Robert capa

Robert capa Obraz w Infoboksie. Robert Capa autorstwa Gerdy Taro, maj 1937. Biografia
Narodziny 22 października 1913
Budapeszt
Śmierć 25 maja 1954(w wieku 40 lat)
Tajski Banh
Imię i nazwisko Endre Ernő Friedmann
Pseudonim Robert capa
Narodowości Francusko-
Amerykańskie
Królestwo Węgier
Zajęcia Korespondent wojenny , fotograf , wojna fotograf , fotoreporter , dziennikarz , pisarz , profesjonalnym fotografem
Rodzeństwo Cornell Capa
Inne informacje
Uzbrojony 1. dywizja lotniskowców
Konflikty II wojna światowa
Bitwa pod Troiną
Ruch Realizm
Gatunek artystyczny Projekt społeczno-artystyczny ( d )
Wpływem Ernest Hemingway
Nagrody Krzyż Wojskowy Teatrów Operacji Zagranicznych (1954)
Nagroda im. Béli-Balázsa (1976)
Podstawowe prace
Śmierć republikańskiego żołnierza

Robert Capa , pseudonim z Endre Ernő Friedmann , urodzony22 października 1913w Budapeszcie i zmarł dnia25 maja 1954w Indochinach jest węgierskim fotografem i korespondentem wojennym .

Relacjonował największe konflikty swoich czasów i jest jednym z założycieli spółdzielni fotograficznej Magnum , pierwszej tego typu.

Był towarzyszem fotografki Gerdy Taro , która wymyśliła jego pseudonim i rozpoczęła jego karierę.

Miał romantyczny związek z Ingrid Bergman i długą przyjaźń z Ernestem Hemingwayem , który zainspirowany zdjęciami Capy napisał książkę Komu bije dzwon .

Biografia

Urodzony 22 października 1913w Budapeszcie w niepraktykującej węgierskiej żydowskiej rodzinie mieszczańskiej, jest drugim synem Dezsö Friedmanna i Julianny (lub Julii) Berkovits, właścicieli warsztatu krawieckiego w Peszcie . Cierpi na polidaktylię (mały palec dodany do jednej z dłoni), a dla matki jest to zapowiedź niezwykłego losu. Bardzo szybko nauczył się przyciągać wzrok zamożnych klientek rodzinnego domu mody, aż nabrał pewności, że prawdziwą mocą jest uwodzenie.

Uczył się dobrze, ale miał niespokojną młodość, bywał w kręgach rewolucyjnych komunistów zainspirowanych przez swojego nauczyciela, pisarza Lajosa Kassáka . W wieku siedemnastu lat został aresztowany za udział w antyfaszystowskich działaniach lewicowych studentów. Węgierski reżim autorytarny Admiral Horthy zwolnienie pod warunkiem, że opuścił Węgry. W lipcu 1931 wyjechał do Berlina, gdzie postawił sobie za cel karierę dziennikarską . Dzięki swojej przyjaciółce z dzieciństwa na wygnaniu, Evie Besnyö , znalazł pierwszą pracę jako praktykant w berlińskiej agencji fotograficznej. Choć nie pasjonuje się fotografią, wkracza na tę drogę, bo to zawód najbardziej przypomina dziennikarstwo młodemu człowiekowi, który nie mówi po niemiecku. W tym samym czasie zapisał się do Deutsche Hochschule für Politik  (en) na studia politologiczne w latach 1931-1933. Nudził się tam, brakiem pieniędzy (jego rodziców zrujnował Wielki Kryzys z 1929 r.), do tego stopnia kradnąc kotlety cielęce psu właściciela.

On spotyka Simona Guttmann , szef Dephot agencji ( Deutscher Photodienst ). Agencja dostarczyła mu aparat Leica do pracy jako asystent i reportażu berlińskiego dziennika, a następnie dała mu możliwość omówienia swojego pierwszego tematu, Lwa Trockiego, który przyjechał na spotkanie na temat rewolucji rosyjskiej . W listopadzie 1932 wyjechał do Kopenhagi , aby sfotografować Trockiego, który został zaproszony przez stowarzyszenie studentów socjaldemokratycznych na konferencję (która miała być ostatnia) przed 2500 osób, a następnie ścigany przez zabójców na rozkaz. Stalin . Magazyn Der Welt Spiegel publikuje jego zdjęcia.

Wyjechał z Niemiec w 1933 r., gdy do władzy doszedł Hitler , udał się do Wiednia, ale kanclerz chrześcijański i socjalny Engelbert Dollfuss ustanowił tam klerykańsko-faszystowską dyktaturę , więc jesienią 1934 r . ostatecznie wyemigrował do Paryża .

Paryż

W kawiarniach Montparnasse poznał Henri Cartier-Bressona , a także innych żydowskich emigrantów, takich jak „Chim” ( David Seymour ), André Kertész , Pierre Gassmann itp. Postanawia franczyzować swoje imię i nazywa się teraz "André Friedmann". Grube brwi, oczy i czarne włosy, pełne usta, jej urok jest ogromny. Pracował pod koniec 1933 roku jako występujący w telenoweli dla magazynu VU Le killer au bumerang .

W kawiarni A Capoulade w Dzielnicy Łacińskiej robi:wrzesień 1934znajomy Gerdy Taro , antyfaszystowskiej niemieckiej studentki polskiego pochodzenia, która z asystentki zostaje fotografem. Kochankami zostają kochankami w 1935 roku. Uczęszcza do Związku Rewolucyjnych Pisarzy i Artystów, w którym jest zarejestrowana, podobnie jak jego główni przyjaciele lub koledzy fotografowie.

Magazyn VU Luciena Vogla oferuje mu możliwość sporządzenia raportu na temat Saary , miejsca narastających napięć między Francją a Niemcami, a tym samym uzyskania pierwszej legitymacji prasowej.

Na wiosnę 1935 roku, uczynił pierwszy pobyt w Hiszpanii dla serii raportów (bokserskim meczu Paolo Uzcudun, lotniczej projektu ppłk Emilio Herrera , który chce pobić rekord świata wznoszenia przez samoloty, święta religijne i procesji w Sewilla)

Podczas gdy jego rodzice się rozstają, jego młodszy brat Cornell Capa przyjeżdża do niego do Paryża. Jego ojciec Dezsö popełnia samobójstwo.

W 1936 Taro wynalazł amerykańskiego fotografa, którego André miał być tylko asystentem. Jej zdjęcia sprzedają się bardzo źle, zmusza go do przyjęcia pseudonimu  : „Robert Capa”, który brzmi bardziej po amerykańsku i jest łatwiejszy do wymówienia. Pod pseudonimem Robert „Bob” Capa tworzy postać amerykańskiego fotografa, eleganckiego, bogatego, towarzyskiego i uwodzicielskiego, sprzedającego swoje zdjęcia dwa razy więcej.

Na temat pochodzenia tego pseudonimu podano kilka wersji. Według André, imię zostało wybrane w odniesieniu do modnego amerykańskiego aktora Roberta Taylora, a imię Capa zostało wybrane ze względu na podobieństwo do nazwiska amerykańskiego reżysera Franka Capry . Ale capa oznacza również po węgiersku „rekin” i wydaje się, że ten przydomek został nadany młodemu Friedmannowi.

W tym samym roku brał udział w tworzeniu agencji Alliance-Photo obok Pierre'a Bouchera i Marii Eisner . W szczególności uwiecznił Front Ludowy swoim zdjęciem14 lipca 1936 r. Fotografuje Léona Bluma wymachującego lampą oferowaną przez górników z Carmaux , ale także anonimowych strajkujących czy ludowych demonstracji. Magazyny VU i Regards publikują zdjęcia. UV liczba15 lipca 1936 r nawet daje to osłonę.

Hiszpańska wojna domowa

W sierpniu 1936 wyjechał wraz z Gerdą Taro jako specjalny wysłannik do relacjonowania hiszpańskiej wojny domowej na froncie republikańskim dla czasopism Vu de Lucien Vogel i Regards . Fotografuje ćwiczące kobiety z milicji, prasa docenia wizerunki uzbrojonych kobiet. Podczas pierwszego pobytu wSierpień 1936, nie fotografuje walk, skupia się na tworzeniu portretów republikańskich bojowników z prymitywnym sprzętem, ale ożywionych wielkim politycznym zapałem.

W Hiszpanii stał się zagorzałym antyfaszystą, który posunął się nawet do edycji niektórych zdjęć od podstaw, w szczególności nieprawdopodobnego zwycięstwa sił republikańskich.

Podczas kolejnych pobytów relacjonował walki, m.in. w Madrycie w listopadzie igrudzień 1936. Magazyn Regards poświęca jedną trzecią swojej redakcyjnej powierzchni wojnie domowej. Robert Capa, Gerda Taro, ale także David Seymour podają liczby. Capa fotografuje ludność poddaną bombardowaniom i Brygadom Międzynarodowym , a jego reportaż zatytułowany „Ukrzyżowana stolica” wprowadza go w historię fotoreportażu. Jest również publikowany w The Illustrated London News na19 grudnia 1936. W Paryżu na Wystawie Światowej z 1937 roku jego fotografie są wykorzystywane obok prac Joan Miro , Picassa , Luisa Bunuela czy Alexandra Caldera .

w Styczeń 1938Robert Capa publikuje w Dzisiejszej nocy raport o bitwie pod Teruel i kapitulacji frankistów bez zdjęć. Pisząc „Miasto było nasze”, Capa otwarcie pokazuje, że wybrał swoją stronę. Fotografie Roberta Capy są regularnie publikowane w Tonight . Będzie to pierwsza płatna praca Capy, opłacana co miesiąc, a nie za zdjęcie.

Fałszerz Capa?

To właśnie podczas tego pobytu w Hiszpanii wykonał fotografię, która przyniosła mu wielką sławę i która dała początek mitowi Capa. Zatytułowana Śmierć Żołnierza Republikańskiego , przedstawia żołnierza sił republikańskich w białej koszuli, załamującego się po trafieniu kulą. To zdjęcie symbolizuje wojnę w Hiszpanii i pozostaje wyryte w zbiorowej pamięci. Niemniej jednak kontrowersje dotyczące autentyczności zdjęcia powstają od 1970 roku . Jednak śledztwo ujawniło tożsamość żołnierza: anarchistycznego aktywisty Federico Borrella Garcię, który rzeczywiście zginął5 września 1936, dzień, w którym Capa zrobił zdjęcie; kontrowersje na chwilę ustają, ale powracają kilkadziesiąt lat później, gdy katalońska gazeta El Periodico potwierdza wlipiec 2009, potwierdzające zdjęcia porównawcze, że zdjęcie nie zostało zrobione w pobliżu Cerro Muriano, ale w pobliżu miejscowości Espejo, oddalonej o pięćdziesiąt kilometrów, miejsca, w którym w dniu ujęcia nie toczyły się walki. Dodatkowym argumentem na poparcie tezy o oszustwie jest fakt, że Capa zrobił tam dwa zdjęcia różnych żołnierzy republikańskich (jedno z dwóch zdjęć zyskało większą sławę od drugiego): w oczach niektórych Upadek dwóch żołnierzy dokładnie w tym samym miejscu przed samolotem w tej samej pozycji byłoby mało wiarygodne.

Śmierć Gerdy Taro

Podczas gdy Robert Capa wrócił do Paryża, Gerda Taro, która pozostała w Hiszpanii, zmarła 26 lipca 1937przypadkowo zmiażdżony przez czołg republikański podczas walk w bitwie pod Brunete . Do końca życia Capa będzie lubił mówić, że on i Gerda byli połączeni małżeństwem. Fotografia Roberta Capy przedstawiająca Gerdę Taro spoczywającą na słupku kilometrowym z inicjałami PC ilustruje artykuł poświęcony jej śmierci w Tonight . Rodzina Taro oskarży fotografa o zesłanie młodej kobiety na śmierć. Podczas jego pogrzebu w Père-Lachaise,1 st August 1.937, Capa nawet otrzymuje ciosy. Ten dramat oznacza „radykalną cezurę” w jego życiu, pisze jego biograf Alex Kershaw  (w) . Henri Cartier-Bresson znajduje człowieka „cynicznego, jeszcze bardziej oportunistycznego, głęboko nihilistycznego, opornego na wszelkie przywiązania, [jego] serce wydaje się na zawsze złamane”.

Druga wojna chińsko-japońska

W 1938 roku został wysłany przez Życia magazynu przestrzegać II wojny chińsko-japońskiej ( 1937 - 1945 ). Wraz z holenderskim dokumentalistą Jorisem Ivensem relacjonuje w szczególności japońskie naloty na Hankou i bitwę pod Taierzhuang .

Robi zdjęcie, które tworzy okładkę Life , przedstawiającą chińskie dziecko przebrane za żołnierza. Życie umieściło wtedy podpis: Obrońca Chin . ten3 grudnia 1938, brytyjski magazyn fotograficzny Picture Post ogłosił go "największym fotografem wojennym na świecie" .

Druga wojna Światowa

Skonfrontowany z francuskim prawem przeciwko „niechcianym obcokrajowcom”, opuścił Paryż w Październik 1939i wyemigrował do Nowego Jorku, gdzie dołączył do swojej matki i brata, Cornella, ale jego bezpaństwowy paszport uczynił go wrogiem Ameryki, którego przeznaczeniem było powrót na Węgry, jego ojczyznę. W 1940 roku, skazany na deportację po wygaśnięciu wizy, uzyskał status prawny, uwodząc młodą modelkę Toni Sorel, która zgodziła się wyjść za mąż, w zamian za roczne lekcje tańca, które zaoferował mu fotograf.

Afryka Północna i Sycylia

W Nowym Jorku w 1942 r . otrzymał zlecenie od magazynu Colliera, aby omówić front północnoafrykański . Następnie kontynuuje podróż na Sycylii , aby śledzić lądowanie wojsk alianckich, dla magazynu Life . Jego zdjęcia są pełne cierpienia i pokazują odwagę ludności sycylijskiej w konflikcie. Towarzysząc amerykańskim żołnierzom robi zdjęcia wszędzie, nawet w najmniejszych wioskach. Rzeczywiście, symboliczne zdjęcie lądowania na Sycylii, gdzie widzimy przykucniętego amerykańskiego żołnierza i sycylijskiego pasterza wskazującego mu drogę, zostało zrobione w pobliżu Sperlingi .

marzec do maj 1943towarzyszy 2. Korpusowi Armii generała Pattona i jest w szczególności świadkiem zwycięstwa El Guettar w Tunezji. Ale jego zdjęcia docierają do redakcji Collier's z ponad trzymiesięcznym opóźnieniem, a Capa traci kontrakt.

w luty 1943, w Londynie uwodzi Pamelę Churchill , utrzymuje związek z Elaine Justin , a następnie ożenił się z pilotem RAF . Ten ostatni zakończy swój romans, powtórnie ożeniąc się w 1945 roku z przyjacielem z dzieciństwa.

Lądowanie w Normandii

ten 6 czerwca 1944, jeszcze dla Life , był jednym z nielicznych fotografów obecnych podczas lądowania aliantów w Normandii , na plaży Omaha , w obszarze oznaczonym "  Easy Red  " naprzeciwko Colleville - sur - Mer . W ciągu pół godziny, pod muszlami i między kulami, walczy bliżej fotografii, z dwoma Contaxami 24x36 i Rolleiflexem 6x6 . Wraz z żołnierzami zrobił sto dziewiętnaście zdjęć. Jednak technik z laboratorium Life , nie spiesząc się z czasem (zdjęcia dotarły tuż przed zakończeniem), pospiesznie zamyka drzwi suszarki. Emulsja przeciwłupieżowa topi się. Wreszcie jest tylko jedenaście zdjęć, które są z grubsza akceptowalne, ale raczej niewyraźne. Ta seria fotografii znana jest jako Wspaniała Jedenastka .

Wersja ta została jednak zakwestionowana w latach 2014-2015 przez nowojorskiego krytyka AD Colemana i redaktora Life Johna G. Morrisa, którzy zauważyli kilka niespójności. Według nich, jedenaście znanych dziś zdjęć jest jedynymi, które Capa zrobił podczas lądowania, a historia niezdarnego laboranta jest wynalazkiem mającym na celu zbudowanie legendy bohaterskiego autora stu zdjęć Capa w ciągu sześciu godzin bitwę, kiedy byłby tam tylko od trzydziestu minut do półtorej godziny.

Jedno z najbardziej uderzających zdjęć zrobionych przez Capę w D-Day przedstawia żołnierza alianckiego, który ledwo wysiadając ze swojego statku desantowego, stara się wszelkimi sposobami trzymać z dala od wody, gdy przeszkadza mu ciężar broni, chyba, że ​​jest to więcej prawdopodobne, że żołnierz zdecydował się pozostać blisko wody, aby jak najmniej narażać się na ostrzał wroga, plaża Omaha, najbardziej zabójcza z D-Day, która później została nazwana „  Krwawy Omaha  ”. Zdjęcie, dość rozmyte z powodów wymienionych powyżej, ale dobrze wykadrowane, opatrzone jest tytułem Życie, trochę nieostre ("Trochę rozmyty"), którym Capa użyje w 1947 roku swojej autobiografii.

Wyzwolenie Chartres

Podczas Wyzwolenia Capa robi zdjęcia ogołoconym kobietom w Chartres , w tym słynne La Tondue de Chartres, które zostanie opublikowane przez Life i inne gazety, dając w ten sposób świadectwo oczyszczenia we Francji .

Wyzwolenie Paryża

Podczas wyzwolenia Paryża , Leclerc zabronił korespondentów wojennych przestrzegać oddziały 2 nd  AD . Robert Capa był w stanie zrobić dzięki ludziom La Nueve , 9 th  firmy Chad Marching pułku , składający się głównie z anty-Franco Hiszpanów, którzy biorą na ich halftracks M3A1 zwanych Teruel nazywa walka między republikanów i nacjonalistów że Capa pokryły podczas wojny półwyspowej .

Przeprawa przez Ren Lipsk i Berlin

Robert Capa chce relacjonować wyzwolenie Lipska, miejsca urodzenia Gerdy Taro. Przekonany, że wojna dobiega końca, zwierza się w wywiadzie radiowym, że chciał sfotografować ostatniego myśliwca - piechura Raymonda J. Bowmana - ale zginął przed obiektywem. Dowiaduje się o śmierci swojego przyjaciela Ernesta Pyle'a .

ten 7 września 1945Capa fotografuje ruiny Berlina i obchody żydowskiego Nowego Roku.

Powojenny

Po wojnie miał roczny romans z Ingrid Bergman , ujawniony znacznie później, kiedy opublikowała swoją autobiografię. Spotyka ją w Ritz na6 czerwca 1945. wgrudzień 1945, podąża za nią do Hollywood , gdzie pracuje jako fotograf mody i fotograf dla American International Pictures , w szczególności przy filmie Alfreda Hitchcocka The Chained , brytyjskiego reżysera czerpiącego inspirację z idylli pary, aby napisać scenariusz Fenetre sur cour . Znudzony na śmierć „przedstawia objawy patologii pourazowej  : zmartwienie, alkoholizm, drażliwość, depresję, poczucie winy ocalałego, niestabilność zawodową i ledwie skrywany nihilizm” – mówi Alex Kershaw. Ich związek kończy się latem 1946 roku, Capa w swojej odmowie osiedlenia się (nigdy nie będzie miał domu i zawsze będzie mieszkał w hotelu) wyjechał do Turcji.

Magnum

W 1947 roku założył z David Seymour , Henri Cartier-Bresson , William Vandivert i George Rodger Magnum spółdzielnia fotograficzną . Magnum z pewnością zrzesza najsłynniejszych fotografów i fotoreporterów na świecie .

Capa i jego przyjaciele postanawiają stworzyć spółdzielnię, a nie agencję, aby pozwolić fotografom zachować wszelkie prawa do swoich zdjęć, co do tej pory nie miało miejsca w tradycyjnych agencjach.

Kolekcja Magnum obejmuje szeroką gamę tematów, takich jak: rodzina , narkotyki , religia , wojna , ubóstwo , głód , przestępczość , rząd i celebryci .

W tym czasie utrzymywał wielką przyjaźń z amerykańskim pisarzem Johnem Steinbeckiem . Razem wyjechali do ZSRR w 1947 roku . Z tej podróży narodziła się książka A Russian Journal , ilustrowana przez Capa. W tym czasie kontynuował również swoją działalność jako fotograf mody .

Izrael

W 1948 roku zdecydował się wyjechać na własny koszt, bez umowy, by być świadkiem narodzin Państwa Izrael . Nawiązał bliską więź z młodym państwem, do którego kilkakrotnie odwiedzał w latach 1948-195022 czerwca 1948, Został postrzelony w udo podczas ataku na statek Altalena przez regularną armię izraelską . Zdjęcia z tych pobytów są tematem wydanej w 1950 roku książki Raport o Izraelu (z tekstem Irwina Shawa ). Wyreżyserował film propagandowy The Journey dla żydowskiej organizacji New York United Jewish Appeal  ( fr ) i poprzez swoje zdjęcia w Hasbarze brał udział w promowaniu wizerunku Izraela w amerykańskich mediach i odtwarzaniu mitów założycielskich o legitymizacji Państwo żydowskie.

Wojna i śmierć w Indochinach

W 1954 roku magazyn Life potrzebował fotografa do opisania wojny w Indochinach . Podczas pobytu w Japonii na wystawie Magnum Robert Capa zgłosił się na ochotnika. Tak więc wraz z wojskami francuskimi podróżował przez Wietnam , będący wówczas częścią Indochin Francuskich .

ten 25 maja 1954, w Tonkin , w prowincji Thái Bình ( dzisiejsza północ Wietnamu , gdzie znajduje się stolica Hanoi ) , chcąc zrobić ogólne zdjęcie grupie francuskich żołnierzy , zbacza z drogi , na której wojska i stawia stopę . na minę przeciwpiechotną . Ulega odniesionym ranom. Pośmiertnie Francja przyznała mu Croix de Guerre dla teatrów operacji zagranicznych .

Robert Capa został pochowany na cmentarzu Quaker w Amawalk niedaleko Nowego Jorku .

Meksykańska walizka

w Styczeń 2008, trzy pudła negatywów (tzw. „  meksykańska walizka  ”) zawierające cztery tysiące pięćset negatywów Roberta Capy, Gerdy Taro i Davida Seymoura zrobione podczas hiszpańskiej wojny domowej, rzekomo zniszczone i których obecność podejrzewano w Meksyku od 1995 roku , przyznano Międzynarodowe Centrum Fotografii w Nowym Jorku założone przez Cornella Capa ( 1918 - 2008 ), brata Roberta.

Hołdy

Oficjalne hołdy

Klasa 2004 Instytutu Studiów Politycznych w Strasburgu otrzymała imię Robert Capa.

Jego imię nosi kilka odonimów : aleja w Vannes ( Morbihan ) oraz ulice w Acigné ( Ille-et-Vilaine ), Cormeilles-en-Parisis ( Val-d'Oise ), Plouaret ( Côtes-d'Armor ), Montpellier ( Hérault ), Madryt ( Hiszpania ), Piossasco ( Włochy ) i Louvigny (Calvados) .

Capa w fikcji

Cykl powieści seryjnych Dana Francka i Jeana Vautrina zatytułowany Les Aventures de Boro, fotograf reporterski , inspirowany jest życiem i twórczością Capy. Blèmia Borowicz jest młodym węgierskim Żydem po ojcu, który wyemigrował do Paryża, aby zostać fotografem i wybrał Boro jako swój pseudonim. Był w Niemczech w czasie nazizmu , ściśle podążał za frontem ludowym we Francji, a następnie wyjechał do Hiszpanii w czasie wojny domowej… Miał też romans z wielką fikcyjną aktorką.

ten 20 stycznia 2011, Opublikowane przez Éditions heloise d'Ormesson, powieści Susana Fortes , Czekam na Robert Capa (opublikowane w 2009 roku w Hiszpanii i otrzymał Fernando Lara nagrodę ). Ta powieść śledzi historię miłosną między Capą i Taro  : począwszy od 1935 roku , w którym się poznali, została przetłumaczona na dwanaście języków.

W 2012 roku brytyjska grupa Alt-J (∆) przeniosła na muzykę historię śmierci Roberta Capy w 1954 roku w Wietnamie w piosence Taro , zaczerpniętej z albumu An Awesome Wave .

W 2014 roku Dominique Bertail , Jean-David Morvan i Séverine Tréfouël opublikowali dokumentalny komiks Omaha Beach,6 czerwca 1944( agencja Dupuis i Magnum Photos), aby opowiedzieć historię zdjęć Roberta Capy podczas lądowania aliantów na6 czerwca 1944. Album zawiera „imponujący plik, który łączy zdjęcia, archiwa i świadectwa” . Książka zdobyła nagrodę NR w BD Boum de Blois pięć miesięcy później.

W maju 2018 roku nakładem Éditions du Sonneur ukazała się powieść Pierre-François Moreau Po Gerdzie . Tytuł nawiązuje do fotografki Gerdy Taro . Akcja powieści rozgrywa się podczas pierwszej podróży Roberta Capy do Nowego Jorku , jesienią 1937 roku, gdy miał 23 lata. Podczas tego pobytu Robert Capa zdaje sobie sprawę, że w hołdzie Gerdzie Taro zmarł26 lipca 1937pod Madrytem, ​​fotoksiążkę zatytułowaną Śmierć w trakcie tworzenia , wzorowaną przez węgierskiego fotografa André Kertésza . Ten album został opublikowany wLuty 1938 redakcji Covici zestawia wybrane raporty, które para Capa i Taro wykonują razem lub osobno, między Sierpień 1936 oraz lipiec 1937o hiszpańskiej wojnie domowej dla różnych tytułów prasowych. Poprzez wybór tych obrazów powieść zanurza Roberta Capę w wgląd w jego zawodową i sentymentalną relację z Gerdą Taro .

Główne zdjęcia i relacje

cytaty

  • Jeśli Twoje zdjęcia nie są wystarczająco dobre, nie jesteś wystarczająco blisko.
  • Wojna jest jak starzejąca się aktorka: coraz bardziej niebezpieczna i coraz mniej fotogeniczna.
  • Dla korespondenta wojennego przeoczenie lądowania jest jak odmowa spotkania z Laną Turner .
  • Kochaj ludzi i daj im znać.
  • Nie zawsze jest łatwo stać z boku i nie być w stanie zrobić niczego poza rejestrowaniem cierpienia wokół ciebie.
  • Zdjęcia tam są i musisz je po prostu zrobić.
  • Mam nadzieję, że do końca życia pozostanę bezrobotny jako fotograf wojenny. (pod koniec II wojny światowej )

Bibliografia

Niewyczerpujący wykaz książek i artykułów zawierających zdjęcia Roberta Capy.

1940
  • (fr) Z Dianą Forbes-Robertson, Bitwa pod Waterloo Road , Random House, 1941.
  • (pl) „Przyczółki Normandii”, LIFE ,19 czerwca 1944, s.  25-32 .
  • (w) „Odcinek. Amerykanie nadal ginęli ”, ŻYCIE ,14 maja 1945, s.  40B-40C .
  • (en) Robert Capa, Lekko nieostre , Henry Holt, 1947.
  • ( fr ) Z Johnem Steinbeckiem , A Russian Journal , 1948.
1960
  • Jean-Louis Swiners , „Robert Capa, fotograf wojenny, człowiek pokoju”, Photo-Ciné-Revue ,Czerwiec 1962, s.  180-184 .
  • Robert Capa, Obrazy wojny , Paryż, Hachette ,1966, 175  pkt. , miękka oprawa.
lata 80
  • Robert Capa, Robert Capa , Paryż, Centre national de la photographie , coll.  "Zdjęcie kieszonkowe",1988, oprawa miękka ( ISBN  2-86754-048-8 ).
  • Śmierć w tworzeniu , Robert Capa i Gerda Taro
  • Dziennik rosyjski , tekst Johna Steinbecka , fotografie Roberta Capy.
  • Robert Capa: Wojna i pokój
2000s
  • Richard Whelan ( tłum.  z angielskiego) Robert Capa: Kolekcja , Londyn/Paryż, Phaidon Press,2004, 571  s. ( ISBN  0-7148-9420-6 ).
  • Benoît Eliot i Stéphane Rioland ( pref.  John G. Morris ), Robert Capa, D-Day , Point de vue,2004, 72  pkt. ( ISBN  978-2-915548-09-9 ).
  • Robert Capa, Tylko trochę rozmyty. Slighty Spośród ostrości , Delpire 2003.
  • (en) Alex Kershaw, Krew i szampan. Życie i czasy Roberta Capy , Da Capo Press, 2002.
  • Alex Kershaw, Robert Capa, Człowiek, który grał z życiem , JC Lattès, 2004 ( ISBN  2-7096-2232-7 )
  • Jean Lacouture, Robert Capa , Photo Poche, Actes Sud, 2004 ( ISBN  2-7427-5364-8 )
Lata 2010
  • Bernard Lebrun , Michel Lefebvre i Bernard Matussière, Robert Capa: ślady legendy , Paryż, Éditions de la Martinière ,2011, 263  s. ( ISBN  978-2-7324-4462-8 ).
  • (pl) Julian Stallabrass, Memory of Fire: Images of War and the War of Images , Photoworks, 2013.
  • Roberta Capy. 100 zdjęć dla wolności prasy , Reporterzy bez Granic , specjalne n °  50, zimą 2015 roku.
  • Robert Capa i kolor , 2015.
  • (en) Amanda Vaill, Hotel Florida: Prawda, miłość i śmierć w hiszpańskiej wojnie domowej , Picador, 2015.
  • Caroline Mallet „Capa en couleur (Tours)”, w Réponses zdjęcie , n o  286,styczeń 2016, s.  94-96 .

Wystawy

Wystawy osobiste

Wystawy zbiorowe

Uwagi i referencje

  1. Alex Kershaw, Robert Capa, Człowiek, który bawił się życiem , JC Lattès ( ISBN  2-7096-2232-7 )
  2. Laure Beaumont-Maillet , Françoise Denoyelle , wystawa "Capa, znana i nieznana" w Bibliotece Narodowej Francji , 2004
  3. (w) Richard Whelan, Capa. Biografia , University of Nebraska Press ,1994( czytaj online ) , s.  3.
  4. Robert Capa, Robert Capa, 1913-1954 , Wydawnictwo Grossman,1974, s.  8.
  5. (en) Whelan, op. cyt. , P. 15
  6. Robert Capa, Robert Capa, 1913-1954 , Wydawnictwo Grossman,1974, s.  11.
  7. Jean Lacouture , Robert Capa , Narodowe Centrum Fotografii,1988, s.  64.
  8. Emmanuel Hecht, „  Capa, gentleman Photographer  ” , na lesechos.fr ,21 maja 2004 r..
  9. (w) Alex Kershaw ( tłum.  z angielskiego) Robert Capa: Człowiek bawiący się życiem , Paryż, JC Lattes ,2003, 371  s. ( ISBN  2-7096-2232-7 i 9782709622325 , OCLC  77364482 , czytaj online )
  10. Lebrun Bernard, 19 ..- ... dziennikarka. i Matussiere Bernard. , Robert Capa: ślady legendy , Paryż, La Martinière, impr. 2011, 263  s. ( ISBN  978-2-7324-4462-8 i 2732444626 , OCLC  779696824 , czytaj online )
  11. Jean Lebrun , „Robert Capa”, program La Marche de l'Histoire we France Inter , 15 marca 2013
  12. Fabrice d'Almeida , Obrazy i propaganda , Casterman ,1995, s.  94
  13. Pierre Barbancey, „  Robert Capa. Człowiek, który kochał ekscesy życia  ” , o L'Humanité ,10 sierpnia 2012
  14. Brigitte Ollier , "  Robert Capa mówi  " , Wyzwolenie ,22 października 2013 r.( przeczytaj online )
  15. (w) Richard Whelan, Capa: A Biography , University of Nebraska Press ,1994, s.  81
  16. Alma Davenport, Historia fotografii , UNM Press,1999, s.  154.
  17. Zawiadomienie o wystawie Capa w Bibliotece Narodowej Francji. [1] konsultowane 31 października 2014 r.
  18. 14 lipca 1936 - Trzy dni uroczystości, lud, wojsko, Francja .
  19. Robert Capa - Wojna i miłość .
  20. Śmierć milicjanta Roberta Capy .
  21. Prezentacja trzynastego zdjęcia Roberta Capy z kolekcji Photo Poche wydanej przez Nathana (2001) ( ISBN  2097541275 ) .
  22. (ca) Famosos pillados , José Manuel Susperregui, Espejo de Tinta , 2006 ( ISBN  8496280829 ) .
  23. „  Słynne zdjęcie Robert Capa byłby montaż  ” Le Nouvel Observateur , 17 lipca 2009, którego echa kataloński dziennik El Periodico tego samego dnia.
  24. Dwa zdjęcia wystawione jedno nad drugim przez Luciena Vogela .
  25. Daniel Girardin i Christian Pirker, Kontrowersje: prawna i etyczna historia fotografii , Actes Sud ,2008, s.  100-101.
  26. Laure Beaumont-Maillet, „Robert Capa”, siedziba Biblioteki Francuskiej .
  27. Zdjęcie Roberta Capy reprezentującego Gerdę Taro , na pro.magnumphotos.com
  28. François Maspero , Cień fotografa. Gerda Taro , Punkty ,2016, s.  47.
  29. Życie pokrywa .
  30. (w) Kati Marton, Wielka ucieczka , Simon i Schuster ,2007, s.  125-129.
  31. (en) Whelan, op. cyt. , P. 165-166
  32. Sperlinga
  33. (en) Whelan, op. cyt. , P. 184
  34. Fotograf „Bert Brandt udaje się dotrzeć do Londynu z kilkoma zdjęciami, które będą zatem uważane za pierwsze zdjęcia lądowe z tego wydarzenia, a tuż za nimi zdjęcia Petera Carrolla (Brandt i Carroll sfotografowali jednak lądowanie w Omaha bez opuszczania barki) ” . Por. Patrick Peccatte, „  Pierwsze publikacje zdjęć Roberta Capy z lądowania w Normandii  ” , na stronie hypotheses.org ,2 maja 2018.
  35. Yasmine Youssi, „  Czy Robert Capa wpadł w panikę podczas D-Day?”  » , na telerama.fr , Télérama ,3 sierpnia 2015 r.(dostęp 11 sierpnia 2015 r . ) .
  36. Album Robert Capa D Day , obejrzano 31 października 2014 [PDF] .
  37. Gabriel Coutagne, „  Zdjęcia z lądowania Roberta Capy w centrum kontrowersji  ” , na lemonde.fr , Le Monde ,10 sierpnia 2015 r.(dostęp 11 sierpnia 2015 r . ) .
  38. (w) wywiad z Morrisem dla CNN
  39. (w) "  Historia alternatywna: Robert Capa w D-Day  " , na stronie nearcafe.com ,6 czerwca 2014(dostęp 27 października 2014 ) .
  40. Marc Nouschi, Demokracja w Stanach Zjednoczonych i Europie (1918-1989) , Paryż, Armand Colin ,1999, 362  s. ( ISBN  2-200-25029-0 ) , s.  216.
  41. Robert Capa, Lekko nieostre , s.  169-170 .
  42. Zdjęcie Raymonda J. Bowmana , na lefigaro.fr
  43. (en) Whelan, op. cyt. , P. 265
  44. "  Wystawa - Izrael 1948-1950. Robert Capa  ” , na pro.magnumphotos.com (dostęp 26 marca 2019 r . ) .
  45. (w) Andrew L. Mendelson i C. Zoe Smith, „  Wizja nowego państwa: Izrael jako mitologizowany przez Roberta Capę  ” , Journalism Studies , tom.  VII N O  22006, s.  187-211.
  46. (w) biografia Roberta Capy na stronie Magnum
  47. Capa, odniesienia chronologiczne .
  48. (w) „  Robert Capa  ” na Find a Grave .
  49. "  Na grobie Roberta Capy  ", Kaktus ,7 listopada 2017 r.( przeczytaj online , skonsultowano 4 listopada 2018 r. ).
  50. Michel Lefebvre, „  Piękne odkrycie negatywów Capy  ” , Le Monde ,28 stycznia 2008(dostęp 28 stycznia 2008 ) .
  51. Philippe Belhache, „  Plaża Omaha: Wspaniała Jedenastka Capa. Morvan i Bertail inscenizują historię tych legendarnych zdjęć zrobionych przez Roberta Capę 6 czerwca 1944 r.  ”, South West ,1 st czerwiec 2014
  52. pH. M.,  Ćwierć sekundy na wieczność. Album do najsłynniejszego zdjęcia z 6 czerwca 1944, sygnowany Capa.  ", Darmowe Midi ,6 czerwca 2014
  53. C. Gendry, „  Prix ​​​​NR: Dominique Bertail revisits Capa  ”, La Nouvelle République Dimanche ,23 listopada 2014
  54. DNA, najnowsze wiadomości z Alzacji , 22 lipca 2018, Gerda na zawsze, V. Paladino
  55. „ powieść na więcej niż jeden sposób”, Jean-Pierre Han, Les Lettres française , czerwiec 2018, dodatek do L'Humanité z 21 czerwca 2018.
  56. Fluctuat, „Robert Capa” i główne prace fotografa, [2] , dostęp 4 sierpnia 2009.

Zobacz również

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne