| Narodziny |
2 kwietnia 1945 r Genk |
|---|---|
| Śmierć |
10 września 1999(w wieku 54 lat) Caen |
| Narodowość | belgijski |
| Trening | uniwersytet w Liege |
| Zajęcia | Pisarz , dramaturg |
Michèle Fabien , pseudonim Michèle Gérard, urodzona w Genk w 1945 roku i zmarła w Caen dnia10 września 1999Jest autorem , adapterem, tłumaczem i dramaturgiem belgijskim .
Michèle Fabien jest córką dwóch belgijskich nauczycieli języka angielskiego, Madeleine Bultot i Alberta Gérarda oraz siostrą Christiane, która urodziła się pięć lat po niej.
Miała jedenaście lat, kiedy jej rodzina przeniosła się do Élisabethville. Albert Gérard został mianowany profesorem literatury porównawczej na wydziale literatury nowego uniwersytetu - którego był dziekanem od 1961 do 1963 roku. Mieszkała tam do 1961 roku, kiedy wróciła do Belgia, aby zrobić tam retorykę Jej pierwszy rok kandydowania na filologii romańskiej odbył się na Uniwersytecie w Elisabethville, gdzie poznała Moïse Tshombe (otworzyli bal studencki w Théâtre d'Élisabethville), drugi na Uniwersytecie w Liège , całość rodzina powróciła do Belgii; w 1966 roku przedstawiła pracę dyplomową Sceny wyznania miłości w niektórych powieściach romantycznych. Studiuje scenologię i uzyskuje licencję.
Jej zainteresowanie teatrem nie jest nowe: swoją pierwszą sztukę napisała w Aleksandrynach w wieku 15 lat; od 1964 roku miała stały kontakt z Teatrem Społecznym w Seraing. Po podróży do Stanów Zjednoczonych, gdzie zaprzyjaźniła się z Richardem Kayne , pracowała z Henri Chanal przy programie La Porte w reżyserii Liliane Wouters .
W 1968 poślubiła Jean-Marie Piemme i przeniosła się do Grivegnée ; po zdaniu agregacji wykłada w Wojewódzkim Instytucie Edukacji Technicznej w Huy . Po pobycie w Wellesley College, gdzie prowadzi zajęcia dydaktyczne, uczestnicząc jako tłumacz na stażu u Andréasa Voutsinasa z metody Stanisławskiego , uzyskuje pierwszy mandat jako kandydat do Narodowego Funduszu Badań Naukowych i prowadzi różne seminaria teatralne.
W 1973 roku poznała Jean Louveta i Marca Liebensa w Louvain podczas prezentacji Jacquesa Huismana, po której nastąpiła debata. W następnym roku uzyskała tytuł doktora filologii romańskiej na podstawie pracy dyplomowej Michel de Ghelderode. Dramaturgia uduszenia i założona wraz z Liebensem, Louvetem, Piemme, Janine Patrick i Michèle Seutin , Mobile Theatre Ensemble , którego będzie dramatopisarką aż do śmierci. W 1974 roku urodziła się jej córka Alice i przeniosła się do Brukseli. W 1975 roku została mianowana wykładowcą na Uniwersytecie w Liège.
Wykładowca na Uniwersytecie w Liège w 1975 roku, na wniosek Janine Patrick, przyjęła pseudonim Michèle Fabien w 1977 roku i zaczęła pisać dramat z Notre Sade, który pojawił się dopiero na siedem lat później.
Oddzieliła się od Jean-Marie Piemme i od 1979 roku zamieszkała z Markiem Liebensem przy rue du Lombard .
Dwa lata później jego Jocaste została stworzona przez Liebensa z Janine Patrick i powstały edycje Didascalies .
W 1983 r. Wykładała historię teatru i wyjaśniała teksty dramatyczne na INSAS ; w następnym roku była profesorem literatury dramatycznej w Institut Saint-Luc w Brukseli.
1986 był kolejnym przełomowym rokiem: Fabien zaczęła tłumaczyć teatr Pier Paolo Pasoliniego we współpracy z Danièle Sallenave i Alberte Spinette, a kiedy Mobile Theater Ensemble porzucił rue de la Caserne, zamieszkała z córką i jej towarzyszką. W Paryżu, rue Claude Decaen. Nie przeszkodziło to w pracy w Belgii: jego sztuka Tausk miała premierę w Mons przez ETM w 1987 roku, w którym Fabien otrzymał nagrodę Triennale w dziedzinie sztuki dramatycznej od Francuskiej Wspólnoty Belgii za Notre Sade, którą ostatecznie wyprodukował w 1985 roku Liebens .
Projekt reżyserii Jocaste w Nowym Jorku pozwala mu poznać Judith Malinę w 1988 roku; W następnym roku Claire Lacombe i Berthy Albrecht zostały stworzone w Sceaux przez Laurence'a February (który był drugim Jocaste w Petit Odéon), Atget i Bérénice zostały stworzone w Arles przez Liebensa z okazji Rencontres d'Arles .
Ona kupuje Liebens ze starym budynku, Szczyt , w St. Peter La Vella w 1990 roku zobaczył stworzenie Claire Lacombe w Brukseli na 20 th rocznica powstania Teatru Parvis i rozpoczął adaptację Edypa na drodze do Henry Bauchau . W 1991 roku przeniósł się do Saint-Pierre-la-Vieille, a jej adaptacja Amphitryon przez Heinricha von Kleista , wystawiona przez Liebens, wykonane triumf w Teatrze Narodowym w Belgii .
W 1994 roku zaczęła pisać Erasmusa . W 1995 roku akompaniowała Liebens i aktorkom Cassandre w Wietnamie , spektaklu, którego premiera odbyła się w następnym roku w Brukseli, podczas gdy Déjanire wystawiano w Luksemburgu i odkryła wraz z Liebensem nowe miejsce, które mogłoby służyć im jako nowy teatr. W Brukseli : le Marni , rue de Vergnies .
W 1997 roku jego ojciec zmarł w Liège. Fabien i Liebens osiedlić się w rue de Vergnies i stworzyć adaptację Une Paix royale przez Pierre Mertens na inauguracji teatru, która trwa niewiele: są one wydalone w następnym roku, kiedy zakończy Charlotte i jej Edypa na drodze .
Osiedlili się w 1999 r. Rue Marie-Thérèse w Brukseli.
Ostatnia publiczna interwencja Michèle Fabien, która skupiła się na Le corps christique et le scandale w ramach tygodnia Pasoliniego zorganizowanego przez Experimental Academy of Theatres w Marni, budzi niepokój.
Zmarł w Caen dnia 10 września 1999„O krwotoku mózgowym, który niektórzy, w tym Jean Louvet, nie wahają się przypisać wydaleniu Mobile Theatre Ensemble of Marni” , Michèle Fabien jest pochowana w Saint-Pierre-La-Vieille. Jego córka Alice Piemme została fotografką teatralną.
Oedipus on the Road miał premierę w Manège de Namur Frédérica Dussenne w 1999 roku, Charlotte w National Theatre w Brukseli w 2000 roku przez Marca Liebensa.
„Nazywam się Jocasta. Spójrz na mnie. Żadnej królowej, żadnej wdowy, żadnej żony, żadnej matki. Nazywa się samobójstwo, ta brudna kobieta, która zmarła samotnie i splamiona bez oczu sądu i wróżbitów, pasterzy i posłańców szukających śladów jej ciała. Przezroczysty dla horroru. Wycisz ... Posłuchaj ... bardzo słabe echo, które dochodzi z daleka ... ”
- Michèle Fabien, Jocasta
„Przeciwnie, krytyczne podejście leży u podstaw samej formy pracy Michèle Fabien. Nabiera nawiedzonego, niemal fizycznego charakteru. Całkiem logicznie rzecz biorąc, jego krytyczna i twórcza droga prowadzi do napisania tekstów, które wychodzą od faktów historycznych lub mitologicznych, które karmiły literaturę - i którymi ona karmiła. Skupiają się na postaciach już nazwanych, ale przegrywających ( Tausk , Berthy Albrecht , Claire Lacombe , Déjanire ); bezdźwięczne ( Jocasta ) lub płeć ( Zambinella ); na skraju śmierci ( Atget ) lub internowania ( Charlotte ). Zaszyfrowany i obecny podtekst nie jest odpowiedzią na osobliwość dramaturgii Michèle Fabien. Pozwala mu rozwijać sztukę teatralną, wykraczającą poza anegdotę i burleskę; wszystko, co mogłoby być komedią, wodewilem lub melodramatem. Czyniąc to, przyczynia się do postawienia, poprzez wewnętrzne zdystansowanie i realizowaną przez siebie formę powielania, nie tylko kwestii teatralności spektaklu, ale także sztuki, co w teatrze jest na tyle rzadkie, że trzeba to podkreślić. "
- Marc Quaghebeur, Voids with words, teatr Michèle Fabien ,