Jedwabnictwo jest hodowana z jedwabnika , który sam jest larwy motyla, The mori Bombyx . Obejmuje wszystkie czynności związane z uprawą morwy , hodowlą jedwabników w celu uzyskania kokonu , rozwijaniem kokonu i przędzeniem jedwabiu . Hodowla prowadzona jest z jaj motyla, zwanych według zwyczaju „nasionami”.
Na południu Francji dom, w którym hodowane są jedwabniki, nazywa się magnanerie , od nazwy „magnan” nadanej robakowi.
Do 1860 r. hodowla serów była szeroko rozpowszechniona we Francji, Włoszech i basenie Morza Śródziemnego , ale epidemie zdziesiątkowały populacje jedwabników, a dziś ponad połowa produkcji kokonów odbywa się w Azji ( Chiny , Indie ).
Hodowla serów ma historię ponad 6000 lat. Najstarsze ślady prehistorycznego jedwabiu, które mają ponad 8500 lat, zostały znalezione przez chiński zespół w grobowcach na terenie Jiahu. Ale pochodzenie hodowli jedwabników częściowo należy do legendy. Mówi, że to chińska księżniczka Si-Ling-Chi, 26 wieków pne, wrzucając kokon motyla do filiżanki herbaty , odkryła zasadę rozwijania jedwabiu.
Imperium Chińskie zachowa ochronę przez ponad dwa tysiąclecia wyłączność na produkcję jedwabiu. Jego handel rozciąga się ponad dwa wieki pne. AD , do Grecji. W końcu Japonii , a potem Indii , udało się odkryć tajemnicę produkcji jedwabiu i stać się ważnymi producentami. Do Rzymian zwany obszar poza Ganges Sericum . Znaleziska archeologiczne wskazują na obecność morwy do hodowli jedwabników w kulturze Yangshao ( chiński środkowy neolit (4500 do 3000 pne ).
Dopiero w okresie VI -go wieku naszej ery. J. - C. że technika wytwarzania dociera do basenu Morza Śródziemnego , Cesarstwo Bizantyjskie początkowo zazdrośnie je konserwuje. Prokopiusz z Cezarei (w. 500-560) opisuje, jak cesarz Justynian (483-565) odniósł sukces w hodowli. Muzułmański podbój Półwyspu Iberyjskiego i Sycylii szerzej rozpowszechnił te techniki. Pod przywództwem Rogera I st z Sycylii (ok. 1034-1101) i jego syna Rogera II (1093-1154) jedwabnik i morwa zostały wprowadzone do starożytnego Peloponezu , który następnie przyjął nazwę Morea ze względu na znaczenie uprawa morwy. Przemysł jedwabniczy osiadł na Sycylii i Kalabrii, które stały się ośrodkami produkcji. Transmisja trwa zarówno w Hiszpanii, w okolicach Granady , Toledo czy Sewilli, jak i we Włoszech, w okolicach Wenecji , Florencji czy Mediolanu .
Przybycie papieży w Awinionie na początku XIV XX wieku wprowadzono uprawę drzew morwy w regionie.
Ludwik XI (1423-1483) zaprosił włoskich i greckich rzemieślników do osiedlenia się w Tours , mieście, które w 1546 roku posiadało 8000 krosien i które w ten sposób stało się ważniejszym ośrodkiem hodowli serów niż Lyon , Montpellier czy Paryż . Pozostałe środki zostaną podjęte przez rodziny królewskiej, w tym Francois I er , która podpisze nakaz w 1544 zachęcać do uprawy drzew morwy.
Ale przede wszystkim Henri IV dał silny impuls do hodowli serów dzięki pracy swojego znakomitego doradcy, agronoma Oliviera de Serres , w przyszłym wydziale Ardèche. Morwy sadzi się nawet w ogrodzie Tuileries . François Traucat ma ponad cztery miliony drzew morwowych posadzonych w Prowansji i Langwedocji . Pod Ludwika XIV , Colbert zlecenie pewnej Isnard publikować wspomnienia o kulturze drzewa morwy i hodowli jedwabników.
