|
Prezes Instytutu Studiów Zachodnich ( d ) | |
|---|---|
| 1968-1971 | |
|
Prezes Stowarzyszenia Francja Stany Zjednoczone | |
| 1967-1988 | |
| André Maurois Maurice Couve de Murville | |
| Fotel 20 Akademii Francuskiej |
| Narodziny |
28 listopada 1909 Ale |
|---|---|
| Śmierć |
Styczeń 1988(w wieku 78 lat) Marnes-la-Coquette |
| Imię urodzenia | Jacques Louis André Talagrand |
| Pseudonimy | Jean Servière, Jacques Darcy, Thierry Maulnier, Dominique Bertin |
| Narodowość | Francuski |
| Trening |
Upper Normal School Lycée Louis-le-Grand |
| Zajęcia | Dziennikarz , pisarz |
| Tata | Joseph Talagrand ( d ) |
| Rodzeństwo | Marc Talagrand ( d ) |
| Małżonkowie |
Dominique Aury (od1933 w 1941) Marcelle Tassencourt (od1944 w 1988) |
| Partia polityczna | Francuska akcja |
|---|---|
| Członkiem |
Instytut Studiów Zachodnich ( d ) Akademia Francuska (1964) |
| Nagrody |
Thierry Maulnier , którego prawdziwe nazwisko brzmi Jacques Talagrand , urodził się dnia1 st październik 1.909do Alès i zmarł dalej9 stycznia 1988w Marnes-la-Coquette , jest francuskim pisarzem i zaangażowanym publicystą , który przeniósł się z L'Action française do Le Figaro .
„Ultra” prawo - skrzydło eseista , to znaczy mniej skrajny niż Lucien Rebatet , krytykując materializm z marksistowskich reżimów jak i kapitalistycznych społeczeństwach , on zrealizowany w ciągu lat trzydziestych prąd nonkonformiści , równolegle do prawej młody. ale uwolnione od katolickich władz , które podczas okupacji , chcąc przez nacjonalizm uniknąć kolaboracji , działały na rzecz rewolucji narodowej . Krytyk przywiązany do języka klasycznego, przeciwny teatrowi zaangażowanemu i literaturze egzystencjalistycznej , jest też autorem dramatu o surowej prozodii . Blisko Hussars , bez powszechnego sukcesu, w 1964 roku został wybrany do Akademii Francuskiej .
Jacques Talagrand jest synem sévrienne , Virginii Gibrac i Normale Josepha Talagranda, Cevennesa, który był kolegą z klasy Charlesa Peguya i Louisa Gilleta, ale jest ateistą i Wolterem . Dorastał ze swoim półtorarocznym bratem Markiem, który został prokuratorem w Alès , gdzie jego ojciec, nauczyciel w liceum, „huzar” świeckiej republiki , sam zajmował się domową edukacją swoich dzieci. syn, od czasu do czasu przyjmując ich do swojej klasy. To od ich dziadka, Camille Gibrac, korespondent La Depeche algérienne i dyrektor Afryki agencji z Havas która poślubiła potomka założycieli kolonii z Jadotville , że bracia odziedziczyli patriotycznego ducha .
Ich rodzice rozwiedli się w 1919 roku, po dwunastu latach małżeństwa. Dołączają do zajęć z retoryki w Nicei , gdzie przydzielany jest ich ojciec i gdzie dzisiejsze liceum nosi imię Maulnier. Relacje rodzinne stają się okropne, ale Jacques Talagrand zajmuje drugie miejsce w konkursie historii powszechnej .
Genialny uczeń choć dorywczo dandysa , jest on na trzy lata do przodu i ma już na swoim koncie kilka wierszy, sztukę i pamiętnik zatytułowany Mémoires . Wraz z bratem został przyjęty na lekcje filozofii w Lycée Louis le Grand w Paryżu na początku roku szkolnego 1924. Dziadkowie ze strony matki, mieszkańcy Garches , zapewnili mu zakwaterowanie. Gimnastyczka , trenuje również biegi długodystansowe i pozostanie wysportowany.
Student z Mauritiusa (1925-1930)Jacques Talagrand kontynuuje naukę Ludwika Wielkiego w hypokhâgne i khâgne , co musi powtórzyć, ponieważ jest za młody, aby przystąpić do egzaminu wstępnego do École normale supérieure .
Jego przyjaciółką jest starsza o dwa lata angielska studentka , Anne Desclos , studentka Sorbony, która nie waha się bawić włócząc się po dzielnicy Halles w przebraniu prostytutki. Jego towarzyszami byli Robert Brasillach , José Lupin , Maurice Bardèche , Georges Pelorson , Lucien Paye , Jean Beaufret i Roger Vailland , wszyscy wrogo nastawieni do studentów LAURS . Wraz z nimi lub kilkoma innymi pisze pastisze i mistyfikację powieści fantasy, w której kobieca Fantomas ewoluuje między wypatroszonymi dziewicami aż do triumfu floty afgańskiej nad Imperium Brytyjskim, a która jednak została opublikowana w małej prowincjonalnej gazecie. Uczniowie są przyzwyczajeni do wspólnego podziwiania Gastona Baty'ego w Studio des Champs-Élysées , Louisa Jouveta w teatrze Athénée , Charlesa Dullina w teatrze Atelier , Georgesa Pitoëffa w teatrze Mathurins . Oprócz José Lupina , któremu się nie udało, wstąpili do École normale supérieure w 1928 roku . Należą do tej samej promocji, co Claude Jamet , Henri Queffélec , Jacques Soustelle , Maurice Merleau-Ponty , Robert Merle , Paul Gadenne , Julien Gracq i Simone Weil .
