Specjalność | Hematologia |
---|
ICD - 10 | D68.8 ( ILDS D68.810) |
---|---|
CIM - 9 | ICD9 289,81 |
OMIM | 107320 |
ChorobyDB | 775 |
eMedycyna | 333221 |
eMedycyna | med / 2923 |
Siatka | D016736 |
Pacjent z Wielkiej Brytanii | Zespół antyfosfolipidowy |
Zespół antyfosfolipidowy przeciwciało , w skrócie APS ( English : zespół przeciwciał antyfosfolipidowych, w skrócie zespół APLA lub APLS) jest stanem trombofilii (zwiększoną skłonnością krwi do utworzenia skrzepów ) nabyte w wyniku działania przeciwciał samo- odpornościowego , które krążą w osoczu krwi oraz wiążą się z fosfolipidów w błonie komórkowej z płytek krwi i naczyń krwionośnych powoduje zakrzepy powoduje objawy przez zakłócenie przepływu krwi.
SAPL znany jest również we Francji pod nazwą zespołu Souliera i Boffy, który w 1980 roku opisał związek między powtarzającymi się aborcjami, zakrzepicą i przeciwciałami przeciw tromboplastynie . W świecie anglosaskim , izolowany, nazywany jest zespołem Hughesa , od nazwiska lekarza, który w 1983 r. wyjaśnił związek obserwowany u pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym między zakrzepicą żylną, powtarzającymi się aborcjami i uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego przez obecność przeciwciała przeciw kardiolipinie .
Zespoły antyfosfolipidowe powodują powstawanie skrzepów wewnątrznaczyniowych najczęściej dotykając żył głębokich kończyn dolnych lub tętnic mózgowych, ale można je zaobserwować w każdym łożysku naczyniowym. Są przejawia wielokrotnym zakrzepicy żył głębokich , udaru mózgu lub powikłań położniczych ( poronień , urodzeń martwych , wcześniaki urodzeń z ciężkimi przedrzucawkowego lub rzucawki ). Rzadziej skrzepy tworzą się mniej więcej jednocześnie w kilku narządach, powodując niewydolność wielonarządową, która może prowadzić do śmierci.
Rozpoznanie wymaga, zgodnie z kryteriami obowiązującymi od 2006 roku, obecności zdarzenia klinicznego i/lub położniczego oraz dwóch badań krwi wykazujących utrzymywanie się wysokiego poziomu autoprzeciwciał przeciwko kardiolipinie, przeciwko β2-glikoproteinie I. oraz / lub antykoagulant toczniowy w odstępie dłuższym niż dwanaście tygodni.
Zespoły antyfosfolipidowe dzieli się na „pierwotne” i „wtórne”, w zależności od tego, czy istnieje znana podstawa autoimmunologiczna. Często wymagają leczenia antykoagulantami w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu i poprawy rokowania położniczego.
Tak zwane przeciwciała antyfosfolipidowe są liczne i mogą być skierowane przeciwko ujemnie naładowanym fosfolipidom , przeciwko białkom wiążącym się z fosfolipidami lub przeciwko obu. Mogą być typu IgM lub IgG, te ostatnie łatwiej powodują zakrzepicę.
Przeciwciała najczęściej spotykane w klinice to antykoagulant toczniowy, przeciwciała antykardiolipinowe i przeciwciała anty-β2-glikoproteina I :
Inne przeciwciała antyfosfolipidowe są skierowane przeciwko białkom krzepnięcia , takim jak przeciwciała antyprotrombinowe lub antyaneksynowe V .
Zespół ten dotknąłby 0,5% populacji, zwłaszcza u kobiet w wieku rozrodczym. Rzadziej występuje u dzieci, z równym odsetkiem dziewcząt i chłopców.
Przeciwciała antyfosfolipidowe występują u 5% ogólnej populacji bez powodowania objawów. Ich wytwarzanie może być związany z chorobami autoimmunizacyjnymi (w tym toczeń rumieniowaty układowy i zespół Sjogrena ), zakażenia ( syfilis , HCV , HIV , malarię , gorączkę Q , itd. ), A stosowanie niektórych leków (w tym chlorpromazyna , różne zabiegi przeciwmalaryczne, amoksycyliny , fenytoina , propylotiouracyl , diuretyki tiazydowe, leki przeciw TNF-α itp .).
Genetyczną podstawę zasugerował również związek odnotowany z jednej strony między pierwotnym SAPL a serotypem HLA-DR7 w trzech grupach etnicznych, a z drugiej strony między wtórnym SAPL a HLA-B8, HLA-DR2 lub HLA-DR3 ...
Dodatni wynik testu na antykoagulant toczniowy wskazuje na większy czynnik ryzyka powikłań zakrzepowych i/lub położniczych niż dodatnia odpowiedź na przeciwciała przeciwko kardiolipinie i przeciwko β2-glikoproteinie I; występuje około czterokrotnie częściej u osób, u których zakrzepica żylna rozwija się przed 70 rokiem życia bez czynników predysponujących, niż u osób, u których nie występuje, oraz czterdzieści siedem razy częściej u kobiet, u których udar wystąpił przed 50 rokiem życia (ten iloraz szans mnoży się przez dwa w przypadku jednoczesnego palenia i przez pięć w przypadku stosowania doustnych środków antykoncepcyjnych ). Ryzyko wystąpienia zakrzepicy u bezobjawowego nosiciela wszystkich trzech typów przeciwciał po raz pierwszy w życiu wynosi 5,3% rocznie.
Patogeneza zespołu antyfosfolipidowego jest przypuszczalnie wieloczynnikowa, obejmująca śródbłonek , różne krwinki i białka.
Przeciwciała antyfosfolipidowe wiążą się przede wszystkim z glikoproteiną β2 I, a przez nią z płytkami krwi, zwiększając ekspresję selektyny E i czynnika tkankowego , powodując zakrzepicę.
Przyczyna samoistnych poronień jest częściowo związana z miejscowym tworzeniem skrzepów, ale mogą istnieć inne mechanizmy (w tym aktywacja dopełniacza ).
Często dochodzi do przerostu błony wewnętrznej tętnic.
Uważa się, że szlak mTOR jest zaangażowany w występowanie zmian naczyniowych.
Zakrzepica tętnicza lub żylna (powstawanie skrzepu krwi) jest głównym objawem zespołu.
Najczęstszymi lokalizacjami są kolejno żyły kończyn dolnych ( zapalenie żył ) (jedna trzecia przypadków), tętnice mózgowe, żyły nerkowe i wątrobowe, żyła wrotna, naczynia wieńcowe .
U pacjentek z nawracającymi poronieniami przeciwciała antyfosfolipidowe wykrywa się w 10% przypadków.
U pacjentek z przeciwciałami antyfosfolipidowymi istnieje znaczne ryzyko poronienia samoistnego w pierwszym trymestrze ciąży oraz śmierci płodu in utero w drugim i trzecim trymestrze.
Ciąża pod nadzorem w związku z rozpoznaniem choroby jest możliwa pod warunkiem stosowania terapii przeciwzakrzepowej i przeciwpłytkowej , często z dodatkową podażą żelaza.
Są rzadkie, widoczne tylko w przypadku skrajnej małopłytkowości (spadek liczby płytek krwi), powiązania z innymi przeciwciałami przeciwzakrzepowymi lub koagulopatii konsumpcyjnej – zespołu „katastroficznego” antyfosfolipidów.
Livedo reticularis , skórny znak jest postrzegany w jednej czwartej przypadków i jest markerem ryzyka tętniczych powikłań zakrzepowych.
Mogą wystąpić objawy neurologiczne ośrodkowe ( pląsawica , udary niedokrwienne, zakrzepowe zapalenie żył mózgowych ) lub obwodowe. Umiarkowane upośledzenie funkcji poznawczych stwierdza się w mniej niż połowie przypadków, wraz z nieprawidłowościami istoty białej mózgu w badaniu MRI .
Może istnieć naruszenie zastawek serca .
Ten zespół może sprzyjać powstawaniu miażdżycy .
W mniej niż 1% przypadków zespół może być nadostry, z niewydolnością wielonarządową i zagrażającym życiu.
W jednym na dwa przypadki zespół jest izolowany. W drugiej połowie przypadków wiąże się to z innymi chorobami.
Zespół został opisany w ponad jednej trzeciej przypadków w związku z przypadkami „żeńskiej pseudohemofilii” związanej z obecnością przeciwciała przeciwko czynnikowi VIII (jeden z czynników krzepnięcia) podczas tocznia rumieniowatego układowego . Innym chorobom układu może towarzyszyć zespół antyfosfolipidowy: reumatoidalne zapalenie stawów , choroba Behçeta , różne zapalenia naczyń itp.
Pewna liczba leków może wywołać zespół toczniopodobny i zespół antyfosfolipidowy: hydralazyna , chlorpromazyna , prokainamid , chinidyna , fenytoina , izoniazyd .
Szczególnie dotyczy to zespołów limfoproliferacyjnych ( chłoniak , białaczka limfoidalna), którym prawdopodobnie towarzyszy zespół antyfosfolipidowy.
Każdej ciężkiej infekcji prawdopodobnie towarzyszy zespół antyfosfolipidowy.
Podczas AIDS często zgłaszano zespół.
Kryteria diagnostyczne zostały opracowane w 1999 r. i zaktualizowane w 2006 r. Rozpoznanie wymaga obecności powikłania zakrzepowego lub położniczego oraz wzrostu niektórych przeciwciał w dwóch różnych próbkach w odstępie 12 tygodni.
Stwierdzono, niespecyficznie, zwiększoną szybkość sedymentacji , zespół zapalny, małopłytkowość .
Niektóre nieprawidłowości sugerują zespół, który wymaga potwierdzenia: wydłużenie czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (TCA) przy wyraźnie prawidłowym czasie protrombinowym , co sugeruje obecność krążącego antykoagulanta, jeśli wydłużenie to jest korygowane przez dodanie nadmiaru fosfolipidów, testy rozcieńczenia z mieszanymi surowicami.
Zespół jest potwierdzony obecnością przeciwciała antyfosfolipidowego, antykardiolipinowego lub anty-β2-glikoproteinowego-1, rzadko antyfosfatydyloetanoloaminy lub anty czynnik VIII (IgG lub IgM). Obecność antykoagulantu typu toczniowego wskazywałaby na zwiększone ryzyko powikłań naczyniowych lub położniczych. Wręcz przeciwnie, obecność przeciwciała przeciwko β2-glikoproteinie-1 miałaby lepsze rokowanie.
Izolowana obecność przeciwciał antykardiolipinowych nie jest wystarczająca do postawienia rozpoznania, te ostatnie stwierdza się u prawie 10% populacji, najczęściej przejściowo. Przeciwciała antyfosfolipidowe znajdują się również u 10% pacjentów z zawałem mięśnia sercowego i prawie co piąty pacjent w wieku poniżej 50 lat, który przebył udar mózgu , chociaż niekoniecznie możemy mówić o zespole antyfosfolipidowym.
Zakrzepicę należy leczyć doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi podawanymi dożywotnio, nawet jeśli ryzyko nawrotu pozostaje wysokie. W antivitamins K są następnie preferowane, ponieważ wtedy mają lepszą skuteczność niż bezpośrednich santicoagulants doustnych .
Leczenie zapobiegawcze u pacjentek, które nigdy nie miały incydentu zakrzepowego lub położniczego, wymaga stosowania aspiryny w małych dawkach, chociaż poziom dowodów pozostaje niski. Przepisywanie statyn może być interesujące. stosowanie rytuksymabu pozostaje głównie empiryczne.
Gdy zostanie znaleziona przyczyna, jej leczenie prawdopodobnie poprawi zespół.
U kobiet w ciąży przyjmowanie aspiryny, dzięki jej właściwościom przeciwpłytkowym, w połączeniu z heparyną drobnocząsteczkową, może zapobiegać ryzyku poronienia .
Co najmniej od 2010 roku kilka artykułów wspominało o hydroksychlorochinie .