Pauline Marois

Pauline Marois
Rysunek.
Pauline Marois w 2013 roku.
Funkcje
30 th Premier Quebecu
19 września 2012 - 23 kwietnia 2014
( 1 rok, 7 miesięcy i 4 dni )
Zastępca gubernatora Pierre Duchesne
Rząd Marois
Legislatura 40 tys
Poprzednik Jean Charest
Następca Philippe Couillard
Członek Zgromadzenia Narodowego
dla Charlevoix-Côte-de-Beaupre
24 września 2007 - 7 kwietnia 2014
( 6 lat, 6 miesięcy i 14 dni )
Legislatura 38 tys
Poprzednik Różaniec Bertrand
Następca Caroline Simard
12 th wicepremier Quebecu
8 marca 2001 - 29 kwietnia 2003
( 2 lata, 1 miesiąc i 21 dni )
Legislatura 36 tys
Poprzednik Bernard Landry
Następca Monique Gagnon-Tremblay
2 E  minister stanu ds. Kobiet
30 kwietnia 1981 - 29 listopada 1983
( 2 lata, 6 miesięcy i 30 dni )
Rząd Levesque
Poprzednik Lise Payette
Następca Denise Leblanc-Bantey
2 nd  Minister Manpower i Zapomoga
29 listopada 1983 - 12 grudnia 1985
( 2 lata i 13 dni )
Rząd Levesque
Poprzednik Pierre Marois
Następca Pierre Paradis
8 th Prezes Zarządu Skarbu Quebecu
26 września 1994 - 3 listopada 1995
( 1 rok, 1 miesiąc i 8 dni )
Rząd Parizeau
Poprzednik Monique Gagnon-Tremblay
Następca Jacques Leonard
17 th Minister Finansów Québec
3 listopada 1995 - 29 stycznia 1996
( 2 miesiące i 26 dni )
Rząd Parizeau
Poprzednik Jean Campeau
Następca Bernard Landry
8 marca 2001 - 29 kwietnia 2003
( 2 lata, 1 miesiąc i 21 dni )
Rząd Landry
Poprzednik Bernard Landry
Następca Yves Seguin
19 th minister edukacji, rekreacji i sportu w Quebec
29 stycznia 1996 - 15 grudnia 1998
( 2 lata, 10 miesięcy i 16 dni )
Rząd Bouchard
Poprzednik Jean Garon
Następca Francois Legault
6 th Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z Quebecu
15 grudnia 1998 - 8 marca 2001
( 2 lata, 2 miesiące i 21 dni )
Rząd Bouchard
Poprzednik Jean Rochon
Następca Remy Trudel
Członek Zgromadzenia Narodowego
dla La Peltrie
14 kwietnia 1981 - 2 grudnia 1985
( 4 lata, 7 miesięcy i 18 dni )
Poprzednik Nowy okręg wyborczy
Następca Armata Lawrence'a
Członek Zgromadzenia Narodowego
dla Taillon
26 września 1989 - 20 marca 2006
( 16 lat, 5 miesięcy i 22 dni )
Poprzednik Claude Filion
Następca Marie Malavoy
7 e Lider Parti Quebecois
8 maja 2007 - 10 kwietnia 2014
Poprzednik André Boisclair
Następca Stéphane Bédard (tymczasowy) Pierre Karl Péladeau
Biografia
Data urodzenia 29 marca 1949
Miejsce urodzenia Quebec , Quebec , Kanada
Narodowość kanadyjski
Partia polityczna Partia Quebecu
Tata Gregoire Marois
Matka Marie-Paule Gingras
Małżonka Claude Blanchet
Ukończyć Uniwersytet Laval
HEC Montreal
Zawód Pracownik socjalny
Doradca polityczny
Religia Ateizm
Podpis Pauline Marois
Pauline Marois
Premierzy Quebecu

Pauline Marois / p o . l ɪ n m . ʁ w ɑ / to urodzony kanadyjski polityk z Quebecu29 marca 1949w Quebecu . Od września 2012 do kwietnia 2014 roku , była 30 th premier Quebecu i pierwszą kobietą, sprawował tę funkcję.

Obecny na scenie politycznej Quebec przez ponad 30 lat była liderem Parti québécois od 2007 do 2014 roku . W swojej karierze kierowała dziewięcioma ministerstwami Quebecu, będąc tym samym osobą, która pełniła najwięcej funkcji ministerialnych w historii Quebecu.

Pochodząca ze skromnego pochodzenia Pauline Marois studiowała pracę socjalną na Uniwersytecie Laval , ukończyła studia MBA w HEC w Montrealu i była aktywna w organizacjach społecznych i Parti Québécois , politycznej formacji socjaldemokratycznej i suwerennej perswazji .

Pełniła kilka funkcji w gabinetach ministerialnych, zanim została po raz pierwszy wybrana na posła w wyborach parlamentarnych w 1981 roku . W wieku 33 lat została ministrem w rządzie René Lévesque . Po dwóch porażkach osobowych, La Peltrie w wyborach 1985 i w Andegawenii w wyborach uzupełniających w 1988 roku został wybrany w następnym roku w okręgu Taillon , siedzenia pełniła przez 17 lat.

Wraz z powrotem do władzy Parti Québécois w 1994 r., Premierzy Parizeau , Bouchard i Landry powierzyli jej kilka ważnych zadań, w tym stanowisko Ministra Finansów , Prezesa Rady Skarbu , Ministra Zdrowia i Ministra Zdrowia. „Edukacja . Jest trzecią kobietą, która piastowała stanowisko wicepremiera Quebecu po Lise Bacon i Monique Gagnon-Tremblay .

Po dwóch nieudanych próbach w 1985 i 2005 roku oraz krótkiej emeryturze z życia publicznego, została bez sprzeciwu siódmym przywódcą Parti Québécois ,26 czerwca 2007. Trzy miesiące później została wybrana na posła do parlamentu jeździeckiego na Charlevoix . Została liderem oficjalnej opozycji po wyborach w 2008 roku , Pauline Marois zdołała pozostać na stanowisku pomimo silnych wewnętrznych napięć w 2011 roku i na początku 2012 roku. Poprowadziła swoją partię do zwycięstwa w wyborach parlamentarnych w Quebecu w 2012 roku , zdobywając 54 ze 125 mandatów w Narodowym. Zgromadzenie i utworzenie rządu mniejszościowego . Data złożenia przysięgi17 września 2012zostaje pierwszą kobietą na stanowisku premiera Quebecu. Powołując się na „blokowanie” prac legislacyjnych przez partie opozycyjne, zwołała wybory parlamentarne po 18 miesiącach u władzy. W swoim okręgu wyborczym została pokonana w wyborach 7 kwietnia 2014 r. I opuściła stanowisko przywódcy Parti Québécois.

Młodość

Dzieciństwo

Urodziła się Pauline Marois 29 marca 1949w szpitalu Saint-François d'Assise w dzielnicy Limoilou w Quebecu . Jest córką Grégoire Marois, mechanika w International Harvester , firmie specjalizującej się w konserwacji ciężkich maszyn i ciężarówek w Quebec City, oraz Marie-Paule Gingras, chłopki, która została nauczycielką. Najstarszy z pięciorga dzieci, dorastała w dwupiętrowym ceglanym domu zbudowanego przez ojca w Saint-Etienne-de-Lauzon , wieś obecnie połączona z miastem Lévis , na południowym brzegu St.Lawrence rzeki całej od stolicy.

W swojej autobiografii, opublikowanej w 2008 roku , Marois wspomina „głęboką intuicję” swoich rodziców i żal swojego ojca, który, chociaż ukończył dopiero czwarty rok, zawsze nalegał, aby jego dzieci miały dostęp do edukacji na wysokim poziomie, nawet jeśli oznacza to ofiary. Jego trzej bracia, Denis, Robert i Marc, a także siostra Jeannine uzyskali stopnie uniwersyteckie.

Chociaż jego rodzice byli nacjonalistami i katolikami, jego rodzice mieli niewielkie zaangażowanie polityczne. Wysiłki matki, aby wszczepić rodzinne odmawianie różańca, trwały zwykle tylko dwa lub trzy dni. Jego ojciec, zainteresowany bieżącymi sprawami i sympatyzujący z tezami Kredytu Społecznego i National Union , kupił swój pierwszy telewizor na początku lat pięćdziesiątych, będąc prenumeratorem dziennika L'Action Catholique .

Ukończyła szkołę podstawową w sąsiedniej wiosce Saint-Rédempteur , gdzie wyróżniała się francuskim, historią i geografią. Rozwija również zamiłowanie do czytania, pobudzone wieloma książkami, które otrzymuje w nagrodę za dobre wyniki. W 1961 roku została przyjęta do Jesus-Marie College w Sillery , prywatnej placówki uczęszczanej przez dzieci z niższej klasy średniej Quebecu, gdzie uczęszcza na kurs klasyczny . Opisuje ten epizod jako „szok kulturowy”, który z pewnością zaznaczy jej myślenie i wybory na przyszłość.

Marois zdaje sobie sprawę ze swojego statusu społecznego na studiach, a także w zamożnych domach Sillery, gdzie czasami towarzyszy matce, która sprząta w rezydencjach, aby opłacić studia. Wyróżnia się jednak swoim pozaszkolnym zaangażowaniem i zostaje przewodniczącą swojego stowarzyszenia studenckiego oraz dobrymi wynikami, z wyjątkiem dwóch niepowodzeń z języka angielskiego i łaciny, co chwilowo stawia pod znakiem zapytania kontynuację studiów.

Studia

W 1968 roku rozpoczęła studia magisterskie w zakresie pracy socjalnej na Université Laval . W tym czasie Marois był bardziej zainteresowany stanem najbardziej pokrzywdzonych i międzynarodowych problemów, nie interweniując jednak w innych palących kwestiach, takich jak debata językowa i kwestia narodowa. W szczególności brała udział w realizacji studium warunków mieszkaniowych w dolnym mieście Quebec i manifestowała przeciwko wojnie w Wietnamie .

W następnym roku wyszła za mąż za Claude'a Blancheta , młodego mężczyznę z sąsiedniej wioski, do którego uczęszczała od czasów studiów. Pomimo różnic, Blanchet jest przedsiębiorcą, który swoją pierwszą stację benzynową nabył w wieku 17 lat, a podczas studiów na kierunku administracja biznesowa młoda para kładzie podwaliny pod związek, który wciąż trwa 50 lat i późno.

W Wrzesień 1970, odbyła staż w zakładzie pracy w Hull , gdzie uczestniczyła w odbudowie regionalnej sekcji Association coopérative d'économie familial (ACEF) de l'Outaouais - organizacji zajmującej się ochroną konsumentów - a jej mąż jest zatrudniony przez Campeau Corporation, firma deweloperska niedawno przejęta przez Power Corporation . W tym czasie regionem wstrząsnęła ekspansja federalnych usług publicznych i budowa kompleksów administracyjnych po stronie Outaouais po stronie Quebecu, „bez uwzględnienia potrzeb i warunków mieszkaniowych ludności” .

Ten staż, który podjęła w okresie kryzysu październikowego i jej powrót do regionu po uzyskaniu dyplomu wiosną 1971 roku, naznaczyły parę: „Przybyłem do Outaouais we mnie, identyfikując się jako francuski Kanadyjczyk. Zostawiłbym go, identyfikując się na zawsze jako Quebecer. "

Start przewoźnika

Para Le Marois-Blanchet osiedliła się w Montrealu, a M me Marois zapisała się do School of Business Studies na Uniwersytecie w Montrealu , gdzie w 1976 roku uzyskała tytuł Master of Business Administration (MBA). Wkrótce bojownik pierwszych dni Parti Québécois, została attaché prasowym Jacquesa Parizeau , swojego byłego profesora, w 1978 r. Opuściła to stanowisko po sześciu miesiącach, wMarzec 1979biorąc pod uwagę, że „nie był przyzwyczajony do szczytu swego talentu”, zwierzyła się później biografowi Jacquesa Parizeau, Pierre'owi Duchesne'owi . Następnie została szefową sztabu Ministra ds. Statusu Kobiet Lise Payette wListopad 1979. Biograf René Lévesque, Pierre Godin, twierdzi, że Pauline Marois wahała się przed przyjęciem tego stanowiska, ponieważ nie czuła się szczególnie feministką . „Ze mną staniesz się” , odpowiedział minister Payette.

Pierwsza kariera polityczna

Minister René Lévesque (1981-1985)

Pauline Marois w siódmym miesiącu ciąży waha się, czy zaangażować się w aktywną politykę. W końcu została przekonana przez męża i René Lévesque i startowała w wyborach w jeździectwie La Peltrie w regionie Quebec . Została wybrana wygodną większością 5337 głosów w stosunku do swojego liberalnego przeciwnika 13 kwietnia 1981 roku . Urodziła drugie dziecko 11 dni później24 kwietnia.

Natychmiast wstąpiła do Rady Ministrów , najpierw jako odpowiedzialna za status kobiet,30 kwietnia 1981 w 29 listopada 1983i przez cztery miesiące w 1985 roku . Następnie awansowała na wiceprezes Conseil du trésor, on09 września 1982, a następnie został ministrem ds. siły roboczej i zabezpieczenia dochodów podczas rekonstrukcji Listopad 1983.

Pauline Marois odegrała niewielką rolę w głównych manewrach, które wstrząsnęły Radą Ministrów René Lévesque jesienią 1984 r., Po wyborze Briana Mulroneya na stanowisko premiera Kanady. Na wniosek Pierre'a Marca Johnsona , który stoi na czele tak zwanej frakcji „kangurów” - sprzyjającej dostosowaniu się do nowego konserwatywnego rządu - stanęła po stronie bardziej ortodoksyjnych ministrów - „karibu” - którzy sprzeciwiali się podejściu narodowej afirmacji i wytyczne programu PQ.

Podpisuje 09 listopada 1984The „List z Dwunastu” , w którym połowa ministrów rządu Lévesque sprzeciwiać się premiera „  fair ryzyka  ” strategię i popytu, że suwerenność znajdować się w centrum kampanii wyborczej na następny rok. Jednak nie dołącza do siedmiu innych sygnatariuszy, którzy zrezygnują pod koniec miesiąca.

Po odejściu René Lévesque w 1985 r. Kandydowała na przywództwo Parti Québécois , pomimo niekorzystnego sondażu. Po kampanii, w której promuje pełne zatrudnienie i suwerenność, zajęła drugie miejsce, za Pierre'em Marcem Johnsonem , z 19,7% głosów, ale stwierdziła, że ​​jest zadowolona i gotowa do dalszego zaangażowania.

Przejście w opozycji (1985-1994)

Pokonana w La Peltrie , podczas wyborów parlamentarnych w Quebecu w 1985 roku, nadal zasiadała w krajowym rządzie Parti Quebecois, aktywując się w organizacjach feministycznych. Jest skarbnikiem Fédération des femmes du Québec oraz konsultantem Elizabeth Fry Society , grupy pomagającej więźniom i byłym więźniom.

Podobnie jak Jean Garon , Bernard Landry i Louise Harel , Pauline Marois nie pochwala strategii „narodowej afirmacji” i ideologicznej reorientacji, której bronił Pierre Marc Johnson . Zauważając, że PQ „musi przedefiniować swój lewy pas” , tymczasowo wycofuje się z przywództwa partii pod koniec kongresuCzerwiec 1987, aby uczyć na Uniwersytecie Quebecu w Hull .

Pomimo pewnej krytyki skierowanej pod adresem Jacquesa Parizeau, przyjęła ofertę nowego suwerennego siłacza i została doradcą programu PQ wLuty 1988. Jest w wyborach uzupełniających w okręgu Anjou na20 czerwca 1988, ale poniósł porażkę 1147 głosami.

Wszechstronny minister (1994-2003)

Powróciła do Zgromadzenia Narodowego jako deputowana do Taillon w 1989 r. I została ponownie wybrana w 1994 , 1998 i 2003 r .

Wracając do władzy po wyborach parlamentarnych w 1994 r., Premier Jacques Parizeau powierzył mu zarówno sprawy społeczne - Ministerstwo Rodziny - i gospodarcze - Radę Skarbu, a nazajutrz po referendum w 1995 r . Ministerstwo finansów.

W tym okresie piastowała nie mniej niż 10 stanowisk ministerialnych (jeśli dwukrotnie policzyć Finanse):

Między innymi urodziła ośrodki wczesnego dzieciństwa , przewodziła przekształceniu sieci katolickich i protestanckich szkół wyznaniowych w języku angielskim i francuskim - przepis pochodzący z brytyjskiej ustawy o Ameryce Północnej z 1867 r. - w dwie sieci rad szkolnych zorganizowanych na podstawy językowe i założenie przedszkola dziennego.

W 2001 roku , po odejściu Luciena Boucharda , ówczesnego premiera Quebecu , Bernard Landry nie tracił czasu i zebrał całe poparcie. Został koronowany na przywódcę partii, a następnie na premiera. Pauline Marois po raz drugi traci szansę. Bernard Landry mianował ją ministrem finansów i wicepremierem, którą piastowała aż do klęski Parti Québécois w 2003 roku .

Aż do przerwy jako pełnoetatowy polityk pełniła funkcję oficjalnego rzecznika opozycji ds. Stosunków międzynarodowych po rekonstrukcji gabinetu cieni Parti Québécois.

2005 PQ wyścig liderów

W 2004 roku , starając się sprowokować los, Pauline Marois otwarcie poprosiła o odejście Bernarda Landry, ówczesnego przywódcy Parti Québécois. W 2005 roku ten ostatni zrezygnował po uzyskaniu wotum zaufania, w którym uzyskał 76,2% poparcia. Po tej rezygnacji rozpoczęła oficjalnie i niezwłocznie wyścig o przywództwo Parti Québécois wCzerwiec 2005. Otrzymała wsparcie Josepha Facala , Jonathana Valois , Maki Kotto i Marie Malavoy oraz około dwudziestu członków swojej partii i Bloc Québécois , suwerennej partii obozującej w Ottawie.

W przypadku zwycięstwa obiecała przeprowadzić referendum w ciągu sześciu miesięcy do roku po wyborze rządu PQ, pod warunkiem, że wygra :

„To ogromne zadanie, które musimy wykonać razem, aby przygotować Quebec do uzyskania suwerenności, zwłaszcza aby odnieść sukces i wygrać referendum. Nie chodzi o zorganizowanie referendum o dowolnej porze jutro, ale o zwycięstwo. "

Otrzymuje duże wsparcie poza Parti Québécois, np. Byłego przewodniczącego Fédération des infirmières du Québec, Jennie Skeene, byłej prezes CEQ , Lorraine Pagé , pisarki Hélène. Pedneault i byłego prezesa CEQ . Komitet Wykonawczy miasta Montreal, Léa Cousineau.

Tydzień przed wyborami otrzymała wsparcie kandydata Pierre'a Dubuca w wyścigu. W dniu 10 listopada , Gilbert Paquette zrezygnował z wyścigu i poprosił swoich zwolenników do głosowania na Pauline Marois.

Plik 15 listopada 2005, W końcu przegrał wybory z 30,56%, to znaczy 2 nd  pozycję, z 32,166 głosów, natomiast André Boisclair został wybrany większością 53,68%. Jej marzenie o zostaniu premierem Quebecu - i pierwszą kobietą, która nim zostanie - po raz kolejny wymyka się jej z oczu. Akceptuje jasny werdykt i gromadzi się wokół nowego przywódcy. Nadal jest zadowolona z kampanii wyborczej, ale przyznaje, że jest jej trochę przykro.

Plik 20 marca 2006Pauline Marois bez goryczy ogłasza, że ​​odchodzi z aktywnego życia politycznego. To pospieszne odejście spowodowało pewne zdziwienie, ponieważ właśnie przyjęła stanowisko krytyka ds. Stosunków międzynarodowych. Jednak od stycznia krążyły plotki, że prawdopodobnie nastąpi rychłe odejście tenoru. Nie bez trudności przeszła na emeryturę po ponad 25 latach życia publicznego i politycznego. Jednak w przemówieniu rezygnacyjnym wyznała, że „serca już nie ma” . Oto wywiad przeprowadzony w 2006 roku przez radio publiczne.

Lider Parti Québécois (2007-2014)

Wyścig liderów PQ 2007

Po rezygnacji André Boisclaira , The8 maja 2007, Pauline Marois postanawia wystartować w możliwym wyścigu o przywództwo Parti Québécois ,11 maja 2007. To jego trzecia próba zostania liderem tej partii.

Plik 13 maja 2007, Pauline Marois oficjalnie ogłosiła swoją kandydaturę osiemnaście miesięcy po jej porażce w wyścigu przywódców Parti Québécois w 2005 roku . Chce odłożyć projekt referendum i zmienić swoje podejście do przyszłego kraju. Chce zmienić cały program Parti Québécois, aby dostosować go do życzeń Quebeckers.

Pauline Marois jest jedyną osobą oficjalnie rywalizującą o sukcesję André Boisclaira. Jego jedyny potencjalny rywal, Gilles Duceppe , przywódca Bloku Québécois, wycofał się dzień po ogłoszeniu swojej kandydatury, prawdopodobnie przekonany o szkodliwych konsekwencjach takiej konfrontacji dla suwerennego ruchu i być może dostrzegając również brak wystarczającego poparcia. Rzeczywiście, Pauline Marois cieszy się bardzo dużą liczbą zwolenników od pierwszego dnia ogłoszenia jej kandydatury, zarówno w ruchu PQ, jak iw populacji (według pierwszych sondaży).

Otrzymuje wsparcie klubu politycznego SPQ-Libre . Zbiera też prawie wszystkich członków Parti Québécois. Następnie oświadcza, że ​​popiera zawieszenie czesnego .

Plik 14 maja 2007Pauline Marois uczestniczy w kolacji zbierania funduszy Bloc Québécois w Montrealu , a Gilles Duceppe korzysta z okazji, aby zapewnić go o swoim bezwarunkowym wsparciu.

Oficjalnie zostaje liderem Parti Québécois, pod koniec okresu nominacji 26 czerwcabędąc jedyną osobą, która złożyła wymagane podpisy.

Wracając do Zgromadzenia Narodowego

Plik 13 sierpnia 2007, Rosaire Bertrand , z Partii Québécu, rezygnuje z MP do jazdy z Charlevoix na wschodnich krawędzi większego obszaru Capitale-Nationale . Perspektywa wyborów uzupełniających jest dla Pauline Marois szansą na wejście do Zgromadzenia Narodowego . W dniu rezygnacji Rosaire Bertrand Pauline Marois ogłasza, że ​​jest kandydatem w wyborach 24 września 2007 roku .

W wrzesień 2007na dwa dni przed sondażem wybuchła kontrowersja, gdy dziennikarz dziennika The Gazette ujawnił, że Pauline Marois i jej małżonka posiadali rezydencję położoną na dawnych gruntach rolnych, aż do ich zakończenia w 1991 r. , a na wywłaszczonych gruntach publicznych w 1978 r. na przedłużenie autostrady 440 .

Plik 24 września 2007W dniu wyborów Pauline Marois została wybrana z 59,16% głosów, stając się posłem do parlamentu z ramienia Charlevoix . Jego główny przeciwnik, ADQ Conrad Harvey, zdobył 37,04% głosów. Następuje zaprzysiężenie Pauline Marois11 października 2007.

Lider oficjalnej opozycji (2008-2012)

Plik 13 stycznia 2009, Staje się Pauline Marois, po wyborach generalnych 8 grudnia 2008, lider oficjalnej opozycji w Zgromadzeniu Narodowym . Przewodzi największej oficjalnej opozycji w historii Quebecu pod względem liczby mandatów, składającej się z 51 wybranych członków.

Plik 16 kwietnia 2011Podczas XVI -go Kongresu Narodowego Parti québécois, Pauline Marois dostaje więcej niż 93.08% zatwierdzeń w głosowaniu ufności delegaci wspierać nieco silniejsze niż uzyskane w przeszłości przez Jacques Parizeau i Lucien Bouchard .

Premier of Quebec (2012-2014)

Kampania wyborcza 2012

W tej drugiej kampanii jako przywódca Parti Québécois Marois decyduje się wykorzystać swoją przewagę w sondażach i „lichwę i korupcję” liberalnego rządu Jeana Charesta, który rządzi od 2003 r., Aby ubiegać się o głosy. Kampania PQ skupiała się na trzech głównych tematach: „Zapewniać siebie, wzbogacać się, pomagać sobie nawzajem”. Głównym hasłem, które wybrała ona i jej partia, było „Nasz wybór”. Jednak partia nie obiecała referendum w sprawie suwerenności Quebecu, woląc poczekać, aż na pewno będzie mieć większość Quebeców w swoim projekcie niepodległościowym.

Plik 4 września 2012zwycięstwo Parti Québécois w wyborach powszechnych daje jej dostęp do szefa rządu mniejszościowego. Zostaje pierwszą kobietą premier w historii Quebecu. Została wybrana z 40,65% głosów, wyprzedzając liberalną kandydatkę Claire Rémillard.

Atak z 4 września 2012 r

Plik 4 września 2012podczas gdy Pauline Marois wygłasza przemówienie w sali koncertowej Metropolis, aby uczcić zwycięstwo Parti Québécois w wyborach powszechnych, wygląda na to, że strzelec próbuje wejść tylnymi drzwiami, podczas gdy dwóch palaczy pojawia się w ramach wspomnianych drzwi utrudniające jej przejście. Strzela i zabija 48-letniego Denisa Blanchette, technika Metropolis i poważnie rani inną osobę, Dave Courage. Nazywa się Richard Henry Bain, mówiący po angielsku mieszkający w Mont-Tremblant , który przeprowadził swój atak za pomocą karabinu półautomatycznego i pistoletu. Wydaje się, że jego priorytetowym celem był nowy premier. Jego broń zacięła się, uniemożliwiając zabójcy wystrzelenie wszystkich pocisków. Według informacji z Sûreté du Québec (SQ) broń została legalnie zarejestrowana. Tuż przed atakiem za Metropolis doszło do podpalenia, które zostało opanowane.

Po wystrzałach usłyszanych przy wejściu artystów dwóch ochroniarzy z Sûreté du Québec wciągnęło Pauline Marois za kulisy Metropolii, przerywając jej przemówienie, które było transmitowane na żywo w telewizji. Nowo wybrana premier wróciła po kilku minutach, aby dokończyć przemówienie i poprosić kibiców o spokojne opuszczenie sali.

Podczas swojego aresztowania Richard Bain wywołał wielkie poruszenie krzycząc przed kamerami i zawsze na żywo: „Anglicy przybyli” lub „Anglicy się budzą”.

Plik 10 września 2012 Odbył się cywilny pogrzeb Denisa Blanchette, w którym uczestniczyła Pauline Marois i kilka innych polityków.

Szef rządu

Pauline Marois, wybrana na szefa rządu mniejszościowego w wyborach powszechnych w Quebecu w 2012 roku , potrzebuje dwóch tygodni na utworzenie rady ministrów . Od pierwszego posiedzenia gabinetu nowy rząd pokazał swoje barwy, odwołując kilka działań ustępującego rządu liberalnego  : zawieszenie większości artykułów Bill 78 , anulowanie pożyczki w kopalni azbestu Jeffrey w azbestie i obniżenie wartości energii jądrowej Gentilly-2 roślina .

Pauline Marois zwołuje Zgromadzenie Narodowe w następnym miesiącu, aby przyjąć ustawy o udzielaniu zamówień publicznych i reformie finansowania partii politycznych. Pierwszy budżet jego Ministra Finansów i Gospodarki , Nicolas Marceau, został złożony w listopadzie. Obejmuje złagodzenie podatku zdrowotnego, aby był bardziej progresywny, zmniejszenie planowanego zwiększenia zasobów dziedzictwa Hydro-Québec oraz powrót do zbilansowanego budżetu od roku budżetowego 2013–2014. Mimo protestów partii opozycyjnych budżet został przyjęty niewielką większością głosów. Wśród głównych skutecznych środków wprowadzonych przez rząd Pauline Marois można wymienić:

Plik 2 września 2013TVA Network wyemitowała dokument o nazwie La Première . Film opowiada o pierwszej kobiecie wybranej na premiera Quebecu , nocy wyborczej Parti Québécois i zamachu bombowym w Metropolis , z których wszystkie miały miejsce4 września 2012. Pokazuje też część pracy premiera.

Kilku analityków ze sceny politycznej Quebecu szacuje, że mniejszościowy rząd Parti Quebecois przeszedł przez dwa główne etapy. Po trudnym pierwszym roku, naznaczonym pewną niekonsekwencją w działaniach rządu, co zwiększyło poziom niezadowolenia z nich, zauważyli poprawę percepcji elektoratu od połowy 2013 r. L Zdecydowane działanie premiera Marois w następnych dniach wypadek szyna Lac-Megantic , wlipiec 2013oznacza początek zmiany ukierunkowania działań rządu.

Politolog Jean-Herman Guay zauważa, że ​​tej zmianie podejścia towarzyszy przesunięcie w kierunku centrum politycznego spektrum, naznaczone dwoma budżetami zdominowanymi przez ścisłą kontrolę wydatków i pewne podwyżki cen. Przejęcie rządu PQ ujawniło się również jesienią 2013 roku debatą nad kartą sekularyzmu , w której stanowisko partii rządzącej pozwoliło odzyskać kontrolę nad grą polityczną: „opanowało CAQ, który proponuje kompromis stanowisko i zdestabilizowało PLQ, wyraźnie źle przygotowaną do takiej energicznej debaty ”, ocenia w tekście opublikowanym na początku kampanii wyborczej dziennikarz polityczny Alec Castonguay.

Wybory 2014

Parti Québécois, ostatecznie pokonani w wyborach parlamentarnych 7 kwietnia 2014 r. , Stali się oficjalną opozycją przeciwko rządowi Philippe'a Couillarda . Pobita w jeździe na Charlevoix - Côte-de-Beaupré przez kandydatkę Partii Liberalnej, Caroline Simard , która startowała po raz pierwszy, Pauline Marois zrezygnowała z funkcji przywódczyni Parti Québécois wieczorem po wyborach.

W dniu dzisiejszym złożyła rezygnację ze stanowiska premiera i swojego rządu wicegubernatorowi 23 kwietnia 2014.

Archiwa Pauline Marois (P978) są przechowywane w centrum BAnQ Vieux-Montréal Bibliothèque et Archives nationales du Québec .

Honorowe wyróżnienia

Zamówienia, medale i nagrody

Doktoraty honorowe

Uwagi i odniesienia

  1. Wymowa w języku francuskim z Quebecu transkrybowana zgodnie ze standardem API .
  2. Status kobiet; Bezpieczeństwo pracy i dochodów; Zwrócony; Edukacja; Rodzina i dzieciństwo; Opieka zdrowotna i opieka społeczna; Finanse (dwukrotnie, w tym fuzja z Économie & Recherche); Badania, nauka i technologia; Przemysł i handel. Do tego dochodzą 4 stanowiska wice-skarbnika, skarbnika, wicepremiera i premiera. Następnie mówimy o 14 lub 13 stanowiskach ministerialnych, w zależności od tego, czy finanse są liczone dwukrotnie, czy nie.
  3. Daniel Beland i Andre Lecours "  Nacjonalizm i pozostawić w Quebecu  ", Globe International Journal of Quebec badań , vol.  14, n o  1,2011, s.  37–52 ( DOI  10,7202 / 1005985ar ).
  4. François-Pierre Gingras , „  Ideologia niepodległościowa w Quebecu: od zapotrzebowania narodowego do projektu społecznego  ”, Cahiers internationales de sociologie , vol.  59,lipiec - grudzień 1975, s.  273–284 ( JSTOR  40689738 ).
  5. (w) Maurice Pinard i Richard Hamilton , „  Parti Québécois Comes to Power: An Analysis of the 1976 Quebec Election  ” , Canadian Journal of Political Science , vol.  11 N O  4,Grudzień 1978, s.  767 ( JSTOR  3231031 ) :

    „  Podobnie jak w wielu innych ruchach nacjonalistycznych działających obecnie na świecie, PQ łączy swoje radykalne nacjonalistyczne i nowoczesne orientacje demokratyczne z socjaldemokratycznymi. Te ostatnie znalazły również odzwierciedlenie w jej wsparciu.  "

    .
  6. William D. Coleman , „  Rethinking Social Democracy: The PQ's Project for Society  ”, Constitutional Forum , vol.  6, n kość  1-41994, s.  1–5 ( czyt. Online , przeglądano 30 grudnia 2013 r. )
  7. Parti Québécois, „  Historia  ” ,2013(dostęp 30 grudnia 2013 ) .
  8. „  Wybory parlamentarne w Quebecu 7 kwietnia  ”, Le Devoir , Montreal,6 marca 2014 r( czytaj online ).
  9. Marois 2008 , s.  11-13.
  10. Marois 2008 , s.  13.
  11. Marois 2008 , s.  15.
  12. Marois 2008 , s.  16.
  13. „Kobiety w polityce” , wywiad dla serii 50 lat rozwoju kobiet w mediach Savoir , Eureka! Produkcje , 10 minut, 2020.
  14. Marois 2008 , s.  23.
  15. Marois 2008 , s.  24.
  16. Marois 2008 , s.  26.
  17. Marois 2008 , s.  26-27.
  18. Marois 2008 , s.  28.
  19. Duchesne 2002 , str.  160-161.
  20. Godin 2001 , s.  530-531.
  21. Godin 2005 , s.  117.
  22. Chief Electoral Officer of Quebec, „  General Elections. 1981, kwiecień 13  ” (ostatnia wizyta 19 lipca 2007 ) .
  23. Katia Gagnon , „  Pauline w pięć razy  ”, La Presse ,19 maja 2007, A2.
  24. Zgromadzenie Narodowe Quebecu, „  Pauline Marois  ” ,2007(dostęp 19 lipca 2007 ) .
  25. Godin 2005 , s.  377-381.
  26. Duchesne 2002 , str.  493-502.
  27. Ankieter Parti Quebecois Michel Lepage zapytał aktywistów PQ o ich preferencje w czerwcu 1985 roku. Pierre Marc Johnson zajął pierwsze miejsce z 67% poparcia, a następnie Bernard Landry z 14%. Pauline Marois zajęła trzecie miejsce z zaledwie 4,2% poparcia. ( Godin 2005 , s.  494).
  28. Godin 2005 , s.  495.
  29. „  Leadership race of the Parti Québécois  ” , na QuébecPolitique.com (dostęp 22 lipca 2007 )
  30. Duchesne 2004 , str.  47.
  31. Duchesne 2004 , s.  84-86.
  32. Chief Electoral Officer of Quebec. Wybory uzupełniające. 1988, 20 czerwca (Anjou, Roberval) . Odwiedzono stronę 20 lipca 2007 r.
  33. Raymond Bréard , „  Madam's backstage games  ”, La Presse ,31 maja 2007, A22
  34. Radio-Canada, „  Bernard Landry rezygnuje z życia politycznego  ”, Radio-Canada Nouvelles ,5 czerwca 2005( czytaj online , sprawdzono 10 września 2012 r. )
  35. Radio-Canada, „  Referendum: Pauline Marois wyjaśnia swoje stanowisko  ”, Radio-Canada Nouvelles ,9 września 2005( czytaj online , sprawdzono 12 marca 2007 )
  36. Robert Dutrisac i Hélène Buzzetti , „  Bitwa gigantów: Marois-Duceppe  ”, Le Devoir ,12-13 05 2007( czytaj online ).
  37. Kathleen Lévesque , „  L'Électrochoc Pauline Marois  ”, Le Devoir ,14 maja 2007( czytaj online ).
  38. Alexandre Shields , „  Członkowie Bloc zamykają szeregi za Gillesem Duceppe  ”, Le Devoir ,14 maja 2007( czytaj online ).
  39. Michel David , „  Like a phoenix  ”, Le Devoir ,14 maja 2007( czytaj online ).
  40. Michel Corbeil , „  SPQ-Libre stoi za nowym kandydatem  ”, Le Soleil ,13 maja 2007( czytaj online ).
  41. Pednault, Steven, „Le PQ otwiera drzwi do odwilży”, L'Express, 18 marca 2008 r., Konsultacje internetowe z 10 maja 2012 r.
  42. Radio-Kanada. „Pauline Marois: to oficjalne” . 26 czerwca 2007.
  43. Paul Roy , „  Pauline Marois jest szefem PQ  ”, La Presse ,27 czerwca 2007( czytaj online ).
  44. Antoine Robitaille , „  Pauline Marois zaprezentuje się w Charlevoix  ”, Le Devoir ,13 sierpnia 2007( podsumowanie ).
  45. (w) William Marsden , „  How Was Estate built it public, farm lands  ” , The Gazette ,22 września 2007( czytaj online ).
  46. Zobacz także wybory uzupełniające w Quebecu w 2007 roku .
  47. Simon Boivin , „  Marois wygrywa zakład  ”, Le Soleil ,24 września 2007( czytaj online ).
  48. Sylvain Desmeules , „  Wybory w Charlevoix: ukoronowanie chwały bez przelewu  ”, Le Soleil ,25 września 2007( czytaj online ).
  49. Norman Delisle i Canadian Press , „  Marois przysięgły  ”, La Presse ,11 października 2007( czytaj online ).
  50. Antoine Robitaille , „  Silne wotum zaufania dla Pauline Marois  ”, Le Devoir ,16 kwietnia 2011( czytaj online )
  51. Brian Myles , „  SPVM i SQ badają atak  ”, Le Devoir , Montreal,6 września 2012( czytaj online )
  52. Alec Castonguay , "  Dziewięć żywotów Pauline Marois  ", L'Actualité ,7 marca 2014 r( czytaj online , sprawdzono 8 marca 2014 r. )
  53. „  Pauline Marois Fund (P978) - National Library and Archives of Quebec (BAnQ).  » , On Pistard - National Library and Archives of Quebec. (dostęp 8 stycznia 2018 )
  54. „  Pauline Marois - National Assembly of Quebec  ” , na www.assnat.qc.ca (dostęp 3 lutego 2021 )
  55. TUTAJ Ottawa-Gatineau, "  Honorowy doktorat UQO: wdzięczna Pauline Marois  ", Radio-Kanada ,16 listopada 2019 r( czytaj online , sprawdzono 18 listopada 2019 r. )

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne