Gustave Flaubert

Gustave Flaubert Obraz w Infoboksie. Biografia
Narodziny 12 grudnia 1821
Rouen
Śmierć 8 maja 1880 r(w wieku 58 lat)
Croisset
Pogrzeb Monumentalny cmentarz Rouen
Narodowość Francuski
Domy Reims , Canteleu
Trening Lycée François-Ier
Wydział Prawa w Paryżu ( d )
Zajęcia Powieściopisarz , pisarz
Tata Achille Cleophas Flaubert
Rodzeństwo Achille Flaubert ( d )
Inne informacje
Pole Proza
Religia Kościół Katolicki
Konflikt Wojna francusko-niemiecka 1870
Ruch Realizm
Mistrz Adolf Cheruel
Przymiotniki pochodne Flaubert , Flaubert (rzadszy), Flaubert
Różnica Kawaler Legii Honorowej
Archiwum prowadzone przez Biblioteka Historyczna Miasta Paryża (MS-FS-10)
Podstawowe prace
podpis Gustawa Flauberta podpis

Gustave Flaubert jest francuski pisarz urodzony w Rouen na12 grudnia 1821a zmarł w Croisset , lokalizację w mieście z Canteleu ,8 maja 1880 r. Rozważyć z Victor Hugo , Stendhala , Balzaca i Zoli , jako jeden z największych francuskich powieściopisarzy z XIX -tego  wieku, Flaubert wyróżnia się wzorem pisarza i nowoczesności swej romantycznej poezji.

Prozaik prowadząc drugą połowę XIX th  wieku, Gustave Flaubert oznaczał literaturę powszechną głębią swoich analiz psychologicznych , jego troski o realizm , oczy jasne, o zachowanie jednostek i społeczeństwa , a przez życie jego styl w wielkim powieści takie jak Madame Bovary (1857), Salammbô (1862), L'Éducation sentymental (1869) czy zbiór opowiadań Trois Contes (1877).

Biografia

Dzieciństwo

Gustave Flaubert, urodzony w 1821 r. w rodzinie katolickich drobnomieszczańskich i protestanckich przodków, był drugim dzieckiem Achille'a Cléophasa Flauberta (1784-1846), bardzo zapracowanego głównego chirurga w Hôtel-Dieu w Rouen , i jego żony Anny. Justine Caroline Fleuriot (1793-1872), córka lekarza z Pont-l'Évêque .

Urodził się w 12 grudnia 1821po siostrze i dwóch braciach, którzy zmarli w dzieciństwie i zostaną porzuceni na rzecz starszego brata, genialnego studenta podziwianego przez rodzinę (nazywanego Achille jak jego ojciec, po którym zostanie ponadto naczelnym chirurgiem Hotelu-Boga z Rouen). Gustave Flaubert spędził bezradne dzieciństwo, naznaczone mrocznym otoczeniem oficjalnego mieszkania jego ojca w szpitalu w Rouen, ale złagodzone jego współudziałem z młodszą siostrą Caroline, urodzoną trzy lata po nim.

Nastolatek z romantycznymi uniesieniami , już w czasie nauki pociągał go pisanie, żył bez entuzjazmu jako stażysta w Royal College, a następnie w Lycée de Rouen , od 1832 roku. Tam poznał Ernesta Chevaliera , z którym w 1834 roku założył Art et Progrès , rękopis czasopisma, w którym opublikował swój pierwszy tekst publiczny. Jest odsyłany dogrudzień 1839za brak dyscypliny i sam zdał maturę w 1840 roku. Po pomyślnym zdaniu egzaminu rodzice sfinansowali mu wycieczkę do Pirenejów i Korsyki , którą Flaubert opisał w opublikowanej pośmiertnie pracy dla młodzieży pod tytułem Travel in the Pyrenees i Korsyka lub w niektórych wydaniach Mémoires d'un fou .

Pierwszym godnym uwagi wydarzeniem w młodości jest jego spotkanie w Trouville-sur-Mer podczaslato 1836Przez Elisa Maurice'a Schlésingera kogo będzie kochał z trwałego pasji. Tę cichą pasję, z ładunkiem emocjonalnym, jaki wytworzył w domu, przeniesie również w swojej powieści L'Education sentymental , w szczególności na słynnej stronie „pojawienia się” Madame Arnoux w oczach młodego Fryderyka i w ich ostatnim wzruszającym spotkanie.

