University Street (Paryż)

7 th  arr t University Street
Rue de l'Université na skrzyżowaniu alei Rapp .
Sytuacja
Miasto	7 th
Dzielnica	Saint-Thomas-d'Aquin Invalides Gros-Caillou
Początek	20, rue des Saints-Pères
Koniec	11, aleja Paul-Deschanel
Morfologia
Długość	2785  m
Szerokość	10,50 do 15  m
Geokodowanie
Miasto Paryż	9557
DGI	9527
Geolokalizacja na mapie: 7. dzielnica Paryża University Street Geolokalizacja na mapie: Paryż University Street
Zdjęcia na Wikimedia Commons

University Street znajduje się w Paryżu w 7 th  dzielnicy .

Lokalizacja i dojazd

Ulica o długości 2785  mi zmiennej szerokości od 10,5 m do 15 m jest płaska i równoległa do Sekwany, od której dzieli ją zaledwie kilkaset metrów.

Rozpoczyna się na wschodzie, na skrzyżowaniu z rue des Saints-Pères i biegnie w kierunku zachodnio-północno-zachodnim, przecina bulwar Saint-Germain, a następnie biegnie dalej na zachód na poziomie Palais Bourbon , przecina esplanade des Invalides , przecina bulwar de la Tour-Maubourg, a następnie aleja Bosquet i aleja Rapp  ; potem skręca nieco na południe, przecina avenue de La Bourdonnais, po czym kończy się ślepym zaułkiem na allée Paul-Deschanel na północno-wschodnim placu Wieży Eiffla .

Pochodzenie nazwy

W XII -tego  wieku, The University of Paris było nabycie terytorium znajduje się wzdłuż Sekwany , na zachód od Saint-Germain-des-Prés , w którym poprzednio własnością. Terytorium to nosiło nazwę „  Pré-aux-Clercs  ” (po raz pierwszy wspomniano w 960 r.): Albo dlatego, że studenci (dawniej nazywani „duchownymi”) przyjeżdżali tam odpoczywać w okresach odpoczynku, albo dlatego, że „strażnicy” lub artykuły z czasopism król Basoche odbywał się tam corocznie (stowarzyszenie to było rozpoznawane dopiero w 1303 roku).

Pré-aux-Clercs był także miejscem wielu pojedynków.

W 1639 roku uniwersytet sprzedał Pré-aux-Clercs i został podzielony na nową dzielnicę Paryża, której główna ulica przyjęła nazwę „rue de l'Université”. Następnie, wraz z kolejnymi rozbudowami miasta, ulica ta została przedłużona do Champ-de-Mars , przechodząc obok Esplanade des Invalides . Na ulicy biegł wzdłuż Sekwany jednym ramieniu łączącym do Isle of Swans w końcu XVIII -go  wieku.

Historyczny

Do 1838 r. Rue de l'Université składała się z dwóch odrębnych części:

• pierwsza, między rue des Saints-Pères i rue d'Iéna , nosiła nazwę „rue de l'Université”;
• druga część, prowadząca od rue d'Austerlitz do avenue de La Bourdonnais , nosiła nazwę „rue de l'Université-au-Gros-Caillou”.

Dekret prefektury z dnia 31 sierpnia 1838 nakazuje spotkanie tych dwóch części pod jedną i tą samą nazwą „rue de l'Université”.

W dniu 7 czerwca 1918 roku , podczas pierwszej wojny światowej , powłoki uruchomiony przez Big Bertha wybucha n o  102 University Street.

Pierwsza część, między rue des Saints-Pères i rue d'Iéna

Na kilku mapach nadano mu nazwy „rue de l'Université” i „rue de la Sorbonne”. Jaillot uważa, że ​​to podwójne wyznanie zostało mu przypisane przez ludzi, którzy dość często mylili Sorbonę z uniwersytetem .

W 1529 roku była to jeszcze tylko ścieżka zwana „chemin des Treilles”, ponieważ prowadziła na wyspę Treilles, znaną z wyspy Maquerelle lub Cygnes .

Po wyalienowaniu przez uniwersytet Pré-aux-Clercs w 1639 r., Na tej drodze rozpoczęła się budowa, która następnie przyjęła nazwę „rue de l'Université”.

W 1650 roku zbudowano tylko połowę.

Decyzja ministerialna z 15 roku kwiatowego V (4 maja 1797), podpisał Bénézech i królewskie zarządzenie z dnia7 marca 1827Najmniejszą szerokość tej części ulicy ustalili na 10,5 metra.

Druga część, między rue d'Austerlitz i avenue de La Bourdonnais

„Spotkanie z 15 lipca 1793 r. - W sprawie sprawozdania administratorów wydziału robót publicznych, dotyczącego dostosowania, jakie ma być skierowane do przedłużenia rue de l'Université, od Esplanade des Invalides do obszaru Federacji  ; organ gminy po zapoznaniu się z planem przedstawionym przez w / w zarządców i po wysłuchaniu prokuratora miejskiego postanawia, że ​​lewa strona rue de l'Université zostanie przedłużona w linii prostej na odległość 179 stóp 2 stopy od prostego kąta rue Saint-Jean, gdzie utworzy łokieć, a także będzie przebiegał w linii prostej do zewnętrznego kąta ściany rowu graniczącego z polem Federacji, oraz że po prawej stronie wspomniany przedłużenie ulicy będzie przebiegać w tym samym kierunku, 36 stóp po przeciwnej stronie pod kątem prostym i równoległym; konsekwentnie upoważnia administratorów robót publicznych do nadawania uzgodnień zgodnie z tym kierunkiem. Podpisano Pache i Coulombeau. "

Decyzja ministerialna z 8 roku Brumaire X (30 października 1801), podpisany Chaptal , określa szerokość tej części na 12 metrów od Esplanade des Invalides do rue de la Vierge . W pozostałych przypadkach tę samą szerokość przyjmuje Minister Spraw Wewnętrznych Champagny , the10 kwietnia 1806. Królewski zarządzenie o8 lutego 1848 ustala najmniejszą szerokość tej drogi publicznej na 11,65 metra.

Niezwykłe budowle i miejsca pamięci

Czworobok między rue Surcouf , rue de l'Université, rue Jean-Nicot i quai d'Orsay znajduje się na dawnym Île des Cygnes .

• Na tej ulicy znajdował się hotel de Montbazon, zbudowany przez Jean-Baptiste Leroux , obecnie zniszczony.
• N o  3: butik projektanta biżuterii Linia Vautrin , między 1950 i 1962 na początku.
• N o  5: hotel markiza de Gamaches, zbudowany przez Jean-Baptiste Leroux , bardzo przebudowany.
• N O  6: elewacji hotel de Montmorency 1787.

• N O  8: elewacji.

• N O  6.

• N O  8.

• N o  11: ciekawy budynek na ulicy, który należał do rodziny Albert de Luynes, zbudowany po otwarciu rue du Pre-aux-Clercs i zniszczenia w 1844 roku hotelu Tambonneau zaprojektowany przez Louis Le Vau. Siedziba od 1979 Fundacji Hugota z Collège de France .
• N o  13: Feydeau hotelu Brou, zbudowany na początku XVIII -tego  wieku dla Marie-Anne Voysin, wdowa Sir Denys Feydeau , Pana Brou, prezes Wielkiej Rady. Hotel jest przede wszystkim paryską rezydencją Paula Esprita Feydeau de Brou (1682-1767), Strażnika Pieczęci Francji . Około 1772 r. Powstała tam ambasada Wenecji. Później mieściła się tu fabryka lodów i akademia wyścigów konnych, a następnie służba hydrograficzna Marynarki Wojennej w 1817 r., Która przeprowadzając ważne przekształcenia całkowicie zniekształciła pierwotny budynek. W latach 1971-1978 hotel został całkowicie zburzony, z wyjątkiem dziedzińca, portalu i fasady, w której mieściła się Krajowa Szkoła Administracji , a od 2007 roku Instytut Studiów Politycznych w Paryżu (Sciences Po).
• N o  15: Hotel Aligre , zbudowany pod koniec XVII -tego  wieku Jacques Laugeois z Imbercourt, wnętrze wykonane w 1806 roku Claude de Beauharnais, być może przez Charles Percier i Pierre François Louis Fontaine .
• N O  16: butikowy Renaissance wczesne XIX p  wieku .
• N o  17: Bochart de Saron hotel, wybudowany w 1639 roku przez François Lhuillier i podłogą w 1650. W 1769 roku, Jean Baptiste de Gaspard Bochart Saron (1730/94), pierwszym przewodniczącym z parlamentu paryskiego i kuzyna Lhuillier miał hotel przebudowany ze starych budynków przez architekta Josepha-Abla Couture i przedsiębiorcę Mathiasa Pasquiera i dodał część między dziedzińcem a ogrodem oraz szaleństwo. Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord mieszkał tam po powrocie z Estates General of Versailles w 1789 do 1792, kiedy wyjechał do Anglii. W XIX th  century , Jean François Aimé DEJEAN , ogólne Rewolucji Francuskiej , umiera w12 maja 1824, to hotel należy do Marguerite Wilson , która odziedziczyła go po rodzicach i założyła tam swoją paryską rezydencję. Obecnie należy do Éditions Gallimard .
• Nos .  18–20: budynki mieszkalne zbudowane około 1666 r. Dla Hospice des Incurables. Pod tym adresem mieszkał Claude François Chauveau-Lagarde , prawnik Marie-Antoinette i Charlotte Corday , zanim François-René de Chateaubriand się tam osiedlił.

• N O  19, przy płaskorzeźby na nazwisko typograficzne-Bottin , w przecięciu z rue Gaston-Gallimardem .

• N o  21: Hôtel de Bragelonne, zwany także „Hôtel de La Salle”, został zbudowany w 1639 roku przez Thomasa de Bragelonne, pierwszego prezydenta z dnia Parlamentu Metz , potem amputowano przez otwarciem rue Sébastien-Bottin . W 1816 r. Mieszkał tam ambasador amerykański we Francji Albert Gallatin. W 1818 r., Po powrocie z wygnania, Cambacérès kupił ten hotel od swojego przyjaciela generała Antoine François Andréossy i pozostał tam do śmierci wMarzec 1824. W 1921 roku hotel należał do księcia Salle de Rocheinaure.
  W hotelu mieściły się usługi Ministerstwa Gospodarki i Finansów (Dyrekcja Generalna ds. Ceł i Podatków Pośrednich oraz Długu Publicznego) przed sprzedażą w 2007 (lub 2005?) Funduszowi inwestycyjnemu ( Carlyle ), który odsprzedał go w 2012 r. Firmie Gérarda Lhéritiera , Aristophil, specjalizujący się w ekspertyzie i marketingu rękopisów. Po niepowodzeniach finansowych firma przeszła pod zarząd syndyka, Gérarda Philippota , a rezydencja została wystawiona na sprzedaż na początku 2015 r., Zanim została sprzedana w lipcu tego samego roku LFPI Reim, należącemu do funduszy emerytalnych za niewielką kwotę. ponad 30 milionów euro.
• N o  23: Hotel zbudowany Jean Levasseur, sekretarza królewskiego, w połowie XVII -go  wieku (Dyrekcja Generalna Customs and Excise).
• N o  24: Hotel Sénecterre . Zgłoś hotel zbudowany przez Thomasa Goberta (około 1630 - około 1708) w 1685 roku, przebudowany w 1777 roku przez Nicolasa Ducreta i Denis-Claude Liégeon . Na ulicy dwa budynki zostały połączone w 1837 roku przez architekta Moitié dla barona Nougarède de Fayet. Siedziba Ministerstwa Handlu i Rzemiosła.
• N o  33: Hôtel Le Vayer, budynek wzniesiony po 1845 roku w stylu Ludwika XV przez Henry'ego Froelicher dla hrabiego Aymar de Nicolai, markiza de Bercy, na terenie hotelu wybudowanym przed 1717 na prezydenta François Duret (nazywane kolejno „Hôtel de Cosnac ”, 1730,„ de Nesle ”, 1745 i„ de Montesquiou ”). Pełniła funkcję siedziby Komisji Odzysku Artystycznego , odpowiedzialnej za odzyskiwanie dzieł sztuki, książek i archiwów wywiezionych z terytorium kraju przez Niemców w czasie II wojny światowej .

• N O  33.

• N O  39.

• N O  43.

• N O  51.

• N O  34 bis: Arsène łubinu pozostaje tam pod nazwą Duke z Charmerace.
• N o  37: Studio 37, budynek uniwersytecki dla dźwięku i obrazu, nagrywanie badań, 1950 muzykologii i dźwięku i wideo pobierania próbek . Wynajęty przez RTF, działał dzień i noc do 1964 roku, a następnie został przekazany do Maison de la Radio (RTF stał się ORTF).
• N o  41: to właśnie tu, w swoim paryskim domu, że16 grudnia 1897, pisarz Alphonse Daudet .
• N o  44: 1834, Aux dwa unikalne buty , Pan Mourey, opatentowany szewca.
• N o  51: Hôtel de Longueil (znany również jako Maisons d'Angervilliers, Soyécourt, Pozzo di Borgo ) zbudowane przez Pierre Cailleteau dit Lassurance od 1706 roku na prezydenta François Duret który odsprzedawał go w 1707 roku Claude de Longueil, markiza Maisons. Wnętrze zostało przekształcone w latach 1749-1751 przez Pierre Mouret dla Louis-Armand de Seiglières de Belleforière, markiza de Soyecourt. Stolarka w dużym salonie wyrzeźbiona przez Jacquesa Verberckta, być może z pomocą Jeana Liottiera . Portal z lat 1783-1784 przez długi czas przypisywany Claude-Nicolasowi Ledoux . Hotel jest przebudowany w XIX -tego  wieku przez Josepha-Antoine Froelicher dla rodziny Pozzo di Borgo. Dziś jest podzielony na mieszkania. Karl Lagerfeld mieszkał tam przez długi czas. Rezydencja Philippe'a Pozzo di Borgo , została sprzedana21 kwietnia 2010do stanu Gabonu za około 100 milionów euro w wątpliwych okolicznościach. Głównym beneficjentem transakcji byłby prezydent Gabonu Ali Bongo. W rezydencji znajduje się miejsce do prezentacji.
• N o  53: miejscu dawnego hotelu Auvergne i Tencin i Mailly, zbudowany w 1705 roku przez Pierre Cailleteau powiedział Lassurance.
• N o  60: architekt Charles Frédéric Chasseriau tam mieszkał między 1820 i 1830.
• N o  69: miejscu starego Hôtel de Chalais. Zbudowany w 1786 roku przez Jeana-Baptiste'a Louisa Élisabeth Le Boursier dla Élie Charles de Talleyrand-Périgord, księcia Chalais i księżnej z domu Marie-Caroline de Poyanne de Baylens, na gruntach zakupionych od architekta Florentina Gilberta. Negocjacje zakończono dopieroKwiecień 1786 podczas gdy książę uzyskał pozwolenie na budowę od 13 grudnia 1785. Zachowano plan i elewację ulicy. Portal był obramowany zagnieżdżonymi kolumnami doryckimi . W 1807 roku został przejęty przez marszałka Soulta , księcia Dalmacji. Hotel Dalmatia jest przebudowywany przez Trou dit Henry . Został zniszczony w ramach budowy Boulevard Saint-Germain w 1868 roku pod Haussmanna.
• N o  78: Hocquart hotel, wybudowany w 1754 roku w późnym Ludwika XV stylu nawiązującym do konstrukcji contant d'Ivry przez architekta Jean Damun , jak również podobnym hotelu przy 75, rue de Lille (dawniej rue de Bourbon), który stoi przed nim i jest od niego oddzielony ich ogrodami. Operacja ta była częścią spekulacji na rynku nieruchomości przeprowadzonej na gruntach należących do Julesa Hardouina-Mansarta , pomiędzy rue de Bourbon i rue de l'Université, przez bankiera Pierre'a Salle, Pierre-Louisa Bruneta i Le Franc de Jettonville. Centralna, frontowa część elewacji ogrodowej z trzech stron ozdobiona jest pilastrami jońskimi . Po tym, jak mieściła się siedziba Compagnie du Midi , hotel został odrestaurowany w latach 80. XX wieku dla firmy La Prévoyance przez architekta Francisa Chirota i dekoratora Jeana Prudhomme-Bené. Mieści przedstawicielstwo Tajpej we Francji.
• N o  82: Alphonse de Lamartine mieszkał tam od 1837 do 1853 roku.
• N o  83: na tym miejscu stał dom, w którym Turgot zmarł w 1781 roku.
• N o  98: obudowa hotelu Pomieszczenia CEVIPOF , Sciences Po Political Research Center (laboratorium z Narodowej Fundacji Nauk Politycznych , związany z CNRS od 1968 roku).