Jacques Talagrand podziwia talent Charlesa Maurrasa, który jego profesor listów hipokhâgne , André Bellessort , publicysta literacki w Le Temps i Journal des debates , przedstawił swoim najlepszym studentom. To właśnie w Journal des debates , w którym Maurice Blanchot jest publicystą politycznym, poznaje Maurrasa. Podczas konferencji organizowanych na Sorbonie lub prowadzonych przez samego André Bellessorta w Institut d ' Action française , wcierał się w środowisko tego rojalistycznego stowarzyszenia . Jest to ruch polityczny, ale także szkoła ideologiczna, w której pojawia się kwestia tradycji katolickiej, gdy zwycięża pozytywistyczna nauka . Jego członkowie zostali ekskomunikowani, a jego publikacje znajdują się w Indeksie .Grudzień 1926przez Kurię, która pozostaje naznaczona kryzysem modernistycznym . Teraz zerwania z neothomism z Jacques Maritain , możemy odrzucić, tak jak w Watykańskim , darwinizm i wyznawania fixism , który uzyskał Pierre Teilhard de Chardin próbuje pogodzić doktrynę z racjonalizmem , a uchylenie w 1921 roku.
Robert Brasillach i Jacques Talagrand przesłali recenzje literackie do Revue Universelle , gazety współfinansowanej przez wydania Plon i Action Française , której redaktorem naczelnym jest Henri Massis . Na wiosnę 1930 roku, to proponuje się zastąpić Maurice Bardèche , José Lupin redakcji gazety, że ruch publikuje dla studentów, L'étudiant français .
Na zaproszenie Henri Massisa, Thierry Maulnier, pseudonim , który przyjął przy tej okazji, natychmiast dołączył do zespołu firmy macierzystej, tak bardzo, że w następnym roku nie udało mu się zebrać listów, które otrzymał. kariera pedagogiczna w szkole średniej . Nowa lokalizacja umożliwia wynajęcie całorocznego pokoju w Hôtel du Cèdre, 1 rue Lacépède .
W dzienniku L'Action française Thierry Maulnier jest wspierany przez Pierre'a Drieu la Rochelle i Roberta Brasillacha , którzy zasiadają w redakcji , i szybko przechodzi z kolumny literackiej do kolumny politycznej. Marksian, kierując się analizą Fryderyka Engelsa na temat zysków kapitałowych , po La Tour du Pina wzięto go za oryginalne myślenie, dzięki któremu zyskał przydomek węgorza, do poszukiwania argumentów przeciwko ideologii marksistowskiej w kwestionowaniu tego, co w samym kapitalizmie miałoby nastąpić. skłonić się do dehumanizacji, a następnie do buntu Lumpenproletariatu, i do zaproponowania nowego porządku społecznego, który określa jako humanistyczny , który stawia wolność osobistą i dzielenie się dobrami duchowymi, a nie pracą i pieniędzmi.
To zobowiązanie ideologiczne jest częścią grupy intelektualistów, których historiografia zidentyfikuje pod nazwą nonkonformistów, którą nadali sobie . Znajduje to odzwierciedlenie w latach 1930 - 1934 we współpracy z La Revue française oraz efemerycznej Reakcji na Rzecz Porządku , którejKwiecień 1933La Revue du siècle , ale także w Nouvelles littéraires , Rempart i 1933 . Ta próba wyjścia poza komunizm i liberalizm , będąca przede wszystkim wyzwaniem dla porządku burżuazyjnego, została podsumowana w pierwszej książce „Kryzys jest w człowieku” , która jest zbiorem artykułów. Praca jest redagowana przez Antoine Redier , byłego członka Niebieskich Koszuli , który był pierwszymfrancuskimruchem faszystowskim . Potępia, podobnie jak Herbert Marcuse , technikizm i konsumpcjonizm nieludzkiego modelu, jakim jest społeczeństwo amerykańskie.
Z Jean-Pierre Maxence , wkrótce potem przez przedstawicieli nowej generacji, takich jak Claude Roy , uosabia Thierry Maulnier obrębie Młodej Prawicy odrębne liniowych, bardziej radykalne, w przeciwieństwie do kompromisu z katolickiego prawa , nagranego przez umowach Laterańskich. Z faszyzm z Mussolinim . Ocenia go jako osłabionego przez problemy społeczne i określa go jako „ autorytarny kolektywizm ”, który nie nadaje się do zbawienia Francji, w której jednostka nie zrezygnowałaby z „twierdzenia o sobie jako niezależnej istoty ludzkiej” . Nie będzie to jednak przesadę, która charakteryzuje linię bardzo wcześnie przyjętą przez Roberta Brasillacha . Jego libertariański konserwatyzm , jak u Jacquesa Chardonne , jest reakcjonistą, który dąży do przywrócenia przez rewolucję tradycyjnego porządku społecznego , korporatystą , który nie zniewoliłby jednostki, a jego moralność, jak u Friedricha Nietzschego , pragnie arystokracji .
Swoją służbę wojskową wykorzystuje do napisania eseju, w którym w twórczości Racine'a odnajduje bohatera, którego nadejście nazywa się autorem Narodzin tragedii . Praca konkuruje o Nagrodę Krytyków . Napisał przedmowę do francuskiego tłumaczenia Trzecia Rzesza , dzieła swego niemieckiego odpowiednika w nacjonalizmie, Arthura Moellera van den Brucka, opublikowanego dziesięć lat wcześniej, z którego zapożyczył ideę trzeciej drogi między komunizmem a kapitalizmem .
Regularnie spotyka się w La Coupole Jean-Pierre Maxence i jego brat Robert Francis , Maurice Blanchot i Claudine Chonez , autorka wierszy łączących duchowość i erotyzm . Niereligijny, wiosną 1933 r. Zainaugurował wolny związek z Anne Desclos , potajemną więź, która potrwa osiem lat, w której odnajduje odwagę rozwodu z mężem gwałtownym i z którego po wojnie częściowo zainspiruje ją do pisania. , Histoire d 'Ô .
Czas zaangażowania (1934-1935)Podczas demonstracji w styczniu i lutym 1934 r. Thierry Maulnier maszeruje w szeregach Croix de feu . Po tym powstańczym epizodzie opublikował wraz z Jean-Pierre Maxence i Robertem Francisem pracę programową, którą naziści okrzyknęli swoim biologizmem , Demain la France . Jest jednym z tych, którzy widzą młodego hrabiego Paryża , przez którego zostaje przyjęty w Brukseli, a także wielu innych, którzy nie wszyscy są Camelots du Roi , możliwą ucieczkę przed Trzecią Republiką , którą ocenia jako dekadencką .
W sierpniu przebywał przez dwa tygodnie w Hôtel du Mont-Blanc w Vallorcine, aby poćwiczyć biegi górskie i na nowo odkryć w alpejskich krajobrazach ducha wielkości kultywowanego przez Nietzschego , turystę z Górnej Engadyny . Będzie tam regularnie wracał z matką i ojczymem. Ukończył szkolenie wojskowe na Boże Narodzenie 1934 w randze podporucznika w rezerwie przez ciągu dwóch i pół miesiąca Mourmelon obozie w 46 th R. I.
W Maj 1935wraz z Jeanem de Fabrèguesem reprezentuje Young Rights na Kongresie Korporacji w Faszystowskim Instytucie Kultury w Rzymie . Pojechał tam w towarzystwie Roberta Arona , Claude'a Chevalleya i René Dupuisa , delegatów New Order , Georgesa Roditi , Paula Mariona , recenzja L'Homme nouveau , Emmanuel Mounier , André Ullmann , Louis-Émile Galey , recenzja Esprit , Pierre Gimon , delegat patriotów Jeunesses , Pierre Ganivet , cégétiste przeglądu L'Homme Réel . Jesienią poparł aneksję Etiopii przez faszystowskie Włochy , podpisując jako jeden z pierwszych Manifest francuskich intelektualistów w obronie Zachodu i pokoju w Europie .
Arm the Right (1936)W Styczeń 1936Thierry Maulnier tworzy wraz z Jeanem de Fabrègues comiesięczny przegląd mający na celu pogłębienie refleksji ideologicznej Combat , który ukaże się aż do wojny. Tam podpisuje swoje mniej ważne artykuły pseudonimem Dominique Bertin. Od samego początku pojawiają się spory między jego zespołem a zespołem Jeana de Fabrèguesa , w ramach którego nie wierzymy w rewolucję nacjonalistyczną , program plakatowy, który nie ma nic konkretnego, ale pojawienie się formy neothomizmu , określanej przez wielu jako zwodnicza. , która wykracza poza marksizm i liberalizm . Jeśli on dąży do przezwyciężenia podziałów z katolickiego prawa , próbuje wstrząsnąć konserwatystów , którzy „bronili ustalony porządek [...], społeczna demokracja [...] , kapitalizm [...]] musimy skończyć to. […] To, co nazywamy porządkiem, jest właśnie całkowitym podważeniem tego porządku ” .
Plik 19 marca 1936, wraz z Robertem Castille'em, doradcą prawnym antysemickiego zastępcy Xaviera Vallata , skazanego na sześć miesięcy więzienia za napaść na Marca Sangniera , efemeryczny komitet czujności dla młodych ludzi, których można zmobilizować , który spotyka się w Magic City, aby wesprzeć reintegracja Nadrenii do hitlerowskich Niemiec i wypowiedzieć ewentualnej reakcji wojskowej „Żydów i komunistów” . Ogłaszając się z góry buntownikiem , oklaskiwał Louisa Darquiera de Pellepoix , wybranego na przewodniczącego CNVJ .
Powstaniec (1937)Plik 13 stycznia 1937Założył z Jean-Pierre Maxence i Maurice Blanchot , apologue z terroryzmem państwowym à la Robespierre'a , ale nie wystarczająco antysemicki i zbyt anty- nazisty dla Robert Brasillach w smaku , a satyrycznego tygodnika , L'Insurgé politique et społeczny . Linia redakcyjne, ustawiony przez Pierre Monnier , chce pogodzić ducha buntu Jules Valles , z którego tytuł jest pożyczone, a anty - antysemityzmu z Edouard Drumont . Fundusze zostały dostarczone przez Jacques'a Lemaigre Dubreuil , prezes z Huiles Lesieur . Siedziba gazety mieści się przy 31 rue Caumartin przez Narodową Partię Rewolucyjno-Społeczną założoną przez Eugène Deloncle . Thierry Maulnier zatrudnia Klébera Haedensa , zazdrosnego wielbiciela Anne Desclos , który jest wszechobecny.
Od marca, Thierry Maulnier jest ścigane poprawczych z pięcioma innymi dziennikarzy za to, że potwierdził w artykule, że oddział wypalonej na pracowników. Powtarza się kilkakrotnie, zwiększając tym samym popularność i nakład. Publikował tam pod androgynicznym pseudonimem Dominique Aury , krytyków literatury i malarstwa, których nauczył pisać swoją kochankę, a także artykuły Georgesa Blond , ucznia Alexisa Carrela , przyjaciela Philippe'a Pétaina i teoretyka eugeniki , naturopatii i behawioralizm . On sam, w swoim stoliku w Café de Flore lub w Lipp , brasserie, która służy jako redakcji w Bitwie każdy wtorek wieczorem , pisze artykuły w którym nadużywa przemocy werbalnej wobec Frontu i Leon Blum się piętnować parlamentaryzmu. Jeśli nie jego „dryfuje” i broni patriotyzmu bliskiego faszystowskiemu nurtowi . Stanowiska te zostaną zawarte w eseju Poza nacjonalizmem , zbiorze i syntezie artykułów, które pojawią się wLuty 1938.
