Wernher von Braun

Wernher von Braun Obraz w Infoboksie. Wernher von Braun, dyrektor Centrum Lotów Kosmicznych NASA, maj 1964. Tytuł szlachecki
Baron
Biografia
Narodziny 23 marca 1912 r.
Wyrzysk ( Prusy , Posnania , Cesarstwo Niemieckie )
Śmierć 16 czerwca 1977(65 lat)
Aleksandria Alexandr
Pogrzeb Cmentarz w Bluszczowym Wzgórzu ( w )
Imię i nazwisko Wernher Magnus Maximilian Freiherr von Braun
Narodowość 1912-1918 1918-1933 1933-1945 1945-1955 1955-1977


Wierność Cesarstwo Niemieckie Republika Weimarska Rzesza Niemiecki USA

 
Domy Aleksandria , Peenemünde , Huntsville , Berlin , Waszyngton (od1970)
Trening French College of Berlin
Technical University of Berlin ( matura uniwersytecka ) (1930-1932)
Szwajcarski Federalny Instytut Technologiczny w Zurychu (od1930)
Szkoła Hermanna Lietza w Spiekeroog ( d ) (dokwiecień 1930 19)
Uniwersytet Humboldta w Berlinie ( doktor Philosophiæ ) (do1934)
Zajęcia Fizyk , inżynier lotnictwa , eseista , inżynier , wynalazca , architekt , żołnierz
Tata Magnus von Braun ( w )
Matka Emmy von Braun ( d )
Rodzeństwo Magnus von Braun
Zygmunt von Braun
Małżonka Maria von Quistorp ( d )
Dziecko Margrit von Braun ( d )
Inne informacje
Pracował dla Armia Stanów Zjednoczonych , Wehrmacht , Fairchild Engine & Airplane Corporation , Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej , Heereswaffenamt
Pole Inżynieria i technologia kosmiczna
Religie Luteranizm (dount1946) , ewangelizacja (od1946)
Partia polityczna Narodowosocjalistyczna Partia Robotników Niemieckich (1 st May 1937-1945)
Członkiem Schutzstaffel (1940-1945)
Uzbrojony Schutzstaffel (1937-1945)
Stopień wojskowy Sturmbannführer (od1943)
Konflikt Druga wojna światowa
Instrumenty wiolonczela , fortepian
Mistrzowie Hermann Oberth , Paul Hindemith
Kierownik Erich Schumann ( w )
Wpływem Hermann Oberth , Jules Verne
Miejsce przetrzymywania Zamek Kransberg ( w ) (1945)
Nagrody
Archiwum prowadzone przez Archiwum Szwajcarskiego Federalnego Instytutu Technologii w Zurychu ( en ) (CH-001807-7: Hs 720)
podpis Wernhera von Braun podpis Wernher von Braun HagenU.jpg Widok na grób.

Wernher von Braun jest niemieckim inżynierem , urodzonym dnia23 marca 1912 r.w Wirsitz , w prowincji Posnania , i zmarł dnia16 czerwca 1977w Aleksandrii , Virginia . W czasie II wojny światowej był jednym z głównych inżynierów, którzy umożliwili lot niemieckich rakiet V2 , pierwszej w historii rakiety balistycznej ; w administracji III Rzeszy osiągnął stopień SS - Sturmbannführera . Przeniesiony do Stanów Zjednoczonych po kapitulacji Niemiec, został naturalizowany w 1955 roku jako Amerykanin i odegrał ważną rolę w rozwoju rakiet , w szczególności tych, które umożliwiły podbój kosmosu przez Amerykanów.

W 1930, mający wówczas 18 lat , Wernher von Braun dołączył do grona entuzjastów astronautyki , którzy w ramach Verein für Raumschiffahrt opracowali małe rakiety eksperymentalne. Aby kontynuować badania nad napędami na paliwo ciekłe, w 1932 roku zgodził się wstąpić do wydziału balistyki Dyrekcji Uzbrojenia Armii Niemieckiej kierowanej przez Waltera Dornbergera . W ramach tej instytucji wojskowej kierował programem badawczym nad rakietami na paliwo płynne, które cieszyły się coraz większym wsparciem finansowym ze strony niemieckich dowódców wojskowych w kontekście polityki dozbrojenia Niemiec prowadzonej przez dojście do władzy Adolfa Hitlera wStyczeń 1933. Dzięki jego umiejętnościom organizacyjnym i technicznym, jego zespół inżynierów opracowuje rakiety o coraz większej mocy od A1 do A4. Ten ostatni, ważący trzynaście ton i o zasięgu ponad trzystu kilometrów, od początku projektowany był jako pocisk balistyczny o udźwigu ponad osiemset kilogramów. Swój pierwszy lot wykonał w 1942 roku i był znaczącym postępem w stosunku do wszystkich dotychczas opracowanych rakiet. Pod oznaczeniem V2 pocisk został wystrzelony z ruchomych ramp w kilku tysiącach egzemplarzy na ludność cywilną Wielkiej Brytanii w ostatnich dwóch latach II wojny światowej, ale ze względu na brak precyzji i siły uderzenia nie ma wpływu na wynik wojny.

Po klęsce Niemiec, w ramach Operacji Paperclip , Wernher von Braun i główni inżynierowie biorący udział w projekcie V2 zostali odzyskani przez siły amerykańskie. Von Braun staje na czele zespołu złożonego głównie z niemieckich inżynierów. Na początku lat pięćdziesiątych zespół von Brauna miał siedzibę w Huntsville, gdzie opracowali pierwsze pociski balistyczne dla armii amerykańskiej . Kiedy pod koniec lat 50. rozpoczęto wyścig kosmiczny , to opracowana przez jej zespoły rakieta Juno I umieściła na orbicie pierwszego amerykańskiego sztucznego satelitę Explorer 1 . Jako uznany specjalista od wyrzutni , stał się odpowiedzialny za centrum lotów kosmicznych Marshalla stworzone przez amerykańską agencję kosmiczną ( NASA ) w celu opracowania rodziny rakiet Saturn . Odgrywa kluczową rolę w rozwoju wyrzutni Saturn V, która umożliwia rozpoczęcie misji księżycowych programu Apollo . Po zmniejszeniu budżetu przeznaczonego na amerykański program kosmiczny w 1972 odszedł z NASA do sektora prywatnego.

Von Braun miał złożony i ambiwalentny związek z reżimem nazistowskim. Był wzorem do naśladowania dla niektórych wyższych przywódców i bez skrupułów odegrał ważną rolę w niemieckim wysiłku wojennym. Niemożliwe też, by mógł zignorować nieludzkie warunki pracy deportowanych odpowiedzialnych za budowę V2 w tunelach Dora , co doprowadziło do śmierci tysięcy z nich.

Dzieciństwo

Wernher Magnus Maximilian Freiherr von Braun urodził się w Wirsitz (obecnie w Polsce ) w prowincji Posnania, która w tym czasie była częścią Cesarstwa Niemieckiego . Jest drugim z trzech synów niemieckiej arystokratycznej rodziny noszącej tytuł barona (Freiherr) . Jego ojciec Magnus Freiherr von Braun (1878-1972) jest starszym urzędnikiem państwowym, który będzie wchodził w skład gabinetu Ministerstwa Rolnictwa Republiki Weimarskiej . Jego matka Emmy von Quistorp (1886-1959) ma długie arystokratyczne pochodzenie. Otrzymała dobrej jakości wykształcenie podstawowe i średnie, szczególnie zachęcane przez ojca. Miała pasję do nauk przyrodniczych. Daje mu swój pierwszy teleskop. W 1915 r. rodzina Wernhera von Brauna przeniosła się do Berlina, gdzie jego ojciec objął stanowisko w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Następnie 12-letni Wernher, zainspirowany rekordami prędkości ustanowionymi przez Maxa Valiera i Fritza von Opla za pomocą samochodów napędzanych rakietami, tworzy incydent na ruchliwej ulicy samochodzikiem-zabawką, który przyczepił do wielu fajerwerków, które zarobił mu krótki pobyt na posterunku policji. Wernher jest znakomitym muzykiem grającym na fortepianie i wiolonczeli, potrafi grać Bacha i Beethovena z pamięci . Otrzymał lekcje u kompozytora Paula Hindemitha i przez pewien czas chciał zostać kompozytorem. W 1925 wstąpił do szkoły z internatem w Ettersburgu koło Weimaru, gdzie uzyskał średnie oceny z matematyki i fizyki. W tym czasie kupił egzemplarz książki Die Rakete zu den Planetenräumen (Rakiety w przestrzeni międzyplanetarnej) niemieckiego pioniera astronautyki Hermanna Obertha . W 1928 roku rodzice umieścili go w internacie Hermann-Lietz na wyspie Spiekeroog, która jest częścią archipelagu wschodniofryzyjskiego .

Pionier astronautyki

Podobnie jak w przypadku innych prekursorów astronautyki, jego zamiłowanie do tej dyscypliny wywodzi się z czytania pism i obliczeń Konstantego Cielkowskiego . Obdarzony matematyką von Braun studiował w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii w Zurychu oraz na Politechnice Berlińskiej (Instytut Kaiser-Wilhelm ), gdzie uzyskał dyplom z inżynierii mechanicznej, poświęcając swój wolny czas od 1930 r. na budowę i przetestować małe rakiety w zespole utworzonym przez prekursora Hermanna Obertha , VfR, akronim Verein für Raumschiffahrt ("Stowarzyszenie nawigacji lotniczej  "). Eksperymenty odbyły się w Reinickendorf w Berlinie , na 150-hektarowym terenie, który nazwano Raketenflugplatz („lotnisko rakietowe”).

Od 1929 r . rakietami zainteresowała się armia niemiecka . Tworzy „Biuro Specjalnego Sprzętu Balistycznego” przy Dyrekcji Uzbrojenia, kierowane przez pułkownika Karla Beckera i kapitana Waltera Dornbergera . Odpowiada za opracowanie rakiet na paliwo stałe o masie od 5 do 9  kg oraz prowadzenie badań teoretycznych nad napędem na paliwo ciekłe . Poligon znajdujący się w Kummersdorf na przedmieściach Berlina był wykorzystywany do wystrzeliwania rakiet na paliwo stałe w latach 1930-1932. Becker i Dornberger, śledzący prace VfR, zawarli wiosną 1932 r. porozumienie z Rudolfem Nebelem w tym zakresie. wystrzeliwuje swoją rakietę Repulsor na poligon wojskowy Kummersdorf za wynagrodzenie w wysokości 1000 marek niemieckich. Lot, który odbywa się w lipcu, jest połowicznie udany, ale Dornberger nadal proponuje dotowanie prac pod warunkiem, że zostanie przeprowadzony w sposób naukowy, a testy nie będą już publicznie dostępne. Nebel, choć członek prawicowego stowarzyszenia paramilitarnego Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten , odrzuca te warunki, ponieważ jest podejrzliwy wobec wojska i ma trudne relacje z Beckerem. Ten drugi odnosi większy sukces, gdy składa tę samą propozycję von Braunowi, który brał udział w negocjacjach między Nebelem a wojskiem. Becker proponuje sfinansowanie pracy von Brauna o napędzie na paliwo ciekłe , pod warunkiem, że testy rakietowe wynikające z tej pracy odbędą się w Kummersdorfie. WListopad 1932von Braun i mechanik Heinrich Grünow rozpoczynają prace nad nową rakietą. Trzy miesiące później eksploatują przez 60 sekund na stanowisku testowym silnik na paliwo ciekłe o ciągu 103 kilogramów, spalający mieszaninę ciekłego tlenu i alkoholu. Kilka miesięcy później uruchomiono drugi silnik, chłodzony cyrkulacją alkoholu i zapewniający potrójny ciąg.

W służbie armii niemieckiej

16 kwietnia 1934von Braun przedstawia swoją pracę doktorską na temat napędu rakietowego, zatytułowaną Teoretyczne i eksperymentalne rozwiązania problemu rakiet napędzanych paliwami ciekłymi. Technologia rakietowa i badania w dziedzinie lotów kosmicznych . Sklasyfikowane jako poufne, nie został opublikowany aż do 1960 długości i niebezpieczny, z materiałami czasu, opracowanie silnika rakietowego z ciekłych propelentów (paliwa i utleniacza) została przeprowadzona we współpracy z D r  Thiel. W 1934 roku, Wernher von Braun uruchomiła od wyspy Borkum , w Morzu Północnym , dwie kopie (Max i Moritz) rakiety A2 ( Aggregat 2 ), którego silnik opracowany mnóstwo ciągu. Osiągają wysokość 2200 metrów. WSierpień 1935, grupa von Brauna otrzymuje 5 milionów marek od Luftwaffe i 6 milionów od wojska na opracowanie silnika rakietowego.

Na początku 1936 roku von Braun wyruszył na wybrzeże pomorskie w poszukiwaniu poligonu rakietowego. Znajduje go w Peenemünde na wyspie Uznam . Zespół von Brauna potrzebował lądu na Morzu Bałtyckim, aby ciągnąć wzdłuż wybrzeży i zakładać bazy pomiarowe. 2 kwietnia 1936, podczas konferencji potwierdza się decyzja o nabyciu ziemi Uznam . Tego samego wieczoru burmistrz gminy podpisuje akt kupna, który obejmuje wysiedlenie mieszkańców. Budowa centrum testowego rozpoczyna się wKwiecień 1936.

Rozwój pocisku balistycznego V2

W 1937 roku, aby jeszcze pozyskać więcej środków, wstąpił do partii nazistowskiej NSDAP . Von Braun przyzna, że ​​po wojnie trzykrotnie osobiście spotkał Hitlera: po raz pierwszy w ośrodku testowym Kummersdorf w 1934 roku i jeszcze dwa razy w Berlinie w roku 1942. Został mianowany dyrektorem technicznym ośrodka testowego Peenemünde i zapewnia w latach 1939-1942 opracowanie rakiety A4 (Aggregat 4), która jako broń przyjmie nazwę V2 (V jak Vergeltungswaffe "broń odwetu") i której ponad 3 000 egzemplarzy zostanie wystrzelonych głównie w Anglii (Londyn), Belgii (Antwerpia, Liège, Bruksela) i Holandii (Haga) w 1944 i 1945 roku.

W 1944 został odznaczony Krzyżem Zasługi Wojennej . Uwielbiany przez reżim - Hitler widział w nim typ aryjskiego supermana - trzykrotnie awansowany przez Himmlera , ostatni raz wCzerwiec 1943, jak SS- Sturmbannführer . W 1943 Hitler nadał najwyższy priorytet programowi rakietowemu A4. Zintensyfikowano produkcję V2, a do ich budowy zaczęto wykorzystywać deportowanych z obozów Dora-Mittelbau i Buchenwald . Von Braun jest w najlepszym zespole specjalistów od rakiet, nadzorując inżynierów Dory , pracowników cywilnych i deportowanych .

Von Braun zrozumiał jednak w tym czasie, że Niemcy nie mogą wygrać wojny i że V2 nie będzie cudowną bronią zdolną odwrócić sytuację militarną. Omawia to otwarcie ze swoimi zespołami, a także o swoich projektach dotyczących cywilnej przyszłości rakiet, w szczególności dla ruchu pocztowego między Stanami Zjednoczonymi a Europą. Został następnie aresztowany przez gestapo w dniu14 marca 1944z dwoma jego współpracownikami za defetyzm i sabotaż, w tym przypadku za poświęcenie „żywotnych środków na wojnę na pokojowe projekty” . Walter Dornberger i Albert Speer , minister uzbrojenia i produkcji wojennej, dostają zwolnienie warunkowe Hitlera po dwóch tygodniach więzienia. W swoich pamiętnikach Albert Speer precyzuje, że Hitler powiedziałby mu, że von Braun „będzie chroniony przed jakimkolwiek postępowaniem karnym, o ile będzie to dla mnie niezbędne” .

Operacja Spinacz

Jesienią 1944 roku inżynierowie i naukowcy z przemysłu wojskowego zrozumieli, że klęska jest nieunikniona, a von Braun uważał, że jego przyszłość jako naukowca w Niemczech jest poważnie zagrożona. Syn dyrektora spółdzielni i prawicowego polityka, wychowany w odrazie do komunizmu, Wernher von Braun po pewnym wahaniu wybrał Amerykę .

Ale SS jest odpowiedzialne za zapobieganie drenażowi mózgów przez Niemców i wydaje rozkazy, aby wyeliminować tych, którzy próbują uciec. W ostatnich dniachkwiecień 1945von Braun, ranny kilka tygodni wcześniej w wypadku samochodowym, zdołał z dużą częścią swojego zespołu inżynierów i techników wysokiego szczebla (sto osób) uciec przed inwigilacją komandosów SS po ukryciu w jaskiniach. 2 maja 1945, w bawarskim ośrodku narciarskim, poddał się aliantom po kontakcie jego brata Magnusa z szeregowym drugiej klasy Schweikertem, który brał udział w amerykańskim patrolu wysuniętym. Naukowiec i jego zespół zostaną następnie odzyskani przez Amerykanów w ramach operacji Paperclip .

20 września 1945von Braun przybywa do Stanów Zjednoczonych. Następnie przeszedł okres bezczynności, podczas którego różne komponenty armii amerykańskiej rywalizowały o rozwój rakiet balistycznych. W tym okresie tajne służby przydzielają mu na stałe dwóch ludzi, którzy mają go pilnować i pomagać w codziennych czynnościach w Ameryce: jest starannie trzymany w rezerwie. Wreszcie, von Braun i naukowcy jego zespołu są przenoszone do Fort Bliss w Teksasie , dużą bazę wojskową armii: to dlatego Army komponent o Stanach Zjednoczonych Sił Zbrojnych , które będą rozwijać ten sektor. Przydzielone jej obszary kompetencji to: kontynuacja niemieckich prac nad pośrednimi pociskami A9 i A10 w celu opracowania IRBM , ICBM i wyrzutni .

Podczas pobytu w Fort Bliss von Braun wysyła oświadczyny swojej młodej kuzynce Marii Luise von Quistorp (urodzonej 10 czerwca 1928). Pozwolony na powrót do Niemiec Wernher von Braun ożenił się z3 marca 1947w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Landshut . Para wraca do Nowego Jorku z rodzicami Marii,26 marca 1947. Będzie miał troje dzieci: Iris (1948), Margrit (1952) i Petera (1960) von Braun. 15 kwietnia 1955von Braun uzyskuje obywatelstwo amerykańskie .

Szef Programu Pocisków Balistycznych US Army

W 1950 roku został mianowany dyrektorem technicznym w Redstone Arsenal ustanowienia United States Army znajduje się w Huntsville , Alabama, dla rozwoju pocisków kierowanych. To z niego wywodzi się pocisk Redstone , wywodzący się bezpośrednio z niemieckiego V2 i pierwszy kierowany pocisk balistyczny amerykańskiej armii, który zostanie użyty w 1961 roku do startu pierwszych amerykańskich astronautów. Został mianowany dyrektor badawczy US Army Ballistic Missile Agencji w 1956 r . Zapewnia rozwój pocisków Pershing i Jupiter .

W połowie lat 50. współpracował z Waltem Disneyem przy dużej liczbie filmów edukacyjnych na temat amerykańskiego programu kosmicznego , próbując popularyzować marzenie o kosmicznej przygodzie: Człowiek w kosmosie oraz Człowiek i Księżyc w 1955 r. , następnie Mars and Beyond w 1957 roku . Filmy te przyciągnęły uwagę nie tylko publiczności, ale także osób odpowiedzialnych za sowiecki program kosmiczny . Już w 1954 roku Wernher von Braun przedstawił American Rocket Society projekt umieszczenia sztucznego satelity na orbicie, wykorzystującego pocisk Redstone jako wyrzutnię  ; armia, na której opiera się von Braun, popiera pomysł i na tej podstawie uruchamia projekt Orbiter .

Ale prezydent Eisenhower nie stawia astronautyki wśród priorytetów swojego programu, a także nie chce, aby wystrzelenie pierwszego amerykańskiego satelity zostało powierzone głównie niemieckiemu zespołowi. W związku z tym projekt Orbiter zostaje porzucony wSierpień 1955, na rzecz programu Vanguard , konkurencyjnego programu zależnego od Marynarki Wojennej. Sukces sowieckiej astronautyki zajmie wystrzelenie pierwszego sztucznego satelity Sputnik 1 ,4 października 1957, a także fatalne niepowodzenie wystrzelenia satelity TV-3 przez US Navy i jej wyrzutnię Vanguard,6 grudnia 1957, dzięki czemu von Braun powraca na przód sceny, biorąc decydujący udział w wystrzeleniu pierwszego amerykańskiego sztucznego satelity ( Explorer 1 ).

Kariera w NASA: rozwój rakiety Saturn V

W 1958 roku powstała amerykańska agencja kosmiczna Nasa w celu federacji amerykańskich badań kosmicznych. Von Braun został mianowany dyrektorem Centrum Lotów Kosmicznych Marshalla ( Huntsville , Alabama ) i sprawował tę strategiczną pozycję do 1970 roku . Uczestniczy w programach lotów załogowych Mercury i Gemini . Kiedy w 1961 roku prezydent USA John Kennedy uruchomił program Apollo , von Braun przejął projekt gigantycznej rakiety Saturn V , która odegrała kluczową rolę w powodzeniu amerykańskich misji księżycowych.

Odpowiedzialny za programy do 1970 roku, w tym samym roku został zastępcą administratora NASA . Ale bardzo szybko nie zgodził się z nowymi orientacjami agencji: von Braun chciał kontynuować eksplorację kosmosu w kierunku Marsa , podczas gdy teraz pierwszeństwo przyznano rozwojowi promu kosmicznego .

W 1972 opuścił NASA i został zastępcą dyrektora Fairchild Engine & Airplane Corporation . W 1975 otrzymał Narodowy Medal Nauki . 16 czerwca 1977zmarł na raka wątroby w Aleksandrii ( Virginia ). Pierwszy lot promu kosmicznego Enterprise , zaplanowany na ten sam dzień, został przesunięty na następny dzień ze względu na to wydarzenie.

Związek z nazizmem

Von Braun miał złożony i ambiwalentny związek z reżimem nazistowskim. Powiedział, że dla wygody został członkiem NSDAP w dniu12 listopada 1937pod n o  5738 692. Odebrane i zaaprobowany przez Hitlera siebie, wstąpił w 1940 roku do SS w randze SS Untersturmführera i n o  185.068 po trzech promocjami, sięgnął wCzerwiec 1943stopień SS- Sturmbannführera . Twierdzi, że zrobił to z konieczności, aby móc kontynuować swoje badania jako inżynier i twierdzi, że nosił mundur SS tylko kilka razy, co potwierdzają świadkowie z Peenemünde. Jest też zdjęcie, na którym jest w mundurze SS obok Himmlera . Powiedział też, że nie zdawał sobie sprawy z nieludzkich warunków pracy deportowanych w tunelach Peenemünde, która znajduje się na wyspie Uznam na Morzu Bałtyckim, a więc setki kilometrów od Mittelwerk koło Nordhausen w Turyngii czy obozu koncentracyjnego Dora co jest oczywistą nieprawdopodobieństwem . Jednak von Braun przyznał: „Wielu z tych więźniów było w przerażającym stanie niedożywienia. Ani nie chcę, ani nie mogę temu zaprzeczyć. Czy systematycznie głodzono, jak często mówiono, aby stopniowo ich eksterminować” (z pracy: Wernher von Braun Bernda Rulanda, s. 152). Po pewnych napięciach z Gestapo, które obawia się jego wyjazdu do Anglii wMarzec 1944wraca do łask i otrzymuje Krzyż Zasługi Wojennej w dniu29 października 1944. Oddał się Amerykanom dopiero po śmierci Hitlera w dniu2 maja 1945.

Produkcja V2 spowoduje więcej zgonów (ponad dwadzieścia tysięcy więźniów straciło życie w Dorze) niż ich użycie jako broni. W swojej autobiograficznej książce Wernher von Braun nie przyznaje się do odpowiedzialności, umniejszając swoją pozycję w obozie. Zawsze będzie twierdził, że nic nie wiedział o cierpieniach deportowanych i zmarłych Dora-Mittelbau. Według Holendra Alberta van Dijka, ocalałego z obozu, ta ignorancja jest nieprawdopodobna. Tom Gehrels , holendersko-amerykański astronom, członek holenderskiego ruchu oporu podczas II wojny światowej, przeprowadził wywiady z ocalałymi więźniami. Powiedział w czasopiśmie Nature przy okazji komentarza do pracy odnoszącej się do von Brauna, że ​​ten ostatni nie mógł zignorować sytuacji deportowanych: „Von Braun przybył rano w towarzystwie niezidentyfikowanej kobiety, musiał przejść przez ciała zmarłych więźniów i przechodzą pod innymi ciałami zawieszonymi na dźwigu” .

W Z uniwersytetu do obozów koncentracyjnych , Charles Sadron , naukowiec deportowany do Dory w Indiachluty 1944pisał o Wernher von Braun:

„Muszę jednak zadowolić prawdę, wskazując, że spotkałem człowieka, który miał wobec mnie niemal hojny stosunek. To profesor von Braun, jeden z członków personelu technicznego, który opracował torpedy lotnicze. Von Braun przyszedł do mnie na warsztat. Jest młodym mężczyzną o bardzo germańskim wyglądzie i doskonale mówi po francusku. Wyraził mi uprzejmy i wyważony żal, że zobaczył francuskiego profesora w takim stanie nieszczęścia, a potem zaproponował, że przyjdzie i będzie pracować w jego laboratorium. Z pewnością nie ma co do tego kwestionować. Brutalnie odmawiam. Von Braun przeprasza i uśmiecha się odchodząc. Później dowiem się, że pomimo mojej odmowy, na próżno próbował jeszcze kilka razy poprawić mój los. "

Kiedy Charles Sadron mówi o swoim „warsztacie”, chodzi o tunele, w których wielu deportowanych pracowało, żyło w nieludzkich warunkach i zmarło.

Pracuje

W 1958 roku Wernher von Braun opublikował w nowojorskim „ First Men to the Moon” wydania Holta, Rineharta i Winstona. Praca ta została przetłumaczona na język francuski przez Catherine Imbert i opublikowana w 1961 roku pod nazwą Les Premiers Hommes sur la Lune przez Albina Michela ( 89 stron ).

W 1968 opublikował również Space Frontier z Holtem, Rinehartem i Winstonem, kompilację artykułów popularnonaukowych opublikowanych w czasopiśmie Popular Science w latach 1963-1965. Ta praca została przetłumaczona przez Charlesa-Noëla Martina i Jean-Émile'a Charona i opublikowana w 1969 roku. wydanej przez Planète pod tytułem Oto przestrzeń .

cytaty

W swojej książce History of rocketry & space travel W. von Braun ujawnia swoją wiarę w podbój kosmosu:

„W czasie renesansu , książę Henryk Żeglarz z Portugalii powstała w jego zamku w Sagres , co najbardziej przypomina co NASA chce osiągnąć w naszych czasach. Systematycznie gromadzi mapy, architektury łodzi i instrumenty nawigacyjne z całego świata; przyciągał do siebie najbardziej doświadczonych żeglarzy w Portugalii. Obmyślił progresywny program mający na celu zbadanie atlantyckiego wybrzeża Afryki i odkrywanie najdalej koniec tego kontynentu, który wiedział, że muszą być pomijane, jeśli jeden z nich, aby dotrzeć do Indii drogą morską. Z tej samej rozdzielczości pracował w celu ustalenia, do iść na Daleki Wschód, trasą niewątpliwie krótszą, która wiodła na zachód. Książę Henryk szkolił astronautów swoich czasów, ludzi takich jak Ferdynand Magellan i Vasco da Gama , i stworzył środowisko, które z sąsiedniej Hiszpanii wysłało Krzysztofa Kolumba w jego historyczną podróż. "

„Średniowieczna Europa odwrócona w sobie została następnie przekształcona w otwarty kontynent, skłaniający się do eksploracji i rozwoju. Anglia stała się innym miejscem po tym, jak ludzie tacy jak Sir Francis Drake czy Sir Walter Raleigh poszli w ślady portugalskich i hiszpańskich nawigatorów. Bezpośrednim rezultatem tej epoki eksploracji, która otworzyła im oczy i poprawiła ich styl życia, Europejczycy i ich amerykańskie pochodzenie od tego czasu prowadzili świat w intelektualnym dynamizmie. "

– Henrykowi Żeglarzowi trudno byłoby odpowiedzieć na prośbę o uzasadnienie swoich działań w sposób racjonalny lub przewidzieć zysk lub rentowność jego programu poszukiwawczego. Zrobił skok wiary i dzięki temu programowi świat stał się bogatszy i piękniejszy. Odkrywanie kosmosu to wyzwanie naszych czasów. Jeśli nadal będziemy w niej wierzyć i podążać za nią, hojnie nas wynagrodzi. "

„Kiedyś Chiny miały flotę handlową i eksploracyjną, która rzuciła rywali w cień. Celowo ją porzucili, a następnie pogrążyli się w stagnacji na kilkaset lat. Nowoczesne społeczeństwo nie może pozwolić sobie na stagnację w ten sam sposób. "

„Możemy pokonać grawitację. Nie papierkowa robota ”

„Nauczyłem się bardzo ostrożnie używać słowa „niemożliwe”. "

„Rakieta działała idealnie, jeśli zignorować fakt, że nie wylądowała na właściwej planecie. "

Galeria

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Rank odpowiednika w języku francuskim do komendanta , ale to jest ranga polityczna w Allgemeine SS ( „Walne SS”); śledztwa przeprowadzone przez FBI w Stanach Zjednoczonych w 1961 r. wykazały, że stopień był honorowy, a von Braun nie prowadził działalności politycznej, policyjnej ani wojskowej w SS.
  2. Ranga równoważna w języku francuskim z podporucznikiem , ale jest to stopień polityczny w Allgemeine SS („generał SS”); śledztwa przeprowadzone przez FBI w Stanach Zjednoczonych w 1961 r. wykazały, że stopień był honorowy, a von Braun nie prowadził działalności politycznej, policyjnej ani wojskowej w SS.

Bibliografia

  1. (en) „  Arkusz FBI z 1961 r.: ATOMIC ENERGY ACT – APPLICANT  ” [PDF] , vault.fbi.gov , FBI (dostęp 9 stycznia 2019 r. ) , s.  26-27 - „Wnioskodawca był członkiem NSDAP w Niemczech z konieczności nigdy nie działał w partii; był także oficerem SS, ale bardziej w charakterze komisji honorowej; nigdy nie był aktywny ani w SS, ani w NSADP. ”.
  2. Marianne J. Dyson, „  Przestrzeń i astronomia: dekada po dekadzie  ” .
  3. J. Bersani et al. , Wielki Atlas przestrzeni , Paryż, Encyclopaedia Universalis,1989, 397  s. ( ISBN  2-85229-911-9 ) , s.  33-35.
  4. (w) J. Neufeld, Von Braun: Dreamer of Space, Engineer of War , New York, Knopf ,2008, 587  s. ( ISBN  978-0-307-26292-9 ) , s.  50-53.
  5. "Konstruktive, theoretische und eksperymentelle Beiträge zu dem Problem der Flüssigkeitsrakete". Raketentechnik und Raumfahrtforschung , Sonderheft 1 (1960), Stuttgart, Niemcy.
  6. Stefan Brauburger, Von Braun, między nazizmem a marzeniami o rakietach , Paryż-Bruksela, wyd. Jourdana, 2010, s.  53-54 .
  7. Stefan Brauburger, Von Braun, między nazizmem a marzeniami o rakietach , Paryż-Bruksela, wyd. Jourdana, 2010, s.  60-61 .
  8. Według Ruth von Saurma, szefowej PR Zespołu Rakietowego w latach 50. i 60. oraz osobistej tłumaczki von Brauna.
  9. Tibor Iván Berend ( tłum.  Z angielskim), Historia gospodarcza Europy XX th  wieku , Bruksela / Paryż, Boeck Superior2008, 336  s. ( ISBN  978-2-8041-5874-3 , czytaj online ) , s.  124.
  10. (w) „  von Braun, Wernher  ” na astronautix.com (dostęp 9 stycznia 2019 r. ) - 1943 28 czerwca Von Braun awansowany na SS Sturmbannfuehrer .
  11. J. McGovern, Polowanie na niemieckie tajne bronie , Paryż, Stock, 1965, s.  64-67 .
  12. A. Speer, W sercu III Rzeszy , Paryż, Fayard / Pluriel, 2011, s.  524 .
  13. “  Gardzimy Francuzami; strasznie boimy się Rosjan; nie sądzimy, że Brytyjczyków na nas stać; więc pozostali nam tylko Amerykanie.  » Reiner Eisfeld.
  14. Linda Hunt, Sprawa spinacza .
  15. Przeczytaj świadectwo jednego z tych strażników w książce Studs Terkel  : The Good War - Oral Histories of WWII.
  16. (w) „  The President's National Medal of Science: Recipient Details  ” na nsf.gov (dostęp 17 grudnia 2014 ) .
  17. (w) Michael Neufeld , Von Braun Dreamer of Space Engineer of War , Nowy Jork, Alfred A. Knopf ,2007, 587  s. ( ISBN  978-0-307-26292-9 ).
  18. (w) Bob Ward (Przedmowa John Glenn ), "  D r Przestrzeń: życie Wernher von Braun  " na books.google.fr Google (dostęp 09 stycznia 2019 ) - Miał beens że myślał publicznie nosił mundur z opaską ze swastyką tylko raz, podczas jednej z dwóch oficjalnych wizyt Himmlera w Peenemünde - a potem dopiero po szalonym poszukiwaniu jej w szafach. „Sądzono, że miał tylko publicznie nosić mundur z swastyka na ramieniu raz, na jednym z Himmlera dwóch formalnych wizyt do Peenemünde - i dopiero wtedy po szaleńczym poszukiwaniu szafek
  19. Zdjęcie w mundurze SS [1] .
  20. (w) „Przegląd Mittelbau” , v2rocket.com.
  21. (w) "  The Rocket Man's Dark Side  " w Time (czasopismo) , wtorek, 26 marca 2002 .
  22. Tom Gehrels "  prawdy i konsekwencje  " Naturę N O  372, 1994 , str.  511-512 .
  23. Charles Sadron , profesor na Wydziale Nauk Uniwersytetu w Strasburgu, złożony wwrzesień 1939 w Clermont-Ferrand, został aresztowany dnia 25 listopada 1943( nalot na Clermont-Ferrand ) i deportowany do Buchenwaldu wStyczeń 1943 i do Dory w luty 1944. Deportacji do Dory poświęca 54-stronicowy rozdział pod tytułem „W Fabryce Dory. ”.

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne