Cine-klub (od cine- ( kino ) elementu , a od słowa klubu ) jest klub dla miłośników kina . Można studiować technikę i historię kina tam w ramach projekcji o filmie . Jego specyfiką jest skupianie członków o wspólnych zainteresowaniach, od których będzie zależeć program klubu filmowego i tematy dyskusji, które będą się tam odbywać.
Słowo ciné-club pojawia się po raz pierwszy wraz z utworzeniem w kwietniu 1907 roku „Ciné-Club” przez Edmonda Benoit-Lévy'ego . Zlokalizowany przy 5 boulevard Montmartre w Paryżu , jego celem jest przechowywanie i udostępnianie swoim członkom wszystkich istniejących dokumentów i produkcji filmowych. Posiada również salę projekcyjną .
Jednak dopiero założenie w maju 1920 r. paryskiego Cine-Club na Boulevard Pereire przez Louisa Delluca zapoczątkowało rozwój pierwszych Cine-clubów.
Coraz bardziej przystępne ceny projektorów wideo pozwalają osobom prywatnym na udostępnianie filmu rodzinie lub znajomym (w prywatnym otoczeniu) przy coraz lepszej jakości. Pojawienie się kina domowego (ciężki sprzęt do odtwarzania w domu warunków oglądania filmu w kinie) i wysokiej rozdzielczości dodatkowo wzmacniają ten trend.
W biednych krajach spotkanie odbywa się w domu sąsiada z ekranem telewizyjnym z pirackimi DVD (lub nawet VHS ). Te nowe formy dystrybucji kinowej, a co za tym idzie odrodzenie kinefilii, zapowiadają złotą przyszłość klubom filmowym, choć prawdopodobnie o rozbieżnych nazwach, znów podobnymi do tego, jakimi byli, gdy się urodzili. Możemy więc mówić o odrodzeniu ruchu klubów filmowych.
Koncepcja klubu filmowego ewoluowała i jest coraz bardziej integrowana z różnymi działaniami społeczno-kulturalnymi, aby łączyć różne dyscypliny, w tym kino i kinefilię. Znajdujemy w szczególności adaptacje koncepcji klubu filmowego:
Klub filmowy jest zorganizowany wokół struktury prawnej, która rządzi się zasadami działania wynikającymi bezpośrednio z konstytucji oraz różnych tekstów prawnych odnoszących się do kraju, w którym klub został utworzony.
Wszystkie kluby filmowe mają również własne wewnętrzne metody działania ; niektórzy tworzą własne metody zarządzania klubem filmowym, na poziomie wewnętrznym i publicznym. Ale te różne metody działania zawsze pokrywają się w jednym punkcie: główny cel klubów filmowych, dystrybucja i promocja filmów .
O ile najbardziej powszechnym legalnym trybem działania klubów filmowych jest system stowarzyszeniowy , istnieją jednak inne rodzaje klubów filmowych, czasami po prostu przyłączone do większej struktury lub wymagające utworzenia innej struktury, które mają specjalny status określonych klubów. Działają także prywatne, „ podziemne ”, studenckie, polityczne itp. kluby kinowe .
Większość klubów filmowych organizuje projekcje poprzedzone prezentacją lub historią (na temat reżysera lub samego filmu). Co więcej, działalność klubu filmowego prawie zawsze prowadzi do tego, że po projekcji następuje debata z publicznością. Tak jest na przykład w przypadku stowarzyszenia prawniczego Cinéma sans Frontières z 1901 r., nicejskiego stowarzyszenia z siedzibą w kinie Mercury. Celem tego stowarzyszenia jest prezentacja w każdy piątek wieczorem filmów z możliwie najróżniejszej gamy. Prezentowała się do dziś (Listopad 2008) filmy z 42 różnych krajów.
Główną działalnością klubu filmowego jest seans z filmami . Często poprzedza to prezentacja autora, kontekstu zdjęć i/lub następuje debata, zazwyczaj prowadzona przez prelegenta z branży filmowej (artysta, krytyka , technika) lub członka stowarzyszenia.
Zdarza się jednak, że niektóre kino wyświetlają nie tylko filmy , mogąc w razie potrzeby przejść do wideo , a nawet do innych technik projekcyjnych , zwłaszcza starszych. Ponadto sesje te nie mogą ograniczać się do pokazów i udostępniania wyjątkowych wydarzeń swoim widzom.
Forma i treść tych pokazów są ściśle związane z programami klubu.
