Triest | ||||
Heraldyka |
Flaga |
|||
Triest (od góry do dołu i od lewej do prawej): piazza Unità d'Italia , Canal Grande i w tle kościół katolicki Sant'Antonio Taumaturgo , serbsko-prawosławny kościół Świętej Trójcy i-Saint-Spiridion , aleja w Trieście, zamek Miramare , Molo Audace (it) . | ||||
Nazwy | ||||
---|---|---|---|---|
Niemieckie imię | Triest | |||
Friulijskie imię | Triest | |||
Słoweńskie imię | Trst | |||
Administracja | ||||
Kraj | Włochy | |||
Region | Friuli-Wenecja Julijska | |||
Województwo | Triest | |||
Burmistrz | Roberto Dipiazza ( Forza Italia ) 2016 - |
|||
Kod pocztowy | 34100 | |||
Kod ISTAT | 032006 | |||
Kod katastralny | L424 | |||
Prefiks tel. | 040 | |||
Demografia | ||||
Miły |
(it) Triestini (fr) Triestin |
|||
Populacja | 204 338 mieszk . (1 st styczeń +2.018) | |||
Gęstość | 2418 mieszk./km 2 | |||
Geografia | ||||
Informacje kontaktowe | 45 ° 39 ′ północ, 13 ° 46 ′ wschód | |||
Wysokość | Min. Maks. 2 m 2 mln |
|||
Powierzchnia | 8449 ha = 84,49 km 2 | |||
Różnorodny | ||||
Święty patron | Święty Just | |||
Uczta patronalna | 3 listopada | |||
Lokalizacja | ||||
Geolokalizacja na mapie: Friuli Venezia Giulia
| ||||
Znajomości | ||||
Stronie internetowej | www.comune.trieste.it | |||
Triest ( / t r I . Ɛ s . T e / ; dawniej Tergeste w języku łacińskim , chorwackim i słoweńskim : Trst ; w friulski i niemiecki : Triest , w węgierskim : Trieszt ) to miasto włoski u podnóża Alp Dynarskie w sprawie Morze Adriatyckie nad brzegiem Zatoki Triesteńskiej i Zatoki Muggia , w pobliżu granicy włosko-słoweńskiej . Jest stolicą autonomicznego regionu Friuli-Wenecja Julijska i prowincji Triest i ma około 200 000 mieszkańców, zwanych Triestinami.
Geograficznie jest czasami uważane za „ostatnie miasto na północnym wschodzie” Włoch lub za „miasto na dalekim południu” Europy Środkowej lub za „pierwsze miasto” nowej, rozszerzonej Europy na wschodzie . Kompleks i prestiżowy historia Trieście, który był przez długi czas głównym Mediterranean wylotowych z Cesarstwem a następnie wylot tylko morskiej Austro-Węgier przed jego przywiązania do Włoch , a jego położenie na skrzyżowaniu trzech Światy łacińskie / włoskie , germańskie / austriackie i słowiańskie / słoweńskie wykuły tutaj bardzo szczególną kulturę i tradycję w porównaniu z resztą Włoch. Całe miasto nosi ślady bycia jednym z portowych płuc Europy (szerokie prostoliniowe aleje, bogata zabudowa itp.) i tej mieszanki wpływów z nakładaniem się stylów barokowych, empirowych, neoklasycznych i artystycznych.
Mimo utraconej świetności miasta, zasoby tego ostatniego nadal pochodzą przede wszystkim z działalności portu międzynarodowego, rywalizującego z portem Wenecji , oraz z działalności z nim związanej: stoczni, żelaza i stali, rafinerii ropy naftowej . Handel odgrywa szczególnie ważną rolę w gospodarce miasta. Turystyka rozwija się tam ( zamek Miramare pozostaje jednym z najczęściej odwiedzanych zamków we Włoszech, jego liczne muzea są często odwiedzane, ma również dynamicznie rozwijający się port turystyczny i gości międzynarodowe wydarzenia, takie jak La Barcolana, La Basivela, Maremetaggio, Trieste Film Festival , Le nuove Rotte del Jazz itp . ). Słynie jej uniwersytet, założony w 1924 roku. Triest jest znany jako „miasto nauki” i gości na swoim terytorium synchrotron ELETTRA (w) .
To przygraniczne miasto zostało wybrane jako pierwsze włoskie miasto ze względu na jakość życia w 2009 roku przez dziennik biznesowy Il Sole 24 Ore, który uważa, że miasto „łączy wszystkie wygody metropolii z dobrobytem zapewnianym przez bogatą i różnorodną przyrodę”.
Miasto Triest jest administracyjnie podzielone na siedem dzielnic:
Klimat Triestu jest zgodny z klasyfikacją Köppena typu Cfa (wilgotny klimat podzwrotnikowy, bez letniej suszy). W odniesieniu do trzech dekad oficjalnego światowego odniesienia klimatologicznego (IPCC/WMO) 1971-2000 średnia roczna temperatura na stacji meteorologicznej w Trieście wynosiła 15 °C , średnie temperatury najzimniejszego miesiąca (styczeń), wyniosły około 6 °C , natomiast w najcieplejszym miesiącu (lipiec) było nieco powyżej 24 °C . Zimą temperatury rzadko spadają, przynajmniej na wybrzeżu, poniżej zera, przeciwnie, w miejscowościach Krasu Triestin często bywają noce z ujemnym minimum. Niewiele jest także wzdłuż wybrzeża, w śnieżne dni, mgłę lub grad. Średnia roczna wilgotność wynosi 64%, podczas gdy dzienna amplituda wynosi 4,5 ° C : obie są jednymi z najniższych we Włoszech.
Biorąc pod uwagę specyfikę terytorium prowincji, można powiedzieć, że podczas gdy centrum Triestu rozwija się wzdłuż wybrzeża, stosunkowo łagodne temperatury i dobre nasłonecznienie, wsie i miejscowości krasowe cierpią, na tylnym płaskowyżu do wysokości dwustu do pięciuset metrów nad poziomem morza, klimat znacznie bardziej kontynentalny. W miejscowości Basovizza, położonej około 370 m n.p.m., średnia roczna temperatura wynosi około 11 °C , ze średnią najzimniejszego miesiąca (styczeń) 1,5 °C i najgorętszego miesiąca (lipiec) 20,6 °C .
Ze względu na efekt ulgi, przez cały rok może wystąpić niewielki deszcz (jest to osobliwość w porównaniu z typowym klimatem śródziemnomorskim), ale w miesiącach letnich opady są jednak rzadkie i najczęściej występują jako burze (lipiec jest zwykle najbardziej suchym miesiącem ). Opad deszczu osiąga szczyt częstotliwości i intensywności w listopadzie i kwietniu z powodu zaburzeń pochodzenia atlantyckiego.
Miesiąc | Sty. | luty | Marsz | kwiecień | może | czerwiec | Lip. | sierpień | wrz. | Październik | Listopad | grudzień | rok |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Średnia minimalna temperatura ( °C ) | 3,8 | 4,3 | 6,6 | 10 | 14,5 | 17,8 | 20,3 | 20,4 | 16,8 | 12,7 | 8.1 | 4 | 11,7 |
Średnia temperatura (°C) | 6,4 | 24,4 | 15 | ||||||||||
Średnia maksymalna temperatura (° C) | 7,6 | 9 | 12.2 | 16,5 | 21,6 | 25 | 27,9 | 27,7 | 23,3 | 17,8 | 12,3 | 8,8 | 17,5 |
Rekord zimno (° C) | -9,3 | -14,6 | -6,4 | 1.2 | 3,8 | 8.1 | 10.3 | 11 | 7 | 3,6 | −1,5 | -7,9 | -14,6 |
Rekord ciepła (° C) | 16,6 | 21,2 | 23,9 | 29,3 | 32,2 | 36,2 | 37,2 | 37 | 34,4 | 30,8 | 24,4 | 18 | 37,2 |
Słońce ( godz ) | 96,1 | 118,7 | 142,6 | 177 | 226,3 | 243 | 288,3 | 260,4 | 210 | 167,4 | 99 | 83,7 | 2 112,5 |
Opady ( mm ) | 58 | 56,9 | 63,4 | 82,8 | 84,2 | 100,4 | 62,1 | 84,5 | 103,4 | 111,4 | 107,4 | 88,5 | 1003 |
Liczba dni z opadami | 7 | 6 | 7 | 8 | 9 | 9 | 6 | 6 | 8 | 9 | 9 | 8 | 92 |
Wilgotność względna (%) | 67 | 64 | 62 | 64 | 64 | 65 | 62 | 62 | 66 | 68 | 67 | 68 | 64,9 |
Wyjątkiem od tego ogólnie łagodnego klimatu są dni bory (silny zimny porywisty wiatr, którego nazwa pochodzi od greckiego Boréos : Północ), który przenika z północnego wschodu przez głąb lądu wzdłuż otwartych dolin. prowadzące do Triestu i zatoki. Ten gwałtowny wiatr może osiągać prędkość 180 km/hw ekstremalnych porywach do 212 km/h . Pod wpływem kompresji adiabatycznej temperatura wiatru opadającego na miasto wzrasta o trzy do czterech stopni, ale podmuchy wiatru znacznie zwiększają uczucie zimna na skórze, nawet przy stosunkowo łagodnych temperaturach. Wyjątkowo w lecie zdarzają się nawet burze przez bardzo krótkie okresy, a czasami temperatury wzrastają o ponad 35 stopni. Podmuchy powietrza pochodzenia kontynentalnego ze wschodu na północny wschód przy ujściu Adriatyku zyskują dodatkową prędkość i mogą w wyjątkowych przypadkach na pełnym morzu osiągnąć ponad 50 węzłów, jak odnotowano w grudniu 1996 r. W niektórych regionach bora jest silniejszy i częstszy niż w innych, a tylko rejon wybrzeża, który biegnie od Miramare do Sistiany, jest całkowicie osłonięty przed działaniem wiatru. Bardzo interesujący jest trend w częstotliwości wiatrów wschodnich i ogólnie bory, który w ciągu ostatnich 100 lat zmniejszył się o 28 dni, podczas gdy wiatry z południowego wschodu i południa, takie jak sirocco , zwiększyły swoją częstotliwość o 18 dni w roku.
Początki miasta Triest sięgają czasów starożytnych . W II -go tysiąclecia pne. AD , region rozciągający się od płaskowyżu do morza gościł różne osady pochodzenia indoeuropejskiego : Veneti , Illyra , Celtowie .... Lokalna legenda wylądowała tam Jazona i jego Argonautów w poszukiwaniu złota runa u ujścia Timavo rzeka . W czasach rzymskich święty gaj u podnóża góry Hermada był poświęcony kultowi bohaterów Anténora i Diomedesa . Wykopaliska archeologiczne w 1976 r. ujawniły jaskinię poświęconą Mitrze w miejscowości San Giovanni al Timavo (it) .
Starożytne Tergeste było pod kontrolą Rzymian od -177 roku . W -52 mała wioska rybacka staje się ważną kolonią rzymską pod wodzą Juliusza Cezara , który wspomina o jej ludności podczas wojen galijskich (VIII, 24) . W mieście powstały wtedy ważne budynki, takie jak Forum Romanum i Teatr, których pozostałości można jeszcze zobaczyć na wzgórzu San Giusto. Uwaga rzymski łuk o nazwie Łuk Riccardo , w III th wieku przed naszą erą. J.-C. , który pochodzi z czasów budowy murów miejskich przez cesarza Augusta . Rzymskie miasto zasilały dwa ważne akwedukty: najdłuższy zaczynał się od Val Rosandra i miał 17 km długości. Od początku III -go wieku naszej ery, tergestina Urbe wielokrotnie poddawane barbarzyńskich najazdów . Po czym część bizantyjskiego Włoch , miasto w końcu spada do królestwa Lombard w VIII th wieku, za panowania króla Aistolf i Franków w 788. Przez 850 bp John Triest nabywa Lothar króla Franków, świecką władzę nad jego miasto Tergestum .
Biskupia diecezji w 1098, Triest stał się XII th century wolnym miastem, rywal z Republiki Weneckiej (co zajmuje od 1369 do 1372).
W średniowieczu , Triest, która stała się ważnym skrzyżowaniem handlowych, dał się w 1382 roku do Leopolda III Habsburga , księcia Austrii .
W XVI -tego wieku, po krótkim epizodzie w ramach hiszpańskiej jurysdykcji, Triest powraca do Domu Austrii (1552). Przejście do nowoczesnego Triestu nastąpiło w 1719 roku, kiedy cesarz Karol VI zadekretował wolność żeglugi. Edykt ten otwiera w ten sposób drzwi do handlu, dając miastu przywilej wolnego portu , jedynego portu morskiego dla Cesarstwa Austriackiego .
Okupowana przez Francuzów w latach 1797, 1805 i 1809, została włączona do Prowincji Iliryjskich ( 1809 - 1814 ), następnie ponownie stała się austriacką i przeżyła okres wielkiego prosperity, zwłaszcza po wybudowaniu linii kolejowej Wiedeń-Triest (ukończonej w 1857 ). Pod koniec XIX -go wieku , Triest, stolica Pobrzeże Austriackie jest doskonałym austrowęgierskie kosmopolityczne miasto wita artystów jak James Joyce i Italo Svevo . Dominacja Austro-Węgier nad mieszkańcami Włoch i Słowian jest dla nich niekorzystna, a oni odpowiednio aspirują do przyłączenia się do Włoch lub państwa południowosłowiańskiego : nazywa się to irredentyzmem .
Pod koniec I wojny światowej, której skutkiem jest wysiedlenie Austro-Węgier , Triest zostaje również zajęty przez Włochy oraz królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców (przyszła Jugosławia ). Zgodnie z paktem londyńskim z 1915 r. miasto stało się włoskie wraz z większością ziem nie do odzyskania . Z ekonomicznego punktu widzenia Włochy nie potrzebują szczególnie Triestu: port podupada. Uszkodzony służył jako podstawa narodzin Narodowej Partii Faszystowskiej (proporcjonalnie największa liczba członków pochodziła z Triestu i regionu w 1922 r.). 13 lipca 1920 r. faszyści podpalili Narodni Dom („dom ludowy”), pałac kulturalny słoweńskiej społeczności Triestu. W październiku tego samego roku, squadrists ustawić ogień siedzibie socjalistycznej gazety , il lavoratore reżyserii Ignazio Silone .
Kiedy 1 st październik 1.943Włochy opuściły Osi , miasto zostało zajęte przez nazistowskie Niemcy, przez co stało się stolicą nowej prowincji zarządzanej bezpośrednio przez Rzeszę, Adriatische Küstenland („Wybrzeże Adriatyku”). Otworzyli tam niesławny obóz (tranzytowy, a później także zagłady) Risiera di San Sabba, w którym więziono przed przeniesieniem od 12 do 15 tysięcy osób: Żydów, Słowian i bojowników ruchu oporu, Włochów.
1 st May +1.945W komunistyczni partyzanci z Tito ( IV th Jugosłowiańska Armia) przyjść do Triestu śpiewanie Trst I naš ( „Triest jest nasz”). Następnego dnia, Maj 2, 2 nd Nowa Zelandia Division pod General Bernard Freyberg weszła także miasto. Jugosłowiańskie komuniści jednak pozostała tam przez 40 dni, zgodnie z dezaprobatą ale oczekującej oka z aliantów nadzorowane krwawy oczyszczanie z Triestine społeczeństwa. Faszyści są systematycznie mordowani, podobnie jak, zgodnie z ich postawą, ich rodziny i wielu innych Włochów, którzy odmawiają przejścia Triestu do Jugosławii. Czasami egzekucję poprzedza szybki proces i wyrok śmierci. „Eksterminacja faszystowskich robactwa” i bojowników ruchu oporu nazywana jest „ masakrą des foibe ” (od nazwy tych naturalnych jam), ale może również mieć miejsce na pustkowiu lub w utworzonym przez nazistów obozie Risiera di San Sabba .
W 1947 r. traktat paryski utworzył „ Wolne Terytorium Triestu ” pod kontrolą ONZ , podzielone na dwie strefy, jedną anglo-amerykańską (strefa A), z 311 000 mieszkańców, z których zdecydowaną większość stanowili Włosi, w tym miasto. Triest, druga Jugosłowiańska (strefa B), licząca 54 000 mieszkańców, głównie Słoweńców i Chorwatów , w tym miasto Capodistria ( Koper ). Większość ludności strefy B (40 000 Włochów, ale także Chorwatów i Słoweńców) opuściła ten region w latach 1947-1956, kierowana terrorem komunistycznym i masakrami foibe . Zgodnie z protokołem ustaleń26 października 1954, „wolne” terytorium jest wspólne: strefa A na północy wraca do Włoch , podczas gdy strefa B na południu przechodzi ostatecznie do Jugosławii i jest podzielona między Chorwację i Słowenię .
Dopiero oficjalne wejście w życie w dniu 11 października 1977z traktatem Osimo podpisana w dniu10 listopada 1975 r.przez Włochy i Jugosławię , że ten ostatni rozpoznać przynależność Triest i jej terytorium do Włoch, które ze swej strony, rezygnuje twierdząc dawną strefę B. Triest zatem ostatecznie traci dużą część swojego terytorium. dawną prowincję Istrii na rzecz byłej Jugosławii. Pojawienie się nowych państw sąsiednich ( Słowenii i Chorwacji ) sprawia, że traktat ten staje się przestarzały, a we Włoszech podnoszą się głosy za renegocjacją nowego traktatu, ale ich integracja z Unią Europejską odpowiednio w 2004 i 2013 r. otwiera granice od21 grudnia 2007 r.(faktyczne przystąpienie Słowenii do układu z Schengen ). Triest jest więc na jakiś czas „zjednoczony” ze swoim zapleczem, ale kryzys migracyjny z 2015 r. i Covid-19 z 2020 r. skłonił Włochy i Słowenię do tymczasowego zamknięcia swoich granic .
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
1993 | Giulio Staffieri | Sojusz narodowy | ||
1993 | 2001 | Riccardo Illy | Środkowy lewy | |
2001 | 2006 | Roberto Dipiazza | Forza Włochy | |
2006 | 2011 | Roberto Dipiazza | Forza Włochy | |
2011 | 2016 | Roberto Cosolini | partia Demokratyczna | |
2016 | W trakcie | Roberto Dipiazza | Forza Włochy | |
Brakujące dane należy uzupełnić. |
Miasto Triest od kilkudziesięciu lat inicjuje procesy twinningowe z:
Wyliczeni mieszkańcy
Na rozległym obszarze miejskim Triestu, który rozciąga się do granicy ze Słowenią, znajdują się również przedmieścia i miasta wysokiego płaskowyżu krasowego, w którym żyje społeczność słoweńskiego języka i kultury (5% ludności gminy według spisu z 1971 r.) , który posiada własną sieć szkolną.
Należy również zauważyć, że po drugiej stronie granicy znajduje się włoska społeczność istryjska, która utrzymuje związki z Włochami, a w szczególności z Triestem, który po II wojnie światowej gościł blisko 40 000 włoskich uchodźców ( profughi , esuli ) z Istrii i Dalmacji regiony, które stały się Jugosłowianami w 1945 roku .
[ref. niezbędny]Od 1877 roku Triest jest siedzibą słynnej szkoły biznesu, Scuola superiore di commercio, a także szkoły architektury. Scuola Superiore di Commercio , założony przez barona Pasquale Revoltella , została założona przez prywatnego wyposażenia podczas podawania Habsburgów. Pragnienie Triestu uzyskania statusu uniwersytetu było przedmiotem gorzkich napięć między administracją austriacką, która odmówiła tego stworzenia, a włoskim składnikiem elity intelektualnej miasta, który chciał tego otwarcia. Po przyłączeniu Triestu do Królestwa Włoch , od 1919 r. obowiązuje fuzja uczelni i innych instytutów. Dekret królewski z 8 sierpnia 1924 r. przyznaje Triestowi uniwersytet zwany przede wszystkim Regia Università degli studi economici e commerciali . Po II wojnie światowej i powrocie Triestu do Włoch, Uniwersytet w Trieście przyjmuje nazwę Università degli studi di Trieste i integruje nowe wydziały, takie jak farmacja, medycyna, chirurgia, a później nauki. Najnowsze osiągnięcia uczelni to instytut językowy dla tłumaczy pisemnych i ustnych, instytut psychologii (1997) i instytut architektury (1998). Stopniowo Uniwersytet w Trieście zyskuje na prestiżu i mieści wiele jednostek naukowo-badawczych.
Triest stał się „Miastem Nauki”, witając główny włoski park naukowy i naukowców z całego świata.
Università degli Studi składa się z dwunastu instytutów: architektura, ekonomia, farmacja, prawoznawstwa i prawa, inżynierii, listów i filozofii, medycyny i chirurgii, psychologia, politologia, nauki edukacyjne i szkoleniowe, matematyka, fizyka i naturalne, Neofilologii dla tłumaczy ustnych i pisemnych. Tworzą je dwadzieścia tematycznych działów badawczych.
Wśród placówek naukowych Triestu wyróżniają się również:
W 2009 roku Triest został odnotowany jako goszczący drugą najlepszą uczelnię we Włoszech (według klasyfikacji ustalonej przez Il Sole 24 Ore ); w 2013 roku według rankingu QS World University Ranking pojawił się w pierwszej 500 światowych uczelniach. W 2013 roku, według innego światowego rankingu, znalazła się wśród 250 najlepszych uniwersytetów na świecie.
Przed I wojną światową językiem niemieckim posługiwało się 10% ludności, a język słoweński osiągnął 24,80% (1910 r. spis ludności). Pierwszy prawie zniknął, a drugi skurczył się. Obecnie w centrum miasta ludność niemieckojęzyczna i słoweńskojęzyczna została liczebnie wyprzedzona przez inne społeczności, zwłaszcza Chińczyków, Serbów i Chorwatów. Uznany język mniejszości friulijskiej (jego wschodni dialekt) jest używany bardzo rzadko, w przeciwieństwie do sąsiedniej prowincji Gorizia.
W Trieście znajdują się miejsca kultu większości religii. Triest był przełomem XIX i XX wieku , miastem z silnymi mniejszościowymi wspólnotami wyznaniowymi: serbską prawosławną i grecką, ormiańską, protestancką (luterańską, reformowaną, waldensyjską i anglikańską), a zwłaszcza społecznością żydowską o wpływach gospodarczych, politycznych i kulturowych.
Społeczność żydowska Triestu liczyła w 1900 r. od 5000 do 7000 członków, osiedlając się tam od średniowiecza w getcie utworzonym około 1690 r. wokół Corte Trauner i pełniącym ważną rolę gospodarczą i kulturalną dla miasta. W latach 1908-1912 w centrum miasta, przy ulicy San Francesco, wybudowano ogromną synagogę według planów architektów Ruggero i Arduino Berlam, którzy zbudują ją w stylu nawiązującym do syryjskich kościołów z czasów Cesarstwa Rzymskiego. Otwarta w 1912 roku, jest największą synagogą w Europie, obok Budapesztu, w zależności od tego, czy weźmie się pod uwagę powierzchnię, czy objętość.
W 1938 roku , wraz z uchwaleniem faszystowskich praw rasowych , społeczność aszkenazyjska , w przeważającej części, masowo emigrowała do reszty Europy i Stanów Zjednoczonych. W czasie II wojny światowej eksterminacja społeczności żydowskiej w obozach Europy Środkowej, a zwłaszcza w jednym z jedynych włoskich obozów koncentracyjnych, zwanym Risiera di San Sabba, mocno zredukowała żydowską populację Triestu. Dziś społeczność hebrajska Triestu liczy około 700 osób.
W Bahaici mają Center, Baha'i di Trieste lokalny Zgromadzenie Duchowe , gdzie mają konferencje i uczestniczenia w międzywyznaniowe spotkania.
Dzwonnica z fryzem rzymskim z bazyliki i figurą św. Justa.
Kościół Ewangelicko-Augsburski (1874).
Serbski Kościół Prawosławny św.
Synagoga w Trieście.
Realizacja masonerii w terminach Triest powrotem do XVIII th wieku . Jej pierwsi członkowie spotkali się w Casino San Pietro . W 1774 r. w Borgo Teresiano powstała pierwsza loża regularna pod nazwą Alla Concordia . Jego wielkim mistrzem był konsul generalny Holandii w Trieście Emilio Baraux .
Zakazany za panowania cesarza Franciszka II , masoneria Triestin przeżywała okres odrodzenia pod okupacją francuską w latach 1797 , 1805 i 1809 . Przy Via Commerciale powstaje loża masońska pod nazwą La Vedovella (mała wdowa). W 1816 r. powrót Austriaków przywrócił zakaz murowania, który zszedł do podziemia . Piwnicach Rotonda Pancera , neoklasycystycznym budynku położonym via San Michele , następnie służył jako miejsce spotkań wolnomularzy Triestu i wigwam została powołana tam.
Już w 1925 roku faszyści wymierzyli masonerię bezprecedensowe prześladowania. Archiwa przechowywane w pomieszczeniu niedaleko Teatru Verdiego są zdewastowane i spalone. Obecnie bardzo aktywna masoneria triestyńska, która liczy ponad 200 członków, znalazła swoją siedzibę na Corso Umberto Saba . Jedna ze zwykłych lóż w Trieście nosi nazwę Pro Hominis Dignitate di Trieste (o godność człowieka). 28 stycznia 2012Wielki Wschód Włoch odbyła się konwencja publicznego w Trieście z okazji 150 th -lecia włoskiej jedności, na cześć wielokulturowości, Triest multi-religijnej w pamięci prześladowań.
Triest, jako miasto przygraniczne i otwarte na morze, był przez wiele lat miastem ważnego handlu portowego i jednym z największych portów na Morzu Śródziemnym . Aktywność portowa została znacznie zmniejszona w okresie międzywojennym, ale pozostaje bardzo obecna na poziomie terminalu promowego i różnych obiektów portowych na północy i południu miasta.
Jedyne miasto w Cesarstwie Austro-Węgierskim otwarte na Morze Śródziemne, było głównym punktem dostępu dla wielu towarów z zagranicy. Handel ze Wschodem i Afryką był ważny od wielu stuleci. Tak więc Triest od dawna jest centrum handlu herbatą i kawą, przez które przechodzi tranzytowa jedna trzecia krajowego importu. Dziś firma kawowa Illy , założona w Trieście w 1933 roku przez Francesco Illy , nadal ma swoją siedzibę w mieście.
Miasto posiada dwie ważne stacje, jedną na północy, Dworzec Centralny w Trieście , który obsługuje ruch z Włoch i reszty Europy Zachodniej, a drugą na południowym zachodzie, Trieste Campo Station Marzio , która była skierowana na wybrzeże Dalmacji i Europę Środkową. Ta ostatnia stacja została przekształcona w muzeum kolejnictwa.
W 1899 r. miasto Triest przyjęło projekt tramwaju inżyniera-architekta Eugenio Geiringera do budowy linii Triest-Opicina , co wiązało się ze stromym nachyleniem terenu (różnica 348 m i średnie nachylenie 8 %, który czasami może osiągnąć 26%) bardzo szczególną uwagę. Jest to mieszany system łączący trakcję elektryczną tramwaj i zębatkę (system Strubb), zastąpiony w 1928 roku kolejką linową , która została wybrana i nie ma odpowiednika nigdzie indziej na świecie. Linia odjeżdża z piazza Caserma (obecnie piazza Oberdan), a następnie wspina się po stromym zboczu Scorcola i biegnie przez miasta Cologna, Conconello i Banne, zanim dotrze do Opicina, wszystkie z prędkością 7 km / h . Wykonanie i kierowanie pracami powierzono Società Anonima delle Piccole Ferrovie di Trieste , założonej w 1901 roku z kapitałem prywatnym. Jej dyrektorem był projektant projektu Eugenio Geiringer. Firma uzyskała koncesję na 50 lat, którą przedłużono do 1961 r. Prace trwały rok i zakończono je pod koniec lata 1902 r. Z wielką radością uruchomiono tramwaj 10 września 1902 r. ludność Triestanu. Ale entuzjazm nie trwał długo: we wczesnych godzinach 10 października 1902 r., zaledwie miesiąc po uruchomieniu, doszło do wypadku: w bardzo wietrzny dzień (la bora) jeden z silników zjechał ze wzgórza i uderzył w dom. Na szczęście nie było ofiar, ale tramwaj był przedmiotem ostrej krytyki bezpieczeństwa systemów, co zostało pospiesznie wzmocnione.
To wydarzenie zainspirowało słynne popularne piosenki triestine el tramwaj di Opcina lub zwany także Bora i która nadal jest bardzo popularny we Włoszech i Triest .
Tramwaj ten jest nadal w ruchu i łączy Triest z Opicina na historycznej linii stanowiącej ostatni w Europie przykład trakcji mieszanej (elektrycznej w normalnych częściach i z kolejką na stromych zboczach). Ta linia stała się teraz turystyczna, wchodząc na wyżyny miasta i oferując wyjątkową panoramę zatoki.
Ponadto miasto Triest ma również dobrze rozwiniętą nowoczesną sieć autobusową, transport ten jest najczęściej używany w regionie Friuli-Wenecja Julijska i ma 51 linii.
Central Station Triest (widok z boku).
Dworzec główny w Trieście (fasada główna).
Zabytkowy tramwaj linii Triest-Opicina .
Miasto jest zorganizowane wokół portu, Canale Grande i otwartego na morze centralnego placu, zwanego piazza Unità d'Italia .
Pozostałości rzymskiej obecności są widoczne z rzymskiego teatru, który mógł pomieścić 6000 widzów i łuk Ricardo zarówno pochodzący z I st wieku pne. AD , forum rzymskie z pozostałościami cywilnej bazyliki, a także pozostałościami dwóch rzymskich akweduktów, z których najdłuższy mierzył 17 kilometrów, a także lapidarium .
Wśród głównych miejsc kultu w mieście znajdują się katedra katolicka San Giusto, bazylika San Sivestro (kult Vaudois), kościół katolicki Santa Maria Maggiore, kościół katolicki Sant'Antonio Taumaturgo , świątynia luterańska, kościół św. Serbski Kościół Prawosławny San Spiridone i Grecki Kościół Prawosławny San Nicolò, a także Synagoga w Trieście, która jest jedną z dwóch największych w Europie i przypomina ważną hebrajską przeszłość związaną z miastem.
Miasto posiada również piękne skwery, parki i ogrody, pałace, teatry, wille, fontanny i różne zabytki, a także kilka zamków.
Piazza Unita d'ItaliaJest to główny plac Triestu, wokół którego organizowane jest całe życie miasta. Pierwotnie nazywany Piazza San Pietro lub Piazza Grande, a następnie Piazza Francesco Giuseppe (od imienia cesarza Franciszka Józefa Austrii), przyjął nazwę Piazza Unità d'Italia w 1918 roku po przyłączeniu Triestu do Włoch. Znajduje się u podnóża wzgórza San Giusto, pomiędzy dzielnicą zbudowaną przez cesarzową Marię Teresę z Austrii (Borgo Teresiano) a dzielnicą zbudowaną w czasach cesarza Józefa II Habsburga-Lotaryngii (Borgo Giuseppino). Planowany w 1788 r. przez architekta Domenico Corti plac na planie prostokąta jest otoczony licznymi budynkami użyteczności publicznej i pałacami. Ze względu na swoją powierzchnię (10,368 m 2 ) jest to największy otwarty na morze plac w Europie, poszerzony o nabrzeże o znanej nazwie Molo Audace.
Na placu znajduje się monumentalna fontanna zbudowana w latach 1751-1754, zwana Fontanną Czterech Kontynentów (a także Fontana del Mazzoleni). Dwie inne fontanny stoją wzdłuż pałacu Lloyda Triestino zbudowanego w latach 1881-1883 i reprezentują boginie Thetis (dzieło rzeźbiarza Giuseppe Pokorny) i Wenus (dzieło rzeźbiarza Ugo Haedti). Zwróć uwagę na obecność na placu kolumny poświęconej cesarzowi Karolowi VI, po jego wizycie 10 września 1728 r. Biała kamienna statua, która wieńczy kolumnę i reprezentuje go od 1754 r., jest dziełem rzeźbiarza Lorenzo Fanoli.
Molo AudacityW 1740 r. statek San Carlo osiadł na mieliźnie na końcu portu w Trieście , wrak, który natychmiast wykorzystano do budowy nowego nabrzeża zbudowanego w latach 1743-1751. Nabrzeże to nosiło nazwę statku San Carlo . Pierwotnie nabrzeże miało zaledwie 95 metrów długości iz czasem było stopniowo wydłużane, by osiągnąć obecną długość 246 metrów. Pod koniec I wojny światowej, 3 listopada 1918 roku, pierwszym okrętem włoskiej marynarki wojennej, który wpłynął do portu w Trieście i zacumował przy nabrzeżu, był L'Audace . Nabrzeżu nadaliśmy nazwę Audacity (Molo Audace) i na małej kolumnie z białego kamienia wzniesiono na pamiątkę tego wydarzenia brązową różę wiatrów z epigrafem. Audacity jest nadal na wystawie u podstawy Latarni Zwycięstwa ( Faro della Vittoria ). Obecnie Molo Audace, który tworzy prawdziwy plac nad morzem, stał się uprzywilejowanym miejscem spacerów po Triestynach i harmonijnie rozszerza perspektywę placu Unità d'Italia .
Canal Grande (Canal Grande)Wykopany w latach 1754-1756 na terenie starożytnych bagien według projektu weneckiego architekta Matteo Pirona , umożliwił statkom wpłynięcie do serca miasta. Znajduje się w samym sercu Borgo Teresiano, dzielnicy zbudowanej przez cesarzową Marię Teresę z Austrii . Pierwotnie jego długość sięgała wysokości kościoła Saint-Antoine-le-Thaumatururge. Ta ostatnia część została wypełniona, aby umożliwić budowę miejsca. Obecnie budowa stałego mostu zwanego Ponterosso, od którego wzięła się nazwa dzielnicy, nie pozwala już na wchodzenie na pokład żaglówek. Tylko małe łodzie mają do niego dostęp. Na jego brzegach wznosi się kościół San Spiridone oraz pałace: Palazzo Carciotti (1805 – architekt Matteo Pertsch) siedziba kapitanatu portu portu w Trieście, Palazzo Genel (1873 – architekt Domenico Monti), zabytkowy kawiarnia Stella Polare , Pałac Gopcevichów , obecnie muzeum (1850 – architekt Giovanni Andrea Berlam), Pałac Aedes zwany także „czerwonym wieżowcem” (1928 – architekt Arduino Berlam). Warto też zwrócić uwagę na jeden z mostów zbudowanych w 1832 roku na Canal Grande zwany Ponterosso, brązowy posąg pisarza Jamesa Joyce'a (1882-1941), który mieszkał w sąsiedztwie. Na skraju Canal Grande, na małym placu o tej samej nazwie, zwanym Piazzetta Ponterosso, znajduje się piękna fontanna z posągiem, zbudowana w 1753 roku przez Mazzoleniego.
Katolicka Katedra San GiustoZnajduje się na wzgórzu o tej samej nazwie. Przedstawia plan wczesnochrześcijańskiej bazyliki o pięciu nawach, z prezbiterium apsydy i mozaikową posadzką. W konstrukcję wstawiono kilka starożytnych pozostałości. Został on zbudowany w V XX wieku na miejscu bazyliki cywilnego i rzymskiej świątyni poświęconej Jupiter Triady, Junony i Minerwy. Na przestrzeni wieków wczesny trójnawowy kościół przeszedł wiele istotnych zmian z nieznanych nam przyczyn. Pierwsza restauracja miała miejsce w 547 przez pierwszego znanego biskupa Triestu, odpowiadającego imieniu Frugifero. Dwa pozostałe budynki religijne zostały do niego dodane: mała katedra pod wezwaniem NMP i X XX wieku, kaplica zebrać relikwie St Just (San Giusto). Z trzech naw starej katedry pozostała tylko nawa główna, wzdłuż której znajdują się dwa rzędy kolumn pochodzenia bizantyjskiego. Rectory szczątki wspaniała mozaika XII th century reprezentujący Chrystusa, St. Giusto i St. Servolo, prawdopodobnie dzieło mistrzów z Veneto, a także kaplicę poświęconą św absydą Apolinary. Warto zwrócić uwagę na baptysterium pochodzenia romańskiego. Obecna katedra nawa urodził się w XIV -tego wieku, w wyniku fuzji starej katedry i kaplicy z woli biskupa Roberto Pedrazzani z Robecco. Budynek zdobi wspaniała gotycka rozeta z wapienia triestyńskiego, wstawiona w piaskowiec fasady. Dzwonnica jest zbudowany na Propylaeum I st wieku i zawiera różne starożytnych pozostałości. Wyeksponowany jest tam posąg św. Justa. Wieża San Giusto i jej dzwony od dawna są symbolem rezydentnym dla patriotów w całych Włoszech. Słynna włoska piosenka nosi nazwę "dzwony San Giusto" i została wykonana m.in. przez Luciano Pavarottiego . Katedra ma status bazyliki. Francuski polityk Fouche „królobójstwa” Ludwik XVI „konwencjonalna” misja represje w Moulins i Nevers w 1793 roku i ministra policji Napoleona I st i krótko króla Ludwika XVIII, został pochowany w krypcie na jego śmierci w Trieście na emigracji, w 1820 roku. Później został pochowany w 1875 roku przez syna w Ferrières (Seine-et-Marne).
Serbsko-prawosławny kościół San SpiridoneTen charakterystyczny serbski kościół prawosławny poświęcony jest św. Spirydonowi Cudotwórcy i jest również nazywany chiesa degli Schiavoni (Kościół Słowian ). Został zbudowany wzdłuż Canal Grande na fundamentach istniejącej uprzednio Cerkiew XVIII -tego wieku, który był używany zarówno przez społeczności ortodoksyjnych grecki lub serbskim. Projekt obecnego budynku został wykonany przez mediolańskiego architekta Carlo Maciacchini w latach 1861-1868 na zlecenie serbskiej wspólnoty prawosławnej. Budynek może pomieścić 1600 osób. Według tradycji wschodniej kościół ma plan krzyża greckiego, zwieńczonego pięcioma kopułami o charakterystycznym lazurowym kolorze. Użyty kamień jest pochodzenia lokalnego, z wyjątkiem kolumn z marmuru werony i gzymsów z marmuru toskańskiego. Fasada pokryta jest mozaikami. Wnętrze jest bogato zdobione malowidłami i freskami, ale nad całością dominuje prestiżowy ikonostas z litego rzeźbionego drewna. Cztery ikony przedstawiają Maryję Pannę, Jezusa, Świętego Spiridona i Zwiastowanie. Zostały wykonane w Moskwie i pokryte złotem i srebrem. Należy zwrócić uwagę na dużą Candelabra pieniądze ofiarowane wspólnocie Serbski prawosławny w 1782 roku przez przyszłego cara Pawła I st Rosji , podczas jego pobytu w Trieście.
Bazylika katolicka Santa Maria Maggiore (św. Marii Większej, zwana dei Gesuiti – jezuitów)Jest to jeden z wielkich kościołów Triestu, zbudowany w latach 1627-1682 w stylu barokowym , z widokiem na malowniczą Scalinata delle Medaglie d'Oro . Jego fasadę przypisuje się jezuickiemu architektowi Andrei Pozzo (1647-1709). Jego plan swobodnie inspirowany planem Kościoła Gesù w Rzymie jest planem ogromnego krzyża łacińskiego. Bazylika podzielona jest na trzy nawy dwoma rzędami filarów. Nawa główna jest zwieńczona ogromną kopułą. W lewym transeptie znajduje się ołtarz poświęcony św. Ignacemu Loyoli, aw prawym ołtarz poświęcony św. Franciszkowi Ksaweremu , zarówno założycielowi, jak i jednemu z pierwszych uczniów zakonu jezuitów. Jeden z głównych ołtarzy poświęcony jest Chrystusowi ukrzyżowanemu. Kościół zdobią inne zabytkowe ołtarze, takie jak ten podarowany przez barona Pasquale Revoltella i poświęcony Madonnie Łaskawej. Jedna z kaplic po prawej stronie poświęcona jest Madonna della Salute, obraz przypisywany jest malarzowi Sassoferrato lub jego szkole. Ołtarz główny kaplicy poświęcony jest Madonna della Salute i pozostaje uprzywilejowanym miejscem pielgrzymek Triestinów. To nabożeństwo wiąże się z końcem epidemii cholery, która miała miejsce w 1849 roku, a Triest świętuje od czasu Madonna della Salute 21 listopada. Wielkie organy bazyliki zostały odrestaurowane w 2009 roku. W bazylice znajdują się również szczątki błogosławionego Monaldo de Capodistria, zmarłego w 1278 roku. Bazylika znana jest również z podziemnych przejść.
Cerkiew św. Mikołaja Greków ( San Nicolò dei Greci )Wzniesiony w 1786 r., w 1819 r. odrestaurowany przez architekta Matthiasa Pertscha. Prezentowany jest jako budowla z dwiema dzwonnicami, w której mieści się ważny ikonostas .
Bazylika wczesnochrześcijańska św. Sylwestra ( San Silvestro ) kultu reformowanegoMała wczesnochrześcijańska bazylika wznosi się u podnóża wielkiej barokowej bazyliki Santa Maria Maggiore. W stylu antycznym został odrestaurowany w 1927 roku i uwolniony od barokowych ozdób. Do czasu odkrycia innej wczesnochrześcijańskiej bazyliki via del Mare w latach 60. XX wieku uważano ją za najstarsze miejsce kultu w Trieście.
Tradycja podaje, że został zbudowany na fundamentach miejsca narodzin dwóch męczenników (w 254): św. Tekli i św. Eufemii. Później został poświęcony św. Sylwestrowi, papieżowi za czasów cesarza Konstantyna Wielkiego. To zachował swój pierwotny wygląd antyczny, pomimo dodania gotyckich okien obok dzwonnicy w strukturze romańskiej z XI th wieku. Ze względu na swoje niezwykłe cechy zaliczany jest do zabytków narodowych.
W małej bazylice Saint-Sylvestre mieści się obecnie ewangelicka wspólnota reformowana, łącząca wspólnotę wyznania szwajcarskiego i wspólnotę Vaud.
Klasztor San CiprianoPołożony via delle Monache , klasztor Saint-Cyprien jest od 1426 roku zajmowany przez benedyktynki. Przednia kaplicy klasztornej, triple wejściowy portyk, jest XVIII th century . We wnętrzu jednonawowej znajdują się rokokowe ołtarze .
Kościół katolicki św. Antoniego Cudotwórcy (Sant'Antonio Taumaturgo) zwany także Sant'Antonio NuovoTen monumentalny kościół w Trieście został zaprojektowany w 1825 roku w stylu neoklasycystycznym przez architekta Pietro Nobile i ukończony w 1849 roku. Jego główna fasada jest oznaczona sześcioma imponującymi kolumnami i oferuje piękną perspektywę na końcu Canal Grande. Jest zwieńczony kopułą. Jego tylną fasadę otaczają dwie dzwonnice. We wnętrzu znajduje się fresk autorstwa malarza Sébastiano Santi. Dekorację ołtarza głównego wykonał artysta Alessandro Longhi .
Kościół Chrystusa ( Christchurch ) Wspólnoty AnglikańskiejZnajduje się przez San Michele. Został zbudowany w 1829 roku w stylu neoklasycznym przez dużą społeczność brytyjskich kupców mieszkających wówczas w Trieście. Nabyta w 1985 roku przez miasto i całkowicie odrestaurowana, raz w miesiącu służy obecnej społeczności anglikańskiej w Trieście.
Ewangelicko-Augsburski Kościół Ewangelicko- AugsburskiZbudowany przez architektów Giovanniego Berlama i Giovanniego Scalmaniniego według projektu architekta Zimmermanna de Breslau , został otwarty w 1874 roku . Jest w stylu neogotyckim , a wysokość dzwonnicy wynosi 50 metrów.
Capella Civica Madonna del Rosario (katolicka kaplica miejska Madonny Różańcowej)Jest to jeden z małych starych kościołów w mieście. W XVII -tego wieku, szlachta Triestine byli przyzwyczajeni do stowarzyszonej w zgromadzeń zakonnych i stworzony w 1613 roku po bitwie pod Lepanto (7 października 1571) maryjnego bractwa poświęconej Różańcowej. W starym centrum miasta, Piazza Vecchia, postanowili wybudować tę miejską kaplicę, która została zbudowana w latach 1631-1651. Dyskretne barokowe ornamenty zdobią jej fasadę.
Sanktuarium Katolickie MontegrisaNazywana również Świątynią Montegrisy , wznosi się prawie 350 metrów nad Zatoką Triesteńską i jest otoczona rozległym lasem sosnowym. Jest to nowoczesny budynek (wysoki 45 metrów) zbudowany według projektu inżyniera Antonio Guacci i architekta Nordio przez woli arcybiskupa Triest, prałat Santin, od 1959 do 1966 roku .
Kościół Santa Maria in SiarisTen mały kościół znajduje się w Parku Przyrody Val Rosandra (na południowy wschód od Triestu). Prawdopodobnie pochodzi z XIII -tego wieku.
Palazzo Municipale (ratusz)Palazzo Municipale miasta Triest, zwany także Palazzo Comunale di Trieste, znajduje się Piazza Unita d'Italia . Palazzo Municipale został zbudowany w ramach projektu przez triestinian architekta Giuseppe Bruni (1827-1877). W latach 1872-1877 pracami budowlanymi kierował trystyński architekt Eugenio Geiringer . Ma bogato zdobioną centralną bryłę zwieńczoną wieżą Torre dell'Orologio i dwa kolejne trzeźwe skrzydła. Na szczycie Torre dell'Orologio dwie figury z brązu wybijają godziny. Z tyłu Piazza Unità d'Italia, jednego z najpiękniejszych placów w Europie, Palazzo Municipale wychodzi na morze.
Grand Hotel Książąt AostaW 1872 r. fundusz inwestycyjny Assicurazioni Generali zlecił tristyńskiemu architektowi Eugenio Geiringer projekt i budowę, Piazza Unità d'Italia w pobliżu Palazzo Pitteri , nowego hotelu, który pierwotnie nosił nazwę Hotel Garni i miał przyjąć nazwę od Hotel Vanoli . Eugenio Geringer również przywiązał się do aranżacji swojej restauracji, nadając jej styl całkiem w stylu Belle Époque . W 1912 roku hotel Vanoli został zelektryfikowany, a znacznie później (1972) przyjął obecną nazwę Grand Hotel Duchi d'Aosta . Budynek ten został zbudowany w 1873 roku i ma fasady we francuskim guście i stylu, jedną zwróconą na prawo od placu Unità d'Italia, a drugą od strony morza.Historia tego obiektu sięga starożytności, ponieważ na jego miejscu powstał już 300 roku, wzdłuż przystanków w Trieście, Hospitium Magnum, które oferowało podróżnym zakwaterowanie i wyżywienie. W latach 1727-1732 na fundamentach dawnego Hospitium Magnum zbudowano nowy obiekt, Osteria Grande . Ten hotel był stopniowo rozbudowywany i przekształcany, przyjmując nazwę Locanda Grande . W 1768 roku archeolog Johann Joachim Winckelmann został tam zamordowany przez swojego kochanka Francesco Arcangeli i ta wiadomość dała początek wielu legendom. Został zburzony w 1847 roku, zanim został zastąpiony przez obecny Grand Hôtel Duchi d'Aosta . Architekt Raoul Puhali (1904-1980) zrestrukturyzował później ten zakład. Grand Hotel Duchi d'Aosta otrzymała w swojej historii różne osobowości i znamienity: hiszpańska infantka Maria żona króla Ferdynanda, Federigo Gonzaga księcia Mantui, wiceadmirał Horatio Nelson , Giacomo Casanova , Carlo Goldoni i wiele innych.
Pałac Lloyda TriestinoTen prestiżowy budynek został zbudowany na Piazza Unità d'Italia w latach 1880-1882 przez wiedeńskiego architekta Heinricha von Ferstela . Mistrzem budowlanym był inny wiedeński architekt Josef Horwath , przy budowie którego pomagali architekci Geiringer, Vallon, Fumis i Jessersitz z Triestu.
Pałac Ubezpieczeń OgólnychW 1833 roku generalny dyrekcja towarzystwa ubezpieczeniowego Assicurazioni Generali z Triestu zlecił architektowi Eugenio Geiringerowi budowę nowego prestiżowego budynku, z którego można było zobaczyć całą zatokę i port w Trieście. Nastąpił neo-antyczny budowa styl w modzie w czasie i typowe dla architektury Triest XIX -tego wieku. Fasada z widokiem na nabrzeże charakteryzuje się centralnym ryzalitem utworzonym z kolumnady podtrzymującej balkony na pierwszym piętrze. W budynku dominuje szczyt, flankowany dwoma obeliskami, na których widnieje napis „Assicurazioni Generali”, a także rok założenia firmy (1831) przez członka rodziny Morpurgo (rodziny żony). Eugenio Geiringera). Wejście wygląda jak duża sala z czterema wapiennymi kolumnami. Dawniej imponujące schody prowadziły na górę, ale zostały zburzone w 1965 r., aby zastąpić je innymi, prostymi schodami, aby zaoszczędzić miejsce.
Pałac Banku WłochPalazzo della Banca d'Italia położony jest przy 141, via Cavour. Został on wybudowany w neorenesansowym włoskiego Triestu przez architekta Eugenio Geiringer i austro-węgierskiego architekta Müller na początku XX th wieku. Prezentuje się jako masywny i bardzo bogato zdobiony, trzykondygnacyjny budynek z podwyższonym parterem. Główne wejście wieńczy reprezentacyjny balkon honorowy.
Pałac Porucznika AustriackiegoPrestiżowy Palazzo del Governo de Trieste to jeden z najważniejszych budynków na Piazza Unità d'Italia . Jego budowa została zaprojektowana przez wiedeńskiego architekta Emila Artmana i została przeprowadzona w latach 1901-1905 w miejscu znacznie mniejszego dawnego Pałacu Rządu Austro-Węgier, Palast der K. und K. Statthalterei . Głównymi cechami fasady jest rozległy zadaszony balkon, a także pokrycie mozaiki ze szkła Murano w górnej części budynku, przedstawiającej różne alegorie i medaliony z Triestu z krzyżem królewskiego domu Sabaudii. Jej dolna część pokryta jest białymi kamieniami Istrii. W przeszłości przed pałacem znajdował się ogród rozkoszy, który teraz zniknął na rzecz upiększenia placu. W 1960 roku przeprowadzono różne prace renowacyjne na projektach architektów Nordio i Cervi.
Obecnie Pałac Rządowy jest siedzibą Commissariato del Governo nella regione Friuli - Venezia Giulia oraz prefektury regionalnej (Prefettura - UTG di Trieste) . Prestiżowe salony reprezentacyjne z imponującym widokiem na morze i całą Zatokę Triesteńską znajdują się na pierwszym piętrze i witają wybitnych gości podczas oficjalnej wizyty w regionie. Bogactwo zewnętrzne i wewnętrzne Palazzo del Governo sprawia, że jest to jedna z najpiękniejszych i najbardziej prestiżowych prefektur we Włoszech.
Wielka Poczta (1890-1894)Budynek został zbudowany na placu Vittorio Veneto według projektu architekta Friedricha Setza i został oddany do użytku 28 października 1894 roku. Był wówczas siedzibą urzędu pocztowego i telegraficznego Cesarstwa Austriackiego w Trieście. Dziś mieści się w nim Muzeum Poczty i Telegrafu Mitteleuropa .
Pałac GopčevićCzerwono-biała konstrukcja znajdująca się wzdłuż Canale Grande została zaprojektowana przez architekta Giovanniego Andrea Berlam w 1850 roku . Pałac jest siedzibą muzeum teatralnego Carlo-Schmidla.
Pałac generałaPałac jest dziełem architekta Domenico Montiego, który zbudował go w pobliżu Canal Grande w 1873 roku, z główną fasadą z widokiem na Piazza Ponterosso .
Dom SmolarówTen pięciopiętrowy dom został wybudowany w 1906 r. , via Dante, w stylu „Liberty” (nawiązującym do włoskiej secesji ).
Pałac LwaJego budowa pochodzi z 1745 roku .
Pałac ModellPałac został zbudowany w latach 1871-1873 w miejscu starych kościołów Saint-Pierre i Saint-Roch według projektu architekta Giuseppe Bruni .
Pałac CarciottiZostał zbudowany od 1798 roku w stylu neoklasycystycznym według planów Matthiasa Pertscha dla greckiego kupca Demetriosa Karkiotisa założonego w Trieście w 1775 roku. Po przeróbkach dokonanych przez architekta Giovanniego Righettiego budynek ukończono w 1803 roku.
Pałac Marenzi (1650)Żywy PałacW tej rezydencji mieściło się dowództwo III Armii podczas I wojny światowej, pod opieką generała Emanuele Filiberto, księcia Aosty.
Dom StrattiFasada Casa Stratti , która wychodzi na plac Unità d'Italia , została zbudowana w 1872 roku według projektu architektów Eugenio Geiringera i Domenico Righetti, który reprezentuje ostatnią fazę neoklasycznego stylu Triestin.
Pałac GiełdowySiedziba obecnej Izby Handlu, Przemysłu, Rzemiosła i Rolnictwa w Trieście, Giełda Papierów Wartościowych w Trieście została zbudowana przez architekta Antonio Mollari w 1806 roku i jest jedną z najbardziej uderzających cech neoklasycznej architektury Triestu . Naprzeciw Giełdy znajduje się Fontanna Neptuna (1755), odrestaurowana i ponownie umieszczona 27 kwietnia 2011 roku . Plac Giełdowy jest jednym z głównych placów w Trieście, na którym znajduje się również kolumna zwieńczona posągiem cesarza austriackiego Leopolda I (1673).
Obóz koncentracyjny Risiera di San SabbaLa Risiera di San Sabba był obozem koncentracyjnym i przejściowym prowadzonym przez nazistów dla przeciwników politycznych i Żydów. Historycy szacują liczbę ofiar śmiertelnych na ponad 3000, a tysiące więźniów przeszło przez nią do innych obozów w Niemczech i Polsce. Dziś możesz odwiedzić muzeum odtwarzające tę historię.
Wieża Cucherna ( Tor Cucherna lub Tor Cucherla )Położony przez Caboro, był częścią średniowiecznego muru obronnego miasta. Został odrestaurowany w 1461 roku przez Mastro Nicolò de Pari . Ma 10 m wysokości i 5 m szerokości . Obecnie jest zarośnięty.
Wieża Donota ( Tor Donota )Pochodzi z XIV -tego wieku . Flankowała go brama o tej samej nazwie, jedno z głównych wejść do średniowiecznego miasta.
Zamek San GiustoUfortyfikowany zamek jest zbudowany na wzgórzu San Giusto z widokiem na Triest. Został zbudowany w ciągu dwóch wieków od 1470 do 1630 w pobliżu Forum Romanum. Wewnątrz znajduje się Muzeum Miejskie Zamku, w którym znajduje się głównie duża kolekcja starożytnej broni (oraz sala starożytnych instrumentów muzycznych). Można też zobaczyć alegorię Wenecji , pochodzący z końca XVII th wieku przez malarza baroku weneckiego Andrea Celesti .
Ruiny Castello di MoccòSzczątki te znajdują się w parku przyrodniczym Val Rosandra (gmina San Dorligo della Valle ), na południowy wschód od Triestu. Pierwsza wzmianka o tym średniowiecznym zamku pochodzi z 1233 roku . Szczątki daty wieży z XV -go wieku. Biskup Triestu Pietro Bonomo (1458-1546) kazał mu golić15 października 1511.
Zamek MiramareZbudowany w 1856 roku dla arcyksięcia Maksymiliana zamek Miramare jest jednym z najbardziej znanych zabytków miasta. Dziś mieści się w nim Muzeum i siedziba morskiego rezerwatu przyrody Miramare .
Willa Geiringer w ScorcolaWilla Geiringer, zwana także małym zamkiem Castelletto de Scorcola, została zbudowana przez Ovidio przez jej właściciela architekta Eugenio Geiringera w 1896 roku na istniejącym już budynku na jego posesji i datowanym na 1888. Willa z widokiem na całą Zatokę Triesteńską ma pojawienie się małego neo-średniowiecznego zamku. W czasie II wojny światowej służył jako kwatera główna komanda generalnego garnizonu Osi i był jednym z gniazd niemieckiego ruchu oporu przed wkroczeniem wojsk jugosłowiańskich do Triestu. Według zeznań prałata Antonio Santina (1895-1981) ówczesnego biskupa (1938), a następnie arcybiskupa (1963) Triestu-Capodistria, podziemne przejście łączyło willę ze szpitalem wojskowym. Villa Geiringer stała się dziś Europejską Szkołą w Trieście, założoną w 1980 roku, angielską szkołą modelową, zintegrowaną z włoskim systemem szkolnym.
Villa Basevi, historyczna siedziba Obserwatorium w TrieścieTa neo-średniowieczna willa w kształcie zamku znajduje się przy Via Tiepolo 11 na obrzeżach Triestu. Była własnością markiza Diana i została nabyta przez rycerza Giuseppe Basevi w 1895 roku. Po trzęsieniu ziemi w 1895 roku Giuseppe Basevi zlecił rozbudowę i przekształcenie willi przez trystyńskiego architekta Eugenio Geiringera do rozmiarów zamku i od zakończenie prac 27 marca 1898 r. przekazuje swoją willę do wynajęcia ówczesnemu rządowi austro-węgierskiemu w celu przeniesienia tam obserwatorium Zentralanstalt für Meteorologie und Geodynamik i prawidłowej instalacji sejsmografu typu Rebeura-Ehrleta z trzema wahadłami poziomymi nieamortyzowanymi a także obserwatorium astronomiczne. Budynek jest dziś historyczną siedzibą Obserwatorium Astronomicznego w Trieście.
Willa FaustaEugenio Geiringer rozszerzony i zmodyfikował dom zbudowany z n O 5, Salita di Gretta, 1855 przez pierwszą mer Triest Muzio Giuseppe Spirito de'Tommasini (1794/79), który jest także znanym Botanik. Nazwa Villa Fausta pochodzi od imienia Livii Fausty Veneziani, późniejszej właścicielki tego miejsca i żony słynnego pisarza Italo Svevo (1861-1928). Przez pewien czas w tej willi mieszkał Italo Svevo.
Willa EngelmannaPołożony w sercu parku, został zaprojektowany testamentem Francesco Ponti w 1840 roku, zanim stał się własnością Fridy Engelmann w 1888 roku. Stoi naprzeciwko kościoła Beata Vergine delle Grazie .
Villa Ferdinandiana zwana także Palazzo FerdinandeoZbudowany według projektu architekta Friedricha Hitziga i zrealizowany przez Giuseppe Sforziego w latach 1856-1858 w stylu późnorenesansowym na cześć cesarza Austrii Ferdynanda I. Obecnie mieści się tu instytut podyplomowy. Otacza go duży park.
Willa NeckerPaństwowa rezydencja zamożnego kupca Antonio Strohlendorfa, ozdobiona przez francuskiego architekta Championa w 1784 roku. W 1790 roku zostanie nabyta przez hrabiego pochodzenia egipskiego Cassisa Faraone. Hrabia Cassis Faraone dobuduje oranżerię i zagospodaruje park. Willa będzie służyła jako schronienie i dom dla Jérôme-Napoléona Bonaparte (1805-1870) . Jest w stylu neoklasycznym.
Willa MuratNazywany również Villa di Campo Marzio , był w stylu neoklasycystycznym i przypominał Villa Necker. Należał do wicekróla Neapolu Joachima Murata i był zamieszkany przez Caroline Bonaparte i Elisę Baciocchi. Willa została rozebrana na początku XX th wieku, aby zrobić miejsce dla jednostki przetwarzania ryżu, również opuszczony i zburzony. W jego parku stał mały teatr zbudowany w 1830 r., również rozebrany w tym samym czasie co Willa Murat.
Pomnik poświęcony cesarzowej Elżbiecie Austrii ( Sissi )Znajduje się na piazza della Libertà , składa się z brązowego posągu cesarzowej Austrii Elżbiety de Wittelsbach (1837-1898) znanej jako Sissi oraz pomnika z białego marmuru z Carrary (Włochy) . Oznacza hołd ludu Triestyńskiego władcy, który zginął gwałtowną śmiercią w Genewie dnia10 września 1898 r.. Pomnik został wzniesiony z publicznej subskrypcji w 1912 r. przez rzeźbiarza i architekta Francesco Seiferta . W 1921 r . pomnik został z powodów politycznych przechowywany w pomieszczeniu w zamku Miramare, a po wielu kontrowersji odstawiony w 1997 r. przez osobę odpowiedzialną za sprawy kulturalne Roberto Damiani.
Pomnik poświęcony cesarzowi Maksymilianowi I MeksykańskiemuPomnik Maksymiliana I st , rzeźbiarz Johann Schilling, został otwarty w bieżącej lokalizacji placu Giuseppiny3 kwietnia 1875 rw obecności cesarza Franciszka Józefa Austrii . Zdjęty z przyczyn politycznych pod koniec I wojny światowej, następnie w 1961 r. ponownie złożony w parku zamku Miramare , powrócił na swoje pierwotne miejsce na19 grudnia 2008.
Pomnik poświęcony Giuseppe VerdiZlokalizowany przy Piazza San Giovanni , został stworzony w dwóch etapach przez rzeźbiarza Alessandro Laforeta w latach 1906 i 1920 .
Pałac Savoia ExcelsiorTen czterogwiazdkowy hotel został zbudowany w 1911 roku przez austriackiego architekta Ladislasa Fiedlera. Elewację zdobią rzeźby i kolumny. Znajduje się w pobliżu Piazza Unità d'Italia z widokiem na Zatokę Triesteńską.
Plac Jedności, nocny widok.
Pałac gubernatora.
Kanał Grande w Trieście.
Pałac Giełdowy.
Pałac Giełdowy (fasada).
Saint-Just katedra .
Plac Goldoni.
Pomnik poświęcony Elżbiecie Austriackiej.
Od czasów rzymskich, portu Triest ma flagowy świadczy pism XVII -tego wieku, co wskazuje na istnienie pozostałości latarni, że czas do obecnej lokalizacji latarni Lanterna. Zadaniem tej latarni było wskazanie żeglarzom rafy zwanej Scoglio dello Zucco i uniknięcie wyrzucenia na brzeg. W XVII th century kapitan nazwie Cesareo wzniesiony w następstwie osiągnięty przez kaplicę pod wezwaniem świętego Mikołaja z Miry , który czekał funkcję i gospodarzem wieczną latarnię. Porzucony na opuszczenie, krypta ta została zastąpiona w 1744 przez potężniejszą latarnię morską specjalną wolą cesarzowej Marii Teresy Austrii. Ten kosztowny projekt zapewnia portowi w Trieście ważną latarnię morską, która przyciąga turystów. W 1797 roku podczas pobytu w Trieście chciał go odwiedzić Napoleon. Latarnia ta działała do 1833 roku, a następnie została zastąpiona latarnią Lanterna według projektu architekta Matteo Pertscha. Jego zasięg początkowo wynosił 12 mil morskich, a później został zwiększony do 16 mil, co jak na tamte czasy było znaczne. Rozbudowa portu w Trieście spowodowała konieczność wybudowania w 1927 roku kolejnej, znacznie większej latarni – Victory Lighthouse . Jego zasięg to 35 mil morskich.
Latarni Zwycięskiej ( faro della Vittoria )Symbol miasta, wzniesiony w latach 1923-1927 według projektu architekta Arduino Berlama (1880-1946) z okresu powojennego, z miedzianą rzeźbą wbijaną młotkiem autorstwa rzeźbiarza Giovanniego Mayera (1836-1943) reprezentujący Skrzydlate Zwycięstwo.
La Lanterna (zwana także faro del Pedocin )Latarnia znajduje się na terenie dawnego nieczynnego fortu wojskowego Molo Fratelli Bandiera , poświęconego braciom Bandiera. Latarnia została zbudowana od 1831 do 1833 roku w wapieniu z krasu pochodzących z Aurisina przez mistrza budowniczego Valentino Valle nad projektem architekta Matteo Pertsch (1769-1834), zatwierdzony przez doradcę i architekta Pietro Nobile (1776- 1854). Został zainaugurowany w dniu12 lutego 1833 r.i działa do 1969 roku . Na jego ufortyfikowanej podstawie zwieńczonej blankami umieszczono armatę, której wystrzał sygnalizował południe, co było atrakcją dla Triestinów. Po okresie całkowitego opuszczenia został odrestaurowany iw 1992 roku stał się siedzibą Ligi Marynarki Wojennej Triestu.
Latarnia jawi się jako masywna cylindryczna i lekko stożkowa konstrukcja o obwodzie 60 m , umieszczona na starym forcie i zakończona dorycką stolicą zwieńczoną latarnią, co nadaje jej kształt kolumny. Latarnia wznosi się na 33,50 m n.p.m.
Teatry i opery w TrieścieŻycie kulturalne i muzyczne Triestynu toczy się głównie w budynkach z okresu austro-węgierskiego i wielu nowszych pomieszczeniach:
Teatro lub Politeama Rossetti - Stabile del Friuli Venezia GiuliaZbudowany w XIX th century przez architekta Nicolò Bruno jest jednym z najważniejszych włoskich teatrach. Pierwotnie miał ponad 5000 miejsc. Obecny wygląd zawdzięcza renowacji przeprowadzonej w 1928 r. i ponownie w 1969 r. przez Umberto Nordio, która zwiększyła liczbę miejsc do 1531 miejsc. Ostatnie renowacje (1999-2001) są dziełem architektów Luciano Celli i Marina Cons.
Teatro comunale lirico Giuseppe Verdi lub Teatro VerdiZbudowany w latach 1798 i 1801 , oryginalny projekt hali wynika Gian Antonio Selva , architekt La Fenice w Wenecji . Jego następcą został Matteo Pertsch, który zajmował się głównie fasadami. Na fasadzie głównej widać wpływ jego mistrza, Giuseppe Piermarini , architekta La Scali w Mediolanie . Fasada z widokiem na morze została przerobiona przez trystyńskiego architekta Eugenio Geiringera . Obecnie ma 1300 miejsc. Teatro Verdi słynie w całej Europie z Międzynarodowego Festiwalu Operetki.
teatr rzymskiRoman teatr, który został zbudowany w I st i II th wieku, został odrestaurowany w 1938 roku, a obecnie odbywają się letnie spektakle plenerowe.
Teatr Orazio Bobbio (ex-Contrada)Powstała 22 kwietnia 1976 roku z inicjatywy aktorów Orazio Bobbio, Arielli Reggio, Lidii Braico i inscenizatora Francesco Macedonio.
Teatro Miela ReinaZnajduje się Piazza Duca degli Abruzzi. Została utworzona przez spółdzielnię kulturalną Bonawentura w 1990 roku.
Teatr La Scuola dei FabbriZnajduje się przy Via dei Fabbri. Jest również gospodarzem laboratorium ekspresji teatralnej.
Teatrino Franco e Franca BasagliaZnajduje się przy Via Edoardo Weiss. Jego odbudowa rozpoczęła się około 1990 roku, ale dopiero w 2008 roku była w stanie ponownie powitać swoją publiczność. Jego maksymalna pojemność to 250 miejsc.
Teatr La BarcacciaZnajduje się przy Via dell'Istria. Jest to grupa teatralna, która powstała w 1977 roku.
Teatro Silvio PellicoZnajduje się Via Ananian. Jego działalność jest zróżnicowana: teatr, różne imprezy, taniec i kino.
Teatro San Giovanni - PAT TeatroZnajduje się przy Via San Cilino. Powstała we wrześniu 2000 roku. W swoim repertuarze posiada utwory w dialekcie triestińskim.
Sala TripcovichZostał zaprojektowany przez architekta z Triestu Umberto Nordio w 1935 roku jako dworzec autobusowy i przekształcony w teatr. Sala ma blisko 1000 miejsc. Jego nazwa pochodzi od barona Raffaello de Banfield Tripcovich (1922-2008), dyrektora teatru Verdi w Trieście.
Teatro stabile Sloveno - Slovensko Stalno GledališčeZnajduje się przy Via Petronio. Powstał w 1907 roku. Zniszczony przez podpalenie w 1920 roku został odtworzony w 1945 roku.
Kawiarnie w Trieście były i nadal są intelektualnymi i literackimi miejscami miasta. Pisarze James Joyce , Rilke , Italo Svevo i Umberto Saba , którzy wszyscy mieszkali w mieście, to wielkie nazwiska związane z Triestem i jego kawiarniami. Firma kawa sukces w Trieście doprowadził podczas XVIII -tego wieku od urodzenia „kawiarni” na wzór tych z Wenecji. Wiele z nich znajdowało się w rękach kupców greckich lub szwajcarskich. W 1768 roku mówiono już o Caffeteria da Caponi , via dei Bottari (obecnie via San Nicolò) io dziesięciu innych lokalach. W tym samym czasie cesarska Komisja BHP blokowała otwieranie innych kawiarni, oczywiście z powodów politycznych, ponieważ Triestinowie udali się tam, aby tam swobodnie dyskutować i spotykać się. Jednak w odpowiedzi na zapotrzebowanie, placówki mnożyły się: z 28 placówek w 1782 r., w 1815 r. było 94 (56 restauracji i 38 kawiarni). W 1830 r. (według danych Izby Handlowej) w samym tylko mieście Triest istniało już 350 lokali, z których niektóre szybko stały się sławne, jak np. Caffè Tommaseo . Jeśli chodzi o obecny hurtowy handel kawą, nadal pozostaje on bardzo żywym sektorem, obejmującym ponad 50 firm w Trieście i zatrudniających ponad 900 osób. Triest reprezentuje 27% importu kawy z 7.477.166 torebek importowanych do Włoch (dane z Izby Handlowej w Trieście, 2008).
Caffè TommaseoCaffè Tommaseo został otwarty w 1830 roku Jest to najstarsza kawiarnia w Trieście i został nazwany na cześć pisarza Dalmacji Niccolò Tommaseo (1802-1874). Dekoracje kawiarni są dziełem malarza Gatteriego. Lustra zostały specjalnie zaprojektowane i wyprodukowane w Belgii. Kawiarnia Tommaseo została odrestaurowana w 1997 roku. Słynie również z wprowadzenia lodów na przełomie wieków.
Kawiarnia św. MarkaOtwarty w 1914 roku przez Marco Lovrinivicha, obiekt został całkowicie zniszczony podczas I wojny światowej jako miejsce spotkań irredentystów. Natychmiast przebudowany w latach 20. XX w. był miejscem spotkań intelektualistów ( Umberto Saba , Italo Svevo i Virgilio Giotti ). Służyła jako laboratorium dla młodych ludzi i rezentystów w przygotowywaniu fałszywych paszportów, używanych przez antyaustriackich patriotów uciekających do Włoch. Biznes kawowy zakończył się nagle 23 maja 1915 roku, kiedy austriacki oddział zdewastował lokal. Wśród wielu właścicieli, którym udało się prowadzić kawiarnię, zwracamy uwagę Lovrinivich Marco, siostry Stocks. Kawiarnia, kilkakrotnie odrestaurowana dzięki hojności „Assicurazioni Generali”, pozostaje niezmieniona po ponownym otwarciu 16 czerwca 1997 roku. Niektóre obrazy masek przypisywane są wiedeńskiemu malarzowi Timmelowi, który zatrzymał się w tej kawiarni. W rzeczywistości cała kawiarnia nawiązuje do stylu architektonicznego wiedeńskiej secesji, łącznie z secesją. Akty namalowane w medalionach na ścianach, podobno autorstwa Napoleone Cozzi (to) „pisarza, alpinisty, dekoratora i irredentysty” i Ugo Flumianiego „malarza – powiedział Magris – wzburzonych wód”. Akty są w istocie metaforą rzek Friuli, ale także Istrii i Dalmacji, które giną w Morzu Adriatyckim.
Caffè TergesteoObecnie znajduje się w zadaszonej galerii o tej samej nazwie i słynie z witraży, które opowiadają epizody z życia Triestiny w tamtym czasie. Założona w 1863 roku, po raz pierwszy znajdowała się naprzeciwko Teatru Lyric Giuseppe Verdi z otwartymi tarasami. Zlokalizowany również w pobliżu Giełdy, był tradycyjnym miejscem spotkań biznesmenów i kulturalnej elity miasta. Tristyński pisarz Umberto Saba (1883-1957) zadedykował mu w swojej pracy wiersz („Café Tergeste, późną nocą godzisz przy stole bilardowym Włocha i Słowianina”).
Cattaruzza BarMieszczący się w starym "wieżowcu" w stylu Art Nouveau zbudowanym z cegły i kamienia Istrii przez architekta Arduino Berlama , zachował swój stylowy wystrój wnętrz i piękne mozaiki.
Ciasto PironaZałożony w 1900 roku przez Alberto Pirona przy via della Barriera Vecchia , obiekt utrzymany jest w stylu Art Nouveau . Uczęszczanych przez szlachtę, mieszczan oraz elity intelektualnej Triestu, w tym James Joyce, który żył w n o 32 tej samej ulicy i godzinami w wypieku. Pod koniec lat 80. rodzina De Marchi nabyła cukiernię od Oscara Pirony, ostatniego właściciela rodziny założycielskiej. Od 1991 roku cukiernia Pirona jest częścią stowarzyszenia „Locali Storici d'Italia”, które zrzesza mieszkańców zakorzenionych we włoskiej historii i którego celem jest poprawa jakości turystyki historycznej i kulturalnej w odniesieniu do tych obszarów. udało się zachować nienaruszone wyposażenie i atmosferę przeszłości.
Ciasto La BombonieraTa cukiernia, założona w 1850 roku przez urodzoną na Węgrzech rodzinę Eppingerów, jest jedną z najstarszych we Włoszech. Jest to ostatnia cukiernia w Trieście w stylu Art Nouveau , która przetrwała ponad wiek. Zakład specjalizuje się w środkowoeuropejskich wypiekach pochodzenia austro-węgierskiego (strudel, kugelhopf, dobos…) i specjałach triestyńskich (putizza, presnitz…), koszernej tradycji i piecu opalanym drewnem z 1850 roku.
W XVIII -tego wieku, dialekt Triest (dialekt typu weneckiego) otrzymuje tergestino, stary rodzaj lokalnego dialektu Retoromański friulski . Triestin, którym posługują się również pisarze i filozofowie, pozostaje najczęściej używanym językiem w rodzinie i w wielu kontekstach społecznych o charakterze nieformalnym, a czasem formalnym, równolegle w sytuacji dyglosji, w języku włoskim, językiem i administracją, która pozostaje główny wektor komunikacji w public relations.
Wśród pisarzy piszących w dialekcie triestyńskim można wymienić:
Od końca maja do września ogromna część mieszkańców Triestu odpowiada na wezwanie do kąpieli w morzu, w jednym z prywatnych zakładów kąpielowych ( bagno ) lub na jednej z publicznych plaż, które ciągną się po sobie między Muggią a Sistana.
Ta wielowiekowa tradycja w szczególności pozostawiła w dziedzictwie miasta Bagno Lanterna, zbudowaną za czasów Cesarstwa Austro-Węgierskiego, która do dziś wyróżnia się oddzielaniem mężczyzn i kobiet na plaży. Obok znajduje się m.in. Bagno Ausone, którego architekturę naznaczyły lata 30. XX wieku.
Publiczną plażą w samym Trieście jest Barcola, której las sosnowy i betonowa promenada przekształcona w improwizowaną plażę są szturmem w sezonie.
Triest jest i zawsze był wylęgarnią pisarzy ze względu na swoją wielokulturowość i kosmopolityzm. Jego uniwersytet jest znany, a jego kawiarnie literackie są znane.
pisarze języka łacińskiegoSerge Rzym był trybunem wojskowym z II -go wieku , który należał do piętnastego Legion Apolinarego ale nie przebywał przez pewien czas w Trieście, gdzie poznał wielu chrześcijan, którzy stali się jego przyjaciółmi i gdzie nawrócił się na chrześcijaństwo. Zgodnie z oczekiwaniami został wezwany do Rzymu z powodu swoich chrześcijańskich uczuć i skazany. Ale, gdy jego przyjaciele płakali, uspokoił ich, mówiąc, że Bóg dokona cudu na dowód, że religia chrześcijańska jest jedyną prawdziwą wiarą i że znak zostanie im wysłany w godzinie jego śmierci. Został osądzony przez okrutnego cesarza Antiocha, który brutalnie skazał go na noszenie gwoździ na stopach i chodzenie do castrumów Saury, Tetrapirgiusza i Rosafy. Był w wielkim bólu, ale został uratowany w nocy przez armię aniołów, którzy podeszli do niego i został całkowicie uzdrowiony. Wściekły Antioch postanowił sprawić, by zniknął, i skazał go na śmierć w Rosafa (dzisiejsza Syria) 7 października 303 przez ścięcie. Następnie spadła z przejrzystego nieba na forum w Trieście, ta halabarda wciąż zachowana w skarbcu katedry. Halabarda nie rdzewieje i sprawia wrażenie nieprzekupnej. Jej przedstawienie widnieje na herbie Triestu.
W miejscu jego męczeństwa wybudowano kościół, w którym zgromadzono jego szczątki. Wtedy V th wieku duża bazylika zbudowana w Frigia na jego cześć, która wyrosła wokół miasta, że cesarz Justynian nazwie Sergiopoli. Święty Sergiusz jest jednym ze świętych patronów, którzy chronią miasto Triest, a jego święto odbywa się 7 października każdego roku. Halabarda św. Sergiusza pozostaje najważniejszym symbolem miasta. Na jego cześć nazwano jego imieniem wieś na terytorium Triestu. Dziś wieś ta nazywa się Črni Kal i znajduje się w Słowenii. Od 1956 roku dzielnica miasta Triest nosi nazwę „borgo San Sergio”.
[ref. niezbędny]
Triest nazywa się: Gules z grotem halabardy Argent .
|
Gazety i media rozprowadzane w Trieście:
Codziennie | Czasopisma | Redakcja | telewizja | Radio | Internet |
---|---|---|---|---|---|
|
|
w Trieście:
|
|
|
(w porządku alfabetycznym w działach)