Leica

Leica
ilustracja leiki
kreacja 1849
Założyciele Ernst Leitz i Carl Kellner
Kluczowe dane Oskar Barnack
Forma prawna Spółka akcyjna prawa niemieckiego ( d )
Akcja Giełda Papierów Wartościowych we Frankfurcie
Hasło reklamowe Mój punkt widzenia
Siedziba firmy Wetzlar Niemcy
 
Kierunek Alfred Schopf
Czynność fotografia
Produkty Aparat fotograficzny , przyrząd optyczny , dalmierz i lornetka
Efektywny 1300 pracowników (2012)
Stronie internetowej www.leica.pl
Obrót handlowy wzrastający 296,82 mln euro (2012)
Zysk netto wzrastający 37,9 mln euro (2012)

Leica Camera AG to renomowany niemiecki producent kamer i optyki . Jej siedziba znajduje się w Wetzlar , Niemcy , gdzie firma powstała.

Marka Leica (kontrakt „  aparatu Leitz  ”) jest wspólna dla trzech niezależnych firm:

Historia

Geneza: innowacje i jakość

Początki marki sięgają roku 1849, kiedy to młody technik-samouk, Carl Kellner , założył instytut optyczny, aby opracowywać i sprzedawać soczewki i mikroskopy . W 1865 roku inny technik z Baden, Ernst Leitz  (de) (1843-1920), został zatrudniony przez warsztat Instytutu Optyki w Wetzlar . Uczył się w warsztacie produkującym telegrafy elektryczne i pracował w przemyśle zegarmistrzowskim w Neuchâtel. Został jednym z wspólników firmy, którą później kupił (w 1869 r.) i której nadał swoje nazwisko. Leitz zorganizowany masowej produkcji w warsztatach Wetzlar i od 1871 roku wielkość produkcji znacznie wzrosła, osiągając 500 jednostek rocznie od 1880 roku, a 10.000 th mikroskop lewo warsztaty w 1887 roku (20 000 th będzie wytwarzany tylko cztery lata później, a 50 tys. w 1899 r.). Jednocześnie poszukiwała potencjalnych klientów w przemyśle i dostosowywała swoje mikroskopy do napotykanych wymagań: w ten sposób opracowała mikroskopy do zastosowań biomedycznych, metrologicznych i mineralogicznych. Adaptacje te z kolei sugerują ulepszenia innych instrumentów marki (na oprawie , doświetlenie podłoża, jakość soczewek, zastosowanie okularów ortoskopowych). Bakteriolog Robert Koch otrzymał w 1907 roku 100 - tysięczny mikroskop marki, który będzie kontynuował tę tradycję nagradzając innych badaczy: Paul Ehrlich , pionier chemioterapii, otrzymuje 150- tysięczny mikroskop, Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii Gerhard Domagk , 400- tysięczny Leica .

Pod koniec XIX -go  wieku , Leitz ma już światową renomę, a jej okładki asortyment najbardziej instrumenty optyczne. Leitz dostosował dzień pracy do ośmiu godzin i założył fundusz zapomogowy dla swoich pracowników. W 1913 roku Leica wyprodukowała swój pierwszy wszechstronny teleskop lornetkowy . Pierwszej wojny światowej opuścił firmę w trudnej sytuacji, numer zamówienia walących z kryzysu. Ernst Leitz umiera w miesiącuLipiec 1920, pozostawiając zarządzanie fabryką swojemu synowi Ernstowi Leitzowi juniorowi.

Pierwsze kamery

Kamery tamtych czasów były nieporęczne i trudne do transportu. W 1905 r. główny inżynier Oskar Barnack wpadł na pomysł zmniejszenia formatu negatywu i uzyskania odbitek przez powiększenie. Od 1913 r. opracował jedno z pierwszych urządzeń wykorzystujących kliszę 35  mm , format dotychczas używany tylko w kinie, przewijając go w poziomie, aby uzyskać negatyw o wymiarach 24 × 36 mm . Tak pojawiła się „Ur-Leica”, pierwsze prototypy, z których dwa zostały wyprodukowane, jeden w 1913, a drugi w 1914. Jeden z tych aparatów jest nadal własnością marki, która go wystawia podczas prezentacji lub w jego muzeum; los drugiego jest nieznany. Jego formy są już bardzo zbliżone do tego, czym będą następujące modele: niewielki podłużny korpus, wyposażony w kurtynę migawki , obiektyw 50  mm i wizjer Galileo. Cechą charakterystyczną żaluzji jest posiadanie tylko jednej zasłony, ze szczeliną o regulowanej szerokości w środku; wyjaśnia to obecność nasadki przymocowanej do obiektywu: musiała być ona założona z powrotem przed obiektywem za każdym razem, gdy migawka była ponownie uzbrajana, w przeciwnym razie film byłby naświetlony po raz drugi. Ta żaluzja umożliwia prędkości w zakresie od 1 / 500 TH do 1 / 30 TH sekundy około.

Aparat Barnacka przez długi czas pozostawał prototypem (31 Leiki 0 wyprodukowano w 1923 i na początku 1924), zanim trafił na rynek w 1925: była to Leica I ze stałym obiektywem. Następnie marka wprowadziła na rynek kilka modeli; Leica I wzór C (1930), pierwszy 24 x 36 z trzema wymiennymi soczewki ( 39 mm śrubowe  mocowania ), przy czym Leica II (1932), dalmierz wersji , a przede wszystkim jej następca Leica III (1933/60) którego ogromny sukces zainspirował wielu naśladowców na całym świecie. Dzięki swoim zaletom te kompaktowe aparaty, solidne, proste i pozwalające na doskonałe ujęcia z wielką spontanicznością, zostały wkrótce wykorzystane przez artystów takich jak Henri Cartier-Bresson, który uczynił Leicę swoim uprzywilejowanym narzędziem od 1935 roku, lub fotoreporterów, takich jak Paul Wolff , Robert Capa , Gerda Taro , Elliott Erwitt , David Douglas Duncan , Marc Riboud , René Burri i wielu innych.

Wiele słynnych fotografii zostało zrobionych Leicą od czasów II wojny światowej  : radziecka flaga postawiona na Reichstagu w Berlinie w 1945 roku , portret Che Guevary (który został przycięty), La Fille à la fleur autorstwa Marca Ribouda...

Bardzo podobny do modelu M3 z 1954 roku, modele produkowane do dziś to M7 (aparaty z automatyczną migawką), MP (aparat z mechaniczną migawką) oraz M8 i M9 (aparaty cyfrowe). Seria "M" z dalmierzem zintegrowanym w celowniku i bagnetem jest nadal produkowana.

Począwszy od roku 1964 Leica również produkowane odruch szereg z, aż do 1976 Leicaflex więc, we współpracy z Minolta , z firmy Leica R (modele R3 i następne). Obecna obudowa to R9, która może być wyposażona w cyfrowy tył (DMR).

W 2008 roku Leica ogłosiła nową gamę średnioformatowych cyfrowych lustrzanek jednoobiektywowych z Leica S2 , wyposażonych w matrycę 30×45  mm , które można uznać za następcę Leiki Rs (której produkcja została wstrzymana) i od której bierze do podstaw i estetyki.

Sukces Leiki wynika między innymi z adaptacji małoformatowej kliszy do fotografii, z wysokiej precyzji wykonania połączonej z bardzo dużą wytrzymałością, ale także z wyjątkowej jakości jej optyki (Leitz Elmar) konkurującej korzystnie z inni producenci wysokiej jakości optyki, tacy jak Pentax, Olympus czy Nikon.

Pociąg wolności

Od 1933 r. Ernst Leitz II (1871-1956) pomagał rodzinom żydowskim w opuszczeniu Niemiec. Stworzył urządzenie nazwane przez Anglosasów Leica Train of Liberty , które za pomocą kolei ewakuowało żydowskich pracowników firmy pod pozorem delegowania ich za granicę do jej biur we Francji , Wielkiej Brytanii , Hongkongu czy Stanach Zjednoczonych . Członkowie rodziny, a nawet przyjaciele pracowników mogą korzystać z tego urządzenia.

System ten funkcjonował w większości w 1938 i na początku 1939, aż do zamknięcia granic przez Niemcy. Setki Żydów mogły skorzystać z pociągów Leica. Szef wyższego szczebla, więziony wówczas za pomoc Żydom, Alfred Turk, został zwolniony po zapłaceniu pewnej sumy pieniędzy. Ernst Leitz II uratuje w czasie II wojny światowej ponad 70 żydowskich pracowników swojej firmy . Jego córka Elsie Kuhn-Leitz została aresztowana przez gestapo i więziona od września do listopada 1943 r. za pomoc żydowskim kobietom w przekraczaniu granicy szwajcarskiej.

Delikatna, ale udana mutacja

Leica jest też ofiarą własnego sukcesu, ponieważ wciąż istnieje spora liczba starych „filmowych” aparatów, ale w idealnym stanie. Podobnie wielu fotografów kupuje swoją „nową” używaną Leicę, biorąc pod uwagę legendarną siłę i niezawodność tych aparatów. Wskaźnik odnowienia jest zatem niski. Wiedeńska galeria WestLicht zatem sprzedany na aukcji w dniu 28 maja 2011 roku , jedna z kamer 25 pre-produkcji z lat 1923 (Leica 0-Serie n o  117), za 1.320.000 euro, co było rekordem cena świat za kamerą . Że rekord został uszkodzony na 12 maja 2012 roku , do sprzedaży n °  116 tego samego modelu Leica, w tej samej galerii, w wysokości 2,16 mln euro.

Przejście na fotografię cyfrową było trudne: Leica rzeczywiście została w tyle, ten rynek wymagający ogromnych inwestycji zarezerwowanych dla takich gigantów jak Canon , Nikon czy Sony . W 2004 roku firma została kupiona od Hermèsa przez rodzinę Kaufmann, której udało się podpisać liczne kontrakty z japońskimi producentami (w szczególności Panasonic ) na projektowanie cyfrowych kompaktów i obiektywów do cyfrowych lustrzanek. Od połowy czerwca 2005 r. Leica w końcu zaoferowała profesjonalne cyfrowe plecki do lustrzanek Leica R8  (en) i R9 . Cyfrowy aparat dalmierzowy, wyczekiwany przez profesjonalistów (potrzebujących dyskretnego aparatu, jak stare M, w przeciwieństwie do „dużych” lustrzanek, jak Canon EOS 1D czy Nikon D2X), został wydany wPaździernik 2006, pod nazwą M8 , Leica wykonała go podążając za dalmierzem, ale tym razem pełnoklatkowym ( Full Frame ), czyli M9. Równolegle z M8 pojawiła się seria nowych, mniej elitarnych aparatów cyfrowych, produkowanych we współpracy z Panasonic, takich jak Digilux 3 , lustrzanka formatu 4/3, D-Lux 4, ekspercki kompakt, a także jako kompaktowa „ogólnodostępna” model C-Lux 3. Ponadto na targach fotokina w 2008 roku Leica zaprezentowała S2 , średnioformatową lustrzankę wyposażoną w matrycę 30 × 45  mm dającą obraz 37,5 miliona pikseli , a także nową gamę optyczną związaną z obudową. Firma zaprezentowała również model nowej fabryki, która, tak jak na początku marki, będzie się znajdować w Wetzlar.

Dzięki tym partnerstwom i definitywnemu wejściu w cyfrowy świat niemiecka marka osiągnęła w 2012 roku zysk w wysokości 37,9 mln euro.

W listopad 2013Leica przejmuje Sinar . Wkwiecień 2014Leica inauguruje swoją serię T , prezentując Type 701, pierwszą hybrydę marki. Wprowadzenie tego nowego systemu pokazuje, że Leica pragnie zbliżyć się do ogółu społeczeństwa, przyjąć bardziej nowoczesny wizerunek i uczynić swój M.

Współpraca z Panasonic

Leica projektuje dla Panasonic obiektywy z gamy Lumix , które jednak noszą markę Leica (bez logo) i noszą nazwy zgodne z tradycją niemieckiej marki: Summilux, Elmar, Nocticron... Grafika Leica (zwłaszcza krój pisma).

Obiektywy te zostały specjalnie zaprojektowane dla serii Micro Four-Thirds firmy Panasonic.

Galeria

Uwagi i referencje

  1. (w) corporate.leica-camera.de [PDF]
  2. (pl) Roczne sprawozdania finansowe 2011/2012 - Roczne sprawozdania finansowe , 22 kwietnia 2014 [PDF]
  3. Leica, czyli jak podtrzymywać mit , Le Monde , 23 maja 2014
  4. (en) (de) Kamienie milowe Leiki
  5. Według strony internetowej Leica microsystems
  6. „  Ernst Leitz i narodziny Leiki  ”, lesechos.fr ,16 sierpnia 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 27 grudnia 2017 r. )
  7. Oskar Barnack - oficjalna strona Leiki
  8. Prototypy Leiki - Summilux
  9. Adrian Branco, „  Ta Leica jest prawdopodobnie najdroższym aparatem na świecie…  ”, 01net ,21 stycznia 2017( przeczytaj online , skonsultowano 22 stycznia 2017 r. )
  10. „  UR Leica  ” , na www.summilux.net (dostęp 22 stycznia 2017 )
  11. Leica 0 - Summilux
  12. Kamienie milowe w historii Leiki - oficjalna strona Leiki
  13. P.-H. Pont, J.-L. Princelle, 300 kopii Leiki, Fotosaga, 1990.
  14. Claire Guillot, „Fotografia: Paul Wolff, mały żołnierz Leiki” , Le Monde , 28 sierpnia 2019
  15. Jean-Pierre Langellier, „  U kresu bramki, wolność  ” , o Le Monde ,16 lutego 2007.
  16. George Gilbert na zjeździe Amerykańskiego Towarzystwa Historycznego Leica w Portland.
  17. „  Pociąg wolności Leica  ” , o Stowarzyszeniu Pamięci Dzieci Żydowskich Deportowanych z Alpes-Maritimes ,6 lutego 2019 r.(dostęp 24 lipca 2020 r . ) .
  18. Le Monde z dnia 31 maja 2011 r .
  19. „Aparat Leica sprzedany za 2 160 000 euro” , Le Monde na stronie lemonde.fr, konsultacja 12 maja 2012 r.
  20. Leica sprzedana za 2,16 mln euro , Le Figaro , 12 maja 2012.
  21. (w) „  Witryna internetowa aparatu Leica T 701 jest już dostępna  ” .
  22. „  Pierwsze kroki z Leica T (Typ 701)  ” , na stronie LesNumeriques .
  23. „  Leica T: nowy korpus, nowy uchwyt…  ” , na stronie lemondedelaphoto.com .
  24. „  Leica T: antypurystyczna luksusowa hybryda z ekranem dotykowym i Wi-Fi  ” w serwisie Clubic .

Bibliografia

Załączniki

Powiązane artykuły

Serie produkowane przez Leica:

Linia okulistyczna Leica : Leica Eyecare

Tak zwani „prestiżowi” budowniczowie:

Linki zewnętrzne