Programowanie wewnętrzneProgramowanie klubów filmowych w większości przypadków uwzględnia wytyczne odpowiadające celowi edukacyjnemu stowarzyszenia. Często dzieli się na cykle, którym mogą towarzyszyć specjalne sesje.
Zdefiniowany przede wszystkim przez członków założycieli klubu filmowego według kryteriów selekcji zarówno praktycznych (środki klubu filmowego), jak i teoretycznych (ideologia klubu filmowego), program i jego wytyczne mogą ulec zmianie w zależności od zapotrzebowania publiczności, lub związane z tym środki i ideologie.
Ogólna teoriaKażdy klub kinowy ma zatem swój własny program, zasadniczo różniący się od tego, który występuje w bardziej popularnych kinach. Główne rozróżnienie polega właśnie na obecności wytycznych bezpośrednio zależnych od teorii podzielanej przez członka (członków założycieli) i która stanowi rację bytu klubu filmowego.
Teorie te, często ufundowane przez refleksje filmowców ( Jean-Luc Godard , za przemówienie w Histoire (s) du cinema , ale także Louis Delluc , Abel Gance , itp.) lub teoretyków filmu (tak powstał André Bazin , Jean Douchet). własny Ciné-club), nie są jednak niezbędne do prawidłowego funkcjonowania stowarzyszenia.
Bo jeśli teoria klubu filmowego jest często wykorzystywana jako punkt wyjścia do dyskusji i debat po projekcji filmów, a prezenterzy i prelegenci sami mogą być teoretykami (stałymi członkami lub okazjonalnymi gośćmi), jest to również możliwe aby głos zabrali niektórzy członkowie, którzy przygotowali prezentację wyświetlanego filmu lub którzy są szczególnie zaznajomieni z poruszaną pracą lub tematem, aby poprowadzić debatę.
CykleW ramach lojalności społeczeństwa do aktywności kinematograficznego reprezentowanego przez klub filmowy, członkowie tej ostatniej ustanowić różne cykle przeznaczone dostrzec różne aspekty w gatunku , a prąd , charakter, w handlu , a nawet specyficzny kinowej technice .
Zasadniczo istnieją dwa różne typy cykli:
Tematyka cykli, zarówno stałych, jak i okresowych, może być bardzo zróżnicowana. Dlatego poniżej podamy kilka przykładów mających na celu zilustrowanie tych potencjalnych tematów. Cykl:
Tematy te można łączyć ze sobą w taki sposób, aby powstawały cykle o szczególnie oryginalnych i niezwykle precyzyjnych tematach; to może na przykład spowodować dwumiesięcznika cyklu na wpływy francuskiego malarstwa impresjonistycznego na obrazie kryształu w kinie europejskim w 1930 roku .
Jednak ten skrajny przypadek jest wyjątkowy i zwykłe cykle skupiają się bardziej na całkach postaci lub ważnych tematach kina. I tak w 2007 roku francuska kinemateczka zaprezentowała całe dzieło Sacha Guitry, czyli cykl Fantômes de midi , prezentując filmy traktujące mniej lub bardziej bezpośrednio o duchach.
Sesje specjalneAby zawsze wzbudzać więcej entuzjazmu w klubie filmowym, można tam organizować tzw. sesje specjalne, reprodukowane regularnie lub w wyjątkowych sytuacjach. Częste pokazy specjalne obejmują pokazy skierowane do określonej publiczności, np . pokazy dla młodych widzów.
Zapowiedzi , pokazy w obecności osoby związanej z filmem lub jego kręceniem , dni świata , obchody , to preteksty do pokazów specjalnych, które czasami rozpadają się na specjalne dni lub tygodnie.
Jednak działalność klubów filmowych nie kończy się na programowaniu wewnętrznym, nawet pokazach specjalnych. W rzeczywistości kluby filmowe często zajmują ważne miejsce na różnych polach: są bardzo obecne na poziomie organizacji wydarzeń lokalnych czy regionalnych, są też tam, aby współpracować przy festiwalach, a także na poziomie różnych programów wydarzeń. " edukacja obraz .
Te różne zobowiązania nie są wynikiem przypadku: odpowiadają polityce każdego z tych klubów.
Wymienione są tutaj następujące osobistości, ponieważ aktywnie uczestniczyły w tworzeniu lub życiu klubów filmowych lub są reżyserami, których prace są zazwyczaj pokazywane w klubach filmowych.