| Narodziny |
17 kwietnia 1960 Paryż , Francja |
|---|---|
| Narodowość | Francuski |
| Zawód | Dyrektor |
| Wybitne filmy |
Małe układy ze zmarłymi , Lady Chatterley Bird People |
Pascale Ferran to francuska reżyserka, urodzona dnia17 kwietnia 1960 w Paryżu.
Jest najmłodszym Jacquesem Ferranem , znanym dziennikarzem sportowym (współtwórca m.in. Pucharu Europy Mistrzów Klubowych Europy i Złotej Piłki Piłki Nożnej) oraz siostrą francuskiej aktorki Catherine Ferran .
Po pierwszej nieudanej próbie Pascale Ferran dołączyła do IDHEC , przodka La Fémis , w 1980 roku, gdzie poznała Arnauda Desplechina , Érica Rochanta i Pierre'a Trividica . Ukończyła szkołę w 1983 roku .
Od 1983 do 1990 roku , albo ona regularnie pracował jako asystent telewizyjnego lub jako współscenarzysta. Do kina, z Jean-Pierre Limosin , Philippe Venaultem lub Arnaudem Desplechinem lub do kreacji wideo Pierre'a Trividica.
Zdobyła wiele międzynarodowych nagród za jej ostatniego filmu krótkometrażowego, Le Baiser , w 1990 roku .
W 1994 roku jego pierwszy film fabularny „ Małe aranżacje ze zmarłymi” zdobył uznanie krytyków, otrzymał nagrodę Camera d'Or na festiwalu w Cannes i odniósł nieoczekiwany publiczny sukces.
W 1995 roku napisała wraz z Anne-Louise Trividic film dla młodych aktorów studenckich w Teatrze Narodowym w Strasburgu , który nakręciła z nimi wiosną. Arte Fiction finansuje film, który będzie nosił tytuł: Wiek możliwości . Pierwsza transmisja w Arte wMaj 1996film trafia do kin następnego dnia po zdobyciu Wielkiej Nagrody Jury na Festiwalu Entrevues oraz Nagrody Fipresciego na Festiwalu Filmowym w Wenecji . Następnie otrzymuje dwie 7 d'Or , tytuł najlepszego filmu telewizyjnego i najlepszego reżysera.
W 1999 roku powierzono mu produkcji francuskiej dubbingu z Stanleya Kubricka Oczy szeroko zamknięte , tuż po śmierci reżysera.
W 2000 roku nakręciła na Florydzie film dokumentalny Quatre jours à Ocoee o sesjach nagraniowych płyty jazzowej z Samem Riversem (na saksofonie) i Tonym Hymasem (na fortepianie). Płyta Winter Garden została wyprodukowana przez Jeana Rocharda dla NATO.
W 2003 roku, na dwa miesiące przed rozpoczęciem zdjęć i po miesiącach przygotowań, musiała zrezygnować z reżyserowania filmu fabularnego Paratonnerre (współczesnej fantastycznej opowieści napisanej z Pierrem Trividicem) z powodu braku środków finansowych, zwłaszcza z darmowego -transmisje telewizyjne.
Jego trzeci film fabularny, Lady Chatterley , jest adaptacją Lady Chatterley and the Woodman , drugiej wersji słynnej powieści DH Lawrence'a : The Lover of Lady Chatterley (która jest trzecią wersją, uznaną przez autora za ostateczną). Z samego filmu powstają dwie różne wersje. Wersja dla kina trwająca 2 h 47 i druga, w dwóch częściach po 1 h 45 i 1 h 40, dla Arte , nadawana na22 czerwca 2007, która z tej okazji zdobywa najlepszą publiczność roku. Film trafia do kin1 st listopad 2006. Został nagrodzony nagrodą Louis-Delluc , a następnie przez słuchaczy Le Masque et la Plume we France Inter . W lutym 2007 roku zdobył pięć Cezarów : dla najlepszej aktorki dla Marina Hands za najlepszą adaptację i najlepszy film; a także dwóch technicznych Cezarów: najlepszy obraz dla Juliena Hirscha i najlepsze kostiumy dla Marie-Claude Atlot. W maju 2007 roku Marina Hands zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu filmowym TriBeCa w Nowym Jorku. Film ma ważną międzynarodową karierę i jest sprzedawany w ponad 25 krajach.
W maju 2007 roku przewodniczyła jury konkursu Un Certain Regard na Festiwalu Filmowym w Cannes .
W 2014 roku jego film Bird People , z Anaïs Demoustier i Joshem Charlesem , został pokazany w selekcji Un Certain Regard na Festiwalu Filmowym w Cannes oraz na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto. Odniósł wielki sukces krytyczny, nie spotykając się całkowicie z publicznością, w przeciwieństwie do swoich poprzednich filmów.
W 1997 roku, wraz z Arnaudem Desplechinem, zainicjowała Manifest 66 Filmowców, wzywający do obywatelskiego nieposłuszeństwa wobec przepisów Debré, kryminalizujących ludzi, którzy ukrywają nielegalnych cudzoziemców .
W luty 2007podczas ceremonii wręczenia Cezarów opowiada o sytuacji kryzysowej francuskiego kina autorskiego. Kontrastując jednocześnie z tradycyjnymi i często kojącymi wypowiedziami podziękowania lub z niezręcznością przerywników zapraszanych do wypowiadania się podczas tego rodzaju wieczorów, przez ponad pięć minut zastanawia się nad niepewnością przerywników programu, systemu finansowania kina francuskiego (i jego następstwem: zagrożenie dla tzw. filmów „klasy średniej”, tych autorskich filmów z pośrednim budżetem, ani bardzo bogatych, ani bardzo biednych), a także relacji między publicznością, twórcami i decydentów. Przemówienie, ze względu na swą delikatną śmiałość i walory pedagogiczne, zostanie w ciągu następnych dni w całości omówione przez liczne gazety ( Le Monde , Les Cahiers du cinema , Liberation , Studio Magazine , Les Inrockuptibles ), aż stanie się „wezwaniem24 lutego ”. Tygodnik Marianne postrzega to jako „ wzór powściągliwości wychowawczej. Ani diatryby, ani lekcji moralnej, alarmuje bez oskarżania. Napełniony „może”, „trochę”, jego słowa w rzeczywistości skierowały się w nieubłagany sposób na niebezpieczną ścieżkę kultury w kierunku wyłącznie masowego wypoczynku ” .
W następstwie swojego przemówienia w Cezarach stworzyła Club des 13 z reżyserami Claudem Millerem i Jacquesem Audiardem , producentami Denisem Freydem i Patrickiem Sobelmanem , dystrybutorem Fabienne Vonier , a także scenarzystą, niezależnymi operatorami teatralnymi i eksporterem filmów za granicę. Twórca filmu podkreśla, że „wszyscy się nie znali i mieli dobre powody, by się nie dogadywać, ponieważ stosunki między sektorami, w tym w kinie niezależnym, uległy napięciu” . Nie przeszkadza to jednak grupie spotykać się (na zasadzie dobrowolności) kilka razy w miesiącu i przez ponad rok przy CNC w celu identyfikacji, konfrontacji i próby rozwiązania problemów napotkanych przez całe życie. film, od napisania do dystrybucji kinowej we Francji lub za granicą. W wyniku tej pracy powstał 190-stronicowy raport zatytułowany „Środowisko nie jest już pomostem, ale usterką”, w którym zwrócono uwagę na problemy finansowe filmów średniobudżetowych. Raport przekazano Véronique Cayla , ówczesnej dyrektor CNC , oraz Christine Albanel , minister kultury. Minister Kultury zleca CNC szybkie zaangażowanie się w negocjacje międzybranżowe w oparciu o propozycje Club des 13 on Production. Doprowadziło to do szeregu korzystnych dla kina autorskiego reform, w szczególności Funduszu Automatycznego Wspierania Produkcji, zarządzanego przez CNC, a także do znacznego wzrostu Zaliczki na Paragonach w kolejnych latach.
Pascale Ferran jest również z inicjatywy LaCinetek, pierwszej platformy VOD poświęconej kinu historycznemu. Było to wynikiem dyskusji z Alainem Roccą , prezesem Univerciné, Cédricem Klapishem i Laurentem Cantetem na temat braku oferty poświęconej klasykom kina na platformach VoD, na których projekt został uruchomiony.listopad 2015.