Status | Prowincja ( rząd i stewardship ) królestwa Francji : kraj stanów , wielkość realna , niewielki podatek i co do poborów uznawana za obcą. |
---|---|
Stolica |
Tuluza Montpellier |
Języki) |
prowansalski francuski |
Religia | Katolicyzm , mniejszość protestancka |
Populacja | - |
---|---|
Miły | Langwedocjanie |
1774 - 1790 | Ludwik XVI |
---|
1352 | Jean I er Armagnac |
---|---|
1775 - 1788 | Louis Antoine de Gontaut-Biron |
1786 - 1790 | Charles Bernard de Ballainvilliers |
---|
1762 - 1790 | Arthur Richard Dillon |
---|
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Langwedocja ( wyraźny [ ɑ . G ( ə . ) D ɔ k ] ; Lengadòc w Occitan ) jest terytorium Southern Francji tradycyjnie dzieli Górna Langwedocji około zawarte w starożytności regionu Midi-Pyrénées i Bas-Langwedocji , który w przybliżeniu odpowiada starożytnemu regionowi Langwedocja-Roussillon . Nazwa Langwedocja jest tłumaczeniem francuskim i skrótem łacińskiej nazwy Linguae Occitanae, dosłownie tłumaczonej jako „język oksytański”. Langwedocja jest częścią Oksytanii , rozległego obszaru geograficznego Langue d'oc . Jego mieszkańcami są Langwedocjanie , jego dialekt nazywa się Langwedocjan .
Terytorium Langwedocji (rejon gdzie oni mówią językiem oc ) jest przyłączony do domeny królewskiej w XIII th century jako wyniku krucjaty przeciwko albigensów kończąc katarów i hrabstwa Tuluzy . Terytorium znajdujące się pod kontrolą stanów Langwedocji zostało następnie stopniowo zredukowane do dawnej prowincji Langwedocji. Rok1359wyznacza „decydujący punkt zwrotny” w historii prowincji: jak ustalił Henri Gilles w1965w swej monografii o Langwedocji States XV th century , było to w 1359 roku, że wielkie miasta trzech senechaussees od Beaucaire , Carcassonne i Toulouse zawrzeć im „wieczny związek” i wymagają królewskich oficerów być „zwanych łącznie” zamiast osobno Seneszal. Pod koniec XIV th wieku , ziemia trzech senechaussees , w których nazwa Langwedocji byłyby zastrzeżone, czyli dwa senechaussees o Beaucaire, Nimes i Carcassonne i zachodniej części, które z Tuluzy , zakonserwowane w Traktacie z Bretigny . Kraj Foix, który do 1333 r. podlegał senechaussee Carcassonne, a następnie Tuluza, przestaje należeć do Langwedocji. W1469, Langwedocja jest amputowano prawie wszystkich części senechaussee Tuluzy znajduje się na lewym brzegu na Garonne : Król Ludwik XI wolnostojący na dwa juderies z Rivière (Montréjeau) i Verdun ( dzisiaj Verdun-sur-Garonne) od Toulouse Senechaussee do włączyć ich do Księstwa Guyenne , apanowanego do swego brata, księcia Karola ; w zamian król inkorporował do Langwedocji niektóre wspólnoty mieszkańców diecezji Comminges , położonej na prawym brzegu Garonny , zwanej Petit-Comminges . W 1779 roku , Louis XVI włączył hrabstwo Caraman Langwedocja .
Administracyjnie prowincja Langwedocja była krajem stanów, które do czasu Rewolucji Francuskiej zachowały swoje majątki prowincjonalne - stany Langwedocji - i zostały podzielone na diecezje cywilne. Był to kraj rzeczywistych rozmiarów , kraj małej soli, a pod względem warcabów jedna z prowincji uznanych za obce . Był to również rząd wojskowy – rząd Langwedocji – i stewardship – stewardship Langwedocji – obejmujący dwa ogólniki – ogólność Montpellier i Tuluzy . Obecnie terytorium dawnej prowincji Langwedocja odpowiada głównie francuskiemu regionowi Occitanie , ale obejmuje również części regionu Auvergne-Rhône-Alpes , z Ardèche , oraz część Górnej Loary .
Jako dawna stolica hrabstwa Tuluzy i siedziba parlamentu, który sprawował jurysdykcję nad krajami langue d'oc, Tuluza była często uważana za „stolicę” Langwedocji. Na mapach (zarówno starożytnych, jak i współczesnych) pokazujących prowincje Francji w 1789 r. nadal jest oznaczony jako taki. Jednak złożony podział administracji i jurysdykcji pozwolił Montpellier również domagać się tego rozróżnienia. W XVIII th wieku monarchia wyraźnie uprzywilejowanych Montpellier, potem mniejsze miasta z mniej historyczny legitymacji Tuluzie, ale z mniej autonomicznych władz lokalnych, takich jak Parlament i Capitoulat może drażnić władzę królewską.
Terytorium zostało nazwane Langue d'oc , żeńskie imię we francuskim i lingua occitana , po łacinie (słowo Langwedocja stało się wtedy męskie). Ta nazwa nie pojawia się w źródłach przed ostatniej dekadzie XIII th wieku i jest w powszechnym użyciu w końcu XIV -tego wieku.
Jego nazwa pochodzi od języka prowansalskiego, gdzie oc oznacza tak .
Langwedocja w dużej mierze odpowiada pierwotnemu regionowi ludów celtyckich zwanych Volques . Terytorium to staje się pierwszym Narbonnaise związanym z podbojem rzymskim, a później Septimanie . W Wizygoci , którzy osiedlili się tam w V -go wieku , po foedus przeszłości z Rzymem, nadając mu nazwę Gothia . W VIII -go wieku , że Saraceni zajmują czas, ale zostali wyparci przez Karola Młota , Pepin i Karola . Langwedocja tworzy więc pod dominacją Franków Księstwo Septymanów, które wkrótce staje się niezależne; to scala X th century z hrabstwa Tuluzy . Po krucjacie przeciwko albigensów , Amaury VI de Montfort , któremu powiat zostały przekazane, oddał go do króla Francji Ludwika VIII , a ta cesja została potwierdzona w 1229 przez traktat między Rajmund VII z Tuluzy i Saint Louis (Louis IX Francji) .
W prehistorii tylko Causses na północy Langwedocji były zaludnione i eksploatowane, a równina Langwedocji była miejscem malarii. W neolicie można znaleźć w tych Sewennach populację pasterzy, którzy w chalkolitu pozostawili swoje ślady w postaci rzeźbionych stel przedstawiających wojowników niosących trójkątny nóż.
Podczas epoki żelaza , region został zajęty przez iberyjskich populacji, którzy założyli oppidum z Ensérune i zwiększają obszar sąsiadujących. Pod koniec III -go wieku pne. AD celtyckie zgromadzenie migracyjne, Volques , narzuciło kolonizację na przyległych terytoriach na wschód i zachód od tej pierwszej kolonii iberyjskiej. Założyli dla stolic, na zachodzie Tuluzy i na wschodzie Nîmes ( Volques Tectosages , Volques Arécomiques w kierunku Gard ). Jesteśmy świadkami pierwszej ustrukturyzowania terytorium.
Armie Kartaginy , biorące udział w podboju Italii, przemierzają region, który jest wówczas pod panowaniem księcia Arwerny , który daje im przewodników po Alpach na północy prowincji, między Rodanem a Alpami, już zajętymi. przez rzymskiego Gnejusz Domitius Ahenobarba (koniec II th century BC. ). Inwazja Volcian całkowicie zarejestrowała ten region w cywilizacji celtyckiej.
Greccy żeglarze założyli kolonię w Agde, a ich legendy upodobniły ten region do Pól Elizejskich , gdzie Herakles , uczestniczący w podboju złotych jabłek ogrodu Hesperyd , spotkał i poślubił nimfę Galatea , skąd mieszkańcy Galacjanie lub Galowie przyjęliby ich imię (nazwę Elizejczyków znajdujemy w sąsiednim mieście Elusa w Akwitanii).
Oni pactisèrent z Rzymianami z II th century BC. AD, podczas gdy region jest przemierzany przez legiony rzymskie. Ensérune zostało opuszczone jako stolica wojskowa dla nowego miasta, Narbonne , stworzonego w celu pacyfikacji prowincji, a które sto lat później stało się z kolei stolicą Narbonne . Istniejąca oś dróg wschód-zachód jest wybrukowana i połączona z siecią rzymską: jest to via Domicja , łącząca Rzym z jednym z głównych miast Hiszpanii: Tarragoną .
W IV XX wieku region ten był przez chrzest św Sernin .
Wczesnym V -tego wieku , Langwedocja została zaatakowana wandale . Kilka lat później Wizygoci stali się panami regionu, po tym, jak Rzymianie dali im Akwitanię i Narbonnaise jako konfederatów. Królestwo Wizygotów wkrótce zajęły południową część Galii, a następnie Hiszpania . Toulouse odgrywa rolę kapitału i zobaczył małą złotą erę w V -tego wieku , zanim arystokracja Wizygotów wycofał się do Toledo . Z tego okresu zachował się jedynie mit o królowej Pedauque , Kościół Leszczu i Pałac Królów Wizygotów.
W przeciwieństwie do innych najeźdźców, Wizygoci nie dokonali czystego zamiatania instytucji i zachowali ciągłość prawa rzymskiego , syntetyzując prawo rzymsko -germańskie ( Brewiarz Alaryka ). Trwanie pozytywnego prawa rzymskiego pozwoli na zachowanie ciągłości cywilizacji na wysokim poziomie. Langwedocja skorzysta w ten sposób ze zmniejszonego prawa feudalnego, które pozwoli na powstanie burżuazji miejskiej. Toulouse Cujas uczyć XVI th wieku wymownie ten stary wątek prawa rzymskiego.
Wizygoci to arianie , jak większość ludów ówczesnego Cesarstwa Rzymskiego . Relacja Clovis z trynitarnej papiestwa dostarczyć argumentów do Franków zastrzeżenia aneksu region VI th century . Nastąpił długi okres pochmurny, w którym region był rozproszony. Septymania około Narbonne, pozostaje pod Visigoth reguły i pokojowych stosunków z muzułmanami, dając jej pretekst do karnej ekspedycji Karola Młota w 719, niszcząc Occitan.
Karol Wielki przekazuje Tuluzę jednemu ze swoich synów, Ludwikowi, pod tytułem Królestwa Akwitanii w 778 r., wraz z całym południem, od Rodanu po Ocean Atlantycki , w celu zjednoczenia hiszpańskiej rekonkwisty. Administrowanie tym ogromnym terytorium powierzono hrabiom Tuluzy .
Dynastia hrabiów Tuluzy, książęta Narbonne, nie przestanie odpierać Maurów i podbijać utraconych terytoriów, aby odtworzyć Narbonnaise. Z tej feudalnej rywalizacji narodziła się Langwedocja, od Garonny po Rodan , od Tuluzy po Saint-Gilles .
Raimond IV , znany jako Raimond de Saint Gilles (1042-1115), powiększa swoje księstwo przez małżeństwo i dziedziczenie z hrabstwa Rouergue , Nîmes , Narbonne , Gévaudan , Agde , Béziers i Uzès . Jest jednym z głównych aktorów pierwszej krucjaty, biorąc udział w zdobyciu Jerozolimy (1099) , a w 1102 założył hrabstwo Trypolis ( Liban ). Z tego kontaktu ze Wschodem narodzi się prawdziwa cywilizacja znana jako dziś 'hui "occitane" , trubadurzy , miłość dworska .
Ale jego synom i następcom nie udało się utrzymać władzy w Langwedocji, a jeśli pozostali suzerenami, władza ta przypadała różnym szlachcie:
Cztery z tych wicehrabstw (Agde, Béziers, Carcassonne i Nîmes) są w posiadaniu domu Trencavel , który jest również właścicielem wicehrabstwa Albi . Stopniowo południe regionu znalazło się pod zwierzchnictwem hrabiego Barcelony , również króla Aragonii , który przez małżeństwo został hrabią Gévaudan i lordem Montpellier.
Ta ekspansja ujawni dualizm herezji Katarów , wyparte z XII -go wieku przez Kościół katolicki . Żebraczy zakon braci kaznodziejów został stworzony w Tuluzie przez św. Dominika, aby nadać nowy impuls prawdziwej wierze w obliczu herezji. Aby zaświadczyć o tym odrodzeniu, relikwie św. Tomasza z Akwinu wystawione są w Tuluzie w Kościele Jakobinów , wspaniałym świadectwem gotyckiej architektury Langwedocji. Herezja służy jako pretekst dla króla Francji do aneksji południowych regionów poprzez wywołanie krucjaty albigensów :
W 1229 r. Alphonse de Poitiers , syn Ludwika VIII z Francji i brat Ludwika IX z Francji , odziedziczył hrabstwo Tuluzy, poślubiając Joannę, córkę hrabiego Tuluzy Raimonda VII . Po śmierci bezdzietnej Joanny regionem zarządzali w imieniu króla Francji trzej seneszalowie: Toulouse , Carcassonne i Beaucaire . Później Langwedocja jest zarządzana w dwóch ogólnikach: Montpellier i Toulouse . Poseł zasiadał w Montpellier, a parlament w Tuluzie . W 1271 hrabstwo Tuluzy zostało ostatecznie zjednoczone z domeną królewską przez Philippe le Bold (Francuski Filip III) .
Stamtąd narodziła się królewska Langwedocja, która przetrwała do rewolucji francuskiej (1789). Zachowuje swoje zwyczaje, język i specyficzną administrację. Ta historyczna Langwedocja odpowiada dawnemu hrabstwu Tuluzy i obejmuje Vivarais , Velay , Gévaudan .
Langwedocja, jedna z pierwszych dużych prowincji przyłączonych do korony, utraciła swoją bezpośrednią autonomię, widząc kilkadziesiąt lat później, w 1346 roku , narodziny ważnego w życiu prowincji organu politycznego, który odegrał znaczącą rolę w relacje, jakie Langwedocja jako kraj stanów będzie utrzymywać z królem i władzą centralną: stanami Langwedocji [których można sobie wyobrazić grawerowanie uroczystego posiedzenia w notatce]. Prowincja Langwedocja będzie miała głęboki wpływ na kulturę łacińską, wynikającą bezpośrednio z języka Oc , królewskiej Francji, wciąż naznaczonej germańskim dziedzictwem kulturowym. Prowincja zawsze była gwarantem spójności terytorium królewskiego, w najbardziej niespokojnych okresach, takich jak wojna stuletnia, kiedy odepchnęła angielską dominację w Akwitanii, jak w obliczu presji Świętego Cesarstwa Rzymskiego , na brzegi Rodanu, które zawiera.
1346: powstanie państw Langwedocji ; 1348: epidemia dżumy na południu; 1443: utworzenie parlamentu Tuluzy ; kompetencje prawne w zakresie obecnych regionów Midi-Pyrénées, Langwedocji, Ardèche, Le Puy-en-Velay.1666–1688: przekopanie przez Pierre-Paula Riqueta kanału królewskiego Langwedocji lub kanału du Midi , łączącego Tuluzę z Sète ;
Wyrażenie Midi miało zachwycić Króla Słońce, wyznaczając, idąc za południkiem Paryża , prowincję Langwedocji, gdzie słońce znajduje się w zenicie, gdy jest południe w Paryżu, tak jak w Wersalu .
W XVIII -tego wieku, obejmuje dwa ogólne stewardship Langwedocja: Montpellier i Tuluzie.
W latach 1790-1791, podczas tworzenia departamentów , zarządzanie Langwedocją dało początek departamentom Ardèche , Gard , Hérault , Aude , Tarn , Lozère w znacznej części Haute-Loire i Haute-Garonne oraz małej część Ariège i Pyrénées-Orientales ( Fenouillèdes ).
„To Langwedocja [W XII p wieku] prawdziwy mieszaninę ludzi prawdą Babel . Umieszczony na zakręcie głównej drogi Francji, Hiszpanii i Włoch, stanowił osobliwą fuzję krwi iberyjskiej, galijskiej i rzymskiej, saraceńskiej i gotyckiej. Te różne elementy tworzyły tam silne przeciwieństwa. Miała się rozegrać wielka walka wierzeń i ras. Jakie przekonania? Chętnie powiem wszystko. Nawet ci, którzy z nimi walczyli, nie potrafili niczego odróżnić i nie znaleźli innego sposobu na określenie tych synów zamętu niż nazwa miasta: albigens.
Element semicki, żydowski i arabski, był silny w Langwedocji. Narbonne od dawna była stolicą Saracenów we Francji. Żydzi byli niezliczeni. Maltretowani, ale cierpieni, rozkwitali w Carcassonne, w Montpellier, w Nîmes; ich rabini prowadzili tam szkoły publiczne. Utworzyli łącznik między chrześcijanami a mahometanami, między Francją a Hiszpanią. Nauki ścisłe, mające zastosowanie do potrzeb materialnych, medycyna i matematyka, były przedmiotem wspólnych studiów mężczyzn trzech religii. Montpellier był bardziej związany z Salerno i Kordobą niż z Rzymem. Aktywny handel skupiał wszystkie te narody, bardziej niż oddzielone morzem.[…] Ci szlachta z Południa byli ludźmi inteligentnymi, którzy w większości dobrze wiedzieli, co myśleć o swojej szlachcie. Niewiele było osób, które cofając się trochę wstecz, nie spotkały w swojej genealogii jakiejś Saracenki czy babki żydowskiej. Widzieliśmy już, że Eudes , były książę Akwitanii, przeciwnik Karola Martela, oddał swoją córkę emirowi saraceńskiemu. W powieściach karolińskich chrześcijańscy rycerze bezwstydnie poślubiają swoją piękną wyzwolicielkę, córkę sułtana. "
- Jules Michelet , Historia Francji , Chamerot, 1861, t. 2, s. 335