Imię i nazwisko | Alicja Sapriç |
---|---|
Narodziny |
29 lipca 1916 r Ortaköy , Imperium Osmańskie |
Narodowość |
pochodzenie: osmański naturalizowany: francuski |
Śmierć |
24 marca 1990 Paryż 6 th , Francja |
Zawód |
Aktorka Piosenkarka |
Wybitne filmy |
La Folie des grandeurs Żmija w ręku Afera Marie Besnard |
Alice Saprich (dla stanu cywilnego Alice Sapriç ), ur29 lipca 1916 rw Ortaköy ( Turcja ), w ówczesnym Imperium Osmańskim , i zmarł dnia24 marca 1990w Paryżu w 6 -tego okręgu , jest aktorka i piosenkarka pochodzenia ormiańskiego naturalizowany francuski .
Pochodząca z Armenii Alice Saprich spędziła dzieciństwo w Stambule . Rodzina Sapriç (jest to oryginalna pisownia nazwiska, ç odpowiada w języku tureckim głuchoniemychowej spółgłosce podniebienno-pęcherzykowej t͡ʃ, oznaczanej po francusku „tch”) przeżywa poważne problemy finansowe z powodu długów hazardowych swojego ojca, profesora Francuski w Stambule . Opisuje swoje dzieciństwo jako nieszczęśliwe i powie: „Nie lubię dziecka, którym byłam. Moje dzieciństwo nie ma nic wspólnego z kobietą, którą się stałem. Nie zgadzam się o tym pamiętać. „W wieku 6 lat wyjechała z Turcji, aby zamieszkać z babcią w Brukseli, zanim w wieku 16 lat wygrała jeden z nich w Paryżu , gdzie jest modelką dla malarzy, w tym Charlesa Despiau . Wstąpiła do Cours Simon , następnie w 1939 roku do Konserwatorium , gdzie będąc w klasie Madame Dussane , w 1941 roku otrzymała drugą wicemistrzynię w konkursie tragedii. Jego pierwszą rolą będzie, że królowej Gertrudy w Hamlecie z Szekspira . Pokazuje pewną swobodę w kostiumach.
W czasie wojny bywała u skrajnie prawicowego pisarza Roberta Brasillacha , który został rozstrzelany w 1945 roku za wywiad z wrogiem. Pod koniec okupacji poznała Guillaume'a Hanoteau , jednego z bohaterów zabójstwa Roberta Denoëla, i wyszła za niego w 1950 roku. Para rozwiodła się w 1972 roku.
Rok 1950 to jej debiut filmowy: w tym roku kręci Le Tampon du capiston , do którego scenariusz napisał jej mąż. Odnajdziemy ją w Le Crime du Bouif (1952), a następnie obok Yvesa Montanda w Premier Mai (1958). Zagrała małe role w filmach Claude'a Autant-Lara ( Le Joueur , również w 1958), Roberta Hosseina ( Les Scélérats , 1959), Gérarda Oury'ego ( La Menace , 1960), Jeana Cocteau ( Le Testament d'Orphée , 1960) ) i François Truffaut ( Zastrzel pianistę , 1960), ale nie spotkała się z oczekiwanym rozgłosem.
W 1959 roku André Frank , odpowiedzialny za telewizyjne programy dramatyczne, zasugerował, aby zajął się telewizją. Rozpoczyna się wtedy kariera w telewizji, która przyniesie mu sukces i rozgłos oraz sprawi, że powie: „Moje życie zaczyna się dopiero od telewizji. »Gra w licznych adaptacjach telewizyjnych: Wszyscy, którzy spadają , Matylda , La Cousine Bette według Balzaca, Destins według Mauriaca (1965), La Bonifas według Jacquesa de Lacretelle (1968), Le Chevalier des Touches według Julesa Barbey d'Aurevilly (1966), Le Curé de village według Balzaca (1968), Vipère au poing według Hervé Bazina.
W kinie sukces kończy się w 1971 roku , w wieku pięćdziesięciu pięciu lat, kiedy robi wrażenie na publiczności, grając duennę, która próbuje uwieść Yvesa Montanda w La Folie des grandeurs , czwartym największym sukcesie Gérarda Oury . Konkuruje tam z Louisem de Funès (już skrzyżowanym w Sur un Arbre perché ) i Montandem .
Mimo tych niezwykłych kreacji , w latach 70. występowała w komediach zakwalifikowanych do kategorii nanarów . Dołączyła do zespołu Michela Gérarda , zwolennika gatunku, w towarzystwie jego współscenarzysty Vincenta Gauthiera oraz duetu Michel Galabru i Paula Préboist w Les Joyeux Lurons w 1972, a następnie w Les Vacanciers w 1974.
W szaleństwie Führera z Philippe Clair , gdzie do końca drugiej wojny światowej jest rozgrywany w meczu piłki nożnej, ona odgrywa rolę Evy Braun .
Następnie przyszedł Paryż brutto przez Gilles Grangier w 1973 roku Le Plumard en folie przez Jacques Lemoine w 1974 i Drôles de Zebres , jedynego filmu w reżyserii Guya Lux . Jednak w tym okresie nadal interpretowała tragiczne role w teatrze.
Ten styl francuskich komedii porzuciła pod koniec lat 70. (z wyjątkiem Adama i Ewy w 1984 r.) i nieco odnowiła swój wizerunek pod koniec kariery dzięki powrocie do dramatycznych ról w kinie, m.in. w Les Sœurs. Brontë przez André Téchiné (1979), lub w telewizji z L'Affaire Marie Besnard w 1986 roku , za który otrzymał 7 d'or .
Jej ostatnią rolą będzie rola Katarzyny Medycejskiej w filmie telewizyjnym o tym samym tytule, wyemitowanym w 1989 roku.
Nagrała album w 1975 (reedycja w 2003 ) i 45 rpm w 1986 : Slowez-moi . Napisała kilka prac autobiograficznych ( Alicja , Moje obiady w mieście , Femme-public: moja prawda i Niedokończone wspomnienia ) oraz powieść ( Un amour threatened 1973).
Claude Véga naśladuje go z talentem. Thierry Le Luron też bardzo ją naśladuje, co na początku znosi dość źle. W latach 80. regularnie brała udział w programie Big Heads , gdzie była obiektem kpin ze strony jej rówieśników, i gdzie puściła swoje nawiedzone i zmysłowe "T'occupe!" ”. Pokazała również autoirrykę („Zanim byłam brzydka”), kręcąc reklamy produktów czyszczących Jex Four w 1983 roku.
Alice Saprich zalicza się do swoich najwierniejszych przyjaciół Jean-Louis Bory , którego odwiedza prawie w każdą niedzielę, gdy przebywa w domu spokojnej starości w Montmorency , po ciężkiej depresji, która doprowadzi go do samobójstwa .
Jest również bardzo blisko społeczności ormiańskiej i uczestniczy w wielu zgromadzeniach obok diaspory.
Zmarła na raka dnia24 marca 1990w Paryżu . Została skremowana w krematorium na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu, a jej prochy rozsypano w Sekwanie .