Dinant

Jest zbudowany na prawym brzegu Mozy , 90 kilometrów na południe od Brukseli , 28 od Namur i 16 na północ od Givet we Francji . Dinant konto na 1 st grudnia 2019 13415 mieszkańców (6573 mężczyzn i 6842 kobiet), o gęstości 134.42 osób / km 2 . Dolina Mozy, jej liczne zabytki, opactwo Notre-Dame de Leffe wciąż zamieszkane przez Norbertanów , wieża i jaskinie Mont-Fat oraz jaskinia „ la Merveilleuse ” sprawiają, że jest to główna atrakcja turystyczna w regionie Mosane. Wiele rejsów rzecznych organizowanych jest z miasta Copères (od germańskiego koper, co oznacza „miedź”).

Ponadto miasto i ośrodek kultury bardzo często organizują imprezy muzyczne związane z saksofonem : wynalazca saksofonu Adolphe Sax urodził się w Dinant na6 listopada 1814 r..

Dinant jest również znany z tego, że nadał nazwę produkcji przedmiotów z miedzi i mosiądzu : wyroby mosiężne .

Geografia

Dinant znajduje się w dolinie Haute- Meuse , gdzie rzeka wcina się głęboko w zachodni płaskowyż Condroz . Wciśnięte między skałę a wodę miasto ma niewiele miejsca na rozbudowę; Dlatego miasto rozwinęło się na całej długości, najpierw w odrębnych rdzeniach, z okresu rzymskiego, a następnie w ciągłej wstędze zorientowanej z północy na południe. W trakcie XIX th century, byłego Wyspa Drummers, na południe od miasta, jest „połączony” z lądem opuszczenia i pomostowe ramię Meuse oddzielającą miasto.

Dinant korzystał z obecności na dominujących nad nim płaskowyżach żyznej ziemi, nadającej się do uprawy. Ale Moza była niewątpliwie głównym elementem rozwoju gospodarczego miasta. Mosiądz korzystał bezpośrednio z rzeki, do transportu surowców i dystrybucji części z warsztatów Dinant. Wreszcie wychodnie bardzo wysokiej jakości ławic wapiennych pozwoliły na rozwój przemysłu kamieniarskiego (głównie czarnego marmuru i błękitnego kamienia ), czemu sprzyja również bliskość rzeki.

Gminy przygraniczne

Gminy graniczące z Dinant

Anhee	Zobacz to
Onhaye		Ciney
Hastiere		Houyet

Historia

Nie kwestionując niezaprzeczalnej obecności paleolitu , mezolitu i neolitu nad brzegami Mozy , Dinant wywodzi swoją nazwę od celtyckiego , języka ludów belgijskich , Divonanto , czyli „świętej doliny”. Ilustracje fotograficzne są dowodem tej „sztuki nazywania”, zarówno wizualnej, jak i przyziemnej.

Pre-historia

Od czasów prehistorycznych ludzie odwiedzali dolinę Mozy. Wykopaliska dokonane podczas XIX th wieku w wielu schroniskach skalnych, ujawniła mezolitu zawód (ok. 10000-5000 pne.) I neolitu (ok. 5000-2500 pne. AD.) Przed Dinant ( jaskini Naulette , Magrite dołkowe ).

Otwór Magrite w Pont-à-Lesse również zajęte na Bliskim paleolitu ( Kultura Mustierska , prawdopodobnie z Charentian typu) oraz w górnego paleolitu z oryniackiej , w Kultura Grawecka i magdaleńskiego . Datowanie z 1995 roku wynosi od 41 300 lat ± ˙1 690 AP do 17 900 lat ± ˙200 lat AP .

Trou Magrite (Pont-à-Lesse)
Grawerowana przebita laska, poroże renifera
Rzeźbiona figurka, kość słoniowa

Wyniki tych wykopalisk są prezentowane w większości muzeum archeologicznemu w Namur. Édouard-François Dupont , jedna z najbardziej znanych postaci archeologii i geologii Dinant, po 1864 roku była częścią Towarzystwa Archeologicznego w Namur.

antyk

Celtic i Roman okresy są udokumentowane jako niepełną sposób przez niektórych badań ratowniczych prowadzonych w końcu XX th Century przez ochotników i archeologów-amatorów. Jednak region został skolonizowany przez wojska rzymskie już w 52 roku p.n.e. AD i sporadyczne odkrycia potwierdzają wykorzystanie w starożytności Mozy jako drogi wodnej, co nie było jednak rzymską innowacją. Obecność Rzymian jest potwierdzona w Namur od czasów Najwyższego Cesarstwa, 30 km w dół rzeki od Dinant, a także na płaskowyżach Condroz. Regiony zostają następnie włączone do miasta Tongeren, które będzie zalążkiem biskupstwa, z którego powstanie religia chrześcijańska.

Średniowiecze

Niewiele wiadomo o przejściu od starożytności do późnego średniowiecza w Dinant - tak jak i gdzie indziej. Niewątpliwie, zamiast nagłego zerwania, trzeba sobie wyobrazić powolną erozję władzy rzymskiej, przeniesionej na miejscowych notabli, że mają oni rdzenne pochodzenie, germańskie lub rzymskie. Ponadto religia chrześcijańska rozwija się w dolinie Mozy; tradycja jest IV th wieku naszej ery. AD założenie w Dinant oratorium św . Materne . Wygląda na to, że miasto po czym szybko zyskuje na znaczeniu, ponieważ w VI th wieku 21 th biskup Maastricht , nazwany Monulphe jest syn pana Dinant. Ponadto, Ravenna Anonymous cytat "Dinantis" THE VII th century.

W okresie Merowingów Dinant był wikusem , wciąż słabo udokumentowanym. Nawiązano do warsztatu monet i rynku na północ od miasta. Jest prawdopodobne, że kilka ośrodków przedmiejskich ewoluuje w niewielkiej odległości przed połączeniem. Pod koniec okresu Merowingów św. Perpète kierował losami miasta. Biskup Tongeren (rzeczywistość jego funkcji byłaby kontrowersyjna), urodził się w Dinant, skąd jego relikwie przewieziono do Kolegiaty Notre-Dame.

Gdy Imperium Karolingów złamał w górę, Bliski Francia spada do Lotar I pierwszego syna Ludwika Pobożnego , w porozumieniu w Verdun w 843 pomiędzy małą syna Karola . Lorraine , który był aktualny Holandia u bram Rzymu , został ponownie podzielony na 855 przed być dzielone pomiędzy spadkobiercą Zachodniej Francia, Karol II Łysy , i że Niemiec, Ludwik II Niemiecki . Wreszcie, w 880 roku, przez tę tektonikę terytoriów, Dinant zostało częściowo włączone do Germanii za pośrednictwem biskupstwa Liège .

W tym okresie, między 850 a 875 rokiem, dawne pagi , czyli karolińskie podziały administracyjne, zostały zmodyfikowane na rzecz kilku rodzin, obecnie liczących się, ale wciąż wędrownych i odpowiedzialnych za administrację terytorium. Dopiero w X -tego wieku, że Namur sposobem na osiedlenie się „jego” hrabiego w jego murach, a za panowania biskupa Richer (pomiędzy 920 i 945), w Liege, pojawia się pierwsza wzmianka o biskupstwie w ognistym miasta.

Aż do połowy XI XX wieku przez wspólnego osobliwość geopolitycznej w średniowieczu, jednak Dinant zostało podzielone między organ Władcy Namur i biskupa księcia Liège. W 938 r. w Dinant, prawdopodobnie naprzeciw mostu nad Mozą, utworzono kolegium kanoników podległe Liège. Podobnie jak w Namur i Huy, mały rozdział opiekuje się opłatami podatkowymi na wysokości mostu i kościoła Notre-Dame. Około roku 1040 nad obecną cytadelą dominuje zamek biskupi. Wreszcie, w 1070, decyzją cesarza germańskiego Henryka IV, którego terytorium było wasalem, Dinant znalazło się pod niemal całkowitą kontrolą biskupa Liège. Z tej nowej stabilności zrodzi się dobrobyt gospodarczy, który przyniesie korzyść Dinant. Podczas XIII -go wieku, obudowa zawiera teraz wszystkie prymitywne rdzeń miasta, w tym wyspy Drummers upstream.

Jednak jego pozycja na skraju dwóch wrogich krajów, każdy nad brzegiem Mozy, przypieczętuje jego przeznaczenie w ciągłej opozycji między wschodniogermańskim a zachodniołacińskim. Rzeczywiście, lewy brzeg rzeki znajduje się wtedy w krainie Namur, podczas gdy prawy brzeg, w którym znajduje się Dinant, leży w krainie Liège - ale na granicach tego. Śluza na Mozie, miasto znajduje się na czele konfliktu politycznego, który znajduje przedłużenie w baterii miedzi i produkcji mosiądzu : Bouvignes la Namuroise, na przeciwległym brzegu, ma rzeczywiście ważne złoża derle , białej ziemi używanej przez mosiężnicy do formowania form. Te same wyroby z mosiądzu przyniosą miastu ogromną fortunę. Często cytowane jako najbardziej wysunięte na południe miasto Hanzy Krzyżackiej , Dinant nie było jednak dokładnie jednym z nich. Oś Mozańska i miasta Liège skorzystały jednak w dużej mierze z gospodarczych rynków zbytu basenu Morza Północnego; wzmiankę o tym można znaleźć w londyńskim rozporządzeniu z 1130 r., które określało warunki handlowe, których „Lorrainerzy” musieli przestrzegać.

Te napięcia między Wschodem a Zachodem znajdą swój punkt kulminacyjny podczas splądrowania miasta w sierpniu 1466 roku . Między 18 a 25 sierpnia 1466 miasto Dinant zostało oblężone przez wojska księcia Burgundii Philippe le Bon . Źródła różnią się co do bezpośrednich początków oblężenia: niektórzy twierdzą, że mieszkańcy Dinant powiesiliby przed Bouvignes wizerunek przyszłego hrabiego Charolais Karola Śmiałego , syna księcia Burgundii, inni, że byłby to fakty sąsiedztwa między Dinant i Bouvignes, które uległyby degeneracji. W ciągu zaledwie 8 dni miasto upadło, na czele wojsk stanął Karol Śmiały, hrabia Charolais. Filip Dobry, odmawiający wjazdu do Dinant, miasto zostaje skazane na plądrowanie i masakrę. Przywódcy są powieszeni lub utopieni, kobiety, dzieci i wygnani duchowni; wydobywamy również relikwie miejscowego świętego: św. Perpète. Legenda głosi, że do Mozy wrzucono mieszczan połączonych parami, a miasto podpalono i rozebrano fortyfikacje. Po bitwie miasto zostało zrównane z ziemią; pozostali przy życiu mosiężnicy zostali zaproszeni do przyłączenia się do Namur, aby swobodnie wykonywać swój zawód. To przeniesienie wyrobów mosiężnych, które odbiły się echem w ostatnich wykopaliskach archeologicznych, zadało śmiertelny cios profesji i średniowiecznemu miastu. Miasto zostanie zrehabilitowane dopiero wraz ze śmiercią następcy księcia Karola Śmiałego .

Nowoczesne czasy

Zajmując kluczową pozycję w dolinie Mozy, Dinant widział liczne armie zdobywców maszerujących obok. W 1554 są to wojska króla Francji Henryka II ; w 1675 i 1692 Ludwika XIV . Ten ostatni miał również poważne prace przebudowy i fortyfikacji cytadeli podjęte przez słynnego Vaubana . Jednak już w 1697 r., po podpisaniu traktatu ryswickiego , rozebrano nowe fortyfikacje. Na wybudowanie nowego fortu trzeba by wtedy poczekać do 1817 roku i okupacji holenderskiej.

Okres współczesny

Tragedia 1914

Na początku I wojny światowej armia niemiecka, walcząca na dwóch frontach, postanowiła uderzyć szybko i mocno od sierpnia. Inwazja na Belgię i Wielkie Księstwo Luksemburga to tylko krok naprzód w kierunku Francji. To właśnie podczas bitwy porucznik Charles de Gaulle został ranny w nogę.

Dinant, położony na głównej osi inwazji Cesarskiej Armii Niemieckiej, jest jednym z najbardziej dotkniętych przez niemieckie okrucieństwa . Podejrzewając włączenie snajperów do populacji Dinant , Niemcy zgromadzili dużą liczbę mieszkańców, których rozstrzelali 23 sierpnia 1914 r. Podczas tej masakry rozstrzelano 674 mężczyzn, kobiet i dzieci, a ponad tysiąc domów spłonęło .

Liczne masakry dokonywane przez Niemców w celu ułatwienia im natarcia na Francję zdyskredytowały Niemcy i dały aliantom przewagę moralną. Istotnie, koncepcja „wojny prawa” odegrała kluczową rolę w zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych w 1917 roku .

Miasto zostało ozdobione 22 sierpnia 1919 krzyżem wojennym z lat 1914-1918 .

Druga wojna Światowa

W czasie bitwy o Francję , stanął w obliczu zagrożenia, jakie stanowiło zbliżające się przybycie Niemców XV. Armee-Korps autorstwa Hermanna Hotha , most przecinający Mozę przed kolegiatą Notre-Dame de Dinant przeskakuje nad12 maja 1940krótko po 16:00 Rzeczywiście, pod koniec dnia Niemców z 7 Panzerdivision z Erwin Rommel przybyć na prawym brzegu Mozy niedaleko Dinant. Następnego dnia o świcie zaczęli przeprawiać się przez rzekę na północ od miasta, w Leffe i na południe od wyspy Houx . Podczas walk niemiecka artyleria ostrzeliwała w szczególności cytadelę Dinant. Lewego brzegu Dinant broni pułk piechoty II/ 77 e (mistrz Fillaux) i znaczna część pułku piechoty I/ 125 e (mistrz Cadieu).

W 1944 r. miasto zostało ponownie zbombardowane i częściowo spalone.

Po wojnie do dziś

15 lipca 1969Do wypadku autobusu Dinant doszło, gdy holenderski autobus zjechał z drogi w Mozie . Zginęło tam 21 osób.

Heraldyka

	Miasto posiada herb, który nadano mu w 1977 roku. Obecny herb miał dwie poprzednie edycje. Herby te nadano 22 grudnia 1840 r. ( Argent, dla rodzącego się guła lwa zwieńczonego złotem, otoczonego sitowiem guli ). . Zmodyfikowano je 7 grudnia 1927 r. ( Srebrny do rodzących się kłębów lwa, zwieńczony złotą koroną z 3 różyczkami. Tarcza ozdobiona na zewnątrz klejnotem francuskiego krzyża wojennego, zaopatrzona w wstążkę i ruchomą końcówkę ) aby wreszcie poznać tę, o której mowa poniżej, przyznaną 19 sierpnia 1977 r. Dinant było już w średniowieczu miastem warownym . Najstarszych znanych uszczelnienie końca XIV XX wieku wykazywały wieży i mostek nad Mozę . W 1399 roku nowa pieczęć przedstawiała trzy wieże, patronkę miasta i księstwa Liège, do którego wówczas należało miasto. Na środkowej wieży znajdowała się tarcza z pół lwem. Znana od 1466 r. tylna pieczęć przedstawia świętego Perpète , miejscowego patrona, niosącego tarczę z lwem. Reprezentacje kolorów były znane od XVI -tego wieku i nie zmieniły się od tamtego czasu. W 1840 r. herb został nagrodzony czerwonym lwem i dwoma srebrnymi kolbami. Zostały zmodyfikowane w 1927 roku przez dodanie francuskiego Croix de Guerre . Blazon : Srebrny z lwim emisantem Gules, zwieńczony złotą koroną z trzema różyczkami, tarcza ozdobiona francuskim krzyżem wojennym, zaopatrzona w wstążkę i poruszająca się za szpicem. Źródło godła: Heraldyka Świata

Ewolucja populacji od 1846 r.

Dane z lat 1846, 1900 i 1947 uwzględniają dane dla dawnych połączonych gmin.

Sekcje gminne

W 1964 Dinant zostało połączone z gminami Anseremme , Bouvignes-sur-Meuse i Dréhance (RD z 29.05.1964, Ustawa z 6.07.1964)

Do tej jednostki zostały dodane w 1977 Falmagne , Falmignoul , Foy-Notre-Dame , Furfooz , Lisogne , Sorinnes i Thynes .

Miasto posiada również kilka dzielnic: Les Rivages , Leffe i Neffe , przy czym ta ostatnia ma szczególną przynależność do dwóch miejscowości, Anseremme i Dinant.

Bezpieczeństwo i ratownictwo

Miasto jest częścią strefy policyjnej Górnej Mozy dla polityki usług oraz strefy DINAPHI dla straży pożarnej .

Niezwykłe miejsca i zabytki

Notre Dame de Dinant ( XIII p - XIV TH wieku ), część major Walońskim Dziedzictwa

Cytadela ( +1.818 - 1821 ), zbudowany przez Holendrów, na skale, 100 metrów nad poziomem Mozy. Cytadela została przekształcona w muzeum. Na miejscu obecnego cytadeli, obronny zamek został wybudowany w latach 1040 i 1051 . Zniszczony przez wojska burgundzkie , odbudowany w 1523 roku przez biskupa Liège, został ponownie zniszczony przez Francuzów w 1703 roku .
Bayard Skała , skalisty wyjątkowym igła, która wyróżnia się z urwiska, na południe od miasta. Według legendy ta 40- metrowa igła została przecięta przez konia Bayarda uderzeniem kopyta, aby uciec Karolowi Wielkiemu .
Na Lion Square można zobaczyć reprodukcję rzeźby Antoine'a Wiertza : Triumf światła. Studiowany, aby zdominować skałę Dinant, zainspirowałby Statuę Wolności dla Auguste'a Bartholdiego . Jego imię nosi ulica miasta. Ten artysta był prekursorem symboliki i surrealizmu w Belgii .
Opactwo Notre-Dame de Leffe , wybudowany w 1152 roku na obrzeżach miasta, można zwiedzać i jest domem dla społeczności norbertanek kanonów (zwanych również Norbertins).
Trawniki wapienne na północ od miasta przylegają do zachodniego krańca płaskowyżu Condrusia .

Rue Adolphe Sax, posąg Adolphe Saxa , 1814-1894, wynalazcy saksofonu, siedzącego na ławce przed swoim miejscem urodzenia.
Narodowy Pomnik Męczenników Cywilnych Belgii, zainaugurowany 23 sierpnia 1936 na Place d'Armes i zniszczony przez Niemców w maju-czerwcu 1940 roku; ku pamięci 23 700 cywilów rozstrzelanych podczas inwazji w sierpniu 1914 r. lub poległych w okupacji, w tym 2812 cywilów w prowincjach Namur i Luksemburg oraz 674 cywilów z Dinant (16 stel wymieniało nazwiska tych ostatnich) .
Pomnik na rue Daoust: hołd pamięci Dinant dla 674 cywilnych ofiar, a dokładniej 116 osób rozstrzelanych tutaj pod murem Tschoffen .
U podnóża skały Bayard pomnik Maurice'a Defoina, motocyklisty, założyciela Union Motor de Dinant. Zmarł w 1927 r. w wyniku wypadku na wiecu Gillet.
Płyta miedziana na północnym obliczu Rock Bayard w pamięci wspinaczki skałę przez króla Alberta I st czerwca 1933 roku (osi czasu)
Stela na moście Moza (strona Entre-Sambre-et-Meuse) ku czci porucznika Charlesa de Gaulle'a rannego tam 15 sierpnia 1914 r.
Stela Edwarda Gerard, 1 st belgijski żołnierz Brygady Pirona spadł do wroga Sallenelles (Normandia) 16 sierpnia 1944 (fasada n o 17 Avenue Franchet d'Esperey)
Obok skały Bayard napis na granitowym stożku: Tu nastąpiły ekstremalne postępy ofensywy w Ardenach 24XII.1944.

Osobowości związane z Dinant

Joachim Patinier ( 1485-1524 ), malarz; prekursor Henri Blesa i Bruegla.
Jacques Nicolaï (1605-1678), brat jezuita , malarz sztuki sakralnej.
Pierre Joseph Simon de Maibelle (1725-1795), profesor prawa, delegat do Trzeciej Estate z Baliwatem Douai do Stanów Generalnych .
Ghislain-Joseph Henry (1754-1820), architekt i topiary.
Antoine Wiertz (1806-1865), malarz i rzeźbiarz.
Adolphe Sax (1814-1894), wynalazca saksofonu .
François Sodar (znany jako Franz) (1827-1899) portrecista, malarz historii i przedmiotów religijnych ze Szkoły Belgijskiej.
André Sodar (1829-1903), pejzażysta Szkoły Belgijskiej, młodszy brat François. Od 1922 roku jego imieniem nosi nazwę ulicy miasta.
Albert Huybrechts (1899-1938), muzyk i kompozytor.
Ojciec Dominique Pire (1910-1969), założyciel Pokojowej Nagrody Wysp Pokojowej i Nagrody Nobla w 1958 r.
Angele Manteau (1911-2008), redaktor.
André Buzin (1946-), malarz zwierząt. Znany jest z tego, że jest ilustratorem wielu znaczków pocztowych z motywami ptaków dla belgijskich, luksemburskich, senegalskich i innych poczt.
Perpète de Villenfagne (+ 7 8 1560 ) Ép Marguerite Nollet wielki major z Dinant, lord Vignée, pochowany w kolegiacie.
Alex Miskirtchian (bokser)
Maxime Richard (mistrz świata w kajakarstwie)
Charles Fontaine, belgijski tenor urodzony 23 maja 1878 w Dinant, zmarł 9 czerwca 1955. 27 grudnia 1914 zadebiutował w Don José (Carmen-Bizet) w Opéra-Comique. W 1917 śpiewał w Scala di Milano we Włoszech. W 1920 śpiewał w Palais Garnier, gdzie odniósł wielki sukces.
Christophe Bourdon , (1974-) dziennikarz, scenarzysta i reżyser.
Jacky Munaron , (1956-) piłkarz, były bramkarz RSC Anderlecht i Standard de Liège .

Lista burmistrzów

przed 1240: Henri A Sheep
środkowy XVI th wieku: Henri Villenfagne
1640: Michel Auxbrebis
od 23 października 1830 do sierpnia 1836: Léon Perpète Coupienne
od sierpnia 1836 do października 1848: François Gérard Pirson
od października 1848 do października 1860: Charles Develette
od lutego 1861 do maja 1872: Jacques Wala
od września 1872 do lipca 1874: Henri Pierlot
od stycznia 1875 do lutego 1885: Louis Watrisse
od lutego 1886 do grudnia 1895: Léopold Barre
od stycznia 1896 do kwietnia 1910: Ernest Le Boulenger
od czerwca 1910 do września 1911: Augustin Degraux
od 20 stycznia 1912 do stycznia 1914: Victorien Barre
od kwietnia 1914 do 22 listopada 1915: Arthur Defioin
od grudnia 1915 do 16 kwietnia 1920: François Bribosia (starosta burmistrza)
od 14 kwietnia 1920 do grudnia 1926: François Bribosia (burmistrz)
od 29 grudnia 1926 do 28 marca 1936: Léon Sasserath
od 12 czerwca 1936 do 31 grudnia 1946: Emile Leclef
od 21 stycznia 1947 do 16 stycznia 1956: Léon Sasserath
od 16 października 1956 do 31 grudnia 1958: Maurice Roulin
od 1 st stycznia 1959 do 12 czerwca 1961: Marcel Seghin
od 20 czerwca 1961 do 31 grudnia 1964: Jean Goffart
od 1 st stycznia 1965 do 7 marca 1973: Maurice Roulin
od 7 marca 1973 do 8 listopada 1987: Emile Wauthy
od 9 listopada 1987 do 31 grudnia 1988: Emile Bourdeaux
od 1 st stycznia 1989 roku do 31 grudnia 1994 roku Antoine Tixhon
od 1 st stycznia 1995 do 2 grudnia 2018 roku: Richard Fournaux
od 3 grudnia 2018: Axel Tixhon

Specjalności kulinarne

Flamiche , pikantne tarta wykonane z sera i jaj, które jest spożywane gorącą zaraz po wyjęciu z piekarnika.
Dinant ciastka , herbatniki z twardego miodu, które gotowania w rzeźbionym drewnianej formy daje dekoracyjne kształty.

Bliźniacze

Silna więź utrzymuje się z francuskim imiennikiem Dinan ( Francja ). Co 5 lat odbywa się świąteczna wymiana między miastami bretońskim i walońskim, pierwszymi dwoma w Europie, które organizują takie partnerstwo.
Istniały również partnerstwa z miastami Chios ( Grecja ), Hoddesdon ( Wielka Brytania ) i Sainte-Foy w Quebecu.
Współpraca partnerska z Disneyland Paris od15 sierpnia 2012.

Uwagi i referencje

Wymowa w języku francuskim z Francji transkrybowana zgodnie ze standardem API .
Dinan , bliźniacze bretońskie miasto, ma ten sam toponimiczny etymon. Wydaje się, że zostały znacznie później założona przez Brytyjczyków, innych potomkowie emigrantów belgijskie narody (Wielka) Brytania przed wygraną w V th wieku mała Armorican Bretania, to znaczy aktualną regionie Bretanii.
[Dewez 1985] M. Dewez, „ Paleolityczna sztuka ruchoma Trou Magrite w jej kontekście stratygraficznym ”, Biuletyn Królewskiego Belgijskiego Towarzystwa Antropologicznego i Prehistorii , t. 96, n o 1, 1985, l7-133 ( przeczytaj online [PDF] na biblio.naturalsciences.be , konsultowany w czerwcu 2021 ).
[Dupont 1867] Édouard Dupont, „ Odkrycie rzeźbionych i rzeźbionych przedmiotów w Trou Magrite w Pont-à-Lesse ”, Biuletyn Królewskiej Akademii Belgii , t. 24, 2 e serii n O 8, 1867, s. 129-132 + 1 pl. ( przeczytaj online [na archive.org ]).
[Jimenez i in. 2016] Elodie-Laure Jimenez, Alison Smolderen Ivan Jadin i Mietje Germonpré „ Ekshumacja kolekcji przyrody Édouard Dupont od Trou Magrite (Pont-a-Lesse, Belgia) Jakie dane i jakie perspektywy zbiór 19-ty wieku wieku ? ” Notae Praehistoricae , n O 36, 2016, s. 167-190 ( czytaj online [na researchgate.net ], dostęp czerwiec 2021 ).
[Otte i Straus 1995] Marcel Otte i Lawrence Guy Straus (red.), „ Le Trou Magrite: Fouilles 1991–1992. Zmartwychwstanie klasycznym miejscu w Walonii ”, ERAUL (badania archeologiczne i badania na Uniwersytecie w Liège) , n O 69,1995( prezentacja online ). Cyt. w Charles, Hedges i Jadin 2003 , s. 81.
[Charles, Hedges & Jadin 2003] (en) Ruth Charles, Robert Hedges i Ivan Jadin, „ Punkt oryniacki, pozostałości po rzeźni i akcelerator radiowęglowy Daty z Trou Magrite w Pont-à-Lesse (gmina Dinant, prowincja Namur, Belgia) ” , Anthropologica i Præhistorica , n o 114, styczeń 2003, s. 81-84 ( czytaj online [na researchgate.net ], dostęp czerwiec 2021 ), s. 81 .
David Bourgarit i Nicolas Thomas, „ Mosiądz produkowany masowo w średniowieczu ” , na www.larecherche.fr ,październik 2012(dostęp 6 marca 2016 )
Gminy odznaczone Krzyżem Wojennym 1914-1918
Jean-Yves Mary , Le Corridor des Panzers , t. Ja, Bayeux, Heimdal ,2009, s. 191
André Lépine i Guy Heynen, maj 1940. Rommel przecina Entre-Sambre-et-Meuse, od Dinant do Landrecies , zeszyt nr 415 z Muzeum Cerfontaine,1988, s. 40, 45 zdjęć i szkiców
Zeznanie G. Starcke, korespondenta wojennego z 7. Dywizji Pancernej , cytowane przez Jean-Yves Mary , Le Corridor des Panzers , t. Ja, Bayeux, Heimdal ,2009, s. 220
Jean-Yves Mary , Le Corridor des Panzers , t. Ja, Bayeux, Heimdal ,2009, s. 195
https://www.heraldry-wiki.com/heraldrywiki/index.php?title=Dinant
André Lépine, 80 niezwykłych zabytków Entre-Sambre-et-Meuse , zeszyt Muzeum Cerfontaine nr 520,1989, s. 5 do 11.
http://www.genedinant.be/site/actes-du-notaire-adrien-waulthier-a-bouvignes-de-1639-a-1642-1
http://www.dinant.be/index.html?lg=1&m1=1&m2=174&m3=642
http://www.commercemonde.com/018/rubriques/r1.html
http://www.rtl.be/videos/video/409941.aspx?CategoryID=495
LeVif, „ Dinant bliźniakiem Disneyland Paris ” , na Levif.be ,2 sierpnia 2012(dostęp 27 lipca 2020 r . ) .

Zobacz również

Bibliografia

Roczniki Towarzystwa Archeologicznego w Namur , 1849-2008, Namur.
Antoine Baudry , „ Odbudowa kolegiaty Notre-Dame w Dinant po katastrofie z 1227 r.: analiza architektoniczna części wschodnich (1230-1250) ”, Biuletyn Królewskiej Komisji Zabytków, Stanowisk i Wykopalisk , Królewska Komisja Zabytków i Witryny , t. 24,2012, s. 7-66 ( czytaj online )
Antoine Baudry , „ Dinant. Podsumowanie analizy archeologicznej chóru i transeptu z Notre Dame (pierwsza połowa XIII -go wieku) " Monumental Biuletynu , Francuskiego Towarzystwa Archeologicznego , Vol. 172, t. 2,2014, s. 154-157 ( czytaj online ).
Antoine Baudry, „Wspomnienia i niepowodzenia trzech architektów: renowacja kolegiaty Notre-Dame w Dinant przez Léopolda Schooneansa, Julesa Jacquesa Van Ysendycka i Auguste Van Assche. Kronika projektu wieloletniego (1855-1903)”, w Biuletynie Królewskiej Komisji Zabytków, Zabytków i Wykopalisk, t. 26, Liège, 2015, s. 31-72 ( https://www.academia.edu/11169343/BAUDRY_Antoine_M%C3%A9moires_et_d%C3%A9boires_de_trois_architectes_la_restauration_de_la_coll%C3%A9giale_Notre-Dame_de_Dinant_par_L%C3%A9opold_Schoonejans_Jules-Jacques_Van_Ysendyck_et_Auguste_Van_Assche._Chronique_dun_chantier_de_longue_haleine_1855-1903_in_BCRMSF_t._26_Li%C3%A8ge_2015_p._31- 72 )
Baudry Antoine: „Udekorować czy odnowić? Odbudowa kolegiaty Notre-Dame de Dinant po I wojnie światowej, czyli historia kompromisu w stylu belgijskim ”, Art & Fact, nr 37, Liège, 2019, s. 9-26 ( https://www.academia.edu/38859292/BAUDRY_Antoine_Embellir_ou_r%C3%A9tablir_La_restauration_de_la_coll%C3%A9giale_Notre-Dame_de_Dinant_apr%C3%A8s_la_Premi%C3%A8re_Guerre_mondiale_ou_lhistoire_dun_compromis_%C3%A0_la_belge_Art_and_Fact_n_37_2019_p._9-26 )
S. Bormans, L. Lahaye i Dieudonné Brouwers (red.), 1880-1908, Cartulaire de la commune de Dinant , 8 t., Namur.
N. Cauwe, Jaskinia Margaux w Anseremme-Dinant. Studium zbiorowego pochówku ze starożytnego mezolitu , Liège, 1988.
Virginie Deleau , „ Porty kolegiaty w Dinant ”, Biuletyn Królewskiej Komisji Zabytków, Miejsc i Wykopalisk , Królewskiej Komisji Zabytków i Miejsc , t. 21,2009, s. 8-75 ( czytaj online )
J. Destrée, Przewodnik dla zwiedzających , katalog wystawy Dinant-sur-Meuse. Wystawa wyrobów mosiężnych. sierpień-wrzesień 1903, Namur.
Ph. Dollinger, Liga Hanzeatycka. Powstanie, rozkwit i upadek związku , Utrecht, 1967.
J. Gaier-Lhoest, Ewolucja topograficzna miasta Dinant w średniowieczu w Pro Civitate , coll. Histoire serii w 8 ° N O 4, Bruksela, 1964.
E. Gérard, Historia miasta Dinant , Dinant, 1988
H. Hachez, Historia Dinant , Bruksela, 1932
Évariste Hayot , „ La collegiale Notre-Dame à Dinant ”, Biuletyn Królewskiej Komisji ds. Zabytków i Miejsc , Królewska Komisja ds. Zabytków i Miejsc , tom. II,1950, s. 8-75 ( czytaj online )
M. Hubert, Dinant przez wieki , Dinant, 2007
J.-M. Léotard, Prehistoryczne zajęcia w schronisku dla papieża (Roches de Freyr-Dinant) , Vandeuvre-lès-Nancy, 1989
H. Pirenne, Biografia Narodowa , T. XVII, Bruksela, bez daty.
H. Pirenne, Historia konstytucji miasta Dinant , Uniwersytet w Gandawie, 1889
H. Pirenne, Historia Belgii , Bruksela, 1903
P. Riche, Karolingowie, rodzina, która stworzyła Europę , Paryż, 1983
P. Saint-Amand, Dinant perełką dziedzictwa Mosan , IPW, Namur (Coli. Carnets du Patrimoine n O 53) 2009
M. Suttor, Życie i dynamika rzeki: Moza od Sedanu do Maastricht (od jego początków do 1600 r.) , Bruksela, 2006