Dopiero straszna zima 1709 r., która zamroziła kasztanowce w Sewennach, a także drzewa oliwne na całym południu, zmusiła rolników do zwrócenia się ku nowemu zasobowi, hodowli serów. Morwa rośnie w Sewennach iw mniejszym stopniu w Prowansji. Michel Darluc mówi o polach morwowych graniczących z polami pszenicy w nawadnianym Crau.
W latach 1760-1780 produkcja kokonów wynosiła około 7000 ton rocznie. Akcentuje się rozwój, aby w 1853 r. osiągnąć rekordową produkcję 26 000 ton. Niestety postęp ten odbywa się ze szkodą dla wymagań zdrowotnych. Jak w wielu przypadkach tej intensyfikacji produkcji towarzyszy wzrost zachorowań na jedwabniki. Produkcja kokonów spadła w 1856 r. do 7500 ton kokonów. Pan Jeanjean, sekretarz wystawy rolniczej w Vigan (Gard), mógłby napisać: „ Planacje morwy są całkowicie zaniedbane; złote drzewo nie wzbogaca już kraju ”. W rzeczywistości choroby te pojawiły się już w 1849 r., ale ich rozmnażanie udało się spowolnić dzięki importowi nasion hiszpańskich, a zwłaszcza włoskich. W 1855 roku dotknięte zostały również Włochy, importowane nasiona zostały skażone z miejsca katastrofalnych zbiorów w 1856 roku.
Nasiona są następnie importowane z Japonii i Chin . Jednak złe warunki przechowywania w magazynach w Jokohamie czy Szanghaju oraz czas transportu pogarszają jakość nasion. Import odbywa się również z Gruzji i Kaukazu . Aby podtrzymać działalność przemysłu przędzalniczego, kokony sprowadzane są również z Japonii.
Po licznych interwencjach minister rolnictwa B. Veh powierzył badanie tych chorób Ludwikowi Pasteurowi . Ten ostatni waha się, czy przyjąć tę misję, ponieważ według jego własnych słów nigdy nie dotknął jedwabnika. Pasteur ostatecznie się zgodził i 6 czerwca 1865 roku udał się do Ales . Studiował w szczególności w Sewennach (Gard i Ardèche) dwie choroby: pebrynę i flacherie . Po 5 latach pracy zaproponował metodę profilaktyki iw 1870 opublikował książkę pt. „ Studium choroby jedwabników” , którą zadedykował Jej Królewskiej Mości Cesarzowej, która powiedziała mu, że „nauka nigdy nie ma większej wielkości niż w jej staraniach”. powoduje rozszerzenie kręgu jego dobroczynnych zastosowań ”. Choroby te były również badane przez Quatrefages , Béchamp i Balbiani , ale potomni zachowają tylko imię Pasteura.
Dzięki tej pracy zalecającej stosowanie zdrowych nasion rozwój pebryny zostaje zatrzymany, ale produkcja nie postępuje i stabilizuje się między 8 000 a 10 000 ton kokonów. Rzeczywiście, inne czynniki zostały wzięte pod uwagę: odporność flacherie, otwarcie Kanału Sueskiego, stąd silniejsza konkurencja zagraniczna, rozwój na południu bardziej dochodowych upraw (owoce i warzywa na równinach i winnice na wzgórzach) oraz pojawienie się włókien syntetycznych .
W 1891 r. serowarstwo stało się początkiem malowniczego i świątecznego wydarzenia. Hodowla jedwabników używała kartek papieru dziurkowanych z małymi okrągłymi otworami. Pan Lué, administrator Casino de Paris , zdobył skrawki tych kartek papieru. Były używane jako pociski w balu maskowym rozdanym z okazji karnawału w Paryżu . W ten sposób rozpoczęła się światowa moda na papierowe konfetti , cudowna w swoich początkach i którą znamy do dziś.
Po wstrząsie wojennym 1914-1918 produkcja ustabilizowała się między 3000 a 4000 ton kokonów, a następnie od 1924 r. nadal spadała do 500 ton podczas wyzwolenia. Podczas II wojny światowej nastąpiło krótkie ożywienie w produkcji spadochronów. Plakat wydany przez Ministerstwo Rolnictwa zachęcał francuskich chłopów do hodowania jedwabników z hasłem: „Francuskie spadochrony tkane francuskim jedwabiem”. Mimo to produkcja nadal spadała, stając się jedynie anegdotą.
Tablica zbiorczaPoniższa tabela przedstawia francuską produkcję kokonów. Liczby są pożyczone:
| Rok | Roczna produkcja w tonach |
Rok | Roczna produkcja w tonach |
Rok |
Roczna produkcja w tonach |
|---|---|---|---|---|---|
| 1801-07 | 4.250 | 1873 | 8360 | 1900 | 9180 |
| 1808-12 | 5.140 | 1874 | 11.070 | 1901 | 8450 |
| 1813-20 | 5200 | 1875 | 10 770 | 1902 | 7,287 |
| 1821-30 | 6900 | 1876 | 2390 | 1903 | 5985 |
| 1831-40 | 14.700 | 1877 | 11 400 | 1913 | 4.423 |
| 1841-45 | 17 500 | 1878 | 7,720 | 1920 | 3230 |
| 1846-52 | 24 250 | 1879 | 4770 | 1921 | 2557 |
| 1853 | 26 000 | 1880 | 9,490 | 1922 | 2,584 |
| 1854 | 21 500 | 1881 | 9.255 | 1923 | 3,355 |
| 1855 | 19 800 | 1882 | 9690 | 1924 | 4.224 |
| 1856 | 7500 | 1883 | 7.660 | 1925 | 3,389 |
| 1857 | 7500 | 1884 | 6257 | 1926 | 3.099 |
| 1858 | 11500 | 1885 | 6618 | 1927 | 3,655 |
| 1859 | 11 000 | 1886 | 8261 | 1928 | 2668 |
| 1860 | 11500 | 1887 | 8980 | 1929 | 2535 |
| 1861 | 8500 | 1888 | 9.550 | 1930 | 1,827 |
| 1862 | 9700 | 1889 | 7,410 | 1931 | 996 |
| 1863 | 9500 | 1890 | 7800 | 1932 | 986 |
| 1864 | 8500 | 1891 | 6,883 | 1933 | 942 |
| 1865 | 5500 | 1892 | 7.680 | 1934 | 975 |
| 1866 | 16 400 | 1893 | 9987 | 1935 | 656 |
| 1867 | 14 100 | 1894 | 10 584 | 1936 | 673 |
| 1868 | 10600 | 1895 | 9.300 | 1937 | 644 |
| 1869 | 8100 | 1896 | 9,318 | 1938 | 596 |
| 1870 | 10100 | 1897 | 7.760 | 1939 | 526 |
| 1871 | 10.320 | 1898 | 6,893 | 1940 | 582 |
| 1872 | 9870 | 1899 | 6993 | 1941 | 593 |
Pierwsze ponowne uruchomienie zostało przeprowadzone przez Édouarda de Cazalet w Molières-Cavaillac (Gard) na rzecz centrum pomocy w pracy (CAT). Wyniki nie były przekonujące. Kolejny eksperyment rozpoczął się w 1972 roku w Monoblecie. Odrestaurowano starą farmę jedwabników i utworzono Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Serwiarstwa (ADS) w Sewennach. W 1978 roku, kiedy zamknięto stację hodowli serów w Alès, firma ADS rozpoczęła swoją pierwszą kampanię produkcyjną. Kilku rolników zbiera się i produkuje półtorej tony kokonów. Projekt rozwija się i otrzymuje pomoc Rady Generalnej i Rady Regionalnej.
Produkcja pozostaje jednak bardzo niska.
Wyhodowanie kilku gąsienic Bombyx na kokony jest łatwe, ale hodowanie dużej liczby jedwabników już nie. W tym ostatnim przypadku należy przestrzegać ścisłych warunków higienicznych, aby zapobiec różnym chorobom. Przed zakręceniem kokonu i przekształceniem się w poczwarkę jedwabnik przechodzi cztery linienia. Przestrzeń czasu pomiędzy kolejnymi pierzeniami otrzymała miano wieku. Jedwabnik musi zatem przejść przez pięć kolejnych wieków.