Charles Maurras , następnie więziony przez osiem miesięcy w Zdrowia , zostanie przeniesiony, Jacques Lemaigre Dubreuil nie toleruje jego kapitał wynagradzania anty-kapitalistyczne dziennikarzy i końce przygodowych czterdzieści sekund wystawienia na27 października 1937. Jean-Pierre Maxence , nadal publicysta literacki w Gringoire, który jest zaangażowany w francuską Solidarność , i Pierre Andreu są wykluczeni z Combat .
Wspieraj dyktatury (1938)Thierry Maulnier, dochodząc do wniosku, że rewolucja nie nadejdzie ze strony Dubreuil i innych członków Cagoule , zgadza się i staje się ponownie w 1938 roku regularnie opłacanym współpracownikiem Akcji Francuskiej . Wraz z pozostałymi członkami redakcji Combat , która obecnie zalicza się do swoich współpracowników, dwóch towarzyszy z kręgu La Tour du Pin , Jean-François Gravier i François Mitterrand organizuje w Paryżu i na prowincji cztery konferencje działaczy, które poszerzają jego artykuły.
Kiedy Republika Hiszpanii upadła , Thierry Maulnier wspierał dyktaturę Franco w jego projekcie odrodzenia narodu. Rok po zbombardowaniu Guernicy spotyka nowego ambasadora nazistowskiego Otto Abetza w ramach Towarzystwa Francusko-Niemieckiego (z) i wyjaśnia swój „ rozsądny antysemityzm ” , który nie chce eliminować Żydów , po co ” byliby rasą przeklętą, niezależnie od tego, czy ukrzyżowali Chrystusa, czy też wzbudzili zazdrość ekonomiczną, ale by ich „ przyswoić ” przez tłumienie społeczeństwa kupieckiego , ponieważ dałoby im to nieproporcjonalną władzę i „nieredukowalną heterogeniczność” . Dla Thierry'ego Maulniera „problem żydowski” nie jest przyczyną kryzysu kapitalizmu, ale jego skutkiem. Kryzys kapitalistyczny zostałby rozwiązany przez zdławienie kapitalizmu, a antysemityzm zostałby rozwiązany , a nie przez tłumienie Żydów . WPaździernik 1938, pochwala układy monachijskie i popiera aneksję Sudetów nie z powodu pacyfizmu, ale dlatego, że postrzega reżim nazistowski jako najlepszą bastion przeciwko komunizmowi .
Jesienią 1938 roku jej kochanka Dominique Aury poprosiła ją o przedmowę do Wstępu do poezji francuskiej, będącej kontynuacją pracy magisterskiej, którą broniła na Sorbonie . Jednocześnie, redaktor, Jean Paulhan , został poproszony przez Alana Boase , profesora literatury francuskiej z Uniwersytetu w Glasgow i przyszłego ostoję Romanistyki którzy odkryć cenne poetów z XVII -tego wieku , aby przygotować antologię . Jean Paulhan zwraca się do Thierry'ego Maulniera z Alanem Boase'em i będzie zadowolony z publikacji w Measurements of the Stances of death, poprzedzonej przez szkockiego profesora. Antologia Dominique Aury pojawi się pod jedynym nazwiskiem Thierry Maulnier wWrzesień 1939podczas śmiesznej wojny . Otrzymana jak francuska diana , książka będzie musiała być wielokrotnie przedrukowywana, bo jej sukces będzie wielki. Antologia cennej poezji pojawi się dopiero pod koniec wojny w 1945 roku, a Alana Boase'a w 1949 roku.
We wczesnych dniach Wrzesień 1939, Wybuch wojny Thierry Maulnier jest zmobilizowany do rangi porucznika na5 września 1939 rRaoult obszar 46 th R. I. w Fontainebleau przed dotknięte w tym samym pułku w obozie Mourmelon . Krótkowzroczny i hemeralopowy , został zdemobilizowany w listopadzie. Do porażki życzy francusko-angielskiego zwycięstwa. Podczas klęski kierownictwo I am wszędzie , Charles Lesca , Alain Laubreaux , Robert Brasillach , Lucien Rebatet , zostali wezwani przez policję do ataku na bezpieczeństwo państwa, a także wielu faszystowskich intelektualistów . Redagowanie ostatniego numeru jest pilnie powierzone Thierry'emu Maulnierowi i Pierre'owi Varillonowi . Odmawia wzmianki o aresztowaniach i publikuje artykuł Roberta Brasillacha potępiający naruszenie wolności prasy .
Powrócił do swoich obowiązków z Charlesem Maurrasem , do którego dołączył podczas Exodusu w samochodzie Léona Daudeta w Limoges oraz w Action Française , która przeniosła swoją siedzibę do Lyonu . Od samego początku okupacji przepowiadał prywatnie mniej lub bardziej odległą klęskę nierealistycznego projektu Hitlera , dostrzegał wrogość przechodniów do żołnierzy Wehrmachtu i zachęcał François Senteina do nadawania tajnej propagandy przeciwko Niemcom. Le Cri du peuple , dziennik Doriot , oskarża go i Pierre'a Varillona o to, że „ służyli wszystkim zbrodniczym kłamstwom Mandela i Reynauda ” , innymi słowy aktorami porażki. WListopad 1940Jest on w Vichy na spotkanie szefa sztabu i Sekretarza Generalnego marszałka , na inspektora finansów Henry du Moulin de Labarthete i Admiral Jean Fernet , jak również Sekretarz Stanu w Laval , Paul Baudouin , który przyjeżdża do podpisuje statut Żydów, a miesiąc później zostaje ministrem właściwym jako sekretarz stanu ds. informacji .
Publikuje także w Universal Review , w języku Candide i odStyczeń 1941, czasem pod pseudonimem Jacques Darcy, w Le Figaro , którym kieruje Pierre Brisson i do którego miał okazję przedstawić kilka artykułów już przed wojną . Kiedy7 lutego 1941Wszędzie się pojawiam, jest tam potępiany jako „pomnik pedantycznego śmiecia” i „ haniebny i anglofilski gaullista na pensji wywiadu ” . Obelgi tylko przestała, kiedy jego przyjaciel Robert Brasillach wrócił z oflagu ,25 kwietniai przejmuje kierownictwo czasopisma współpracującego . Thierry Maulnier zostaje felietonistą wojskowym, ale także przeprasza za Rewolucję Narodową . Wierny sloganowi Maurrasa „tylko Francja” , godzi się zarówno z okupacją, jak i ostatecznym zwycięstwem Anglii , do którego w związku z tym nie woła, pod warunkiem, że jest to okazja do zwycięstwa. Francja „odrodzi się”.
Propagandysta rewolucji narodowej (1941-1942)Obecnie autoryzowany dziennikarz , Thierry Maulnier pisze również dla La Légion , ilustrowanego miesięcznika wydawanego od czerwca 1941 roku pod bezpośrednim przewodnictwem Pétaina , który zostaje jego osobistym doradcą. Sześć miesięcy wcześniej21 styczniaZostał wybrany z Antoine de Saint-Exupéry , aby być jednym z członków czterdziestu gromadzenia komitetu sterującego dla Rewolucji Narodowej, która jest krótkotrwały partia polityczna stworzona przez Henry'ego Labarthete Mill grać popularną Narodowy Rally z Marcel Déat , zawodnik we współpracy z Philippe Pétainem .
Kiedy w Styczeń 1942, został utworzony pod kierownictwem Yves Urvoy z Narodowego Instytutu Szkolenia Legionów w celu indoktrynacji kadry kierowniczej Francuskiego Legionu Kombatantów , więc było rzeczą naturalną, że został mianowany kierownikiem programu. On sam prowadzi wykłady i angażuje między innymi Paula Mariona i François Perroux . François Mitterrand , dawny kolega Walki wkrótce dołączyć do sieci z Antoine Mauduit-Larive , sprawia, że istnieje przejście. Pod koniec roku, Militia został stworzony w LFC , którego szkoła kierownictwo wyparła Szkołę kierownictwo Uriage , domu „ vichysto oporu ” i zmonopolizowany pomieszczeń w Château d'Uriage. .
Thierry Maulnier korzyści ze wsparcia René Vincent , byłego redaktora naczelnego w Bitwie którzy przystąpili Sekretariat Generalny Informacji i które powierzył mu pisanie nowego tygodnika , demain . Jest organem prasowym Krajowej Federacji Katolickiej założonej w rLuty 1942przez Jean de Fabrègues na pilną prośbę francuskiego episkopatu , który chce zmobilizować chadeków wrogie Marszałkowskiego przyczyny i angażować się w moralnym odzyskania młodości.
Pracował tam do 1944 r. Pod kierunkiem René Vincenta , przekazując polecenia ministerstwa Paula Mariona i propagandy Vichy oraz w czasopiśmie Idées poświęconym ideologii maréchalistycznej . Kiedy alianci wylądować w Afryce Północnej ,8 listopada 1942i że strefa wolnocłowa zostaje zaatakowana, Le Figaro zostaje zakazany przez niemiecką cenzurę, zakaz, który w ostatnim numerze przedstawia jako zatopienie, podobnie jak flota w Tulonie .
To właśnie Thierry'emu Maulnierowi, a także André Fraigneau powierzono nadzór nad francuskimi notatnikami , nową wersją Generation Notebooks, obecnie zarządzaną przez Jeana Le Marchanda , byłego kolegę Combat, któremu towarzyszy młody Roland Laudenbach , bratanek Pierre'a Fresnaya . Jest to oficjalny dziennik propagandowy Chantiers de la jeunesse française , któremu okupant obecnie się przeciwstawia iz którego wyjdzie wielu bojowników ruchu oporu i rekrutów armii afrykańskiej zaangażowanych u boku aliantów . Publikują tam między innymi Louis Salleron , Jean de Fabrègues , René Vincent , Pierre Andreu , François Sentein , Raoul Girardet , Antoine Blondin , Jean Turlais . Przegląd będzie kontynuowany po zakończeniu wojny pod tytułem Cahiers de la Table ronde, a Thierry Maulnier będzie wyznaczał generalną linię do końca 1949 roku.
Wycofany ze współpracy (1943-1944)W Lyonie , Charles Maurras jest zastraszany przez ludzi z Milicji , tworzenie którą oklaskiwany. W tym, co było aż do inwazji małej stolicy na wolną strefę , wszyscy paryscy dziennikarze często się nawzajem, w szczególności Chez Antoinette, z którego zrobili swoją stołówkę, a Thierry Maulnier znalazł kolegę z klasy Normale , Jean Beaufret , który dołączy do Opór wStyczeń 1944.
Na początku łagodnej zimy 1943 roku skontaktował go z Rogerem Stéphane , zastępcą Pierre-Henri Teitgen w Zjednoczonych Ruchach Oporu, uwikłanym w ich reorganizację. Od listopada Francuzi zastanawiali się, czy Niemcy nie zaczęli przegrywać wojny przed Stalingradem . Nie ma mowy o przejściu Thierry Maulnier od L'Action Française do podziemnej gazety Walki , dla których miałby on wytworzyć co tydzień , Les Cahiers de Walki . Thierry Maulnier odmawia pod pretekstem, że wpływ i publiczność pierwszego są większe niż drugiego, co jest nieścisłe. Kilka dni wcześniej, on castigated te indywidualistyczne idee z Jean-Jacques Rousseau , oskarżony o zniszczony kolejność i tradycję od świata Grécolatin i spowodował dwóch największych katastrof w historii Francji , po upadku starego reżimu i najazdu niemieckiego . Georges Bidault , od tego czasu przewodniczący komitetu sterującego Front National SudLuty 1943, oświadcza o tym niepowodzeniu „Chcę, żeby dziwka udawała mi, że jest dziewicą, ale mam prawo poprosić ją o opuszczenie burdelu” . Członek siatki bojowej , który został aresztowany wiosną poprzedniego roku i zbiegł doListopad 1942, Roger Stéphane został ponownie aresztowany17 marca 1943, jakiś czas po rozmowie z Thierrym Maulnierem i trzy miesiące przed schwytaniem Jeana Moulina .
Po powrocie do Paryża Thierry Maulnier przyczynia się do powstania Historii medycyny , pracy z żywnością, którą zaproponowali mu bliscy przyjaciele La Cagoule . Odwiedza zarówno kapitana Ernsta Jüngera , główną postać intelektualną konserwatywnej rewolucji w Republice Weimarskiej, pracownika cenzury, ale potajemnie przeciwstawiającego się hitleryzmowi , jak i François Sentein , dyrektor obozu młodzieżowego , czy Maurice Clavel , którego regularnie spotyka się w Les Deux Magots i przed którym oferuje ukrywanie bojowników ruchu oporu w swoim domu przy 27 rue de Bellechasse , ponieważ nie ma tam konsjerża . Z'Październik 1943, kontynuując wysyłanie swoich artykułów do L'Action française i Revue Universelle , poświęcił się życiu teatru, pilotowanego przez swojego przyjaciela Jean-Louisa Vaudoyera, teraz w hańbie dla zagorzałych współpracowników , oraz kariera Marcelle Tassencourt , trzydziestoletniej aktorki, którą poznał w pociągu pod koniec października 1940 roku, kiedy wyszła za mąż za prawnika, który został dziennikarzem , Louisa Gabriela Robineta i podróżowali kolegami z firmy z Figaro w Lyonie , w strefie wolnocłowej .
W 1944 roku został aresztowany w kawiarni Au Vieux Paris w towarzystwie Pierre GRAPPIN , Pierre Courtade , Annie Hervé , Pierre Kaufmann i Madeleine Herr i umieszczony w areszcie przez kilka dni.
Na wiosnę 1944 roku wystawił dla niej Antygona przez Roberta Garnier , w odrodzonej autora wprowadzonej do niego przez jego byłej kochanki, Dominique Aury , dla którego napisał przedmowę w 1941 roku , ale z której pęknięcie stał się prawomocnyMaj 1942. Ten ostatni, pracując dla ruchu oporu wraz z Jeanem Paulhanem, a następnie Marguerite Donnadieu , udał się do obozu przeciwnika wWrzesień 1942na krótko przed tym, jak sam angażuje się w propagandę Chantiers de la jeunesse française . Alain Laubreaux wyśmiewa Thierry'ego Maulniera jako „ oszalałego gaullisty ” , wyrzucając mu w ten sposób, że chciał za pośrednictwem tej Antygony , która jest apelem przeciwko tyranii, złożyć przyrzeczenia przyszłemu zwycięzcy.
Plik 25 listopada 1944Thierry Maulnier poślubia Marcelle Tassencourt w wyzwolonym Paryżu .
Podczas Oczyszczenia , Jutro nie jest upoważniony do ponownie i Jean de Fabrègues , przeniesionych do katolickiej Francji , ponosi jedynie niesławę nie mając współpracował ale Będąc Vichy . Roger Stéphane , który wstąpił do ruchu oporu w 1941 r. I któremu na początku 1943 r. Przedłożono projekt recenzji Thierry'ego Maulniera, zgodził się jesienią 1944 r. Poręczyć za niego, który przychylność temu podejściu znalazł w swojej karcie prasowej .
Thierry Maulnier, wspierany przez żonę , na próżno stara się podpisać petycję, która miałaby uratować Roberta Brasillacha , jego przyjaciela powyżej piętnastu lat, od kary śmierci . Znalazł schronienie w małej gazecie Sarlat, przemianowanej w 1944 roku na L'Essor i przejął kierownictwo nad francuskim Cahiers , recenzją Chantiers de la jeunesse w czasie okupacji , pod tytułem Cahiers de la Table Ronde , która został wydany po wyzwoleniu , wGrudzień 1944autorstwa Rolanda Laudenbacha . On z kolei przemianował go na Okrągły Stół , łącząc siły,Styczeń 1948, z François Mauriaciem, zanim został kupiony przez Plon i stał się punktem zbornym husarii . Wydawnictwo o tej samej nazwie , założony w lipcu 1944 roku pod wydaniach nazwy du Centre Roger Mouton, byłego dyrektora „ centrum młodzieżowego ”, publikuje go w 1946 roku pod pseudonimem Jacques'a Darcy obok jego Vichy towarzyszami , Paul Baudouin , Gabriel Jeantet , Jacques iIsorni , pułkownik Groussard .
W 1947 r. Powierzył mu literacką krytykę recenzji Hommes et Mondes od jej założyciela, promotora petainisty Stanów Zjednoczonych Europy Gastona Riou , i przeniósł się do Listopad 1950w sekcji politycznej. François Mauriac i Pierre Brisson , zaangażowany w antykomunizmu z zimnej wojny i atlantycki , uczynić go, podobnie jak Władimir d'Ormesson , regularny współpracownik Figara mimo protestów kolegów zdenerwowany na konieczności pracy z byłym Vichy . Thierry Maulnier kontynuował tam karierę dziennikarza aż do śmierci. Les Éditions Fayard polecił mu mistrza Francji na ośmiuset metrów Michela Clare , którego został sekretarzem i z którym wszedł do świata sportu.
Przeciwko dekolonizacji (1950-1955)Bez odchodzenia od jego paradoksalnych pozycjach, jego zaangażowanie polityczne stały się bardziej dyskretny, ale kiedy proces od Henri Martin , żeglarz i byłego oporu działacz przeciwko wojnie Indochin , zaczął wyrażać swoją sympatię na jesieni 1950 roku do armii francuskiej złapany w żałosna porażka Long Son . Sześć miesięcy wcześniej21 lutego, zeznał na procesie Louisa-Ferdinanda Céline na korzyść tego, ostatecznie skazanego za porozumienie z wrogiem, a następnie amnestii. W 1953 r., Przekonany o słabości postępowania przeciwko parze Rosenbergów , w przeciwieństwie do Raymonda Arona wypowiedział się przeciwko ich egzekucji i ostrzegł przed szkodliwym skutkiem dla atlantyckiej sprawy, jakie przyniesie późniejsze ujawnienie ich niewinności. Na jesieni Dien Bien Phu , wściekał się przeciwko temu, co widział jako brak patriotycznego zaangażowania ze strony od Jean-Paul Sartre i milczącym współudziale niemieckojęzycznych intelektualistów z ZSRR .
Daje swój ostatni wkład w Okrągły Stół wListopad 1955. Broni projektu kolonialnego Francji jako dzieła cywilizacji. Gdy wojna algierska jest kontynuacją wojny indochińskiej , mówi w imieniu zwolenników francuskiej Algierii , „ziemi przyłączonej do naszej ziemi, [...] ciała przywiązanego do naszego ciała” . Czci pamięć zaangażowanych żołnierzy francuskich, publikując zbiór ich listów. To jest Thierry Maulnier, o niepodległość Algierii i utrzymania w Francji z Terytoriów Południowych , które stały się algierskiej Sahary , że Raymond Aron odpowie poprzez publikację wKwiecień 1957Tragedia algierska . Thierry Maulnier kwalifikuje się jako „lobby porzucenia” to prawo do władzy, które w koloniach widzi jedynie ryzyko. W wyniku puczu generalicji , która nie pochwala po zgłoszeniu do Pieds-Noirs w 1959 roku , ale które Przeprosił oskarżając samego rządu, rozpoznał próżność z OAS ataków .
Europejski federalista (1956-1967)Wraz z pewnymi nonkonformistami lat trzydziestych , Robertem Aronem , Danielem-Ropsem , Jeanem de Fabrèguesem , Alexandre Markiem , Denisem de Rougemontem , pracował w Unii Europejskich Federalistów nad formułowaniem i rozpowszechnianiem pojęć przydatnych do odbudowy `` politycznej Europy '' . W latach 1956-1971 to proeuropejskie zaangażowanie znalazło odzwierciedlenie w epizodycznej współpracy w miesięczniku Le XX e siècle federaliste, wydawanym przez wpływową grupę La Fédération .
Plik 16 grudnia 1958Dziesięć tysięcy widzów zamówione przez dominikanów kręgów i fundamentalistycznych studentów na Sorbonie towarzyszą kard Feltin , arcybiskup Paryża , który był Vichy , przyszedł do oklaskiwać na Vélodrome d'Hiver adaptację że Thierry Maulnier wykonaną z Trial of Jesus (it) , anty - semicki grać przez Diego Fabbri który rehashes ideę przekleństwo ważenia na Żydów , „ Deicide ludzie ”, i który został skazany przez Święte Oficjum za „obrazę religii i podżeganie do nienawiści społecznej” . Przedstawienie kończy procesja do Notre Dame .
W Czerwiec 1959cała jej kariera literacka została uhonorowana Wielką Nagrodą Literacką Akademii Francuskiej . Zostaje zastępcą reżysera swojej żony Marcelle Tassencourt , mianowanej w 1961 roku dyrektorem teatru Montansier w Wersalu dzięki interwencji ministra kultury André Malraux . Plik13 lutego 1964cztery lata po Henri Massisie został wybrany do Akademii Francuskiej pod przewodnictwem Henry'ego Bordeaux . Wiecznie rozkojarzony, zapomina o swoim ceremonialnym mieczu w dniu intronizacji.
Nowa prawica (1968-1977)Pod koniec lat sześćdziesiątych , Thierry Maulnier założony z Dominique Venner Instytut zachodnich , efemeryczne inność z Grèce z Alain de Benoist , który chce być counterfire do lewicowości z maja 1968 roku , którą krzesła. IEO zniknął w 1971 r. Jego analizami i pracą instytutu zajęła się dziesięć lat później Nowa Prawica .
Zięć obywatela amerykańskiego, przewodniczył Stowarzyszeniu Francja-Stany Zjednoczone w latach 1967-1988.
W 1968 r. Był jednym z pierwszych mówców, którzy w ramach nowego Stowarzyszenia na rzecz Wolności Gospodarczej i Postępu Społecznego uczestniczyli w „ideologicznym przezbrajaniu zwolenników i praktyków gospodarki rynkowej ” , co w obliczu lewicowości z maja 68 r. naprzód. wdrożył rząd swojego byłego towarzysza Normale'a Georges'a Pompidou . Zasiada obok Madeleine Renaud i Georgesa Neveux w komisji, która w ramach komitetu programowego ORTF nadzoruje program Au théâtre ce soir . W 1970 r. Uczestniczył w komitecie patronackim Nouvelle École , oddziału Nouvelle Droite.
W 1971 roku został wybrany członkiem Akademii w Nîmes .
W styczeń 1975podpisał wraz z wdową po Maréchal Juin , Maréchal de Lattre de Tassigny , Simonne , pułkownik Rémy , Maurice Druon , Michel de Saint Pierre , Jean Cau , Louis Pauwels , Michel Droit , François Brigneau i trzydziestu trzech parlamentarzystów, Counter apel dwustu, wystosowany przez Joëla Dupuy de Merri, jednego z przywódców PFN , by sprzeciwić się uzwiązkowieniu wojska.
W Maj 1977, podpisuje petycję potępiającą aresztowanie Philippe Cuignache i Serge Rep, działaczy GUD , którzy pozostawali blisko PFN oraz towarzyszy Alaina Escoffiera, który w wieku dwudziestu siedmiu lat sam się podpalił.10 lutegopoprzednie osiem lat po Richarda Sivietch , Yan Palacha i Yan Zaïtch , naprzeciwko paryskiej siedzibie Aeroflot , avenue des Champs Élysées , na krzyk „komunistycznych morderców!” ” . W tym roku 1977 brał udział w XII -go Sympozjum Grecji .
Moralista wobec choroby (1978-1988)W wieku emerytalnym , z chorobą Parkinsona od 1973 roku, Thierry Maulnier, dyktując sobie to, czego nie może już pisać, z trudem oddaje się refleksji nad sensem życia. Młodzieńcza zabawa przez Jean Racine , La Thébaïde , doprowadza się z zapomnienia , przedstawiając go w Wersalu festiwalu wCzerwiec 1980.
W 1981 roku, podczas kampanii prezydenckiej , był jednym z siedemnastu członków komitetu wspierającego Fundację Praw Zwierząt, zrzeszonego przez Alfreda Kastlera, który podpisał petycję wzywającą kandydatów do obrony praw zwierząt . Wraz z żoną mieszkają w otoczeniu tuzina kotów w swoim domu w Marnes-la-Coquette . W 1986 zasiadał w jury Cercle Montherlant , dwustu członków stowarzyszenia, które co roku przyznaje nagrodę artyście, który przyczynił się do powstania Francji . Został także honorowym członkiem Secours de France , stowarzyszenia pomagającego Blackfoot i Harkis .
W poszukiwaniu humanistycznej duchowości wykraczającej poza chrześcijaństwo bez zaprzeczania mu, zmarł w klinice chirurgicznej Val d'Or w Saint-Cloud , gdzie doznał upadku, który spowodował złamanie szyi kości udowej , bez powrotu do katolicyzmu ale jego ciało otrzymuje religijny pogrzeb, któremu przewodniczy ojciec Ambroise-Marie Carré . W Akademii to Jean d'Ormesson , którego poproszono o powitanie w 1973 roku, złożył mu hołd. Ogólny i technologiczny liceum w Nicei nosi jego imię.
Z R. Brasillach , R. Vailland , P. Gadenne , F. Semach, JM Pin, P. Frémy i A. Fabre, Fulgur, wielka powieść o policyjnych przygodach i epopei. , La Tribune de l ' Yonne , Sens , 1927.
Trzcina. reż. J. Servière, pref. F. Lacassin , pot. Druga szansa, Julliard , Paryż , 1992, 367 s. ( ISBN 9782260009757 )„[...] spektakl rasowo-polityczny w etnologicznym sensie tego terminu lub spektakl społeczno-polityczny [...] teatr deportacji , teatr oporu , [...] teatr dwulicowości kolonializmu . "
- Krytyka z Prince of Egypt stworzony na21 września 1955w Théâtre du Vieux Colombier .
„[…] Ten utwór jest najsilniejszy i najpiękniejszy, jaki stworzyliśmy w tym sezonie. "
- Robert Kemp o Profanatorze stworzonym 5 stycznia 1952 roku w teatrze Athénée .
„Oto sztuka, którą na pewno zobaczę pięć lub sześć razy [...]”
- Marcel Aymé o La Maison de la nuit miał premierę 16 października 1953 roku w Théâtre des Arts .
„Czy Pan Thierry Maulnier podoba czy nie La Maison de la nuit jest przede wszystkim polityczna gra , gra w prawo - skrzydło człowiek zafascynowany komunizmem ., Przez ten komunizmu której nienawidzi, ale od której nie może uciec zapobiec wydaje się, że przepowiada zwycięstwo. "
- Krytyka z Robertem Kantersa w październiku 1953 roku.
„[…] Do tego czasu jego sztuki były jednakowo poważne. Wręcz przeciwnie, w La Maison de la Nuit od czasu do czasu potrafił rozluźnić widza uśmiechem. "
- Jean-Jacques Gautier o tej samej sztuce .
"Czy nie jest to jednostkowe odwrócenie teatru od jego drogi, sprowadzenie go do serii obrazów, które mają ozdobić rzekomo znany tekst?" "
- Jacques Lemarchand , krytyk w prawicowej gazecie zirytowany awangardą adaptacji do etapu La Condition humaine .
„Z sztuki M. Thierry'ego Maulniera zawsze można się zastanawiać, jak może ona służyć jego chorowitemu antykomunizmowi . "
- Guy Leclerc, komunistyczny krytyk o tym samym w grudniu 1954 roku.
„ Maurassianie, który od młodości uważnie przestrzegał, nie wiem, czy Thierry Maulnier dał wiele łez Baskom z Guerniki i czy traktowanie fosforem, które Mussolini narzucił Abisyńczykom, nadmiernie zgorszyło tego integralnego nacjonalistę, któremu zbrodnie polityczne nie podniecają ani ani zimne, o ile nie popełnią ich komuniści . "
- Atak ad hominem François Mauriaca, łączący publiczne stanowiska na korzyść Hitlera i Mussoliniego przez Thierry'ego Maulniera przed wojną z tymi po wojnie przeciwko dekolonizacji i komunizmowi .
„Urzekła mnie [...] klarowna stylistyka, zamiłowanie do aforyzmów [...]”
- Hołd złożony przez Henri Troyat swojemu koledze akademickiemu, który zmarł dzień wcześniej.