Faksu lub faksu maszyna , bardziej znany jako faksu urządzenia, to elektroniczne urządzenie, które konwertuje obraz dokumentów na impulsy elektryczne do transmisji do odbiorcy za pośrednictwem linii telefonicznej. Podczas odbioru urządzenie podobne do urządzenia nadawczego służy do odwrotnej konwersji i drukowania dokumentu identycznego z oryginałem.
Próby nadawania obrazów i rękopisów są współczesne do budowy pierwszych sieci telegraficznych w połowie XIX -go wieku. Od samego początku stosowali zasadę analizy dokumentu linijka po linijce. W tym samym czasie rozwijają się procesy wektorowe; teleautografia rejestruje i przekazuje ruch instrumentu do rysowania lub pisania. Książki ogólnie traktują o obu metodach
Szkocki wynalazca Alexander Bain wymyślił zasadę przesyłania pisemnych dokumentów przez sieć telegraficzną i przeprowadził pierwsze testy w 1842 roku . Złożył wniosek patentowy dnia27 maja 1843. Jego proces wykorzystuje do analizy rylec poruszany wahadłem, a podczas odbioru rozkład barwnika pod wpływem prądu elektrycznego. Po kilku eksperymentach porzucił swój wynalazek.
Brackwell zaprezentował publiczności w 1851 r. Aparat, który przekazuje obraz napisany lakierem izolacyjnym na folii aluminiowej zwiniętej na walcu. Odbiornik działa na tej samej zasadzie co Bain.
W połowie lat pięćdziesiątych XIX wieku Giovanni Caselli opracował pantelegraf , który wszedł do służby handlowej w 1861 roku. W 1866 roku między Paryżem a Lyonem wysłano 4800 depesz . Dokumenty należy napisać tłustym, izolującym tuszem, na cienkiej blaszce. Punkt poruszany wahadłem, którego elektromagnes utrzymuje drgania, przeprowadza analizę dokumentu linia po linii. Punkt poruszany wahadłem o tej samej oscylacji co nadajnik śledzi dokument na drugim końcu linii telegraficznej. Meyer we Francji, Bakewell w Anglii, Thomas Edison w Ameryce produkowali warianty pantelegrafu, który jednak doświadczył komercyjnej porażki. W 1870 roku został opuszczony we Francji.
W 1895 roku Noah S. Amstutz złożył patent na swój autograf elektroniczny, który pozwolił na transmisję obrazów fotograficznych wydrukowanych na żelatynie dwuchromianowej . Izolowana żelatyna dwuchromianowa jest nierozpuszczalna w wodzie. Podczas prania pozostaje wypukły obraz. Jest nawinięty na cylinder i sonda go analizuje. Na recepcji rylec napędzany sygnałem graweruje w papierze pokrytym woskiem na cylindrze, który musi obracać się z dokładnie taką samą prędkością jak początkowy. Po zakończeniu transmisji Amstutz traktuje ten wosk przez galwanizację , a obraz staje się drukowalny. Jest to pierwszy proces zdolny do przesyłania półtonów.
Doktor Arthur Korn , Niemiec, pierwszy transfer zdjęć wykonał telefonicznie w 1902 roku. Korn użył do analizy selenu fotoczułego, a do odbioru kliszy fotograficznej. W 1906 r. „ L'Illustration” opublikowała w Paryżu pierwsze zdjęcie prasowe otrzymane z Berlina w procesie Korn-Siemens ( Bildtelegrafie (de) "image telegraphy").
W tym samym czasie Édouard Belin opracował swój belinograf . Wykorzystuje proces Amstutza do analizy i reprodukcji papieru fotograficznego. W 1914 roku transmisje wciąż rywalizowały z wyprawą kolejową o kilkaset kilometrów. Po I wojnie światowej Belin zastosował analizę komórek światłoczułych i opracował przenośne urządzenie zdolne do pracy na zwykłych liniach telefonicznych.
Zastosowanie triod , od lat dwudziestych XX wieku, pozwoliło na wzmocnienie sygnału elektrycznego i poprawę transmisji za pomocą przewodów telefonicznych lub radiowych. Ta innowacja przyspiesza analizę i transmisję.
Belinograf i podobne urządzenia pozostają drogie. Transmisja zdjęcia wymaga wcześniejszego przeszkolenia, a odbiór wiąże się z wywołaniem kliszy fotograficznej lub papieru, a więc w praktyce technika. Jego upowszechnianie nie wykracza poza instytucje najbardziej zainteresowane rozpowszechnianiem obrazów. Prasa w pierwszej połowie lat 30. XX wieku, służby meteorologiczne od 1950 r., Policja i wojsko wykorzystywały pochodne belinografu do transmisji obrazów na papierze.
Administracje oraz firmy telegraficzne i telefoniczne oferują usługę przesyłania dokumentów z jednego głównego ośrodka do drugiego. Kurierzy dostarczają faksem dowody, takie jak telegramy. W 1922 roku amerykańska firma telegraficzna i telefoniczna AT&T zaoferowała usługę transmisji zdjęć do gazet. W tym samym roku Republika Środkowoafrykańska utworzyła transatlantycką usługę transmisji radiowej. W tym samym czasie japońskie Ministerstwo Telekomunikacji stworzyło system komunikacji obrazowej umożliwiający przesyłanie znaków; pisanie po japońsku wymaga co najmniej stu znaków hiragana i katakana , a najlepiej reprodukcji tysięcy znaków kanji . Ten system jest przeznaczony głównie dla gazet. W 1927 r .: NEC przekazuje obrazy koronacji cesarza Japonii, aw 1936 r. Obrazy z igrzysk berlińskich .
Projekt rozpowszechniania przez radio dokumentów, takich jak zdjęcia i komiksy, doprowadził w latach 1930 do drugiej wojny światowej do poszukiwania sposobów wytwarzania prostszych urządzeń do odbioru.
Od lat 60. firmy produkujące sprzęt biurowy opracowały system transmisji dokumentów, który nie wymagał pracy technika. Faksowanie rozprzestrzenia się w firmach i osobach prywatnych. Usługi komercyjne zaczynają się rozwijać. Urządzenia często znane pod nazwą fax , od łacińskiego fac simile , wtedy oficjalnie nazywane faksami lub telefaksami , rozpowszechniły się w Japonii, Ameryce i Europie.
Od lat 90. komputer osobisty podłączony do sieci telefonicznej za pomocą modemu umożliwiał wysyłanie faksów i odbieranie ich, jeśli komputer działał we właściwym czasie.
Faksy coraz częściej zastępowane są przez „faksy” lub faksy internetowe , które wysyłają i odbierają faksy w postaci wiadomości e-mail z załączonym obrazem.
Korzystanie z faksu pozostawało powszechne w 2016 r. W Japonii, gdzie w 2015 r. Sprzedano ponad milion urządzeń. Większość producentów ma tam swoje siedziby, a 60% gospodarstw domowych miało tam urządzenie w 2012 r. W 2020 r. Tokio otrzymuje w pierwszych miesiącach COVID -19 epidemii , deklaracje faksem, przed rezygnacją z powodu błędów wynikających z wielu kanałów komunikacji. Faks jest nadal używany w Chinach .
Gdzie indziej rezygnuje się z transmisji faksów na rzecz cyfryzacji. Numery faksów pozostają dostępne. Większość instalatorów telekomunikacyjnych nie podłącza ponownie urządzeń faksowych i przekierowuje połączenia faksowe na serwer poczty elektronicznej .
Faks dotyczy wcześniej istniejącego dokumentu. Urządzenie przeprowadza analizę próbki linia po linii. Przekazuje informacje o formie, a nie o znaczeniu.
Dane przechodzą przez linię telefoniczną lub dedykowane łącze.
Kolejny faks, komputer , telefon komórkowy itp. odebrać strumień danych i przekonwertować go na obrazy.
Protokół komunikacyjny wskazuje rozdzielczość obrazu i liczbę odcieni na punkt. Zapewnia możliwość przełączania komunikacji między trybem głosowym a trybem kopiowania. Może uwierzytelniać i szyfrować komunikację, jeśli korespondenci wcześniej wymienili klucze szyfrujące .
Od 1989 roku producenci nie uwzględniają już kompatybilności G.2, z wyjątkiem kilku krajów.
Zalecenia Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego mają na celu umożliwienie komunikacji między telefaksami, niezależnie od producenta.
Zalecenie T4 (1980, 1984, 1988) Standaryzacja faksów GRUPY 3 do przesyłania dokumentów. Zalecenie T6 (1984, 1988) Schematy kodowania i funkcje sterujące kodowaniem faksymile dla telefaksów GRUPY 4. Zalecenie T81 (1992) Schematy kodowania i funkcje sterowania kodowaniem faksymilowym dla obrazów w skali szarości (monochromatycznych lub kolorowych) z utratą informacji (JPEG). Zalecenie T82 (1992) Schematy kodowania i funkcje sterowania kodowaniem faksymilowym dla wielobitowych płaskich (monochromatycznych lub kolorowych) bezstratnych obrazów informacyjnych (JBIG). Zalecenie CCITT T30 (1968, 1976, 1980, 1984, 1988, potem ciągle) Procedury przesyłania dokumentów faksem przez publiczną komutowaną sieć telefoniczną.Niniejsze zalecenia stanowią standardy kodowania i dekodowania obrazu dla faksów z grupy 3 ( analogowa komutowana sieć telefoniczna ) i grupy 4 (ISDN). Opisują algorytmy kompresji danych mające na celu zminimalizowanie przepustowości informacji binarnych przesyłanych online.
Zasady kodowania T4 i T6 są odpowiednie dla obrazów rastrowych („rastrowych”, bitmapowych), binarnych , czarno-białych, w których istotne informacje są w kolorze czarnym na białym tle. Są zoptymalizowane pod kątem obrazu tekstowego i dokumentów o niskiej gęstości.
Doskonała reprodukcja japońskich tekstów Kanji , w porównaniu z możliwościami istniejącymi przy innych środkach przekazu ( teleks , teleteks , IT itp.), Wyjaśnia sukces i rozwój środków komunikacji faksowej w Japonii.
W przypadku T81 kodowanie jest dopasowywane do obrazu rastrowego z 8 bitami na punkt w jednej lub kilku płaszczyznach koloru. Jest zoptymalizowany pod kątem fotografii. To kodowanie jest identyczne zgodnie z ISO 10918-1 ( JPEG z Joint Photographic Experts Group ).
W przypadku T82 kodowanie jest odpowiednie dla obrazów „rastrowych” (bitmapowych) z kilkoma płaszczyznami kolorów i 1 bitem na punkt w każdej z tych płaszczyzn. Ponadto jest zoptymalizowany pod kątem tekstów, zarówno zapisanych alfabetem łacińskim, jak i „kanji” (po japońsku), dokumentów o niskiej gęstości i wyświetlanych już zdjęć. To kodowanie jest identyczne z kodowaniem standardu ISO 11544 (JBIG dla Joint Bi-level Image Group ).
Faksy powinny skanować strony wiersz po wierszu, od lewej do prawej i od góry do dołu. „Wektor” kodowania obrazu jest niedozwolone.
Rozdrobnienie analizy rozdzielczości dla grupy 3 faksów ma 8 punktów / mm poziomego (1728 punktów na 8,5 "= 216 mm ) i 3,85 lub 7,7 linii / mm (tryb normalny lub tryb porządku) w kierunku pionowym.
W każdym wierszu jako zakres definiowana jest grupa sąsiadujących ze sobą pikseli o tej samej wartości (czarnej lub białej). Wiersze zaczynają się od pustego zakresu, który może mieć zerową długość, i kończą się kodem FDL (koniec wiersza).
Protokół podstawowy T30 używany do transmisji nie daje możliwości korekcji błędów (poza trybem ECM). Kod FDL (koniec wiersza) zapobiega rozprzestrzenianiu się błędu poza wiersz.
Protokół T30 nie pozwala na regulację przepływu. Gwarantuje minimalny czas transmisji linii uwzględniający prędkość drukowania wolniejszych odbiorników zgodnych. Czas ten jest otrzymany przez opóźnienie 0, 5, 10, 20, 40 ms z dżemem dodawane do linii.
Zalecenie T30 definiuje wszystkie procedury cyfrowej transmisji faksu. Jest to bardzo solidny protokół półdupleksowy , którego można używać w łączach telefonicznych o różnej jakości. Dostosowuje się, zmieniając prędkość i modulację transmisji. Podobnie dostosowuje się do bardzo dużych odległości, akceptując opóźnienia do 2 przeskoków satelitarnych.
Protokół ten definiuje następstwo zdarzeń występujących podczas komunikacji i różnych wymienianych poleceń.
Chociaż nie jest dokładnie zgodny z warstwami modelu OSI , obejmuje główne funkcje warstw od 2 do 5.
Warstwa 2 brak mechanizmu powtarzania w przypadku błędu w przesyłaniu stron dokumentu (z wyjątkiem trybu ECM).Można uznać, że T4 obejmuje warstwy 6 i 7 modelu OSI.
Aby uzyskać szczegółowe informacje, patrz Zalecenia CCITT T4, T6 i T30. BLUE BOOK TOME VII - Fascykuł VII .3, w szczególności dla T30:
Uwzględnienie koloru.
Co do zasady dopuszcza się to jako dowód między innymi wtedy, gdy żaden szczególny formalizm nie jest wymagany przez prawo i gdy dane osoby korzystają ze swobody dowodu ich wymiany wszelkimi środkami.
Dzieje się tak w przypadku handlu, którego wartość jest mniejsza niż 750 euro lub gdy strony zgodziły się na skorzystanie z tego sposobu wymiany informacji. Absolutnie nie ma to już miejsca, gdy prawo narzuca pewien formalizm prawny: protokoły posiedzeń, dokumenty księgowe, dokumenty urzędowe, umowy itp.
Ponadto, jeśli Kodeks cywilny dopuszcza w określonych przypadkach możliwość wykonania prostej „kopii” oryginału, wymaga, aby był on „nie tylko wierny, ale i trwały”. Trwałe będzie traktowane jako „każda trwała reprodukcja oryginału, która skutkuje nieodwracalną zmianą nośnika” (art. 1348 kc) . Dlatego niepewność druku termicznego sama w sobie stanowi przeszkodę w dopuszczeniu dowodu faksem. Jest to mniej oczywiste w przypadku technik drukowania na zwykłym papierze (laserowym lub atramentowym).
Dopóki terminale same ustalą certyfikaty transmisji i odbioru, bez poświadczenia przez zewnętrzną centralę „strony trzeciej”, faks nie będzie miał mocy dowodowej teleksu.