Martine Carol

Martine Carol Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej W Na skraju wulkanu ( 1957 ) Kluczowe dane
Imię i nazwisko Marie-Louise Jeanne Nicolle Mourer
Przezwisko Maryse Arley
Narodziny 16 maja 1920
Saint-Mande ( Val-de-Marne , Francja )
Narodowość Francuski
Śmierć 6 lutego 1967
Monte-Carlo ( Księstwo Monako )
Zawód Aktorka
Wybitne filmy Lola Montès
Lucrèce Borgia
Caroline kochanie
Nana

Marie-Louise Mourer, znana jako Martine Carol , jest francuską aktorką urodzoną w dniu16 maja 1920w Saint-Mandé ( Val-de-Marne ) i zmarł dnia6 lutego 1967w Monte Carlo ( Monako ).

Była, aż do przybycia Brigitte Bardot, najbardziej znaną i popularną francuską gwiazdą lat pięćdziesiątych.

Biografia

Początki

Przyjeżdża do Paryża na studia w École des Beaux Arts. Po spotkaniu z aktorami André Luguetem , byłym młodym premierem kina francuskiego i amerykańskiego oraz Micheline Presle , wschodzącą gwiazdą kina francuskiego, brała lekcje teatru u Roberta Manuela i René Simona .

Zadebiutowała w teatrze w Fedrze pod pseudonimem Maryse Arley w 1940 roku. W czasie okupacji , jak wielu francuskich aktorów, kręciła filmy finansowane przez niemiecką firmę Continental w reżyserii Alfreda Grevena . W 1941 wystąpiła w Ostatnim z sześciu , u boku Pierre'a Fresnaya i Jeana Tissier , następnie w Les Inconnus dans la maison , z Raimu . Nakręciła także w 1942 roku w otwarcie antysemickim i antyamerykańskim skeczu Les Corrupteurs w reżyserii Pierre'a Ramelota .

Zauważony przez Henri-Georges Clouzot , miała pojawić się w La Chatte , adaptacji filmowej z Colette noweli , która nigdy nie zostanie zastrzelony. W 1943 roku nakręciła La Ferme aux loups , obok Paula Meurisse i François Périer . Ta ostatnia, doradzając jej zmianę pseudonimu, wybiera Martine Carole , po czym szybko opuszcza ostatnie „e”. W 1947 grała w La Route du tabac w teatrze renesansowym u boku Marcela Mouloudji . Obecnie pojawia się regularnie w kinie, gdzie jej uroda naznacza duchy, w szczególności w Miroir (1947) z Jeanem Gabinem , Les Amants de Verona (1948) z Pierre Brasseur , a nawet nie lubię cię (1949) z piosenkarzem Luis Mariano .

Karolino kochanie

Nazwisko Martine Carol pozostanie jednak przez długi czas kojarzone z postacią, która czyni ją sławną: Caroline kochanie , zaadaptowaną z powieści Cécila Saint-Laurenta . Gra tam uroczą i zdeterminowaną arystokratkę, która przetrwa Rewolucję i mści się pod rządami Imperium , szeroko wykorzystując swoje talenty jako uwodzicielki. W 1954 roku wyszła za mąż za francuskiego filmowca Christiana-Jaque'a, który zarezerwował dla jej ról współmiernych do  typowego „  symbolu seksu ” lat pięćdziesiątych, jakim się stała, w szczególności Lucrèce Borgii , Madame du Barry i Nany .

Martine Carol została nagrodzona Zwycięstwem dla najlepszej aktorki w 1953 (za Adorables Creatures ), w 1954 (za Lucrèce Borgia ) iw 1956 (za Nana ).

Współpracuje z Sachą Guitry (przy jednej z niezliczonych małych ról w Si Versailles Meant to Be Told w 1953, ale jej scena została wycięta podczas montażu i nie jest wymieniona w napisach), René Claire , Vittorio De Sica itp. . Odpowiada Gérardowi Philipe , Rafowi Vallone , Charlesowi Boyerowi czy nawet Vittorio Gassmanowi .

W 1955 roku Lola Montes przez Max Ophüls wreszcie przyciągnęła mu przychylność krytyków, co do tej pory wyrzucał ją za „złą aktorką”. Film opowiadający o życiu upadłej i zrujnowanej kurtyzany, która, by przeżyć, wystawia się w cyrku, jest jednak odrzucany przez widzów. Niektórzy krytycy nazywają to „przeklętym filmem”. Opinia publiczna odmówiła demistyfikacji ekshibicjonizmu, którego symbolem była wtedy Martine Carol.

W 1956 roku Martine Carol otrzymała Nagrodę Ciné-Revue za popularność kobiet (razem z Michèle Morgan).

Koniec kariery

Od 1956 r. jego rozgłos ucierpiała z powodu Brigitte Bardot , nowej gwiazdy kina, która była symbolem lat 60., podobnie jak Martine lat 50. Tradycyjne kino, które zdobyło sławę, zostaje zmiecione przez Nową Falę, której muzą jest Bernadette Lafont . Jednak ona zamienia się w kilku znanych filmach: Au bord du wulkanu , przez Terence Young z Van Johnson , The Venetian Ślub przez Alberto Cavalcanti z Vittorio De Sica , Tout près de Satan przez Robert Aldrich z Jack Palance , Austerlitz przez Abel Gance gdzie daje odpowiedź na Pierre Mondy , Le jaskinia se rebiffe przez Gilles Grangier z Jean Gabin i Bernard Blier , Vanina Vanini przez Roberto Rossellini z Laurent Terzieff .

Pogrążyła się w depresji, zażyła dużo narkotyków i narzuciła drakońskie kuracje odchudzające. Po czteroletniej przerwie i nowym małżeństwie z angielskim biznesmenem nakręciła swój ostatni film, Wyrok w Pradze , w 1966 roku. Wkrótce po nakręceniu została znaleziona martwa przez męża na6 lutego 1967, o 2:30 lub 3:00 rano, w swoim pokoju w hotelu de Paris w Monte-Carlo , ofiara zawału serca. Będą krążyć pogłoski o samobójstwie.

Została pochowana (prowizorycznie) po raz pierwszy w dniu 10 lutego 1967na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu then14 lutego 1967Przy cmentarza Wielki Jas (kwadrat N O  3) w Cannes ( Alpy Nadmorskie ). 24 lutego 1967, główny ogrodnik i woźny odkrywają, że płyta skarbca rodziny Mourer została przeniesiona. 28 lutego 1967, po raz trzeci zostaje pochowana Martine Carol.

Życie osobiste

Kiedy aktor Georges Marchal , jej pierwsza miłość, wolał Dany Robin od niego , rzuciła się do Sekwany ,10 kwietnia 1947, przy moście Alma , po wchłonięciu alkoholu i leków; taksówkarz uratował ją przed utonięciem. Prasa nie traktuje sprawy poważnie i wywołuje „reklamowe samobójstwo”.

Następnie wyjdzie za mąż cztery razy: 14 września 1949z Josefem Stephenem Crane powiedział Steve Crane , amerykański aktor i restaurator, wcześniej dwukrotnie żonaty z Laną Turner . Wmaj 1952, potwierdza swoją separację od Steve'a Crane'a; potem ona poślubia15 lipca 1954 rfrancuski filmowiec Christian-Jaque poznał się w 1952 roku13 maja 1959. André Rouveix, młody francuski lekarz poznany w Fort-de-France , poślubił3 sierpnia 1959 ; ona występuje o rozwód wmaj 1961. W końcu poślubiła Mike'a Elanda, angielskiego biznesmena,30 czerwca 1966 r w Londynie.

Teatr

Filmografia

Bibliografia

Uwagi i referencje

  1. Olivier Barrot i Raymond Chirat , Noir et Blanc: 250 aktorów kina francuskiego 1930-1960 , Flammarion, 2000 ( ISBN  2-08-067877-9 ) , s.  120-124 .
  2. Dominique Choulant, Martine Carol czyli przeznaczenie francuskiej Marilyn , 2011, s. 18
  3. Jacques Siclier, „  Francuska Marilyn nazywała się Martine Carol  ”, Le Monde ,13 listopada 1975 r.( przeczytaj online )
  4. Niektóre gazety twierdziły, że została pochowana ze swoją biżuterią.
  5. Dominique Choulant, Martine Carol czyli los francuskiej Marilyn , 2011
  6. Plotki podniosły możliwość inscenizacji na cele medialne. Zobacz Barrot i Chirat, Noir et Blanc , op. cyt. , s.  121 .
  7. Jacques Zimmer, Wielkie sprawy prawne kina , Paryż, Nouveau Monde éditions,2014, 284  s. ( ISBN  978-2-36583-850-4 ) , s.  136

Linki zewnętrzne