Sacha Guitry

Sacha Guitry Obraz w Infoboksie. Sacha Guitry w 1931 roku. Biografia
Narodziny 21 lutego 1885
Petersburg ( Rosja )
Śmierć 24 lipca 1957
Paryż ( Francja )
Pogrzeb Cmentarz Montmartre
Imię i nazwisko Alexandre Georges Pierre Guitry
Pseudonim Jacques Locey
Narodowość Francuski
Trening Liceum Janson-de-Sailly
Zajęcia Scenarzysta , dramaturg , reżyser , reżyser , librecista , aktor
Tata Lucien Guitry
Matka Renée Delmas ( d )
Rodzeństwo Jean Guitry ( d )
Małżonkowie Charlotte Lysès (z1907 w 1918)
Yvonne Printemps (z1919 w 1934)
Jacqueline Delubac (z1935 w 1939)
Geneviève Guitry (z1939 w 1949)
Lana Marconi (od1949)
Pokrewieństwo René de Pont-Jest (dziadek)
Inne informacje
Członkiem Akademia Goncourt
Nagrody
Sacha Guitry tombe.jpg Widok na grób.

Alexandre Guitry , znany jako Sacha Guitry , jest francuskim dramatopisarzem , aktorem , reżyserem , reżyserem i scenarzystą , urodzonym21 lutego 1885w Sankt Petersburgu ( Rosja ) i zmarł dnia24 lipca 1957w Paryżu ( 7 th ).

Jako płodny dramaturg napisał sto dwadzieścia cztery sztuki, z których wiele odniosło wielki sukces. Wyreżyserował także trzydzieści sześć filmów (w tym siedemnaście adaptacji jego sztuk), grając w prawie wszystkich z nich, zwłaszcza w Le Roman d'un tricheur , Désiré , Mój ojciec miał rację , Quadrille , Mieli 9. singiel , Gdyby Wersal był powiedział mi ...

Biografia

Młodość

Alexandre dit "Sacha" Guitry jest synem aktora Luciena Guitry'ego (1860-1925) i Renée Delmas (1858-1902), córki dziennikarza René Delmas de Pont-Jest , który również próbował swoich sił w teatrze. Był trzecim w rodzinie czterech chłopców, z których dwóch zmarło w kołysce (najstarszy w 1883 r., najmłodszy w 1887 r.). Najmłodszy Jean, urodzony w 1884 roku w Petersburgu , zostanie aktorem i dziennikarzem, zanim zginie w wypadku samochodowym w 1920 roku.

Podobnie jak jego dwoje najstarszych dzieci, Aleksander urodził się w stolicy Imperium Rosyjskiego , gdzie jego ojciec podpisał dziewięcioletni kontrakt z teatrem Michel na sezon zimowy. Imię na chrzcie zawdzięcza swojemu ojcu chrzestnemu carowi Aleksandrowi III, który docenił talent Luciena Gitary.

Jej rodzice rozstali się w 1885 roku, Renée Delmas odmówiła mężowi wielu powiązań, zwłaszcza z Sarah Bernhardt . Rozwód jest wymawiany wLuty 1889 a Sacha zostaje powierzona matce, co nie przeszkadza Lucienowi porwać syna w Październik 1889 sprowadzić ją z powrotem do Petersburga, gdzie gra ją przed carem i rodziną cesarską (chyba, że ​​jest to uzgodniona inscenizacja obojga rodziców, dziecko wraca po sezonie).

Jako przeciętny uczeń został wydalony z jedenastu różnych szkół średnich, o czym wspominał w swojej Przemowie stu linijek , wygłoszonej na bankiecie z okazji pięćdziesiątej rocznicy Janson-de-Sailly (w 1934 r.). Przerwał naukę w wieku osiemnastu lat, po dziesięć razy powtarzając jej 6 th , aby objąć karierę, do której aspiruje: Teatr.

Początki

Alphonse Allais , przyjaciel jego ojca, zapoznał go z humorystycznym magazynem Le Sourire .

Na polecenie Francisa de Croisseta Guitry przedstawia swoją pierwszą sztukę Marguerite Deval , dyrektorowi teatru w Mathurins , która przyjmuje ją pod warunkiem przekształcenia jej w operetkę. Strona jest tworzona w dniu15 kwietnia 1902 i łącznie 35 występów.

W obliczu faktu dokonanego, Lucien Guitry, który kieruje teatr renesansowy , wykonany mu zadebiutować jako aktor pod pseudonimem Jacques Lorcey (później wykorzystywane przez Jacques Falgueirettes) w L'Escalierowi przez Maurice Donnay w 1904 Sacha wykonany przy tej okazji znajomość Charlotte Lysès , młodej protegowanej jej ojca. Romantyczna rywalizacja między dwoma mężczyznami, a także nieudane wejście do sztuki, którą grał w okresie renesansu, doprowadziły w następnym roku do kłótni, która trwała trzynaście lat.

Sacha zamieszkała z Charlotte Lysès i napisała dla niej swoją trzecią sztukę, Le KWTZ , której premiera odbyła się w Théâtre des Capucines 14 kwietnia 1905 roku . Ale dopiero osiem miesięcy później z Nono w teatrze Mathurins Guitry odniósł swój pierwszy wielki sukces. Charlotte i Sacha biorą ślub14 sierpnia 1907w Honfleur .

Genialny aktor, Guitry będzie zatem zapewniał siebie na piśmie. Będąc, podobnie jak Henri Bernstein , częścią nowej generacji bulwarowców w linii Feydeau , Meilhac i Halévy czy Flers i Caillavet , sam pisze własne sztuki, czasami w mniej niż trzy dni, i zapewnia inscenizację i interpretację.

W 1907 niepowodzenie La Clef , napisanego dla aktorki Réjane , na jakiś czas zniechęciło Guitry'ego i to niezachwiane poparcie pisarza Octave'a Mirbeau dało mu odwagę, by kontynuować; pełen podziwu i wdzięczności Sacha Guitry poprosił go o przedmowę do swojej Małej Holandii w 1908 roku, a później poświęcił mu utwór Un Subject de roman , stworzony w 1924 roku przez jego ojca Luciena Guitry'ego w roli Mirbeau ( Sara Bernhardt musi być także kreacja, w roli Alicji Regnault , ale aktorka umiera przed premierą).

Napisał kilka bardzo udanych musicali dla swojej drugiej żony Yvonne Printemps ( Mozart , maska ​​L'Amour …) oraz siedem recenzji ze swoim przyjacielem Albertem Willemetzem . Obsadził także Raimu w Zróbmy sen z 1916 roku.

Człowiek dowcipu o cierpkim humorze, który ma nieskrępowaną werwę i zamiłowanie do żartów, zachwyca publiczność, ale nie zawsze cieszy się przychylnością krytyków. Guitry stosował już w teatrze metodę, którą później wykorzystał w kinie: zawłaszczał reguły, kody gatunku, przekręcał je i naginał do własnego stylu.

Od teatru do kina

Z kinem relacja Guitry'ego jest wtedy dość złożona. W 1912 pisał: „Uważam, że wpływ kinematografu był godny ubolewania, [...] że próbował uczynić z teatru nieuczciwą konkurencję poprzez fałszowanie i obcinanie dzieł dramatycznych” . Nie przeszkodziło mu to w podjęciu w 1915 r. pierwszej próby „ Tych z domu” w reakcji na niemiecki manifest wychwalający kulturę germańską. Kręci tam m.in. przyjaciół swojego ojca, Auguste'a Rodina , Claude'a Moneta , Anatole'a France'a , Auguste'a Renoira . Zapisuje ich słowa i powtarza je podczas publicznych audycji, wykorzystując do pewnego stopnia postsynchronizację przed godziną . Nie zmobilizowany w czasie I wojny światowej z powodu choroby i reumatyzmu, po wojnie pozostał wierny swojemu antygermanizmowi , odmawiając reprezentowania swoich dzieł w Niemczech po zawieszeniu broni w 1918 roku .

Podobnie jak Jouvet, krytykuje kino za to, że nie ma takiej władzy jak teatr i tak naprawdę zainteresował się nim dopiero w połowie lat 30., być może pod wpływem swojej przyszłej żony Jacqueline Delubac . Rozumiejąc, że kino pozwala na większą trwałość niż teatr poprzez utrwalanie obrazów na filmie, postanawia dostosować część swoich sztuk do ekranu. Pierwszy Pasteur , napisany dla jego ojca Luciena Guitry i stworzony przez tego ostatniego, sztuka, która daje upust jego pasji do historii i postaci historycznych. W jednej ze scen Louis Pasteur , grany przez Sachę Guitry, deklaruje swoim kolegom: „Panowie, wiem, że nie używam konwencjonalnego stylu, do którego jesteście przyzwyczajeni”, zdanie, które wydaje się być przeznaczone dla krytyków, którzy go oczerniają, ponieważ czy teatr. W tym samym roku miał szczęście! z oryginalnego scenariusza i powierza główną rolę kobiecą Jacqueline Delubac . Styl gitary jest już tam wyraźnie zaznaczony.

W 1936 odszedł od sztuki, którą napisał Nowy Testament . Następnie, jeszcze w 1936 roku, wyprodukował Le Roman d'un tricheur , swoje arcydzieło dla wielu specjalistów. W tym filmie, prawie bez dialogów, z wyjątkiem kilku scen, Guitry inscenizuje jedyną napisaną przez siebie powieść, Mémoires d'un tricheur . Wszystko Guitry jest już zawarte w jego pierwszych czterech filmach: gra z procesami filmowymi, rekonstrukcja wydarzeń czy biografie postaci historycznych, adaptacje teatralne. W latach 1935-1937 Guitry nakręcił dziesięć filmów, w tym co najmniej trzy „arcydzieła”.

Jego nazwisko zostaje zaproponowane dla Akademii Francuskiej, ale Guitry odmawia narzuconego mu warunku: rezygnacji z aktorskiej działalności. W 1939 roku został wybrany do Académie Goncourt i zdał sobie sprawę, że to dziewięć celibatów . Guitry zajmuje się poruszanym już przez innych tematem białego małżeństwa . Film pozostaje jednak w niemal bezpośrednim kontakcie z aktualnymi wydarzeniami, ponieważ historia zaczyna się od dekretu, który zobowiązuje obcokrajowców do opuszczenia Francji. Dzień po premierze jego filmu wybuchła wojna.

Pod okupacją

Zawieszenie broni ma miejsce, gdy Sacha Guitry jest w trakcie leczenia w Dax . Był zmuszony przedłużyć tam swój pobyt, oczekując dwóch bezpiecznych przejazdów do Paryża. Jeden jest przeznaczony dla niego, drugi oddawany jest filozofowi Henri Bergsonowi , niczym dramaturg wraca do Paryża. To właśnie w Dax niemiecki oficer (Biegel) rozpoznający ich, on i Bergson, wysyła im po drodze przepustkę i bon na 100  litrów odnawialnej benzyny, nakazując napotkanym funkcjonariuszom zareagować. wielcy ludzie reprezentują kulturę francuską”. To także ten oficer powiedział do Guitry: „Przybyliśmy we właściwym czasie, kiedy kultura francuska podupada i dokąd przyszliśmy ją ratować”. To zdanie, mówi Sacha Guitry, pozostanie wyryte od 1940 do 1944 roku i zachęci go do obrony francuskiej kultury: „Będą mieli Francję, ale francuskiej kultury nie będą”.

Po powrocie do Paryża Guitry zamierza kontynuować swoją działalność jako pisarz, aktor i filmowiec. Obejmuje ona w szczególności Pasteura , sztukę gloryfikującą Francję w osobie Louisa Pasteura , która zawiera wersety takie jak „Travaillons mes enfants”, „Je dicte: Nasi najokrutniejsi wrogowie… mikroby”. Więc kontynuujmy pracę pod okupacją nazistowską. Przez cztery lata, z dala od myśli politycznej, kontynuował życie jako człowiek teatru i kina. Dominique Desanti przywołuje „sukces utrzymany przez horror okupacji, jakby zachowanie sukcesu i luksusu Gitary było konieczne dla przetrwania Francji”. Bawi się swoim wpływem na uwolnienie żydowskich osobowości, w szczególności pisarza Tristana Bernarda i jego żony. Wyreżyserował także Le Destin fabuleux Desirée Clary , film skupiony wokół słynnej narzeczonej Napoleona, przeciwstawiający postać cesarza celom niemieckiego imperializmu, oraz Donne-moi tes pieds , „oryginalną refleksję na temat męskiego spojrzenia”.

Jego album 1429-1942: Od Joanny d'Arc do Philippe'a Pétaina , katalog chwały francuskiej, historycznej i artystycznej, wymyślony w 1942 r. i wydany w 1944 r., jest według tego, co napisał w 1947 r. „prawdziwym pomnikiem chwały Francji… Krzyk wiary, miłości i nadziei, któremu nie można bez kłamstwa przypisać znaczenia politycznego [...] Nie znam piękniejszego. Nie znam żadnego, który lepiej oddałby prawdziwe oblicze Francji – i jej gorące pragnienie samowystarczalności – i pozostania samemu w domu. Przeprowadzenie go pod okiem okupanta stanowi niezrównany tour de force ”. Reprodukcja na tym albumie faksymile słynnego listu otwartego Émile'a Zoli na rzecz Alfreda Dreyfusa , J'accuse…! , opublikowany w L'Aurore w dniu13 stycznia 1898 rGuitry pisze: „Czy to nie było śmiałe, a nawet prowokujące? Jak również „odtworzenie wiersza Porto-Riche , myśli Bergsona , nazwanie Sarah Bernhardt i Pissarro , cytowanie Dukasa , Rachel i Marcela Schwobów  ”.

Relacje, jakie utrzymuje Sacha Guitry z okupantem , przyniosły mu wezwanie do rozpaczliwych spraw. Dokłada wszelkich starań, aby Tristan Bernard , Maurice Goudeket i Max Jacob zostali zwolnieni z obozu Drancy , niestety za późno.

Podczas gali w Operze Paryskiej w dniu23 czerwca 1944Guitry przedstawia Od Joanny d'Arc do Philippe'a Pétaina , któremu towarzyszy film prezentacyjny, „bez łączenia lądowania z tym, co tytuł jego książki może być prowokacyjny”, jak pisze Dominique Desanti. Ta gala jest okazją do licytacji jednego z egzemplarzy, z którego dochód w wysokości 400 000 franków jest w całości przekazany na rzecz Union des arts. Geneviève Guitry , jego żona z tego okresu, pisze: „Był to okres manewrów, które uważał za sprytne i które nas przerażały, ponieważ Sacha nie rozumiał nic z polityki. Miał pomysłowość, czasami nadmierną pewność siebie, co skłaniało go do pochopnego osądzania ludzi, którzy go otaczali. W tym okresie nie był ani dobrym psychologiem, ani wystarczająco obiektywnym. „Philippe Arnaud uważa, że” Guitry, jak wiemy, mylił się co do Pétaina i co do natury II wojny światowej . Z tej ślepoty Daj mi swoje oczy daje łatwą metaforę ”.

Wyzwolenie Paryża jest dla tłumu chwila radości i wybuch nienawiści w tym samym czasie, dla niektórych okazją do wymieszać demonstracji patriotycznej żarliwości i osobisty „osiadania punktów”. 23 sierpnia 1944 r, Podczas gdy na ulicach kobiety są koszone , Sacha Guitry, który kilka godzin wcześniej rozmawiał przez telefon do Arletty , został zatrzymany przez siły francuskie z wnętrza z paryskiego Komitetu Wyzwolenia , jak będzie dwa tygodnie później Marie Laurencin . Zarzucają mu stosunek do niemieckiego okupanta. Został uwięziony na sześćdziesiąt dni bez postawienia zarzutów, spędzając dwa miesiące w depozycie, w Vél d'Hiv , a następnie w Drancy , zanim jego prawnicy, Paul Delzons i Georges Chresteil, przenieśli go do więzienia Fresnes prowadzonego przez wojsko, a nie MFF. Została ona jednak potępiona w prasie przez takich pisarzy jak Pierre Descaves czy niektórych dziennikarzy z Le Figaro , na którego czele stanął wówczas Pierre Brisson , zadeklarowany wróg Guitry. Jego krytycy zapominają, że zawsze sprzeciwiał się wystawianiu swoich sztuk w Niemczech .

Sędzia śledczy oskarżył go o „  inteligencję z wrogiem  ”, a Guitry skomentował: „Właściwie sądzę, że nie brakowało” . Nie wiedząc, za co go winić, sędzia dwukrotnie opublikował w gazetach komunikaty z prośbą o przekazanie mu zarzutów przeciwko Guitry'emu. Nie otrzymuje przekonującej odpowiedzi i zamyka akta. Gitara jest wydana w dniu24 października 1944 r. 10 listopada 1945, jest cytowany w Izbie Obywatelskiej pod zarzutem niegodności narodowej, ale uzyskuje8 sierpnia 1947zwolnienie późno. Wyciągnie na swój sposób lekcję z odcinka, ogłaszając „La Liberation?” Mogę powiedzieć, że jako pierwszy zostałem poinformowany  ”i„ Ponieważ skorzystałem z dwóch zwolnień, to dlatego, że nie było miejsca ”. Ale w rzeczywistości, aż do śmierci, „będzie ścigany podejrzliwością jednych i bezwarunkowym podziwem innych”. Wspomnienia z tego okresu opublikował w latach 1947 i 1949 w formie dwóch relacji: Quatre ans d'occupations (znacząca liczba mnoga) za okres od 1940 dosierpień 1944i 60 dni w więzieniu przez kolejne dwa bolesne i upokarzające miesiące. W filigranowy sposób komentuje swoje zachowanie w Le Diable lame , biografii Talleyranda, który kontynuował swoją pracę wyłącznie w celu służenia wielkości Francji.

Powojenny

Dla Guitry'ego lata pięćdziesiąte będą syntezą ostatnich dwóch dekad. Napisał scenariusz do filmu Adhémar ou le Jouet de la fatalité, ale chory powierzył produkcję Fernandelowi , który już nakręcił film. W obliczu wyniku Guitry uważa się za zdradzony i wnosi pozew przeciwko Fernandelowi, który przegrywa. Ten film zapowiada kontynuację twórczości filmowca: ton jest bardziej melancholijny ( Komedia , Deburau , Tresor de Cantenac ), czasem żrący ( byłem trzy razy , La Poison , La Vie d'un honnête homme ), ale zawsze komiczny ( Toâ , Aux deux colombes , Uratowałeś mi życie ).

Wspierali go przyjaciele, a uznanie przyniosły zamówienia na duże produkcje historyczne: Si Versailles m'ais conté , Napoleon , Si Paris nous conté . Te freski przyciągają uwagę duchowych słów i prestiżowej dystrybucji. Nie zapomniał jednak o swoim aresztowaniu i wyprodukował bardzo zjadliwe Assassins et Thieves w interpretacji duetu Jean Poiret – Michel Serrault ( Darry Cowl zadebiutował w humorystycznej i praktycznie improwizowanej scenie). Ta trójka to para to ostatni film, który reżyseruje z pomocą aktora-producenta-reżysera Clémenta Duhoura , ponieważ choroba bardzo go osłabiła. Suma filmowa w kinie Gitara, w której znajdujemy wszystko, co czyni z niej esencję. Jego artystycznym testamentem jest scenariusz do La Vie à deux, który napisał i w którym przerobił kilka swoich sztuk; to Clément Duhour wyprodukował go po śmierci filmowca, a mnóstwo gwiazd przybyło oddać hołd mistrzowi.

Sacha Guitry zmarł na raka w dniu 24 lipca 1957w jego prywatnej rezydencji w 18, Avenue Élisée-Reclus , gdzie zastąpił ojca w 1925 roku. Oddaje im hołd pamiątkowa tablica.

Spoczywa na cmentarzu Montmartre w Paryżu z ojcem Lucienem Guitry (1860-1925), bratem Jeanem (1884-1920) i ostatnią żoną Laną Marconi (1917-1990).

Mężczyzna

Ta sekcja może zawierać niepublikowane prace lub niezbadane oświadczenia  (sierpień 2017) . Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając nieopublikowane treści.

Sacha Guitry i aktorzy

Sacha Guitry gra główną rolę w prawie wszystkich jego filmach. Ale czasami wie, jak odsunąć się na bok, jak w skeczu " Oni byli dziewięcioma singlami" , skupiając w napisach końcowych wielkie nazwiska: Saturnin Fabre , Elvire Popesco , Gaston Dubosc . Wierny przyjaciel Pauline Carton , ma ją w prawie wszystkich swoich filmach (nie pojawia się w Donne-moi tes eyes z 1943 roku, ani bardziej niż w Toâ z 1949 roku), czasem wymyślając dla niej role. Powierza Michelowi Simonowi główne role w "Trucinie" i "Życiu uczciwego człowieka" , a także w swoim ostatnim filmie "Trzech jest parą, której Simon nie lubi, ale którą akceptuje z przyjaźni dla Gitary". , a następnie umiera.

Guitry wie również, jak wykrywać nowe talenty: Jacqueline Delubac , Louis de Funès , Darry Cowl , Michel Serrault , między innymi, zostały uruchomione przez Guitry. Raimu, wdzięczny człowiekowi, który dał mu swoją pierwszą główną rolę, zgadza się zagrać za darmo w Perłach Korony , a Guitry zwyczaj pisze dla Fernandela scenariusz do Adhémara lub Zabawki fatalizmu . Wielokrotnie prosi też Gaby Morlay o jego sztuki i dwa filmy. Wśród aktorów w reżyserii Guitry, możemy również przytoczyć Erich von Stroheim , Orson Welles , Jean Cocteau , Jean Gabin , Gérard Philipe , Jean Marais , Danielle Darrieux , Michèle Morgan , Pierre Larquey , Jean-Louis Barrault , Arletty , Edith Piaf , Roberta Lamoureux , Yves Montand , Jean-Pierre Aumont , Luis Mariano , Jacques Varennes , Suzanne Dantes i Brigitte Bardot .

Przez całą swoją pracę Guitry jest mistrzem aktora, w szczególności jego ojca. Zadedykował mu dwie sztuki Mój ojciec miał rację (1919) i Le Comédien (1921), obie zaadaptowane do kina. Dla niego Lucien Guitry i Sarah Bernhardt to dwaj najwięksi aktorzy na świecie i nie zapomina o tym w wielu podpisanych przez siebie artykułach . Co więcej, niektóre z jego filmów wydają się być przeznaczone dla aktorów  : Perły Korony , To było dziewięciu kawalerów , Skarb Cantenac , lub jego historyczna trylogia.

Sacha Guitry i krytyka

Z krytykiem Sacha Guitry zawsze utrzymywała sprzeczne relacje, i to od swoich początków w teatrze. Guitry wymyśla swój własny styl, oparty na wnikliwych i perkusyjnych dialogach, często przez niego deklamowanych. Jego status aktora-pisarza-reżysera, pozorna swoboda i nieustanne sukcesy, jakie osiągał przez ponad dwadzieścia lat, czynią go nie do zniesienia w oczach krytyków. Co więcej, Guitry mści się przez całą swoją pracę i nie przestaje kpić z tego zawodu, który nigdy nie chciał podjąć wysiłku, aby go zrozumieć. Jego filmy są krytykowane za to, że są tylko „teatrem filmowym”. Ale Guitry, podobnie jak Marcel Pagnol , inny dramatyczny twórca teatru i kina, narzuca swój styl, buduje sam w sobie wszechświat. Często krytycy oskarżają Guitry o ujawnienie spodu ujęć. Filmowiec, pokazując swój styl, przybija swoją pieczęć i uniemożliwia nikomu jej kopiowanie. Szczyt osiągnięto dzięki They Were Nine Singles  : pod koniec filmu Guitry miesza fakty i fikcję, sprawiając, że „poważny kochanek” Elvire Popesco wierzy , że oboje kręcą film. Rzeczywistość idzie szybciej niż fikcja. A film jest zdejmowany przez krytyków, mimo pozytywnych reakcji.

Wśród najbardziej zjadliwych zarzutów regularnie odnajdujemy oskarżenia o pretensje i megalomanię . Kiedy Guitry reżyseruje Si Versailles m'êt conté , opowiadając historię życia Pałacu Wersalskiego od jego narodzin po dzień dzisiejszy, jest krytykowany za to, że przegapił swój temat i odwiedził Musée Grévin. Orson Welles , który pojawia się w Si Versailles m'été conté et Napoleon , uważa Guitry'ego za swojego mistrza . Co więcej, jest kilka punktów wspólnych między obydwoma artystami: obaj mężczyźni teatru, radia, pasjonaci literatury, mający to samo poczucie humoru . Kilka przykładów: jedynym krytykiem, którego kochał Sacha Guitry, był jego przyjaciel Paul Gordeaux , młody pisarz z Nicei, który zmusił ojca Luciena do pracy. Odpowiadając Sacha na jego przesądy: „Nie jestem przesądny, to przynosi pecha”, podczas gdy oni cicho piją drinka na tarasie słynnej brasserie przy 99 Avenue des Champs-Élysées, chwyta go przygoda wróżki: "Daj mi pięć su, a opowiem ci twoją przyszłość, Gordeaux". — Na pewno nie, to by zmieniło wszystkie moje plany — powiedział, dyskretnie wsuwając jej złotego franka. „Paweł, mój przyjaciel, wysłał mnie na konsultację z wyjątkowo świadomym jasnowidzem. Idę na spotkanie na 3 piętrze pięknego budynku, pukam i słyszę przytłumiony głos:” Kto tam jest? Nalega "KTO TAM JEST?" "Jak nie wiesz, kim jestem?" „Nie masz prawa zachować dla siebie zabawnego słowa. Są słowa śmiercionośne. Szkoda! Słowa, które są śmiertelne, ożywiają przynajmniej tych, którzy to robią”. „Ci jadowi dziennikarze, którzy cię znieważają, zniesławiają, nie wystarczy, że je czytamy. Dobrze też, że widzieliśmy twarze, w które są im dostarczane. To informuje i uspokaja”

Można rozważyć inną hipotezę wyjaśniającą jego napiętą relację z krytyką: wirtuozerię i oczywistą łatwość, z jaką Guitry zawłaszcza kody kina. Kiedy reżyseruje The Fabulous Destiny Desiree Clary , umieszcza napisy końcowe w samym środku filmu i daje sobie luksus zmiany kilku wykonawców. Z filmów Guitry powiedział: „To magiczna latarnia. Nie należy wykluczać ironii i łaski. " Kolejna anegdota podsumowuje postać: podczas kręcenia filmu Napoleon , technik, oglądając sitowie, wskazuje Guitry'emu, że widzimy w terenie kamerę. Filmowiec odpowiada: „Mój przyjacielu, opinia publiczna podejrzewa, że ​​do nakręcenia tego filmu użyliśmy kamer. Swoboda, elegancja, finezja i humor w połączeniu z solidnym mistrzostwem technicznym wystarczą, by wzbudzić oszczerstwa i zazdrość. Został zrehabilitowany przez krytyków przyszłej Nouvelle Vague, a w szczególności przez François Truffauta , który widział w nim „kompletnego autora”, jak Charlie Chaplin .

Życie osobiste

Sacha Guitry była pięciokrotnie zamężna i to tylko z aktorkami (choć dwie ostatnie tylko nawiązały z nim kontakt):

  1. Charlotte Lysès (1877-1956), którą poślubił14 sierpnia 1907w Honfleur , ku rozczarowaniu Luciena Guitry , byłego kochanka Charlotte. Stworzyła 19 utworów od męża i przejęła Nono w 1910. Para założyła swój dom w „manoir des Zoaques” w Yainville (nazwanym tak od tytułu jednego z pierwszych sukcesów Guitry, Chez les Zoaques ). Oddzielone wKwiecień 1917, para się rozwodzi 17 lipca 1918 r.
  2. Yvonne Printemps (1894-1977), którą poślubił w Paryżu dnia10 kwietnia 1919, ze świadkami Sarah Bernhardt , Georges Feydeau , Lucien Guitry (z którym właśnie się pogodził) i Tristanem Bernardem . Yvonne Printemps tworzy 34 utwory Sachy Guitry, obejmuje 6 innych i gra w jednym ze swoich filmów Un romance d'amore et d'aventures (1918). Jeśli udzielimy wielu kontaktów Printemps (m.in. Georges Guynemer , Jacques-Henri Lartigue , Maurice Escande ), to dla Pierre'a Fresnay'a opuściła Guitry na15 lipca 1932 r(Fresnay zostawia ze swojej strony aktorkę Berthe Bovy ). Rozwód między Sachą i Yvonne zostaje ogłoszony7 listopada 1934.
  3. Jacqueline Delubac (1907-1997), młodsza o 22 lata, wyszła za mąż21 lutego 1935w Paryżu. Jego przyjaciel, Robert Trébor, przedstawił go Jacqueline w 1931 roku, aby uzyskać jego przyszły pokój Villa na sprzedaż . Guitry ogłasza ich małżeństwo deklarując: „Jestem od niej dwa razy starszy, więc dobrze, że jest moją drugą połówką” , lekko odmładzając pannę młodą, aby usprawiedliwić „słowo” (stąd ta będzie twierdzić, że urodziła się w 1910 roku i nie w 1907). Zagrała w 23 sztukach swojego męża, w tym w 10 premierach i 13 okładkach w Paryżu i na trasach koncertowych oraz w 11 jego filmach. Rozdzielone dnia15 grudnia 1938, rozwodzą się z 5 kwietnia 1939.
  4. Geneviève de Séréville (1914-1963), wyszła za mąż4 lipca 1939w Fontenay-le-Fleury . Geneviève tworzy 5 sztuk swojego męża, bierze 4 inne i gra w 5 jego filmach. Para rozstaje się wkwiecień 1944 i ich rozwód zostaje ogłoszony w dniu 25 lipca 1949. Jest jedyną z jego pięciu żon, która nosi imię Guitry.
  5. Guitry w końcu poślubił Lanę Marconi (1917-1990) dnia25 listopada 1949w Paryżu z Alexem Madisem jako świadkiem. Stworzyła siedem sztuk swojego męża, okłada dwie kolejne i gra w 13 jego filmach. W tym okresie Lana Marconi miała długą relację z kierownikiem kabaretu Le Carrolla, Suzanne Baulé znaną jako Frede , która w ten sposób zaprzyjaźniła się z Guitry. „Praktycznie mieszkałem z Sachą przez cztery lata” – powiedział Frede w 1974 roku.

Jednocześnie Sacha Guitry utrzymuje liczne relacje z aktorkami i artystami, w tym z tancerką Belle Époque Jane Avril , aktorką Arletty , która odmówiła mu poślubienia („Nie miałam zamiaru poślubić Sachy Guitry, on sam się ożenił!” ), aktorki Simone Paris (która poświęca jeden rozdział swoich wspomnień, Paris on the Pillow , szczegółowemu opisowi ich romansu), Mona Goya i Yvette Lebon i tak dalej.

Reżyser Paul Vecchiali , trochę uwiedziony filmografią Guitry, sugeruje w swoim słowniku L'Encinéclopédie, że jego okresy twórcze odnoszą się do jego pięciu żon: mieszczańskiego teatru z Charlotte Lysès, uroczej operetki z Yvonne Printemps, światła kinowego z Jacqueline Delubac, przejście między melodramatem a gigantyzmem z Geneviève Guitry i ostatni okres między spokojem a wielkimi filmami historycznymi z Laną Marconi.

Chociaż wiele replik jego sztuk ukształtowało jego reputację mizoginisty, Guitry często przywoływał swoją miłość do kobiet („Życie bez kobiety wydaje mi się niemożliwe; nigdy nie byłem sam, samotność jest daleko od kobiet”). Jego żony, które również skierowały do ​​niego wiele wyrzutów, również wywołują tę potrzebę uwodzenia. W Czy powinniśmy poślubić Sacha Guitry? , Jacqueline Delubac pisze: „Aby kobieta odmawia logikę umysłu, a nie, że seksu! Tłumaczenie: kobiecie nie wystarczy się pozbyć, musi się oświadczyć. Kaprysem Sachy jest oczekiwać wszystkiego od kaprysu kobiet ”; i dalej: „Sacha, jesteś elektrycznym diabłem! Znasz sekretne schody serca! Śmieszne rogi! ”. Geneviève de Séréville w Sacha Guitry mon mari przywołuje rozmowy Sachy o miłości i kobietach i stawia hipotezę: żonglerka, w której jego serce nie odgrywa żadnej roli, a jedynie jego łatwość w ironii, jego nadmierny upodobanie do paradoksu ”.

Dominique Desanti w biografii, którą poświęciła Sacha Guitry, komentuje N'écoutez pas, mesdames! , sztuka utkana z kpin przeciwko kobietom: "Pod duchowym wstrząsem wtórnym pojawia się udręka starzejącego się mężczyzny w obliczu zbyt młodej kobiety, która mu ucieka... co uważa za nie do zniesienia i naturalne".

Według Francisa Hustera : „Często mówi się, że Guitry jest mizoginem; to nie ma sensu. W jego sztukach to mężczyzna zdradza, a nie kobieta. Miał bzika na punkcie kobiet. Niestety nigdy nie szaleli za nim. Być może dlatego, że nigdy nie umiał ich słyszeć, nawet jeśli umiał z nimi rozmawiać ”. Guitry ze swojej strony usprawiedliwia się mówiąc: „Całe to zło, które myślę i mówię o kobietach, myślę i mówię, tylko myślę i mówię tylko o ludziach, którzy mi się podobają lub którzy mi się podobają. . „Poza tym nie tyle z kobietami ma problem, ile z małżeństwem:” Małżeństwo to wspólne rozwiązywanie problemów, których nie miałbyś sam. „Uwodzenie z pewnością ma dla niego więcej uroku niż codzienność we dwoje. Pisze jednak: „Musisz uwodzić swoją żonę, jakbyś jej nigdy nie miał… musisz wziąć ją do siebie”. "

Kolekcja

Guitry był wielkim bibliofilem, miłośnikiem sztuki i wspomnień historycznych; Przykładowo, wazonów Guardi które należały do niego pojawiła się w sprzedaży 1 st kolekcji pana i panią G. (Guiraud?) „starych obrazów, dzieł sztuki i piękne meble z XVII i XVIII wieku” w Musée Galliera w Paryżu w dniu 12/06/1973 ( n o  7 katalogu, Reprod. kol.) oraz prace przez Monet, Renoir, Rodin, etc. wspomniany w swojej książce „18 Avenue Elisée Reclus”

Grafika

Teatr

Lista zrekonstruowana z Sacha Guitry, Works , Omnibus,1996oraz Sacha Guitry, Życia Artysty , BNF,2007, s.  250-252. Prawie wszystko zostało wydane w jedenastu tomach w Club de l'Honnête Homme .

1900 1910 1920 Lata 30. XX wieku
  • Chez George Washington , w Mount Vernon , à propos w jednym akcie, muzyka Henri Büsser ( Théâtre des Champs-Élysées , 1930)
  • I niech żyje teatr , zrecenzowany w dwóch aktach i piętnastu obrazach (Théâtre de la Madeleine, 1930)
  • Deauville pod Napoleonem III a propos w jednym akcie (teatr Pigalle, 1930)
  • Frans Hals ou l'Admiration , komedia w trzech aktach (Théâtre de la Madeleine, 1931)
  • Jego testament czyli Optyka teatru , komedia w dwóch aktach (Théâtre de la Madeleine, 1931)
  • Recenzja (Exposition de Noirs) lub La Revue coloniale , recenzja jednoaktowa (Théâtre de la Madeleine, 1931)
  • Un chagrin ou Chagrin d'amour , muzyczny pretekst w jednym akcie (1931)
  • Czy żył pan Prudhomme? , gra w dwóch aktach (Théâtre de la Madeleine, 1931)
  • Willa na sprzedaż , komedia jednoaktowa (Théâtre de la Madeleine, 1931)
  • La SADMP , opéra bouffe w jednym akcie, muzyka Louisa Beydtsa (teatr Madeleine, 1931)
  • Wszystko zaczyna się od pieśni , odpowiednio w jednym akcie iw wolnym wierszu ( Moulin de la chanson , 1931 )
  • Mój sobowtór i moje pół lub dwadzieścia cztery godziny życia mężczyzny , komedia w trzech aktach (teatr Madeleine, 1931)
  • Les Desseins de la Providence , komedia w dwóch aktach (Théâtre de la Madeleine, 1932)
  • Le Voyage de Tchong-Li , „legenda” w trzech obrazach (Teatr Madeleine, 1932)
  • Françoise , gra w trzech aktach (Théâtre de la Madeleine, 1932)
  • La Nuit d'avril , trafnie w jednym akcie i wierszem (Théâtre de la Madeleine, 1932)
  • Zamki w Hiszpanii , komedia w czterech aktach (Théâtre des Variétés, 1933)
  • Adam i Ewa , grają w dwóch stołach (Comédie-Française, 1933)
  • O mon bel inconnu , musical w trzech aktach, muzyka Reynaldo Hahn (Théâtre des Bouffes-Parisiens, 1933)
  • Kochanki królów , fantazja w pięciu obrazach ( Casino de Paris , 1933)
  • Un tour au paradis , komedia w czterech aktach ( Théâtre de la Michodière , 1933)
  • Lis i żaba , komedia jednoaktowa (teatr Michodière, 1933)
  • Florestan I st , Prince of Monaco , pierwotnie zatytułowany Farandol I st , operetka w trzech aktach i sześciu scenach, muzyka Werner R. Heymann (Variety Theatre, 1933)
  • Szkoła Filozofów a propos w jednym akcie (Palais des Beaux-Arts w Brukseli, 1933)
  • Jego ojciec i on , utwór w czterech obrazach ( Opéra de Lyon , 1934)
  • Le Nouveau Testament , komedia w czterech aktach (Théâtre de la Madeleine, 1934)
  • Mój przyjaciel Pierrot , „legenda muzyczna” w jednym akcie i dwóch obrazach, muzyka Sama Barlowa ( Opera-Comique , 1935)
  • Kiedy gramy w komedię? , komedia w trzech aktach, prolog i epilog (Théâtre de la Madeleine, 1935)
  • La Fin du monde , komedia w pięciu aktach (Théâtre de la Madeleine, 1935)
  • Salto , dramat w jednym akcie (Nowy Jork, 1936)
  • Geneviève , komedia w pięciu aktach (theater de la Madeleine, 1936)
  • Le Mot de Cambronne , komedia w jednym akcie i wierszem (Théâtre de la Madeleine, 1936)
  • Crions-le sur les roits , „przegląd reklamowy” w dwóch aktach i piętnastu obrazach, muzyka Arthura Honeggera , Adolphe'a Borcharda i Guya Lafarge'a (Théâtre des Champs-Élysées, 1937)
  • Kadryl , komedia w sześciu aktach (Théâtre de la Madeleine, 1937)
  • Dieu ratuje Le Roya , trafnie w jednym akcie ( Pałac Elizejski , 1938)
  • Un monde fou , komedia w czterech aktach (Théâtre de la Madeleine, 1938)
  • You're Telling Me (albo Honni lub qui mal y pensie) lub English with Tears , trafnie „francusko-angielski” w jednym akcie (Londyn, India Office , 1939)
  • Para uderzeń , komedia jednoaktowa (1939)
  • List dobrze napisany , Komedia w jednym akcie (1939)
  • Fałszywy alarm a propos w jednym akcie (1939)
  • Florencja , komedia w trzech aktach i prologu (Théâtre de la Madeleine, 1939)
1940
  • 29 stopni w cieniu , komedia Eugène'a Labiche'a w jednym akcie, muzyka Louisa Beyeltsa (Comédie Française, 1940). Guitry dodał wersety na prośbę Comédie Française.
  • Szkoła kłamstw , komedia w jednym akcie (ABC de Genève, 1940)
  • Cigales et Fourmis , a propos w jednym akcie ( Cercle interallié , 1940)
  • Le Bien-Aimé , komedia w trzech aktach "ale na kilku stołach" (teatr Madeleine, 1940)
  • Mon auguste grand-père lub La Preuve par sept , komedia w pięciu aktach (1941). Zakazany przez niemiecką cenzurę.
  • Niech żyje cesarz ! lub Soir d'Austerlitz , komedia w pięciu aktach (theater de la Madeleine, 1941)
  • Nie słuchaj, panie! , komedia w trzech aktach (Théâtre de la Madeleine, 1942)
  • Courteline at work , a propos w jednym akcie (Comédie-Française, 1943)
  • Wiem, że jesteś w pokoju , trafnie w jednym akcie (Comédie-Française, 1943)
  • Dziesięć słów po angielsku , komedia "w kilku aktach", nigdy wcześniej niepublikowana sztuka (1946)
  • Talleyrand ou le Diable lame , sztuka w trzech aktach i dziewięciu obrazach (teatr Édouarda VII, 1948)
  • Aux deux colombes , komedia w trzech aktach (Théâtre des Variétés, 1948)
  • Toâ , komedia w czterech aktach (teatr Gymnase, 1949)
  • Uratowałeś mi życie , komedia w czterech aktach (Théâtre des Variétés, 1949)
1950
  • Beaumarchais , komedia w dwóch aktach i dziewiętnastu obrazach (1950). Nie pokazany.
  • Konstancja (1950). Nie pokazany.
  • Une folie (Théâtre des Variétés, 1951)
  • Palsambleu , komedia w czterech aktach (Théâtre des Variétés, 1953)
  • Madame Bergeret , gra w jednym akcie i dwóch obrazach (1960, posth.)

Filmografia

Kino

Uwaga  : wszystkie filmy (z wyjątkiem wymienionych) jako reżyser, scenarzysta, scenarzysta dialogów i aktor.

Jako scenarzystaInne udziały
  • Sacha Guitry występuje jako aktor w napisach końcowych trzech niemych filmów: Powieść o miłości i przygodach (1918), do której napisał również scenariusz, Une petite main qui se place (1922), nakręcony epilog swojego pokoju. Camille krótkometrażowy film Ralpha Bartona (1926), w którym na krótko pojawia się w roli torreadora Mancha y Zaragosa
  • Jeśli odwołamy się do filmografii stworzonej przez Claude Gauteura i André Bernarda w Sacha Guitry, le Cinéma et moi (reed. 1984), pojawia się on także w La Huitième Femme de Barbe-Bleue (1938) Ernsta Lubitscha u boku swojej przyszłej żony Geneviève de Séréville. Niemniej jednak w kopii amerykańskiej wersji z napisami para nie pojawia się na zdjęciu.
Telewizja
  • 1935: Poste Parisien: Pierwszy telewizyjny przez Maurice Diamant-Berger (krótki film)
  • 1951: Muzeum Sacha Guitry przez Stéphane Księcia (film krótkometrażowy)

Pisma

  • 1910: La Correspondance de Paul Roulier-Davenel, zebrane przez Sachę Guitry i zilustrowane przez niego , Starszego Dorbonawznowienie wyd. Bernard de Fallois, styczeń 2009 ( ISBN  2-87706-673-8 )
  • 1913: Do odwołania… , wyd. Maurice de Brunoff, Paryż [ Przeczytaj online, pełny tekst ]
  • 1930: Lucien Guitry opowiada przez swojego syna , wyd. Raoul Solar
  • 1931: La Maison de Loti , wyd. Paillart
  • 1935: Wspomnienia oszusta , wyd. Gallimard NRF
  • 1940: Jeśli mam dobrą pamięć , Zbiory Nowa Biblioteka Plon , wyd. Plon,
  • 1944: Od MCDXXIX do MCMXLII, czyli od Joanny d'Arc do Philippe'a Pétaina, czyli 500 lat historii Francji . wyd. Sant'Andréa i Lafuma, trzcina. autorstwa Raoula Solara w 1951 r.
  • 1946: Elles et toi , refleksje zilustrowane przez autora, faksymile oryginalnego rękopisu, Raoul Solarwznowienie 1947 z oryginalnymi rycinami Jacquesa Boullaire'a , wyd. Przyjaciele Nowoczesnej Księgi; wznowienie 1951 przez Raoul Solar, z niepodpisanym frontispisem autorstwa Suzanne Ballivet
  • 1947: Cztery lata okupacji , Éditions de l'Élan
  • 1947: Sporządzono wszystkie refleksje , Éditions de l'Élan
  • 1949: 60 dni w więzieniu , faksymile oryginalnego rękopisu, ilustrowane rysunkami autora, Éditions de l'Élan
  • 1956: Sacha Guitry, Pierre Benoit , André Maurois , Edmond Heuzé , Fernand Crommelynck i Jean Cocteau , Maurice Utrillo V , litografie Maurice'a Utrillo, Suzanne Valadon i Lucie Valore ( zakład Fernanda Mourlota ), Joseph Foret, Paryż, 1956.
  • 1958: Théâtre je t'adore , wyd. Topór
  • 1958: L'Esprit , wyd. Książka współczesna
  • 1977: Le Cinéma et moi , teksty opracowane przez Claude Gauteura i André Bernarda , wyd. Ramsay; 1990 reedycja ( ISBN  9782859568948 )
  • 1979: Le Petit Carnet rouge i inne niepublikowane wspomnienia , wyd. Perrin
  • 1993: Pięćdziesiąt lat okupacji , zbiór tekstów z przedmową Alaina Decaux, wydania Presses de la Cité, zbiór Omnibus.

cytaty

  • „Gdyby ci, którzy mówią o mnie złe rzeczy, dokładnie wiedzieli, co o nich myślę, powiedzieliby o wiele więcej!” "
  • „Są ludzie, na których możesz liczyć. To są zazwyczaj ludzie, których nie potrzebujemy. "
  • „Nie jesteśmy nieomylni, ponieważ jesteśmy szczerzy. "
  • „Za dużo rozmawiamy z dziećmi o przeszłości, a za mało o przyszłości – to znaczy za dużo o innych, a za mało o sobie. "
  • „W dniu, w którym zostaniesz powołany na nowicjusza, weź za pewnik, że przybyłeś. "
  • „Być bogatym to nie mieć pieniędzy, to je wydawać. "
  • „Ciągle myślę, że już o tobie nie myślę. "
  • Wyzwolenie? Zostałem poinformowany jako pierwszy. "

Kolekcjoner

Pomimo silnego poparcia Tristana Bernarda i wielu osobistości ruchu oporu, Sacha Guitry jest podejrzany o współpracę z Wyzwoleniem , aresztowany 23 sierpnia 1944 r. przez dwóch młodych członków FFI . Potem nastąpiło 60 dni w więzieniu , by użyć tytułu książki podpisanej przez Guitry, która opisuje to doświadczenie nie bez humoru ( „Zabrali mnie zakuci w kajdanki do ratusza. Myślałem, że wyjdą za mnie na siłę!” ). To Alain Decaux uniknął splądrowania swojej prywatnej rezydencji na Polu Marsowym , znajdującej się przy 18 Avenue Élisée-Reclus . Decaux został wówczas zmobilizowany i podziwiając Guitry, poprosił o pilnowanie jego domu. Na pamiątkę tego gestu Lana Marconi-Guitry oferuje Decaux szmaragd, który nosił Sacha i który został następnie osadzony na rękojeści jego akademickiego miecza.

Bystry kolekcjoner, posiadał w swojej prywatnej rezydencji niezwykłą kolekcję dzieł sztuki (obrazy, rzeźby, liczne autografy od znanych osobistości i postaci historycznych itp.), które po śmierci chciał przekształcić w muzeum. Niektóre z tych prac ulegały stopniowemu rozproszeniu, najpierw od 1947 r., kiedy zażądano od niego zaległych podatków, następnie o sfinansowanie jego filmów, a wreszcie po jego śmierci; dlatego jego projekt nigdy nie ujrzał światła dziennego. Mimo protestów wielu jego przyjaciół, dwór został zburzony w 1963 roku, a adres nosi teraz tablicę w jego pamięci.

Z okazji jubileuszu (pierwsze przedstawienie wystawiono na 16 kwietnia 1902w Théâtre des Mathurins ), wydawca Raoul Solar łaskawie opublikował w 1952 roku dzieło zatytułowane po prostu 18 avenue Élisée-Reclus , skomentowane przez samego Sachę. Można ją uznać za katalog wystawy jej zbiorów, wystawę zrealizowaną na rzecz dzieł charytatywnych Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów Dramatycznych (SACD).

Zorganizowano 17 i 17 18 listopada 2011w Hôtel Drouot w Paryżu, rozproszenie kolekcji André Bernarda , współzałożyciela Association des Amis de Guitry, było, z ponad 800 mnóstwem obrazów, rysunków, książek, autografów, fotografii i różnych przedmiotów, najważniejsza wyprzedaż dedykowana Sacha Guitry od czasu śmierci artysty.

Adaptacje jego pracy

W kinie i telewizji

Nie wiemy, jaka była dokładna część Guitry w pisaniu sekwencji łączących. Najprawdopodobniej są to fakty jego sekretarza Stéphane'a Prince'a, który chowałby się za tajemniczym Jeanem Martinem, przypisywanym jako współscenarzysta. Plakaty z filmu przedstawiają La Vie à deux jako ostatni film Sacha Guitry... który zmarł prawie rok przed rozpoczęciem zdjęć.

Wyreżyserowany w teatrze

Uwagi i referencje

  1. Rosyjskie zdrobnienie Aleksandra.
  2. Jacques Lorcey, Sacha Guitry i jego świat , t.  I  : „Jego ojciec, jego kobiety, jego personel”, wyd. Séguier, 2001.
  3. „Dlaczego się urodziłem” w Sacha Guitry, Jeśli mam dobrą pamięć , 1934.
  4. W jednej ze swoich książek wyjaśnia, że ​​było to spowodowane ruchami ojca . Właściwie wtedy zaczynaliśmy rok od nowa, jeśli zmienialiśmy placówki, co zdarzało się okresowo.
  5. Henri Jadoux, „Odniesienia biograficzne” w Sacha Guitry, Works , tom.  2, Omnibus, 1996 ( ISBN  9782258047570 ) .
  6. "  Sacha Guitry i Pétain: sprzedaż  " , na lesechos.fr
  7. Franck Ferrand , „Co nowego, Sacha Guitry? », W sercu historii , Europa 1 , 14 listopada 2011.
  8. André Bernard i Alain Paucard, SachaGuitry , L'Âge d'homme,2002, s.  151.
  9. Sacha Guitry, Le Cinéma et moi .
  10. Thierry Geffrotin , „Sacha Guitry”, program W sercu historii w Europie 1 , 27 marca 2013
  11. Philippe Arnaud, Sacha Guitry, filmowiec , wyd. Żółty Teraz, 1993.
  12. „Moja willa w Cap d'Ail była spokojna i odprężająca. To była także bezczynność. Mój dom w Paryżu był zarówno moim domem, jak i Paryżem. Prawie się nie wahałem. Zdanie pana Bergsona przyspieszyło moją decyzję. Rzeczywiście skonsultowałem się z nim w tej sprawie – a jego odpowiedź brzmiała: „Och! Daj spokój, ty: Paryż… skoro jesteś mu wszystko winien! "I dodał:" Sam w pełni zamierzam wrócić. Co więcej, bez zwłoki. „[…] A nawet był na tyle uprzejmy, że poprosił mnie o danie mu kaucji, która najprawdopodobniej byłaby mu potrzebna. „W Sacha Guitry,„ Premier contact ”, Quatre ans d'occupations , Éditions de l'Élan, 1947.
  13. Dominique Desanti, Sacha Guitry , Grasset, 1982.
  14. Sacha Guitry "Joan of Arc Philippe Petaina", cztery lata zawodów , Éditions de l'Elan 1947.
  15. Sacha Guitry, „Niepełna lista gal, które organizuję lub w których uczestniczę”, Quatre ans d'occupations , éditions de l'Élan, 1947.
  16. Geneviève de Séréville, Sacha Guitry, mój mąż , Flammarion, 1959, s.  227 .
  17. Vincent Badaire, Sacha Guitry , SARL,1977, s.  42
  18. Noëlle Giret i Noël Herpe, Sacha Guitry. Życie artysty , Gallimard ,2007, s.  182
  19. Raymond Castans, Sacha Guitry , Editions de Fallois ,1993, s.  437
  20. Jean-Paul Cointet , Expier Vichy. Oczyszczanie we Francji, 1943-1958 , Księgarnia Akademicka Perrin ,2008, s.  285.
  21. Geneviève Latour i Jean-Jacques Bricaire, Teatr, odbicie IV Rzeczypospolitej , Biblioteka Historyczna Miasta Paryża, s.  74.
  22. Słownik teatralny , Encyclopaedia Universalis,2015, 2348  s. ( przeczytaj online ).
  23. „  Moja ostatnia kochanka (1943) – IMDb  ” (dostęp 24 października 2020 r. )
  24. „  Toâ (1949) – IMDb  ” (dostęp 25 października 2020 r .).
  25. Alain Keit, Kino Sacha Guitry: Prawdy, kłamstwa, symulakry , Liège, wyd. Céfal, 1999, 127  s. , ( ISBN  9782871300700 ) .
  26. "Guitry-Pagnol szczególny" Cahiers du Cinema n o,  173, grudzień 1965 roku.
  27. „Sacha Guitry był prawdziwym filmowcem, bardziej utalentowany niż Duvivier , Grémillon i Feyder , zabawniejsze i na pewno mniej niż uroczystego René Clair . Guitry to francuski brat Lubitscha . » We François Truffaut , Les Films de ma vie , 1975.
  28. "  KIEDY GUITRY MIESZKAŁA W YAINVILLE  " , na melao.free.fr
  29. Sacha Guitry i Yvonne Printemps , dokument wideo na stronie albertwillemetz.com .
  30. Długoletni przyjaciel Guitry'ego, Alex Madis, był także jego pierwszym biografem.
  31. Cosnard, Denis , Frede: piękna noc , Paryż, Równik , 234  pkt. ( ISBN  978-2-84990-499-2 i 2849904996 , OCLC  989824609 , czytaj online )
  32. „  Le Paris de Guitry Francisa Hustera  ”, Le Journal du dimanche , 10 stycznia 2008.
  33. Paul Vecchiali , L'Encinéclopédie: „Francuscy” filmowcy lat 30. i ich praca , t.  1, Éditions de l'Œuil, s.  752
  34. „  Kto powiedział: Życie bez kobiety wydaje mi się niemożliwe; Nigdy nie byłem sam, samotność ...  ” , na dicociitations.lemonde.fr
  35. Guitry, Pensées, Maxims and Anegdotes , Le Cherche midi, 2011 ( ISBN  2749123038 i 9782749123035 )
  36. Napisany na letnie wakacje i wykonany tylko raz. Por. Henri Jadoux, „Odniesienia biograficzne” w Sacha Guitry, Œuvres , op. cyt. .
  37. We współpracy z Alfredem Athisem .
  38. Napisane dwa lata wcześniej we współpracy z Alphonse Allais
  39. Przedmowa Octave Mirbeau .
  40. Podane podczas prywatnej imprezy.
  41. We współpracy z Albertem Willemetzem .
  42. Prezentowany w tym samym czasie co dokument Ci z domu .
  43. Poprawiona wersja sztuki Le Scandale de Monte-Carlo .
  44. Utworzono tego samego wieczoru, Un soir Quand on est sam , a zakończona przez typ w stylu Napoleona .
  45. Do muzyki w 1928 roku pod tytułem Mariette czyli Jak pisać historię .
  46. Zainspirowany parą Octave Mirbeau - Alice Regnault .
  47. Według Jak piszemy historię (1920).
  48. Stworzony tego samego wieczoru co Frans Hals czy Admiration .
  49. Utworzono tego samego wieczoru, że Monsieur Prudhomme żył? .
  50. Utworzone tego samego wieczoru co Les Desseins de la Providence .
  51. Zawarte w recenzji Vive Paris .
  52. Utworzony tego samego wieczoru co Un tour au paradis .
  53. Poprawione w 1950 roku pod tytułem Constance .
  54. Na pokładzie liniowca Normandie .
  55. Utworzony tego samego wieczoru co Geneviève .
  56. We współpracy z Albertem Willemetzem, Tristanem Bernardem , René Dorinem i Pierre Henri Cami .
  57. Poprawione w 1951 pod tytułem Une folie .
  58. anons typu You're Telling Me na Ader-Paris.fr
  59. Stworzone tego samego wieczoru co A Pair of Slaps .
  60. Poprawione w 1949 roku pod tytułem Toâ .
  61. Nowa wersja Florencji (1939).
  62. Nowa wersja Kiedy robimy komedię? (1935).
  63. Nowa wersja Szalonego świata (1938).
  64. Pierwsza cicha wersja trwała 22 min; miał być wyświetlany wraz z przemówieniem Sachy Guitry. Wersja dźwiękowa pochodzi z 1939 roku. Ostateczna wersja poprawiona w 1952 roku trwa 44 minuty i wymienia Frédérica Rossifa jako współpracownika.
  65. Krótki filmowy epilog dramatu o tej samej nazwie.
  66. We współpracy z Fernand Rivers .
  67. We współpracy z Alexandre Ryderem .
  68. We współpracy z Christian-Jaque .
  69. We współpracy z Robertem Bibalem .
  70. We współpracy z René Le Hénaff .
  71. Gitara nie pojawia się w filmie.
  72. Ostatni występ Guitry, tylko napisy końcowe.
  73. (w) Leon Abrams w internetowej bazie filmów
  74. Leon Abrams na data.bnf.fr
  75. Sacha Guitry, chory, niezdolny do nadzorowania pracy zgodnie ze swoim życzeniem.
  76. Na podstawie pomysłu Sachy Guitry, zobacz okładkę reedycji DVD w René Chateau
  77. "  Być bogatym to nie mieć pieniędzy, to je wydawać."  » , na www.linternaute.com
  78. N. Simsolo (1988), s.  102 .
  79. Jean-Pierre Thiollet , „Sacha Guitry pod ogniem aukcji”, France-Soir , 18 listopada 2011 r.
  80. "  Retrospekcja i ekrany dla Sacha Guitry  " , na La Croix ,10 maja 1996 r.
  81. "  Wersje wideo  " , na L'Express ,20 lutego 1997 r.
  82. Philippe Durant, Belmondo , Robert Laffont
  83. "  Quadrille , pasma Valérie  " , o Wyzwoleniu ,23 kwietnia 1997 r.
  84. "  Quadrille  " , o Les Inrocks ,30 listopada 1996
  85. Według bazy danych DVD.fr . Jednak oryginalne filmy Guitry (z wyjątkiem Le Veilleur de nuit, który nie został przez Guitry przystosowany do kina) zostały wydane na DVD.
  86. Bertrand Tessier , Belmondo niepoprawny , Archipel , coll.  „Archipocze”
  87. "  The Boulevard de Guitry toczy się w telewizji  " , o Wyzwoleniu ,10 maja 1996 r.

Zobacz również

Bibliografia

W porządku chronologicznym

Pracuje
  • René Benjamin , Sacha Guitry, król teatru , Plon, 1933
  • Alex Madis , Sacha , napisany wspólnie z Guitry, Éditions de l'Elan, 1950
  • Fernande Choisel, Sacha Guitry intime , éditions du Scorpion, 1957
  • Stéphane Prince, Sacha Guitry z legendy , 1959
  • Geneviève de Séréville , Sacha Guitry mój mąż , Flammarion, 1959
  • Hervé Lauwick, Sacha Guitry and the Women , Plon, 1965
  • Jacques Lorcey , Sacha Guitry , Paryż, La Table Ronde, 1971
  • Jacqueline Delubac , Czy powinniśmy poślubić Sachę Guitry? , Julliard, 1976
  • Jacques Lorcey , Sacha Guitry przez świadków swego życia , edycje Francja-Empire, 1976 ( ISBN  2-84049-312-8 )
  • Dominique Desanti , Sacha Guitry, 50 lat wystawy , Grasset, 1982
  • Henri Jadoux, Sacha Guitry , 1982
  • Jacques Lorcey , Sacha Guitry, człowiek i dzieło , Paryż, PAC, 1982
  • Henri Jadoux, Teatr i miłość: Sacha Guitry (1885-1985) , 1985
  • Jacques Lorcey , Sacha Guitry, 100 lat teatru i ducha , PAC, 1985
  • Noël Simsolo , Sacha Guitry , Coll. „Autorzy”, Les Cahier du cinéma, 1988.
  • Philippe Arnaud, Jean Douchet , Jacques Lourcelles i inni, Sacha Guitry, reżyser , edycje Yellow Now, 1993
  • Jacques Lorcey , L'Esprit de Sacha Guitry , Biarritz, Atlantica, 2000
  • Michel Galabru , Galabru opowiada Guitry , Flammarion, 2001,
  • Jacques Lorcey , Sacha Guitry i jego świat (3 tomy), wydania Séguier, coll. „Ślad”, 2001-2002; rozszerzone wznowienie książki z 1976 roku 1976
    • t.  I  : Jego ojciec, jego żony, jego personel , 2001 ( ISBN  2-84049-241-5 )
    • t.  II  : Jego tłumacze , 2002 ( ISBN  2-84049-305-5 )
    • t.  III  : Jego przyjaciele , 2002, ( ISBN  2-84049-308-X )
  • Rekordy H: Sacha Guitry , pod kierunkiem Alaina Paucarda , wyd. L'Âge d'Homme, Paryż, 2002 ( ISBN  2-8251-1461-8 )
  • Jean Piat , bardzo pana lubię, panie Guitry! , 2002
  • André Bernard , Sacha Guitry, cudowne życie , Omnibus, 2006
  • Michel Souvais, Arletty, zwierzenia do swojej sekretarki , Éditions Publibook, 2006
  • Maud de Belleroche , Sacha Guitry czyli francuski duch , Dualpha , 2007.
  • Philippe Crocq, Jean Mareska, Sacha Guitry. Dlaczego Drancy? 1940-1945 , Lagune, 2007, ( ISBN  978-2-84969-057-4 )
  • Jean-Pierre Danel, The Fabulous Destiny of Sacha Guitry , wydanie Marque-Pages, coll. Piękne książki, 2007
  • Noëlle Giret i Noël Herpe (red.), Sacha Guitry: życie artysty , Gallimard, 2007
  • Jean-Philippe Ségot, To był Sacha Guitry , Fayard, 2009
  • Armel de Lorme , Raymond Chirat i Italo Manzi , Ci z domu czyli Kino Sacha Guitry i jego tłumacze – cz.  1 (Od Pauline Carton do Howarda Vernona ) , Aide-Mémoire, 2010 ( ISBN  978-2-9526065-3-0 )
  • Armel de Lorme i Raymond Chirat , Un monde fou ou le Cinéma autorstwa Sachy Guitry i jego interpretatorów – tom.  2 (Od Louis de Funès do Louis Gauthier ) , L'Aide-Mémoire, 2012 ( ISBN  978-2-9526065-7-8 ) ( ISBN  978-2-915397-14-7 )
  • Éric-Emmanuel Schmitt , The Guitrys , Albin Michel, Paryż, 2013 ( ISBN  2-2262-5199-5 )
  • Armel de Lorme, Sacha Guitry: The Films (prawdy, nieprawdy i paradoksy) , L'Aide-Mémoire, 2015 ( ISBN  979-1092784107 )
  • Laurent Quevilly , Sacha Guitry en Normandie , Książki na żądanie, 2016 ( ISBN  9782322141395 )
  • Jacques Pessis , Sacha Guitry, to było dobre życie , Librairie Vuibert, 2017 ( ISBN  978-2311101454 )
  • Jacqueline Blancart-Cassou , Sacha Guitry , Paris, Pardès, coll. "Kim jestem", 2017.
  • Christophe Barbier , Świat według Sacha Guitry , Tallandier, 2018 ( ISBN  979-1021033184 )
  • Antoine Gavory, Rendezvous Sacha Guitry , Ovadia, 2019 ( ISBN  9782363923158 )
TelewizjaRadio
  • Thierry Geffrotin, Sacha Guitry, un bel inconnu , serial radiowy w 20 odcinkach, Radio France , 1997

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne