Guillaume Apollinaire

Guillaume Apollinaire Obraz w Infobox. Guillaume Apollinaire w 1916 roku. Biografia
Narodziny 25 sierpnia 1880
Rzym , Królestwo Włoch
Śmierć 9 listopada 1918
Paryż , Francja
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Imię urodzenia Guglielmo Alberto Wladimiro Alessandro Apollinare użytkownika Kostrowitzky
Przezwisko Guillaume Apollinaire
Narodowości Rosyjski
francuski (od9 marca 1916)
Domy Nîmes , Nicea , Cannes , Rzym (1880-1887) , Monako (1887-1895) , Stavelot (1899) , Aix-les-Bains (1899) , Lyon (1899) , Paryż (do1918)
Trening Colegio Niño Jesús de Praga ( en ) (od1887)
Czynność Francuski poeta , pisarz
Okres aktywności Od 1898
Małżonka Jacquelina Alvarez ( we )
Inne informacje
Członkiem Norman Society of Modern Painting
Stopień wojskowy Porucznik
Konflikt Pierwsza wojna światowa
Ruch Prekursor surrealizmu , symbolizmu , nowego ducha, kubizmu
Instrument Fortepian
Gatunek artystyczny Białe robaki
Miejsce zatrzymania Centrum więzienne Paris-La Santé (1911)
Różnica Umarł w służbie Narodu
podpis

Guillaume Albert Vladimir Alexandre Apollinaire de Kostrowitzky , znany jako Guillaume Apollinaire , to francuski poeta i pisarz, krytyk i teoretyk sztuki, który urodził się jako polski poddany Imperium Rosyjskiego ,25 sierpnia 1880w Rzymie. Zmarł w Paryżu dnia9 listopada 1918z hiszpańskiej grypy , ale został uznany za martwy dla Francji z powodu jego zaangażowania w czasie wojny.

Uważany za jednego z najważniejszych francuskich poetów XX th  wieku , jest autorem wierszy, takie strefy , pieśń niekochana , Le Pont Mirabeau , będąc przedmiotem kilku adaptacjach utworów w wieku. Erotyczna część jego twórczości - obejmująca głównie trzy powieści (w tym jedną zaginioną), wiele wierszy i wstępów do rozwiązłych autorów - również przeszła do potomności. Przez pewien czas eksperymentował z praktyką kaligramu (termin jego wynalazku, chociaż nie był twórcą samego gatunku, wyznaczając wiersze napisane w formie rysunków, a nie w klasycznej formie w wersetach i strofach). Był kantorem wielu awangard artystycznych swoich czasów, w szczególności kubizmu i orfizmu , w których powstaniu brał udział jako poeta i teoretyk Nowego Ducha . Prekursor surrealizmu , wykuł jego imię w dramacie Les Mamelles de Tirésias (1917).

Biografia

Młodość

Guillaume Apollinaire urodził się w Rzymie pod imieniem Guglielmo Alberto Wladimiro Alessandro Apollinare de Kostrowitzky , w języku polskim zielnik Wilhelm Albert Włodzimierz Aleksander Apolinary Kostrowicki . Wąż . Apollinaire jest w rzeczywistości - aż do jego naturalizacji w 1916 roku - piątym imieniem Guillaume Albert Vladimir Alexandre Apollinaire de Kostrowitzky .

Jej matka, Angelika Kostrowicka ( klan Wąż lub Angelica de Wąż-Kostrowicky), urodziła się w Nowogródku w Cesarstwie Rosyjskim (obecnie Nowogródek na Białorusi ), w rodzinie polskiej szlachty . Po śmierci ojca, honorowego operatora papieskiego kamerzysty z peleryną i mieczem, pozostaje w Rzymie, gdzie zostaje kochanką szlachcica i zachodzi w niechcianą ciążę . Jego syn urodził się dnia25 sierpnia 1880 a ratuszowi ogłoszono, że się urodził 26 sierpnia 1880nieznanego ojca i matki pragnącej zachować anonimowość, dlatego administracja nadała mu przybrane nazwisko: Dulcigny. Angelika rozpoznaje go kilka miesięcy później przed notariuszem jako swojego syna, pod nazwiskiem Guglielmo Alberto Wladimiro Alessandroi Apollinare de Kostrowitzky. Według najbardziej prawdopodobnej hipotezy jego ojcem byłby włoski oficer Francesco Flugi d'Aspermont. W 1882 r. Dała mu przyrodniego brata Alberto Eugenio Giovanniego. W 1887 roku przeniosła się z synami do Monako pod nazwiskiem Olga de Kostrowitzky. Bardzo szybko została tam aresztowana i wymieniona przez policję jako dzielna kobieta, prawdopodobnie zarabiająca na życie jako trenerka w nowym kasynie. Guillaume, umieszczony w szkole z internatem w Saint Charles College, prowadzonej przez braci Marist , uczył się tam od 1887 do 1895 roku i okazał się jednym z najlepszych uczniów. Następnie zapisał się do liceum im. Stanisława w Cannes, a następnie do liceum Masséna w Nicei, gdzie nie zdał pierwszej matury i nie wznowił studiów. W ciągu trzech miesięcy lata 1899 roku jego matka umieściła go wraz z bratem w pensjonacie Constant w małej wiosce Stavelot w Walonii , w pensjonacie, który zostawili na5 październikado „drewnianego dzwonka”: matka wysłała im tylko pieniądze na pociąg, nie mogą zapłacić rachunku za hotel i muszą uciekać w ukryciu, gdy wszyscy już zasną. Epizod waloński na stałe wzbogacił jego wyobraźnię i twórczość. Tak więc z tego okresu datuje się pamięć świątecznych tańców tego regionu („C'est la maclotte qui sautille…”), tańców Marie , Hautes Fagnes , a także zapożyczonych z dialektu walońskiego .

Matka Apollinaire'a

Journal of Paul Léautaud at20 stycznia 1919 : „Widzę kobietę wchodzącą [matka Apollinaire, w biurze Léautaud w hotelu Mercure de France ] wystarczająco wysoką, elegancką, o nieco nietypowym wyglądzie. Duże podobieństwo twarzy do Apollinaire, a raczej Apollinaire do niej, nos, trochę oczu, zwłaszcza usta i wyraz ust w śmiechu i uśmiechu. / Wydaje mi się to bardzo oryginalne. Żywiołowy. Jedna z tych kobiet, o których mówi się, że są trochę „po wyjęciu z pudełka”. Za pół godziny opowiada mi o swoim życiu: Rosjanka, niezamężna, wiele podróży, prawie cała Europa. (Nagle wydaje mi się, że Apollinaire odziedziczył tę włóczęgę w mojej wyobraźni.) Apollinaire urodził się w Rzymie. Nic mi nie mówi o ojcu. / Opowiada mi o mężczyźnie, z którym mieszka od dwudziestu pięciu lat, swoim przyjacielu, Alzacji, świetnym graczem, czasem pełnym pieniędzy, czasem bez grosza. Niczego jej nie brakuje. Kolacje w Paillard, Prunier , Café de la Paix itp. / Mówi mi, że kilka razy "zainstalowała" Apollinaire'a, żeby obsypać go pieniędzmi. A skoro o nim mowa, zawsze mówi: Wilhelm. / Wściekłe uczucia wobec żony Apollinaire'a. / [...] Portretuje mi Apollinaire'a jako małego, czułego synka, zaciekawionego, często porywanego, zawsze proszącego o pieniądze i nie chcącego ich dawać, kiedy je ma. / Nie ukrywała przede mną swojego wieku: 52 lata. Bardzo dobrze zachowany na ten wiek, szczególnie smukły i lekki, swobodny chód. "

W Paryżu

W 1900 roku przeniósł się do Paryża, ówczesnego centrum sztuki i literatury europejskiej. Żyjąc w niepewności, jego matka poprosiła go, aby zarobił na życie, aby zrobił dyplom stenograficzny i został pracownikiem banku, podobnie jak jego przyrodni brat Alberto Eugenio Giovanni. Prawnik Esnard zatrudnił go na miesiąc jako Murzyna do napisania telenoweli Co robić? w Le Matin , ale odmawia zapłaty. Aby się zemścić, uwodzi swoją młodą kochankę.

W Lipiec 1901, napisał swój pierwszy artykuł dla Tabarina , tygodnika satyrycznego wyreżyserowanego przez Ernesta Gailleta, a następnie wWrzesień 1901jego pierwsze wiersze ukazały się w recenzji La Grande France pod jego nazwiskiem Wilhelm Kostrowitzky. ZMaj 1901 w 21 sierpnia 1902, jest wychowawcą córki Élinora Hölterhoffa, wicehrabiny Milhau, pochodzenia niemieckiego i wdowy po francuskim hrabstwie. Zakochuje się w angielskiej guwernantce małej dziewczynki, Annie Playden , która odmawia jego zalotów. Był to wówczas „reński” okres, którego ślady noszą jego zbiory ( La Lorelei , Schinderhannes ). Z powrotem w ParyżuSierpień 1902, utrzymuje kontakt z Annie i odwiedza ją dwukrotnie w Londynie. Ale w 1905 roku wyjechała do Ameryki. Poeta celebruje ból odrzuconej osoby w Annie , La Chanson du mal -oved , Emigrant of Landor Road , Rhenans .

W latach 1902–1907 pracował w różnych organizacjach stypendialnych, jednocześnie publikując opowiadania i wiersze w czasopismach. W tym czasie przyjął Apollinaire jako pseudonim od imienia swojego dziadka ze strony matki, Apollinaris, które przypomina Apollina , boga poezji. WListopad 1903tworzy miesięcznik, którego jest redaktorem naczelnym, Le festin d'Ésope, przegląd pięknych listów, w którym publikuje kilka wierszy; są też teksty m.in. jego przyjaciół André Salmona , Alfreda Jarry'ego , Mécislasa Golberga .

W 1907 roku poznał malarkę Marie Laurencin . Będą utrzymywać chaotyczny i burzliwy związek przez siedem lat. W tym samym czasie zaczął żyć poza jego pióro i zaprzyjaźnił się Pablo Picasso , Antonio de La Gandara , Jean Metzinger , Paul Gordeaux , André Derain , Edmond-Marie Poullain , Maurice de Vlaminck i Douanier Rousseau , sprawia, że nazwę dla poety i dziennikarz, wykładowca i krytyk sztuki w L'Intransigeant . W 1909 r. Marszand Daniel-Henry Kahnweiler opublikował dzieło L'Enchanteur pourrissant , ozdobione reprodukcjami drzeworytów autorstwa André Deraina . Plik7 września 1911, oskarżony o współudział w kradzieży La Mona Lisy, ponieważ jeden z jego znajomych ukradł statuetki z Luwru , jest więziony na tydzień w więzieniu Zdrowia  ; to doświadczenie go naznacza. W tym samym roku opublikował swój pierwszy zbiór wierszy, Le Bestiaire ou Cortège d'Orphée , ozdobiony rycinami Raoula Dufy'ego . W 1913 roku w edycjach Mercure de France ukazały się Alcools , suma jego twórczości poetyckiej od 1898 roku.

Plik 24 grudnia 1913Guillaume Apollinaire nagrywa Le Pont Mirabeau i Le Voyageur w Archives de la Parole, dokumenty dźwiękowe przechowywane w Bibliotece Narodowej Francji i do odsłuchania w Gallica .

Wojna

W Sierpień 1914, próbuje zaciągnąć się do armii francuskiej , ale komisja rewizyjna odracza jego wniosek, ponieważ nie ma francuskiego obywatelstwa.

Lou i Madeleine

Wyjeżdża do Nicei, gdzie jest jego druga prośba Grudzień 1914, zostanie przyjęta, co rozpocznie procedurę naturalizacji. Krótko po jego przyjeździe przyjaciel przedstawił go Louise de Coligny-Châtillon podczas lunchu w restauracji w Nicei. Rozwiedziona mieszka ze swoją byłą szwagierką w Villa Baratier niedaleko Nicei i prowadzi bardzo swobodne życie. Guillaume Apollinaire od razu się w niej zakochał, nadał jej przydomek Lou i początkowo bezskutecznie ją zabiegał. Następnie obdarza go swoimi dobrodziejstwami, odbiera mu je, a kiedy zostaje wysłany na studia do Nîmes po przyjęciu jego podania o pracę, dołącza do niego tam na tydzień, ale nie ukrywa przed nim jego przywiązania do mężczyzny. nadała jej przydomek Toutou . Korespondencja wynika z ich związku; na odwrocie listów, które Apollinaire wysyłał na początku raz dziennie lub co dwa dni, a potem coraz bardziej rozstawione, znajdują się wiersze zebrane później pod tytułem Ombre de mon amour, a następnie Poèmes do Lou .

Jego wyznanie miłości w liście z datą 28 września 1914rozpoczął się w ten sposób: „Powiedziałem ci dziś rano, że kocham cię, mój sąsiad od ostatniej nocy, teraz czuję się mniej zakłopotany, pisząc to do ciebie”. Czułem to już podczas lunchu w starej Nicei, gdzie twoje wielkie i piękne oczy łani tak mnie zaniepokoiły, że odszedłem jak najszybciej, aby uniknąć zawrotów głowy, które mi wywołały. "

Ale młoda kobieta nigdy go nie pokocha tak, jak by tego chciał; odmawia opuszczenia Toutou iw przeddzień wyjścia Apollinaire'a na front,Marzec 1915, zrywają, obiecując pozostać przyjaciółmi. Wszystko zaczyna się od 38 -tego pola Pułku Artylerii do przodu Champagne4 kwietnia 1915. Pomimo perypetii wojennej egzystencji pisał, kiedy tylko mógł, aby utrzymać morale i pozostać poetą ( Case d'Armons ), a także obfitą korespondencję z Lou, jego licznymi przyjaciółmi i młodą dziewczyną Madeleine Pagès , którą poznał pociąg,2 stycznia 1915, po powrocie ze spotkania z Lou. Na froncie wysyła jej kartkę, ona odpowiada i tak zaczyna szybko zaognioną korespondencję, która w sierpniu i zawsze korespondencyjnie prowadzi do oświadczyn. WListopad 1915, chcąc zostać oficerem, Wilhelm de Kostrowitzky został przeniesiony na jego prośbę do piechoty, której szeregi zostały zdziesiątkowane. Wszedł do 96 th pułku piechoty w randze porucznika, a na Boże Narodzenie udał się do Oran znaleźć swoją narzeczoną dla swego pierwszego urlopu.

Zaczyna się również w Lipiec 1915, korespondencja z poetką Jeanne Burgues-Brun , która zostaje jego wojenną matką chrzestną . Listy te zostaną opublikowane w 1948 r. W wydaniach Pour les fils de roi, a następnie od 1951 r . W wydaniach Gallimarda .

Plik 9 marca 1916, uzyskał francuską naturalizację, ale kilka dni później 17 marca 1916, został ranny w świątyni odłamkiem. Czytał wtedy w okopach „ Mercure de France” . Ewakuowany do Château-Thierry , został przeniesiony do Val de Grâce w Paryżu . Był Trepanned tam na10 maja 1916potem rozpoczyna długą rekonwalescencję, podczas której przestaje pisać do Madeleine. Pod koniec października ukazał się jego zbiór opowieści Le Poète Assassiné, a publikacja została ukoronowana,31 grudnia, z niezapomnianym bankietem zorganizowanym przez jego przyjaciół w Starym Pałacu w Orleanie .

Surrealiści zainteresowali się wówczas obrazem Giorgio de Chirico z 1914 r., Który prawdopodobnie po tytule The Target Man znalazł swój ostateczny tytuł: Portret (przeczucie) Guillaume'a Apollinaire'a . Nazwę tę zawdzięcza obecnemu w kompozycji profilowi ​​zawierającemu białe kółko na lewej skroni. Cel w tym samym miejscu, w którym dwa lata później Apollinaire został ranny. Sam ten ostatni postrzega to jako znak przeznaczenia, a surrealiści idą w jego ślady , mając predyspozycje do rozpoznawania pewnych darów ostrzegawczych w De Chirico .

Ostatnie lata

W marcu 1917 r. Stworzył termin surrealizm, który pojawił się w jednym z jego listów do Paula Dermée oraz w programie Parady baletowej, którą napisał do spektaklu18 maja. Plik11 maja, komisja lekarska uzna go za definitywnie niezdolnego do prowadzenia kampanii w siłach zbrojnych i przekwalifikowany na służbę pomocniczą. Plik19 czerwca 1917, jest związany z Ministerstwem Wojny, które przypisuje go do Cenzury. Plik24 czerwca, gra swoją sztukę Les Mamelles de Tirésias (podtytuł surrealistyczny dramat w dwóch aktach i prolog ) w sali konserwatorium Renée Maubel, dziś teatru Galabru. Plik26 listopada, powiedział, że jest chory i kazał aktorowi Pierre'owi Bertinowi wygłosić słynny wykład L'Esprit Nouveau w teatrze Vieux Colombier .

W 1918 roku Éditions Sic opublikowało jego sztukę Les Mamelles de Tirésias . Jej wiersz La jolie rousse , poświęcony jej nowej towarzyszce, ukazał się w marcu w magazynie L'Éventail . W kwietniu Mercure de France wydaje swój nowy zbiór wierszy Calligrammes . Plik2 majaożenił się z Jacqueline („śliczną rudowłosą” z wiersza), której zawdzięczamy wiele pośmiertnych publikacji dzieł Apollinaire'a. Jego świadkami są Picasso, Gabrièle Buffet i słynny marszand Ambroise Vollard . Przypisany dnia21 maja w biurze prasowym Ministerstwa Kolonii awansował na porucznika 28 lipca. Po trzytygodniowym urlopie z Jacqueline w Kervoyal (w Damgan , w Morbihan ) wrócił do biura ministerstwa i jednocześnie kontynuował pracę nad artykułami, scenariuszem do kina i próbami swojego opowiadania. , kawałek, Kolor czasu .

Osłabiony kontuzją Guillaume Apollinaire zmarł dalej 9 listopada 1918u niego, boulevard Saint-Germain 202 , róg rue Saint-Guillaume . To właśnie hiszpańska grypa doprowadziła go do ostatecznego uduszenia , „grypy jelitowej powikłanej zatorami płucnymi”, jak pisze Paul Léautaud w swoim dzienniku du11 listopada 1918. Podczas gdy przyjaciele przychodzą pozdrawiać jego szczątki, paryżanie paradują pod jego oknami, krzycząc „Zabij Guillaume!”. », Odnosząc się nie do poety, ale do cesarza niemieckiego Wilhelma II, który abdykował tego samego dnia. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise .

Historia jego pomnika grobowego

W Maj 1921jego towarzysze i bliscy tworzą komitet zbierający fundusze na wykonanie przez Picassa pomnika pogrzebowego jego grobu. Sześćdziesięciu pięciu artystów oferuje prace, których aukcja odbywa się w Galerie Paul Guillaume, 16 i18 czerwca 1924, podaje 30 450 franków. W 1927 i 1928 roku Picasso zaproponował dwa projekty, ale żaden nie został przyjęty. Pierwsza jest uważana przez komisję za nieprzyzwoitą. Po drugie - konstrukcja z metalowych prętów - Picasso inspirowany był „pustym pomnikiem” stworzonym przez ptaka Beninu dla Croniamantal w Le Poète assassiné . Jesienią 1928 r. Wykonał cztery prace budowlane z pomocą swojego przyjaciela Julio Gonzaleza, malarza, złotnika i kowala, któremu komitet odmówił; trzy znajdują się w Muzeum Picassa w Paryżu, czwarty należy do kolekcji prywatnej.

Ostatecznie to przyjaciel Apollinaire'a, malarz Serge Férat zaprojektował granitowy pomnik-menhir wieńczący grobowiec na cmentarzu Père-Lachaise , oddział 86. Na grobie znajduje się również podwójne epitafium zaczerpnięte z kolekcji Calligrammes , trois stanzes wycofuje Colline , które przywołują jego poetycki projekt i jego śmierć oraz kaligram zielono-białych odłamków w kształcie serca, które czyta „moje serce jak przewrócony płomień” .

Wgląd w pracę

Pod wpływem poezji symbolizmu w młodości, podziwianej za życia przez młodych poetów, którzy później utworzyli zalążek grupy surrealistów ( Breton , Aragon , Soupault - Apollinaire jest wynalazcą terminu „  surrealizm  ”), bardzo wcześnie ujawnił oryginalność który uwalnia go od wszelkich wpływów szkoły i co czyniło z niego jeden z prekursorów rewolucji literackiej pierwszej połowie XX e  wieku . Jego sztuka nie opiera się na żadnej teorii, ale na prostej zasadzie: akt tworzenia musi wypływać z wyobraźni, z intuicji, bo najbliżej życia, natury. To ostatnie jest dla niego „czystym źródłem, z którego można pić bez obawy o zatrucie się” ( Œuvres en prose complete , Gallimard, 1977, s.  49).

Ale artysta nie może tego naśladować, musi to ukazać z własnego punktu widzenia. „Jestem zagorzałym zwolennikiem wykluczenia ingerencji inteligencji, to znaczy filozofii i logiki w przejawy sztuki. Sztuka musi opierać się na szczerości emocji i spontaniczności ekspresji: oba mają bezpośredni związek z życiem, które starają się estetycznie wyolbrzymić ”- mówi Apollinaire (wywiad z Perez-Jorba w La Publicidad ). Twórczość artystyczna jest fałszywa, ponieważ nie naśladuje natury, ale jest obdarzona własną rzeczywistością, która stanowi jej prawdę.

Apollinaire charakteryzuje się subtelną grą między nowoczesnością a tradycją. Nie do niego należy patrzenie w przeszłość czy przyszłość, ale podążanie za ruchem czasu. W tym celu bardzo często wykorzystuje teraźniejszość, czas wypowiedzi w swoich wierszach, zwłaszcza w zbiorze Alkohole . Swoje wiersze sytuuje albo w przeszłości, albo w teraźniejszości, ale zawsze zwraca się do ludzi z innego czasu, często z przyszłości. Co więcej, „Nie możesz wszędzie nosić ze sobą zwłok ojca, porzucasz je w towarzystwie innych zmarłych. I pamiętamy, żałujemy, rozmawiamy o tym z podziwem. A jeśli zostaniemy ojcem, nie powinniśmy oczekiwać, że jedno z naszych dzieci będzie chciało się powielić na całe życie przy naszym trupie. Ale nasze stopy tylko na próżno odstają od ziemi, na której są umarli ”( Medytacje estetyczne , część I: O malowaniu ).

W ten sposób kaligram zastępuje symultaniczność liniowością i stanowi wizualną kreację poetycką, która łączy osobliwość pisanego gestu z powtarzalnością wydrukowanej strony. Apollinaire opowiada się za ciągłą formalną odnową (wiersz wolny, monostisz, kreacja leksykalna, synkretyzm mitologiczny). Wreszcie poezja i sztuka w ogóle są dla artysty sposobem na przekazanie innym swojego doświadczenia. W ten sposób starając się wyrazić to, co jest dla niego szczególne, udaje mu się dotrzeć do tego, co uniwersalne. Wreszcie Apollinaire marzyć tworzą ogólny ruch poetycki, bez szkół, jeden na początku XX th  Century, okres przedłużenia na sztuce i piśmie, wraz z pojawieniem się kubizmem w 1900 The Futuryzm włoski w 1909 roku i od dadaizmu w 1916. Nadał także malarstwu Roberta Delaunaya i Soni Delaunay termin „ orfizm” , który wciąż stanowi odniesienie w historii sztuki . Apollinaire utrzymuje więzi przyjaźni z wieloma artystami i wspiera ich w ich artystycznej drodze (zobacz konferencję „Nowa falanga”), m.in. malarzy Pablo Picasso , Georges Braque , Henri Matisse i Henri Rousseau .

Jego wiersz Strefa wpłynął na współczesnego włoskiego poetę Carlo Bordiniego i nurt tzw. „ Poezji narracyjnej ”.

Za twórczością poety często zapominamy o twórczości gawędziarza, w prozie, z historiami takimi jak Zamordowany poeta czy Siedząca kobieta , które ukazują jego eklektyzm i chęć nadania prozie nowego gatunku w opozycji do realizmu i naturalizm w modzie w swoich czasach. Po jego śmierci znaleźliśmy wiele szkiców do powieści lub opowieści, których nigdy nie miał czasu przetworzyć do końca.

Pracuje

Poezja

  • Bestiariusz lub Cortège d'Orphée , ilustrowany rycinami Raoula Dufy , Deplanche, 1911. Przedruk w oryginalnym formacie przez Prairial editions, 2017. Praca ta została również zilustrowana kolorowymi litografiami Jeana Picarta Le Douxa .
  • Alkohole , zbiór wierszy powstałych w latach 1898-1913, Mercure de France, 1913.
  • Vitam impendere amori , zilustrowane przez André Rouveyre, Mercure de France, 1917.
  • Kaligramy , wiersze pokoju i wojny 1913-1916 , Mercure de France, 1918.
  • Il ya ... , kolekcja pośmiertna, Albert Messein , 1925.
  • Ombre de mon amour , wiersze adresowane do Louise de Coligny-Châtillon, Cailler, 1947.
  • Sekretne wiersze Madeleine , wydanie pirackie, 1949.
  • The Melancholic Watcher , pośmiertny zbiór niepublikowanych wierszy, Gallimard, 1952.
  • Poèmes à Lou , Cailler, zbiór wierszy dla Louise de Coligny-Châtillon, 1955.
  • Sales , niepublikowane wiersze, Fata Morgana, 1985
  • Ja też jestem malarzem , albumem kolorowych lirycznych ideogramów, który pozostał przed sądem. Ideogramy zostaną umieszczone w zbiorze Calligrammes , Le temps qui fait, 2006.
  • Poèmes en guerre , wydanie ustalone i poprzedzone przez Claude Debon, Paryż, Les Presses du Réel, 2018. (Wszystkie wiersze napisane przez Apollinaire'a w latach 1914-1918, zebrane po raz pierwszy, skrupulatnie przepisane z „manuprimes”, zostały odtworzone w dodatku.)

Powieści i opowieści

  • Mirely ou le Petit Trou pas cher , powieść erotyczna napisana pod pseudonimem dla księgarza przy rue Saint-Roch w Paryżu, 1900 (dzieło zaginione).
  • Co robić ? , opera mydlana opublikowana w gazecie Le Matin , podpisana przez Esnarda, któremu GA służy jako Murzyn.
  • Les Onze Mille Verges ou les Amours d'un hospodar , powieść erotyczna wydana w niemej okładce, 1907.
  • L'Enchanteur pourrissant , ilustrowany rycinami André Deraina , Kahnweiler, 1909.
  • L'Heresiarch et Cie , opowieści, Stock, 1910.
  • Eksploity młodego Don Juana , powieść erotyczna, wydana w niemej okładce, 1911. Powieść została zaadaptowana do kina w 1987 roku przez Gianfranco Mingozziego pod tym samym tytułem .
  • La Rome des Borgia , faktycznie autorstwa René Dalize , Bibliothèque des Curieux, 1914.
  • The End of Babylon - The Romanesque History 1/3 , Library of the Curious, 1914.
  • Les Trois Don Juan - The Romanesque History 2/3 , Library of Curieux, 1915.
  • The Assassinated Poet , Tales, The Edition, Library of Curieux, 1916.
  • Siedząca kobieta , niedokończone, wydanie pośmiertne, Gallimard, 1920. Wersja cyfrowa w Gallica
  • Piny , opowieści, 1928.
  • Ciało i duch (wynalazcy, lekarze i szaleni naukowcy) , Bibliogs, Collection Sérendipité, 2016. Zawiera opowieści: „Chirurgia estetyczna” i „Leczenie tarczycy” opublikowane w 1918 roku.

Dzieła krytyczne i chroniczne

  • La Phalange nouvelle , konferencja, 1909.
  • L'Œuvre du Marquis de Sade , wybrane strony, wstęp, esej bibliograficzny i przypisy, Paryż, Bibliothèque des Curieux, 1909, pierwsza antologia opublikowana we Francji na temat markiza de Sade .
  • Wiersze roku , konferencja, 1909.
  • Współcześni poeci , konferencja, 1909.
  • The Italian Theatre , ilustrowana encyklopedia literacka, 1910
  • Strony historii, kronika wielkich wieków Francji , kronika historyczna, 1912
  • Malarstwo nowoczesne , 1913.
  • Kubistyczni malarze. Medytacje estetyczne , Eugène Figuière & Cie, redakcja, 1913, kolekcja „Tous les Arts”; Wznowienie Hermanna, 1965 ( ISBN  978-2-7056-5916-5 )
  • Futurystyczna antytradycja , synteza manifestu , 1913.
  • Piekło Biblioteki Narodowej z Fernand Fleuret i Louis Perceau , Mercure de France, Paryż, 1913 ( 2 th ed. 1919).
  • Le Flâneur des deux rives , chronicles, Editions de la Sirène, 1918.
  • Dzieło poetyckie Charlesa Baudelaire'a , wprowadzenie i notatki do wydania Masters of Love, Collection des Classiques Galants, Paryż, 1924.
  • Anegdoty , notatki z lat 1911-1918, opublikowane autopsja w magazynie Stock w 1926 roku
  • Les Diables d ' Amour, zbiór prac dla mistrzów miłości i puszki bibliofilskiej, Gallimard, 1964.

Bibliografia :

  • Wszystkie dzieła Guillaume Apollinaire , Andre Ballanda i Jacquesa Lecata, 4 t., 1965-1966, wydania przygotowane przez Michela Décuadina
  • Kompletne dzieła prozy. Tomes II i III , Gallimard, Bibliothèque de la Pléiade , 1991 i 1993.
  • Małe cuda życia codziennego , znalezione teksty, Fata Morgana, 1979.
  • Małe spacery artystyczne , teksty odkryte na nowo, Fata Morgana, 1980.

Teatr i kino

Korespondencja

  • Listy do matki chrzestnej 1915–18 , 1948.
  • Tender comme le souvenir, listy do Madeleine Pagès , 1952.
  • Listy do Lou , wydanie Michel Décaudin, Gallimard, 1969.
  • Guillaume Apollinaire: korespondencja z bratem i jego matką , przedstawiona przez Gilberta Boudara i Michela Décaudina , Paryż, Libraire José Corti, 1987.
  • Listy do Madeleine . Tendre comme le souvenir , poprawione i rozszerzone wydanie Laurence Campa, Gallimard, 2005.
  • Korespondencja z artystami , Gallimard, 2009.
  • Korespondencja ogólna pod redakcją Victora Martina-Schmetsa. 5 tomów, Honoré Champion, 2015.

Dziennik i rysunki

  • Journal intime (1898-1918) , wydanie Michela Décaudina , faksymile niepublikowanego notatnika z Apollinaire, Paryż, Limon, 1991, 161 s.
  • Rysunki Guillaume Apollinaire , wybór i prezentacja: Claude Debon i Peter Read, Paryż, Buchet / Chastel, coll. „The Drawn Notebooks”, 2008, 160 s.
  • Album młodzieżowy , a następnie „Album młodzieżowy sygnowany W. de K. lub Pierwsze kroki Guillaume Apollinaire” Pierre Caizergues , Paryż, Gallimard, wyd . „Blanche”, 2015, 80 s.

Potomkowie

W 1941 r. Henri de Lescoët stworzył Nagrodę Guillaume-Apollinaire, która pierwotnie miała umożliwić poetom wyjeżdżanie na wakacje. W 1951 roku zachodnia część rue de l'Abbaye w 6 th arrondissement z Paryża został przemianowany na cześć ulicy Guillaume Apollinaire .

Dnia wydano znaczek pocztowy o wartości 0,50 + 0,15 franka 22 maja 1961z podobizną Guillaume Apollinaire. Odwołanie programu „  Premier jour  ” miało miejsce w Paryżu dnia20 maja.

W 1999 roku Rahmi Akdas opublikował tureckie tłumaczenie Eleven Thousand Yards , zatytułowane On Bir Bin Kirbaç . Został ukarany wysoką grzywną „za nieprzyzwoite lub niemoralne publikacje, które mogłyby podniecić i wykorzystać seksualne pożądanie ludności”, a dzieło zostało przejęte i zniszczone.

Jego nazwisko widnieje na tablicach pamiątkowych Panteonu w Paryżu na liście pisarzy, którzy zginęli pod flagami podczas I wojny światowej.

Historyczny biblioteka miasta Paryża ma osobistą bibliotekę Guillaume Apollinaire, nabyte przez miasto w 1990 roku, która obejmuje około 5000 dzieł o bardzo szerokiej gamie. Darowizny Pierre-Marcel Adéma, pierwszego prawdziwego biografa Apollinaire'a, a także Michela Décaudina , specjalisty od pisarza, który udostępnił swoją bibliotekę roboczą, pozwoliły na powiększenie kolekcji Guillaume Apollinaire.

To tylko 29 września 2013że dzieło Guillaume Apollinaire weszło do domeny publicznej we Francji, to znaczy po 94 latach i 272 dniach.

W 2016 roku Musée de l'Orangerie w Paryżu poświęca wystawę swojemu związkowi ze światem sztuki pod tytułem Apollinaire, le bring du poète .

Sprzedaż stu pamiątek, w tym kilku afrykańskich rzeźb, z jego dawnego mieszkania pod adresem 202, bulwar Saint-Germain w Paryżu, miała miejsce w Corbeil na 24 czerwca 2017 r.

Plik 1 st październik 2018z okazji stulecia śmierci Apollinaire'a pismo Adieu publikuje w całkowitej ciszy medialnej (z pochwałą poety) całkowicie niepublikowany wiersz Apollinaire'a zatytułowany z tej okazji „Przejścia wartownika”.

Adaptacje jego prac

W kinie

W albumach ilustrowanych

W muzyce

  • Wiersze Bestaire zostały opatrzone muzyką wielu kompozytorów.
  • Antoine Tomé umieścił pięć swoich wierszy w muzyce na swoim albumie Antoine Tomé chante Ronsard & Apollinaire .
  • Claude Balif  : 1945-1948, Procesja Orfeusza op.  1b na sopran liryczny (lub baryton) i fortepian, Poèmes de Guillaume Apollinaire
  • Dmitrij Szostakowicz w swojej XIV Symfonii op. 135 (1969)
  • Guillaume , wiersze Apollinaire'a z muzyką Desireless i Operation of the sun . Wydanie albumu w 2015 roku i powstanie spektaklu w 2016 roku.
  • Belgijski kompozytor Raymond Micha (1910-2006) nadał muzyce wiersze „Fagnes de Wallonie”, „Marèye” i „l'Adieu”.

Bibliografia

Testowanie

  • Xavier-Marie Bonnot. Le Tombeau d'Apollinaire , Paryż, Belfond, 2018. Nagroda za powieść historyczną 2019 z Rendez-vous w historii Blois.
  • Michel Décaudin , Dossier of „Alcools” , Paryż, Droz, 1960; wydanie poprawione w 1996 r.
  • Claude Bonnefoy , Apollinaire , Paryż, Editions Universitaires, Klasyka XX th  wieku, w 1969 roku.
  • Pierre-Marcel Adéma i Michel Décaudin , Album Apollinaire , skomentowali ikonografię, zb. "Albumy Les de la Pléiade" n o  10, Paris, Gallimard, 1971, ( ISBN  2070800016 ) .
  • Michel Décaudin , w skrócie Apollinaire , z Jeanem Burgosem i Claude Debonem, Paryż, Klincksieck, 1998.
  • Franck Balandier , Les Prisons d'Apollinaire , Paryż, L'Harmattan , 2001.
  • Michel Décaudin , Apollinaire , Paryż, LGF, pot. „Referencje”, 2002.
  • Laurence Campa i Michel Décaudin , Passion Apollinaire: poezja jak okiem sięgnąć, Paryż, Textuel, wyd. „Literature Fine Books”, 2004.
  • Claude Debon komentuje „Calligrammes” , Paryż, Gallimard, wyd. „Foliothèque”, 2004.
  • Laurence Campa, Guillaume Apollinaire , Paryż, Gallimard , pot. „Biografie NRF”, 2013 ( ISBN  2070775046 ) .
  • Laurent Grison , Apologia poety , wkład do projektu 18 th Wiosna Poetów (2016) na temat: Grand XX th  wieku - Sto lat poezji . Tekst na Guillaume Apollinaire , 2015.
  • Carole Aurouet , Kino Guillaume Apollinaire. Niepublikowane rękopisy dla nowego światła , Paryż, Éditions de Grenelle, 2018.
  • Marion Augustin, Śladami Guillaume Apollinaire , Paryż, Gründ, 2018.

Komiczny

Inny

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Według jego dokumentacji wojskowej, dostępnej na stronie memoiredeshommes .
  2. Recenzja L'Esprit Nouveau poświęciła mu swój numer 26
  3. Przyczynia się w szczególności do awangardowego przeglądu SIC , stworzonego przez Pierre'a Alberta-Birota, w którym uczestniczyli między innymi Louis Aragon , Tristan Tzara i Philippe Soupault .
  4. „Poeta w więzieniu”: epizod przypomina Pascal Pia w swojej książce poświęconej poecie: wziął do swojej służby jako faktotum nazwanego Géry'ego Piéreta, byłego belgijskiego kolegę, którego spotkał w redakcji i którego kapryśny duch i mitomaniak go rozbawił. Ten kleptoman z muzeum, ale nie handlarz, czasami kradł statuetki z Luwru. Te zaginięcia nie zostały początkowo upublicznione. Poeta został oskarżony o współudział (nie potępił swojego przyjaciela, który uciekł) tylko wtedy, gdy te kradzieże wyszły na powierzchnię podczas kradzieży La Mona Lisy, z czym zresztą nie były związane: Piéret wykorzystał gorące wiadomości, aby wychwalać przygody w Luwrze do Paris-Journal , które zapłaciły za jego objawienia i obiecały dyskrecję. Ale gadanie o obrazie miało ostatnie słowo
  5. Wielu obcokrajowców (zwłaszcza tych z narodów trójmiejskich ), z obawy przed internowaniem, wydaleniem lub zlinczem, mogło skorzystać z prawa z 5 sierpnia 1914 roku, a dokładniej z jego artykułu 3 dotyczącego naturalizacji przyznanej zaciągniętym mężczyznom , wolontariusze.
  6. Urodzony w Tholy , the26 września 1891Amélia Emma Louise Kolb, która nosi imię Jacqueline, poślubiła Guillaume Apollinaire w Paryżu VII e le2 maja 1918.

  7. […]

    W końcu oderwałem się
    od wszystkich rzeczy naturalnych
    Mogę w końcu umrzeć, ale nie grzeszyć
    I to, czego nigdy nie dotknęliśmy
    Dotknąłem tego Czułem to

    I zbadałem wszystko, czego nikt nie
    może sobie wyobrazić
    I wiele razy
    ważyłem Nawet niewiarygodne życie
    Mogę umrzeć z uśmiechem

    Przyzwyczaj się jak ja
    Do tych cudów, które zapowiadam
    Do dobroci, która będzie panować
    Do cierpienia, które znoszę
    I poznasz przyszłość

    Do dobroci, która będzie królować
    Do cierpienia, które znoszę
    I poznasz przyszłość

  8. Druga wersja obrazu, znana jako „z oczkami poety”. W liście z 4 grudnia 1908 roku Rousseau poprosił Apollinaire'a, aby przyniósł mu ten rodzaj kwiatu, przyszedłszy pozować „z twoją uroczą małą dobrą żoną”. W Comœdia z 25 kwietnia 1909 roku Apollinaire odnotowuje jednak, że „dzięki niepewnej nauce botaników z rue Vercingétorix [Rousseau] pomylili kwiaty, pomalowali je”.
  9. Jeśli Apollinaire jest rzeczywiście wynalazcą słowa „kaligrafia”, to nie jest on twórcą gatunku. Edmond Haraucourt , autor The Legend of the Sexes, Hysterical and Profane Poems , opublikowanej w 1882 roku, opublikował swój słynny Sonnet pointu w formie kaligramu.
  10. Według Jean-Pierre Dutel, ta książka jest rezultatem w ramach plagiat i / lub ponownego użycia co najmniej dwóch niemieckich dzieł erotycznych napisanych w środku w XIX è s ( Bibliografii literatury erotycznej we Francji nielegalnie , kradzież. II , Paryż, 2005).
  11. 50 lat (klasyczny czas trwania) + 30 lat (śmierć dla Francji) + 6 lat i 152 dni (pierwsza wojna światowa) + 8 lat i 120 dni (druga wojna światowa)

Bibliografia

  1. Éditions Larousse , „  Larousse.fr: free online encyclopedia and dictionaries  ” , na larousse.fr (dostęp 15 maja 2016 r. )
  2. „  Guillaume Apollinaire official site: Biography: Chronology  ” , na www.wiu.edu (dostęp 23 czerwca 2016 )
  3. Robert Sabatier, Historia poezji francuskiej: Poezja XX wieku , Paryż, Albin Michel,1982( ISBN  2-226-01395-4 )
  4. Jean-Louis Cornille, Apollinaire et Cie , Éditions du Septentrion,1 st styczeń 2000, 200  pkt. ( ISBN  978-2-85939-626-8 , czytaj online ) , Strona 92
  5. Laurence Campa, Guillaume Apollinaire Gallimard,2013, 832  s. ( ISBN  978-2-07-077504-0 )
  6. Anne Clancier, Guillaume Apollinaire. Niepewności tożsamości , Harmattan, 2006, s.  129
  7. Jean-Jacques Varagnat, „  Apollinaire in the Principality  ”, Annales Monégasques. Revue d'histoire de Monaco , n O  4,1980, s.  145-185
  8. Marcel Thiry, „  Apollinaire Spadois?  », Biuletyn Królewskiej Akademii Języka i Literatury Francuskiej , Bruksela, t.  XXXVI, n O  3,1958, s.  126 ( czytaj online [PDF] , dostęp 23 stycznia 2020 )
  9. CHRISTIAN FETTWEIS , APOLLINAIRE IN ARDENNE ,1934( czytaj online )
  10. Anne Clancier, op. cytowane, s.  106
  11. René Larose, Guillaume Apollinaire: the enchanter , Ed. Autres Temps,1993, s.  28
  12. Michel Décaudin, Apollinaire w swoim czasie , Presses Sorbonne Nouvelle,1990, s.  18
  13. Robert wielkich pisarzy francuskojęzycznych , pod redakcją Philippe'a Hamona i Denisa Rogera-Vasselina, Les Dictionnaires Le Robert, Paryż 2000, s.  16
  14. Anne Clancier, op. cytowane, s.  124
  15. Święto Ezopa , 9 numerów przedruk, Paryż, Slatkine, 1971 - na Gallica.
  16. „  Apollinaire, najlepszy przyjaciel Picassa - Philippe Sollers / Pileface  ” , na www.pileface.com (dostęp 3 września 2016 )
  17. Michel Corvin, The Research Theatre between the two Wars: the Art and Action Laboratory , L'Âge d'Homme ,1970, s.  50
  18. [Archiwa przemówień]. , Podróżnik ; Most Mirabeau; Marie / Guillaume Apollinaire, aut. ; Guillaume Apollinaire, głos ,1913( czytaj online )
  19. "Apollinaire prosi o jego naturalizację", str.  12 , Historia , luty 2008.
  20. Guillaume Apollinaire , Poèmes à Lou , Genewa, P. Cailler,1955, 1 st  ed. ( OCLC  3A10191485 )
  21. Frédéric Jacques Temple , Divagabondages , Actes Sud,2018( czytaj online ) , s.  264
  22. Roland Dorgelès, Bouquet de bohème , Albin Michel, 1989, str.  344
  23. J.-P. Clébert , Słownik surrealizmu , str.  17 , ATP & Le Seuil, Chamalières , 1996.
  24. Annette Becker, Wielka Wojna Apollinaire: Poeta walki , Paryż, kolekcja Tallandier Texto,2014, 262  s. ( ISBN  979-10-210-0455-9 ) , str.  233
  25. http://obvil.paris-sorbonne.fr/corpus/apollinaire/poete-assassine/le-poete-assassine/
  26. André Billy, With Apollinaire: niepublikowane wspomnienia , PARIS - GENEWA, LA PALATINE, 1966, 174  str. , s.  142
  27. „  Les Bibliophiles de France  ” , 1962.
  28. Siedząca kobieta
  29. Analiza metodą René Lacôte w The francuskich Letters n O  1118, z 10 lutego 16, 1966, str.  12
  30. Opublikowane w Anthology of invisible Cinema przez Christiana Janicota, wyd. Jean-Michel Place / Arte, Paryż 1995.
  31. „  Pieczęć  ”
  32. (en) „  Censorship Apollinaire Ankara condemned  ” na Le Figaro (dostęp 3 marca 2010 )
  33. Marion Cocquet, „  Dlaczego Apollinaire zajęło 95 lat, aby wejść do domeny publicznej  ” , na lepoint.fr ,1 st październik 2013(dostęp na 1 st październik 2013 )
  34. La Gazette Drouot , 2017, n o  25 s.  116 i n o  26 s.  104 .
  35. "  POŻEGNANIE | LITERARY REVIEW  ” (dostęp: 4 lipca 2019 )
  36. "  Recenzje:" Diasporiques "," A "i" L'Atelier du roman "  " , w Waiting for Nadeau ,10 listopada 2018 r(dostęp 4 lipca 2019 )

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne