Status |
Pachalik wasalem Maroko od 1591 do 1727; nominalnie wasalem Maroka , de facto niezależnym od 1727 r. |
---|---|
Stolica | Timbuktu |
1591 | Podbój Maroka |
---|---|
1727 | Faktyczna niezależność |
1737 | Bitwa pod Toyą - wczesna prymat Tuaregów |
1787-1826 | Postępująca utrata mocy przez Arma na rzecz Tuaregów |
1833 | Przywiązanie pachalika do imperium Macina |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Pachalik Timbuktu lub pachalik Sudanu jest obszar położony wokół miast Timbuktu i Gao , w Mali , która stała się marokańskiej prowincji po jej aneksji w 1591 roku, a które pozostały rządzonym przez Marokańczyków i ich potomków aż do początku 19 wieku. th century , z przerwą 4 miesięcy podczas okupacji Timbuktu przez Tuaregów w 1737 roku .
Pod koniec XVI th wieku , gdy Saadytów Królów, silny w zjednoczeniu Maroko i ich zwycięstwie w Bitwie Trzech Króli , ale ze znacznymi potrzebami finansowymi, chęć kontrolowania utworów Sahary i kopalnie złota i sól, które zależą od Imperium Songhai . W obliczu Askia Ishaq II niechętnym do oddania kopalnie Teghazza , że Saadytów decydują się skierować ich rozszerzenie terytorialne do południa i ich załącznika. W ten sposób w 1577 roku wojska marokańskie dotarły do Teghazza i uzyskały od Songhajów eksploatację warzelni. W 1582 r. Źle przygotowana wyprawa nie powiodła się przed Timbuktu .
Plik 18 lutego 1591, siła dowodzona przez Judera Paszy dotarła do Nigru , między Bambą a Bourem , i została tam pobita, tracąc połowę swej siły. Reszta armii ruszyła następnie w kierunku Gao , stolicy imperium Songhai .
Dwie armie walczą ze sobą dalej 12 kwietnia 1591podczas bitwy pod Tondibi , 50 km na północ od Gao , Songhais zostali rozgromieni przez Marokańczyków wyposażonych w broń palną.
Ustanowienie pachalika następuje poprzez całkowite zniszczenie władzy politycznej Songhai. Ishak II jest następnie zmuszony do opuszczenia kraju i osiedlenia się w kraju Gourmantché , gdzie zostanie zabity. W Dendi ostatnie grupy ruchu oporu Songhai, na czele którego stał następca Ishaka II, Muhammad-Gao, zostały pokonane między 1592 a 1594 rokiem. Po wyeliminowaniu opozycji militarnej Songhai, elita piśmienna została z kolei wyeliminowana jako siła polityczna: dziesiątki ulemów zostaje zmasakrowanych lub wygnanych, jak słynny Ahmed Baba . Jednak pasze zawiodły przed Dżennem, który został podbity dopiero w 1599 roku .
W rzeczywistości skuteczna kontrola stanu Shereefian szybko słabnie w przypadku nowo podbitego „ pachalika ” (odpowiednika prowincji). Suwerenność marokański staje nominalna tylko na początku XVII -tego wieku , po okresie anarchii, który poprzedza upadek Saadytów a ze względu na odległości geograficznej od Saadian ośrodków politycznych.
Władza przechodzi następnie w ręce de facto niezależnego paszy , który mimo wszystko przysięga wierność sułtanowi Maroka . Ostatni kontyngent 400 mężczyzn przekroczył pustynię w 1618 r. Żołnierze marokańscy, zainstalowani w tym regionie, połączyli się z ludnością Songhai, dając początek ludowi Arma , nowej lokalnej klasie rządzącej w języku Songhai.
Wierność Armas, choć czysto nominalna i symboliczna, została odnowiona po nadejściu dynastii alawitów . Zmiana dynastii uwydatnia jednak tendencję do rozluźniania więzi, a dominacja marokańska pozostaje tylko nominalna, a polityka Alaouitów jest bardziej zorientowana na Mauretanię niż na Sudan Nigeryjski . Sułtani tej dynastii są mniej zainteresowani terytoriami subsaharyjskimi niż Saadyjczycy , dygnitarze nie są już mianowani, a posiłki wojskowe nie są już wysyłane.
Chociaż sułtan Alaouitów Moulay Ismail instaluje garnizon w Taoudeni i otrzymuje lojalność Armas w 1687 roku, ten ostatni jest szczególnie zainteresowany ruchem czarnych niewolników, który ma wzmocnić jego osobistą ochronę.
Od początku XVII -tego wieku, pachalik jest nękana przez poswarku Armas . Podziały między różnymi grupami Army w zakresie przypisywania kidatów i tytułu paszy podważają pachalika, a caïd otwarcie kwestionuje autorytet paszy i stopniowo staje się od niej coraz bardziej niezależny. Pachalik następnie podzielił się na kilka autonomicznych jednostek wokół głównych miast garnizonowych, takich jak Gao i Djenné , podczas gdy pasza kontrolował w rzeczywistości tylko Timbuktu i jego okolice.
Organ Armas w dolinie Nigru pozostaje silny, ale w związku z tym wydaje się być podzielony na miejskich -states , podczas gdy kilka grup Tuaregów, z Adagh , osiedlić się w dolinie Nigru, takich jak Kel Tadamakkats. W okolicach Timbuktu i z Iwellemmedans w pobliżu Gao. W Iwellemmedans przed wypierane przez Caid Mansour ben Mezaoud nawet zajęte Gao w 1682 roku. Pasza z Timbuktu przybywa najpierw, aby narzucić im swoją zwierzchność, ale to tylko poświęca ich instalację na brzegach rzeki .
Pod koniec XVII -tego wieku, region ma równowagi sił; Iwellemedans narzucają swoją ochronę różnym grupom Fulani, Maurów i Tuaregów, podczas gdy pasza i jego caïds - którzy uzyskali wielką autonomię - kontrolują miasta.
Równowaga ta jest podważana w początkach XVIII th wieku, kiedy Kel Tadamakkats zjednoczyć wokół siebie coraz więcej siły, przechylając równowagę polityczną na rzecz Tuaregów. Napięcia i konfrontacje między obecnymi siłami (Tuaregowie, Army, Peulowie…) prowadzą do stopniowej utraty potęgi Armas na korzyść Tuaregów, jednak bez jej całkowitej utraty. Istnieje nakładanie się i nakładanie się uprawnień; Tuaregowie narzucają swoją wyższość innym grupom, ale pozostają podzieleni, podczas gdy Armasowie utrzymują stosunki na ich korzyść z Songhajami.
W 1688 roku Pasha Mansour Ben Mesa'oud pokonał Tuaregów w Gao i uwolnił miasto od ich jarzma.
Między końcem XVIII -tego wieku, naznaczone ciągłymi walkami między Tuaregów , w Armas i ludzi dolinie Nigru, a od początku XIX th wieku, Armas stopniowo słabnąć na rzecz Tuareg i wpływ marokański jest całkowicie zrelaksowany . Ustanowienie imperium Macina przez Fulani , który zwycięża pętlę Niger , między końcem kwartału i na początku drugiej ćwierci XIX th wieku Marks ostatecznego końca pachalik.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.