Rodzaj | Pałac Prezydencki |
---|---|
Część | Kompleks Biały Dom ( w ) |
Styl | Neoklasycyzm |
Architekt | James Hoban |
Budowa | 1792 |
Otwarcie | 1 st listopad 1800 |
Rekonstrukcja | 1949-1952 |
Wysokość | 21 mln |
Właściciel | Rząd Federalny Stanów Zjednoczonych |
Posługiwać się | Oficjalna rezydencja |
Menedżer | Obsługa Parku Narodowego National |
Ojcowieństwo | Narodowy Zabytek Historyczny |
Odwiedzający rocznie | 454 117 (2019) |
Stronie internetowej | www.whitehouse.gov |
Kraj | Stany Zjednoczone |
---|---|
Gmina | Waszyngton |
Adres | 1600 Pennsylvania Ave NW, Waszyngton, DC 20500, Stany Zjednoczone |
Informacje kontaktowe | 38 ° 53 ′ 52 ″ N, 77 ° 02 ′ 11 ″ W |
---|
Biały Dom (w języku angielskim : The White House ) jest oficjalną rezydencją i urząd prezydenta USA . Znajduje się na 1600 Pennsylvania Avenue NW w Waszyngtonie . Pomalowany na biało budynek z piaskowca Aquia Creek , wybudowany w latach 1792-1800, inspirowany jest stylem gruzińskim . Jest miejscem zamieszkania, pracy i przyjmowania wszystkich amerykańskich prezydentów od czasów Johna Adamsa , drugiego prezydenta Stanów Zjednoczonych , który wstąpił do niego w 1800 roku.
Wyrażenie „Biały Dom” jest często używane do określenia, metonimią , administracji prezydenta. Jest symbolem władzy wykonawczej i amerykańskiej władzy politycznej. Jej obecny rezydent Joe Biden , 46 th Prezydent Stanów Zjednoczonych.
Od inauguracji w 1800 r. do 1942 r. rezydencja przeszła wiele modyfikacji: przebudowy po pożarach (1814 i 1929), przebudowy funkcjonalne przez kolejnych prezydentów lub rozbudowy, ze szczególnym uwzględnieniem budowy skrzydła zachodniego w 1901 r. i wschodniego w 1942 r. Od tej daty, jeśli pominiemy modernizację instalacji i budowę niektórych obiektów bezpieczeństwa czy rekreacyjnych (w szczególności basenu, pola golfowego i ogrodów), aspekt Białego Domu prawie się nie zmienia. Jej ślad rośnie z czasem wraz z dodaniem od południa ogrodów zlokalizowanych w dawnej przestrzeni publicznej. Dziś kompleks Białego Domu składa się z Rezydencji Prezydenckiej ( Rezydencja Wykonawcza , historycznego centralnego budynku, w którym mieszka Rodzina Prezydencka i gdzie odbywają się liczne oficjalne przyjęcia i kilka spotkań), Skrzydła Zachodniego (gdzie znajdują się biura Administracji Prezydenta). w tym Gabinet Owalny , Gabinet i Sala Roosevelta ) oraz Skrzydło Wschodnie (gdzie znajduje się biuro Pierwszej Damy i sekretariat społeczny Białego Domu), a także Stary Budynek Biura Wykonawczego , duży budynek położony naprzeciwko West Wing, w którym mieszczą się biura Administracji Prezydenta oraz Biuro Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych . Ośrodek obejmuje również ogród na północy z widokiem na Pennsylvania Avenue i park na południu, w tym South Lawn, na którym ląduje helikopter Presidential Marine One .
Biały Dom i jego ogrody są częścią większej całości, Prezydenta Parku ( Prezydent Parku ), który obejmuje również Lafayette Square na północy, po drugiej stronie Pennsylvania Avenue i Ellipse na południu (dwa otwarte dla publiczności) i są zarządzane przez Narodowy Usługa parkowania .
Po jego inwestyturze w Kwiecień 1789Prezydent George Washington zajmuje dwie rezydencje w Nowym Jorku : rezydencję Samuela Osgooda przy Cherry Street 3 (d'Kwiecień 1789 w Luty 1790) i posiadłość Alexandra Macomba przy 39-41 Broadway (od lutego doSierpień 1790). Prawo federalne pochodzące zlipiec 1790 r, Ustawa o rezydencji , wyznacza miasto Filadelfia jako tymczasową stolicę na okres dziesięciu lat. Okres ten odpowiada czasowi potrzebnemu na budowę nowej stolicy federalnej: Waszyngtonu . Miasto Filadelfia wynajęło następnie rezydencję Roberta Morrisa przy 190 High Street (obecnie 524-30 Market Street), aby stać się oficjalną rezydencją prezydenta Waszyngtona. Mniej więcej w tym samym czasie stan Pensylwania zbudował kilka przecznic dalej pałac prezydencki w nadziei, że Filadelfia zostanie ostatecznie wyznaczona na stałą stolicę federalną. George Washington zajmuje Market Street Hotel wListopad 1790 w Marzec 1797, wprowadzając zmiany, które wpłyną na styl przyszłego Białego Domu. Prezydent Adams również postanawia zająć ten hotel po odmowie przeniesienia się do pałacu prezydenckiego ( ostatecznie zakupionego przez University of Pennsylvania ).
Nowa stolica młodej Republiki znajduje się na ziemi odstąpionej przez stany Virginia i Maryland . Ten ostatni przekazał własność ziemi rządowi federalnemu po osiągnięciu kompromisu z prezydentem Jerzym Waszyngtonem . Kongres polecił komisarzom Dystryktu Kolumbii budowę nowego miasta pod kierownictwem prezydenta. Architekt Białego Domu został wybrany w konkursie, który sprzeciwił się dziewięciu propozycjom, z których jedną anonimowo złożył Thomas Jefferson . Prezydent Waszyngton odwiedził16 lipca 1792 rpodjąć decyzję z urbanistą Pierre Charles L'Enfant . Według zapisów przegląd poszczególnych projektów i wybór finalisty były bardzo krótkie. Wybór padł na projekt Jamesa Hobana , Irlandczyka z Charleston . Większość pozostałych projektów architektonicznych była niezdarna i naiwna. Waszyngton nie był w pełni zadowolony z oryginalnej pracy Hobana, ponieważ uznał, że budynek jest zbyt mały, pozbawiony ozdób i nie nadawał się na głowę państwa. Zgodnie z jego zaleceniami dom został powiększony o prawie 30% i dodano dużą salę recepcyjną, obecną Salę Wschodnią . Konstrukcja tego ostatniego jest prawdopodobnie inspirowana dużą salą recepcyjną w Mount Vernon .
Budynek ma inspirację klasyczną, której źródeł można było szukać bezpośrednio lub pośrednio u rzymskiego architekta Witruwiusza lub Andrei Palladio , włoskiego architekta renesansu, który miał znaczny wpływ na całą zachodnią architekturę. Budynek zaprojektowany przez Hobana jest w dużej mierze inspirowany pierwszymi dwoma piętrami Leinster House , pałacu książęcego w Dublinie, który jest obecnie siedzibą niższej izby irlandzkiego parlamentu . Wiele innych irlandzkich bastików z epoki gruzińskiej zostało wskazanych jako prawdopodobne źródła inspiracji dla łukowatej południowej fasady lub detali wewnętrznych, takich jak antyczne nisze Niebieskiego Pokoju . Chociaż nie ma dokumentu potwierdzającego te wpływy, są one oficjalnie cytowane w przewodniku Białego Domu oraz w publikacjach Stowarzyszenia Historycznego Białego Domu .
Pierwszy oficjalny przewodnik po Białym Domu, opublikowany w 1962 roku, sugeruje związek między planem Hobana dotyczącym południowego portyku a Château de Rastignac , neoklasyczną rezydencją położoną w La Bachellerie w Dordonii . Budynek ten został zbudowany w latach 1812-1817 na podstawie wcześniejszych planów Maison Carrée d'Arlac na przedmieściach Bordeaux (1785-1789). Połączenie między dwoma budynkami zostało zakwestionowane przez fakt, że Hoban nigdy nie odwiedził Francji. Wiadomo jednak, że Thomas Jefferson odwiedził Specjalną Szkołę Architektury w Bordeaux w 1789 roku, gdzie zobaczył szkice Mathurina Salata , architekta Chateau de Rastignac. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych podzielił się swoim odkryciem z Waszyngtonem, Hobanem, Monroe i Benjaminem Henrym Latrobe .
Musimy też pomyśleć o Hôtel de Salm, zbudowanym w latach 1782-1787 w Paryżu przez architekta Pierre'a Rousseau , będącym obecnym Pałacem Legii Honorowej , i który znał Thomas Jefferson, gdy był ambasadorem w Paryżu.
Budowę rozpoczęto od położenia kamienia węgielnego na13 października 1792 r, choć nie było oficjalnej ceremonii. Pamiętnik prowadzonego przez Rzecznika na budowę District of Columbia opowiada, że fundamenty zostały przeprowadzone przez niewolników i The White House Historical Association zauważa, że bliskość dwóch stanów niewolniczych Wirginia i Maryland miał „wpływ na wybór pracowników” w tym następnie słabo zaludniony region i którego urzędnicy budowlani „zwrócili się do Afroamerykanów, niewolników lub wolnych, aby stanowili główną siłę roboczą, która zbudowała Biały Dom, Kapitol i inne budynki rządowe” . Wiele prac w domu wykonywali europejscy imigranci, którzy w większości nie posiadali jeszcze obywatelstwa amerykańskiego. Mury z piaskowca zostały wzniesione przez szkockich imigrantów, podobnie jak płaskorzeźba róży i girlandy wychodzące na północne wejście. Jeśli chodzi o cegły i tynki, to wykonali je irlandzcy i włoscy imigranci.
Początkowa budowa trwała osiem lat i kosztowała 232.371,83 USD (co odpowiadałoby około 2,4 mln USD w 2005 r.). Biały Dom powitał swojego pierwszego najemcę, prezydenta Johna Adamsa on1 st listopad 1800, natomiast budowa nie została jeszcze zakończona. Po zakończeniu prac porowaty piaskowiec został pokryty mieszaniną wapna , kleju, kazeiny i ołowiu, aby ostatecznie nadać budynkowi kolor i nazwę.
Pierwotnie dwór nazywano „pałacem prezydenckim” lub „dworem prezydenckim”. Żona prezydenta Madisona , Dolley Madison , nazywała „zamkiem prezydenta”. Pierwsze pojawienie się terminu „Biały Dom” pojawiło się w 1811 r. W czasie wojny 1812 r. budynek został częściowo zniszczony przez pożary, a mit mówi o pochodzeniu nazwy „Biały Dom” w białej farbie użytej do odbudowy. Nazwa „Executive Mansion” była często używana w oficjalnych kontekstach, dopóki prezydent Theodore Roosevelt nie ustanowił oficjalnej nazwy w 1901 roku, umieszczając „Biały Dom-Waszyngton” na papierze firmowym swojej papeterii. Świetny komunikator, chciał stworzyć silną „markę”. Prezydent Franklin Roosevelt później zmienił go na „Biały Dom” z napisem „Waszyngton” pośrodku poniżej. Konwencja ta trwa do dziś.
Chociaż nie powstał dopiero kilka lat po zakończeniu prezydentury George Washington, niektóre przede wszystkim New Kent County w Wirginii, sugerują, że wywodzi się nazwa się od domu, gdzie żona Waszyngtonu, Martha , żył. Custis Waszyngton : White House Plantation znajduje się w powiecie. Rzeczywiście, wydaje się, że było to miejsce drogie małżonkom.
John Adams był pierwszym prezydentem, który mieszkał w budynku, od1 st listopad 1800. Dwa dni po przeprowadzce napisał list do swojej żony Abigail, w którym znajdujemy modlitwę za budynek:
„Modlę się do Nieba, aby udzieliło najlepszego błogosławieństwa temu Domowi i wszystkim, którzy będą w nim mieszkać w przyszłości. Niech pod tym dachem królują tylko uczciwi i mądrzy ludzie. "
Franklin Delano Roosevelt kazał wypisać to błogosławieństwo Adamsa na zasłonach Państwowej Jadalni . Adams mieszkał tam bardzo krótko, zanim wprowadził się Thomas Jefferson , który był bardzo zainteresowany wprowadzaniem ulepszeń w Białym Domu. Z pomocą Benjamina Henry'ego Latrobe narysował plany kolumnady wschodniej i zachodniej: małe skrzydła, które ukrywają działalność domową. Dziś Lobby Jeffersonian łączą Rezydencję ze Skrzydłami Wschodnim i Zachodnim.
W sierpniu 1814 r. , podczas wojny anglo-amerykańskiej w 1812 r. , bardzo duża część miasta została spalona przez wojska brytyjskie w odwecie za spalenie parlamentu Górnej Kanady podczas bitwy o York (obecnie Toronto ). Biały Dom został poważnie uszkodzony i pozostały tylko zewnętrzne mury. Legenda głosi, że po przebudowie wnętrza, ściany elewacji pomalowano na biało, aby ukryć szkody wyrządzone przez dym, nadając mu nazwę „Białego Domu”. Twierdzi się jednak, że tak się nie stało, ponieważ mury zostały tak osłabione przez pożar, że trzeba było te mury wyburzyć.
Wśród gruzów Białym Domu, tylko dwa obiekty można zapisać: a malowanie George Washington zapisywane przez przyszłej pierwszej damy , Dolley Madison , a pudełko z biżuterią powrócił do prezydenta Roosevelta w 1939 roku przez kanadyjskiego, który wyznał, że jej ojciec ukradł ją z Waszyngtonu. Większość szczątków została bezpowrotnie utracona podczas zatonięcia brytyjskiej floty dowodzonej przez HMS Fantome . Statki łączące Prospect z Halifax rzeczywiście zostały złapane w środku burzy w nocy z24 listopada 1814 r..
Po pożarze Latrobe i Hoban opracowali nowy plan i monitorowali postęp prac rekonstrukcyjnych. Południe portyk został zbudowany w 1824 roku i północno portykiem w 1830 roku i choć podobnych portyki zostały zaproponowane przez Latrobe podczas odbudowy po pożarze w 1814 roku, te, które zostały zbudowane zostały zaprojektowane przez Hoban. Wbrew powszechnemu przekonaniu, portyk północny nie został skopiowany z innego budynku w Dublinie, Loży Wicekróla (obecnie rezydencja prezydenta Irlandii ), której portyk powstał po zaprojektowaniu portyków Domu. Można zauważyć wariację porządku jońskiego na kolumnach portyku północnego, polegającą na wkomponowaniu róż pomiędzy wolutami. Zrobiono to, aby połączyć nowy portyk z wejściem, nad którym znajdują się rzeźbione róże. Portyk południowy został zbudowany w 1829 roku. Jako prawdopodobne źródło często wskazuje się podobieństwo między tym portykiem a eliptycznym portykiem z zakrzywionymi schodami Château de Rastignac . Dekoracje na dwa portyki wykonali włoscy rzemieślnicy, którzy przybyli do Waszyngtonu, aby pomóc w budowie Kapitolu Stanów Zjednoczonych .
Biały Dom był celem ataku na 16 sierpnia 1841kiedy ówczesny prezydent John Tyler zawetował projekt ustawy o utworzeniu drugiego co do wielkości banku w Stanach Zjednoczonych. Wiec przed Białym Domem rozgniewanych członków Partii Liberalnej przerodził się w zamieszki. Jest to jak dotąd najbardziej brutalny pokaz siły, jaki miał miejsce przed Białym Domem w historii Stanów Zjednoczonych.
W czasie wojny secesyjnej w Białym Domu zaczęło brakować miejsca. Były też spory o jego położenie, tuż na północ od kanału i bagniste tereny, sprzyjające rozwojowi malarii i innych chorób. Generał brygady Nathaniel Michler otrzymał zadanie znalezienia rozwiązania tych pytań. Zaproponował porzucenie Białego Domu jako rezydencji, aby nie był już wykorzystywany do administracji. Następnie opowiedział się za przeprowadzką rodziny prezydenckiej do nowej posiadłości w Meridian Hill Park w Waszyngtonie. Plan ten został odrzucony przez Kongres.
Kiedy Chester Alan Arthur objął urząd w 1881 roku, nakazał przeprowadzenie renowacji Białego Domu, gdy tylko wdowa po poprzednim prezydencie, Lucretia Garfield , wyprowadziła się. Arthur sprawdza pracę prawie co noc i przedstawia kilka sugestii. Louis Comfort Tiffany zostaje poproszony o wysłanie projektantów, aby mu pomogli. Ponad dwadzieścia wagonów z meblami i sprzętem AGD zostało usuniętych z budynku i sprzedanych na aukcji publicznej. Zachowały się tylko portrety Johna Adamsa i Martina Van Burena . Pojawia się nawet propozycja budowy nowej rezydencji na południe od Białego Domu, ale nie udaje się jej z powodu braku wsparcia. Jesienią 1882 roku prace nad głównym korytarzem obejmowały zabarwienie ścian na jasnooliwkowy kolor kwadratami ze złotego płatka oraz dekorowanie sufitu złotem i srebrem kolorowymi maswerkami, które reprezentują litery „USA”. Sala Czerwona pomalowana jest na ciemną pomorską czerwień, a jej sufit zdobią gwiazdy ze złota, srebra i miedzi oraz pasy czerwieni, bieli i błękitu. Piętnastometrowe lustro ozdobione kamieniami Tiffany , wsparte na kolumnach ze sztucznego marmuru, zastępuje szklane drzwi oddzielające salę główną od przedsionka północnego
W 1891 roku żona prezydenta Benjamina Harrisona , Caroline , zaproponowała rozbudowę Białego Domu: skrzydło narodowe na wschodzie dla galerii sztuki historycznej i skrzydło dla oficjalnych funkcji na zachodzie. Projekt powierzono pułkownikowi Theodore'owi A. Binghamowi, który skrupulatnie przestrzegał zaleceń pani Harrison. W 1901 roku Theodore Roosevelt wprowadził się do Domu wraz ze swoją liczną rodziną, ujawniając płaczliwy brak miejsca. Firma McKim, Mead & White została zatrudniona do prowadzenia renowacji i budowy dobudów Skrzydła Zachodniego . Podczas remontu, który w 1902 roku trwał prawie cztery miesiące, rodzina prezydencka zamieszkała przy 22 Jackson Place . Już w 1909 roku prezydent Taft potrzebował więcej miejsca. Architektowi Nathanowi Wyethowi zlecono rozbudowę skrzydła zachodniego, w tym dodanie Gabinetu Owalnego w 1910 roku. Za czasów Coolidge'a podniesiono czwarte piętro. W 1942 r., podczas II wojny światowej i pod rządami Roosevelta , doposażono wschodnie skrzydło i bunkier ( Prezydenckie Centrum Operacji Kryzysowych ) na wypadek ewentualnego bombardowania.
Po dziesięcioleciach złej konserwacji i budowie czwartej kondygnacji pod administracją Coolidge'a , konstrukcja z cegły i piaskowca była w złym stanie, grożąc zawaleniem. W miesiącuSierpień 1948, część podłogi nawet się zawaliła, co doprowadziło do zamknięcia własnej sypialni i łazienki Trumana ze względu na ich niebezpieczeństwo. Niezbędna była rekonstrukcja wymagająca całkowitego rozebrania pomieszczeń wewnętrznych, budowy nowego szkieletu stalowego i rekonstrukcji pierwotnych pomieszczeń w nowej konstrukcji. Prace będą prowadzone przez przedsiębiorcę Johna McShaina w latach 1949-1951, zmuszając w 1948 roku prezydenta Trumana do czasowego opuszczenia Białego Domu i osiedlenia się po drugiej stronie ulicy, w Blair House . Tylko nowe skrzydło zachodnie pozostało czynne podczas budowy, zmuszając Trumana do przekraczania Pennsylvania Avenue każdego ranka i popołudnia do Gabinetu Owalnego .
Następnie skorzystaliśmy z tej restrukturyzacji, aby dokonać pewnych zmian w pierwotnym planie (zwłaszcza na parterze), z których najważniejszą jest rekonfiguracja głównej klatki schodowej ( Grand Staircase ), której podest prowadzi teraz do holu wejściowego (sala wejściowa ). zamiast sali centralnej ( Sala Krzyżowa ). Dobudowano również klimatyzację, wykopano dwie dodatkowe piwnice, aby zapewnić niezbędną przestrzeń na pomieszczenia do pracy, magazyn i schron przeciwlotniczy.
Chociaż dzięki tej rekonstrukcji uratował Biały Dom, poświęcono niemal wszystkie elementy o wartości historycznej. W ten sposób większość oryginalnych tynków, z których niektóre pochodziły z lat 1814-1816, była zbyt zniszczona, aby można ją było ponownie zamontować (podobnie jak oryginalna, solidna boazeria w stylu Beaux-Arts w Sali Wschodniej ). Podczas gdy oryginalna drewniana rama domu została wykorzystana do boazerii sali Vermeil, biblioteki, sali porcelanowej i sali kart.
Rodzina Trumanów odzyskała w posiadanie Biały Dom od 27 marca 1952 r..
Jacqueline Kennedy , żona prezydenta Johna Fitzgeralda Kennedy'ego (1961-1963), przeprowadziła najważniejsze remonty wnętrz w Białym Domu, uznając go za zaniedbany. Ona przekształcona w wielu kawałków, aby przywrócić ich wygląd XIX th wieku , często przy użyciu wysokiej jakości meble i zapomniane przechowywane w piwnicach. Henry Francis du Pont z Winterthur Museum kierował Komitetem Sztuk Pięknych Białego Domu . Przeprowadzono badania dotyczące użytkowania i dekoracji pierwszych głównych pomieszczeń domu. Każdy pokój został urządzony w stylu nawiązującym do różnych okresów początków republiki: stylu federalnym dla Pokoju Zielonego , stylu Imperium Francuskiego dla Pokoju Niebieskiego , stylu Imperium Amerykańskiego dla Pokoju Czerwonego , stylu Ludwika XVI dla Pokoju Żółty Owalny Pokój i wiktoriański styl dla Pokoju Traktatowego . Zabytkowe meble, a także tkaniny i przedmioty dekoracyjne pozyskiwano na podstawie dokumentów historycznych z każdego okresu. Wiele antyków, obrazów i innych ulepszeń z okresu Kennedy'ego pochodzi od bogatych darczyńców, w tym rodziny Crowninshield, Jane Engelhard, Jayne Wrightsman i rodziny Oppenheimer .
Biały Dom Biuro Kurator ( Biały Dom Biuro Kurator jest tworzony).
Restauracja Kennedy'ego spowodowała (ponowne) narodziny majestatycznego Białego Domu, który przypominał zainteresowanie prezydentów Madison i Monroe Francją. Niemal wszystkie francuskie inspiracje pochodzą od projektanta wnętrz Stéphane'a Boudina z Maison Jansen w Paryżu. Ta firma aranżacji wnętrz projektowała również wnętrza dla Elsie de Wolfe, Lady Olive Baillie, rodzin królewskich Belgii i Iranu, niemieckiego Reichsbanku w okresie narodowego socjalizmu oraz zamku Leeds w hrabstwie Kent . Pierwszy przewodnik po Białym Domu powstał pod kierunkiem kuratorki Lorraine Waxman Pearce, pod opieką Jacqueline Kennedy. Sprzedaż tych przewodników pomaga sfinansować renowacje.
Na sfinansowanie prac Pierwszej Damie udało się zebrać 1,5 miliona dolarów w ciągu trzech lat (darowizny, pożyczki obrazów). 14 lutego 1962 wystąpiła w programie telewizyjnym, aby zaprezentować Amerykanom wyniki renowacji Białego Domu. Z 46,5 milionami widzów program gromadzi 75% widowni.
Komitet Kennedych na ASP stał przez dekret z Lyndon B. Johnson , po Kongresu zatwierdzenia, Komitet Ochrony Białym Domu . Jej misją jest utrzymanie historycznej integralności Białego Domu. Komitet współpracuje z rodziną prezydenta, reprezentowaną przez pierwszą damę, kustosza i głównego komornika Białego Domu. Od momentu powstania komitetu, każda z prezydenckich rodzin dokonała zmian w mieszkaniach rodzinnych. Jednak zmiany w pokojach reprezentacyjnych muszą zostać wcześniej zatwierdzone przez komisję.
Pod Nixon administracji , Pat Nixon całkowicie odnowiony na pokój Zielony , Niebieski pokój i Red Room , we współpracy z Clement Congera. Z ponad 600 nowo wprowadzonymi obiektami jest to największe przejęcie, jakie kiedykolwiek znajdowało się pod zarządem. Jej mąż postanawia stworzyć nowoczesną salę prasową na miejscu dawnego basenu Franklina Delano Roosevelta . Nixon buduje także kręgielnię w piwnicy Białego Domu. Za administracji Cartera w Białym Domu zainstalowano komputery i pierwszą drukarkę laserową. Korzystanie z komputerów wzrosło coraz bardziej pod rządami Reagana. Reagan usunął również innowację z epoki Cartera: zestaw paneli słonecznych montowanych na dachu i zasilających podgrzewacz wody. Nowe transformacje zostały podjęte w 1980 roku przez Nancy Reagan , żona prezydenta Ronalda Reagana . Biały Dom otrzymał status muzeum w 1988 roku. W latach 90. niektóre elementy Hillary Clinton zostały przerobione przez dekoratora Arkansas , Kaki Hockersmitha. W ten sposób administracja Clintona przeprowadziła renowację East Room , Blue Room , State Dining Room i Lincolna . Nowa renowacja Sypialni Lincolna , Pokoju Zielonego i Pokoju Wschodniego pod administracją prezydenta George'a W. Busha . W 2010 roku Barack Obama zdecydował się na ponowną instalację paneli słonecznych na dachu rezydencji.
Biały Dom to jeden z nielicznych budynków rządowych w Waszyngtonie, który jest dostępny dla osób na wózkach inwalidzkich. Rzeczywiście uzgodnienia zostały dokonane podczas prezydentury Franklina Delano Roosevelta, który po polio musiał poruszać się na wózku inwalidzkim . Ponadto w latach 90. z inicjatywy dyrektora Biura Wycieczkowego do korytarza skrzydła wschodniego dobudowano rampę wjazdową. Ułatwia dostęp osobom o ograniczonej sprawności ruchowej na wycieczki i imprezy okolicznościowe, poprzez bezpieczne wejście od strony wschodniej. Prezydent opuszcza rezydencję jedynie w konwojach samochodów lub helikopterem. Prezydent Dwight David Eisenhower był pierwszym prezydentem, który przyleciał helikopterem z Białego Domu.
Obecnie małe skupisko budynków prezydencji znane jest jako Kompleks Białego Domu . Obejmuje główny budynek zwany Executive Residence ( Executive Residence ), otoczony przez skrzydło wschodnie i skrzydło zachodnie ( skrzydło zachodnie ). Old wykonawczy Biurowce , duży budynek w którym mieści się Urząd Wykonawczy Prezydenta Stanów Zjednoczonych oraz Urząd Wiceprezesa i znajduje się w bliskiej odległości od West Wing jest czasami objęte tym terminem.
Codzienną operację z Białego Domu koordynuje główny woźny Białego Domu ( Chief Usher ).
Trudno oszacować wielkość ponad 5100 m 2 Białego Domu, ponieważ znaczna jego część znajduje się pod ziemią lub jest ukryta w krajobrazie. To wymaga :
W Białym Domu pracuje około 1800 osób podzielonych na szesnaście wydziałów. W kuchniach rezydencji na pełny etat pracuje pięciu kucharzy .
W centrum kompleksu znajduje się oryginalny i zabytkowy budynek Białego Domu. Dwie kolumnady (wschodnia i zachodnia), zaprojektowane przez Thomasa Jeffersona , służą do połączenia głównego budynku z dwoma bocznymi skrzydłami. W rezydencji wykonawczej mieszczą się apartamenty prezydenckie, a także sale na oficjalne uroczystości i przyjęcia. Posiada cztery poziomy plus dwa poziomy piwnicy dla celów technicznych i magazynowych.
Parter, Parter (parter od strony południowej, ale w piwnicy od strony północnej, siedziba wykonawcza zbudowana na wzniesieniu). Ten poziom obejmuje:
Podczas remontu Trumana parter został powiększony, wycinając przestrzenie pod portykiem północnym, w których mieszczą się różne warsztaty (stolarstwo, kwiaciarnia itp.) i rezerwaty, a także kręgielnia. Wejście do Skrzydła Zachodniego (przez Palmiarnię ) i Skrzydła Wschodniego (przez Foyer dla Zwiedzających ) znajduje się na tym piętrze.
Pierwsze piętro, piętro reprezentacyjne, to piętro recepcyjne. Składa się :
Otwiera się na bok, w północno portykiem wejściowym (na parterze), a po drugiej stronie na południowym balkon 1 st piętrze z dostępem do ogrodu przez podwójne schody.
Drugie piętro, Drugie Piętro , to piętro mieszkalne rodziny prezydenckiej. Obsługuje:
Od południa otwiera się na balkon Trumana ( Balkon Trumana ), który został dodany do południowego portyku za prezydentury Trumana. Przed budową skrzydła zachodniego na tym piętrze mieściło się biuro prezydenta i sala posiedzeń gabinetu .
Trzecie piętro, Trzecie Piętro , to miejsce relaksu dla rodziny prezydenckiej. Obsługuje:
Mało widoczny z zewnątrz, otwiera się na taras na dachu, który otacza górną kondygnację. Początkowo był to prosty strych służący jako mieszkanie dla służby i jako rezerwy. Był stopniowo wyposażany i rozbudowywany na prywatny użytek rodziny prezydenckiej.
W Skrzydle Zachodnim mieści się biuro prezydenta i jego główny personel (blisko 50 osób). Reszta zespołu prezydenckiego ma biuro w sąsiednim budynku, ale poza Białym Domem, Starym Biurem Wykonawczym , obecnie oficjalnie określanym jako Biurowiec Wykonawczy Eisenhowera, i kilka w skrzydle wschodnim. Skrzydło Zachodnie ma parter, gdzie znajdują się główne pomieszczenia, w tym Gabinet Owalny i Salę Gabinetową , małe piętro (które nie obejmuje Gabinetu Owalnego ani Sali Gabinetowej ) oraz piwnicę, w której znajduje się Pokój Sytuacyjny .
Skrzydło Zachodnie zostało pierwotnie zbudowane dla prezydenta Theodore'a Roosevelta w 1902 roku. Przed budową tego skrzydła prezydent i jego pracownicy pracowali na drugim piętrze obecnej rezydencji wykonawczej. Ale Theodore Roosevelt z sześciorgiem dzieci i personelem był zbyt ciasny i dlatego zbudował dodatkowe skrzydło na terenie szklarni Białego Domu. Połączył ją z głównym korpusem budynku kolumnadą, która przedłużyła kolumnadę zbudowaną za Thomasa Jeffersona . Budynek ten miał być wtedy tylko tymczasowy. W tym czasie gabinet prezydenta mieścił się w kwadratowym pomieszczeniu w centrum nowego skrzydła (tam, gdzie znajduje się obecny pokój Roosevelta ). W związku z tym główny budynek przeznaczony będzie głównie na sypialnie i recepcje, a skrzydła na biura.
W 1909 r. prezydent William Howard Taft przebudował i powiększył skrzydło zachodnie oraz przebudował wnętrze biura prezydenckiego. Ważnym punktem tej przemiany był jej owalny kształt, nawiązujący do dwóch owalnych pomieszczeń rezydencji wykonawczej, który ze względu na swój kształt zyskał przydomek „ Kancelarii Owalnej ”. Owalny plan był także hołdem dla urzędu pierwszego prezydenta USA Jerzego Waszyngtona w Filadelfii i symbolem ówczesnej demokracji.
24 grudnia 1929, w Wigilię to skrzydło zostało częściowo zniszczone przez pożar. Kiedy Franklin Delano Roosevelt został prezydentem w 1933 r. , zainicjował trzecią i ostatnią poważną rekonstrukcję i reorganizację, polegającą na budowie nowego Gabinetu Owalnego . Nienawidził oryginalnej centralnej lokalizacji, ponieważ nie było w niej okien, a większość światła otrzymywała przez świetliki. Nowe biuro, umieszczone w południowo-wschodnim narożniku skrzydła, również dało prezydentowi więcej prywatności: mógł teraz poruszać się między budynkiem głównym a skrzydłem zachodnim, nie będąc widzianym przez cały personel, tak było w przypadku poprzednie biuro.
Franklin Roosevelt zbudował również basen, aby mógł ćwiczyć i walczyć z chorobą, a także zainstalował ukryte mikrofony, które dyskretnie nagrywały spotkania i prywatne wywiady rozmówców lub doradców prezydenta, sieć ta jest kontynuowana przez jego następców, co spowodował stratę Richarda Nixona, który odmówił udostępnienia komisjom śledczym afery Watergate taśm z jego rozmów z doradcami. W 1969 roku, aby pomieścić rosnącą liczbę akredytowanych dziennikarzy Białego Domu, prezydent Richard Nixon zdecydował o przykryciu niewykorzystanego basenu. Basen jest teraz salą prasową Białego Domu, salą konferencji prasowych Jamesa S. Brady'ego , gdzie rzecznik prezydenta prowadzi codzienne spotkania informacyjne (odkryty basen zostanie później wybudowany na południe od skrzydła zachodniego). W 2007 roku przeszedł gruntowny remont z instalacją światłowodów i ekranów LCD do wyświetlania tabel i wykresów o szacowanym koszcie 8 milionów dolarów. Nixon zmienił również nazwę pokoju, który znajdował się na miejscu biura prezydenckiego przed pożarem w 1929 roku w Roosevelt Room , na cześć dwóch prezydentów Roosevelta: Theodore'a Roosevelta, który zbudował Skrzydło Zachodnie i Franklina Roosevelta, który je przebudował i zlecił budowę obecnego Owalnego Biura . Roosevelt Pokój był kiedyś nazywany pokój Fish ponieważ Franklin Roosevelt miał tam akwaria i John Kennedy wyświetlane tam swoje trofea wędkarskie. Tradycyjnie portret Franklina Roosevelta wisiał na kominku w pokoju Roosevelta za rządów demokratów i portret Theodore'a Roosevelta za rządów republikańskich (drugi obraz znaleziono wówczas między innymi na jednej z bocznych ścian). Jednak prezydent Clinton trzymał portret Theodore'a Roosevelta na kominku. Portret Frankina Roosevelta został mu odebrany wraz z innymi obrazami, gdy pokój został odnowiony w 2006 roku za drugą kadencję Busha. Został przesiedlony na początku prezydentury Obamy.
W skrzydle mieści się również Sala Gabinetowa na piętrze w Gabinecie Owalnym , gdzie spotyka się Gabinet Prezydencki (odpowiednik rządu). Znajduje się wzdłuż kolumnady, oddzielonej jedynie od Gabinetu Owalnego Sekretariatem Prezydenta. W podziemiach Skrzydła Zachodniego znajduje się Sytuacyjna Sala Sytuacyjna , wyposażona w 1961 roku, gdzie kryzysy są przetwarzane w czasie rzeczywistym oraz informacje. Jest to bezpieczny pokój, ale nie bunkier, bunkier Białego Domu znajduje się pod skrzydłem wschodnim i mieści Prezydenckie Centrum Operacji Kryzysowych . The Situation Room pozwala prezydentowi dowodzić siłami USA lub monitorować ich operacje za pomocą zaawansowanych systemów telekomunikacyjnych. To właśnie w tym pokoju John F. Kennedy zajmował się sowieckim kryzysem rakietowym na Kubie w 1962 roku . Został całkowicie odnowiony, powiększony i zmodernizowany pod mandatem George'a W. Busha, dzięki czemu możliwe było prowadzenie spotkań z audio lub bezpiecznymi wideokonferencjami z kilkoma innymi jednostkami rządowymi lub wojskowymi w Stanach Zjednoczonych lub za granicą. Otaczają go aneksy biurowe, w których nad operacjami i wywiadem pracuje piętnaście osób, z których sześć należy do CIA .
Po prawej stronie na pierwszym planie główne wejście do zachodniego skrzydła, w głębi rezydencja, z oświetloną ścianą. Zdjęcie pochodzi ze Starego Biura Wykonawczego .
Skrzydło zachodnie z 1984 r. z oficyną owalną (dach biały) z kolumnadą zachodnią po lewej stronie (dach czerwony). Na dole po lewej stronie widzimy odkryty basen Białego Domu.
Spotkanie gubernatorów z prezydentem Nixonem w 1971 roku . Uczestniczył w nim gubernator Kalifornii Ronald Reagan .
Owalny Urząd w 2001 pod administracją George'a W. Busha .
Spotkanie Gabinetu w Sali Gabinetowej w 2006 roku.
George W. Bush spotkał się ze zwolennikami swojej polityki w Sali Roosevelta w 2006 roku .
Inauguracja nowego Situation Room wmaj 2007 przez George'a W. Busha.
Bush, Cheney i Rumsfeld, w tle zachodnia kolumnada i 3 okna Gabinetu Owalnego.
East Wing jest dwa struktura historia, która, jak sama nazwa wskazuje, znajduje się na wschodnim brzegu Executive Residence.
Pierwsze skrzydło wschodnie zbudowano w 1902 roku pod przewodnictwem Teodora Roosevelta. Służył on wówczas jako publiczne wejście do Białego Domu. Składał się głównie z sieni i korytarza prowadzącego do siedziby zarządu, graniczącego z dużą szatnią.
Budynek w obecnym kształcie został zbudowany w 1942 roku za prezydentury Franklina Roosevelta, głównie po to, aby ukryć schron przeciwlotniczy, który właśnie powstał poniżej, który stał się Centrum Operacji Prezydenckich (Centrum Operacji Prezydenckich). bunkier wyposażony w łączność służącą jako centrum operacyjne. To właśnie w ten sposób wiceprezydent Dick Cheney został pochłonięty przez Secret Service podczas ataków z 11 września 2001 r. (Prezydent George W. Bush podróżował wówczas po Florydzie). Szatnia została przekształcona w salę teatralno-kinową.
Następnie przeniosła się tam służba korespondencyjna i kaligraficzna Białego Domu ( Biuro Grafiki i Kaligrafii ), a także pierwsza kobieta zatrudniona przez Eleanor Roosevelt do pełnienia funkcji sekretariatu społecznego Białego Domu ( Sekretarz Społeczny Białego Domu ), odpowiedzialnego za sprawy społeczne. wydarzenia prezydenta i Białego Domu. Od Rosalynn Carter w 1977 roku mieści się w nim także, z przerwami, biura personelu administracyjnego w służbie Pierwszej Damy ( Biuro Pierwszej Damy Stanów Zjednoczonych : „biuro Pierwszej Damy Stanów Zjednoczonych” ). Zamknięta kolumnada, Kolumnada Wschodnia łączy ją z Rezydencją Kierowniczą, wzdłuż której znajduje się niewielka sala teatralno-projekcyjna. Ta kolumnada wychodzi na Ogród Jacqueline Kennedy , zwisający z Ogrodu Różanego w skrzydle zachodnim.
Osoby uczestniczące w oprowadzaniu po Białym Domu wchodzą przez to skrzydło, do holu, w którym wiszą portrety prezydentów i pierwszych dam, następnie przechodzą przez Salę Ogrodową, wschodnią kolumnadą udają się do foyer dla zwiedzających, sali zapewniającej skrzyżowanie między kolumnadą a parterem rezydencji wykonawczej.
Biały Dom i jego ogrody zajmują około 7,3 ha. Rezydencja kierownicza i dwa skrzydła oddzielają dwa ogrody: ogród na północy zwany North Lawn ( North Lawn ) z widokiem na Pennsylvania Avenue i duży ogród na południu o nazwie South Lawn ( South Lawn ).
Przed budową portyku północnego większość wydarzeń publicznych odbywała się na trawniku od południa. Jefferson był odpowiedzialny za kształtowanie krajobrazu i wybór sadzenia na trawnikach południowych i północnych. Jednym z jego planów było zasadzenie wysokich drzew, aby dom był niewidoczny z Pennsylvania Avenue . W drugiej połowie XIX th century , szklarnie coraz duże zbudowano na zachód od domu, w zachodniej bieżącego położenia skrzydła. W tym czasie trawnik północny ozdobiono klombami na tarasie.
Chociaż ogrody Białego Domu gościły wielu ogrodników w całej swojej historii, ogólny skład pochodzi z 1935 roku i został zaprojektowany przez Fredericka Law Olmsteda Jr., za kadencji prezydenta Franklina D. Roosevelta.
Pod rządami Kennedy'ego Ogród Różany ("La Roseraie"), który graniczy z zachodnią kolumnadą, został przeprojektowany przez Rachel Lambert Mellon. Nowo utworzony mały trawnik centralny otwiera się na parter Skrzydła Zachodniego. Przy sprzyjającej pogodzie organizuje konferencje prasowe lub inne wydarzenia prezydenckie.
Wschodnia kolumnada graniczy z Ogrodem Jacqueline Kennedy , nazwanym na cześć twórcy. Weekend z23 czerwca 2006, stuletni amerykański wiąz został wyrwany na północ od budynku podczas jednej z wielu burz, które przetoczyły się przez wschodnie wybrzeże kraju (powodując rozległe powodzie). Ten wiąz pojawia się na odwrocie banknotów o wartości 20 USD. Wydaje się, że drzewo to zostało zasadzone w latach 1902-1906 pod administracją Theodore'a Roosevelta. Ogrody są również domem dla bardzo starych magnolii wielkokwiatowych , posadzonych przez Johna Adamsa i Andrew Jacksona.
Duży South Lawn rozciąga się od Białego Domu do Ellipse , publicznego parku położonego pomiędzy Białym Domem a National Mall . Z każdej strony jest wyłożony drzewami. Częściowo otwarty dla publiczności do II wojny światowej, teraz jest częścią zamkniętej obudowy Białego Domu. Ten południowy trawnik jest wykorzystywany podczas niektórych oficjalnych wydarzeń, takich jak parady ceremonii przybycia wizyt państwowych lub uroczystych wydarzeń, takich jak tradycyjny Easter Egg Roll . Eliptyczna droga przecina centralny trawnik. Marine One , prezydencki śmigłowiec, startuje i ląduje na tym trawniku.
Eliptyczna droga graniczy z elastyczną ścieżką do biegania zainstalowaną pod administracją Clintona. Z boku centralnego trawnika po stronie zachodniego skrzydła znajduje się również pole golfowe, a po drugiej stronie drogi, nadal po zachodniej stronie, znajduje się odkryty basen (stary kryty basen stworzony za Franklina Roosevelta, znajdujący się pod Zachodnia Kolumnada stała się pokojem prasowym Białego Domu pod rządami Nixona), kortem do tenisa i koszykówki oraz małym przedszkolem.
Biały Dom to jeden z niewielu pałaców rządowych na świecie, który jest regularnie otwarty dla zwiedzających. Pierwotnie stworzony jako dom otwarty dla ludzi, dostęp do Białego Domu od dawna jest dość otwarty. Z biegiem czasu i zagrożeniami, bezpieczeństwo znacznie się zwiększyło, oprócz specjalnej strefy ochrony powietrza nad Waszyngtonem (chroniącej również inne budynki federalne), ogrodzony obwód wokół Białego Domu poszerzył się, obejmując teraz na zachodzie Stary Budynek Biura Wykonawczego i ulica oddzielająca go od Białego Domu ( West Executive Avenue ) oraz na wschód od budynku Skarbca i jego ulicy ( East Executive Avenue ).
Po zamachu bombowym w Oklahoma City w 1995 r. postanowiono zamknąć część Pennsylvania Avenue wzdłuż północnej strony Białego Domu dla ruchu samochodowego , zaczynając od20 maja 1995 r.. Droga została więc zamknięta od wschód od Lafayette Park na 17 th Street. Ponieważ zamknięcie dla ruchu został przedłużony do dnia 15 th Ulica i East wykonawczy napędu , mała ulica między wschodem budynku White House Departamentu Skarbu, został zamknięty dla publiczności. Ulica ta służyła jako kolejka na wycieczki z przewodnikiem po Białym Domu.
Zamknięcie samochodu na Pennsylvania Avenue zostało skrytykowane przez organizacje praw obywatelskich w Waszyngtonie. Według nich zamknięcie to niepotrzebnie utrudnia ruch i koliduje z historycznym planem miasta. Jeśli chodzi o względy bezpieczeństwa, zauważają, że Biały Dom jest znacznie dalej od ulicy niż wiele innych wrażliwych budynków federalnych. Zamknięcie dla ruchu jest jednak ostateczne, całkowita przebudowa tej części alei, przekształcająca ją w prawdziwą utwardzoną ścieżkę dla pieszych i integrującą różne środki bezpieczeństwa, została ukończona w 2004 roku.
Ochronę kompleksu Białego Domu zapewniają Secret Service i policja parkowa Stanów Zjednoczonych .
W historii Białego Domu miało miejsce kilka włamań, w tym:
Secret Service publikuje raporty na temat incydentów Biały Dom i bezpieczeństwa.
Od momentu inauguracji Biały Dom ma tradycję otwartości na społeczeństwo. Rzeczywiście, prezydent Jefferson otworzył drzwi Rezydencji Prezydenckiej w dniu swojej drugiej inauguracji w 1805 roku. Tego dnia wielu ludzi, którzy uczestniczyli w jego inauguracji na Kapitolu, poszło za nim, aby pogratulować mu w Niebieskim Pokoju . Jednak z czasem niektóre z tych otwartych domów okazały się nieco burzliwe: w 1829 roku prezydent Andrew Jackson musiał wprowadzić się do hotelu po tym, jak 20 000 mieszkańców postanowiło uczcić jego inaugurację. Jego asystenci musieli w końcu zwabić tłum na zewnątrz koktajlami z soku i whisky. Tradycja ta trwała do 1885 roku, kiedy Grover Cleveland zorganizował przegląd wojskowych przed Białym Domem, zamiast tradycyjnego domu otwartego.
Jefferson zezwolił również na oprowadzanie z przewodnikiem po swoim domu, praktyka, która trwa do dziś, z wyjątkiem czasów wojny, i zainicjował tradycyjne coroczne przyjęcia noworoczne i 4 lipca (American National Day). Te przyjęcia zniknęły na początku lat 30., chociaż prezydent Bill Clinton próbował ponownie ustanowić noworoczne dni otwarte w swojej pierwszej kadencji. Dostępność Białego Domu została jednak zachowana w innych formach. Prezydent Abraham Lincoln skarżył się w szczególności, że nieustannie denerwują go osoby poszukujące pracy czekające na randki lub przysługi, lub ekscentryczni doradcy, jak „generał” Daniel Pratt. Lincoln zaakceptował te zakłócenia, zamiast podejmować ryzyko zrażenia partnera lub przyjaciela wpływowego polityka.
Wizyty zostały na krótko przerwane po zabójstwie Johna Kennedy'ego w listopadzie 1963 r., ale dość szybko wznowiono.
Po atakach z 11 września 2001 r. wizyty zostały przerwane, po czym częściowo przywrócono je dowrzesień 2003. Ludzie, którzy chcą odwiedzić Biały Dom, mogą teraz to zrobić tylko w grupach po zadzwonieniu do swojego przedstawiciela w Kongresie i przejściu kontroli bezpieczeństwa ich przeszłości. Wizyty są od 7 h 30 do 12 h 30 od wtorku do soboty.
Wycieczki są zarządzane przez Biuro Turystyczne Białego Domu . Zaczynają się w Centrum Turystycznym Białego Domu , mieszczącym się w budynku Skarbu, budynku Herberta C. Hoovera , na wschód od Białego Domu, centrum, w którym znajdują się również wystawy stałe i czasowe dostępne dla wszystkich (zbiór około 30 000 obiektów). Centrum to jest prowadzone przez Stowarzyszenie Historyczne Białego Domu ( Stowarzyszenie Historyczne Biały Dom ).
Biały Dom ma swoją własną oficjalną stronę internetową pod adresem Whitehouse.gov . Został zaprojektowany pod administracją Clintona i umieszczony online17 października 1994. Podczas jego prezydentury następowały po sobie dwie różne wersje strony. Została zastąpiona w 2001 roku miejscem prezydentury Busha. Te różne wersje są obecnie archiwizowane przez National Archives and Records Administration , National Archives of the United States i są dostępne online na stronach Presidential Libraries of byłych prezydentów. Są więc jednymi z pierwszych przykładów ochrony mediów cyfrowych.
Strona zawiera informacje o działalności prezydenta i wydarzeniach Białego Domu, a także wiadomości o Pierwszej Damie , wiceprezydencie i jego żonie. Zaledwie kilka minut po zaprzysiężeniu Baracka Obamy,20 stycznia 2009, strona dawnej prezydentury została zastąpiona oficjalną stroną nowej, adres pozostaje bez zmian.
Istnieją oczywiście pastiszowe wersje strony lub urozmaicenie przepływów. W szczególności można wspomnieć o miejscu whitehouse. com, który pierwotnie był witryną z rozrywką polityczną dla dorosłych, która pojawiła się w 1997 roku, lub też witryną Whitehouse. org, który był parodią oficjalnej strony i oczerniał nie tylko administrację Busha , ale także rodzinę prezydencką i osoby bliskie prezydentowi.
Za prezydentury Trumana kilka amerykańskich ambasad i konsulatów wzorowało się na Białym Domu.
W Atlancie w stanie Georgia istnieje model zbliżony do skali, ale wygląd zewnętrzny jest mniej dokładny. Jej właścicielem jest budowniczy nieruchomości Fred Milani, obywatel amerykański urodzony w Iranie .
Na wschód od miasta Hangzhou w Chinach, biznesmen i magnat turystyczny Huang Qiaoling zbudował betonowy model do użytku w 1999 roku. Model ten jest niemal dokładny z punktu widzenia wymiarów zewnętrznych, ale w kilku szczegółach odbiega od oryginału (przede wszystkim kąt natarcia portyku północnego). Brakuje również grawerowanych detali na ościeżach okien i nad drzwiami. Układ pomieszczeń na tej rycinie jest również kapryśny, ponieważ Gabinet Owalny znajduje się w centralnej rezydencji, gdzie w pierwotnej wersji znajdowała się Sala Niebieska . Naprzeciw tej repliki znajduje się miniatura obelisku Pomnika Waszyngtona . Zbudował też replikę Mount Rushmore w skali 1:3, na której tyłach znajdują się pracownicy.
Miniaturowa replika Białego Domu i odtwarzająca jego główne elementy została zbudowana przez Johna i Jana Zweifel i jest często przedmiotem wystaw objazdowych po Stanach Zjednoczonych. Inaczej jest częściowo widoczny na prezydenta Sław w Clermont , na Florydzie .
Istnieje również inny model w skali 1:25 w Parku Minimundus w Klagenfurt , Austria , która jest niezwykle precyzyjne i obejmuje kolumnady i na Wschodzie i Zachodzie skrzydła.
King Fahd z Arabii Saudyjskiej zbudował pałac, replika Białego Domu w Marbelli w Hiszpanii .
Od czasu Johna Adamsa , pierwszego prezydenta, który zajął Biały Dom w 1800 roku, wszyscy prezydenci oprócz Chestera Alana Arthura (1881-1885) i Donalda Trumpa mieli ze sobą zwierzęta w Białym Domu. Theodore Roosevelt (1901-1909) był chyba tym, który miał najwięcej: niedźwiedzia, jaszczurki, świni, borsuka, kurczaków, papug, świnek morskich i mnóstwa psów i kotów, a William Howard Taft (1909-1913) miał krowę o imieniu Pauline, która zaopatrywała ją w mleko przez cały okres. Zwierzęta obecne w Białym Domu zostały szybko nagłośnione i znane Amerykanom, uczestniczącym w „mitologii” tego miejsca. Do najbardziej znanych należą Fala , terier szkocki Franklina D. Roosevelta (1933-1945), Punshinka, córka radzieckiego psa astronauty Strelki , podarowana na znak pokoju przez Nikitę Chruszczowa Johnowi F. Kennedy'emu (1961-1963) , czy Barney , szkocki terier George'a W. Busha, któremu strona Białego Domu będzie regularnie poświęcać dedykowane strony z informacjami, zdjęciami i filmami.
Poszukiwania i przybycie do Białego Domu pierwszego psa z rodziny Obamów , portugalskiego psa wodnego o imieniu Bo , wywołały szaleństwo w mediach i spore zamieszanie w Internecie.
W Marzec 2009, Michelle Obama ustawia się ogród warzywny na południowym trawniku, coś, co nie jest już od prezydentury istniał Franklina D. Roosevelta . Zakłada również ul, w którym produkuje swój własny miód. Barack Obama warzy piwo White House Honey Ale z miodu z uli Białego Domu. Podczas kampanii o reelekcję ujawnia przepis na to piwo.
Biały Dom pojawia się częściowo zniszczony w komiksowej serii D Day , Ghosts of Hispaniola (2018).
Oficjalnym fotografem Białego Domu jest Adam Schultz .