Karol Kwinta
Karol Habsburg , znany jako Karol V lub Karol V , ur24 lutego 1500w Gandawie we Flandrii ( Holandia ) i zmarł dnia21 września 1558w klasztorze Yuste ( Hiszpania ), jest księciem rodu Habsburgów , synem Filipa le Beau i Jeanne la Folle . Odziedziczył w szczególności Hiszpanię i jej imperium kolonialne , siedemnaście prowincji Niderlandów , królestwo Neapolu i posiadłości austriackie; wybrany na cesarza Rzymian w 1519 roku, jest to najpotężniejszy monarcha w pierwszej połowie XVI -go wieku.
To nagromadzenie księstw i królestw jest zarówno owocem przypadku (śmierć jej ciotki, Izabeli Aragońskiej , księżnej Asturii , w 1498 r., a następnie jej syna, niemowlęcia Miguela de la Paz ,Lipiec 1500uczynił matkę spadkobiercą koron hiszpańskich), ale także w wyniku systematycznej polityki sojuszy małżeńskich czyniąc go dziedzicem czterech dynastii: prawnuka Karola Śmiałego , wnuka Maksymiliana Austrii , Izabeli Katolickiej , Królowej Kastylia i Ferdynand , król Aragonii i Neapolu , to książę Burgundii pod imieniem Karol II , król Hiszpanii pod imieniem Karol I st ( po hiszpańsku Carlos I ) , ale przede wszystkim przeszedł do historii jako cesarz rzymski germański Karola V (w niemieckiej Karl V . ), który był następnie stwierdza "Charles V", "kwintet", czyli "piąty".
Pojawia się jako ostatni cesarz germański, który pragnie zrealizować marzenie karolińskie o imperium przejmującym głowę chrześcijaństwa . To dążenie do jedności chrześcijan wobec postępu Imperium Osmańskiego w Bałkanów i basenu Morza Śródziemnego , jednak systematycznie sprzeciwem opozycji z królów Francji François I st i Henri II , a zakwestionowane przez reformacji zainicjowany przez Marcina Lutra z 1517. Oprócz problemów zewnętrznych, które powstały podczas jego panowania, wybuchły bunty w Kastylii , w Świętym Cesarstwie , we Flandrii i Brabancji , co czasami osłabiało podstawy jego władzy.
Pod koniec życia w walce, osłabiony i rozczarowany niepowodzeniami w walce z Francją , luteranami i własną rodziną, stopniowo pozbawił się władzy. Szeregiem umów z bratem Ferdynandem ceduje na niego stany austriackie i godność cesarską. 25 października 1555, w Brukseli , zrzekł się swoich praw do państw burgundzkich , teraz zjednoczonych i autonomicznych , na rzecz swego syna Filipa , już księcia Mediolanu i króla Neapolu , zanim również scedował swoje prawa na Hiszpanię w 1556 roku .
Dzieciństwo
Rodzina i pochodzenie
Charles, uniwersalny zapisobiercy kilku europejskich dynastii , koncentruje się w rękach dziedzictwo czterech dynastii każdy reprezentowany przez jednego ze swoich czterech dziadków: on jest zarówno spadkobiercą państwa z Valois Książąt Burgundii , a Habsburga , w Aragonii, a kastylijski . Urodzony i wychowany na dworze Burgundii, w kulturze burgundzkiej i flamandzkiej, jego nieustanne podróże po posiadłościach rozsianych po całym kontynencie europejskim przyczyniły się jednak do uczynienia go postacią europejską wykraczającą poza przynależność narodową. Jego motto , Plus Oultre ( „jeszcze” ), utworzony przez włoskiego lekarza , aby zilustrować burgundzkiej rycerski tradycję, stał w jego łacińskiej formie narodowy motto Hiszpanii.
Narodziny i młodość
Kiedy urodziła się w 1500 roku, nic przeznacza aby stać się najpotężniejszym księciem XVI -tego wieku. Jego ojciec Filip Przystojny , jeszcze młody, powinien odziedziczyć majątek po ojcu, królu Rzymian Maksymilianie I st . Jego matka, Jeanne la Folle , była w tym czasie tylko prostą hiszpańską infantką ; ma siostrzeńca, Don Miguela de la Paz , spadkobiercę korony Kastylii , Aragonii i Portugalii , którego śmierć, sześć miesięcy po urodzeniu Karola, czyni go następcą tronu królestwa Aragońskiego i Kastylii, najstarszego syna i dziedzica męża następcy tronu monarchów katolickich Hiszpanii .
Za kilka lat wszystko przyspiesza. Izabela Katolicka zmarła w 1504 r., czyniąc Joannę królową Kastylii. Dwa lata później z kolei zmarł Philippe le Beau, który wyjechał do Hiszpanii, by odebrać spadek po żonie. Karol zostaje wówczas księciem Burgundii , czyli suwerenem państwa burgundzkiego , składającego się wówczas głównie z dawnej Holandii i hrabstwa Burgundia . W 1515 roku został wyemancypowany i zaczął negocjować sukcesję swojego dziadka Ferdynanda II Aragońskiego, który na skraju śmierci wydziedziczył swoją córkę Joannę, niezdolną do panowania, na korzyść młodego księcia Burgundii. W ten sposób Karol został w następnym roku królem Aragonii, Neapolu i Sycylii , w tym samym czasie, gdy ogłosił się królem Kastylii ze szkodą dla matki. Wyjeżdżając, by zostać uznanym za króla królestw hiszpańskich , dowiedział się o śmierci drugiego dziadka, cesarza Maksymiliana, który przekazał mu księstwa austriackie i cesarskie roszczenia. 28 czerwca 1519Wybrany na króla Rzymian , udał się do Aachen być koronowany cesarz elekt Świętego Cesarstwa Rzymskiego , ze szkodą zwłaszcza króla Francji François I er . Jego koronacja w Bolonii ,24 lutego 1530, został cesarzem Rzymian, koronowany zgodnie z tradycją karolińską przez papieża . Rzeczywiście, sprawuje urząd papież Klemens VII , zaznaczając w ten sposób zgodność między władzą doczesną a duchową, podczas gdy świętego namaszczenia udziela kardynał Alexander Farnese .
Młodzież w Holandii
Karol urodził się w Prinsenhof w Gandawie (pałacu, który już nie istnieje), wówczas największym mieście we Flandrii i Niderlandach Burgundzkich ,24 lutego 1500.
Jest synem Filipa de Habsbourg , znanego jako Philippe le Beau , księcia Burgundii ( władcy Holandii ) i Joanny Kastylii , znanej jako Jeanne la Folle .
Młody książę zostaje zaniesiony do chrzcielnicy przez księżną wdową Burgundii Małgorzatę z Yorku i tę, która będzie jego nauczycielem, Guillaume de Croÿ . Nazywa się Karol, w hołdzie dla swojego pradziadka, księcia Burgundii Karola Śmiałego .
Od urodzenia nosi tytuł arcyksięcia Austrii . Ze względów dyplomatycznych jego ojciec również nadał mu tytuł księcia Luksemburga , a nie hrabiego Charolais, jak chciałaby tradycja dynastyczna książąt Burgundii.
Charles de Habsbourg spędził pierwsze siedemnaście lat swojego życia we Flandrii , gospodarczym i kulturalnym sercu państwa Burgundii . Otrzymał jako guwernerów dwóch członków potężnego rodu Cro :: Karola, hrabiego Chimay , a następnie Guillaume, pana Chièvres , jego ojca chrzestnego.
Adrien Floriszoon , rektor Uniwersytetu w Louvain , zajmuje się edukacją religijną młodego księcia.
Kiedy Karol miał zaledwie cztery lata, jego rodzice opuścili Holandię, aby objąć w posiadanie tron Kastylii, opróżniony od śmierci królowej Izabeli Katolickiej , matki Joanny. To Małgorzata Austriaczka , siostra Filipa, zastępuje rodzinę Karola i jego sióstr Éléonore , Isabelle i Marie , podczas gdy ich brat Ferdynand pozostaje w Hiszpanii, gdzie się urodził, a jego wykształcenie zapewnia dziadek Ferdynand II z Aragonii . Jej siostra Katarzyna , urodzona w 1507 roku, wychowała się w Hiszpanii wraz z matką, którą oszalała wdowieństwo. Dzieci pary książęcej, która pozostała we Flandrii, dorastały w rezydencjach ciotki, głównie w Mechelen .
Karol wychowany jest przede wszystkim w tradycjach dworu burgundzkiego. Nieliczni Hiszpanie, których odwiedzał w młodości, okazali się politycznymi wrogami jego dziadka Ferdynanda, wygnańców, którzy od lat nie widzieli Hiszpanii.
Jego językiem ojczystym jest francuski , język książąt Burgundii i flamandzkich elit. Przez większość życia jest to jedyny język, który opanował. Następnie nauczył się także niemieckiego , holenderskiego , angielskiego , hiszpańskiego i trochę włoskiego . W swoich listach wyznaje swoje rozczarowanie, że nigdy nie udało mu się nauczyć łaciny . Jego przysłowiowa znajomość języków jest czynnikiem decydującym o jego popularności. Pod koniec życia opanował język hiszpański tak dobrze, że nadzorował przekład burgundzkiego autora Oliviera de La Marche Chevalier deliberéré , którego kopię ma przy sobie do dziś. Ta epopeja wzmacnia w młodym arcyksięciu zaciekłe przywiązanie do przerwanej linii książąt Valois-Burgundy , a także głęboką nieufność wobec królów Francji , że włoskie dziedzictwo królów Aragonii i elekcji cesarskiej z 1519 r. wzmacniać.
Wyjeżdżając, by odebrać kastylijskie dziedzictwo swojej żony, Philippe le Beau zmarł w dziwnych warunkach (podobno na tyfus ) w dniu25 września 1506. Karol, w wieku 6 lat, zostaje ogłoszony księciem Burgundii, stając się władcą księstw Brabancji i Luksemburga , hrabstw Flandrii , Holandii i Burgundii itd.
Regencja się organizuje. Stany generalne odmawiają przyjęcia na regenta króla Rzymian Maksymiliana , dziadka młodego arcyksięcia, z którym mieli w przeszłości poważne problemy. Dlatego zostawia miejsce dla swojej córki Małgorzaty , ciotki Karola, aby przejęła rządy w imieniu młodego księcia. Młody władca i jego ciotka wyruszają w inauguracyjną podróż po krajach Burgundii, aby zostać uznanym za księcia i regenta.
Regentka Marguerite przeniosła się do Mechelen , gdzie zwykle mieszka ze swoimi siostrzeńcami i siostrzenicami. Karol dowiaduje się o sprawowaniu władzy: jego ciotka i nauczyciel zmuszają go do wygłaszania przemówień do Stanów Generalnych w 1507 r., Małgorzata każe mu uczestniczyć w części posiedzeń rady, a Chièvres szkoli go w sztuce wojennej.
Konflikt między don Juanem Manuelem, rycerzem Zakonu Złotego Runa , Maksymilianem, Małgorzatą i Ferdynandem Aragońskim, skutkuje pospieszną emancypacją Karola II.5 stycznia 1515.
Członkowskich zebranych w sali Coudenberg Pałacu w Brukseli , głosić większość Charles, który wchodzi w życie z Panem terytoriów wchodzących w burgundzkiej grono , Okręg Rzeszy założony w 1512 przez Maksymiliana I st i grupowanie terytoria państwa Burgundii pozostał ręce dynastii austro-burgundzkiej. Chièvres, który ma ucho arcyksięcia Karola, wypiera Małgorzatę i zostaje głównym doradcą księcia. Zaczyna negocjować sukcesję starego Ferdynanda, wysyłając tam Adriena d'Utrecht . Dziekanowi powierzono dokładną misję: chodzi o to, by za wszelką cenę zapobiec temu, by król Aragonii nie faworyzował młodszego brata Karola, małego Ferdynanda , urodzonego w Hiszpanii w 1503 r. i wychowanego przez jego dziadka, szkoda praw starszego. Niezbędne jest również rozstrzygnięcie kwestii ich matki, Jeanne la Folle, która oczywiście nie jest w stanie panowania. Tymczasem Charles rozpoczyna nową podróż. Tym razem został przyjęty jako skuteczny władca przez kilka dużych miast Cercle de Bourgogne , zgodnie z rytuałem Szczęśliwego Wjazdu , przysięgając respektowanie i zwiększanie przywilejów miast i różnych prowincji.
Król Hiszpanii
Wstąpienie na tron i początki panowania
Wiadomość o śmierci Ferdynanda d'Aragon dotarła do Brukseli w dniu 8 lutego 1516. 14 marca, podczas uroczystej i niezbyt hiszpańskiej ceremonii w kolegiacie Sainte-Gudule w Brukseli , Karol ogłosił się wraz z matką „ Królem Hiszpanii ”. Jeśli wygrał swoją sprawę, leżąc w testamencie króla Aragonii jako jedynego spadkobiercy, to wola Izabeli Katolickiej uczyniła Joannę jedyną spadkobierczynią najważniejszego królestwa Hiszpanii, królestwa Kastylii i Leónu . Karol może być najwyżej regentem na tych terytoriach. Dlatego lekceważy prawa swojej matki, pustelnika w pałacu-klasztoru Tordesillas , ogłaszając się królem w taki sam sposób jak ona. Ten „ przewrót ” (by użyć określenia Josepha Péreza ) wywołał w Kastylii niezadowolenie, które zaciemniło pierwsze lata panowania.
Nowy król kończy swoją inauguracyjną trasę po Burgundii i przygotowuje się do wyjazdu do Hiszpanii. Wylądował na wybrzeżu Asturii dnia18 września 1517wraz ze swoimi flamandzkimi doradcami i kilkoma kastylijskimi wygnańcami. Gdy tylko przybył, wysłał swojego młodszego brata Ferdynanda z powrotem do Holandii, który przyjechał mu na spotkanie. W Valladolid splendor dworu burgundzkiego ukazany podczas koronacji wielce szokuje Hiszpanów przyzwyczajonych do mniej ceremonialnej monarchii. WMarzec 1518Karol otwiera tam Kortezy Kastylii , aby otrzymać przysięgę wierności od delegatów królestwa oraz ważne subsydia. Zgromadzenie akceptuje, pod różnymi warunkami: Karol będzie musiał nauczyć się języka kastylijskiego (nie jest w stanie przemawiać do Kortezów w tym języku); urzędy państwowe powinny być zarezerwowane dla regnicoles ; żaden metal szlachetny nie powinien opuszczać królestwa w postaci waluty; wreszcie prawowita królowa będzie musiała zachować swoje prawa i być dobrze traktowana.
Dobrze poinformowany o bardziej skomplikowanym charakterze jego uznania w Aragonii (konieczne jest powtórzenie ceremonii wierności Kortezów na każdym z terytoriów stanowiących koronę Aragonii ), Karol przebywał krótko w Valladolid i udał się do Saragossy, a następnie do Barcelony , który ma zostać tam przyjęty jako król Aragonii i hrabia Barcelony . Podczas swojej pierwszej podróży spędził więcej czasu w Aragonii niż w Kastylii i zwielokrotnił swoją niezdarność: mianował wielu Burgundów na kluczowe stanowiska rządowe, ubiegał się o dotacje za dotacją, nie znał lokalnych zwyczajów i języków. W ciągu zaledwie roku głęboko rozczarował swoich nowych poddanych, pomimo ogromnego kapitału sympatii, jakim cieszył się jako wnuk monarchów katolickich. Ponadto opuścił półwysep, gdy tylko dowiedział się o jego wyborze na tron cesarski, co spowodowało, że Hiszpanie obawiali się, że ich królestwa staną się jedynie aneksami imperium zwróconego na północ.
Karol musi zmierzyć się z kilkoma problemami w swoich hiszpańskich stanach. W latach 1520-1521 staje w obliczu buntu w Kastylii, gdzie jego poddani nie akceptują wyznaczonego przez niego regenta Adriena d'Utrecht (nagradzanego w 1516 r. przez urząd arcybiskupa Tortosy ) i jego burgondo-flamandzkiego dworu. Bunt kierowany przez Juana de Padilla definitywnie zgnieciony podczas bitwy Villalar na21 kwietnia 1521. Tymczasem, za radą Adriana z Utrechtu, Karol łączy w rządzie królestwa dwóch „ Wielkich ”, konstabla i admirała Kastylii. Następnie związał większą część Kastylijczyków ze swoją Radą i powrócił, by osiedlić się w Kastylii, gdzie mieszkał przez siedem lat bez przerwy, od 1522 do 1529. Dawał również satysfakcję swoim poddanym, poślubiając rzekomą księżniczkę w 1526 r. jako Hiszpan: jego pierwsza kuzynka Isabelle z Portugalii .
W latach 1519-1523 Karol musiał również stawić czoła zbrojnemu powstaniu w regionie Walencji , Germanii , nazwanych na cześć tych lokalnych milicji, których konstytucja została autoryzowana z przywileju nadanego przez Ferdynanda katolika do walki z barbarzyńcami . W 1520 roku, korzystając z opuszczenia miasta przez szlachtę po epidemii dżumy , milicje te przejmują władzę pod dowództwem Joana Llorença i odrzucają rozwiązanie ogłoszone przez Adriena d'Utrecht. Z kolei Baleary są skażone ruchem, który zostaje pokonany siłą dopiero w 1523 roku.
Hiszpańska ekspansja w Ameryce
Za panowania Karola V trwał podbój Nowego Świata, zapoczątkowany za czasów królów katolickich . Od 1521 roku Hernán Cortés podbija Nową Hiszpanię – rozległy region, który dziś obejmuje Meksyk , Amerykę Środkową i południowe Stany Zjednoczone – Francisco Pizarro poddaje Tahuantinsuyu – Imperium Inków – które staje się wiceprawicą Peru , a Gonzalo Jiménez de Quesada przejmuje kontrola królestwa Chibchów , dziś w Kolumbii .
Juan Sebastián Elcano ukończył pierwszą podróż dookoła świata w 1522 roku, kończąc podróż rozpoczętą pod rozkazami Magellana i wyznaczając początek hiszpańskiej dominacji nad Filipinami i Marianami . W 1536 roku Pedro de Mendoza założył miasto Buenos Aires na prawym brzegu Rio de la Plata . Wkrótce potem, w 1537 roku, Asuncion zostało założone przez Juana de Salazara (w) i Gonzalo Mendozę i stało się centrum podboju i administracji regionu.
Te ogromne terytoria zostały przyłączone jako dwa nowe królestwa do Korony Kastylii, zapewniając jej znaczny dochód z metali szlachetnych. Korona bezpośrednio wycofuje jedną piątą metali repatriowanych do Hiszpanii ( Quinto real ). Ta nieoczekiwana gratka pozwala Karolowi finansować swoją politykę imperialną, gwarantując w szczególności jego operacje wymiany walut, pożyczek i transferu funduszy z bankierami Augsburga , Genui i Antwerpii .
Wstąpienie do tronu cesarskiego
12 stycznia 1519śmierć cesarza Maksymiliana otwiera sukcesję korony cesarskiej. Ta korona, z pewnością prestiżowa i gwaranta wielkiej aury w chrześcijaństwie , stanowi pod wieloma względami wagę więcej niż korzyść dla jej posiadacza: nie pozwala mu na zbieranie funduszy i daje mu prawo do powołania feudalnej armii nieodpowiedniej do nowych wymagań wojennych, gdy wojska książąt niemieckich są poza jego kontrolą. Karol, jako naturalnego kandydata do sukcesu jego dziadek został podniesiony w związku z wyborami cesarskiego i twarze kandydaturę królów angielskich Henryk VIII i Francji François I st a Duke Albertin Georges de Saxe , znany jako „Brodacz” .
Rywalizacja szybko sprowadza się do pojedynku króla Francji z dziedzicem Maksymiliana. Aby przekonać siedmiu niemieckich książąt-elektorów , rywale z kolei posługują się propagandą i mocnymi argumentami.
Partia austriacka przedstawia króla Karola jako pochodzącego z prawdziwego „estoku” ( linia cesarska), ale kluczem do elekcji jest zasadniczo zdolność kandydatów do wykupienia książąt-elektorów. François I er , wspierany przez Medici i Włochów z Lyonu , zapewnia ECU francuskiego lub którzy sprzeciwiają florenów i dukaty, niemieckim i hiszpańskim, z Charles cieszy dzięki Margaret Austrii (ciotka) uderza decydującego wsparcia ze Jakub Fugger oraz rodzina Welserów , niezwykle zamożnych bankierów z Augsburga . Emitują one weksle płatne „po wyborach” i „pod warunkiem wyboru Karola Hiszpanii” , który również korzysta z bogactwa Imperium Amerykańskiego. Karol, który spędza dwie tony złota (na tonę i pół do François I st ) i Margaret Austrii, która otacza miasto wyborów wojska przeznaczone do ciśnienia, został wybrany „Królem Rzymian» The28 czerwca 1519i koronowany w Aix-la-Chapelle na23 października 1520.
Bardzo szybko uświadamia sobie, że nie może być jedynym pastorem chrześcijaństwa, zgodnie z ideałami „monarchii uniwersalnej” , do której przekonują go jego doradcy, m.in. Mercurino Gattinara . Wybrany na cesarza, starał się uporządkować sprawy dziadka i odprawił z cesarskiej kaplicy muzyków, w tym Ludwiga Senfla . Dziedziczy po wrogach Świętego Cesarstwa , zagrożonego na jego południowo-wschodniej flance przez zagrożenie tureckie ; ale musi również polegać na francuskiej rywalizacji, grany początkowo przez François I er , a następnie jego syn Henryk II .
Konflikt z Francją
Starcia z Franciszkiem I stRywalizacja z François I er znaków esencją historii cesarskiej Karola V. Dwóch władców zamieszkują roszczenia ich poprzedników. François I er , którego królestwo jest otoczone posiadłości Karola V chce kontynuować działanie King Charles VIII i Ludwika XII w półwyspu włoskiego , twierdząc, Neapol i Mediolan . Ze swojej strony Karol V nigdy nie przestaje chcieć odzyskać Księstwa Burgundii , kolebki dynastii Valois-Burgundy, od której w wątpliwych warunkach prawnych twierdzi i chwyta się śmierci Karola Śmiałego , ale teraz dobrze zintegrowanego z terytorium francuskim. Burgundia i Włochy to główne teatry konfrontacji dwóch rywali, przy czym żaden z nich nie jest w stanie zaspokoić swoich ambicji. Charles Quint nie ma trudności z odparciem francuskich ataków.
Pierwsze starcie ma miejsce w królestwie Nawarry , którego część położona na północ od Pirenejów – prowincje zamorskie lub Dolna Nawarra od 1512 roku – od 1512 roku znajduje się pod kontrolą Hiszpanów od jego podboju przez Ferdynanda Aragońskiego .
W 1521 r. ród Albretów , korzystający ze wsparcia króla Francji, podjął próbę rekonkwisty. Francusko-nawarrańscy skorzystali z częściowej demilitaryzacji królestwa z powodu wojny gmin kastylijskich i oparli się na powstaniu mieszkańcy Nawarry do zdobycia stolicy, Pampeluny . Szybkie odzyskanie armii hiszpańskiej i strategiczne błędy francuskiego generała André de Foix nie pozwoliły na umocnienie zwycięstwa, a wojska Karola V odniosły zwycięstwo pod Noain nad znacznie słabszą liczebnie armią. Po różnych oblężeniach i bitwach podpisano porozumienie dyplomatyczne: Karol V zachował Górną Nawarrę, ale zwrócił Dolną Nawarrę do domu Albreta.
W tym samym roku 1521 Charles Quint otwiera dwa nowe fronty. Na poparcie naszego Burgunda wysyła Franza von Sickingena i hrabiego Filipa I st Nassau na północ od Francji; ci ostatni zmuszają Chevaliera Bayarda do zamknięcia się w oblężonych Mézières . Bayard broni miasta bez kapitulacji, pomimo kanonad i szturmów; marszałek La Palisse przybył jako posiłki, zmuszając Nassau do oblężenia. We Włoszech Karol V utworzył koalicję z Henrykiem VIII i Państwami Kościelnymi, aby przeciwstawić się sojuszowi Francji i Republiki Weneckiej . Armia francusko-wenecka zostaje pokonana podczas bitwy pod La Bicoque ; Karol V i jego sojusznicy odzyskują Księstwo Mediolanu . Armia cesarska wkracza do Prowansji, ale przegrywa oblężenie Marsylii . Franciszek I po raz pierwszy został szefem ataku przeciw, ale jest widziany dotkliwie pobity w Pawii w 1525 r., podczas którego został schwytany. Karol V trzymał króla Francji w Madrycie przez ponad rok, aż do zawarcia traktatu madryckiego .
Mocy niniejszego Traktatu, François I er musi między innymi, podać Księstwo Burgundii i Charolais , zrzekają do Włoch, Flandrii i Artois i poślubić Eleonora Habsburg , siostra Karola. François zostaje zwolniony z więzienia na cztery lata swoich dwóch najstarszych synów, Delfina François i Henri de France (przyszły Henryk II ).
Karol V nie czerpie wiele korzyści z tego traktatu, który król Francji również uznał za słuszne ogłosić niewykonalnym na dzień przed jego podpisaniem. Ponadto8 czerwca 1526The Zjednoczone Burgundii uroczyście oświadczam, że województwo zamierza pozostać po francusku.
W 1526 roku powstała nowa liga, zapieczętowana w Cognac , tym razem przeciwko Charlesowi Quintowi, a następnie w podróży poślubnej (właśnie poślubił Isabelle Portugalską ). Liga koniakowa zrzesza Francję, Anglię, Papieża i księstwa włoskie (Mediolan, Wenecja i Florencja ). Armie ligowe wkroczyły do Włoch i napotkały słaby opór ze strony wojsk cesarskich, słabo opłacanych i osłabionych chorobą. Neapol jest oblegany, Rzym plądrowany przez żołnierzy armii cesarskiej dowodzonej przez Karola de Bourbon . Wydarzenia te zmuszają zdruzgotanego Karola do przerwania uroczystości związanych z narodzinami syna, przyszłego Filipa II Hiszpańskiego .
Jednak oblężenie Neapolu zakończyło się niepowodzeniem i wojska Ligi, osłabione z kolei malarią, a zwłaszcza obaleniem sojuszu Andrei Dorii , musiały wycofać się z królestwa Neapolu . Okoliczności wydają się zrównoważyć siły Karola V, takie jak te z François I st i spowodować ich do opuszczenia Margaret Austrii , ciotka cesarza i Ludwika Sabaudzka , matka króla Francji, by wynegocjować traktat zmieniającą Madryt: the3 sierpnia 1529, w Cambrai , zostaje podpisany Pokój Pań , a następnie ratyfikowany przez dwóch władców. Francois I st żeni Éléonore Austrii , wdowa po króla Portugalii i siostrą Karola V; odzyskał swoje dzieci za okup w wysokości dwóch milionów koron i zachował Burgundię ; z drugiej strony musiał zrezygnować ze swoich poglądów na Artois , Flandrię i Włochy.
Po traktacie z Cambrai Charles Quint znalazł się u szczytu swojej potęgi. 24 lutego 1530, W jego trzydziestych urodzin, został koronowany w Bolonii przez papieża Klemensa VII , „Cesarz Rzymian” .
W 1535 roku, po śmierci księcia Mediolanu François II Sforza , François I st twierdził dziedziczenia księstwa. Na początku 1536 r. 40 000 francuskich żołnierzy najechało na Księstwo Sabaudii , sojusznika Karola Quinta, i zatrzymało się na granicy lombardzkiej , oczekując na ewentualne negocjacje. W czerwcu Charles Quint zemścił się i najechał Prowansję, ale napotkał obronę konstabl Anne de Montmorency .
Dzięki wstawiennictwu papieża Pawła III , wybranego w 1534 r. i zwolennika pojednania dwóch władców, król i cesarz podpisali w 1538 r. w Nicei dwuletni rozejm i obietnicę zjednoczenia się w obliczu „ Niebezpieczeństwo protestanckie ”. Jako znak dobrej woli, François I er pozwala nawet swobodne przejście wojsk cesarza przez Francję tak, że można go stłumić powstanie, jego rodzinnym mieście Ghent , a przy tej okazji, w 1539 roku zorganizował dla niego paradę płynie na temat starożytnych bogów . Karol V, odmówiwszy, pomimo swoich zobowiązań, inwestytury księstwa mediolańskiego jednemu z synów króla, w 1542 roku wybuchła nowa wojna.11 kwietnia 1544, François de Bourbon-Condé , hrabia d'Enghien , na czele wojsk francuskich pokonał markiza Alfonso de Ávalos , generała porucznika armii cesarskich, w bitwie pod Cérisoles . Jednak armia Karola V, licząca ponad 40 000 ludzi i 62 działa artylerii, przekroczyła Księstwo Lotaryngii , biskupstwa Metz i Verdun (przyszłe Trois-Évêchés ) i najechała Szampanię . W połowie lipca część wojsk oblegała twierdzę Saint-Dizier , podczas gdy główny korpus armii kontynuował marsz w kierunku Paryża . Poważne problemy finansowe uniemożliwiają cesarzowi płacenie swoim wojskom, gdzie dezercje mnożą się. Ze swej strony, François I er musi także zająć się brakiem środków finansowych, a ciśnienie Anglicy oblegali i biorąc Boulogne-sur-Mer . Dwie monarchowie, wykorzystując dobre usługi młodego księcia François I st Lotaryngii , w końcu uzgodnienie ostatecznego spokoju w 1544. The traktatu Crepy-en-Laonnois główną treść rozejmu podpisanego w 1538 roku Francja utraciła zwierzchność nad Flandrii i Artois i zrzeka się roszczeń do Mediolanu i Neapolu, ale tymczasowo zatrzymuje Savoy i Piemont. Charles Quint porzuca Burgundię i jej podległości, a jedną ze swoich córek, obdarzoną prerogatywą mediolańską, oddaje za mąż Karolowi , księciu Orleanu i trzeciemu synowi króla.
Chce jednak skonsolidować pierwotną bazę swojej potęgi, Holandię, czyli „kraj od tyłu”, jak nazywa je tradycja burgundzka. Powiększa je na północy poprzez odzyskanie terytoriów zajętych przez księcia Gueldre i biskupa Utrechtu , a wzmacnia je na południu, odsuwając zwierzchnictwo króla Francji nad Flandrią i Artois w pokoju pań . Ostatecznie reguluje ich stosunki ze Świętym Cesarstwem podczas sejmu augsburskiego w 1548 r., przyznając Cercle de Bourgogne bardzo szeroką autonomię .
Starcia z Henrykiem IIStosunki z Henrykiem II , syn i następca François I er w 1547 roku, jest kontynuacją.
Od 1551 roku Henryk II słuchał reformowanych książąt niemieckich, których dobrze znał, gdy był delfinem . WStyczeń 1552Otrzymuje on w Chambord margrabia Albert Brandebourg , który sugeruje mu zajmować Cambrai , Verdun , Toul i Metz , miasta francuskiego imperium i tradycyjnie korzystających z pewnej autonomii. Henryk II przyjął tam tytuł „ Wikariusza Imperium ”. Traktat Chambord została podpisana w dniu15 stycznia 1552, przypieczętowując sojusz Henryka II ze zreformowanymi książętami przeciwko Karolowi Quintowi.
W Marzec 1552armia francuska gromadzi się w Joinville pod dowództwem konstabla Montmorency i księcia Guise . Cambrai, Verdun i Toul otwierają drzwi bez sprzeciwu; 18 kwietnia 1552, Henryk II wchodzi do Metz. Po objeździe przez Alzację " Voyage d'Allemagne " kończy się wmaj 1552.
Sześć miesięcy później, w Październik 1552, Na rozkaz Karola V, u księcia Alby położył oblężenia Metz , gdzie słaby garnizon pozostawał pod rozkazami François de Guise. Oblężenie trwa cztery miesiące i pomimo rozmieszczenia dużych sił imperialnych (35 000 piechoty, 8 000 kawalerii i 150 dział) pozostaje skazane na niepowodzenie. Armia Karola V zakończyła oblężenie wStyczeń 1553.
W tym samym roku Karol V zrównał z ziemią Hesdin i Thérouanne , artezyjskie miasta, które po oblężeniu ponownie stały się francuskimi.
Również w 1552 r. we Włoszech miasto Siena wypędziło hiszpański garnizon dalej26 lipcai prosi o interwencję francuską. Henri II skorzystał z okazji, aby otworzyć nowy front. Miasto, bronione przez Blaise'a de Monluc , ostatecznie się poddało17 kwietnia 1555. Charles Quint ceduje Sienę na rzecz Florencji, ale zachowuje toskańskich prezydentów Piombino i Orbetello .
Karol V i reformacja
Panowanie Karola V odpowiada narodzinom w Niemczech luteranizmu . Obrońca Wiary świętej przez papieża w 1530 roku, grand-syn i następca z „katolickich królów” nie może uciec od obowiązku obrony wiary katolickiej i zastój w sporze z François I st pozwala mu skupić się na tę misję.
W tym samym roku swojej cesarskiej koronacji Karol V zwołuje sejm w Augsburgu, aby zadać pytanie o podporządkowanie książąt Świętego Cesarstwa nawróconych na reformację luterańską. Spotkanie obraca się na jego niekorzyść, książęta Północni reformatorzy łączą się pod władzą landgrafa Filipa I st. Heskiego i elektora Jana Fryderyka I st . Saksonii .
25 czerwca 1530protestanci przedstawiają władcy wyznanie augsburskie , założycielski tekst „ luteranizmu ” napisany przez Philippe'a Mélanchtona (który reprezentuje Marcina Lutra , ekskomunikowanego w 1520 roku i wygnanego z cesarstwa, nie mogącego uczestniczyć w sejmie ) oraz Camerariusa , który uważa się za odrzucony przez teologów katolickich. Pomimo pewnych pojednawczych modyfikacji wprowadzonych przez roztropnego ucznia ognistego reformatora do oryginalnego tekstu, Karol V kazał go zakazać przez sejm, którego członkowie okazali się fortiori katolikami.
20 września 1530Luter radzi książętom protestanckim, aby przygotowywali się do wojny, a nie zgadzali się na kompromis z Kościołem katolickim, co skutkuje na początku 1531 roku utworzeniem Ligi Smalkalde pod przywództwem Filipa Heskiego . Dieta kończy się na19 listopada 1531z wnęką Augsburga, która potwierdza edykt Wormacji : nakazuje sprzymierzonym książętom poddanie się przed15 kwietnia 1531, aby przywrócić jurysdykcję biskupią w ich stanach i przywrócić własność kościelną. Pojawienie się tego nowego przeciwnika, szybko wspieranego przez Francję, przyczyniło się do rozproszenia środków, którymi dysponował cesarz: musiał czekać do lat czterdziestych XVI wieku, aby móc poświęcić znaczną część środków wojskowych, jakimi dysponował. protestanckich książąt.
Świadom potrzeby reformy Kościoła i rozwiązania problemu protestanckiego, papież Paweł III zwołuje Sobór Trydencki , którego praca rozpoczyna się5 grudnia 1545. Protestanci nie uznają soboru, a cesarz wszczyna działania wojenne wCzerwiec 1546z armią uzbrojoną przez papieża i dowodzoną przez Octave Farnese , przyszłego księcia Parmy , armią austriacką pod dowództwem brata Ferdynanda Habsburga i armią żołnierzy z Holandii pod dowództwem hrabiego Buren .
Dzięki poparciu księcia elektora Maurycego Saxe , Karol V wygrał bitwę pod Muehlberg nad Jean-Frédéric de Saxe w 1547 roku, uwięził Filipa z Hesji i uzyskał uległość zbuntowanych książąt. W roku 1551, w tym samym Maurice Saksonii przeprowadzono odwrócenie Alliance dostarczyć Landgraf z Hesse-Kassel , uwięziony Charles Quint. Ten ostatni, zdradzony przez księcia Maurycego, został zredukowany do na mocy pokoju pasaskiego (1552) opatrzenia i udzielenia powszechnej amnestii i swobodnego praktykowania kultu reformowanego. Niechętnie zostawia bratu Ferdynandowi ostatnie słowo:3 października 1555zostaje podpisany pokój augsburski . Religijna jedność Imperium poświęcona jest dla dobra książęcego zakonu: każdy feudator Imperium może wybrać, która z dwóch religii będzie jedyną uprawnioną w swoich domenach. To jest zasada cujus regio, ejus religio („religia księcia jest religią kraju”).
Charles Quint nakazał sporządzenie katalogu autorów podlegających zakazowi w jego Stanach, zapowiadając w ten sposób ustanowienie Indeksu kilka lat później. Dzięki tym działaniom otrzymał od angielskiego kardynała Reginalda Pole'a Apologia ad Carolum V Caesarem (Apologia cesarza Karola V, 1552) .
W swoich patrymonialnych stanach Świętego Cesarstwa, tych Niderlandach, w których jednocześnie wciela się w naturalnego władcę i suwerena cesarskiego, ma większą swobodę działania, nie musi brać pod uwagę tych potężnych opozycji i może działać tak, jak uważa za stosowne. . We Flandrii wydał szereg bardzo surowych edyktów przeciwko herezji, wprowadzając nowoczesną inkwizycję na wzór tej, którą Karol odkrył w Hiszpanii. Aż do przybycia Filipa II zastosowanie tych tabliczek pozostało raczej łagodne ze względu na letniość królowej-regentki Marii Węgier i otaczających je lokalnych elit. Wyroki śmierci są jednak liczniejsze na tym jedynym terytorium pod jego panowaniem niż w całym królestwie Francji, które wprawdzie korzystało z mniej widocznej ekspozycji.
Karol V na Morzu Śródziemnym: wyprawa do Tunisu i Algieru
Imperium Karola V ma tę wadę, że jest rozproszone i dlatego jest podatne na wewnętrzne bunty, ale także na ataki wroga ze strony Francuzów na zachodniej flance, ich tureckich sojuszników na wschodniej flance, a na Morzu Śródziemnym od korsarzy, takich jak Arudj Barberousse .
Jednym z głównych spornych punktów kontrolnych jest Tunis i ogólnie miasta Afryki Północnej . Tunis okazuje się strategicznym punktem kontroli Morza Śródziemnego w stosunku do Sycylii i Królestwa Neapolu oraz punktem przejścia do Lewantu .
W 1534 r. Kheir el-Din Barberousse , brat Arudj, obala sułtana Hafsydów Moulay Hassan z Tunisu.
Mulay Hassan prosi cesarza o wyposażenie floty i podjęcie karnej ekspedycji przeciwko Tunisowi, nie tylko w celu przywrócenia mu tronu, ale także ukrócenia piractwa na wybrzeżach Sycylii i Włoch.
Charles V uzbrojeniu flotę 62 galer i 150 innych statków opuszczających Barcelona na29 marca 1535. W pobliżu Kartaginy i Tunisu przybywają wojska cesarskie i hiszpańskie pod dowództwem Genueńczyka Andrei Dorii przy wsparciu Zakonu św. Jana z Jerozolimy . Tunis jest zajęty21 lipca 1535, Moulay Hassan przywrócony, 20 000 chrześcijańskich niewolników uwolnionych. Moulay Hassan zostaje wasalem Hiszpanii i popiera zniesienie niewolnictwa i tolerancji religijnej.
Jan Cornelisz Vermeyen , malarz i tapicer, ma za zadanie uwiecznić bitwę. Liczne szkice, które tam wykonał, zostały wykorzystane w szczególności do serii dwunastu gobelinów, które zamówiła Maria Węgierska .
Na mocy tego zwycięstwa dokonał triumfalnego wjazdu do Rzymu dnia5 kwietnia 1536 r, przechodząc przez miasto od bramy San Sebastiano na południe i przechodząc przez Forum Romanum na powitanie przez papieża Pawła III w Bazylice Świętego Piotra .
Z drugiej strony wyprawa do Algieru w 1541 roku zakończyła się klęską i przywróciła barbarzyńcom południową część Morza Śródziemnego .
Ostatnie lata panowania
Cierpiąc na szczególnie wyniszczającą podagrę , dość wcześnie rozważał pozbycie się władzy. Proces rozpoczyna się, że tak powiem, w 1540 r., wkrótce po śmierci królowej cesarzowej. W tym samym roku potajemnie zainwestował swojego syna, księcia Filipa z Księstwa Mediolanu , nieobsadzonego od 1535 r., inwestyturę upubliczniono w 1546 r. Dwa lata później Karol przyprowadził go do siebie, aby uznać go za spadkobiercę Niderlandów i przedstawić do książąt cesarstwa w nadziei, że Filip może pewnego dnia postarać się o cesarską koronę.
Wreszcie w 1553 roku, kiedy Filip poślubił Marię Tudor i aby uniknąć nierównego związku między księciem Mediolanu a królową Anglii, jego ojciec zaoferował mu królestwo Neapolu. W tych samych latach pięćdziesiątych kwestia sukcesji staje się przedmiotem sporu między Karolem a jego bratem Ferdynandem . Król Rzymian jest zirytowany, widząc, że jego starszy przywilej jest wszędzie Philippe, podczas gdy obiecał swoim austriackim siostrzeńcom części dziedzictwa we Flandrii i we Włoszech.
Abdykacja Karola V
Rok 1555 przyniósł przyspieszenie tego procesu. Matka Karola, Jeanne de Castille , zmarła dnia11 kwietnia 1555. Imperator jest tym bardzo dotknięty, chociaż nigdy nie wahał się trzymać jej w areszcie w Tordesillas i tak naprawdę nigdy się nie znali. Podpisanie Pokoju Augsburskiego ,25 wrześniapozostawia go z poczuciem gorzkiej porażki. Jednocześnie zwycięstwa jego armii w Sienie i Gimnei oraz obecność Filipa z Hiszpanii we Flandrii sprawiały wrażenie imperium wystarczająco stabilnego, by kontynuować to wyrzeczenie.
22 października 1555, osłabiony starością i chorobami ( astma , cukrzyca , hemoroidy , patologia częsta w czasach, gdy jeździło się konno), rozczarowany niepowodzeniami, dręczony flegmatyczną i naturalnie melancholijną cerą, Karol V wzywa Rycerzy Zakonu Złote Runo, aby poinformować ich o jego postanowieniu. Pozbawił się swej godności głowy i suwerena zakonu, a rycerze zmusili do służenia swemu synowi Filipowi, który przybył do Brukseli po dwuletniej podróży po Europie . Trzy dni później, w Brukseli , przed Stanami Generalnymi, uroczyście abdykuje w wielkiej sali pałacu Coudenberg . To tutaj czterdzieści lat wcześniej został ogłoszony księciem Burgundii przed tymi samymi Stanami Generalnymi Holandii . W płaczliwej atmosferze opowiada o nieustannych podróżach, jakie odbył dla dobra swoich krajów i chrześcijaństwa, zanim Philippe został uznany za nowego księcia Burgundii, suwerena Niderlandów .
Po panowaniu
Ostatnie transakcje
Kilka miesięcy później 16 stycznia 1556, gdy udaje się do Hiszpanii, aby wycofać się ze świata, przekazuje również swoje hiszpańskie dziedzictwo Filipowi. Ostatnie transakcje miały miejsce w 1558 roku: Karol porzucił Franche-Comté i nakazał elektorom Świętego Cesarstwa, aby teraz uważali Ferdynanda za siebie. Dieta zwraca na to uwagę, wybierając,24 lutego 1558, Ferdynanda jako cesarza-elekta Rzymian.
Śmierć i pogrzeb
Przechodzi na emeryturę 3 lutego 1557w klasztorze Hieronimitów w Yuste , w małym domku dla niego przystosowanym; tam umarł died21 września 1558, w wieku 58 lat, z powodu malarii (choroba endemiczna w regionie do 1960 r.). Jego orację pogrzebową wygłasza François Richardot , autor orędzia Éléonore i Marie. Jego prochy przeniesiono w 1574 roku na nekropolię królewską Escurial , zbudowaną przez jego syna Filipa, 40 km od Madrytu.
Pochodzenie
Przodkowie Karola VMałżeństwo i potomkowie
10 sierpnia 1501 r.zostaje podpisana w Lyonie umowa małżeńska między Karolem a księżną Claude z Francji , córką Ludwika XII i Anny Bretanii .
Ale on się żeni 11 marca 1526w swoim pałacu w Sewilli ze swoją kuzynką Infantką Izabelą Portugalską (1503-1539), siostrą króla Portugalii Jana III , sam ożenił się krótko wcześniej z Katarzyną Austriacką , młodszą siostrą Karola V, aby pocieszyć jej sojusz z Hiszpanią i Święte Cesarstwo Rzymskie . Z tego związku rodzą się:
- Philippe (1527-1598), który ożenił się w 1543 roku jego kuzynka, Mary Portugalii (1527/45), a następnie w 1554 roku, jego kuzyn, królowa Maria I ponownie Anglii (1516-1558), a następnie w 1559 roku, Elżbieta Francji (1545 -1568), następnie w 1570 jego siostrzenica Anna Austriaczka (1549-1580).
- Jan (22 marca 1528-1530), zmarł młodo.
- Maria (21 czerwca 1528-26 lutego 1603), który poślubił w 1548 roku swojego kuzyna Maksymiliana II Austriaka (1527-1576).
- Ferdynand (19 października 1535-1538), zmarł młodo.
- Jeanne (1537-1573), która poślubiła w 1553 roku swojego kuzyna Jean-Manuela, następcę tronu Portugalii (1537-1554).
- Jan (30 kwietnia 1539), martwo urodzony.
Wiadomo również, że ma nieślubne dzieci, ale wszystkie urodziły się przed ślubem i podczas wdowieństwa:
- Isabelle (1518-?), córka Germaine de Foix , królowa wdowa Aragonii (1488-1538)
- Małgorzata (1522-1586), córka Jeanne van der Gheynst
- Joanna (1522-1530)
- Thadée (1523-1562), córka Orsoliny della Penna (it)
- Juan (1547-1578), syn Barbary Blomberg (1527-1597)
Rodzeństwo
- Eleanor (1498-1558) ożenił się w 1519 Manuel I st (1469-1521), a następnie w 1530 François I st (1494-1547)
- Karol (1500-1558)
- Isabelle (1501-1526) wyszła za mąż w 1515 roku za Christiana II z Danii (1481-1559)
- Ferdynand (1503-1564) poślubił w 1521 r. Annę Czesko-Węgierską (1503-1547)
- Maria (1505-1558) wyszła za mąż w 1521 r. Ludwik II Węgierski (1505-1526)
- Katarzyna (1507-1578) poślubiła w 1525 Jana III Portugalii (1502-1557)
Dziedzictwo i dziedzictwo
|
Dziedziczne stany Habsburgów |
Stany burgundzkie |
Królestwa Aragonii i Sycylii |
Królestwa Kastylii i Leoni |
||||||||||
|
|
|
.svg)
|
||||||||||
|
Maksymilian I pierwszy cesarz rzymski |
x |
Mary Burgundii |
Ferdynand II Aragoński |
x |
Isabelle I re Castilla |
||||||||
|
podbój Granady 
|
|||||||||||||
| │ Filip Habsburg (1478-1506) │ |
x |
│ Jeanne I re Castilla (1479-1555) │ |
|||||||||||
| │ Karol V |
│ Ferdynand I pierwszy cesarz rzymski (1503-1564) |
||||||||||||
|
Książę Burgundii (suwer Niderlandów): 1506 |
panujący arcyksiążę Austrii: 1521 |
||||||||||||
| │ Filip II Hiszpański |
|||||||||||||
|
Książę Burgundii (suweren Niderlandów): 1555 |
|||||||||||||
Tytuł
W 1534 roku Charles Quint został wyznaczony w następujący sposób:
Karol z łaski Bożej Cesarz Rzymian , zawsze August , król Germanii , Kastylii , Leonu , Granady , Aragonii , Nawarry , Neapolu , Sycylii , Majorki , Sardynii , Indii i ziem na Morzu Oceanu , Arcyksiążę Austrii , Książę Burgundii , Brabancji , Limburgii , Luksemburga i Gueldry , hrabiego Flandrii , Artois , Burgundii Palatyn , Hainaut , Holandii , Zelandii , Ferrette , Haguenau , Namuru i Zutphen , księcia Szwabii , markiza Świętego Cesarstwa , pana Friesland , z Salins , z Malines , władca Azji i Afryki , król Nowej Hiszpanii , Peru , Nowej Granady i Rio de la Plata oraz suzeren wicekrólów tych samych krajów . "
Herb
 Filip Austrii |
 Karol Kwinta |
.svg) Joanna Kastylijska |
Herb Karola V ewoluował podczas jego życia. Przy urodzeniu, w 1500 roku, odziedziczył złamane ramiona ojca, zakwaterowane z Austrii, nowoczesnej Burgundii, starej Burgundii i Brabancji, oskarżonego o partię Flandrii i Tyrolu , wszystkie złamane etykietą. Śmierć Izabeli Katolickiej w 1504 r. uczyniła jej rodziców królami Kastylii. Broń rodzinna została zmodyfikowana, aby odzwierciedlić tę nową sytuację. Dlatego ćwiartujemy te ojcowskie ramiona z tymi, poćwiartowanymi przeciw poćwiartowanej przeciw Kastylii i Leonowi oraz partii Aragonii i Sycylii, wszystkie wkroczyły do Granady. Ponieważ para jest nierówna, Philippe, książę Burgundii mierzy się z królową Kastylii, broń macierzyńska jest opracowywana z honorem. Karol dziedziczy tę złożoną dzielnicę, delikatnie mówiąc, podczas gdy jego brat Ferdynand odwraca dzielnicę ojcowska i matczyna.
Od 1519 r. ten ćwiartowany umieszczany jest na orle cesarskim. Ponieważ kompozycja staje się trudna do wygrawerowania i rozszyfrowania, broń ulega stopniowemu uproszczeniu. Poćwiartki z Aragonii-Kastylii i Austro-Burgundii stopniowo zamieniają się w prosty krój. Jego ostatnie pieczęcie, w Yuste , powracają do kwatery z 1506 roku, bez orłów i korony.
Herbem jest: "w 1 ćwiartowany w 1 ćwiartowany w 1 i 4, Gules w otwartym zamku ze złota i ażurowy Lazur oraz w 2 i 3 Argent z lwem Gules uzbrojony, ospały i ukoronowany złotem , w 2 party w 1 ze złota z czterema kumplami gule i w 2 poćwiartowanych w saltire złota z czterema kumplami gule i srebrnym z orłem piaskowym, w towarzystwie grotu srebrnego z granatem gule, szypułkowym i liściastym Vert oraz w podstawie ćwiartowane w 1 Gules na licu Argent, w 2 Azure, obsiane fleur-de-lys ze złota z kompozycją pasm Argent i Gules, w 3 banded Or i Azure z sześciu kawałków, na krawędzi Gules i w 4 Sable do lew Or, uzbrojony i ospały Gules, na całej partii Lub do lwa Sobol uzbrojony, ukoronowany i ospały z Gules i Argent do orła wystawionego Gules, z członkami i dziobami Or. "
Karol V w sztuce
W literaturze
Karol V, pod nazwą Don Carlos , jest jednym z głównych bohaterów dramatu Hernani przez Victora Hugo . Jest tam opisany w okresie jego intronizacji jako cesarza.
On jest cytowany wielokrotnie w sztuce Lorenzaccio przez Alfreda de Musset , jako cesarza, który przyniósł hańbę i nieszczęście na Florencji. Jest cytowany pod pseudonimem „Cezar” i jest związany z papieżem Klemensem VII .
Kino i telewizja
Postać Karola V pojawia się w wielu filmach i serialach telewizyjnych, takich jak:
- Luther przez Eric Till z Torben Liebrecht (DE) w roli Karola V.
- Tudorowie z Sebastianem Armesto w roli Charlesa Quinta.
- Orzeł z Florencji z Diego Michelotti (it) w roli Karola V.
- La Belle et Le Corsaire (it) ( Il corsaro della mezzaluna ) z Paulem Mullerem w roli Karola V.
- Carlos, rey emperador z Álvaro Cervantesem w roli Karola V, który jest obecnie transmitowany w Hiszpanii.
W 2013 roku w ramach programu Secrets d'Histoire poświęcono mu film dokumentalny zatytułowany Ja, Charles Quint, pan świata w reżyserii Dominique'a Leeba . Od pałacu Alhambra do klasztoru Escorial dokument przedstawia główne etapy życia: jego walkę o utrzymanie chrześcijańskiej jedności swojego imperium w obliczu protestantyzmu, wojny z jego głównymi przeciwnikami, jego abdykację i wreszcie ostatnie lata na klasztor Yuste, Hiszpania.
Teatr
Postać Karola V pojawia się w następujących utworach:
- Słońce zachodzi… stworzone w 1943 roku przez Michela de Ghelderode
- Les Portes du Ciel stworzony w 1999 roku przez Jacquesa Attali z Gérardem Depardieu w roli Charlesa Quinta.
cytaty
- — Ten powinien mówić do konia po niemiecku, do ptaków po angielsku, do przyjaciela po francusku, do kochanki po włosku, do Boga po hiszpańsku! ” . Cytat jest również podawany między innymi jako „hiszpański Bogu, włoski kobietom, francuski mężczyznom, holenderski ptakom, angielski kupcom i niemiecki koniom” .
- „Nauczyłem się mówić po włosku do Papieża; hiszpański rozmawiać z matką; po angielsku rozmawiać z ciotką; niemiecki rozmawiać z moimi przyjaciółmi; Francuski mówić do siebie. "
- „Krew winorośli pasuje mi znacznie mniej niż córka jęczmienia”
- „W moim imperium słońce nigdy nie zachodzi”
- „Zniszczyłeś to, co nigdzie nie widzieliśmy, aby zbudować to, co widzimy wszędzie” , do kanoników, którzy zmodyfikowali chór katedry (starego meczetu) w Kordobie .
Uwagi i referencje
- Setton Kenneth M. edytor (1984), The Papiestwem i Bliskiego Wschodu (1204/71) , wyd. Wydawnictwo Diane, s. 716 . W tym dniu zgromadzenie elektorów zbierające się we Frankfurcie przyjmuje abdykację Karola V dat27 sierpnia 1556.
- Samozwańczy14 marca 1516 r i uroczyście z matką przed Cortes de Castille (9 lutego 1518), Cortes d'Aragon (29 lipca 1518 r), Katalonia (16 kwietnia 1519) i Walencja (16 maja 1528).
- „Quint” oznacza „piąty” w ten sam sposób, w jaki „trzeci” i „kwartał” oznaczają odpowiednio „trzeci” i „czwarty”: por. trzeci świat i czwarty świat .
- Pisownia Charles V jest również używany (nawet w słowniku Akademii Francuskiej aż do 8 -go edycji (1935) jako Maurice Grevisse i André Goosse , Le Bon Wykorzystanie , 14 th edition, s. 114 ). ; prawdopodobnie w celu odróżnienia się od króla Karola V , ponieważ dla tego ostatniego pisownia Karol-V nigdy nie istniała.
- Kennedy, Narodziny i upadek wielkich mocarstw , s. 64.
- Jean-Marie Cauchies , Philippe le Beau: ostatni książę Burgundii , Turnhout, Brepols, coll. „Burgundica” (nr 6), 2003, s. 248.
- François Joseph Ferdinand Machal, historia polityczna panowania cesarza Karola V (1856) .
- Henri Lapeyre, Charles Quint , Wydawnictwo Uniwersyteckie Francji,1973, s. 33.
- Papież Klemens VII koronuje go na cesarza24 lutego 1530w Bolonii , gdy jego różnice z Charlesem Quintem zostały załagodzone.
- Kennedy, Narodziny i upadek wielkich mocarstw , s. 66.
- Kennedy, Narodziny i upadek wielkich mocarstw , str. 67.
- Rysunek kostiumu Diany autorstwa Le Primatice jest przechowywany w Luwrze (zob. zestaw prasowy do wystawy Włochy na dworze Francji - Primatice, mistrz Fontainebleau, 1504-1570 , Paryż, museum du Louvre, 25 września, 2004 - 3 stycznia 2005).
- AF Artaud , Machiavelli. Jego geniusz i jego błędy , s. 292 .
- Sabine van Sprang , Museum of Ancient Art: Selected Works , Bruksela, Królewskie Muzea Sztuk Pięknych w Belgii , Bruksela,2001, 238 s. ( ISBN 90-77013-04-0 ) , s. 70.
- André Chastel, Torba Rzymu , NRF,1984.
- Rozpoznanie postawiono na podstawie badania mikroskopowego zmumifikowanego palca przechowywanego w Królewskim Klasztorze San Lorenzo de l'Escurial: „ Ciężka dna moczanowa cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Karola V ”, J. Ordi, P. Alonso, J. de Zulueta , J. Esteban, M. Velasco, E. Mas, E. Campo & P. Fernández, New England Journal Medecine , 2006, 355: 516-520 .
- Jean Lucas-Dubreton, Charles Quint , A. Fayard,1958, s. 343.
- Alain Boureau i Corinne Péneau, Mourning for Power: Essays on Abdication , Paryż, Les Belles Lettres,2013, 204 s. ( ISBN 978-2-251-38121-3 ).
- Bakhuizen van den Brink i Reinier Cornelis , „ I. Rekolekcje Karola V, analiza współczesnego rękopisu hiszpańskiego [przez zakonnika z zakonu św. Hieronima w Yuste] ”, Biuletyn Królewskiej Komisji Historycznej , t. 17, n o 1,1851, s. 57-117 ( DOI 10.3406 / bcrh.1851.3039 , czytaj online , dostęp 9 lutego 2021 )
- Pełny tekst przemówienia pogrzebowego. Zobacz: „ Kazanie pogrzebowe wygłoszone królowi przez Messire François Richardot ” , na Gallicy .
- Odnowienie traktatu konfederacji i „opieki” między Karolem V a miastem Besançon , Toledo ,4 maja 1534 r, AGS Secretarías provinciales 2542.
- Często przytaczany tytuł księcia Zulbanc jest prawdopodobnie wynikiem błędnego odczytania.
- „ Carlos filmowanie , Rey Emperador ” (dostęp 31 lipca 2015 ) .
- „ Pierwszy zwiastun Carlosa Reya Emperadora ” (dostęp 31 lipca 2015 r . ) .
- „ Sekrety historii – Ja, Charles Quint, mistrz świata ” , o Télé-Loisirs (dostęp 30 grudnia 2020 r. )
- Amédée Pichot, Charles-Quint, kronika jego życia wewnętrznego i politycznego, jego abdykacji i odosobnienia w klasztorze Yuste , Furne, 1854.
- patrz ASBL Comité Charles-Quint Beaumont.
- In mi imperio, no se pone nunca el sol .
Zobacz również
Bibliografia
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy .
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Narodowa Biblioteka Dietetyczna
- Biblioteka Narodowa Hiszpanii
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Biblioteka Narodowa Katalonii
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Sieć Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Watykańska Biblioteka Apostolska
- Biblioteka Narodowa Australii
- Norweska Baza Biblioteczna
- Biblioteka Uniwersytecka w Zagrzebiu
- ŚwiatKot
- Zasoby dzieł sztuki :
- AGORHA
- Królewska Akademia Sztuk
- (w) ECARTICO
- (pl) Narodowa Galeria Portretu
- (pl + nl) RKDartyści
- (de + en + la) Sandrart.net
- (w) Unijna lista nazwisk artystów
- Chaunu , podbój i eksploatacja nowych światów XVI th century , Paryż, PUF, Coli. "Nowe Clio", 1969.
- Bennassar Bartolomé i Jean Jacquart , XVI th century , Armand Colin , "zbiór U" 1972 ( 4 th edition: 2012).
- Jean Carpentier & François Lebrun , Historia Morza Śródziemnego , Le Seuil , coll. „Historia punktu”, 1998.
- Paul Kennedy i Pierre Lellouche (prezentacja) ( przekład Marie-Aude Cchée i Jean-Louis Lebrave), Narodziny i schyłek wielkich mocarstw: przemiany gospodarcze i konflikty zbrojne 1500-2000 , Paryż, Payot, coll. "Mała biblioteka" ( N O 63)1989( Rozrod. 2004) ( 1 st ed. 1989), 415 , str. ( ISBN 978-2-228-88401-3 , OCLC 24930730 ).
- Joseph Pérez , Hiszpania z XVI -tego wieku , Paryż, Armand Colin, coll. "U prisme", 1973 (podręcznik z wyborem dokumentów).
- William Robertson , Historia panowania cesarza Karola V , przekład Jean Baptiste Antoine Suard , Paryż, Imprimerie de Didot l'Aîné, Librairie de Janet et Cottile, 1817, 4 tomy. w-8 , 118 arkuszy.
- Lindsay Armstrong, Karol V (1500-1558). Nieugięty , Flammarion, 2014.
- Jerome Helie , Charles Quint. Niemożliwe uniwersalne imperium , Fremeaux & Associés, coll. „Figury historii”, 2020, audiobook
- Jean Babelon , Charles Quint , Paryż, 1947.
- Karl Brandi , Charles Quint , Paryż, Payot, 1939 (tłumaczenie pracy opublikowanej w języku niemieckim w 1937; wznowienie: Payot, 1951).
- Denis Crouzet , Charles Quint. Cesarz końca czasu , Odile Jacob, 2016, 670 stron.
- Jean Lucas-Dubreton (en) , Charles Quint , Verviers , Marabout , coll. "Uniwersytet", 1958, 383 s.
- Otto de Habsbourg-Lorraine , Charles Quint , Paryż, 1967.
- Henri Lapeyre, Charles Quint , Paryż, PUF, coll. "Co ja wiem? », 1971.
- Philippe Erlanger , Charles Quint , Paryż, 1980.
- Joseph Pérez , Charles Quint, cesarz dwóch światów , Paryż, Gallimard, kol. "Odkrycia", 1994.
- Pierre Chaunu i Michèle Escamilla, Charles Quint , Fayard, 2000.
- Jean-Michel Sallmann , Charles Quint. Efemeryczne imperium , Payot , 2004.
- Gregorio Salinero , Les Empires de Charles Quint , Paryż, Elipsy, 2006 ( ISBN 978-2729826086 ) .
- (it) Fernand Braudel, Carlo V , Mediolan, Compagnia Edizioni Internazionali, kol. „Protagonisti della storia universale”, 1966.
- Charles Quint i jego czasy , materiały z kolokwium CNRS w 1959, Paryż, Éditions du CNRS, 1972.
- Hugo Soly (reż.), Charles Quint, 1500-1558. L'empereur et son temps , Paryż, Actes Sud, 2000 (zbiór artykułów tematycznych najlepszych specjalistów).
- Ghislaine De Boom , Charles Quint, książę Holandii , Bruksela, Renesans książki , Kolekcja „Notre Passé”, 1943. In-12 , 124 s.
- (it) Salvatore Agati, Carlo V e la Sicilia. Tra guerre, rivolte, fede e ragion di Stato , Catania, Giuseppe Maimone Editore, 2009 ( ISBN 978-88-7751-287-1 ) .
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy .
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Narodowa Biblioteka Dietetyczna
- Biblioteka Narodowa Hiszpanii
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Biblioteka Narodowa Katalonii
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Sieć Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Watykańska Biblioteka Apostolska
- Biblioteka Narodowa Australii
- Norweska Baza Biblioteczna
- Biblioteka Uniwersytecka w Zagrzebiu
- ŚwiatKot
-
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
- Biografisch Portaal van Nederland
- Biographisches Lexikon zur Geschichte Südosteuropas
- Biografia niemiecka
- Diccionario Biográfico Español
- Słownik historyczny Szwajcarii
- Dizionario di Storia
- E-archiwum.li
- Enciclopedia De Agostini
- Encyklopedia Britannica
- Encyklopedia Universalis
- Gran Enciclopedia Aragonesa
- Gran Enciclopèdia Catalana
- Encyklopedia Larousse
- Szwedzka encyklopedycja narodowa
- Visuotinė lietuvių enciklopedija
- Zasoby dzieł sztuki :
- AGORHA
- Królewska Akademia Sztuk
- (w) ECARTICO
- (pl) Narodowa Galeria Portretu
- (pl + nl) RKDartyści
- (de + en + la) Sandrart.net
- (w) Unijna lista nazwisk artystów
- Zasoby muzyczne :
- Zasoby związane ze zdrowiem :
- Zasób komiksu :
- (w) Komiks Winorośli
- Zasoby badawcze :