Trening

Zwolniony ze służby wojskowej dzięki losowaniu, które mu sprzyjało, Flaubert zaczął bez przekonania, w 1841 r., studiować prawo w Paryżu , rodzice życzyli mu, aby został prawnikiem. Prowadzi tam niespokojne życie bohemy , oddane pisaniu. Tam poznał osobistości ze świata sztuki , takie jak rzeźbiarz James Pradier , i literatury, takich jak pisarz Maxime Du Camp , który stał się jego wielkim przyjacielem, czy poeta i dramaturg Victor Hugo . Porzuca prawo, którego nienawidzi, przez Styczeń 1844po pierwszym poważnym ataku padaczki . Wrócił do Rouen, zanim się osiedliłCzerwiec 1844w Croisset , nad brzegiem Sekwany , kilka kilometrów w dół rzeki od Rouen, w domu, który kupił mu ojciec. Napisał kilka opowiadań i pierwszą wersję Edukacji sentymentalnej . Na początku roku1846umierają w odstępie kilku tygodni jego ojciec, potem młodsza siostra (dwa miesiące po porodzie - Gustave obejmie opiekę nad swoją siostrzenicą Caroline). Jego ojciec pozostawił w spadku majątek o wartości 500 000 franków: mógł teraz żyć z emerytury i całkowicie poświęcić się pisaniu. Również wiosną tego roku rozpoczyna się jego burzliwy i przerywany, trwający dziesięć lat, romans z poetką Louise Colet . Dopóki się nie rozstali – jego ostatni list do Louise Colet jest datowany6 marca 1855- prowadzi z nią sporą korespondencję, w której rozwija swój punkt widzenia na twórczość pisarza, subtelności języka francuskiego i swoje poglądy na relacje między mężczyznami i kobietami. Gustave Flaubert, o coraz bardziej masywnej sylwetce, jest jednak wysportowanym młodym mężczyzną: uprawia pływanie, szermierkę, jazdę konną, polowanie...

Wyjechał do Paryża ze swoim przyjacielem Louisem-Hyacinthe Bouilhetem, aby wziąć udział w rewolucji 1848 roku . Spogląda na nią bardzo krytycznie, co można znaleźć w Edukacja sentymentalna . Kontynuując swoje próby literackie, wznowił międzymaj 1848 i wrzesień 1849Antoniego, pierwsza wersja, zapoczątkowana w 1847 r., Kuszenie św. Antoniego, inspirowana obrazem, który zobaczył w Genui w 1843 r. podczas podróży poślubnej siostry, której towarzyszyła rodzina. Następnie Gustave Flaubert zorganizował wraz z Maxime Du Campem długą podróż na Wschód, która miała miejsce w latach 1849-1852. W swoim dzienniku podróży założył się, że powie wszystko, od oślepiającego zejścia Nilu, jego spotkania na dwóch okazje z egipską tancerką, Kuczukiem Hanem , aż do czasu, gdy odwiedzała burdele . Ta podróż, która zabierze go do Egiptu i Jerozolimy , po powrocie przez Konstantynopol i Włochy nakarmi jego późniejsze pisma obserwacjami, przeżyciami i wrażeniami, na przykład w Herodiadzie .

Wczesne powieści

19 września 1851Flaubert, zachęcony przez swoich przyjaciół Louis Bouilhet i Maxime Du Camp zaczął pisać Madame Bovary , czerpiąc inspirację z wiadomości normańskiej (por. Delphine Delamare ). Swoją powieść realistyczną i psychologiczną zakończy w maju 1856 roku po 56 miesiącach pracy. Od czasu do czasu bywa w najbardziej wpływowych paryskich salonach Drugiego Cesarstwa , takich jak Madame de Loynes, w której jest bardzo zakochany; spotkał tam m.in. George Sand, od której mamy dziś bogatą korespondencję. Pod koniec 1856 roku, Madame Bovary ukazał się w La Revue de Paris , a następnie, po Flaubert spotkał się z wydawcą Michel Lévy The powieść została wydana w księgarniach wKwiecień 1857i jest przedmiotem głośnego procesu o naruszenie dobrych obyczajów  : Flaubert zostaje uniewinniony dzięki jego powiązaniom ze społeczeństwem II Cesarstwa i cesarzowej, a także umiejętnościami swojego adwokata, podczas gdy Charles Baudelaire jest przez niego ścigany sąd, z tych samych powodów, po opublikowaniu jego zbioru Les Fleurs du mal w tym samym 1857 roku, został skazany. Od publikacji Madame Bovary Flaubert kontynuował korespondencję z Marie-Sophie Leroyer de Chantepie , listonoszką mieszkającą w Angers i oddaną biednym. Flaubert był podzielony od 1855 roku między Croisset i Paryż, gdzie uczęszczał do kręgów literackich i związał się z braćmi Goncourt , Sainte-Beuve , Baudelaire , Théophile Gautier , a następnie, od 1863, Ivanem Tourguenievem i księżniczką Matyldą Bonaparte .

1 st wrzesień 1857Flaubert zaczyna pisać Salammbô , powieść historyczną, która przywołuje wojnę najemników w Kartaginie , konflikt, który miał miejsce między pierwszą a drugą wojną punicką . W tym celu podróżuje przez miesiącekwiecień i Czerwiec 1858w Tunezji , w celu udokumentowania i zobaczenia Kartaginy. Powieść ukazała się po długim okresie dojrzewania, w 1862 roku.

Dwa lata później 1 st wrzesień 1864Flaubert podejmuje się ostatecznej wersji L'Education sentymental , powieści szkoleniowej naznaczonej porażką i ironią, z elementami autobiograficznymi, takimi jak pierwsza namiętność miłosna czy wybryki rewolucjonistów z 1848 roku.Listopad 1869 : źle przyjęty przez krytyków i czytelników, sprzedano zaledwie kilkaset egzemplarzy.

Flaubert kontynuował swoje życie towarzyskie: poznał cesarza, otrzymał Legię Honorową w 1866 roku i zacieśnił więzy z George Sand, która przyjęła go w Nohant . WLipiec 1869, jest bardzo poruszony śmiercią swojego przyjaciela Louisa-Hyacinthe'a Bouilhet . Nic nie potwierdza, że ​​był kochankiem matki Guya de Maupassanta , siostry jego przyjaciela z dzieciństwa, Alfreda Le Poittevina , chociaż w swojej książce La Vie Erotique de Flaubert , wydanej w 1984 roku przez Jean-Jacquesa Pauverta , Jacques-Louis Douchin potwierdził to. W każdym razie Flaubert będzie bardzo blisko młodego Maupassanta, który uzna go za ojca duchowego. Ich korespondencja świadczy o tej bliskości.

Ostatnie lata

Podczaszima 1870-1871, Prusacy okupujący część Francji, w tym Normandię i Croisset, Flaubert ukrywa się wraz z matką u swojej siostrzenicy Caroline w Rouen; jego matka umiera6 kwietnia 1872 r. Sprzeciwiając się Komunie Paryskiej , protestował przeciwko uchwalonym przez nią przepisom socjalnym, ubolewając, że „rząd teraz ingeruje w prawo naturalne”. W tym czasie przeżywał trudności finansowe związane z bankructwem siostrzeńca przez małżeństwo: sprzedał swoje gospodarstwa i porzucił paryskie mieszkanie dla oszczędności, gdy jego zdrowie podupadło. Jednak uzupełnia i publikuje1 st kwiecień 1874trzecia wersja Kuszenia św . Antoniego , tuż po fiasku jego sztuki Kandydat w rokuMarzec 1874. Jego produkcja literacka nadal z Three Tales , objętość, która składa się z trzech nowel: Proste serce , na środku postać Félicité inspirowane przez Julie, pielęgniarka wtedy sługa, który posłuży rodzinę Flaubert, następnie Gustave sam dopóki jego śmierci, The Legenda o św. Julianie Szpitalniku , hagiograficzna opowieść o średniowieczu spisana w pięć miesięcy w 1875 roku oraz Herodiada wokół postaci św. Jana Chrzciciela , spisana wzima 1875-1876. Publikacja tomu w dniu24 kwietnia 1877 jest dobrze przyjmowany przez krytyków.

W latach 1877-1880 kontynuował pisanie Bouvarda i Pécucheta , które rozpoczął w latach 1872-1874: satyryczne dzieło, do którego zgromadził ogromną dokumentację, pozostanie nieukończone, zostanie opublikowane tak jak w 1881 roku. , rok później jego śmierć.

Jego ostatnie lata są przyćmione zniknięciem przyjaciół, trudnościami finansowymi i zdrowotnymi.

Zmarł nagle w dniu 8 maja 1880 rw Canteleu , w wiosce Croisset , dotknięty krwotokiem mózgowym . Jego pochówek na monumentalnym cmentarzu w Rouen odbywa się w dniu11 maja 1880 r, w obecności wielu ważnych pisarzy, którzy uznają go za swojego mistrza, czy to Émile Zola , Alphonse Daudet , Edmond de Goncourt , Théodore de Banville czy Guy de Maupassant , którego od 1873 zachęcał do wydobycia.

Wygląd fizyczny

François Coppée , współczesny poeta Flauberta, podczas spotkania w salonie prowadzonym przez księżniczkę Matyldę , opisuje go w 1869 roku jako „olbrzyma z apoplektyczną cerą i wąsami mongolskiego wojownika, bardzo przyozdobionego, wspaniałym płótnem. nawet ślad plonów, która po przywitaniu się z księżniczką założyła jej na ucho lśniący kapelusz z szerokimi skrzydłami i chodziła, trzaskając połyskującymi lakierkami w trawie”.

Praca flaubertowska

Flaubert był współczesnym Charles Baudelairze i podobnie jak to, że zajmuje kluczową pozycję w literaturze XIX XX  wieku. Zarówno kontestowany (z powodów moralnych), jak i podziwiany (ze względu na jego siłę literacką) swoich czasów, pojawia się dzisiaj jako jeden z największych powieściopisarzy swojego stulecia, w szczególności z Madame Bovary , powieścią, która założyła bovarysme , a następnie Wychowanie sentymentalne  ; sytuuje się pomiędzy powieścią psychologiczną ( Stendhal ) a ruchem naturalistycznym ( Zola , Maupassant , ten ostatni uważa Flauberta za swego mistrza). Silnie nacechowany twórczością Honoré de Balzaca , której tematy podejmie w bardzo osobistej formie ( Edukacja sentymentalna to kolejna wersja Le Lys dans la Vallée , Madame Bovary inspirowana jest kobietą trzydziestoletnią ), jest zgodnie z powieścią realistyczną. Jest też bardzo zainteresowany estetyką , stąd jego długa praca rozwojowa nad każdym dziełem (swoje teksty testuje poddając je słynnemu „gueuloir” testowi, polegającemu na głośnym czytaniu, czasem na kilka godzin). Ma jednak taką obsesję na punkcie przykładu Honoré de Balzaca , swego literackiego ojca , że w jego notatkach znajdujemy nakaz: „Odejdź od Lys w dolinie , strzeż się Lys w dolinie  ”.

Często podkreślaliśmy też chęć Flauberta przeciwstawienia się estetyce powieści seryjnej , pisząc „powieść o powolności” .

Wreszcie jego ironiczny i pesymistyczny pogląd na ludzkość czyni go wielkim moralistą. Jego Słownik otrzymanych pomysłów zawiera przegląd tego talentu.

Jego korespondencja z Louise Colet , George Sand , Maxime Du Camp i innymi została opublikowana w pięciu tomach w Bibliothèque de la Pléiade .

Madame Bovary

Flaubert rozpoczął powieść w 1851 roku i pracował nad nią przez pięć lat, do 1856 roku. Od października tekst ukazywał się w „ Revue de Paris” w formie seryjnej do15 grudnianastępujący. WLuty 1857, kierownik recenzji Léon Laurent-Pichat , drukarz i Gustave Flaubert są sądzeni za „obrazę moralności publicznej i religijnej oraz dobre obyczaje”. Broniony przez prawnika Julesa Senarda , mimo oskarżenia prokuratora Ernesta Pinarda , Gustave Flaubert jest obwiniany o „wulgarny i często szokujący realizm malowania postaci” , ale ostatecznie zostaje uniewinniony, w szczególności dzięki jego wsparciu w kręgach artystycznych i polityka, sława jego rodziny i prośby jego prawnika. Należy zauważyć, że Flaubert otrzymał ważkie poparcie w osobie Victora Hugo, który pisał do niego: „Jesteś jednym z tych wzniosłych szczytów, które uderzają wszystkie ciosy, ale żaden nie obala. Powieść odniesie duży sukces w księgarniach.

Honoré de Balzac już rozwiązać ten sam przedmiot w La Femme de 30 ans w 1831 roku, w formie opowiadania, który ukazał się w 1842 roku w Furne edycji z komedia ludzka , jednakże bez powodowania zgorszenia.

Historia zaczyna się tak. Po ukończeniu prowincjonalnego liceum Charles Bovary został urzędnikiem służby zdrowia i poślubił wdowę, którą jego rodzice uważali za bogatą. Kiedy zmarł ten ostatni, Karol poślubił młodą kobietę, Emmę Rouault, wychowaną w klasztorze, mieszkającą na farmie z ojcem (zamożnym rolnikiem, pacjentem młodego doktora). Emma daje się uwieść Charlesowi i poślubia go. Zafascynowana romantycznymi nastoletnimi lekturami marzy o nowym życiu, gardząc mężem, porzucając matczyną rolę, spotyka małych kochanków. Zaciągnięte przez nią długi zrujnują jej rodzinę i spowodują jej śmierć. Jeśli chodzi o Charlesa, zmarł z żalu i pozostawił swoją małą córeczkę Berthe jako sierotę.

Wiele przepisuje wyobrazić następujący klasycznej literatury XIX th  wieku, jako Mademoiselle Bovary napisany przez Maxime Benoît-Jeannin i opublikowane w 1991 roku jego dziadka, który nosił taką samą nazwę, wiedział, Flaubert, a ostatnie zdanie, które opisuje straszny los dziewczyna ją naznaczyła. Marzeniem jego życia była kontynuacja Madame Bovary . Flaubert powierzył ten projekt pisania Maxime'owi Benoît-Jeanninowi, z kilkoma radami zawartymi w Avant-dire du livre:

„Przede wszystkim nie rób Zoli, mój mały staruszku, błagam cię!” Nie rób z Berthe pijaka! "

Ta suita jest zatem oficjalną suitą arcydzieła Flauberta. W 1991 roku Raymond Jean opublikował swoje opowiadanie Mademoiselle Bovary, które opisuje również losy córki Bovariów. Inne suity i przeróbki skupiają się na bardzo konkretnych postaciach, jak np. Charles Bovary w Monsieur Bovary wydanym przez Antoine'a Billota w 2006 roku. Historie te pozwalają unowocześnić powieść Gustave'a Flauberta i uczynić ją bardziej „aktualną”.

Salambô

Salammbô pochodzi po Madame Bovary . Flaubert rozpoczyna pierwszy szkic wwrzesień 1857. Kilka miesięcy wcześniej, po wygrał proces sądowy, który został postawiony przed Madame Bovary , którą wyraził w swojej korespondencji (list do M LLE Leroyer de Chantepie) jego pragnienie dosłownie wyplątać się od współczesnego świata i do pracy w powieści, której Akcja rozgrywa się trzy wieki przed Jezusem Chrystusem. Wkwiecień-Czerwiec 1858przebywa w Tunisie, aby zanurzyć się w ramy jego historii. Jeśli fabuła jest fikcją, czerpie z tekstów Polibiusza , Appiana , Pliniusza , Ksenofonta , Plutarcha i Hipokratesa, aby malować starożytny świat i budować lokalny kolor. W momencie publikacji w 1862 roku powieść odniosła natychmiastowy sukces, pomimo pewnej powściągliwej krytyki ( Charles-Augustin Sainte-Beuve ), ale z wyraźną zachętą ( Victor Hugo , Jules Michelet , Hector Berlioz ).

Incipit jest jednym z najbardziej znanych w literaturze francuskiej:

„To było w Megarze, na przedmieściach Kartaginy, w ogrodach Hamilcara. "

Powieść zaczyna się od akapitu zatytułowanego „Le Festin”. Najemnicy w Kartaginie świętują zakończenie wojny w ogrodach ich generała, Hamilkara. Rozpaleni jego nieobecnością i pamięcią o krzywdach, jakich doznali w Kartaginie, pustoszą jego majątek; Salammbô, jego córka, schodzi z pałacu, aby ich uspokoić. Mathô i Narr'havas, obaj przywódcy obozu najemników, zakochują się w nim. Spendius, niewolnik uwolniony podczas plądrowania, oddaje się na usługi Mathô i radzi mu zabrać Kartaginę w celu zdobycia Salammbô.

Edukacja sentymentalna

Powieść, napisana z wrzesień 1864 i zakończone dnia 16 maja 1869Poranek zawiera wiele elementów autobiograficznych (np. spotkanie M me Arnoux, inspirowane spotkaniem Flauberta z Elisą Schlesinger ). Jej głównym bohaterem jest Frédéric Moreau, 18-letni młody prowincjał przyjeżdżający na studia do Paryża . Od 1840 do 1867 pozna on niezawodną przyjaźń i siłę głupoty, sztuki, polityki, rewolucji świata, który waha się między monarchią , republiką i imperium . Kilka kobiet (Rosanette, M mi Dambreuse) przejść przez całe życie, ale nie można porównać do Marie Arnoux, żony bogatego handlarza dziełami sztuki, z którym jest szaleńczo zakochany. To właśnie w kontakcie z tą bierną pasją i nieprzewidzianymi okolicznościami świata dokona on swej sentymentalnej edukacji, która w istocie sprowadzi się do stopniowego spalania jego złudzeń.

Bouvard i Pécuchet

Projekt tej powieści datuje się na rok 1872, gdyż autor w liście do George Sand potwierdza swój komiczny zamiar . Od tego czasu myślał o napisaniu ogromnej kpiny z próżności współczesnych. Pomiędzy pomysłem a pisaniem, które przerwała jego śmierć, ma czas na zebranie imponującej dokumentacji: liczba ta wynosi 1500 książek. Podczas pisania Flaubert pomyślał o podtytule „Encyklopedia ludzkiej głupoty” i rzeczywiście dzięki katalogowi, który nam oferuje, powieść jest sławna. Komedia wywodzi się z szaleństwa dwojga przyjaciół, by wszystko wiedzieć, wszystkiego doświadczać, a zwłaszcza ich nieumiejętność prawidłowego zrozumienia. Powieść jest niedokończona i jest tylko pierwszą częścią planu. Przyjęcie było zarezerwowane, ale niektórzy uważają to za arcydzieło.

W upalny letni dzień w Paryżu dwaj mężczyźni, Bouvard i Pécuchet, spotykają się przypadkiem na ławce i poznają się. Odkrywają, że nie tylko wykonują ten sam zawód (kopiarz), ale także mają te same ośrodki zainteresowań. Gdyby mogli, chcieliby mieszkać na wsi. Bardzo dogodne dziedzictwo pozwoli im zmienić swoje życie. Przejmują farmę w Calvados , niedaleko Caen i rozpoczynają uprawę . Ich nieudolność doprowadzi tylko do katastrof. Z tymi samymi trudnościami będą się interesować medycyną, chemią, geologią, polityką. Zmęczeni tyloma niepowodzeniami wracają do pracy jako kopiści.

Krytykując otrzymane idee, Flaubert pokazuje, że wbrew temu, co myśli Hegel , historia nie ma końca, jest wiecznym początkiem . Dwaj przyjaciele, którzy na początku powieści byli kopistami, wracają do swojego stanu.

Korespondencja

Korespondencja z Flauberta , prawie kompletny, jest wyjątkowy. Pozwala nam wejść w sedno pisania jego dzieł z jego stulecia. Sto lat później służyła Jean-Paulowi Sartre'owi za L'Idiot de la famille , który skrytykował Pierre Bourdieu , Reguły sztuki: geneza i struktura pola literackiego , Seuil ,1992.

Lista pism

Litery

Kolekcje

Hołdy i potomność

Rękopisy

Rękopisy i akta przygotowawcze najważniejszych dzieł Flauberta zostały podarowane przez jego siostrzenicę Caroline Flanklin Groult w 1914 i 1931 roku. Zostały one rozprowadzone i rozproszone między następującymi trzema instytucjami: Biblioteka Historyczna miasta Paryża , Biblioteka Miejska Rouen i Biblioteka Narodowa Francji . W jednej z tych instytucji żadna dokumentacja przygotowawcza nie jest kompletna.

Biblioteka Historyczne Miasta Paryża ma od 1914 roku dwa rękopisy Sentimental Education (decydujący głos i skopiować przygotowane do drukowania), a także 30 książek autografy notatek, rysunków i schematów oraz odczytów, napisany od ręki pisarza podróży .

Biblioteka Miejska w Rouen ma Bouvarda i Pécucheta , szkice i ostatni rękopis przekazany wydawcy Madame Bovary .

Biblioteka Narodowa Francji utrzymuje rękopisy pracy dla L'edukacja sentimentale (komplementarny do rękopisów Książnicy miasta Paryża ) i pracy, a ostateczne kopista rękopisy dla Salammbô .

Całość została zdigitalizowana, przegrupowana i jest dostępna na Gallica wraz z kompletnymi stronami studiów akademickich specyficznymi dla dzieł, rękopisów lub akt.

Obraz

Thomas Couture wykonał jego portret w owalnym formacie, który mu zadedykował i który został wystawiony na aukcji w Paryżu na24 marca 1999 r..

Rzeźba

Astronomia

Są nazwane na jego cześć:

Filatelistyka

Numizmatyczny

Ceremonie Stulecia

Hotel literacki

Uwagi i referencje

  1. Akt urodzenia jest datowany13 grudnia, ale precyzuje, że dziecko urodziło się dzień wcześniej ( „co mi mówiło, że wczoraj o czwartej rano urodziło się we wspomnianym miejscu zamieszkania i zawartego małżeństwa w tym mieście , dnia dziesiątego lutego tysiąc osiemset dwanaście lat, dziecko płci męskiej, którego mi przedstawił i któremu nadał imię Gustave ” ). Akt zgonu potwierdza 12 grudnia.
  2. Do protestantów z Nîmes: „Jestem dobrym katolikiem. Ale nigdy nie zapomnę, że najwybitniejszym z moich przodków był protestant. »Gustave Flaubert, Bouvard i Pécuchet , z fragmentami« tomu drugiego »w tym Słownika otrzymanych pomysłów , wydanie z adnotacjami i zaktualizowane przez Stéphanie Dord-Crouslé, coll. „GF”, Paryż, Flammarion, 2008, s. 503  . Dostępne online .
  3. Didier Philippot, Gustave Flaubert , Presses Paris Sorbonne,2006( czytaj online ) , s.  559.
  4. Po ślubie w dniu10 lutego 1812 rpara Flaubertów będzie miała 6 dzieci: Achille Flaubert (9 lutego 1813- 1882); Karolina Flaubert (8 lutego 1816 - 9 października 1817); Émile Cléophas Flaubert (8 listopada 1818 - 22 czerwca 1819); Jules Flaubert (30 listopada 1819 - 1 st czerwiec 1822); Gustaw Flaubert (12 grudnia 1821 - 8 maja 1880 r); Josephine Caroline Flaubert (15 lipca 1824 r - 22 marca 1846 r). Zmarła od urodzenia, zostawia córkę Caroline, której edukację Gustave zapewni aż do ślubu.
  5. Dziś muzeum Flauberta i historia medycyny . Zobacz Muzeum Flauberta .
  6. Biografia i dokumenty rodzinne na stronie Uniwersytetu w Rouen.
  7. Yvan Leclerc , Flaubert, Le Poittevin, Maupassant: literacka sprawa rodzinna , Mont-Saint-Aignan, Publikacja Univ Rouen Havre,2002, 269  s. , chory. ; 24 cm ( ISBN  978-2-87775-337-1 , czytaj online ) , s.  62.
  8. „  Stare historie  ” , na www.ecrivains-voyageurs.net (dostęp 5 października 2015 ) .
  9. Jakuta Alikavazovic , Flaubert: biografia, analiza literacka, szczegółowe studium głównych dzieł , Levallois-Perret, Jeunes Éd. - Studium,2003, 228  s. ( ISBN  978-2-84472-330-7 , czytaj online ) , s.  14.
  10. Jean Cambier, „  Gustave Flaubert i jego sobowtór czyli dialektyka półkul w twórczości artystycznej  ”, Histoire des sciences sociales , tom.  XXX n o  1,1996, s.  104.
  11. Gustave Flaubert. Voyage en Égypte , Kompletne wydanie oryginalnego rękopisu sporządzone i przedstawione przez Pierre-Marc de Biasi , Grasset, 1991, str. 462, ( ISBN  978-2-24644-011-6 ) .
  12. Gustave Flaubert, Listy niepublikowane od Flauberta do jego wydawcy Michela Lévy'ego , Calmann-Lévy,1965, 264  pkt. ( ISBN  2-7021-1074-6 ).
  13. Emmanuel Pierrat , Oskarżony Baudelaire, Flaubert, wstawaj! : Listy cenzurujące Napoleona III , Bruksela, André Versaille,2010, 219  s. , 22 cm ( ISBN  978-2-87495-069-8 , OCLC  699934006 ).
  14. Vincent Ortiz , "  Odpowiedzialność prasy za represje wobec Komuny Paryskiej  " , na acrimed.org ,5 czerwca 2018 r.(dostęp 13 czerwca 2021 r . ) .
  15. Pogrzeb Flauberta widziany przez Zolę .
  16. François Coppée, Souvenirs d'un Parisien , Paryż, redaktor Alphonse Lemerre,1910, 282  s. , s.  111 Piękne zdania Gustave'a Flauberta

  17. „W tym punkcie zwrotnym w jego twórczości ( Madame Bovary ) wydaje się, że postać powieściopisarza narzuciła się Flaubertowi: postać Balzaka . Nie forsując się zbytnio, można by powiedzieć, że wybrał sobie ojca. […] Podobnie jak Balzac skomponuje realistyczne, udokumentowane historie o funkcji reprezentacyjnej. Malowanie prowincji u Madame Bovary , społeczeństwa paryskiego w L'Education sentymental […] można tam rozpoznać temat wielkiego poprzednika. "

    - C. Gothot-Mersch, Słownik literatury francuskiej , Bordas, s.  810
  18. Usta Flauberta: wyjaśnienia mitu .
  19. Jean-François Foulon, „  Kontrowersje: Czy Flaubert umiał pisać?  » , Na http://salon-litteraire.com (dostęp 14 lutego 2016 r . ) .
  20. „  Wystawy BnF-Brouillons d'Écrivains  ” , Bibliothèque nationale de France (dostęp 14 lutego 2016 ) .
  21. C. Gothot-Mersch, Słownik literatury francuskiej , op. cyt. .
  22. Régis Messac analizuje powieść Flauberta w następujący sposób:

    „Nawet ci, którzy nienawidzili i oczerniali literaturę popularną, nie przestali być pod jej wpływem, ponieważ chcieli przede wszystkim zareagować na nią. Nie ma sztuki widocznie bardziej odległej od formuły felietonicznej niż ta Flauberta: ale właśnie z tego powodu nie byłoby nieścisłe powiedzieć, że ideał Flauberta jest antyfeuilletonem, a co za tym idzie, że ideał ten został zdeterminowany przez operę mydlaną. Serial powiedział nam, że Angelo de Sorr, współczesny Flaubertowi, jest powieścią szybkościową; powieść Flauberta i jego naśladowców będzie często powieścią powolności. Trzej muszkieterowie to powieść, w której zawsze coś się dzieje; Edukacja sentymentalna to powieść, w której nic się nie dzieje. "

    -  „Le Roman policier” , w Powieść detektywistyczna i wpływ myśli naukowej , wydanie poprawione i opatrzone adnotacjami, Paris, Les Belles Lettres , coll. „Tusz / prace”, 2011, s. [553-557]; 557

    .

  23. Prokurator Ernest Pinard, cenzor Flauberta i Baudelaire'a , wyemitowany w Europie 1, 16 lutego 2011 r.
  24. proces przeciwko panu Gustave Flaubert w Sądzie Karnym w Paryżu ( 6 th izba) pod przewodnictwem pana Dubarle, przesłuchania w dniu 31 stycznia i 7 lutego 1857 oskarżenia i wyroku .
  25. Gustave Flaubert, Korespondencja, t. II , Paryż, Gallimard,1973, s. 1367..

  26. „Ponieważ zaczynam swoje wspaniałe lektury dla Bouvarda i Pécucheta . Przyznam, że plan, który ponownie przeczytałem wczoraj wieczorem po kolacji, wydał mi się znakomity, ale jest to przytłaczające i przerażające przedsięwzięcie. "

    - List do siostrzenicy Karoliny, 22 sierpnia 1872 r.

    .
  27. Pierre-Marc de Biasi, wprowadzenie do tekstu Flauberta, Le Livre de Poche Classique edycjach.
  28. Biblioteka Narodowa Francji, Biblioteka Miejska Rouen, Biblioteka Historyczna Miasta Paryża, „  Rękopisy Gustawa Flauberta  ” , o Bibliotece Narodowej Francji
  29. BNF, „  Dzieła i rękopisy Gustawa Flauberta  ” , o Gallicy
  30. Biblioteka miejska w Rouen, „  Madame Bovary  ” , na stronie bovary.fr/
  31. University of Rouen, Centre Gustave Flaubert, „  Bouvard et Péruchet  ” , na Uniwersytecie w Rouen
  32. Narodowe Centrum Badań Naukowych, „  Les dossiers Flaubert  ” , na stronie dossiers-flaubert.fr/
  33. Powiel. w La Gazette de l'Hôtel Drouot n o  11 - 03/24/199 pkt.  64 oraz w Album Flaubert de La Pléiade w 1972 roku.
  34. „  La Poste  ” , na La Poste (dostęp 26 czerwca 2020 r. )
  35. Philippe Viguié-Desplaces, „  W Rouen hotel oddaje hołd Gustave'owi Flaubertowi  ”, Le Figaro.fr ,3 listopada 2015 r.( przeczytaj online ).

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne i źródła