Robert Hossein
Robert Hossein
Robert Hossein na
festiwalu filmowym w Cannes 2018 .
Widok na grób.
Abraham Hosseinoff, powiedział Robert Hossein , jest reżyserem , aktorem , scenarzystą , Dialogiem i reżyserem francuskim , urodzonym30 grudnia 1927 r.w Paryżu 12 th ( Seine ) i zmarł31 grudnia 2020 r.w Essey-lès-Nancy ( Meurthe-et-Moselle ).
Biografia
Dzieciństwo
Robert Hossein urodził się dnia 30 grudnia 1927 r.w Paryżu 12 th ( Seine ). Jego ojciec, André Hossein (ur. Aminoullah Hosseinoff) jest kompozytorem pochodzenia irańsko-azerskiego , wyznania zoroastryjskiego , urodzonym w Rosji w 1905 roku w Samarkandzie (lub Aszchabacie ). Jej matka, Anna Mincovschi, jest żydowską aktorką pochodzącą z Soroki ( Besarabia , miasto w dzisiejszej Mołdawii ). Rodzina mieszka na najwyższym piętrze przy rue de Vaugirard i żyje skromnie. „Urodziłem się biedny z bogatym mózgiem. „ Robert Hossein zostaje umieszczony na pokładzie przez swoich rodziców, ale często wraca, gdy jej rodzice nie są w stanie rozwiązać problemu emerytury. Zatrzymuje się po szkole podstawowej szkolnym świadectwie , żałując później być tylko „samoukiem”.
Pod koniec II wojny światowej mieszkał w dzielnicy Saint-Germain-des-Prés , gdzie poznał Jean-Paula Sartre'a , Jeana Geneta czy Borisa Viana . Chce podjąć zawód aktora i dlatego bardzo wcześnie pobiera lekcje teatru, zwłaszcza z René Simonem i Tanią Balachovą . Jego początki są skromne, w 1948 zaczyna zdobywać małe role w kinie, tworząc figurację w filmie The Lame Devil of Sacha Guitry . Dzięki roli w sztuce Les Voyous, którą napisał i wyreżyserował w Théâtre du Vieux-Colombier , osiągnął swój pierwszy sukces w wieku zaledwie 19 lat .
Kariera w teatrze
Przez pewien czas przesunął się w kierunku reżyserii i rozświetlił teatr Grand-Guignol swoimi ostatnimi pożarami, we współpracy z Frédéricem Dardem , zwłaszcza z Doktorem Jekyllem i Misterem Hydem , La Chair de l'Orchidée według Jamesa Hadleya Chase'a , a nawet The Tracked Man , według Francisa Carco .
W 1970 roku objął kierownictwo popularnego teatru w Reims , eksperymentując z teatrem traktowanym jak prawdziwe widowisko kinematograficzne, posługując się hasłem „teatru, jaki można zobaczyć tylko w kinie. "
W 1973 roku Isabelle Adjani grał z jej towarzystwie La Maison de Bernardy Alba przez Federico García Lorca , która go poświęconej (wstąpiła do Comédie-Française natychmiast po). Robert Hossein zauważył ją w kawiarni niedaleko Konserwatorium w Paryżu i udało mu się przekonać rodziców młodej aktorki, by pozwolili jej pojechać do Reims.
Oprócz Isabelle Adjani grał całe wschodzące pokolenie młodych aktorów, którzy później stali się znani: Isabelle Huppert ( For Whom the Bell Tolls , według Ernesta Hemingwaya ), Anémone ( La Prison , według Georgesa Simenona ), Jacques Villeret ( Les Fourberies). de Scapin , de Molière ) i Jacques Weber ( Zbrodnia i kara oraz Les Bas-Fonds ).
Jego sztuki w Reims są coraz bardziej spektakularne, wymagają coraz większych środków, a tym samym funduszy, do tego stopnia, że w 1976 r. lokalne władze publiczne rezygnują z naśladowania. Następnie Robert Hossein opuścił scenę w Reims i wrócił do stolicy, gdzie założył własną firmę.
Po powrocie do Paryża Robert Hossein rozpoczął serię tego, co nazwał „wielkimi pokazami” w Palais des Sports i Palais des Congrès . Są to spektakularne hity kinowe, z dużą liczbą aktorów i statystów, obfitością zasobów w pirotechnice, nagłośnieniu, projekcji, aby zanurzyć widzów w sercu widowiska.
Pierwszym z jego przebojów z 1975 roku był „ La Prodigieuse Aventure” pancernika Potiomkine, napisany wspólnie z historykami Alainem Decaux i Georgesem Soria . Razem z André Castelot będą towarzyszyć Robertowi Hosseinowi w jego największych produkcjach: Notre-Dame de Paris (1978), Danton i Robespierre (1978), Les Misérables (1980), Człowiek o imieniu Jesus (1983), La Liberté ou la death ( 1988), Nazywam się Marie-Antoinette (1993) i 1940-1945: de Gaulle, ten, który odmówił (1999). Musical Les Misérables odniósł wielki sukces, potem jest powtarzany na West Endzie, a potem na Broadwayu .
W 1987 roku wprowadził innowacje w swoim programie L'Affaire du Mail de Lyon. W tej rekonstrukcji procesu przysięgłego staje po stronie publiczności, zmuszając ją do udziału w spektaklu: stu widzów, którzy jako pierwsi podnieśli palce, zostaje zaproszonych do zajęcia miejsc na planie w celu utworzenia ławy przysięgłych. ; po zakończeniu procesu mają tylko dziesięć sekund na głosowanie za pomocą udostępnionej im skrzynki elektronicznej w sprawie winy oskarżonego w sztuce. Głosowanie jest wyświetlane na ekranach. Sześć lat później w spektaklu Je m'appelais Marie-Antoinette cała publiczność zostaje zaproszona w przerwie do głosowania nad losem upadłej królowej pod koniec jej procesu. Powtarza ten proces w The Seznec Affair, bezwzględnym procesie z 2010 roku.
Apogeum przesady jego wielkich spektakli osiągnęło w 2004 roku Ben-Hur : 500 statystów , budżet 13 milionów euro i mityczny wyścig rydwanów z filmu o tej samej nazwie, odtworzony na Stade de France przez siedem czołgów ciągniętych przez dwadzieścia osiem osób. konie.
Ale jego wielkie pokazy odnoszą coraz mniejsze sukcesy. W 2000 roku przyjął propozycję przemysłowca François Pinaulta, by wyreżyserować teatr Marigny, na który biznesmen posiada koncesję. Robert Hossein powrócił następnie do utworów klasycznych, m.in. w roli Isabelle Adjani w adaptacji La Dame aux camélias . Osiem lat później odszedł z dyrekcji teatru Marigny .
Następnie wystawił dwa ostatnie wielkie spektakle naznaczone jego wiarą religijną: Nie bój się! Jean Paul II w 2007 roku w Palais des Sports oraz Kobieta o imieniu Marie , stworzona do wyjątkowego występu wsierpień 2011, wystąpił przed 25 000 widzów i 1500 pacjentów w Lourdes .
Od 2015 roku, z Stéphane Bern i Eve Ruggieri , on użyczył swojego głosu do narracji wystawy Le Fabuleux Noël du Château de Maintenon w scenie odtworzyć Churchilla wizytą do centrali , że admirał Darlan już tam zainstalowany.
Kariera w kinie
Robert Hossein rozpoczął swoją karierę kinematograficznego w 1948 roku w Le Diable lame , przez Sacha Guitry , gdzie zagrał niewielką rolę. Jego kariera przyspieszyła z filmem przez Jules Dassin , Du Rififi chez les hommes . Następnie konfrontuje się z Jean Gabin , staje się jednym z ulubionych aktorów Rogera Vadima , pracuje z Yvesem Allégretem , Alexandre Astruc , Édouardem Molinaro , Mauro Bologninim , Nadine Trintignant , Christian-Jaque , Claude Autant-Lara i Julien Duvivier .
W 1955 wyreżyserował swój pierwszy film Bękarty idą do piekła , adaptację sztuki jego przyjaciela Frédérica Darda , w której jest także aktorem. Po Pardonner nos urazs , które wyreżyserował w 1956 i Toi le venin (z Mariną Vlady i jej siostrą Odile Versois ), w 1964 zagrał romantycznego bohatera Joffreya de Peyraca w Angélique, Marquise des Anges , a następnie w trzech innych filmy z serii (w sumie jest ich pięć, ale Robert Hossein pojawia się tylko w czterech z nich). W bardziej intymnej rejestru, jest on jednym z wykonawców La musica przez Marguerite Duras , w roku 1967. W 1968 roku spotyka się z Michèle Mercier , jego partner z Angéliques , na La Seconde Vérité Christian-Jaque następnie w Une Cord, un Colt… , francuski western, który reżyseruje i interpretuje.
Z jego filmografii szczególnie pamiętamy - takie jest zdanie Roberta Hosseina - Wampir z Düsseldorfu , trzeźwy film w ciąży, który reżyseruje i interpretuje z Marie-France Pisier , jego ówczesną towarzyszką.
On pomnaża swoje występy jako aktor, zwłaszcza w Le Casse , przez Henri Verneuil . W 1973 roku zagrał księdza i miłośnika Claude Jade w ruchomym Prêtres Interdits przez Denys de La Patellière ; L'Aurore pisze: „niezwykle zinterpretowana przez Roberta Hosseina, z którego jest to jedna z najlepszych ról. Zagrał z Johnnym Hallydayem w Point de chute , który wyreżyserował.
W 1981 roku odbył niezwykłą comeback w Jedni i drudzy przez Claude Lelouch . Jeszcze w kinie: następnego roku, Hossein skierowana monumentalną wersję Hugo powieści , Les Misérables , w którym nie pojawiają, a w 1986 roku wystawił obok żony Candice Patou w Le Caviar Rouge , adaptacja przez jego przyjaciela i wczesną wspólnika , Frédéric Dard , własnej pracy. Wtedy jego partner był Emmanuelle Béart w Les Enfants du désordre przez Yannick Bellon (1989) i grał dawny pilot, Pygmalion z debiutant Audrey Tautou w Venus Beauté (Institute) , przez Tonie Marshall , w 1999 roku .
W 2009 roku zagrał u boku Jean-Paula Belmondo scenę w filmie Un homme et son chien w reżyserii Francisa Hustera .
Życie osobiste i zobowiązania publiczne
Rodzina
Robert Hossein żeni Marina Vlady23 grudnia 1955 z którym ma dwóch synów, Igora i Pierre'a.
W wieku 34 lat poślubił7 czerwca 1962Caroline Eliacheff , wówczas w wieku 15 lat i 2 dni , córka Françoise Giroud , z której ma syna Nicolasa, urodzonego w 1963 roku, który został Aaronem Eliacheffem, rabinem w Strasburgu, gdzie udziela lekcji religii.
W 1973 roku wspólne życie młodej aktorki w wieku 22 , Michèle Watrin (grał kuzyn Claude Jade w Forbidden Kapłanów ) zanim umarła następnego roku, na krótko przed ich planowanym małżeństwie., W wypadku samochodowym, w którym Robert Hossein był ranny.
Jego ostatnią żoną i wdową jest Candice Patou . Ich związek był obchodzony w dniu28 czerwca 1976w Reims . Mieli syna o imieniu Julien.
Religia
W latach 70. Robert Hossein zaprzyjaźnił się z kapelanem popularnego teatru w Reims, za który był odpowiedzialny.
Syn rosyjskiego Żyda i azerski z Zoroastrian wiary , został ochrzczony w religii katolickiej , gdy miał prawie 50 lat w tym samym czasie, co jego syn Julien .
W 2007 roku wystawił sztukę Nie lękaj się życia Jana Pawła II . Ma szczególne nabożeństwo do św. Teresy z Lisieux .
W kwiecień 2016Jest on odbierany przez papieża Franciszka na placu Świętego Piotra w Rzymie. Następnie zwierzył się Radiu Watykańskiemu ze swojej motywacji do obrony teatru popularnego, „który pozwala młodym ludziom odnaleźć perspektywy kultury, sensu i wiary” .
Śmierć
Robert Hossein zmarł dnia 31 grudnia 2020 r., Dzień po jego 93 th urodziny w Klinice Essey-les-Nancy następujący problem oddechowego.
Po pogrzebie w kościele Saint-Rémy został pochowany dnia 6 stycznia 2021w intymności rodzinnej w Vittel ( Wogezy) . Msza hołdowa jest odprawiana w dniu9 lutegow kościele Saint-Sulpice w Paryżu przez arcybiskupa M gr Aupetita i transmitowane na żywo przez kanał telewizyjny KTO, na antenie i na stronie ktotv.com.
Filmografia
Dyrektor
Aktor
Kino
-
1948 : Pamiątki nie są na sprzedaż , Robert Hennion
- 1948: Kulawy diabeł , autorstwa Sacha Guitry
- 1948: W oczach pamięci , Jean Delannoy
-
1949 : Maya , Raymond Bernard
-
1954 : Quai des blondes , Paul Cadéac
-
1955 : Czarna seria , autorstwa Pierre'a Foucaud
- 1955: Rififi wśród mężczyzn , Jules Dassin
- 1955: Dranie idą do piekła Roberta Hosseina według Frédérica Dardric
-
1956 : Wybacz nasze przewinienia , Robert Hossein
- 1956: Zbrodnia i kara , Georges Lampin
-
1957 : Czy nigdy nie wiemy ... , Roger Vadim
- 1957: Uważaj na małe dziewczynki , Yves Allégret
-
1958 : Wolność pod obserwacją od Henri Aisner i Władimir Voltchek
-
1959 : Toi, le venom , Robert Hossein wg Frédéric Dard
- 1959: La Sentence , Jean Valère
- 1959: Les Scélérats , Robert Hossein
- 1959: Kobiety znikają , autor: Édouard Molinaro
- 1959: Rififi wśród kobiet , Alex Joffé
- 1959: Noc szpiegów , Robert Hossein
-
1960 : Les Canailles , Maurice Labro
-
1961 : La Menace , przez Gérard Oury
- 1961: The Game of Truth , Robert Hossein
- 1961: Smak przemocy , Robert Hossein by
- 1961: Madame Sans-Gêne , Christian-JaqueJa
-
1962 : Dlaczego Paryż? , Denys de La Patellière (niepotwierdzone)
- 1962: Les Petits Matins , Jacqueline Audry
- 1962: Le Monte-charge , przez Marcela Bluwal
- 1962: Odpoczynek wojownika , Roger Vadim
-
1963 : Komisarz prowadzi śledztwo (segment Dla kto dzwoni ... ), Fabien Collin
- 1963: Gęsia skórka — Julien Duvivier
- 1963: Le Meurtrier , przez Claude Autant-Lara
- 1963: Vice i cnota , Roger Vadim
- 1963: Les Grands Chemins , autorstwa Christiana Marquand
-
1964 : Śmierć zabójcy , Robert Hossein
- 1964: Banco w Bangkoku dla OSS 117 , André Hunebelle
- 1964: Les Yeux Cernés , Robert Hosseinsse
- 1964: Angélique, Marquise des Anges , Bernard Borderie
-
1965 : Wampir z Düsseldorfu , Robert Hossein
- 1965: Sekretna wojna ( The Dirty Game ), Christian-Jaque , Werner Klingler , Carlo Lizzani i Terence Young
- 1965: Wspaniała przygoda Marco Polo , Denys de La Patellière i Noël Howard
- 1965: Grzmot Boga , Denys de La Patellière
-
1966 : Druga prawda , Christian-Jaque
- 1966: Mademoiselle de Maupin ( Madamigella di Maupin ), przez Mauro Bolognini
- 1966: La Longue Marche , przez Alexandre Astruc
- 1966: Angélique et le Roy , Bernard Borderie
- 1966: Oddział przeciw gangom , Bernard Borderie
-
1967 : Lamiel , przez Jean Aurel
- 1967: Człowiek, który zdradza mafię , Charles Gérard
- 1967: La Musica , przez Marguerite Duras i Paul Seban
- 1967: Zabiłem Raspoutine'a , Robert Hossein
- 1967: Indomitable Angélique , przez Bernarda Borderie
-
1968 : La Petite Vertu , przez Serge Korber
- 1968: Lekcja prywatna , Michel Boisrond
- 1968: Szkarłatna kobieta , Jean Valère
- 1968: Angelique i sułtan , Bernard Borderie
- 1968: Brak róż dla OSS 117 , Renzo Cerrato , Jean-Pierre Desagnat i André Hunebelle
-
1969 : Maldonne , przez Sergio Gobbi
- 1969: Czas wilków , przez Sergio Gobbi
- 1969: Spiskowcy ( Nell'anno del Signore ), Luigi Magni
- 1969: Les Libertines ( Las Bellas ), Dave Young
- 1969: Bitwa pod El Alamein ( La Battaglia di El Alamein ), Giorgio Ferroni
- 1969: Lina, Colt… , Robert Hossein
- 1969: Życie, miłość, śmierć , Claude Lelouch
- 1969: Złodziej zbrodni , przez Nadine Trintignant
- 1969: Siedmiu mężczyzn dla Tobrouk ( La Battaglia del deserto ), autorstwa Mino Loy
- 1969: Czas wilków , Sergio Gobbi
-
1970 : Point de chute , Robert Hossein
-
1971 : Sędzia , Federico Chentrens i Jean Girault
- 1971: La Part des lions , Jean Larriaga
- 1971: Le Casse , Henri Verneuil
-
1972 : Helle , Roger Vadim
- 1972: Morderstwo jest morderstwem , autorstwa Étienne Périer
-
1973 : Don Juan 73 lub Gdyby Don Juan był kobietą ... Roger Vadim
- 1973: Nieważny policjant , Jean Larriaga
- 1973: Forbidden Priests , Denys de La Patellière
-
1974 : Obrońca , Roger Hanin
-
1975 : Le Faux-cul , Roger Hanin
-
1978 : The Pocket Lover , Bernard Queysanne
-
1979 : Demons de midi , Christian Paureilhe
-
1981 : Jedni i inni , Claude Lelouch
- 1981: Profesjonalista , Georges Lautner
-
1982 : Les Misérables , Robert Hossein
- 1982: Le Grand Pardon , przez Alexandre Arcady
-
1983 : Niespodzianka , Roger Vadim
-
1984 : Wolność, równość, kapusta kiszona , Jean Yanne
-
1986 : Le Caviar rouge , Robert Hossein
- 1986: Mężczyzna i kobieta: już dwadzieścia lat , Claude Lelouch
-
1987 : Lévy i Goliat , Gérard Oury
-
1989 : Dzieci nieporządku , Yannick Bellon
-
1992 : The Unknown in the House , Georges Lautner (głos)
-
1994 : Afera , przez Sergio Gobbi
-
1995 : Les Misérables , Claude Lelouch
-
1997 : Maska woskowa , Sergio Stivaletti
-
1999 : Vénus Beauté (Instytut) , Tonie Marshall
- 1999: Gialloparma , Alberto Bevilacqua
-
2003 : San-Antonio ( San Antonio ), Frédéric Auburtin
-
2006 : Zniknęli z Deauville , Sophie Marceau
-
2008 : Mężczyzna i jego pies , Francis Huster
-
2019 : Owoc nadziei , Alain Williams
-
2021 : Miłość jest lepsza niż życie , Claude Lelouch
Telewizja
Teatr
Autor
Aktor
-
Powrót syna marnotrawnego przez André Gide'a , w reżyserii Jean Marchat , Théâtre des Mathurins
-
1949 : Les Voyous Roberta Hosseina, reżyseria autor, Théâtre du Vieux-Colombier
- 1949: The Snow był brudny przez Georges Simenon , adaptacja Frédéric Dard reżyserii Raymonda Rouleau , Théâtre de l'Oeuvre
- 1949: Haute Surveillance przez Jeana Geneta w reżyserii Jean Marchat , Théâtre des Mathurins
-
1952 : Śnieg był brudny Georges Simenon, adaptacja Frédéric Dard, reżyseria Raymond Rouleau , Théâtre des Célestins
-
1953 : Prowadzenie tych młodych kobiet przez Frédérica Darda, reżyseria Georges Vitaly , Théâtre du Grand-Guignol
-
1954 : La Corde przez Patricka Hamiltona , w reżyserii Jean Darcante , renesansowym teatrze
- 1954: Ograniczona odpowiedzialność Roberta Hosseina, reżyseria Jean-Pierre Grenier , teatr Fontaine
-
1957 : Ty, który osądzasz nas przez Roberta Hosseina, teatr Dzieła
- 1957: Jupiter , reż. Robert Boissy, reżyseria Jacques-Henri Duval , Théâtre des Célestins
-
1963 : Six Hommes en question Frédéric Dard i Robert Hossein, reżyseria Robert Hossein, teatr Antoine
-
1966 : L'Obsédé (L'Amateur) (en) przez John Fowles adaptacyjnego France Roche , reżyseria Robert Hossein, Théâtre des Variétés
-
1968 : Połowa przyjemność z Steve Passeur , Jean Serge & Robert Chazal reżyserii Robert Hossein, Antoine teatr, teatr Variety
-
1970 : Śnieg był brudny przez Georgesa Simenona, adaptacja Frédéric Dard, wyreżyserowana przez Roberta Hosseina, następnie przez Raymonda Rouleau , Théâtre des Célestins , trasa Herbert-Karsenty
-
1975 : Myszy Des hommes et des przez Johna Steinbecka , adaptacja Marcel Duhamel , reżyseria Robert Hossein, teatru de Paris
-
1976 : Huis Clos autorstwa Jean-Paul Sartre , w reżyserii Andreasa Voutsinas , Gérard Philipe-teatrze : Garcin
-
1977 : szacunku Whore przez Jean-Paula Sartre'a w reżyserii Jacques'a Webera , Gérard Philipe-teatrze
- 1977: Nie storczyki Miss przymilać się przez James Hadley Chase , adaptacja Frédéric Dard, reżyseria Robert Hossein, Maison de la Culture Reims , Porte-Saint-Martin teatrze
-
1978 : La Cinéscénie , Puy du Fou
-
1979 : Les Hauts de Hurlevent według Emily Brontë , reżyseria Robert Hossein, teatr Boulogne-Billancourt
-
1981 : Lorna et Ted przez John Hale , w reżyserii Michela Fagadau , Boulogne-Billancourt teatrze
-
1985 : Lorna et Ted Johna Hale'a, reżyseria Michel Fagadau, Petit Marigny
-
1987 : Lorna i Ted Johna Hale'a, reżyseria Michel Fagadau
-
1994 : La Nuit du przestępstwa przez Jean Serge , Robert Chazal i Robert Hossein po Steve Passeur reżyserii Robert Hossein, teatr w Paryżu
-
1997 : Legenda św. Philberta i 2005 Wikingowie Puy du Fou : Narrator
-
1999 : Hurricane sur le Caine przez Herman Wouk reżyserii Robert Hossein, Champs-Élysées teatrze
-
2002 : Huis clos Jean-Paul Sartre, reżyseria Robert Hossein, Théâtre Marigny : Garcin
-
2003 : Antygona przez Jean Anouilh reżyserii Nicolasa Briançon , Marigny teatru: Créon
-
2007 : Lorna i Ted , reż. John Hale, reżyseria Michel Fagadau
-
2010 : Seznec Affair przez Éric Rognard i Olgi Vincent, skierowanego przez Robert Hossein, teatr w Paryżu
- 2010: Dominici : próba bezlitosny od Marc Fayet , reżyseria Robert Hossein, teatru Paryża
Dyrektor
-
1949 : Les Voyous Roberta Hosseina w teatrze Vieux-Colombierier
-
1954 : Dranie iść do piekła przez Frédéric Dard , Grand-Teatr Guignol
- 1954: L'Homme śledzony przez Frédérica Darda , Théâtre des Noctambules , teatr miejski w Nicei
- 1954: Doktor Jekyll i pan Hyde autorstwa Frédérica Darda, Théâtre du Grand-Guignol
-
1955 : Przewodniczący Orchid adaptacji Frédéric Dard i Marcel Duhamel po James Hadley Chase , Théâtre du Grand-Guignol
-
1957 : Ty, który osądzasz nas przez Roberta Hosseina, teatr Dzieła
-
1963 : Sześciu mężczyzn, o których mowa , Frédéric Dard i Robert Hossein, teatr Antoine
-
1966 : L'Obsédé (L'Amateur) (en) przez Johna Fowlesa adaptacja France Roche , Théâtre des Variétés
-
1968 : Połowa przyjemność z Steve Passeur , Jean Serge & Robert Chazal Antoine teatru, teatru Rozmaitości
-
1970 : Śnieg był brudny przez Georgesa Simenona , adaptacja Frédéric Dard, wyreżyserowana przez Roberta Hosseina, następnie przez Raymonda Rouleau , Théâtre des Célestins , trasa Herbert-Karsenty
-
1971 : Zbrodnia i kara wg Fiodora Dostojewskiego , Reims
-
1972 : Les Bas-Fonds autorstwa Maxime Gorki , Reims, Teatr Odeon
- 1972: Więzienie według Georgesa Simenona , Reims
- 1972: Romeo i Julia przez Williama Szekspira , Reims, 1973 : Porte-Saint-Martin teatrze
-
1974 : La Maison de Bernardy Alba przez Federico García Lorca , Comédie-Française
- 1974: Hernani przez Victora Hugo , Comédie-Française
-
1975 : Zbrodnia i kara wg Fiodora Dostojewskiego , paryskiego teatru
- 1975: O myszach i ludziach , reż. John Steinbeck , teatr paryski
-
1977 : Brak orchidei dla Miss Blandish , James Hadley Chase , adaptacja Frédéric Dard , Maison de la Culture Reims
- 1977: Proces Joanny d'Arc , teatr paryski
-
1978 : Le Cauchemar de Bella Manningham autorstwa Frédérica Darda wg Patricka Hamiltona , Théâtre Marigny
-
1979 : Les Hauts de Hurlevent według Emily Brontë , teatr Boulogne-Billancourt
-
1980 : Sześciu mężczyzn, o których mowa , Frédéric Dard i Robert Hossein, teatr Antoine
-
1983 : Wielki Prawnik dla Henry'ego Denker , Mogador teatr
-
1986 : Les Brumes de Manchester przez Frédéric Dard , Marigny teatru paryskiego teatru w 1987 roku
-
1987 : Kean przez Jean-Paul Sartre po Alexandre Dumas , teatru Marigny
-
1990 : Cyrano de Bergerac przez Edmond Rostand , Theatre Marigny , teatralnej Nicei
-
1992 : Les Bas-Fonds autorstwa Maxime Gorki , Mogador teatrze
-
1998 : Zwłaszcza nie wycinaj z "Przepraszam, zły numer" Lucille Fletcher , Théâtre Marigny
-
1999 : Huragan na Kainie przez Hermana Wouka , Comédie des Champs-Élysées
-
2000 : Huis Clos autorstwa Jean-Paul Sartre , teatru Marigny
-
2001 : Winny czy niewinny z Ayn Rand , teatru Marigny
- 2001: Zbrodnia i kara wg Fiodora Dostojewskiego , teatru Marigny
-
2002 : Huis Clos autorstwa Jean-Paul Sartre , teatru Marigny
-
2010 : Seznec Affair przez Éric Rognard i Olgi Vincent, paryskiego teatru
- 2010: Dominici : próba bezlitosny od Marc Fayet , teatr de Paris
Reżyser świetnych pokazów
-
1975 : Pancernik Potiomkin , Pałac Sportu w Paryżu
-
1978 : Notre-Dame de Paris , paryskie centrum sportowe
-
1979 : Danton i Robespierre przez Alain Decaux , stellio Lorenzi i Georges Soria , Palais des Congres de Paris
-
1980 : Les Misérables , wg Victora Hugo , Palais des Sports de Paris, musical show
-
1983 : Mężczyzna o imieniu Jesus , Paris Sports Palace
-
1985 : Juliusz Cezar , centrum sportowe Paryża
-
1987 : przypadku poczty z Lyon do Alain Decaux i Robert Hossein, pałac sportu w Paryżu
-
1988 : Liberty or Death , po Danton i Robespierre przez Alain Decaux , stellio Lorenzi i Georges Soria , Palais des Congres de Paris
-
1989 : W nocy la Liberté , centrum sportowe Paryża
- 1989: Un Jour la Liberté , finał koncertu Michela Sardou , Palais Omnisports de Paris-Bercy
-
1991 : Jezus był jej imieniem , Paris Sports Palace
-
1993 : Nazywam się Marie-Antoinette , Paris Sports Palace
-
1994 : La Nuit du crime , wg Steve'a Passeura , adaptacja Jean Serge , Robert Chazal i Robert Hossein, teatr paryski
-
1995 : Angélique, Marquise des Anges , wg Anne i Serge Golon , Palais des Sports de Paris
-
1997 : La Vie en bleu , musical Jean-Michel Bériat i Raymond Jeannot, muzyka Pascala Stive, premiera w Operze w Monako, a następnie w Teatrze Mogador w Paryżu
-
1999 : Ten, który powiedział nie , Palais des Congrès de Paris, odtwarzający walkę Charlesa de Gaulle'a podczas II wojny światowej , współautorami Alaina Peyrefitte i Alaina Decaux
-
2000 : Jezus Zmartwychwstanie , Paris Sports Palace
-
2002 : To był Bonaparte , Paris Sports Palace Sports
-
2004 : Kończymy konie dobrze , Muzyczne show po Horace McCoy , Palais des Congres de Paris
-
2006 : Ben-Hur , Stade de France
-
2007 : Nie bój się! Jan Paweł II , Pałac Sportu w Paryżu
-
2011 : Kobieta o imieniu Marie (w sanktuariach w Lourdes )
Udziały w innych inscenizacjach
-
2013 : De Gaulle, w całości , udział w tworzeniu pokazu video mappingu Christophe'a Marlarda, pomnik Charlesa-de-Gaulle'a
-
2014 : De Gaulle, w całości , udział w tworzeniu drugiego sezonu show Christophe'a Marlarda, memoriał Charlesa-de-Gaulle'a
- 2014: Napoleon, dwusetna rocznica bitwy pod Reims , udział w pokazie video mappingu Christophe'a Marlarda
-
2015 : De Gaulle, en grand , współpraca przy tworzeniu 3 sezonu show Christophe'a Marlarda, pomnik Charlesa-de-Gaulle'a
Nagrody
Dekoracje
Robert Hosseim został mianowany Komendantem Orderu Legii Honorowej w dniu14 kwietnia 2006pod tytułem „autor dramatu, aktor, reżyser” . Został rycerzem na31 grudnia 1989pod tytułem „dyrektor; 41 lat działalności teatralnej, kinematograficznej i wojskowej ” i awansowany na oficera”13 lipca 2000 r.pod tytułem „autor dramatu i reżyser” .
Został awansowany do stopnia Wielkiego Oficera Narodowego Orderu Zasługi w dniu29 maja 2019 r.pod tytułem „reżyser, reżyser, scenarzysta, scenarzysta dialogów” . Został awansowany na dowódcę w dniu14 maja 1994pod tytułem „aktor, reżyser” .
Jest Komandorem Orderu Sztuki i Literatury .
W Monako Robert Hossein został mianowany komandorem Orderu Zasługi Kulturalnej w dniu18 listopada 2006.
Hołdy
Robert Hossein zdobył Pomarańczową Nagrodę na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1963 r., Nagrodę Dominique za reżyserię za La Liberté ou la mort i całą jego pracę w 1988 r., Honorowego Moliera w 1995 r. oraz medal Miasta Paryża , grand vermeil echelon w 2000 r. o nagrodę Grand Siècle przyznawaną przez grupę Laurent-Perrier w 2000 r., w 2002 r. o tytuł „Papieża spektaklu” przyznany przez Château Pape Clément za całą karierę, medal honorowy Towarzystwa Dramatycznego Autorzy i Kompozytorzy (SACD), nagroda „Srebrna Rybka” w Watykanie w ramach Międzynarodowego Festiwalu Filmów Katolickich (es) za spektakl Kobieta o imieniu Maryja w 2012 roku.
W 2014 roku Robert Hossein został honorowym obywatelem miasta Vittel, a jego imię nadano rynkowi miejskiemu.
W 2020 roku Robert Hossein otrzymał nagrodę festiwalu filmowego na Ukrainie.
Publikacje
Powieści
Inne publikacje
-
1978 : Ślepy wartownik , Grasset
-
1981 : Nomad bez plemienia , Fayard
-
1987 : W desperacji , Plon P
-
1991 : Kulawy diabeł , Henry-Jean Servat
-
2001 : Nostalge , Michel Lafon
-
2002 : Światło i ciemność , Le Pré aux Clercs
-
2007 : Nie bój się ... wierzyć , Lattès
-
2010 : Frédéric Quinonero , przedmowa Roberta Hosseina, Sophie Marceau - La belle échappée , wyd. Didier Carpentier
-
2016 : Wierzę w człowieka, ponieważ wierzę w Boga , z François Vayne, Plon
Linki zewnętrzne
-
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
- Zasoby związane z muzyką :
- Zasoby audiowizualne :
- Zasób związany z przedstawieniem :
-
Ewidencja organów :
Uwagi i referencje
Uwagi
-
Pomimo oświadczeń Roberta Hosseina, akt małżeństwa jego ojca podaje jako miejsce urodzenia Aszgahd, sprostowane wyrokiem trybunału de grande instance w Sekwanie w Echghabad. To prawdopodobnie Aszchabad, który znajduje się w pobliżu granicy z Iranem.
-
Według jego małżeństwa n o 1086 roku w Paryżu.
Bibliografia
-
„ Śmierć Roberta Hosseina, wiecznego spoczynku wojownika teatru i kina ” , o Le Figaro (konsultacja 3 stycznia 2021 r. )
-
" Robert Hossein, deus ex machina du spectacle populaire " , o France 24 ,31 grudnia 2020 r.
-
" Śmierć aktora i reżysera Roberta Hosseina " , o pikardzie Le Courrier ,31 grudnia 2020 r.(dostęp 3 stycznia 2021 r . ) .
-
„ Hossein André ” , o Les gens du cinema (dostęp 20 grudnia 2020 r . ) .
-
wschodnia część historycznej Mołdawii
-
Brigitte Salino " Robert Hossein, aktor i reżyser nadmiarze, jest martwy ", Le Monde , n o 23635,4 stycznia 2021, s. 22 ( przeczytaj online ).
-
Brigitte Salino " Robert Hossein, aktor i reżyser nadmiar, jest martwy ", Le Monde , n o 23635,4 stycznia 2021, s. 22 ( przeczytaj online )
-
Dranie idą do piekła to pierwszy spektakl stworzony w Paryżu w 1954 roku, a także wyreżyserowany przez Roberta Hosseina. Sztuka i film zrodzą powieść, która zostanie opublikowana w wydaniu Fleuve noir w 1956 roku .
-
Słownik kina francuskiego , Referencje, kolekcja Larousse , 1987
-
" Françoise Giroud" szefową była ona" Sarah Cattan " , na Tribune Juive ,11 marca 2016(dostęp 9 maja 2019 r . ) .
-
„ Community of Bas-Rhin – Strasbourg ” , na judaisme.sdv.fr (konsultacja 9 maja 2019 r . ) .
-
„ Interctualités de 7 heures du 2 sierpnia 1974 ” , na stronie Ina.fr , Institut national de l'Audiovisuel (konsultacja: 2 stycznia 2021 r . ) .
-
Brigitte Salino, „ Robert Hossein, aktor i reżyser ekscesu, nie żyje ” , na LeMonde.fr ,31 grudnia 2020 r.(dostęp 31 grudnia 2020 r . ) .
-
„ ROBERT HOSSEIN i jego syn rabin Aaron ELIACHEFF ............. ” , na www.dafina.net .
-
„ Robert Hossein, artysta w poszukiwaniu miłości Boga ” , na archivioradiovaticana.va (dostępny 2 stycznia, 2021 ) .
-
" cyberpresse.pl " .
-
" Ktotv " .
-
„ Komik i reżyser Robert Hossein nie żyje ” na BFMTV.com .
-
„ Śmierć aktora i reżysera Roberta Hosseina w wieku 93 lat ” , o La Dépêche du Midi .
-
„ Robert Hossein zostanie pochowany w Vittel w zażyłości rodzinnej ” , na lefigaro.fr (konsultacja 4 stycznia 2021 r . ) .
-
" Śmierć aktora i reżysera Roberta Hosseina " , na lepoint.fr ,31 grudnia 2020 r.(dostęp 4 stycznia 2021 r . ) .
-
" Brigitte Macron, Mélanie Page ... osobistości zebrane na ostatnim pożegnaniu z Robertem Hosseinem " , na FemmeActuelle.fr ,10 lutego 2021(dostęp 12 lutego 2021 r . ) .
-
„ Śmierć Roberta Hosseina: wzruszenie wdowy po nim Candice i jego synów w nowym hołdzie dla Paryża ” , na purepeople.com ,10 lutego 2021(dostęp 12 lutego 2021 r . ) .
-
„ Śmierć Roberta Hosseina: intymny pogrzeb przed mszą pamiątkową” dla publiczności ” , na 20minutes.fr ,2 stycznia 2021(dostęp 5 stycznia 2021 r . ) .
-
„ Zbiór plakatów Association de la Régie Théâtrale ” .
-
Thinker of prod, video mapping, reklama i film instytucjonalny, „ De Gaulle, en grand, season 2 (2014) ” , na penseurdeprod.fr (dostęp 5 stycznia 2021 )
-
Rozporządzenie z dnia 14 kwietnia 2006 r. o promocji .
-
Dekret z 31 grudnia 1989 r. o awansie i nominacji .
-
Dekret z 13 lipca 2000 r. o awansie i nominacji .
-
Dekret z 29 maja 2019 r. podnoszący stopnie Wielkiego Krzyża i Wielkiego Oficera .
-
[ https://www.legifrance.gouv.fr/WAspad/UnTexteDeJorf?numjo=PREX9410898D Dekret Rozporządzenia z dnia 14 maja 1994 r. w sprawie awansów i nominacji związanych z awansami i nominacjami] .
-
Kto jest kim we Francji ; wydanie 2015, s. 1146-1147 .
-
Sovereign Zamówienie n o 800 z dnia 18 listopada 2006 przez księcia Alberta II.
-
Robert Hossein nagrodzony w Watykanie .
-
Doris Henry i naszego korespondenta w Vittel, „ Śmierć Robert Hossein: miasto wita Vittel” wielkiego człowieka „ ” , na leparisien.fr ,1 st styczeń 2021(dostęp 6 stycznia 2021 )
-
" Vittel. Robert Hossein otrzymuje międzynarodową nagrodę ” , na stronie www.estrepublicain.fr (konsultacja 11 stycznia 2021 r. )