Polip jest jedną z dwóch form, które zwierzęta z rodzaju o cnidarians może przyjmować (The pelagicznych postać będąc meduzy ). Polipy są raczej cylindryczne i wydłużone jak wazon. Jest to stadium siedzące i bentosowe, które może być kolonialne z połączonymi ze sobą polipami lub samotnie przymocowane do podłoża za pomocą stopy dyskowej zwanej hydrorhize. Naprzeciw stopy polipa znajduje się jego usta otoczone mackami. Wielkość polipów waha się od kilku milimetrów do kilkudziesięciu centymetrów.
Nazwę „Polip” nadał tym organizmom René Antoine Ferchault de Réaumur , ponieważ przypominały one ośmiornicę (od starożytnej greki: πολύ, poly , „dużo” i πούς, pous , „stopa”) w ich ogólnej budowie: centralna jama ustna i macki dookoła.
Polipy to pojedyncze jednostki organizmów z klasy Anthozoan , do której należą m.in. ukwiały i koralowce . Z drugiej strony klasa Hydraira obejmuje osobniki na etapie polipów lub meduz, w zależności od etapu ich cyklu życiowego . Polip jest wówczas w tej klasie etapem rozwoju organizmu. Planula rozwija się przemianę w polip rośnie do opracowania medus warstwy, może odłączyć się i stają się w pełni rozwiniętym meduz. Ten proces separacji nazywa się strobilacją . W zależności od gatunku, polip może powtórzyć ten proces kilkakrotnie lub strobilizować tylko jedną meduzę i wkrótce potem umrzeć.
Klasa Scyphozoa (powszechnie meduzy) charakteryzuje się stadium medus. Etap rozwoju w postaci polipa jest czasami nieobecny w rodzinach tej klasy.
Polipy są zorganizowane podobnie do rurki przymocowanej do podłoża. Są cylindryczne, połączone szypułką zwaną hydroryzą. U ich podstawy znajduje się surowa aluscaria ich jelita cienkiego, a powyżej ich opuchnięta kolonia żołądka. Na ich szczycie znajdują się usta otoczone mackami. Nie mają odbytu, a odpady są odrzucane przez usta lub przez prostą bezpośrednią wymianę z wodą.
Ściana składa się z ektodermy i endodermy oddzielonych mezoglejem . Ektoderma składa się z pojedynczej warstwy komórek, które wydzielają śluz . Ich podstawa ma gładkie podłużne miofibryle ( mięśnie ), stąd ich nazwa myoepithelio-gruczołowa. Pomiędzy tymi komórkami znajdujemy czuciowe komórki neuronabłonkowe ( neurony ) we wrzecionie z zewnętrznym jedwabiem dotykowym . Ich podstawa jest powiązana z komórką mioepitelialną lub komórkami nerwowymi przez rozgałęzione włókna.
Zbliżenie na kolonię koralowców . Widzimy końce polipów (cofnięte) na niebiesko.
Arachnanthus nocturnus ( cerianth )
Reprodukcja bezpłciowo przez pączkowanie jest niemal powszechna wśród polipów. Możliwe, że jest to połączone z rozmnażaniem płciowym, jeśli polip wypuszcza gamety do wody. Jeśli tak, to polip jest całkowicie pozbawiony narządów płciowych.
W większości przypadków rozmnażanie bezpłciowe obejmuje fizyczną więź między organizmem dziecka a jego rodzicem. Gdy te wiązania są utrzymywane między polipami, obserwuje się tworzenie kolonii. Kolonie te mogą osiągać duże rozmiary, nawet do kilkudziesięciu centymetrów. Dokładna metoda wiązania spokrewnionych polipów może różnić się w zależności od gatunku kolonii. Koralowce tworzące rafy morskie to kolonie polipów wzmocnione egzoszkieletem wapienia.
Inną formą rozmnażania bezpłciowego jest frustracja. Jest to forma fissiparity, dzięki której fragmenty tkanki (wióry) izolują się na końcach rozłogów polipa i odrywają się od nich. Porwane przez prąd frusty przyczepiają się do podłoża i tworzą pierwotny polip.
Polipy rozmnażające się płciowo (głównie kolonie) zamykają swój materiał genetyczny w rametach, które zawierają geny rodzicielskie i matczyne. Nawożenie może mieć miejsce, jeśli dojdzie do spotkania dwóch rametek. Jeśli te dwa pochodzą od tej samej osoby, następuje samozapłodnienie , w przeciwnym razie zachodzi wzajemne zapłodnienie . Zapłodnione gamety rozwiną się w zygotę, która przekształci się w planulę . Ta rzęskowa larwa może się przemieszczać, aby przyczepić się do podłoża odpowiedniego do jej rozwoju. Zorganizuje sieć stolonową (hydroryzę), która pozwoli mu dobrze zakotwiczyć się w podłożu. Pączkowanie nowych polipami z tego hydrorhiza (polipów pączkowania) prowadzi do tworzenia kolonii (polipów) wtórny, który następnie rozwijania wspólny szkielet.
Zdecydowana większość twardych koralowców ( scleractinians ) to w postaci dorosłej hermafrodytyczne kolonie polipów. Wypuszczanie ich rametes do wody trwa krótko i występuje tylko kilka nocy w roku. To wysoce skoordynowane zjawisko między koralowcami gwarantuje maksymalne nawożenie.