Żałoba praca

Praca żałoby jest wyrazem stworzony przez Zygmunta Freuda w artykule żałoby i melancholii w 1917 roku . To z kolei intrapsychicznym proces utraty przedmiotu mocowania An być kosztowne. Z tego punktu widzenia każda strata może wymagać pracy żałobnej. Tej pracy towarzyszą fazy, które można klasycznie podzielić na pięć etapów.

Żałoba

Śmierć drugiego sprowadza nas z powrotem do idei własnej śmierci i cierpienia , jakie powoduje.

„Żałoba to ludzki proces spowodowany jakimkolwiek pęknięciem, każdą znaczącą stratą na polu naszych inwestycji. Żałoba jest częścią całego dojrzewania człowieka. "

- Janine Pillot, Dzieło żałoby

Żałoba jest bolesny stan emocjonalny spowodowany śmiercią z istoty kochanej. Wyznacza również okres następujący po tej stracie.

„ Żałoba jest często reakcją na utratę ukochanej osoby lub postawienie w jej miejscu abstrakcji, ojczyzny, wolności , ideału  itp.  "

-  Sigmund FREUD , Żałoba i melancholia

Schemat przywiązania

Z relacji do drugiego rodzi się przywiązanie. Relacja rozwija się zgodnie z historią każdego z nich i historią istot w relacji. Czasami prowadzi to do separacji, która uruchomi proces żałoby. Po procesie żałoby osoba ponownie inwestuje w środowisko, w którym żyje, i ponownie przywiązuje się do nowych osób, tworząc inne linki.

Schemat procesu żałoby George'a Kolhriesera .

                przywiązanie    
     
                             
          Dzieło
żałoby		     Utwórz
linki
                             
                Separacja    
   
                     
              Oderwanie
                     
              Porzucenie
                     
              Poczucie samotności
                                     
                               
  Przemoc
wobec siebie
wobec innych		  
Depresja 		  Choroby
psychosomatyczne 		  Uzależnienia
Uzależnienie od narkotyków

Czując pracę żałoby

Jest to zadanie emocjonalne, które wymaga dużej ilości energii psychicznej i fizycznej:

„Ma zastąpić stratę wewnętrzną obecnością”, Janine Pillot.

Modele koncepcyjne

Według Freuda

Freud opisuje „dzieło żałoby  ” następująco:

Według Janine Pillot

Proces żałoby przebiega w 3 fazach:

Według Isabelle Delisle

Dla niej śmierć jest ostatnim etapem ludzkiej kondycji . Definiuje różne etapy żałoby w następujący sposób:

Smutek wymaga czasu może zostać przekroczona.

„  Pod koniec żałoby The ego staje się wolny jak poprzednio.  "

- Isabelle Delisle, Ostatnie chwile życia

Według Michela Hanusa

Według Ginette Rimbaud

Psychiatra i psychoanalityk Ginette Rimbaud uważa, że ​​aby przeżyć żałobę, konieczne są pewne warunki:

Według Johna Bowlby'ego

Opisuje cztery fazy żałoby  :

Według Parkesa

Częstotliwość tych uczuć we wczesnych stadiach żałoby. Częstotliwość i intensywność tego uczucia złości zależą, zdaniem autora, od charakteru straty. Jeśli jest to utrata osoby starszej, skutki te są bardziej ograniczone niż w przypadku osoby młodej, strata doznana niesprawiedliwie.

Według Élisabeth Kübler-Ross

Wyróżnia „Five Stages of Grief” w przypadku nieuleczalnej choroby, ale także śmierci bliskiej osoby, rozstania i wszelkich form katastrofalnej straty:

Patologiczny żal

Według Michela Hanusa 5% żałoby staje się bardziej skomplikowana i zamienia się w żałobę patologiczną. W ten sposób identyfikuje osoby zagrożone:

Zdaniem Niemca Arce Rossa , na podstawie w szczególności przypadku choroby maniakalno-depresyjnej, możemy opisać cztery procesy psychiczne dotyczące przeżywania żałoby: żałobę prostą (lub prostą reakcję na stratę), żałobę, żałobę patologiczną i czynniki białe. W tej czwartej postaci chodzi nie o rzekomo melancholijną patologiczną żałobę, ale o nieuznanie straty, ani w jej psychicznej rzeczywistości, ani w skutkach emocjonalnego cierpienia. W przeciwieństwie do żałoby patologicznej, pacjent z PMD nie musi odmawiać straty, ponieważ niczego nie stracił. Te nie-żałobie lub te straty bez żadnej wartości emocjonalnej, nazywamy je białymi czynnikami.

Białe czynniki to negatywne, tragiczne lub katastroficzne wydarzenia, takie jak strata erotyczna, śmierć, nagłe zerwanie zwykłych warunków życia, które nie wiążą się z utratą wartości przedmiotu dla podmiotu i które ponadto aktualizują wartość pustą z powodu wykluczenia funkcji ojca. Białe czynniki są tak nazywane, ponieważ stanowią tak wiele białych przestrzeni lub dziur w rozwijaniu się łańcucha znaczącego, które niebezpiecznie mobilizują odrzucenie nieświadomości. Tworzą w istocie puste przestrzenie, które angażują enigmatyczne doświadczenie, do którego podmiot przystosował się mniej lub bardziej dobrze od czasu katastrofy jego narodzin. Jednak chociaż te czynniki nie muszą być tragiczne, często takie są.

Główną ideą jest to, że odrzucenie nieświadomości powraca z siłą w każdym białym czynniku i łączy się poprzez niego z tym, co z popędu staje się śmiertelne. Zatem w czynnikach białych tak naprawdę nie ma emocjonalnego doświadczenia straty, a nieobecność tę można znaleźć zarówno w konstelacjach wyzwalania, jak i przy konstruowaniu delirium śmierci.

Wspieranie i pomoc w relacjach z osobami pogrążonymi w żałobie i / lub ich otoczeniem

We Francji, aby pomóc krewnym zmarłego w procedurach administracyjnych i innych, istnieje między innymi Francuskie Stowarzyszenie Informacji Pogrzebowej . Na stronie tego Stowarzyszenia znajdziemy między innymi linki do Stowarzyszeń, które mogą wspierać pogrążonych w żałobie, ponad dwieście tytułów książek o śmierci, żałobie, przeżyciu śmierci bliskiej osoby itp. : niektóre z tych prac mogą zapewnić wsparcie psychologiczne i / lub bezpośrednio dla organizacji wspierających.

Opiekunowie w obliczu żałoby

Aspekty kulturowe i rytuały w obliczu śmierci

Według Marie de Hennezel , psychologa klinicznego i psychoanalityka, która przez dziesięć lat pracowała na pierwszym oddziale opieki paliatywnej we Francji, śmierć jest ukryta, jakby była haniebna i brudna. Widzimy w nim tylko absurdalność, niepotrzebne i bolesne cierpienie, nieznośny zgorszenie, a jest kulminacyjnym momentem naszego życia, jego zwieńczeniem, które nadaje mu sens i wartość. Niemniej pozostaje ogromną tajemnicą, wielkim znakiem zapytania, który przenosimy do najbardziej intymnej części nas samych. Dla niej towarzyszenie komuś u schyłku życia to przywilej, ponieważ wkraczamy w bardzo intymną przestrzeń czasu.

Rozpowszechnione diagnozy pielęgniarskie

Błędne przekonania i nierealistyczne oczekiwania dotyczące naszej kultury żałoby

Według D r  Christophe Faure , żałobnicy są nieświadomie poddawani warunkom, które dyktują ich zachowanie i niewłaściwe drogi do psychologicznej rzeczywistości. Nie można zatem zaprzeczyć, że istnieje presja społeczna, która zmusza osobę pogrążoną w żałobie do działania tak, jakby czuła się dobrze. Wreszcie osoba pogrążona w żałobie jeszcze bardziej zamyka się w samotności, gdy celem jest wydostanie się z niej. Oto kilka z góry przyjętych pomysłów, które sieją spustoszenie:

Załączniki

Uwagi i odniesienia

  1. Metapsychologia Sigmund FREUD , eseje folio, str.  145-171 , Gallimard 1968 ( ISBN  2-07-032340-4 ) .
  2. Janine Pillot, psychoterapeutka, artykuł z seminarium Mourning and support , Bulletin de la Thanatologie n o  103-104.
  3. „Metapsychologia” , Sigmund FREUD , „ Żałoba i melancholia ” , eseje folio, str.  147-8,1915 .
  4. „  Żałoba i wsparcie  ” Janine Pillot.
  5. „  Ostatnie chwile życia  ” Isabelle Delisle, profesor gerontologii i tanatologii.
  6. „  Żałoba w życiu  ” Michel Hanus.
  7. Mania, melancholia i białe czynniki , niemiecki Arce Ross.

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne