Słowo to seria dźwięków i znaków graficznych tworzących semantyczne jednostki i który można odróżnić od separatora, na przykład typograficzne puste w formie pisemnej . W językoznawstwie słowo jest najmniejszym elementem, który można wymawiać w oderwaniu od treści semantycznej lub pragmatycznej .
„Słowo” pochodzi od niskiego Łacińskiej muttum , merytoryczna od łacińskiego czasownika muttire . Ten czasownik ogólnie wskazuje na wytwarzanie nieartykułowanej i / lub niespójnej mowy : dosłownie muttire , to znaczy „mu”, warcząc jak bydło . Definiuje jednak również przeciwieństwo, to znaczy sformułowanie wypowiedzi przegubowej. Od samego początku słowo to jest obciążone semantycznym napięciem i rozdarte między dwoma sprzecznymi znaczeniami. Aż do XII -tego wieku , pierwsze wygrane Znaczenie: Zastosowanie muttum lub mu wyłącznie pejoratywne. Stopniowo pojęcie to jest neutralizowane i staje się prostym kwalifikatorem językowym. W ten sposób ma on synonimem relacje z wymiennymi wtedy wszystkie koncepcje Galaxy: ten czasownik , na słowo , powiedział, słowo ... Niepewność ta rozciąga się na koniec XVII -tego wieku . Opublikowany w 1690 roku Universal Dictionary of Antoine Furetière nadal definiuje słowo po słowie i słowo po słowie. Francuski słownik z Richelet ( 1680 ) przechodzi przez against a wyróżnienie przeznaczone do pozostania: słowo to oznacza „wszystko, co jest napisane i wymawiane Apart” , podczas gdy słowo jest „mowy i wyjaśnienie myślenia przez dźwięku i głosu ” .
To arbitralne rozróżnienie nie występuje w żadnym innym języku romańskim. Ekwiwalenty leksykalne mowy , hiszpańska palabra , włoska parola i portugalska palavra semantycznie tłumaczą francuskie słowo . Z kolei rumuński zasypianie wywodzi się z dwóch łacińskich słów: conventum (umowa) i conventus (spotkanie).
Należy jednak zauważyć, że angielskie motto („motto”, „maksyma”, które również ma to znaczenie we współczesnym języku włoskim) ma pochodzenie włoskie. Z drugiej strony, motto było ogólnym terminem oznaczającym „słowo” w języku włoskim, podobnie jak we francuskim, zanim zostało ono wyparte przez parola. [Vigna, IV 35: eo diragio altro mutto]
W piśmie starożytne języki nie używały słów skonstruowanych na podstawie alfabetu ( egipskie hieroglify ; początki pisma w Mezopotamii ; pismo klinowe , używając sylab ).
Fenicki jest językiem pierwszym użyciu alfabetu następnie przez grecki i dorycki i łacińskim .
Słowo to ogólny termin określający zbiór, który można podzielić na kilka części (rzeczowniki, zaimki, wyznaczniki, przysłówki ...). Może wyznaczyć dowolny z tych podzbiorów i to we wszystkich językach i we wszystkich cywilizacjach, zwłaszcza ustnie. W tym sensie można powiedzieć, że słowo to hyperonym od rzeczownik , przysłówek , etc.
Pojęcie słowa rodzi ważne problemy identyfikacyjne. Zależy to przede wszystkim od intuicji mówców, z których każdy wie, jak cytować słowa lub je identyfikować, nie będąc w stanie wyjaśnić, jakie są ich kryteria oceny.
Wśród głównych problemów, które pojawiają się, gdy chcemy zdefiniować pojęcie słowa , możemy przytoczyć:
Z powodu tych wszystkich niejasności większość lingwistów woli dziś używać bardziej precyzyjnych terminologii naukowych, takich jak słownik, forma wyrazu , lemat (lub leksja), leksem , forma leksemu , morfem .
W języku pisanym długość słów wyrażona liczbą znaków różni się w zależności od języka:
57,7% słów w języku francuskim ma maksymalnie 11 liter.
Nowsze słowa mogą być dłuższe, ponieważ składają się z pojęć ze starszych słów, które znajdują się obok.
W języku angielskim opublikowano już słowa o długości 183 liter. Chemicy mogą używać słów składających się z 1909 lub 189819 znaków. Najdłuższe słowo w słowniku angielskim odnosi się do choroby zwanej Pneumonoultramicroscopicsilicovolcanoconiosis .
Najdłuższym słowem używanym przez Szekspira jest Honorificabilitudinitatibus .