W Aborygeni (w klasycznej łacinie : Abǒrĩgǐnes , -um , męski w liczbie mnogiej, w starożytnej Grecji : Ἀβοριγῖνες ) wyznacza dla Ancients, ludzie pre-Roman Włoch .
Według Liwiusza Aborygeni powitaliby Eneasza i jego towarzyszy, którzy przeżyli wojnę trojańską . Liwiusz podaje dwie możliwe wersje: Trojanie pokonaliby Aborygenów lub walczyliby razem ze wspólnym wrogiem, Rutulami , a po śmierci króla Aborygenów Eneasz został ich wspólnym przywódcą i nadał obu ludom imię od łacinników .
Według Dionizego z Halikarnasu Aborygeni początkowo mieszkali w górach, w nieufortyfikowanych i rozproszonych wioskach. Wtedy, z pomocą Pelazgów i innych Greków, wypędziliby Sikelów , zajęliby wiele miast i podporządkowaliby całe terytorium między Tybrem na północy, Apeninami na wschodzie, Liris ( dziś hui, Liri i Garigliano ) na południu i Morze Tyrreńskie na zachodzie.
Łacińska tradycja literacka przypisuje Aborygenom system monarchiczny. Trzech spośród ich królów zna Justin , który cytuje Troga Pompée , czwartego autorstwa Wergiliusza . Saturn, od którego pochodzi nazwa Saturnia, jego panowanie jest naznaczone równymi prawami Aborygenów i łączeniem wszystkich dóbr. Po jego panowaniu następuje panowanie jego syna Picusa, a następnie jego syna Faunusa . Ze związku córki Faunusa i Herkulesa lub samego Faunusa i Nimfy Laurente Marcia rodzi się Latinus . Jego panowanie przypada na czas zdobycia Troi przez Greków. Ten król wiąże Eneasza ze swoim panowaniem i daje mu swoją córkę Ławinie za mąż. Jest on, zgodnie z tradycją literacką, ostatnim królem Aborygenów, zanim ten lud został zjednoczony z imigrantami trojańskimi przez Eneasza po śmierci Latinusa i Byka, króla Rutulesów .
Według historyka Pierre'a Grimala , mit ten wyrażałby, że ludność Łacińska była wynikiem fuzji rdzennych pierwiastków i obcego wkładu, być może sposobem wyrażenia syntezy między populacjami śródziemnomorskimi i indoeuropejskimi najeźdźcami.