Sphenodon

Wiadomo również, że hatteria ma trzecie oko , zwane „  okiem ciemieniowym  ” lub „  szyszynką  ”. Ma krystaliczną , do rogówki , do siatkówki z fotoreceptorów rodzaju kija i zdegenerowanego połączenia nerwowe z mózgu , co sugeruje, że pochodzi od prawdziwego oka. To szyszynka jest widoczne tylko u młodych, które mają półprzezroczystą część pośrodku górnej części czaszki. Po 4-6 miesiącach pokrywa się nieprzezroczystymi łuskami i pigmentami. Rola tego trzeciego oka jest nieznana, ale mogłoby być wykorzystywane do pochłaniania światła ultrafioletowego w celu syntezy witaminy D , a także do określania rytmu nocnego i wspomagania termoregulacji . Ze wszystkich obecnych czworonogów, sfenodon jest tym, u którego szyszynka jest najbardziej rozwinięta. To oko jest częścią kompleksu, który obejmuje również szyszynkę lub nasadę nasadową, która wytwarza melatoninę . Inna hipoteza: wykazano, że u salamandry kompleks szyszynki służy do postrzegania światła spolaryzowanego, a tym samym określa położenie słońca nawet przy zachmurzeniu, ułatwiając w ten sposób nawigację.

Sphenodon ma, podobnie jak żółwie, najprostsze narządy słuchowe owodniowców . Nie ma błony bębenkowej ani przewodu słuchowego, a jamę ucha środkowego wypełnia luźna, głównie tłuszczowa tkanka. Że strzemiączko (strzemiączka) znajduje się w kontakcie z kością kwadratowy (który jest nieusuwalnym), ale także z gnykowej kości i łuskową kości . Komórki rzęsate w narządzie Cortiego nie są wyspecjalizowane, są unerwione zarówno przez aferentne, jak i odprowadzające (motoryczne i czuciowe) włókna nerwowe i reagują tylko na niskie częstotliwości. Nawet jeśli narządy słuchowe są słabo rozwinięte, bez ucha zewnętrznego, sfenodony nadal reagują na częstotliwościach od 100 do 800 Hz , z maksymalną czułością przy 200  Hz dla 40  dB .

Zachowanie

Termoregulacja i rytmy biologiczne

Jako zwierzę lądowe, dorosły sphenodon jest nocnym gadem , chociaż często wystawia się na działanie słońca w celu uzyskania ciepła. Młode są dobowe, prawdopodobnie dlatego, że dorośli są kanibalami; chowają się pod zwalonymi pniami lub kamieniami. Sphenodony mogą rozwijać się w temperaturach znacznie niższych niż te tolerowane przez większość gadów i hibernują podczas południowej zimy. Są w stanie utrzymać swoją aktywność w temperaturach tak niskich, jak 7  ° C , podczas gdy temperatury powyżej 28  ° C są dla nich zwykle śmiertelne. Optymalna temperatura dla organizmu fenodonów waha się od 16 do 21  ° C , najniższa u gadów. Temperaturę ciała hatteriami jest mniejsza niż innych gadów, od 5,2 do 11,2  ° C podczas dnia, kiedy większość gadów temperaturę ciała 20  ° C . Gdy temperatura ciała jest niska, metabolizm zwierzęcia zwalnia.

jedzenie

Guano od ptaków umożliwia utrzymanie populacji bezkręgowców, które stanowią główny drapieżne z sphenodon. Te ofiary to chrząszcze , koniki polne , pająki  ; ale sfenodon może również spożywać żaby, jaszczurki, a także jaja lub pisklęta; czasami jest nawet kanibalem. Jaja i pisklęta ptaków morskich , pożywienie dostępne sezonowo, mogą dostarczyć niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych niezbędnych dla sfenodonu. To zwierzę gryzie wszystko, co się do niego zbliża i nie pozwala łatwo odejść. Można go jednak łatwo złapać, przeciągając piłkę tenisową przymocowaną do krawata do jego nory, a następnie powoli przenosząc piłkę z powrotem, z gryzącym ją sfenodonem, który pozostaje w tyle.

Rozmnażanie i wzrost

Sphenodon ma niski współczynnik reprodukcji, osiągnięcie dojrzałości płciowej zajmuje od 7 do 13 lat; samice łączą się w pary i składają jaja tylko mniej więcej co cztery lata.

Krycia odbywają się w środku australijskiego lata. Podczas zalotów skóra samca jest ciemniejsza; unosi swój herb i popisuje się przed kobietą. Powoli krąży wokół niej ze sztywnymi łapami. Albo samica poddaje się i pozwala samcowi na nią dosiąść, albo schroni się w swojej norze. Samiec nie ma penisa, co jest faktem charakterystycznym dla gadów; łączy się w pary, unosząc ogon samicy i umieszczając swoją kloakę na kloaki partnera. Nasienie jest przenoszone z szamba do szamba w procesie podobnym do procesu ptaków.

Jaja Sphenodon mają miękką, skórzastą skorupkę. Samica Sphenodon potrzebuje od jednego do trzech lat na wyprodukowanie zdolnych do zapłodnienia jaj i ponad siedem miesięcy na uformowanie skorupy. Po ułożeniu inkubacja trwa od 12 do 14 miesięcy w przyrodzie oraz 6 miesięcy w inkubatorze. Oznacza to, że rozmnażanie następuje tylko w odstępie dwóch do pięciu lat, co jest najwolniejszym cyklem reprodukcyjnym gadów.

Każde sprzęgło ma średnio od sześciu do dziewięciu jaj (ale skrajne wartości wahają się od jednego do osiemnastu). Jaja te mają od 22 do 27  mm długości i 16-18  mm szerokości.

Seks z młodymi zależy od temperatury inkubacji jaja; bardziej rozgrzane jaja będą miały tendencję do produkowania samców, a mniej ogrzane samice. Jaja inkubowane w temperaturze 21  ° C będą rodzić samce z takim samym prawdopodobieństwem, jak samice. Ale przy 22  ° C istnieje 80% szans, że maluch jest mężczyzną, a 20  ° C , 80% szansy, że maluch jest kobietą. To pokazuje, że determinacja płci u sfenodonu jest powiązana zarówno z genetyką, jak i czynnikami środowiskowymi.

Sphenodon ma prawdopodobnie najniższe tempo wzrostu ze wszystkich gadów, ponieważ rośnie w ciągu pierwszych 35 lat swojego życia. Jego średnia długość życia wynosi 60 lat, ale uważa się, że może żyć ponad 100 lat.

Dystrybucja i siedlisko

Jedyny obecny gatunek jest endemiczny dla Nowej Zelandii . Okaże się na wyspach i wysepkach w północnej i południowej części Wyspy Północnej w Nowej Zelandii (w której jest więcej wolności); jest endemiczny dla tego kraju o umiarkowanym klimacie oceanicznym. Sphenodon od dawna ogranicza się do 32 wysp i wysepek u wybrzeży Wyspy Północnej; ale w ostatnich latach z powodzeniem podejmowano próby wprowadzenia na inne wyspy (patrz paragraf „Sfenodon i człowiek”).

Niektóre ptaki, takie jak kopiące nory petrels , priony oraz żółtodziobych dzielić siedlisko wyspa z sphenodons podczas gniazdowania sezonu. Ci drudzy używają nor ptaków jako schronienia, gdy nie są zajęci, lub czasami kopią własne schronienie.

Systematyczna klasyfikacja i ewolucja

Sphenodons, czyli rhynchocephali, to starożytna grupa lepidozaurów i dlatego nie są jaszczurkami.

Lista gatunków

Według Reptarium Reptile Database (12 stycznia 2013)  :

• Sphenodon punctatus (Gray, 1842)

i gatunki kopalne

• Sphenodon diversum Colenso, 1885

Ostatnie badania wydają się wykazywać, że trzy odrębne populacje sfenodonów, które nadal istnieją dzisiaj, powinny być umieszczone w tym samym gatunku lub w trzech różnych gatunkach. Istnieje tendencja w 2010 r. Do rozważenia, że ​​obecnie istnieje tylko jeden gatunek, Sphenodon punctatus , przegrupowujący te trzy populacje.

Lepidozaury

Sphenodon i najbliższa obecnie grupa, Squamata (w tym jaszczurki , węże i amfisbaenia ), należą do superrzędu Lepidosauria , jedynego obecnie zachowanego taksonu wśród Lepidosauromorpha . Łuskonośne i sfenodony są zdolne do autotomii na ogonie (to znaczy tracą czubek ogona, gdy są zagrożone) i mają poprzeczną szczelinę kloakalną . Pochodzenie sfenodonów prawdopodobnie leży w gałęzi znajdującej się blisko oddzielenia Lepidosauromorpha i Archosauromorpha . Chociaż sphenodony przypominają jaszczurki, to podobieństwo jest głównie powierzchowne, ponieważ Sphenodontidae posiada kilka cech charakterystycznych unikalnych dla grupy gadów . Typowy kształt jaszczurki był bardzo powszechny wśród wczesnych owodniowców; najstarsza znana skamielina gada, Hylonomus , powierzchownie przypomina dzisiejszą jaszczurkę.

„Żywa skamielina”

Sfenodon został nazwany „  żywą skamieliną  ”, co oznacza, że ​​pozostawał prawie niezmieniony morfologicznie przez całą swoją historię, około 220 milionów lat. Jednak prace nad taksonomią Sphenodontii wykazały, że grupa ta ulegała różnym zmianom w okresie mezozoiku . Wiele nisz ekologicznych, obecnie zajmowanych przez jaszczurki, było wówczas bastionem Sphenodontii . Nie było nawet rozwija grupa wodnym Sphenodontia , znany ogólnie jako Pleurosaurus , który różni się znacznie od współczesnych sphenodons. Te ostatnie wykazują adaptację do dość zimnego klimatu, co pozwala im rozwijać się na wyspach wokół Nowej Zelandii; te adaptacje mogą mieć unikalne cechy, ponieważ ich przodkowie, Sphenodontia, żyli w znacznie cieplejszym klimacie mezozoiku .

Historia klasyfikacji sfenodonu

Sfenodony zostały pierwotnie sklasyfikowane jako jaszczurki w 1831 roku, kiedy British Museum otrzymało czaszkę tego zwierzęcia. Ta błędna klasyfikacja rodzaju Sphenodon utrzymywała się do 1867 roku, kiedy to Albert Günther z British Museum zauważył na tej czaszce cechy podobne do ptaków, żółwi i krokodyli. Następnie zaproponował kolejność Rhynchocephalia (co oznacza głowę z dziobem ), aby sklasyfikować sfenodona (który nazwał Rhynchocephalus ) i jego skamieniałych rodziców. Obecnie większość autorów woli używać nazwy Sphenodontia , bardziej ekskluzywnego zakonu, łączącego sfenodony i ich najbliższych wymarłych krewnych. Rzeczywiście, w latach, które nastąpiły po opisie rzędu Rhynchocephalia , do tego rzędu dodano wiele różnych gatunków. To zmieniło go w coś, co można by nazwać taksonem „ śmieciowym ” lub „uniwersalnym”. W 1925 roku Williston zaproponował utworzenie rzędu Sphenodontia , obejmującego tylko sphenodon i jego najbliższych skamieniałych krewnych.

John Edward Gray zaproponował inne łacińskie nazwy jedynego znanego wówczas gatunku: najpierw Sphaenodon punctata Gray w 1831 r., A następnie Hatteria punctata Gray w 1842 r. (Co dało początek francuskim imionom Hattérie lub Hattéria). Ostatecznie łacińska nazwa została ustalona na Sphenodon punctatum Gray 1869. Pozostałe nazwy są uważane za synonimy, ale nieważne.

W 1990 roku Charles Hines Daugherty opublikował wyniki swoich badań nad genetyką sfenodonów, w których wykazał silną rozbieżność między osobnikami tworzącymi populację Brothers Islands a innymi populacjami. Doprowadziło to na początku lat dziewięćdziesiątych do walidacji gatunku Sphenodon guntheri , zaproponowanego już w 1877 roku przez Waltera Bullera , ale do tego czasu w dużej mierze ignorowanego.

Różne gatunki?

Od początku lat 90. do początku 2010 r. Rozważano dwa obecne gatunki sphenodon: Sphenodon punctatus i znacznie rzadszy Sphenodon guntheri, który występuje tylko na Wyspach Braci w Cieśninie Cooka . Sphenodon punctatus został nazwany, gdy znany był tylko jeden gatunek, dlatego jego nazwa jest niewłaściwa. Dzieje się tak, ponieważ oba gatunki mogą mieć plamy. Sphenodon guntheri ma kolor skóry oliwę brązowawy z żółtawych plam, natomiast punctatus Sphenodon często nakrapiane kolor z oliwkowym do ciemnoróżowe lub ceglasty przez szare, ale zawsze z białymi plamami. Ponadto Sphenodon guntheri jest znacznie mniejszy.

Gatunek Sphenodon punctatus został z kolei podzielony na dwa podgatunki:

• sphenodon w Cieśninie Cooka (który nie ma łacińskiej nazwy podgatunku), który żyje na wyspach w Cieśninie Cooka lub w jej pobliżu;
• sphenodon północny ( Sphenodon punctatus punctatus ), który żyje na wyspach położonych w Zatoce Obfitości oraz na kilku wyspach położonych jeszcze dalej na północ.

Trzeci gatunek sfenodonu, obecnie wymarły, został zidentyfikowany w listopadzie 1885 roku przez Williama Colenso , do którego wysłano osobnika w procesie fosylizacji, pochodzącego z kopalni węgla. William Colenso nazwał ten nowy gatunek Sphenodon diversum .

W 2010 r. Dalsze badanie genetyczne wydawało się wykazać, że ten podział rodzaju Sphenodon byłby niewłaściwy i dlatego powinien zostać zmieniony w przyszłości (albo podzielony na trzy obecne gatunki, które pozostają do ustalenia, albo wręcz przeciwnie, uznać, że istnieją nie jest jedynym obecnym gatunkiem, co pozostaje do potwierdzenia).

Etymologia

„  Sphenodon  ” pochodzi od greckiego σφήν / sphenos, co oznacza klin i odon (t), co oznacza ząb .

Nazwa gatunku punctatus pochodzi z łaciny i oznacza pokrytą kropkami , a nazwa gatunku guntheri jest na cześć Alberta Günthera .

Jeśli chodzi o nazwę tuatara , wywodzi się ona z języka Maorysów i oznacza „punkty na plecach”.

Sphenodon i człowiek

Stan i ochrona