Pierwszym warunkiem edukacji jedwabnika jest wybór nasion. Powinniśmy szukać koloru popielatego. Produkcja nasion była delikatną operacją, wyspecjalizowane zakłady zostały zatwierdzone zgodnie z ustawą z dnia 7 marca 1944 r. w celu produkcji zdrowych szczepów.
Inkubację należy przeprowadzić w połowie kwietnia, kiedy zaczną kwitnąć pąki morwy. Warunkiem dobrej inkubacji są:
Aby osiągnąć tę inkubację, nasiona były wcześniej umieszczane w saszetkach lub węzłach, które kobiety nosiły pod ubraniem lub umieszczano w ogrzewanym pomieszczeniu, takim jak ten, w którym znajduje się piec piekarniczy. Oczywiste jest, że dotychczasowe warunki były słabo przestrzegane. Najlepszym rozwiązaniem jest użycie inkubatora lub inkubatora, którego klasycznym typem we Francji jest castelet des Cévennes.
Czas trwania inkubacji wynosi na ogół około dwóch tygodni; zbliżanie się wyklucia sygnalizowane jest zmianą koloru jaja, które staje się białawe. Wylęganie trwa od 3 do 4 dni. Aby usunąć młode wyklute robaki, na jajka, na których mamy pokrojone w cienkie paski liście morwy, połóż kawałek tiulu. Młode larwy przechodzą przez sieć, aby zjeść liście, które po obsadzeniu robakami umieszczane są na stojakach.
Aby ułatwić prowadzenie hodowli, ważne jest, aby robaki ewoluowały w ten sam sposób, to znaczy jednocześnie linieją i tworzą kokon. Dlatego konieczne jest, aby ostatni urodzeni ewoluowali nieco szybciej, aby nadrobić opóźnienie: w tym celu zostaną umieszczone w najgorętszych miejscach jedwabnika.
Odstęp między robakami jest czynnikiem, który ma duży wpływ na stan zdrowia, a tym samym na plon. To trwa do torów od 5 -go roku życia, około 2 m 2 stojaki na 1 gram nasion.
Musimy pozbyć się robaków z ich odchodów i zabrudzonych liści, nie dotykając ich, bojąc się, że je posiniaczą. Operacja ta, nazywana dezintegracją, jest wykonywana po każdej wylinki przez same robaki za pomocą arkuszy papieru z otworami lub siatkami o mniej lub bardziej ciasnych w zależności od ich wielkości oczkach, które są umieszczone nad gąsienicami. Robaki przechodzą przez siatkę, aby znaleźć świeże liście, które zostały im rozprowadzone powyżej. Po całkowitym rozdrobnieniu należy ostrożnie usunąć starą ściółkę, aby nie roznosić kurzu zawierającego wiele drobnoustrojów.
Robaki karmić po trochu i często, tj. 4 razy dziennie. Posiłki powinny być podawane o regularnych porach. Robaki jedzą bardziej chciwie i lepiej korzystają z pokarmu, który musi być rozprowadzany równomiernie. Szacuje się, że na 25 do 30 g nasion konieczne jest rozprowadzenie, średnio w ciągu 32 dni trwania hodowli, około 1300 kg liści, które należy rozprowadzić w następujący sposób:
| Wiek | Średni czas trwania | Waga arkusza |
|---|---|---|
| 1 st wieku | 5 do 6 dni | 6 kg |
| 2 e wiek | 4 do 5 dni | 18 kg |
| 3 e wiek | 6-7 dni | 120 kg |
| 4 th wiek | 7 do 8 dni | 250 kg |
| 5 th wiek | 8-10 dni | 900 kg |
| Całkowity | 30 do 36 dni | 1300 kg |
Przez 8 th dzień po 4 th pierzenia, aby zmniejszyć apetyt i widzimy ruch szybko, ich ciało staje się żółty bursztyn. Mówią, że robak jest dojrzały. Hodowca dysponuje gałązkami wrzosu tworzącymi rodzaj galerii lub szałasu o szerokości 50 cm i głębokości równej szerokości płotka. Gąsienica wspina się po tych gałęziach, aby przejść do formowania swojego kokonu. Utrzymanie temperatury jest konieczne, aby robak mógł najpierw zrobić kokon, a następnie przekształcić się w poczwarkę. Zdarza się, że dwa robaki łączą się, tworząc ten sam kokon: powstaje wtedy podwójny kokon zawierający dwie poczwarki. Zamiast wrzosu można użyć plastikowych jeży.
Odnowa powietrza, w którym żyją robaki, odgrywa kluczową rolę, często zaniedbywaną w przeszłości. W pomieszczeniach hodowlanych powietrze jest szybko zanieczyszczane przez oddychanie robaków, a następnie zanieczyszczone przez fermentację ściółki. Częste odnawianie powietrza to absolutna konieczność. Wentylacja energetyczna jest szczególnie istotna, gdy pogoda jest burzowa, a w jedwabnikach powietrze pozostaje w stagnacji.
Praktyka wykazała, że najkorzystniejsza temperatura wynosi od 22 do 24°C. Robaki bardzo boją się nagłych zmian temperatury.
Światło jest niezbędne dla jedwabników, które normalnie żyją na zewnątrz. Jednak konieczne jest unikanie bezpośredniego światła słonecznego.
Respektowanie warunków technicznych i fizycznych hodowli nie wystarczy do zapewnienia dobrych zbiorów, konieczne jest również przestrzeganie zasad higieny. Środki zwalczania chorób mają charakter wyłącznie profilaktyczny, a mianowicie:
Choroby, które mogą atakować jedwabniki to: muskardyna , pebryna , flacherie i grasserie .
Muskarydynę , określany również jako biały nazwa choroby lub „przysług” jest spowodowane przez grzyb o nazwie raz Botrytis bassiana a obecnie Beauveria bassiana . Grzybnia rośnie we krwi iw ciele przez inwazję wszystkich tkanek. W chwili śmierci ciało przybiera winny odcień, zwłoki pokryte są białym filcem złożonym z owocujących włókien z zarodnikami. W uwalniane konidia osadzają się na skórze innych robaków i zanieczyszczają je po kolei. Choroba ta została zaobserwowana przez Vallisneriego już w 1725 r. i wyjaśniona przez Agostino Bassi w 1825 r. Zwierzę może również umrzeć jako poczwarka.
Właściwa dezynfekcja może zapobiec tej chorobie. Dezynfekcję tę można przeprowadzić przez spryskanie bazą z siarczanu miedzi lub formaliny . W przypadku zanieczyszczenia konieczne jest:
Robaki dotknięte pebryną pozostają małe i mało aktywne. Na ciele znajdują się liczne brązowe plamy otoczone żółtawą aureolą. Robak wydaje się być posypany pieprzem, stąd nazwa „pébrine”, utworzona przez Quatrefages. Ta choroba jest zaraźliwa i dziedziczna, co oznacza, że skażone jajo wyda na świat równie chorego robaka. Dlatego konieczne jest posiadanie niezanieczyszczonych nasion. W tym celu, zgodnie z procesem Osimo zastosowanym przez Pasteura, ciała samic, które zakończyły nieśność, są mielone w niewielkiej ilości wody i badane pod mikroskopem. Jeśli motyl jest skażony, odpowiednie tarło zostaje wyeliminowane. Metoda ta umożliwia skuteczną walkę z tą chorobą, ponieważ zarodniki pebryny nie zachowują żywotności z roku na rok.
Choroba martwych mieszkań lub flacherie jest spowodowana zaburzeniami jelitowymi, liść zawarty w przewodzie pokarmowym wchodzi w fermentację. Chore robaki i zwłoki wydzielają bardzo nieprzyjemny kwaśny zapach. Dotknięte robaki stają się ospałe, odmawiają jedzenia i szybko umierają. Ta choroba może w krótkim czasie zniszczyć całą uprawę. Należy szybko podjąć następujące działania:
Grasserie pojawia się zazwyczaj pod koniec 5 -tego wieku, tuż przed wznoszenia. Skóra staje się bardzo delikatna i samoistnie pęka, pozwalając na ucieczkę mlecznej cieczy. Ta wirusowa choroba jest bardzo zaraźliwa i musi być poddawana takim samym zabiegom jak muskardyna: usuwanie martwych ciał i spalonych śmieci, dezintegracja zdrowych robaków. Częstotliwość posiłków może być zwiększona.