Republika Gwinei Równikowej
(es) República de Guinea Ecuatorial
(pt) Republika Gwinei Równikowej
Flaga Gwinei Równikowej . |
Herb Gwinei Równikowej . |
Waluta | w języku hiszpańskim : Unidad, Paz, Justicia („Jedność, pokój, sprawiedliwość”) |
---|---|
Hymn |
po hiszpańsku : Caminemos pisando las sendas de nuestra inmensa felicidad („Chodźmy, krocząc ścieżkami naszego ogromnego szczęścia”) |
Święto narodowe | 12 października |
Upamiętnione wydarzenie | Proklamacja niepodległości od Hiszpanii (1968) |
Forma państwa | Republika |
---|---|
Prezydent Republiki | Teodoro Obiang Nguema Mbasogo |
Wiceprezydent Republiki | Teodoro Nguema Obiang Mango |
Premier | Francisco Pascual Obama Asue |
Parlament | Parlament |
Dom górny Dom dolny |
Senacka Izba Deputowanych |
Języki urzędowe |
Hiszpański ( język narodowy ) , Francuski ( od 1997 ) , Portugalski ( od 2011 ) |
Stolica |
Malabo 3° 45 ′ 08 ″ N, 8° 46 ′ 26 ″ E |
Największe miasto | Bata |
---|---|
Łączna powierzchnia |
28 051 km na południowy 2 ( w rankingu 145 th ) |
Powierzchnia wody | Nieistotny |
Strefa czasowa | UTC + 1 |
Niezależność | Z Hiszpanii |
---|---|
Przestarzały | 12 października 1968 |
Miły | Gwinea Równikowa |
---|---|
Całkowita populacja (2020) |
1.403.000 mieszk . ( Nr 152 p ) |
Gęstość | 50 mieszkańców/km 2 |
HDI ( 2018 ) | 0,591 (średnie |
---|---|
Gotówka | Frank CFA (CEMAC) ( XAF) |
Kod ISO 3166-1 | GNQ, GQ |
---|---|
Domena internetowa | .gq |
Kod telefoniczny | +240 |
Organizacje międzynarodowe | CGG ECCAS OHADA APO OPEC ADB FPEG CPLP OEI ZPCAS CICIBA KAMERY |
Gwinea Równikowa oraz Gwinea Równikowa , oficjalnie Republika Gwinei Równikowej i Republiki Gwinei Równikowej (w hiszpańskim Gwinea Ecuatorial i República de Gwinea Ecuatorial w portugalskiej Guiné Równikowej i República da Guiné Równikowej ) to kraj w Afryce Środkowej . Składa się z dwóch części, jednej kontynentalnej, graniczącej z Kamerunem i Gabonem , drugiej wyspy z wyspą Bioko (gdzie znajduje się stolica Malabo ) i wyspą Annobón .
Były hiszpański kolonia podczas europejskiej kolonizacji Afryki , Gwinea Równikowa uzyskał niepodległość w 1968 roku pod krwawej dyktatury prezydenta do życia , Francisco Macias Nguema . Macías został obalony w zamachu stanu w 1979 roku przez swojego siostrzeńca, Teodoro Obianga Nguema Mbasogo, który od tamtej pory pozostaje prezydentem. Pod rządami autorytarnego reżimu Gwinea Równikowa nadal doświadcza poważnych naruszeń praw człowieka .
Od lat 90. Gwinea Równikowa stała się jednym z głównych krajów produkujących ropę w Afryce Subsaharyjskiej. Stało się najbogatszym krajem Afryki per capita, ale niewiele osób skorzystało z bogactwa pochodzącego z ropy, a nierówności nadal są bardzo wysokie.
Najczęściej używa się pisania Gwinei Równikowej, jak to ma miejsce w szczególności na liście załączonej do dekretu z 4 listopada 1993 r. , Le Petit Larousse 2007 (i 2003 ), a nawet Dictionnaire Hachette 2007 .
Le Petit Robert des własnych rzeczowników 2006 pisze jednak Gwinea Równikowa i Republika Gwinei Równikowej.
W czasie kolonizacji kraj ten stanowił Gwineę Hiszpańską .
Badanie prehistorii Gwinei obejmuje podział geograficzny: wyspę Bioko z jednej strony, prowincję przybrzeżną między Kamerunem a Gabonem z drugiej.
Wyspa Bioko była połączona z lądem do 8000 lat p.n.e. AD przez „most”, który był powoli zanurzany przez podnoszące się wody Atlantyku, które rozpoczęły się około 11000 r . p.n.e. AD pod koniec ostatniej epoki lodowcowej . Jest więc prawdopodobne, że teren ten miał być zamieszkany przez koczownicze populacje łowców-zbieraczy, jak to jest znane na obecnym kontynencie.
Szczątki ludzkiej obecności zostały odkryte podczas wykopalisk na terenie Mossumu (prowincja litoralna) i datowane na 30 000 lat p.n.e. AD Jest to tak zwany przemysł "Sangoenne" dobrze znany w tym czasie w całej Afryce Środkowej. Kilka innych stanowisk, na powierzchni lub w wychodniach stratygraficznych, wskazuje, że środkowa epoka kamienia jest dobrze reprezentowana w tej części kraju. Następnie szczątki, wciąż słabo datowane, ilustrują wokół Bata i Rio Muni trwałość obecności człowieka, nomadów, kamieniarzy i łowców-zbieraczy, aż do 3000 pne. J.-C.
Na wyspie Bioko to kolejna lektura; Z pewnością ulegnie to zmianie w nadchodzących latach wraz z instalacją projektów badań archeologicznych . Zidentyfikowano trzy osady „przedneolityczne”. Tylko ten z seminarium Banapa na południe od Malabo został odkopany w latach sześćdziesiątych przez hiszpańskiego antropologa. Wszystko, co można powiedzieć, to to, że poprzedza „tradycja Timbabe” Bioko, jeszcze niedatowanego się wcześniej „tradycja” Carboneras datowane przez radiowęglowych pomiędzy V th i X th czas wieczny. Należy zauważyć, że na wyspie Elobey Grande na powierzchni odkryto oszlifowane kamienie przypominające późną epokę kamienia. Te znaleziska wspierają ideę wielkiej starożytności ludzkiej obecności na wszystkich wyspach Gwinei Równikowej, zanim zostały one definitywnie oddzielone od lądu.
Wreszcie, ekspansja wiejskiego stylu życia w Afryce Środkowej pociąga za sobą w jego modelowaniu i pogodzeniu danych językowych, instalację na wyspie Bioko wiosek z 3500 rpne. AD Jak dotąd nie odkryto niczego, co mogłoby zweryfikować tę hipotezę. Sekwencja archeologiczna wyspy, oprócz wspomnianego już okresu przedneolitycznego, zaczyna się od „Tradycji Timbabé” znanej w trzynastu punktach wybrzeża. Ciągłość okupacji tej wyspy jest obecnie dobrze poświadczona w czasach historycznych. Podążając za „Timbabé”, znamy tradycje „Carboneras”, „Bolaopi”, „Buela” i wreszcie „Balombe”. Ta ostatnia tradycja jest historyczna.
Na kontynencie, między Kamerunem a Gabonem, dane wykopaliskowe pozostają niekompletne, ale są wystarczające, aby potwierdzić, że kompletna sekwencja, która pozostaje do odkrycia, będzie zasadniczo podobna do tego, co znane jest w południowym Kamerunie oraz w regionie Libreville w Gabonie .