• N O  78.

• N O  98.

• N O  100.

• N O  101: Chaban-Delmas budynek, wybudowany w 1974 roku, do domu na siedmiu piętrach, osobiste biura deputowanych Zgromadzenia Narodowego oraz ich współpracowników. Budynek odnowiony w 2008 roku, połączony jest z Palais Bourbon przejściem podziemnym.
• N o  102 Locmaria hotelu (1730), rozebrany w 1959 r.
• N O  108: tył ogrodzie rezydencji przy 121, rue de Lille .
• Nos .  126-128: Palais Bourbon i Hôtel de Lassay , siedziba Zgromadzenia Narodowego .
• N O  133 bis: NATIONAL siedzibie MoDem .
• N O  135: Miejskie Konserwatorium muzycznym i pobytu dla osób starszych, zbudowany przez Christian de Portzamparc (1984).
• N O  147: siedziba Narodowego Instytutu Badań Rolniczych .
• N O  166: Clinical Alma.
• N O  182: tutaj Augusta Rodin miał warsztacie DEPOT des Marbres .
• N O  200: Alma Pałac , którego główne wejście znajduje się na Quai Branly .
• N O  204: na tej wysokości, Uniwersytet Ulica biegnie wzdłuż elewacji i południowego wejścia do Muzeum Quai Branly .
• N O  209: HQ z Nicolasem Sarkozym dla 2016 Republikańska prezydenckie podstawowej .
• N O  289: lokalizacja domu Louis Dubois du Bais teraz zniszczone.

Tablice pamiątkowe

• Robert Debre żył w n o  5 od 1926 do 1978 roku.

• Berty Albrecht przebywał N O  16.

• Talleyrand żył w N O  17 w 1790 roku.

• Alexandre Dumas mieszkał tam od 1829 do 1831 roku.

• Alphonse Daudet zmarł w N O  4116 grudnia 1897.

• Lamartine przebywał w n o  82 od 1837 do 1853. To właśnie tam przyszedł dopingować lud Paryża, 25 lutego 1848 , po swoim wystąpieniu na rzecz tricolor .

• Przemysłowe Felix Hubin wybudowany budynek przy n o  106 w 1909 roku.

• Conrad Busken Huet zmarł w n o  1071 st maja 1886.

• Turgot spędził ostatnie lata swojego życia w n o  108 i tam zmarł18 marca 1781.

• Odporna Andre DHOME uderzy pociskami N O  13123 sierpnia 1944W czasie wyzwolenia Paryż przed śmiercią następnego dnia (płytka jest n o  129).

Notatki, źródła i odniesienia

1. Félix et Louis Lazare, Słownik administracyjny i historyczny ulic Paryża i jego zabytków .
2. [bpt6k4605797h / f6.item czytaj online] w serwisie Gallica
3. Rejestr gminy, tom 40, s.  6670 .
4. Dominique Paulvé "Charmeuse de metal", kosmetyczne Fair , n O  28, październik 2015 , str.  154-159 .
5. Jacques Hillairet, słownik historyczny ulic Paryża , t.  2 , str.  582 .
6. Françoise Magny (reż.), Le Faubourg Saint-Germain: Rue de l'Université , Paryż, Institut Néerlandais / Delegacja ds. Działań artystycznych miasta Paryża,1987, s. 23-33.
7. Jean-Paul Clébert , Spacer po ulicach Paryża. Lewy brzeg i Sekwana , Club des Libraires de France, 1958, s.  212 .
8. Pozwolenie na budowę pochodzi z 1770 r . Michel Gallet , paryscy architekci XVIII th  wieku słownika biograficznego i krytyk , Paryżu, Editions Menges,1995494  str. ( ISBN  2-8562-0370-1 ) , str.  164.
9. M. Gallet, op. cit. , s.  164 .
10. „  American Memorials in Paris  ” , na usembassy.gov (dostęp 10 maja 2020 ) .
11. Carole Papazian, „W Paryżu hotel de La Salle został sprzedany za nieco ponad 30 milionów euro” , Le Figaro , immobilier.lefigaro.fr , 10 lipca 2015 r.
12. Louis Mesuret, „37, rue de l'Université, w sercu rozwoju badań nad dźwiękiem i obrazem , Ina, La Documentation française, 2010.
13. "  Hotel Pozzo Di Borgo  " , germainpire.info (dostęp 6 października 2015 ) .
14. „  http://blogs.mediapart.fr/blog/paul-okili-boyer/090811/gabonle-pozzo-di-borgo-le-grand-vol-du-clan-bongo  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) .
15. „  Gabon: spód zakupu hotelu Pozzo Di Borgo w Paryżu  ” , blog Benoît Illassy: Une passion pour le Bénin (dostęp 6 października 2015 ) .
16. http://www.ruedeluniversite.com „Zarchiwizowana kopia” (wersja z 15 lipca 2015 r. W Internet Archive ) .
17. Marion Joseph i Laure Kermanac'h, „Gdzie kandydaci zainstalowali swoją siedzibę główną kampanii 2012” , lefigaro.fr , 10 stycznia 2012.
18. Renaud Belleville, „Nicolas Sarkozy wynajął kwaterę główną swojej kampanii (w cieniu Wieży Eiffla)” , lopinion.fr , 31 lipca 2016 r.
19. Ogólna lista przedstawicieli Narodu wchodzącego w skład ciała ustawodawczego.
20. „DHÔME André, Léon, Lucien” , maitron-fusilles-40-44.univ-paris1.fr, dostęp 11 lipca 2018 r.

Bibliografia

• Jacques Hillairet , słownik historyczny ulic Paryża .
• Félix et Louis Lazare, Słownik administracyjny i historyczny ulic Paryża i jego zabytków .
• Jean de La Tynna, Topograficzny, etymologiczny i historyczny słownik ulic Paryża .
• Françoise Magny (reż.), Le Faubourg Saint-Germain: Rue de l'Université , katalog wystawy zorganizowanej przez Delegację ds. Działań artystycznych Miasta Paryża i Towarzystwo Historii i Archeologii 7. dzielnicy Instytutu Holenderskiego , Paryż, Instytut Holenderski / Delegacja Miasta Paryża ds. Działań artystycznych, 1987.