Okres powojenny to okres bezpośrednio po II wojnie światowej i trwający do początku zimnej wojny i śmierci Józefa Stalina . W tym okresie rozwija się organizacja i gospodarka narodu, a większość szkód spowodowanych wojną jest naprawiana. Często charakteryzuje się brakiem żywności, wszelkiego rodzaju produktów oraz złymi warunkami życia.
Choć dla Niemiec były już znaczące wojny powojenne (po wojnie trzydziestoletniej w 1648, po kongresie wiedeńskim w 1815, po I wojnie światowej w 1918 i traktacie wersalskim ), termin powojenny ( po niemiecku Nachkrieg i Nachkriegszeit dla okresu powojennego) przypisano dopiero po wojnie 1945 roku.
Po zakończeniu II wojny światowej znaczna część Europy, w tym Niemcy, była tylko gruzem i gruzem. The Allies zatem ustalone po kapitulacji w Trzeciej Rzeszy polityki demokratyzacji , demilitaryzacji , denazyfikacji , decentralizacji i demontażu .
W przekonaniu dużej części ludności niemieckiej po klęsce ta polityka była jednak polityką zwycięzców, bo w pewnym sensie naród niemiecki wyzwolił się na ogół z polityki Niemiec .
W tych pięciu punktach cztery mocarstwa okupujące Niemcy i Austrię ( Stany Zjednoczone , Wielka Brytania , Związek Radziecki i później Francja ) były zgodne: demontaż, demilitaryzacja, denazyfikacja, demokratyzacja i decentralizacja (zwana piątką „D”). Jednak realizowali te zadania, orientując je inaczej i z innym podejściem.
DemontażRozbiórka umożliwiła demilitaryzację i – przede wszystkim w sowieckiej strefie okupacyjnej (patrz też Plan Morgenthau ) – zastąpienie tego, co zostało zniszczone przez wojska niemieckie i wojnę. Zostało to zrobione dość szybko i utorowało drogę do polityki zbliżonej do kapitału i zatrudnienia w Niemczech Zachodnich.
DemilitaryzacjaNiemcy są pozbawione armii, aw 1918 r. miały prawo do 100 tys. ludzi (jednak bez ciężkiego sprzętu).
DenacyfikacjaAlianci postanawiają oczyścić służbę cywilną Niemiec i wygnać przedstawicieli nazistów. Więc starają się usunąć dowolny symbol związany z ideologią III E Rzeszy, aby usunąć wpływ dotychczas dominującą w Europie. W Norymberdze prób zlistopad 1945 w Październik 1946 gdzie starsi przywódcy nazistowscy są sądzeni za zbrodnie przeciwko pokojowi, zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości.
DemokratyzacjaW maju i Październik 1946odbyły się pierwsze wybory burmistrzów i prezydentów landów w strefach angielskiej i amerykańskiej.
DecentralizacjaCztery mocarstwa okupujące Niemcy uczyniły terytorium bardziej autonomicznym. Ponadto było to w tym czasie (pierwsze wlipiec 1945przez NRD), że niemieckie kraje związkowe zostały rozwinięte, co dodatkowo pomogło zdecentralizować władzę z Berlina.
Okres ten upłynął pod znakiem wypędzeń z dawnych terenów poniemieckich, które po kapitulacji należą obecnie do Polski , krajów bałtyckich , Czechosłowacji i Związku Radzieckiego (takich jak dawne miasta Królewca , Wrocław ...). 12 milionów Niemców, zajmujących terytorium tak duże jak dzisiejsze Niemcy, musiało wówczas opuścić swoje ziemie, a więc ten ruch ludnościowy odbywał się w dość brutalny sposób.
Demokratyczną konstytucję nowego państwa tworzy rada sejmowa ds 23 maja 1949( Grundgesetz ). W sierpniu 1949 został wybrany parlament. To wybiera15 września 1949pierwszy kanclerz federalny Konrad Adenauer .
Nazywany Wirtschaftswunder , rozwój Niemiec Zachodnich bardzo szybko uczynił ten kraj trzecią co do wielkości gospodarką świata, w rzeczy samej trzeba pamiętać, że Niemcy są największą gospodarką narodową w Europie, największą pod względem nominalnego PKB na świecie i zajmującą piąte miejsce pod względem PKB (według parytetu siły nabywczej).
W sowieckiej strefie okupacyjnej odbudowa postępuje znacznie wolniej niż w strefach okupacyjnych na zachodzie . Związek Radziecki nie pomaga odbudowę NRD , wręcz przeciwnie; płaci sobie koszty napraw w postaci maszyn przemysłowych i innych rzeczy ważnych dla infrastruktury, takich jak lokomotywy i tory kolejowe. Z tego powodu do 1948 r. sytuacja nie uległa znacznej poprawie. Reforma waluty odbywa się w NRD w 1948 roku, bez przekonujące rezultaty. W ten sposób czarny rynek i handel wymienny kwitną w Niemczech Wschodnich dłużej niż w Niemczech Zachodnich . Ponieważ sytuacja nie ulega poprawie, znaczna liczba osób decyduje się na osiedlenie w Niemczech Zachodnich. Lepsza rzecz nadeszła w 1949 roku , ale podczas gdy w Niemczech Zachodnich można było już robić zakupy w pełnych sklepach, na Wschodzie nadal rozdawano bilety na racje żywnościowe . Dopiero w latach pięćdziesiątych rozpoczął się powolny wzrost. Jednak ludność nadal nie była zadowolona. Rządzący nie zdawał sobie z tego sprawy i dlatego zbyt wcześnie podniósł standardy produkcji. Od tego momentu było to już za dużo dla większości ludności, która wyszła na ulice i protestowała przeciwko brakowi zaopatrzenia. Gdyby Armia Czerwona nie stłumiła zdecydowanie tego oporu, istnienie NRD byłoby zagrożone. Znaczący wzrost gospodarczy nastąpił dopiero w 1961 roku , w tym samym roku co budowa muru berlińskiego .
W grudniu 1945 r. utworzono Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju , który później przekształcił się w Bank Światowy . Mówimy wtedy o rozwoju , a priorytetem jest przede wszystkim odbudowa Europy i Japonii.
20 stycznia 1949Prezydent Stanów Zjednoczonych Harry S. Truman wygłasza inauguracyjne przemówienie, w którym przedstawia program pomocy dla krajów „słabo rozwiniętych” . Zachęca inne kraje uprzemysłowione do przyłączenia się do Stanów Zjednoczonych w udostępnianiu swojej wiedzy technicznej mniej zaawansowanym regionom, w celu „lepszego wykorzystania zasobów ludzkich i naturalnych”.
Od dekolonizacji , pomoc rozwojowa przyznana przez Bank Światowy zostanie przekierowany do rozwijających się krajów .
Harry S. Truman potępia ustanowienie reżimów komunistycznych w krajach okupowanych przez Armię Czerwoną ( doktryna Trumana ).
Chce pomóc wolnym narodom przeciwstawić się zagrożeniu komunistycznemu w Europie Wschodniej . Pomoc ta przybiera formę wsparcia ekonomicznego: Plan Marshalla .
ZSRR odpowiada doktryną Żdanowa, która głosi, że jego kraj będzie popierał wszystkie ruchy rewolucyjne walczące z pragnieniem amerykańskiej dominacji.
Blokada Berlina była próbą zajęcia części Berlina Zachodniego przez ZSRR, który był wówczas okupowany przez Amerykanów, Brytyjczyków i Francuzów. Zaczęło się od 1948 roku i trwało około roku (dokładnie 350 dni). W tym okresie Niemcy mieszkający w Berlinie Zachodnim zostali pozbawieni elektryczności i żywności. Ponieważ Berlin znajdował się w NRD, wszystkie linie komunikacyjne zostały odcięte.
W odpowiedzi na tę próbę aneksji rząd aliancki ustanowił plan tankowania w powietrzu. Loty z RFN miały zaopatrywać mieszkańców Berlina Zachodniego w wodę, żywność... Również pozbawieni elektryczności alianci mogli zaopatrywać mieszkańców Berlina Zachodniego poprzez przywiezienie generatora, który zaopatrywał ich przez cały czas trwania blokady.
W bezpośrednim okresie powojennym konieczna jest odbudowa zniszczonej wojną infrastruktury, zwłaszcza we Francji i Niemczech.
Okres ten rozciąga się od 1945 do połowy lat pięćdziesiątych w większości krajów Europy Północnej. We Francji trwało to do końca 1964 r. W Hiszpanii zjawisko to rozpoczęło się później w 1957 r., a zakończyło w 1977 r.