przeznaczony dla stałych delegacji i organizacji pozarządowych .
Od momentu inauguracji siedziba okazała się zbyt mała ze względu na wzrost liczby krajów zrzeszonych w organizacji, w latach 1963-1964 powstał nowy budynek i patia zaprojektowane przez Roberto Burle Marxa .
Budynki te zajmują działkę o kształcie trapezu o powierzchni 30 350 m 2 , odciętą w jej północno-wschodnim narożniku półkolistym kształtem Place de Fontenoy. Graniczy z alejami Saxe , Ségur , Suffren i Lowendal .
pomiędzy 1967 i 1984Unesco stworzyła witrynę o nazwie Załącznik Bonvin / Miollis (nazwy ulic, że rama fabuła) znajduje się w 15 th dzielnicy, kilkaset metrów od głównej stronie Fontenoy i których wejście znajduje się w n o 1 rue Miollis .
Rozwój następował stopniowo w oparciu o sukcesywne nabywanie działek, przy stosunkowo silnych ograniczeniach urbanistycznych (współwłasność i izolacja). Pierwsze budynki były zajęte przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych kraju-gospodarza, dopóki teren nie został przekazany UNESCO w1973. Budynki V i VI zostały zbudowane przez Bernarda Zehrfussa, ogród zaprojektowany przez architekta krajobrazu André de Vilmorina. Metalowa rama i panele elewacyjne z kratami na osłony przeciwsłoneczne budynku V zostały zaprojektowane we współpracy z Jeanem Prouvé .
W 1995 roku na zlecenie Unesco japoński architekt Tadao Ando zbudował w miejscu Fontenoy, między południowym krańcem głównego budynku a centrum konferencyjnym, miejsce do medytacji symbolizujące spokój.
W 2010 roku Unesco zdecydowało o budowie placówki na Place de Fontenoy. Zwycięzcami konkursu zostali francuscy architekci Laurence Carminati i Yann Keromnes, a10 kwietnia 2015, Irina Bokova , dyrektor zarządzająca, inauguruje nowe wejście. Nowe wejście, zlokalizowane pomiędzy frontowymi drzwiami Centrali Organizacji a publiczną autostradą, wita gości, dzięki czemu bez wchodzenia do siedziby nie pozostają na ulicy. Po raz pierwszy w swojej historii Unesco jest widoczne z przodu. Nowe wejście znajduje się dokładnie na styku z salą obrad placówki de Fontenoy. Zwiedzający mogą teraz odkrywać w trzech etapach: nowe wejście, markiza Pier Luigi Nervi i sekretariat .
W 2011 roku plan zagospodarowania w odniesieniu do budynków siedzib, w szczególności przewidując poważnej przebudowy placu Bonvin / Miollis, został przedstawiony do 36 th Konferencji Ogólnej.
Teren, na którym zbudowana jest siedziba, jest własnością państwa francuskiego . Przez dekret z dnia22 grudnia 1952, został przydzielony do Ministerstwa Spraw Zagranicznych w celu udostępnienia go na liście UNESCO. Odbyło się to poprzez umowę dzierżawy na okres 99 lat, za symboliczny czynsz (1000 franków rocznie), zbliżoną do dzierżawy emfiteutycznej . Ponadto ustanowienie siedziby tej międzyrządowej organizacji na terytorium Francji reguluje umowa w sprawie siedziby, która określa jej przywileje i immunitety . Te dwie umowy podpisano odpowiednio w 1954 roku w Paryżu25 czerwca i 2 lipca.
Francuski parlament , przez prawie ogłoszone na6 sierpnia 1955zatwierdziła umowę najmu i upoważniła Prezydenta Republiki do ratyfikowania umowy w sprawie siedziby. Umowa w sprawie siedziby weszła w życie w dniu23 listopada 1955. Został wydany dekretem z dnia11 stycznia 1956.
Podczas budowy budynku powołano „komitet ds. Architektury i dzieł sztuki”, który miał wyłonić głównych artystów, którzy wykonaliby monumentalne dzieło w określonym miejscu: były tam rzeźby Henry'ego Moore'a , Alexandra Caldera i Eduardo Chillidy na na zewnątrz, a wewnątrz ceramika Joana Miró , Niebo i księżyc , fresk Picassa (którego jednak nie podpisał, biorąc pod uwagę, że betonowa kładka częściowo zasłania widok jego pracy). Oprócz tego początkowego jądra, Unesco nabyło inne prace, w szczególności Appel , Bazaine , Noguchi , Tamayo , Afro Basaldella , Roberto Matta i Jean Arp . W latach 1960 i 1985, pomieszczenia zostały powiększone w celu dostosowania do nowych państw członkowskich, prowadząc instytucji na zakup nowych kawałków, w tym kopii The Walking Man przez Giacometti , w La Tour du Soleil gobelin przez Jean Lurcat (ok sala konferencyjna) lub fotografii trzciny z Brassai (the 7 th podłogowe). Zjednoczone czasami dokonać darowizny, takich jak Tunezji, które oferowane rzymską mozaikę z końca II th wieku Diana Łowczyni i Islandii, który dał w 2007 fresk Erro , The Story of Thor . Wszystkie są zaprojektowane tak, aby były zintegrowane z miejscem i były widoczne dla pracowników, gdy przechodzą; W siedzibie Unesco znajduje się łącznie około 700 dzieł.