Wendel Dietterlin

Wendel Dietterlin Obraz w Infobox.
Narodziny 1551
Pfullendorf
Śmierć 1599
Strasburg
Narodowość germański
Czynność Malarz , grawer
Miejsca pracy Strasburg , Stuttgart
Ruch Manieryzm
Patroni Ludwik VI z Wirtembergii

Wendel Dietterlin , urodzony w Pfullendorf w 1551 roku i zmarł w Strasburgu w 1599 roku , jest malarz , dekorator i grawer germański z drugiej połowy XVI th  wieku .

Biografia

Wendelin Dietterlin, którego prawdziwe nazwisko brzmi Grapp (Dietterlin lub Dieterlen oznacza po prostu „mały Dieter” w znaczeniu najmłodszego syna Dietera), urodził się w 1551 roku w Pfullendorf. Był jeszcze bardzo młody, kiedy przeniósł się do Strasburga, gdzie ożenił się w 1570 roku i do którego prawa burżuazji uzyskał w następnym roku.

Bardzo aktywny w wielkim alzackim mieście, w 1574 roku ozdobił Bruderhof (budynek przylegający do katedry, w obecnym miejscu Grand Séminaire ), a następnie renesansowe skrzydło Maison de l'Oeuvre Notre-Dame zbudowane w latach 1579-82 Hansa Thomana Uhlbergera (jeśli freski grisaille na elewacji zniknęły, pozostały ślady wystroju wnętrza), a także nowy ratusz (obecnie siedziba CCI ) zbudowany w 1585 r. przez Hansa Schocha .

Conrad Schlossberger, intendent księcia Ludwika VI Wirtembergii , sprowadził go w latach 1590-1593 do Stuttgartu, aby powierzyć mu dekorację książęcego zamku królewskiego ( Neues Lusthaus ). Artysta ze Strasburga namalował Stworzenie świata i Sąd Ostateczny na suficie Wielkiej Sali. Również w Stuttgarcie zaprzyjaźnił się z książęcym architektem Heinrichem Schickhardtem . Ten pokój i freski zostały zniszczone w środku XVIII -tego  wieku, ale Staatsgalerie utrzymuje szkic oszałamiający o Sądzie Ostatecznym (1590).

Dietterlin był jednym z pierwszych malarzy, którzy używali pasteli . Niektóre z jego kompozycji ( Wniebowstąpienie Eliasza , Wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa , Triumfująca prawda , Upadek Faetona ), być może wywodzące się z zaginionych obrazów, dotarły do ​​nas poprzez ryciny. Wskrzeszenie Łazarza (1582 lub 1587), w Staatliche Kunsthalle w Karlsruhe , wydaje się być tylko malowanie przez Dietterlin nadal istnieje. Ukrzyżowanie , w Muzeum Sztuki Kresge na Uniwersytecie Stanowym Michigan w East Lansing , jest również przypisane do niego.

Warsztat Dietterlina w Strasburgu przejął jego syn Hilaire, następnie syn tego ostatniego, Barthélémy (ur. 1609), uczeń Johanna Wilhelma Baura , a wreszcie syn Barthélémy'ego, Jean-Pierre Dietterlin (ur. 1642 ).

Architectura

Nawet jeśli nie ma statusu architekta, nazywającego siebie „malarzem strasburskim”, Dietterlin jest najbardziej znany z wielu rycin (209 tablic) i bestialskich odmian jego traktatu architektonicznego Architectura. Von Außtheilung, Symmetria und Proportion der Fünff Seulen ("Architektura. O układzie, symetrii i proporcjach pięciu stylów").

Utwór ten, skomponowany w Stuttgarcie i dedykowany Conradowi Schlossbergerowi, został opublikowany po raz pierwszy w dwóch tomach w Stuttgarcie i Strasburgu w latach 1593-94, a następnie ponownie opublikowany w Augsburgu , a następnie z dodatkowymi płytami w Norymberdze w 1598 roku. łacina i francuski pomiędzy XVII th i XIX -tego  wieku.
Wzorując się na czwartej książce Sebastiano Serlio ( Reigles generales de l'Architecture, sur les cincq manieres d'edifices, ascavoir, zatemcane, Doricque, Ionicque, Corinthe, & Composite, auec examples danticquite, zgodnie z doktryną Witruwiusza , przeł. Pieter Coecke van Aelst , Antwerpia, 1542), również przejęty przez Vignole ( Regola delli cinque ordini d'architettura , 1562), książka Dietterlina podzielona jest na pięć części odpowiadających tak wielu porządkom architektonicznym  : toskańskim , doryckim , jońskim , Koryncki i kompozytowy .
Nie jest to jednak klasyczna i racjonalna w duchu renesansu interpretacja starożytnego witruwiańskiego dziedzictwa . Wręcz przeciwnie, traktat Dietterlina , wpisując się w manierystyczną linię jaskini sosen zamku Fontainebleau i niezwykłej księgi (1551) Serlio, jeszcze bardziej popycha antyklasycyzm, fantastyczną żyłę i ozdobną przepełnienie. … wyobrażając sobie w szczególności portale malownicze, „bestiariusze” i „  rustykalne  ”, których wykonanie w kamieniu wydaje się niewyobrażalne.

To właśnie dzięki wszczepieniu badań z pierwszej szkoły z Fontainebleau nad gotycką żywiołowością Renu Dietterlin, podobnie jak inni artyści z Europy Północnej, tacy jak Hans Vredeman de Vries , ma zdecydowany wpływ na ewolucję form artystycznych. Poza jego bezpośrednim wkładem w manierystyczną ornamentację czasów Rudolfa II Habsburga , wpływ Dietterlina jest również wyczuwalny w niektórych kompozycjach barokowych , zwłaszcza w Portugalii . Możliwe do zidentyfikowania, ale w bardzo łagodny sposób, na niektórych fasadach domów (np. Na elewacjach domów 29, plac Saint-Pierre w Bar-le-Duc , zbudowany w 1604 r.), Echo rycin Dietterlina znajduje się zwłaszcza w obszarach stolarstwo i stolarstwo, mniej restrykcyjne niż architektura. Jego sztukę można porównać do dzieł współczesnych artystów burgundzkich Huguesa Sambina i Josepha Boillota , których prace kontynuował na „warunkach” lub elementach architektonicznych poprzez swoje słynne bestialskie wariacje.

Książkowa praca graficzna

Uwagi i odniesienia

  1. Édouard Sitzmann (red.), „Dietterlin, Wendelin” , w Słowniku biografii sławnych mężczyzn z Alzacji , t.  1, Rixheim, Sutter,1909( czytaj online ) , s.  382-383
  2. Dekorację Bruderhofu Sitzmann ( op. Cit. , S. 383) przypisuje z niewielkim prawdopodobieństwem Hilaire Dietterlinowi, synowi artysty (prawdopodobnie urodzonemu w tym czasie).
  3. Lucien Sittler, L'Alsace, terre d'Histoire , Alsatia, 1994, str. 142. Może to jednak być kwestia pomylenia z pracami wykonanymi w 1617 r. Przez jego syna Hilaire Dietterlina (wskazany przez Sitzmanna, op. Cit. ).
  4. Marcellin Berthelot (red.), La Grande encyclopédie , t. 14, Paryż, Lamirault, 1892, s. 516.
  5. Eugène i Émile Haag, protestancka Francja , t. IV, Paryż, Cherbuliez, 1853, s. 281.
  6. Charles Demoget, „The origins of Renaissance architecture in Bar and the old houses of the city”, Yearbook of the Meuse , 1899, cytowany przez Alexandre Martina, „Le vieux Bar”, Revue lorraine illustrated , 1907/2, s. 119.

Załączniki

Bibliografia

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne