Okręg Blachernes
Powiat Blachernae leży na północ od Konstantynopola , pomiędzy klasztoru Chora , na drzwiach Adrianople i Złoty Róg . Oprócz pałacu obejmuje jedną z 24 bram muru Teodozjusza II , zwaną „Porte des Blachernae”, a także Bazylikę Sainte-Marie-Mère de Dieu, zwaną „ Kościołem Sainte-Marie- des-Blachernae ”.
Etymologia
Rumuński językoznawca Ilie Gherghel, po przestudiowaniu starożytnych źródeł, takich jak historyk Genesios lub leksykonu Suidas , uważa, że nazwa Blacherna pochodzi od Wołochów ( Βλάχοι w języku greckim) , które powstały tam: nie są mieszkańcy " obecnego Wołoszczyzny (wtedy pod panowaniem Pieczyngów i Kumanów ), ale populacje zromanizowane na Bałkanach pod rządami Bizancjum, z Trako-Rzymu : składnik Cesarstwa Bizantyjskiego w dużej mierze ignorowany przez współczesnych historyków.
Historia
Po tym, jak był szeroko używany przez cesarzy bizantyjskich przed 1204 r. , Pałac Blachernae został wybrany na zwykłą rezydencję cesarzy łacińskich Konstantynopola .
Kiedy w 1261 roku Michał VIII Paleolog przywrócił Cesarstwo Bizantyjskie, sąd powrócił do Grand Palais .
Pałac Blachernae ( współczesny grecki : τὸ ἐν Βλαχέρναις Παλάτιον : „pałac w Blachernae”) stał się jednak ostateczną siedzibą dworu cesarskiego za panowania cesarzy z dynastii paleologów , a Wielki Pałac popadł w ruinę, utrudniając mu to. naprawa w kontekście zubożenia (i zadłużenia Genueńczyków ) Cesarstwa od czasu czwartej krucjaty .
Ostatni basileus , Konstantyn XI , zginął w ostatecznym ataku na Porte des Blachernae.
Opis
Rozciągająca się na obszarze 2 km 2 cesarska posiadłość Blachernae biegnie wzdłuż wałów obronnych Teodozjusza od pierwszego poniżej szóstego wzgórza do murów Herakliusza na skraju Złotego Rogu. Dziś z tego rozrzuconego po okolicy monumentalnego kompleksu pozostało tylko kilka elementów. Zdecydowanie opuszczony po podboju miasta przez Turków , jest stopniowo wyburzany.
Podobnie jak Święty Pałac , Pałac Blacherna był przedstawiany jako ciąg budynków, do których każdy cesarz dodał swoje własne budynki gospodarcze podczas swojego panowania. Każda z konstrukcji w tym zestawie była uważana za pałac noszący imię cesarza, który go zbudował.
Podczas upadku Konstantynopola wMaj 1453imperialne królestwo Blachernae składało się głównie z następujących elementów:
- Pałac Alexis Comnène : dominuje nad Złotym Rogiem , okolicą poza murami obronnymi i częścią miasta. Za głównym budynkiem, w którym znajdowały się apartamenty cesarskie, sala tronowa i inne sale recepcyjne, znajdował się na zachód kolejny budynek sali recepcyjnej, cofający się na ziemne wały i otwierający się na wieś. Opuszczony w 1453 r., Został później częściowo przekształcony w więzienie: z niego do dziś widoczne są trzy kondygnacje mieszczące dwanaście pomieszczeń. Na jego miejscu znajdują się dziś obecny meczet Ayvaz Efendi i ruiny klasztoru Emin Buhari .
- Pałac Anastazjusza: Nic nie jest widoczne z tego budynku pod nowszymi konstrukcjami.
-
Pałac Porfirogeneta : Znajduje się pomiędzy Bramą Adrianopolską a Bramą Kaligarii . Został zbudowany w latach 1261 i 1291, Konstantyn Paleolog, syn Michała VIII , ale jego fundamenty należą do starszego budynku X TH i XI th stulecia, zbudowany między 944 i 959 przez Konstantyna VII . Pałac ten pozostaje dziś najbardziej widocznym i najlepiej zachowanym elementem Blachernae.
Jest to duża, trzykondygnacyjna budowla, usytuowana pomiędzy obwarowaniami wewnętrznymi i zewnętrznymi północnego krańca Muru Teodozjusza . Parter ma cztery łuki, które wychodzą na dziedziniec zdominowany przez pięć dużych okien na pierwszym piętrze. Górna kondygnacja wychodzi poza mury obronne i ma okna ze wszystkich stron. Od wschodu zauważamy pozostałości balkonu. Zniknął dach i wszystkie podłogi. Mur zdobią geometryczne wzory utworzone przez naprzemienność marmuru i czerwonej cegły, typowe dla późnego okresu bizantyjskiego.
-
Bazylika Sainte-Marie-Mère de Dieu : Bazylika Sainte Marie Mère de Dieu , znana jako „Sainte-Marie des Blacherna”, była najświętszym sanktuarium w Konstantynopolu. Pierwszy budynek został zbudowany w tym miejscu w 452 roku przez cesarzową Pulchérie , aby pomieścić Świętą Szatę i Świętą Welon, sprowadzone z Palestyny . W 473 roku cesarz Leon I po raz pierwszy zbudował kolejny kościół, w pobliżu kaplicy Pulcheria, której nadał imię Matki Bożej z Blachernae. Justynian i Bazyli I jako pierwsi Macedończyk i Leon VI odbudowali i upiększili sanktuarium. Kościół został ostatecznie zniszczony przez przypadkowy pożar w 1434 roku. Według krzyżowca Roberta de Clari , w każdy piątek wznoszono tam Całun , „sydoine, gdzie otaczano Naszego Ojca”, abyśmy „mogli tam zobaczyć. Święte Oblicze Naszego Lord ". Całun rzeczywiście był czczony w Konstantynopolu co najmniej od 1080 roku, a spekulacyjna hipoteza głosi, że został on sprowadzony na Zachód przez krzyżowców po zdobyciu Konstantynopola w 1204 roku i pojawił się w Lirej w 1357 roku w postaci całunu z. Turyn .
- Wieża Izaaka Anioła: otrzymała swoją nazwę po 1453 r. Ku pamięci cesarza Izaaka II , który został tam zamknięty. Pozostałości są teraz dostępne.
- Kastellion: Jest to ufortyfikowany budynek gospodarczy, który zarządzał przejściem przez Porte des Blachernae i obejmował dwie bramy, cztery wysokie wieże i trzy mniejsze, a także kościół.
- Porte des Blachernae: początkowo była to prosta brama miejska, a następnie została zarezerwowana dla cesarza, gdy Blachernae stały się rezydencją cesarską. Cesarz Konstantyn XI zginął, broniąc swojej stolicy w pobliżu jej bram29 maja 1453.
- Kościół św Piotra i Mark: To był prawdopodobnie wysoki za panowania Leona I st , dwie patrycjusze Galbien i Candios rzymskie w 458.
Uwagi i odniesienia
-
Ilie Gherghel, (ro) Câteva considerațiuni la cuprinsul noțiunii cuvântului Vlah w „Convorbiri Literare”, Bukareszt 1920, s. 4-8.
-
Alexander van Millingen , Byzantine Constantinople: The Walls of the City and Adjoining Historical Sites , Londyn, Wielka Brytania, John Murray ,1899( czytaj online )
-
Alexander Van Millingen, (en) Byzantine Constantinople: The Walls of the City and Adjoining Historical Sites , John Murray Ed., Londyn 1899
-
Robert de Clari, The Conquest of Constantinople , 1204, rękopis 487, folio 123b, Royal Library of Copenhagen.
-
Philippe Quentin, Co dziś myśleć o całunie turyńskim? , Éditions de l'Emmanuel,2001, s. 71.
Załączniki
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne