Werner Best

Dr Werner Best
Werner Best
Werner Best (z prawej) z Erikiem Scaveniusem, premierem Danii 1942-43
Narodziny 10 lipca 1903
Darmstadt ( Cesarstwo Niemieckie )
Śmierć 23 czerwca 1989
Mülheim ( Niemcy Zachodnie )
Wierność  Rzesza Niemiecka
Uzbrojony SS
Stopień Generał SS-Obergruppenführer
Konflikty Druga wojna światowa
Inne funkcje
  • dziennikarz
    * bankier

Werner Best , urodzony dnia10 lipca 1903w Darmstadt , zmarł dnia23 czerwca 1989w Mülheim an der Ruhr , niemiecki prawnik , doktorat, ale przede wszystkim ważny członek partii nazistowskiej i SS , jedna z osób kierujących policją reżimu hitlerowskiego i okupacji we Francji w Danii podczas drugiej wojny światowej .

Biografia

Republika Weimarska

Studiował prawo, aw 1927 r. Uzyskał doktorat w Heidelbergu . W czasie studiów należał do niemieckiego środowiska nacjonalistycznego i pełnił funkcje w kilku organizacjach studenckich; zaangażował się w walkę z francuską okupacją w Nadrenii, w wyniku czego w 1924 r. przebywał w więzieniu. Jednak w latach 20. XX wieku był krytycznie nastawiony do nazistowskiej partii, którą uważał za zbyt popularną i mało teoretyczną.

Powstanie nazistów od końca 1929 roku skłoniło go do zrewidowania swojej opinii. Wstąpił do partii nazistowskiej w 1930 r. I został jednym z jej urzędników w Darmstadt , gdzie w tym samym roku powrócił do życia po ślubie i gdzie pracował jako asesor. Jego elitarny punkt widzenia spełni jego wejście do SS w 1931 r., Kiedy SA będzie jeszcze ważniejsza w partii nazistowskiej (osiągnie bardzo wysoką rangę SS-Obergruppenführera ).

W 1931 r. Został wybrany do Landtagu Hesji  (de) i został przewodniczącym grupy nazistowskiej. Jednak jego rywal w partii, Hermann Schäfer, zerwał tzw. Aferę „ dokumentów Boxheima ”. Dokumenty te, sporządzone przez Wernera Besta, przewidywały przejęcie władzy przez nazistów w odpowiedzi na rewolucyjną próbę partii komunistycznej i wyszczególniały środki represyjne, które należy podjąć natychmiast przeciwko komunistom, ale także przeciwko republikanom. Postępowanie sądowe zostało wszczęte przeciwko Best z inicjatywy ministra spraw wewnętrznych Hesji, socjaldemokraty Wilhelma Leuschnera . Best znajduje się w niepewnej sytuacji z politycznego, a nawet zawodowego punktu widzenia (zawieszenie). Udało mu się zachować swoją pozycję w partii nazistowskiej jedynie dzięki bezpośredniemu wywiadowi z Hitlerem w Monachium. Podczas procesu wPaździernik 1932został jednak uniewinniony na tej podstawie, że jego tekst był oparty na fikcji.

nazistowskie Niemcy

Wkrótce po dojściu Hitlera do władzy (30 stycznia 1933) rząd Hesji obalił Wilhelma Leuschnera, a naziści przejęli kontrolę nad policją wraz z Heinrichem Müllerem ( Reichskommissar ) i Wernerem Bestem ( Sonderkommissar ); w marcu władzę przejęli naziści. Wtedy Best zorganizował policję polityczną w Hesji i utworzył obóz koncentracyjny w Osthofen . Jednak ściera się ze Statthalter Jakobem Sprengerem , ponieważ niechętnie określa bojowników jako niekompetentnych. WCzerwiec 1933jego przeciwnicy wykorzystują zabójstwo Hermanna Schäfera, o które jest oczywiście podejrzany, aby wycofać swoje funkcje w Hesji.

Himmler wzywa go następnie do Monachium, aby wziął udział w reorganizacji policji. Znał się na SD jako zastępca Reinharda Heydricha i odpowiada za kontrolowanie sił policyjnych w południowych Niemczech. Himmler i Heydrich po wyjeździe do Berlina (Kwiecień 1934), to on, wspomagany przez Karla Oberga , kieruje czystką SA, znaną jako Noc Długich noży (29 czerwca-3 lipca 1934) w tym regionie (zamordowano 28 osób). Następnie uzyskał stopień SS- Obersturmbannführer .

Latem 1934 r. Został przydzielony do policji politycznej w Prusach , która obecnie przegrupowuje policję polityczną wszystkich landów i nadal podlega Heydrichowi, będzie odgrywać istotną rolę w organizacji gestapo, w szczególności przy systematycznym oraz autonomiczne stosowanie internowania ochronnego ( Schutzhaft ), czemu sprzeciwiały się inne elementy reżimu, w szczególności Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości. Projekty Besta są wzmocnione prawem10 lutego 1936, która formalizuje bardzo szeroką autonomię Gestapo i rozszerzenie jego władzy na skalę kraju oraz poprzez reformę Czerwiec 1936 : konstytucja Sicherheitspolizei / Sipo (przegrupowanie Gestapo i Kripo, Kriminalpolizei pod kierownictwem Himmlera, „szefa policji i SS” oraz Heydricha, „szefa Sipo i SD”.

Szczyt swojej kariery politycznej osiągnął w 1939 r., Kiedy został mianowany szefem Wydziału I RSHA . Dział ten ( Amt I ) zajmuje się sprawami dotyczącymi personelu SS i policji bezpieczeństwa; Heydrich i Himmler naciskają na Besta, aby opracował podstawy prawne nazistowskiego prawa przeciwko wrogom państwa (m.in. Żydom, komunistom, homoseksualistom, Cyganom) w celu wykonania woli Führera. W 1941 roku Himmler skontaktował się z Bestem w celu zbadania, jak wyeliminować „ludy niewolników” w przypadku niepowodzenia ich integracji z Rzeszą.

Jego rola we Francji

W 1940 r. Walka o wpływy, nieporozumienia z Heydrichem skłoniły go do opuszczenia RSHA i zgłoszenia się jako ochotnik do wojny. Mając w randze Wehrmachtu stanowisko Szefa Administracji Wojskowej ( Kriegsverwaltungschef ), został mianowany w Paryżu Szefem Wydziału Administracyjnego ( Verwaltungsabteilung ) w Administracji Sztabu ( Verwaltungsstab kierowanego przez D r Schmida) Dowództwa Wojskowego we Francji ( Militärbefehlshaber kierowanego przez Otto von Stülpnagela ). Na tym stanowisku, na którym przebywał od 1941 do 1942 roku, rozpoczął deportacje do okupowanej Francji w ramach ostatecznego rozwiązania, dzięki któremu zyskał przydomek „rzeźnika Paryża”. Z dekretu Nacht und Nebel (16 września 1941), masowo deportował bojowników ruchu oporu do Niemiec.

W administracji wojskowej Francji

W Batalionie Rezerwowym 15. Pułku we Friedbergu w Hesji (ta sama jednostka, w której służył jego ojciec iw której zginął podczas I wojny światowej) Werner Best był szkolony przez dwa miesiące, wcześniej nigdy nie służył w wojsku. Nie był on jednak zwykłym oficerem, lecz wszedł, na mocy porozumienia Himmlera ze Stuckartem i Canarisem, do administracji dowódcy wojskowego we Francji. Zgodnie ze swoją oficjalną rangą dyrektora ministerialnego, został sklasyfikowany przez Wehrmacht jako „generał administracyjny” (zamiast zielonego kołnierza nosił mundur generała z niebieskim kołnierzem) w randze generała porucznika, na czele „administracji cywilnej”. w celu odciążenia administracji wojskowej Francji i rozszerzenia skutków administracji niemieckiej także na niezamieszkaną strefę.

Administracja nadzoru

Best został mianowany szefem działu administracyjnego dowódcy wojskowego Francji. Był też dział ekonomiczny pod kierownictwem Elmara Michela. Best i Michel nazywali się szefami administracji wojennej. Najlepszy był więc niewidzialny „gubernator Francji”, ponieważ dominacja Francji zależała od wyboru francuskiej administracji, a także francuskiej policji do współpracy z dowódcą wojskowym. Im mniej konfliktów jest widocznych i im bardziej ludność francuska konfrontuje się ze „swoją” administracją narodową, tym łatwiejsze jest przyjmowanie funkcji okupacyjnych. To Werner Best narzucił niemieckiemu dowództwu wojskowemu przezbrojenie policji i żandarmerii w celu przywrócenia tym administracjom stałego kontaktu z obywatelami, z bronią widoczną u pasa, w zwykłych warunkach, i dla uzyskania przyczepności tych administracji. zawodów do nowej sytuacji politycznej.

Z tego też powodu Best wymyślił swego rodzaju „administrację nadzorczą”, która była w stanie wywierać pożądany wpływ głównie poprzez zatwierdzanie francuskiego budżetu i zdecydowane przydzielanie wysokiej rangi rozmówców w ramach administracji wojskowej przedstawicielom francuskiego rządu. rząd poprzez materialne ograniczenia i praktykowane porozumienia. Żaden dekret Pétaina nie mógł zostać opublikowany bez zgody tej administracji nadzorującej, która składała się z mniej niż 40 cywilnych specjalistów, którym hipercentryczny i hierarchiczny charakter francuskiej administracji prefektury znacznie ułatwił zadanie. Był w stanie „wsunąć w to rękę jak rękawiczkę”. Polityka polegała na wykorzystaniu francuskiej gospodarki do niemieckiego wysiłku wojennego poprzez uwolnienie jak największej liczby żołnierzy niemieckich i wysłanie ich na front rosyjski.

Zapewnił lojalność francuskiej policji, usuwając najpierw dyrektorów uznanych za niewiarygodnych, a następnie przywracając szersze uprawnienia i obowiązki pozostałej kadrze kierowniczej. Na przykład zapewnił, że żandarmeria, co najmniej 20 000 silna i nadająca się do użytku wojskowego, została ponownie uzbrojona w broń palną, i to wbrew upartej odmowie jej generałów.

Wprowadzenie bezpieczeństwa i przedłużonej opieki

Best chciał także wprowadzić internowanie administracyjne we Francji, które w jego oczach było sprawdzonym narzędziem w Niemczech. Jednak kwestia ta, będąc przedmiotem troski administracji wojskowej, ograniczyła się do nałożenia przez niemieckie organy bezpieczeństwa ustanowionego dekretem aresztu policyjnego. Internowanie administracyjne dotyczyło zatem osób, które zostały już zidentyfikowane przez policję lub których przyszłe działania obawiały się. Grupy będące celem „zatrzymań prewencyjnych” zakładały ryczałty niezależnie od ich działań, w rzeczywistości bardzo często Żydów. Areszt mógł zostać nałożony przez dowódców terenowych na okres do 7 dni, przez dowódców okręgów do 14 dni oraz przez naczelnika dowódcy wojskowego bezterminowo. Ponieważ liczba zatrzymanych wzrosła w wyniku tych nowych warunków przetrzymywania, utworzono nowe obozy internowania.

Jego rola w Danii

Po aferze telegramowej (romans między Danią a Niemcami w październikuListopad 1942) Best został wysłany do Danii jako pełnomocnik Rzeszy. Pozostał tam do 1945 r. Mając na celu jak najlepszą służbę nazistowską, uważał za niezbędne ograniczenie w jak największym stopniu uciekania się do przemocy fizycznej, aby uniknąć starć z ludnością i jakiegokolwiek wpływu na produkcję wojenną. Regularnie sprzeciwia się też niektórym przedstawicielom niemieckiej władzy, zwłaszcza gdy do Danii zostaje wysłany zespół z sekcji hitlerowskiej zajmujący się konfiskatą mienia żydowskiego w celu ograbienia dzieł sztuki należących do Żydów. Best żąda zakupu, a nie tylko konfiskaty tych towarów.

Po dymisji rządu duńskiego im 29 sierpnia 1943Za wdrożenie ostatecznego rozwiązania odpowiada Best, naciskany przez Berlin. Obawiając poważne zakłócenia i strajki szkodliwe dla gospodarki i eksportu do Niemiec, najlepiej wykonane informacja filtr do Duńczyków w dniu rajdu zaplanowano na noc z 1 st do2 października 1943 r. Poinformowani, wielu Żydów ma wtedy czas na ucieczkę z kraju do Szwecji. W raporcie dla swojej hierarchii Best wyjaśnia, że ​​ostatecznie byłoby niewłaściwe, gdybyśmy chcieli zastosować ostateczne rozwiązanie w Danii. Aby uzasadnić swoje działanie, jednym z argumentów Besta jest to, że Dania nie jest okupowanym krajem ani wrogiem Niemiec, ale szczególnym przypadkiem (Sonderfall) faktu, że Niemcy są obecni w Królestwie tylko po to, by odpierać brytyjską inwazję. Kraj cieszy się pewną autonomią w zarządzaniu, a wielu Duńczyków walczy na froncie wschodnim u boku armii niemieckiej.

W Styczeń 1944Best przyjmuje propozycję ministra Nilsa Svenningsena dotyczącą założenia obozu w Danii; ten obóz jest tworzony we Froslev . Ale w obliczu braku współpracy duńskiej policji Best uruchamia19 września 1944, akcja, w wyniku której aresztowano 1960 funkcjonariuszy policji i deportowano ich do Niemiec.

Powojenny

Został skazany na śmierć przez sądy duńskie (wyrok zamieniony w 1951 r. Na 12 lat pozbawienia wolności) i niemiecki (grzywna przez berliński sąd denazyfikacyjny w 1958 r.). Zwolniony w 1951 r., Był jednak ścigany do 1972 r., Ale następnie został uznany za niezdolnego do stanowienia przed sądem. W latach sześćdziesiątych XX wieku, kiedy zachodnioniemiecki wymiar sprawiedliwości wszczął postępowanie karne przeciwko byłym nazistowskim funkcjonariuszom, odegrał istotną rolę jako doradca oskarżonych i ich prawników w opracowaniu kompleksowej strategii obrony dla kadry kierowniczej Gestapo i SD. w RSHA strategia oparta na rzekomej ignorancji, jako zwykłych biurokratów, ludobójczej rzeczywistości Ostatecznego Rozwiązania w celu zminimalizowania ich winy, a tym samym, mając nadzieję, że oskarżenie o morderstwo zostanie zamienione na współudział w morderstwach, lżejsze wyroki, a przede wszystkim amnestia obejmująca współudział. Celem było przekonanie sędziów, że ci wyżsi rangą przywódcy nazistowscy byli odpowiedzialni tylko za administracyjną pomoc instytucjonalną, a nie za całkowity polityczny i ideologiczny współudział w ramach wielkiego przestępczego przedsięwzięcia.

Zawodowo pracuje jako konsultant w firmie Hugo Stinnes AG, a nawet jako doradca w Federalnym Ministerstwie Spraw Zagranicznych RFN.

Ponadto pozostał aktywny w sieci wsparcia dla byłego SS aż do swojej śmierci w 1989 roku w Mulheim.

Źródła

Uwagi i odniesienia

  1. Himmler, szef SS, był wówczas prefektem policji w Monachium i był w trakcie przejmowania kontroli nad wszystkimi politycznymi siłami policyjnymi w Niemczech, z wyjątkiem Prus, kontrolowanych przez Goeringa.
  2. Z wyjątkiem samego Monachium, gdzie znajdowała się siedziba SA, oraz w Bad Wiessee , bawarskim uzdrowisku, w którym Röhm przebywał ze swoim personelem: w tych dwóch miejscach Hitler brał bezpośredni udział w czystkach.
  3. Zreorganizowany 26 kwietnia 1933 r. Przez Hermanna Göringa , ministra spraw wewnętrznych Prus, od początku nosił nazwę Geheime Staatspolizei / Gestapo , ale początkowo miał władzę tylko w Prusach. Goering Himmlera do szefa Gestapo pruskiego na 1 st kwietnia 1934, zastępując Dielsa, który pozwoli na zjednoczenie policji politycznej.
  4. Goering omija w ten sposób Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Rzeszy, którego właścicielem jest Wilhelm Frick .
  5. Chris McNab 2009 , s.  156.
  6. Kultura Francji, 18 maja 2010, Johann Chapoutot, Olivier Jouanjan.
  7. „leksikon dansk om Gads besættelsestid 1940–1945”. Opublikowane 2002. Opublikowane 2002. Strona 178. Strona 178.
  8. Werner Best niesprawiedliwy, mimowolny , płatny artykuł, International Courier, 11-17 października 2012
  9. Christian Ingrao , Believe and Destroy: Intellectuals in the SS War Machine , Paryż, Le Grand livre du mois ,2010, 521  str. ( ISBN  978-2-286-06980-3 , OCLC  763012344 , uwaga BnF n o  FRBNF42297752 )
  10. HERBERT, U., 1996, Best. Biographische Studien über Radikalismus, Weltanschauung und Vernunft 1903-1989. Bonn
  11. (w) Richard J. Evans, Trzecia Rzesza na wojnie , Nowy Jork, Penguin Press ,2009, 926  s. ( ISBN  978-0-7139-9742-2 , OCLC  938768520 ) , str.  749.

Linki zewnętrzne