W latach 1469 i 1474 , Portugalski nawigatorzy odkryli w Zatoce Gwinejskiej wyspy Sao Tome , Principe , Annobon i Fernando Poo : do 1 st stycznia 1471 , João de Lisboa i Pedro Escobar dostrzec wyspę nazwali „Ilha do Ano Bom„(wyspa dobrego roku) stąd obecna nazwa Annobon, która odpowiada fonetyce nazwy portugalskiej. W 1474 inny Portugalczyk, Fernão do Pó, odkrył w zatoce Biafra wyspę, którą nazwał „Formosą” (piękną), ale która w końcu nosiła jego imię (dziś Bioko ). Wyspy Annobón i Fernando Poo, wraz z wyspami Corisco , Elobeye i Mbanié, staną się wyspiarską częścią Gwinei Hiszpańskiej w 1778 r., a następnie Gwinei Równikowej w 1968 r.
Pierwsza próba zasiedlenia bezludnych wysp Zatoki została podjęta na wyspie São Tomé w 1485 roku, ale się nie powiodła. Dopiero w 1493 roku starania Lusitańczyków przyniosły owoce na tej wyspie. Wyspa Książęca będą wypełniane na początku XVI -go wieku i Annobon w połowie tego stulecia. Fernando Poo jest już zamieszkany przez Bubisów, a Portugalczycy po wybudowaniu fortu są zmuszeni go porzucić. Te dwie wyspy przez długi czas służyły jako przystanki na poczęstunek. Przez cały XVII th wieku, ziemie te doznają powtarzających się ataków Francuzów, a zwłaszcza Holendrów. Nie tylko okupowali wyspy Zatoki w różnym czasie: Sao Tomé w 1641 roku , Annobón w 1661 roku , Corisco itp., ale także przeprowadzali liczne akcje i naloty na kontynentalnym wybrzeżu Rio Muni (Mbini). Statki wielu narodów, które próbują założyć placówki handlowe wzdłuż tego wybrzeża, zostają zajęte lub zniszczone. Saga Jean Dansaint, francuskim niewolników pracujących dla króla Portugalii w pierwszej połowie XVIII -tego wieku, jest ilustracją.
Na mocy traktatu z San Ildefonso (1777) i traktatu Pardo ( 1778 ) Portugalia przekazała Hiszpanii wyspy Fernando Póo, Annobón i Corisco w zamian za kolonię Sacramento w Ameryce Południowej i „inne terytoria do konsolidacji granice Brazylii . W tym samym czasie Hiszpania uzyskała swobodę handlu na wybrzeżu Gwinei od delty Nigru do przylądka Lopez , położonego w dzisiejszym Gabonie . W tym roku 1778 ekspedycja opuściła Montevideo, aby przejąć te terytoria. Wyprawa prowadzona przez hrabiego Argelejos . Ale mieszkańcy wyspy Annobón powstali, nie uznając ani portugalskiej, ani hiszpańskiej dominacji; następnie, po wylądowaniu w Fernando Poo (obecnie Bioko), członkowie ekspedycji zostali dotknięci poważnymi chorobami i zaatakowani przez Bubi, wyspiarzy z tej wyspy nie uznających również żadnej obcej dominacji. Te ostatnie wydarzenia wywołały bunt i porażkę wyprawy. Przez wiele lat kolonizacja hiszpańska nie będzie skuteczna. Terytoria te nadal były jedynie przystankami na poczęstunek. A jeśli zatrzymywało się tam kilka statków z Buenos Aires czy Montevideo, to najczęściej odwiedzały je statki angielskie, portugalskie, holenderskie i francuskie.
W 1827 r. Hiszpania zezwoliła na kolonizację wyspy Bioko przez Brytyjczyków . Santa Isabel (dziś Malabo ), port i główne miasto wyspy Bioko , przyjmuje wówczas nazwę Port Clarence . To tam powołano trybunał, który miał stłumić handel niewolnikami.
Klimat i choroby zdziesiątkowały wielu Hiszpanów, członków kolejnych wypraw wysyłanych tam od 1830 roku .
Od 1832 r. wyspę odwiedzało wielu Hiszpanów, podróżników, naukowców i urzędników, którzy ostatecznie ponownie zajęli ją Hiszpania w 1845 r., kiedy to Nicolás de Manterola wylądował tam jako pierwszy misjonarz.
W 1856 roku Hiszpania oficjalnie założyła Gwineę Hiszpańską , początkowo zredukowaną do morskiej domeny wybrzeża Gwinei i jej głównej wyspy. W 1858 r. wysłano pierwszego generalnego gubernatora wyspy, który rok później uzyskał status kolonii hiszpańskiej.
Jednak obszar ponad 800.000 km 2 w lewo w Gwinei przez Portugalii do Hiszpanii przez traktaty San Ildefonso ( 1777 ) i Pardo ( 1778 ) był mniej lub bardziej opuszczony i Hiszpanii napotkał wiele trudności. Mają swoje prawa własności przyznał się wraz z innymi mocarstwami europejskimi, które się tam osiedlają: Francją w Gabonie , Niemcami w Kamerunie i Wielką Brytanią w Nigerii . Hiszpania wysłała geografa Manuela Iradiera y Bulfy'ego , który w 1884 r. rozpoczął ponowne zaanektowanie terytoriów Rio Muni , podpisując traktaty z lokalnymi wodzami. Berlin konferencja latach 1884-1885 na „ partycji Afryki ” zwrócił się do niekorzystnej sytuacji w Hiszpanii, która została przyznana tylko 180.000 km 2 , nie wspominając o wywłaszczenia, do którego był to obiekt na ziemi udziału Francji. Wobec swoich oskarżeń, francusko-hiszpański komisja powstała, które doprowadziły do traktatu paryskiego z dnia 27 czerwca 1900 roku, który opuścił Hiszpanię tylko terytorium 26.000 km 2 odpowiadający mbini, kontynentalnej części dnia dzisiejszego. Republika Gwinei Równikowej.
W czasie wojny amerykańsko-hiszpańskiej w 1898 roku amerykańska okupacja militarna hiszpańskiej kolonii była względna, zainteresowanie Amerykanów skupiających się na koloniach hiszpańskich pokonało poza Afryką: Filipiny , Guam , Kubę i Portoryko . W 1899 roku Amerykanie definitywnie zrezygnowali z aneksji hiszpańskiej kolonii Zatoki Gwinejskiej, która w ich oczach miała słabą infrastrukturę, źle utrzymane tory i zbyt wiele endemicznych chorób tropikalnych. Kolonia była wtedy zamieszkana głównie przez Bubis na wyspie Fernando Poo i Ekangs na stałym lądzie Rio Muni .
W okresie frankistowskim , od 1936 do 1968, hiszpańska kolonia była dość odizolowana. Metropolia jest daleko, a wymiany są rzadkie z sąsiednimi koloniami francuskimi lub angielskimi, które dążą do niepodległości. W latach 1939-1944, podczas II wojny światowej , francuska Hiszpania była neutralna w tym konflikcie, ale przychylna Osi , podczas gdy Wolna Francja kontrolowała francuską Afrykę Równikową . W hiszpańskiej metropolii jest to dwojakie: porty kolonii służą jako przekaźnik lub przystanek dla wolnych brytyjskich lub francuskich okrętów, ale także przyjmują niemieckie okręty podwodne, pod warunkiem, że oba nie pływają na hiszpańskich wodach. W przypadku bójek między marynarzami niemieckimi z jednej strony a marynarzami brytyjskimi lub francuskimi z drugiej, hiszpańska policja kolonialna wydalała sprawców w ciągu 24 godzin. W latach 1940-1945 niemieccy marynarze wysyłali pocztę do Niemiec przez Malabo lub Santa Isabel. Dezerterzy zostali wypędzeni i przekazani odpowiednim armiom.
W 1958 r. utworzono autonomiczny rząd. Dziesięć lat później, w 1968 roku , dawna autonomiczna zależność Gwinei Hiszpańskiej uzyskała pełną niepodległość i przyjęła nazwę Gwinea Równikowa.
Dochodząc do władzy 3 sierpnia 1979 roku po zamachu stanu , Teodoro Obiang Nguema regularnie pojawia się na czele władzy:
Jest to zapis długowieczności politycznej poza reżimem monarchicznym.
Manuel Ruben N'Dongo, przeciwnik z Gwinei Równikowej na emigracji w Paryżu, stojący na czele kolektywu demokratycznych partii opozycyjnych, tak podsumowuje sprawowanie władzy: „Władza jest dziś w rękach kilkunastu osób, wszystkich bliskich prezydentowi. rodzina. Z jednej strony mamy prezydenta Teodoro Obianga , będącego pod wpływem swojej żony, której oczywistym pragnieniem jest wyniesienie za wszelką cenę jego syna Teodorina Obianga na szczyt państwa. Z drugiej strony Armengol i generał Mba Nguema, bracia prezydenta, którzy uważają Teodorina za niezdolnego, a nawet niebezpiecznego”.
Kraj, dotychczas pozbawiony wielkich zasobów, skorzystał na odkryciu ropy naftowej na wodach terytorialnych na początku lat 90 .
Kraj doświadczył próby zamachu stanu w 2004 roku.
Ojciec i syn Obiang są pozwani przez francuskie sądy za nieuczciwie zdobyte korzyści , w szczególności z defraudacji funduszy publicznych. Syn Teodorin zostaje w końcu odesłany do paryskiego sądu karnego. Ten tak zwany proces o „nielegalnie zdobyte zyski”, ujawniający grabież majątku narodowego, zakończył się w październiku 2017 r. wyrokiem skazującym w pierwszej instancji.
Jednak mieszkańcy Gwinei Równikowej żyją w niepewnych warunkach. Bata , drugie miasto i stolica gospodarcza kraju, została w ten sposób pozbawiona bieżącej wody na trzy tygodnie w 2019 r., bez wyjaśnienia przez władze napotkanych trudności.
Gwinea Równikowa jest republiką prezydencką. Przewaga demograficzna Ekangów w kolonii, a także szczególnie krwawa dyktatura Francisco Macías Nguema (1968-1979) spowodowały zagładę dużej liczby Bubisów na wyspie Fernando Poo , gdzie przebywają od , bardzo mniejszość. Wypędzono też Mulatów, Hiszpanów i obcokrajowców, a ocaleni z represji przeciwnicy dyktatury udali się na emigrację. Obecnym prezydentem jest Teodoro Obiang Nguema Mbasogo , bratanek Macíasa Nguemy. Władzę ustawodawczą sprawuje dwuizbowy parlament ( Izba Deputowanych i Senat ).
Funkcjonowanie instytucji jest bardzo prorodzinne, ponieważ wszystkie odpowiedzialne stanowiska piastują członkowie rodziny prezydenta. Ten kraj jest często określany jako „ demokracja ” (dyktatura pod demokratycznym blaskiem), ponieważ istnieje „legalna opozycja” kontrolowana przez prezydencję, a prawdziwa opozycja schroniła się w Hiszpanii. Jej lider, Severino Moto Nsa, został już skazany na ponad 100 lat więzienia zaocznie , oskarżony przez prezydenta o udział w próbie zamachu stanu w 1997 roku przeciwko niemu.
Oficjalnie Fuerzas Armadas de Guinea Ecuatorial , obejmują one w sumie 2400 aktywnych pracowników, a udział PNB przeznaczony na obronę w 2006 roku wyniósł 0,1%.
Należy zauważyć, że w 2000 roku 7 z 9 generałów armii pochodziło z tej samej rodziny co Obiang, a pozostali 2 pochodzili z jego plemienia. Jednak nawet tam Obiang ma niewielkie zaufanie do swojej armii, jeśli chodzi o ochronę osobistą; w ten sposób gwardia prezydencka składa się z kilkuset marokańskich żołnierzy.
Gwinea Równikowa podzielona jest na dwa regiony: region wyspiarski i region kontynentalny. Te dwa regiony same są podzielone na województwa, obecnie jest ich 7. I wreszcie te województwa są podzielone na powiaty, w liczbie osiemnastu.
Ta prowincja obejmuje starożytne wyspy Fernando Póo i Annobón lub Pagalú. Ma powierzchnię 2034 km², z czego 2,017 odpowiada wyspie Bioko samego i 17 km ² na terytorium Annobon.
Nazwana "Isla de Fernando Pó " podczas hiszpańskiej kolonizacji na cześć portugalskiego żeglarza, który ją odkrył, znajduje się na dnie Zatoki Gwinejskiej, w Zatoce Biafra, 33 km od wybrzeża Afryki, przed Kamerun. Poszukiwacz przygód Stanley nazwał ją „Perłą Atlantyku”.
Ma kształt nieregularnego prostokąta o długości 76 kilometrów z północy na południe i średniej szerokości 35 km . Na jego rogach znajdują się Punta Hermosa (północny wschód), Punta Europa (północny zachód), Punta Santiago (południowy wschód) i Punta Sagre (południowy zachód).
Ma owalny kształt, 17 km ² i znajduje się 180 km od Wysp Świętego Tomasza i Książęcej oraz 640 km od Gabonu . Jest pochodzenia wulkanicznego i liczy tylko 5800 mieszkańców. Został odkryty w 1471 r. przez Portugalczyków w Nowy Rok, stąd jego nazwa ( Anno Bom ), aw 1778 r . został przekazany Hiszpanii .
Według raportu ONZ o rozwoju społecznym z 2016 r ., Gwinea Równikowa miała produkt krajowy brutto na mieszkańca w wysokości 21 517 USD, co stanowi jeden z najwyższych poziomów bogactwa w Afryce. . Jest to jednak jeden z najbardziej nierównych krajów na świecie według indeksu Giniego, a 70% mieszkańców żyje za jednego dolara dziennie.
Spis z 2015 r. liczył 1 222 242 mieszkańców. Populacja w 2020 roku jest szacowana przez Departament Spraw Gospodarczych i Społecznych ONZ na 1 403 000 mieszkańców.
W 2015 roku 93% mieszkańców stanowili chrześcijanie (80% katolicy).
Przestarzały | francuskie imię | Nazwa lokalna | Uwagi |
---|---|---|---|
1 st stycznia | Nowy Rok | Año Nuevo | Zakaz jazdy |
8 marca | Międzynarodowy Dzień Praw Kobiet | Día de la Mujer | |
(impreza mobilna) | Dobry piątek | Viernes Santo | |
1 st maja | Dzień pracy | Fiesta del Trabajo | |
25 maja | Dzień Afryki | Día de África | |
5 czerwca | Urodziny prezydenta | Cumpleanos del Presidente | |
(impreza mobilna) | Święto Bożego Ciała | Święto Bożego Ciała | |
3 sierpnia | Dzień Sił Zbrojnych | Fiesta de las Fuerzas Armadas | Rocznica zamachu stanu z 1979 r. |
15 sierpnia | Założenie | Asuncion | |
12 października | Święto narodowe | Fiesta Nacional | |
17 listopada | Sainte-Isabelle | Santa Isabel | |
10 grudnia | Dzień Praw Człowieka | Día de los Derechos del Hombre | |
25 grudnia | Boże Narodzenie | Navidad | Zakaz jazdy |
Prawo konstytucyjne n o 1/1998 z dnia 21 stycznia 1998 zmieniająca Artykuł 4 ustawy zasadniczej stanowi, że „języki urzędowe Republiki Gwinei Równikowej jesteś hiszpańskiego i francuskiego ” i że „rdzennych języków rozpoznawany jako integralna część krajowego kultura ”.
W rzeczywistości, większościowym językiem Gwinei Równikowej jest hiszpański, opanowany przez 87,7% populacji, często jako drugi język. Nauczaniu języka hiszpańskiego sprzyja polityka Narodowego Uniwersytetu Gwinei Równikowej, który oferuje kursy języka hiszpańskiego jako języka obcego dla obcokrajowców mieszkających w Gwinei Równikowej, a obecnie trwa dyskusja na temat ewentualnego utworzenia Akademii Gwinei Równikowej języka hiszpańskiego .
W lipcu 2007 roku prezydent Teodoro Obiang Nguema Mbasogo ogłosił decyzję rządu o przyjęciu portugalskiego jako trzeciego języka kraju, aby stać się pełnoprawnym członkiem Wspólnoty Krajów Portugalskojęzycznych (CPLP), w której jest członkiem obserwatorem od 2006 roku.
Gwinea Równikowa złożyła formalny wniosek o członkostwo w CPLP w lipcu 2010 r.
W 2011 roku portugalski stał się trzecim językiem urzędowym kraju.
Język angielski jest bardzo obecny, zwłaszcza na wyspie Bioko, która znajduje się niedaleko Nigerii . Pichi to angielski kreolski, którym posługuje się kilka tysięcy osób w Bioko. Fernandino to język kreolski oparty na języku angielskim i hiszpańskim, głównie używanym w Bioko. Istnieje około 5000 anglojęzycznych Nigeryjczyków, którzy w większości mieszkają na wyspie Bioko. Krio jest używany przez imigrantów z Sierra Leone.
francuski przypadekPo odzyskaniu niepodległości hiszpański stał się jedynym oficjalnym językiem Gwinei Równikowej, chociaż większość ludności posługuje się językiem Fang .
Gwinea Równikowa jest śródlądowa pomiędzy dwoma krajami francuskojęzycznymi, Kamerunem i Gabonem , które są częścią dużego obszaru, na którym językiem urzędowym jest francuski . Ponadto Gwinea Równikowa jest jedynym krajem hiszpańskojęzycznym w Afryce .
W związku z tym w 1997 r. przyjęto język francuski jako drugi język urzędowy kraju, a prezydencja posługuje się zarówno językiem francuskim, jak i hiszpańskim. W rezultacie francuski stał się obowiązkowym językiem nauczania w szkołach średnich – chociaż ma do niego dostęp tylko 10% młodych ludzi .
Dziś rozwój języka francuskiego w Gwinei Równikowej jest w szczególności broniony przez parlamentarną grupę przyjaźni Francja-Gwinea Równikowa Zgromadzenia Narodowego pod przewodnictwem zastępcy Jacquesa Valaxa . Gwinea Równikowa jest częścią Międzynarodowej Organizacji Frankofonii oraz Zgromadzenia Parlamentarnego Frankofonii .
Święto narodowe jest najważniejszym wydarzeniem roku w Gwinei Równikowej. Jest to impreza rotacyjna organizowana co roku w innym mieście. W organizację wydarzenia zaangażowany jest cały kraj. Wybrane miasto zostaje w ten sposób odnowione, aby pomieścić prezydenta, jego dwór i wielu Gwinejczyków Równikowych, którzy przybyli, by zadeklarować wierność prezydentowi.
Pierwszy kinematograf dotarł do Gwinei Równikowej w 1904 roku .
Na początku XXI wieku przemysł filmowy w Gwinei Równikowej prawie nie istniał. Jednak pierwsze filmy krótko- i średniometrażowe z Gwinei Równikowej zaczęły być produkowane, zwłaszcza przez Juana Pablo Ebanga Esono , z krótkometrażowym No está desnuda, a następnie średniometrażowym filmem Teresa .
Ponadto krajowi poświęcono kilka zagranicznych filmów dokumentalnych, głównie hiszpańskich, m.in. Subvaloradas, sin ser vistas. Voces literarias de Guinea Ecuatorial (Mischa G. Hendel, 2009) lub Malabo Barrio X (Marc Tardiu i Oriol Rivero, 2009).
Ruben Monsuy Ndong Andeme jest folia Marfil przedstawia historię przybycia kinematografii w Gwinei Równikowej w 1904 roku .
Gwinea Równikowa ma następujące kody: