| Narodziny |
26 czerwca 1953 Cannes |
|---|---|
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Stanislas College |
| Czynność | Dziennikarz |
| Pracował dla | L'Obs , Le Figaro , Paris Match |
|---|---|
| Różnica | Nagroda Louisa-Barthou (2017) |
François cerea , urodzony w Cannes na 26 czerwca 1953 roku , jest francuskim dziennikarzem literacki i pisarz , który współpracuje z Le Nouvel Observateur i Le Figaro .
Naprzemiennie jest murarzem, malarzem, stolarzem, dostawcą, mistrzem kierowcą, pisarzem (!), Sprzedawcą bezpośrednim, okładkowym, studentem medycyny, magistrem filozofii na zajęciach wieczorowych, asystentem na planie filmowym, studentem teatru na Simon, wojskowy.
Zaczynał jako dziennikarz w Quotidien de Paris . W lipcu 1978 r. Dołączył do Nouvel Observateur, gdzie wraz z Walterem Lewino kierował przewodnikiem „Rendez-vous de L'Obs” . Zostaje redaktorem naczelnym Nouvel Observateur . Stworzył Obs de Paris i był współzałożycielem Télé-Obs .
Miłośnik dobrych restauracji, dobrych win, krytyk kulinarny Jules Magret, następnie publicysta telewizyjny, literacki i sportowy w Le Figaro , Le Figaro Madame i Paris Match .
Jest dyrektorem miesięcznika literackiego Service littéraire .
Zasiada w jury konkursu Prix des Hussards , stworzonego przez Christiana Millau .
Jest autorem około dwudziestu powieści, w tym La Vénus aux fleurs , nagrody Paula-Léautauda, Kobiety z rudymi włosami , nagrody Jeana Freustié i nagrody Exbrayat, Les Amis de Céleste, nagrody Josepha Delteila, Cosette et Marius , Le Roman de la Bourgogne , w kolekcji Vladimira Fedorovskiego, następnie Les Moustaches de Staline , nagroda Cabourga za powieść.
W 1975 roku opublikował La Fête océane z Éditions Saint-Germain-des-Prés. We wrześniu 2016 roku opublikował powieść o swoim ojcu Poupe , w której wyraził podziw , jakim go darzył .
Potomkowie Victora Hugo, w szczególności Pierre Hugo, prawnuk pisarza, wytoczyli kroki prawne przeciwko François Céréa za jego dwie książki Cosette, ou le temps des illusions i Marius ou le fugitif , opublikowane przez Plon na początku 2000. Te powieści są kontynuacją pracy, głównie w oparciu o jej telewizyjne adaptacje. Chodziło zatem o potępienie tego, co wydawało się zdradą literackiego arcydzieła Victora Hugo w pewnych punktach oryginalnej opowieści. Należy zaznaczyć, że przedmiotowe dzieło zostało zlecone przez wydawcę Plon, który chciał skorzystać na rozgłosie pierwotnego dzieła autora Les Misérables, a nie na osobistej inicjatywie François Céresy. Na prawa osobiste powołują się potomkowie Victora Hugo. To wolność słowa, która zwycięża po siedmiu latach procesu.