Brytyjskie Mistrzostwa Domu
Brytyjskie Mistrzostwa Domu| Sport | Piłka nożna |
|---|---|
| kreacja | 1883 |
| Zanik | 1984 |
| Okresowość | roczny |
| Miejsca) | UK |
| Uczestnicy | 4 drużyny |
| Więcej tytułów | Anglia (54) |
|---|
Brytyjski Home Championship , w języku francuskim brytyjski Mistrzostwa Narodów Składnik (znany również jako Home Międzynarodowe Mistrzostwa ) był turniej piłki nożnej pomiędzy czterech narodów Zjednoczonego Królestwa : Anglii , Szkocji , Walii i pierwotnie Irlandii i Irlandii Północnej . Turniej był rozgrywany od sezonu 1883-1884 do sezonu 1983-1984.
Dzięki meczom rozgrywanym tradycyjnie w lutym i marcu (do 1919 r.), Turniej pozostał odpowiednikiem Mistrzostw Krajów Krajowych w rugby (obecnie Turniej Sześciu Narodów ).
Historyczny
We wczesnych latach osiemdziesiątych XIX wieku rozwój piłki nożnej w Wielkiej Brytanii stał się ważny, a cztery drużyny narodowe regularnie grały ze sobą mecze towarzyskie. Każdego roku każda drużyna grała rok po roku przeciwko każdej z pozostałych trzech.
W tamtym czasie każda federacja miała nieco inne zasady gry, a kiedy odbywał się mecz, były to zasady gospodarzy. Ta sytuacja była oryginalna, ale nie idealna. Aby temu zaradzić, cztery federacje spełnione w Manchesterze na6 grudnia 1882opracować unikalne zasady gry. Jednocześnie powołali Zarząd Międzynarodowego Związku Piłki Nożnej, aby zapewnić jednolitość i zmiany przepisów. Ta organizacja istnieje do dziś.
Przyjęcie jednakowych zasad dla wszystkich mogłoby zatem sprzyjać jedynie meczom międzynarodowym. Podczas tego samego spotkania cztery federacje sformalizowały te przyjazne spotkania i stworzyły British Home Championship . To pierwsze międzynarodowe zawody piłkarskie.
Mistrzostwa odbywają się co sezon piłkarski, począwszy od 1883 - 1884 sezonu . Pierwszy mecz rozegrany w Irlandii24 stycznia 1884, zakończył się zwycięstwem Szkocji (5-0). Daty meczów ulegały dużym wahaniom, ale mecze odbywały się pod koniec sezonu. Czasami rywalizacja trwała cały tydzień pod koniec sezonu. Początkowo zwycięzca został uznany za najlepszą drużynę na świecie, mimo że w rywalizacji były tylko zespoły brytyjskie. Rozwój innych międzynarodowych zawodów, takich jak mistrzostwa świata w piłce nożnej od lat 30. , spowodował oczywiście, że British Home Championship straciło wiele prestiżu.
W grudniu 1921 roku Irlandia Południowa uzyskała niepodległość, stając się Wolnym Państwem Irlandzkim i doprowadziła do powstania nowego zespołu, skupiającego graczy z niezależnej części wyspy. Zarządza tym FAI . Jednak IFA, która twierdzi, że organizuje piłkę nożną w całej Irlandii, nadal wybiera graczy z obu części wyspy. Od 1950 roku wybierano tylko zawodników z Irlandii Północnej, a drużyna Irlandii Północnej oficjalnie przejmowała drużynę Irlandii.
Jednak pojawienie się nowych międzynarodowych zawodów pozwoliło w ciągu kilku lat zyskać na znaczeniu mistrzostwom Wielkiej Brytanii. W latach 1949 - 1950 i 1953 - 1954 mistrzostwa służyły również jako grupa kwalifikacyjna do mistrzostw świata w latach 1950 i 1954 . Wyniki meczów z lat 1966 - 1967 i 1967 - 1968 posłużyły do określenia, które drużyny zakwalifikowały się do drugiej rundy kwalifikacyjnej mistrzostw Europy w piłce nożnej 1968 .
British Home Championship został opuszczony po 1983 - konkurs 1984 . Przyczyn tego postoju jest kilka, w tym ranga, jaką przywiązują się do mundialu i mistrzostw Europy, spadek liczby widzów (poza meczami Anglii i Szkocji), pojawienie się zjawiska chuligaństwa , zaburzenia w Irlandia Północna, która wymusiła odwołanie imprezy 1980 - 1981 i wreszcie chęć Anglii i Szkocji głównie do tego, by móc grać częściej z drużynami światowymi silniejszymi niż Irlandia Północna i Walia.
Zakończenie zawodów ogłoszono w 1983 r., Kiedy to federacja angielska, a tuż za nią szkocka, oświadczyła, że nie chce brać udziału w następnych zawodach. Zawody odbywały się w jednym meczu wygranym przez Irlandię Północną z Walią. Trofeum pozostanie więc na zawsze w rękach federacji Irlandii Północnej .
British Home Championship zostało zastąpione mniejszymi rozgrywkami, Rous Cup, w którym uczestniczyły tylko Anglia i Szkocja, aw późniejszych latach gościnnie reprezentacją Ameryki Południowej. Ta konkurencja z kolei zanikła już po pięciu latach istnienia.
Zwróć uwagę, że konkurencja mogła powrócić do edycji 2008 po tym, jak cztery narody brytyjskie nie zakwalifikowały się do Euro 2008 . Hipoteza ta została zaproponowana przez brytyjskiego premiera Gordona Browna , tak aby nie pozbawić swoich współobywateli o lecie w futbolu .
Format zawodów
Rywalizacja przebiegała w taki sposób, że każda drużyna rozegrała jeden raz przeciwko pozostałym trzem, co dało w sumie trzy mecze na drużynę i sześć spotkań. Zazwyczaj (ale nie zawsze) drużyny musiały rozegrać jeden lub dwa mecze u siebie, z przewagą u siebie na przemian każdego roku (więc jeśli Anglia grała u siebie ze Szkocją, następny mecz miał się odbyć w Szkocji).
Drużyna otrzymała 2 punkty za zwycięstwo, jeden za remis i zero punktów za przegraną. Tytuł ten ukoronował drużynę, która po trzech meczach miała najwięcej punktów. Jeśli dwóch miało taką samą liczbę punktów, uznano ich za remisowych i podzielono zwycięstwo. W 1956 roku cztery drużyny zremisowały i wszystkie wygrały zawody. W latach 1978 - 1979 zmieniły się zasady i na podstawie różnicy bramek decydowano między drużynami. Gdyby to nie wystarczyło do podjęcia decyzji między drużynami, posłużyliśmy się liczbą strzelonych bramek.
Najważniejsze momenty
1902: tragedia na Ibrox
Mecz Szkocji przeciwko Anglii 5 kwietnia 1902na zawsze przejdzie jako jedna z największych katastrof w brytyjskim futbolu. Powszechnie nazywa się to katastrofą Ibrox z 1902 roku . Mecz został rozegrany na Ibrox Stadium w Glasgow . W pierwszej połowie część trybuny West-Strand zawaliła się, ponieważ była zbyt zatłoczona. Było 26 zabitych i prawie 500 rannych. Mecz został przerwany, ale niezrozumiale, kontynuowany po około dwudziestu minutach przerwy. Większość widzów nie miała wtedy pojęcia, co właśnie wydarzyło się na stadionie. Wynik meczu został odwołany i został powtórzony nieco później na Villa Park w Birmingham .
1950: kwalifikacja do mistrzostw świata
Brytyjskie mistrzostwa domowe roku 1949-1950 służyły jako grupa kwalifikacyjna na Mistrzostwa Świata FIFA 1950 w Brazylii , a pierwsze dwie drużyny kwalifikowały się do turnieju światowego.
Przed końcem jednego meczu Anglia i Szkocja z pewnością zajmą dwa pierwsze miejsca. W tym momencie Szkocki Związek Piłki Nożnej zadeklarował, że wyśle drużynę na mistrzostwa świata tylko pod warunkiem, że będzie mistrzem Wysp Brytyjskich. Mecz pomiędzy Szkocją a Anglią odbył się w Hampden Park na15 kwietnia 1950. Skończyło się to zwycięstwem Anglii 1: 0, bramką strzeloną przez gracza Chelsea, Roya Bentleya, który od tamtej pory został nazwany „człowiekiem, który porwał Szkocję z Rio”. W rezultacie Szkocja wycofała się z mistrzostw świata. To wycofanie uniemożliwiło narodowi udział po raz pierwszy w wielkim wydarzeniu światowej piłki nożnej.
1966-1967 i 1967-1968: kwalifikacje do Euro
Dwie edycje 1966-1967 i 1967-1968 służyły również jako kwalifikacje do Euro 1968 .
1981: mistrzostwo przerwane
Zamieszki w Irlandii Północnej wpływały już wcześniej na ligę, zmuszając od czasu do czasu drużynę Irlandii Północnej do rozgrywania swoich „domowych” meczów w Liverpoolu lub Glasgow .
1980 - 1.981 mistrzostwo miało nastąpić w całości w miesiącu maju 1981. Zbiegło się to z wielkiej mobilizacji w Irlandii Północnej, która towarzyszyła głodówkę w Maze więzieniu w Belfaście . Dwa mecze Irlandii Północnej u siebie z Anglią i Walią nie zostały przeniesione. W odpowiedzi obie drużyny, uznając warunki za zbyt nieprzyjazne, odmówiły wyjazdu do Belfastu na grę. Ponieważ nie wszystkie mecze zawodów mogły się zatem odbyć, zawody musiały zostać odwołane.
Były to jedyne mistrzostwa w historii (poza okresami dwóch wojen światowych), które zostały odwołane.
Nagrody
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
| Tytuł udostępniony |
Rekord zwycięstw
- 54 zwycięstwa Anglii (w tym 20 tytułów współdzielonych)
- 41 zwycięstw Szkocji (w tym 17 tytułów dzielonych)
- 12 zwycięstw Walii (w tym 5 tytułów współdzielonych)
- 8 zwycięstw w Irlandii / Irlandii Północnej (w tym 6 wspólnych tytułów)
Uwagi i odniesienia
- (en) „Brown proponuje turniej” , Eurosport France, 23 listopada 2007.
- (en) "Brown chce brytyjskiego turnieju" , Drużyna , 23 listopada 2007.