Fundacja | 5 grudnia 1976 |
---|---|
Rozpuszczenie | 21 września 2002 r. |
Poprzednik | Związek Demokratów na rzecz Republiki |
Następca | Unia na rzecz ruchu ludowego |
Połączenie | UDR |
Podzielić | RPF (1999) |
Połączono w | UMP |
Akronim | RPR |
---|---|
Rodzaj | Partia polityczna |
Siedzenie | Paryż |
Kraj | Francja |
Założyciel | Jacques Chirac |
---|---|
Prezydent | Serge Lepeltier (2002) |
Ruch młodzieżowy | Młodzież RPR |
Przynależność | Europejska Partia Ludowa |
Ideologia |
gaulizm konserwatyzm republikanizm suwerenizm |
Pozycjonowanie | Dobrze |
Rassemblement pour la République ( RPR ) jest byłym francuskim partia polityczna , sklasyfikowany na prawo , twierdząc, że gaullizm , to znaczy pracę i idee polityczne Charles de Gaulle .
Utworzona w 1976 roku pod przywództwem Jacquesa Chiraca , który przewodniczył jej do 1994 roku, początkowo w konflikcie z Valéry Giscardem d'Estaing , RPR była główną siłą opozycyjną podczas dwóch siedmioletnich kadencji François Mitterranda (1981-1995). Uczestnicząc w rozwoju trzech kohabitatów (1986-1988, 1993-1995, 1997-2002), przyczynił się do wyboru (1995) i reelekcji (2002) Jacques'a Chiraca na prezydenta Republiki. Zgodnie z wolą swojego głównego założyciela rozwiązała się w 2002 r. w ramach Union pour un Mouvement populaire (UMP).
Rajd dla Republiki stworzył Jacques Chirac on5 grudnia 1976.
Partia ta chciała „wspierać politykę opartą na bezkompromisowym poszanowaniu suwerenności narodu i niepodległości narodowej, wolności, odpowiedzialności i godności człowieka” (statuty). Ponieważ RPR otwarcie sprzeciwiała się polityce prowadzonej przez Barre'a, w imię gaulskiej spuścizny interwencji państwa, ministrowie często musieli uciekać się do art. 49 ust. 3 konstytucji z 1958 r. , który stanowił, że proponowany tekst zostanie przyjęty na wniosek cenzura nie uzyskuje większości.
RPR pierwszy dostarcza „left krytyka” z przewodnictwem Valéry Giscard d'Estaing , który kulminuje w mowie Jacques'a Chiraca przez Égletons (1978), gdy ten ostatni ustawia RPR Celem „w stylu francuskim pracy” - uwaga, że osoba zainteresowana została później zakwalifikowana jako „głupota” – zanim przejdzie do „prawicowej krytyki” po zwycięstwie lewicy w wyborach prezydenckich w 1981 roku .
Po powtarzającym się tworzeniu karteli wyborczych z sojusznikami UDF i różnymi prawicowcami, takimi jak Związek Rajdu i Centrum (URC) w 1988 roku czy Związek dla Francji (UPF) w 1993 roku, kierownictwo RPR opowiada się za: po wyborze Jacquesa Chiraca na prezydenta republiki – bliższe zbliżenie struktur partyzanckich.
Tak więc pod egidą Philippe'a Séguina , po niepowodzeniu odbudowy RPR pod nazwą Le Rassemblement, w 1998 r. powstał Sojusz, który zrzesza RPR, Unię na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF) i Liberalnej Demokracji ( DL). Struktura ta wyszła z użycia w 1999 roku, po odmowie UDF utworzenia wspólnej listy w wyborach europejskich .
W 2000 r. RPR zainicjowała projekt stworzenia jednej partii na prawicy parlamentarnej: Unia w Ruchu (UEM) postawiła sobie za zadanie przygotowanie do wyborów prezydenckich 2002 r., łącząc tendencje gaullistowskie, liberalne i demokratyczne.
24 kwietnia 2002 r.RPR zatwierdza utworzenie Związku Większości Prezydenckiej (UMP), mającego wesprzeć Jacquesa Chiraca w drugiej turze wyborów prezydenckich. 21 wrześniatego samego roku nadzwyczajne orzeczenie Villepinte przyjęło w 86,5% rozwiązanie RPR w ramach UMP, nowej partii, której obrady założycielskie - nadające jej nazwę Union dla ruchu ludowego - odbyły się w dniu17 listopada 2002 r..
Związek Młodych Ludzi na Rzecz Postępu (UJP, założony w 1965 r. i działający do dziś) i Związek Studentów Postępu (UEP) najpierw tworzyły młodzieżowe ruchy kolejnych ruchów gaullistowskich, zanim utworzyły się Les Jeunes du RPR , z których jeden z pierwszymi przywódcami narodowymi był Nicolas Sarkozy (patrz Jeunes Populaires ).
Partia pozostawała przez długi czas skoncentrowana na jedynej osobowości Jacques'a Chiraca , jednak od początku pewna wrogość „baronów” zawsze przywiązanych do gaulizmu pochodzenia (w tym byłych premierów Michela Debré i Pierre'a Messmera , nawet Jacques Chaban-Delmas czy wciąż lokalni „baronowie”, jak pochodzący z Loary Olivier Guichard ), a także ministrowie rządów Barre’a . Autorytet przewodniczącego partii jest jednak coraz bardziej kwestionowany, zwłaszcza po jego porażce w wyborach prezydenckich w 1988 roku , wraz ze stopniowym wyobcowaniem się z jego byłych poruczników (najpierw Pierre Juillet i Marie-France Garaud z końca lat 70., a następnie Charles Pasqua i Édouarda Balladura na początku lat 90.), pewnych waśni ideologicznych (zwłaszcza dotyczących konstrukcji europejskiej czy wizji gospodarczo-społecznej) oraz nadejścia nowego pokolenia.
Niektórzy przedstawiciele tego ostatniego, kierowani przez zastępcę burmistrza Épinal i byłego ministra spraw społecznych Philippe'a Séguina , w tym w szczególności zastępcę burmistrza Lyonu Michel Noir , wiceburmistrza Grenoble Alaina Carignona , zastępcę burmistrza Wersalu Étienne Pinte , wiceprzewodniczący rady generalnej Sabaudii Michel Barnier i wiceburmistrz Sablé-sur-Sarthe François Fillon , wchodzą w skład grupy młodych wybranych przedstawicieli RPR i UDF (m.in. François Bayrou czy Dominique Baudis ), ochrzczonych „Les Rénovateurs”, zjednoczonych wspólną niechęcią do trzech „starych” przywódców prawicy i centrum ( Raymond Barre , Jacques Chirac , Valéry Giscard d'Estaing ), którzy w ich oczach stali się synonimem „maszyny do stracenia” ”. Są zatem zmierzać do przedstawienia jednolitego wykazu opozycji do wyborów europejskich wCzerwiec 1989.
Popularność Dominique Baudis (były dziennikarz i prezenter telewizyjny, który stał UDF - CDS burmistrza w Tuluzie w 1983 roku, zastępując jego ojciec, Pierre Baudis ) i Michel Noir (niedawno wybrany burmistrzem Lyon ) zdobył ruchowi pewne sukcesy, szczególnie w mediach ... Pojawiają się jednak waśnie, zwłaszcza w Europie , gdzie suwerenne stanowiska Philippe'a Séguina okazują się nie do pogodzenia z federalistycznym podejściem centrystów. Wreszcie próba „renowatorów” kończy się niepowodzeniem, lista kierowana przez Simone Veil w wyborach europejskich zebrała tylko 8,43% głosów. Tak czy inaczej, wraz ze zbliżaniem się sejmów RPR na początku 1990 r., kiedy to po raz pierwszy formacja gaullistów mianowała swoje organy władzy proporcjonalnej, Philippe Séguin i konserwatorzy RPR zawarli sojusz z Karolem Pasqua, aby „zregenerować RPR ”, czerpiąc inspirację z„ przesłania generała de Gaulle ”. W swoim podejściu łączy ich w szczególności Franck Borotra , Élisabeth Hubert , Jean de Boishue i Jacques Kosciusko-Morizet . Wszyscy bronią suwerennej linii w kwestiach europejskich i twierdzą, że zajmują stanowisko prawdziwie gaullistowskie.
Wyczuwając niebezpieczeństwo, Jacques Chirac , który początkowo planował stanąć ponad walką, jest mocno zaangażowany w tekst zaproponowany przez jednego z młodych parlamentarzystów, który pozostał mu wierny, Alaina Juppé . Wreszcie prąd Pasqua - Séguin uzyskuje 31,68% głosów podczas posiedzeń RPR w Le Bourget ,11 lutego 1990, a Jacques Chirac zostaje ponownie wybrany na przewodniczącego partii. Podział między tymi dwoma obozami pojawia się także podczas referendum w sprawie traktatu z Maastricht z20 września 1992 r., ponieważ Charles Pasqua i Philippe Séguin opowiadają się za „nie”, podczas gdy Jacques Chirac i Édouard Balladur są mocno zaangażowani w „tak”.
Wybory prezydenckie w 1995 roku były kolejną okazją do wewnętrznego rozłamu. Édouard Balladur , premier od 1993 roku i cieszący się dużą popularnością, ogłasza swoją kandydaturę na28 stycznia 1995przeciwko Jacquesowi Chiracowi . Otrzymuje poparcie dużej części lat trzydziestych i „kwadry” partii, takich jak Nicolas Sarkozy (jego rzecznik kampanii), François Fillon , Patrick Devedjian czy Dominique Perben , ale także Charles Pasqua . Ze swojej strony, oprócz „Chiraquienów”, którzy pozostali mu wierni (m.in. Alain Juppé , Jacques Toubon , Bernard Pons ), do Jacquesa Chiraca dołącza Philippe Séguin, który w dużej mierze inspiruje swoje przemówienie na temat podziału społecznego . Zwycięstwo prezydenta RPR prowadzi do względnego odsunięcia na bok Édouarda Balladura i większości jego zwolenników (w tym zwłaszcza Nicolasa Sarkozy'ego, podczas gdy niektórzy, jak François Fillon czy Dominique Perben , są nadal obecni w rządzie. Juppé ). Po porażce w wyborach parlamentarnych w 1997 r. „socjalni gaulliści” (lub seguiniści) i „liberałowie” (lub balladurianie) połączyli siły, aby objąć przywództwo partii: Philippe Séguin został prezydentem, a Nicolas Sarkozy sekretarzem generalnym.
Do głównych trendów, które podzieliły RPR w latach 90. należą:
W 1990 r. RPR, podczas swoich Stanów Generalnych, w których uczestniczyli Alain Juppé , Valéry Giscard d'Estaing , Jacques Chirac , Michèle Alliot-Marie , Roselyne Bachelot , François Bayrou i Nicolas Sarkozy , zaproponowała w szczególności w kwestii imigracji „ zamknięcie granic” , „zawieszenie imigracji” , „zarezerwowanie pewnych świadczeń socjalnych dla obywateli” czy nawet „niezgodność islamu z naszymi prawami” . Jest to kwestia odpowiedzi na wzrost Frontu Narodowego w poprzedniej dekadzie, odwetem w sprawie imigracji. Program RPR na wybory parlamentarne w 1993 r. jest jednak bardziej zgodny, nawet jeśli powrót prawa do władzy po jej zwycięstwie jest połączony z zastosowaniem pewnych środków, takich jak reforma Kodeksu narodowościowego z ustawami Pasqua z 1994 r., które ograniczają łączenie rodzin i zaostrzają dostęp do zezwoleń na pobyt.
Pod przywództwem Édouarda Balladura program RPR jest bliższy anglosaskiemu narodowemu liberalizmowi Ronalda Reagana i Margaret Thatcher , łączącemu liberalizm gospodarczy , politykę wolnego handlu , umiarkowany nacjonalizm i konserwatyzm społeczny . Ekonomicznie, obejmuje prywatyzację , niższe podatki dla przedsiębiorców z liberalizacji w przepływie kapitału , lub usunięcie zezwolenia administracyjnego na zwolnienia. Z drugiej strony przewiduje zniesienie praw do ziemi , wydalenie imigrantów pozostających bez pracy dłużej niż dwa lata oraz ograniczenie dostępu do zasiłków rodzinnych .
Rok | Kandydat | Pierwsza runda | Druga runda | ||
---|---|---|---|---|---|
% | Ranga | % | Ranga | ||
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Jacques Chirac | 18.00 | 3 rd | ||
1988 | Jacques Chirac | 19.94 | 2 nd | 45,98 | 2 nd |
1995 | Jacques Chirac | 20,84 | 2 nd | 52,64 | 1 st |
Edouard Balladur | 18,58 | 3 rd | |||
2002 | Jacques Chirac | 19.88 | 1 st | 82,21 | 1 st |
Rok | Pierwsza runda | Ranga | Siedzenia | Rząd | |
---|---|---|---|---|---|
Głos | % | ||||
1978 | 6 329 318 | 22,5 | 2 nd | 150 / 491 | t. III |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | 5 249 670 | 20,8 | 2 nd | 85 / 491 | Sprzeciw |
1986 | 3 143 224 | 11.2 | 2 nd | 147 / 577 | Chirac II |
1988 | 4 687 047 | 19,2 | 2 nd | 127 / 577 | Sprzeciw |
1993 | 5 032 496 | 19,8 | 1 st | 245 / 577 | Balladur (1993-1995) , Jupp I (1995) , Jupp II (1995-1997) |
1997 | 3 977 964 | 15,7 | 2 nd | 139 / 577 | Sprzeciw |
Rok | % | Siedzenia | Ranga | Początek listy | Grupy) |
---|---|---|---|---|---|
1979 | 16,3 | 15 / 81 | 4 th | Jacques Chirac | DEP |
1984 | 43,0 | 20 / 81 | 1 st | Simone welon | RDE |
1989 | 28,9 | 13 / 81 | 1 st | Valéry Giscard d'Estaing | RDE |
1994 | 25,6 | 14 / 87 | 1 st | Dominique baudis | RDE (1994-1995) UPE (1995-1999) |
1999 | 12,8 | 12 / 87 | 3 rd | Nicolas Sarkozy | ŚOI-DE |
Rok | Pierwsza runda | Druga runda | Doradcy | Prezydenci | ||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Głos | % | Ranga | Głos | % | Ranga | |||
1979 | 1,322,181 | 12.34 | 4 th | 810 083 | 11.16 | 5 th | 198 / 1847 | / 101 |
1982 | 2 262 245 | 17.98 | 3 rd | 1.725.976 | 22,62 | 2 nd | 336 / 2014 | 18 / 101 |
1985 | 1 904 805 | 16.58 | 3 rd | 1650 834 | 21.15 | 2 nd | 400 / 2044 | / 100 |
1988 | 1 446 737 | 15,92 | 3 rd | 1,111,482 | 18,61 | 3 rd | 393 / 2043 | / 100 |
1992 | 1,811,180 | 14.59 | 3 rd | 1 700 579 | 19.96 | 2 nd | 467 / 1945 | 32 / 100 |
1994 | 1 710 693 | 15,69 | 2 nd | 1 605 038 | 20.06 | 2 nd | 356 / 2059 | 29 / 100 |
1998 | 1 539 554 | 13.57 | 3 rd | 1 392 930 | 16.38 | 2 nd | 309 / 2038 | 25 / 100 |
2001 | 1,520,072 | 12.45 | 2 nd | 1.254.619 | 16.64 | 2 nd | 338 / 1997 | 26 / 100 |
Wymieniono tu tylko ministrów, a nie sekretarzy stanu i wiceministrów.
Rząd Barre I (1976-1977)5 ministrów RPR z 16 resortów (w tym 1 minister stanu z 3):
3 ministrów RPR z 13, a następnie 14 ministerstw:
7, potem 6, potem 5 ministrów RPR z 19, potem 18, potem 17 ministerstw:
Oprócz premiera 6 ministrów RPR z 14 resortów (w tym jedyny minister stanu):
Oprócz premiera 11, a następnie 10 ministrów RPR z 23, a następnie 22 ministerstw (w tym 1 z 4 ministrów stanu):
Oprócz premiera 13 ministrów RPR z 26 resortów:
Oprócz premiera 6 ministrów RPR z 16 resortów:
9 ministrów RPR na 15 ministerstw:
N O | Zdjęcie | Nazwisko | Początek | Koniec | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|
1 |
Jacques Chirac (1932-2019) |
1976 | 1994 | Burmistrz Paryża w latach 1977-1995, premier w latach 1974-1976, następnie 1986-1988, prezydent republiki w latach 1995-2007. | |
2 |
Alain Juppé (ur. 1945) |
1994 | 1997 | Burmistrz Bordeaux w latach 1995-2019, premier w latach 1995-1997. | |
3 |
Filip Séguin (1944-2010) |
1997 | 1999 | Burmistrz Épinal w latach 1983-1997, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego w latach 1993-1997. | |
- |
Nicolas Sarkozy (ur. 1955) |
1999 | 1999 | Burmistrz Neuilly-sur-Seine w latach 1983-2002, prezydent Republiki w latach 2007-2012. | |
4 |
Michèle Alliot-Marie (ur. 1945) |
1999 | 2002 | Burmistrz Saint-Jean-de-Luz w latach 1995-2002. | |
- |
Serge Lepeltier (ur. 1953) |
2002 | 2002 | Burmistrz Bourges w latach 1995-2014. |
Zgromadzenie Narodowe
Senat
RPR była zaangażowana w kilka przypadków nielegalnego finansowania , dotykających jego administrację lub lokalnych urzędników wybieranych, w szczególności:
Podobnie jak jego poprzednicy UNR i UDR , siedziba RPR jest historycznie usytuowany przy 123 rue de Lille ( 7 th dzielnicy Paryża ) po krótkim podaniu w wieży Montparnasse (1976-1977). W latach 2001-2002, grupa przeniosła się do 2 Boulevard de La Tour Maubourg ( 7 th arrondissement).
Oficjalną gazetą partii był La Lettre de la Nation Magazine , utworzony w 1962 r. i wycofany w 1997 r. Cztery razy w tygodniu drukowano 4000 egzemplarzy.
Spadkobierczyni CFEI (Kobiecego Centrum Studiów i Informacji) utworzonego przez generała de Gaulle w 1964 r. w UNR , stowarzyszenie Femme Avenir jest żeńską gałęzią RPR. Od 1977 do 1988 przewodniczyła mu Christiane Papon .