Przestarzały | 15 czerwca 1389 |
---|---|
Lokalizacja | Bliskość Obilica (obecne Kosowo ) |
Wynik | Strategiczne zwycięstwo Turków |
Imperium Osmańskie | Królestwo Serbii Lazar Hrebeljanovic Księstwo Bośni Tvrtko I st |
Mourad I (†) Bayezid I st Jakub (†) |
Lazar Hrebeljanović (†) Vlatko Vuković (en) Vuk Branković |
od 27 000 do 40 000 mężczyzn | od 12 000 do 30 000 mężczyzn |
Bitwa Kosowa (w serbski Cyrillic Бој Powierzchnia Косову lub Косовска битка , w łacińskiej serbskim ), jest walka, że pestki z Imperium Osmańskiego przeciwko koalicji chrześcijańskich książąt od Bałkanów ,15 czerwca 1389, w Kosowie , na „polu kosów”. Oddziały te zostały podobno wzmocnione przez inne kontyngenty chrześcijańskie z Bałkanów, w tym Albańczyków , Wołochów , Węgrów i Chorwatów.
Bitwa ta jest również bardzo ważna w historii Turcji, ponieważ pozwala na trwałe osiedlenie się Turków na Bałkanach i byłaby, zgodnie z tezą tureckich nacjonalistów, źródłem obecnej flagi .
Potęga turecka nadal umacniała swoją pozycję na Bałkanach od jej przybycia w 1346 roku i stopniowo wypierała władzę bizantyjską . Étienne Douchan , król Serbów, próbuje podbić Bizancjum i nie waha się rozważać sojuszu z Turkami i Wenecjanami. Ale był zaskoczony przez cesarza bizantyjskiego, który wezwał Turków osmańskich, aby mu pomogli.
Od 26 września 1371 r, a bitwa pod Maritsa , Turcy otworzyli wrota Bałkanów, niszcząc silną armię, zgromadzoną przez serbskiego księcia Vukašina Mrnjavčevića . Od tego czasu niebezpieczeństwo tureckie narastało w regionie, podczas gdy wielu lokalnych książąt nie było już w stanie się oprzeć. Bizantyjczycy z Jana V Paleolog stało się wasalami z sułtanem od 1373 , jak i Bułgarów . Na Zachodzie papież próbował rozpocząć krucjatę , ale jego apel przyniósł owoce dopiero znacznie później, w 1396 r. , podczas bitwy pod Nikopolis .
Pierwsza bitwa na terenie Lazaru między Serbami a Turkami miała miejsce w 1381 roku nad brzegiem Dubravnicy , niedaleko Paračina . Wygrała armia serbska pod dowództwem generałów Crepa i Vitomira . Bitwa nad rzeką dubravnicą był obchodzony przez wszystkich chrześcijan . Następnie w 1386 roku , sam Lazar przechwycone drugą armię pod wodzą Murata I st osobiście, w pobliżu rzeki Toplica blisko Pločnik jeszcze porażkę Turków (na bitwę Pločnik - „Murat przestraszony, że ów«uciekł»Sprawozdania serbski publicysta wtedy.
Pomimo tych porażek z Serbami Turcy przeszli od zwycięstwa do zwycięstwa w pozostałej części Europy Południowo-Wschodniej . W 1388 roku Saloniki padły po długim oblężeniu (bg) . Serres był już Osmanem w 1383 roku , a Turcy zajęli również serbskie królestwo Vukasin już w 1371 roku . W związku z tym nadal posiadali znaczne rezerwy wojskowe, dzięki nowym wasalom. Następnie zaatakował króla Bośni Tvrtko I st Lazar Ally, chcąc go osłabić. Generał Tvrtko Vlatko Vuković (w) rozgromił armię turecką dowodzoną przez Lalę Şâhin Pasha podczas bitwy pod Bilećą .
Armia serbska była pod dowództwem książąt , polityczni rywale o dominację nad Serbami: Lazar Hrebeljanović , książę Serbii, oraz jego wasal i zięć Vuk Branković , serbski władca Kosowa . Armię serbską wspierało także kilku sojuszników chrześcijańskich, król Bośni Tvrtko I st . Wiemy, że uczestniczyli też Wołosi, Węgrzy, Chorwaci i Albańczycy.
Armia osmańska, równie zróżnicowana, składała się z Turków , ale również powiększona o kontyngenty swoich chrześcijańskich wasali : Serb Marko Kraljević , wróg Łazara, bułgarski książę Velbuzd , Konstantyn, ale także wasal muzułmańscy emirowie Azji Mniejszej . Obecni byli również Janissaries , elitarny korpus armii osmańskich.
Walka trwała cały dzień, była krwawa i dość niezdecydowana. W pierwszej fazie bitwa była niewątpliwie na korzyść chrześcijan, tak że Tvrtko I po raz pierwszy ogłosił zwycięstwo, a Te Deum zostało odśpiewane w Notre-Dame de Paris w obecności króla Karola VI . Według epickich opowieści serbskich, Miloš Obilić, który obiecał zabić sułtana przed bitwą, udał się do swojego namiotu i tam rzekomo wypruł mu wnętrzności ze sztyletem ukrytym w bucie, zanim padł przed ciosami strażników.
Źródła osmańskie - do których skłaniają się niektórzy historycy bułgarscy - powodują, że sułtan pada w bitwie.
Ta śmierć byłaby nieodżałowany przez Turków , którzy zaczęli się rozwiązać, ale syn Murad I er , Bajazet I er , udało się uniknąć fiaska. Skorzystał też z okazji, by w tajemniczych okolicznościach zamordować swojego brata Jakuba . Turcy mieli się zebrać i krwawo zemścić na koalicji. Lazar i wszyscy jego szlachcice zostają ostatecznie wzięci do niewoli i ścięci na polu bitwy. Turcy pozostali panami ziemi, ale nie przeniknęli dalej do Serbii, aby ją opanować, ponieważ śmierć Murada i zamordowanie Jakuba podczas bitwy znacznie osłabiły autorytet Bajazeta, który musiał wrócić na swoje ziemie, aby objąć władzę nad jego wasali i unikaj jakiegokolwiek ryzyka buntu.
Chrześcijańska koalicja Bałkanów została dobrze i naprawdę pokonana, ale nie byli niegodni. I Bayezid I er było nie więcej zwycięzca, bo prędzej zawrzeć pokój z wdową Lazar , Milica i jego ludzie zatrzymali podczas gdy poruszają się w kierunku zachodnim. Podbój wziął w nie mniej więcej, w połowie XV th wieku.
W rzeczywistości nie było bezpośredniego zwycięzcy, ponieważ Turcy znaleźli się w sytuacji wojny o dziedzictwo, a Serbowie nie mieli już arystokracji. Tak więc żadna ze stron nie mogła twierdzić, że wygrała, mimo że król Bośni wysłał do Rzymu list, w którym zasygnalizował, że Serbowie wygrali bitwę.
Ale na dłuższą metę Turcy na tym skorzystali; mieli więcej zasobów ludzkich niż Serbowie i byli w stanie szybciej odtworzyć armie, podczas gdy Serbia nie odzyskała dawnej władzy. Serbia upadła po zdobyciu Smederewa przez Turków w 1459 i przekształceniu jej w Sandjak de Smederevo .
Syn Łazara, Stefan, przypieczętował jego uległość, oddając swoją siostrę Marie Despinę (w) do haremu sułtana .
W 1448 r. rozegrała się w tym regionie druga bitwa. Albański książę Gjergj Kastrioti ( Skanderbeg ) w sojuszu z węgierskim księciem Jeanem Hunyadi sprzymierzył się przeciwko Turkom.
Po przegranej bitwie, księciu węgierskiemu Jean Hunyadi nie pomogli Serbowie, ale został schwytany przez tych ostatnich, którzy sprowadzili go do serbskiego księcia Vuka Brancovicia, który uwolnił go dopiero po tym, jak zmusił go do podpisania porozumienia w jego interesie.
Jeśli możemy ugryźć, że Serbowie okazują nacjonalizm, pamięć o tej bitwie jest również dla Serbów okazją do wyrażenia dumy z ich przeszłości poprzez przypomnienie heroizmu i odwagi ich bojowników, a tym samym ekspresji ich narodu, stąd jego wykorzystanie przez niektórych przywódców serbskich do organizowania ultranacjonalistycznej polityki. To właśnie podczas obchodów 600. rocznicy bitwy o Kosowo28 czerwca 1989, że Slobodan Milošević jako nowy prezydent Serbii wygłosił przemówienie mające na celu wychwalanie serbskiego nacjonalizmu, przemówienie, które stanowiło tragiczny punkt zwrotny w historii Jugosławii .
Dla Serbów ta bitwa z Osmanami oznaczała koniec serbskiego złotego wieku oraz początek ucisku i przymusowych nawróceń dla ludów Jugosławii na kilka stuleci.
Wieża zbudowana w 1953 roku ku pamięci Serbów, którzy polegli w dniu św. Wita (Vidovdan), pozwala ze szczytu swojego tarasu kontemplować „pole kosów”. Tabela orientacyjna jasno przedstawia pozycje różnych korpusów armii, a także wdrożoną strategię. Legenda głosi, że serbska krew przelana na równinie powoduje, że każdego roku kwitną dzikie piwonie , które w rzeczywistości są bardzo rzadkimi roślinami w tym kraju.