Tytuł oryginalny | Stan i Ollie |
---|---|
Produkcja | Jon S. Baird |
Scenariusz | Jeff Pope |
Główni aktorzy | |
Firmy produkcyjne |
BBC Films Entertainment One Fable Pictures Sonesta Films |
Ojczyźnie |
Stany Zjednoczone Wielka Brytania Kanada |
Uprzejmy | biografia |
Trwanie | 97 minut |
Wyjście | 2018 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Stan i Ollie ( Stan & Ollie ) to amerykańsko - brytyjsko - kanadyjski film biograficzny wyreżyserowany przez Jona S. Bairda , wydany w 2018 roku . To portret duetu komediowego Laurel and Hardy .
Podczas trasy koncertowej w 1953 roku w Wielkiej Brytanii , Stan Laurel i Oliver Hardy zdają sobie sprawę, że ich popularność zanikła. Z trudem zapełniają małe teatry, ale dzięki rozgłosowi udaje im się odnieść sukces i zapełnić duże sale. Gdy biznes wydaje się nabierać tempa, Laurel dowiaduje się od swojego producenta, że ich film Robin Hooda nie zostanie nakręcony, ukrywa prawdę przed Hardym. Wkrótce zdrowie Hardy'ego zaczyna się pogarszać.
O ile nie wskazano inaczej lub dalej, informacje wymienione w tej sekcji można potwierdzić w bazie danych IMDb .
Steve Coogan gra Stana Laurela .
Danny Huston gra Hala Roacha .
Shirley Henderson gra Lucille Hardy.
Susy Kane gra Cynthię Clark.
Jeff Pope , scenarzysta filmu.
W styczeń 2016, aktorzy Steve Coogan i John C. Reilly zostali ogłoszeni głównymi rolami w filmie biograficznym o Laurel i Hardym, wyreżyserowanym przez Jona S. Bairda . Scenariusz podpisał Jeff Pope , który opisuje Laurel i Hardy'ego jako swoich „bohaterów” .
Filmowanie rozpoczyna się wiosną 2017 roku w Anglii , szczególnie w West Midlands w Dudley i w teatrze Old Rep (w) z Birmingham . Niektóre sceny są kręcone w Bristolu , południowo-zachodniej Anglii , Londynie (West London Film Studios), Pinewood Studios i Worthing w West Sussex .
Teren | Uwaga |
---|---|
Allocine | ![]() |
Okresowy | Uwaga |
---|---|
Le Figaro | ![]() |
Krzyż | ![]() |
Film otrzymuje w Allociné średnią ocenę 3,1.
Le Figaro mówi: „Dwaj aktorzy, Steve Coogan i John C. Reilly, poddają się mylącej mimikrze, nie popadając w karykaturę” .
La Croix pisze, że „pomimo zbyt akademickiej inscenizacji i kilku wielkich scenariuszy, film sprawia, że chce się znowu zobaczyć stare szpule” .