1 st , 2 e arr ts Plac Zwycięstw | ||
Place des Victoires w 2016 roku, z pomnikiem konnym Ludwika XIV autorstwa François-Josepha Bosio . | ||
Sytuacja | ||
---|---|---|
Gminy |
1- sze 2- gie |
|
Okolice |
Halles Palais-Royal Vivienne |
|
Obsługiwane trasy |
Rue d'Aboukir rue Catinat rue Croix-des-Petits-Champs rue Étienne-Marcel rue La Feuillade rue Vide-Gousset |
|
Morfologia | ||
Średnica | 78 m | |
Formularz | Okólnik | |
Historyczny | ||
kreacja | 1685 | |
Określenie | 1685 | |
Dawna nazwa | Place des Victoires-Nationales (1792) | |
Geokodowanie | ||
Miasto Paryż | 9749 | |
DGI | 9741 | |
Geolokalizacja na mapie: Paryż
| ||
Place des Victoires jest strona z Paryża we Francji . Poświęcony Ludwikowi XIV , wraz z Place des Vosges , Place Dauphine , Place Vendôme i Place de la Concorde jest jednym z pięciu królewskich miejsc w Paryżu.
Place des Victoires znajduje międzystrefowych 1 st i 2 nd arrondissements Paryża. Jest to okrągły kwadrat o średnicy około 80 m .
Począwszy od północy i zgodnie z ruchem wskazówek zegara, plac daje dostęp do następujących tras:
Plac jest poświęcony zwycięstwom wojskowym Ludwika XIV . Rue de la Victoire , w 9 -tego okręgu , w międzyczasie, składa hołd włoskiej kampanii generała Bonaparte.
Powstanie placu jest tradycyjnie przypisywane inicjatywie marszałka de La Feuillade i miasta Paryża, ale niewątpliwie zostało zainicjowane przez Budynki Królewskie . W każdym razie, aby wznieść pomnik ku chwale władcy, La Feuillade kupił hotel de La Ferté-Senneterre, który znajdował się między starym Paryżem a nowo podzieloną dzielnicą Richelieu i zburzył go. Nieliczne grunty, które należało dodać do hotelowych ogrodów, zostały wywłaszczoneMarzec 1685. Ponieważ figura została zainaugurowana dopiero rok później, po rzeźbie rama została ukończona.
Charakterystyka tego miejsca została zapisana w wyroku Rady Królewskiej z 1685 roku . Planowanie miasta powierzono Julesowi Hardouin-Mansartowi . Jednak plan architekta nie był idealnie okrągłym kwadratem. Około jednej piątej kręgu przerywał sznurek łuku, w środku którego kończyła się rue des Fossés-Montmartre, obecnie rue d'Aboukir . Pas ruchu zajmował ten quasi-styczny, utworzony przez rue Vide-Gousset i rue du Reposoir. Na placu kończyły się dwie inne ulice: rue La Feuillade na północnym zachodzie i rue Croix-des-Petits-Champs na południowym zachodzie. Żadna z tych trzech ulic nie jest przedłużeniem jednej drugiej, wszystkie perspektywy prowadzą do pomnika króla, w przestrzeni zamkniętej konstrukcjami.
Nazwa placu została tymczasowo zmieniona na „Place des Victoires-Nationales” na 12 sierpnia 1792.
Rue de la Vrillière (dziś rue Catinat ) została otwarta na osi rue des Fossés-Montmartre dziewięć lat później, niszcząc początkową imprezę, prowadząc do hotelu de la Vrillière (dziś hotel de Toulouse ).
Kolejność elewacji została ściśle obramowana: pełne podcienia na parterze, szlachetne piętro szczególnie wysokie w stropie, drugie piętro połączone z pierwszym pilastrami jońskimi, następnie trzecie poddasze z wytłumieniem psów - siedzenie na przemian półokrągłe i poziome. Arkady zostały dziś zastąpione butikami, głównie z luksusowymi konfekcjami.
W okresie Trzech Chwalebnych lat trasa była miejscem konfrontacji powstańców z wojskami .
Przebicie ulicy Etienne Marcel w połowie XIX th century zmieniła mapę miejsca: to jest teraz przejście od boku do boku w osi północno / południowym i Rue du Reposoir przedłuża więcej Vide-Gousset ulicy. Projekt Place des Victoires nie rządzi już żadną symetrią ani logiką geometryczną. W 1946 r. R. Danis przedstawił projekt przebudowy, ale nie został on zrealizowany.
Od momentu powstania do dnia dzisiejszego w centrum placu znajdowały się cztery kolejne pomniki, w tym trzy posągi:
Oryginalna statua została wykonana przez rzeźbiarza Martina Desjardinsa i przedstawiała Ludwika XIV w pełnej długości. Król został przedstawiony w stroju koronacyjnym, depcząc cerberus, reprezentujący pokonany Czteroosobowy Sojusz . Jego podstawę stanowiły cztery figury z brązu, każda alegorycznie przedstawiająca naród pokonany przez Ludwika XIV i inne odczucia (rezygnacja, przygnębienie, gniew i nadzieja), płaskorzeźby i dytyrambiczne napisy przedstawiające militarną chwałę króla po podpisaniu traktatu z Nijmegen . Te elementy dekoracyjne są teraz wystawiane na dziedzińcu Puget w Luwrze . Inauguracja odbyła się w dniu28 marca 1686 ; całość wraz z cokołem miała wówczas 12 m wysokości.
Cztery latarnie, które znajdowały się w czterech „rogach” placu, spłonęły tam na stałe, aby oświetlić posąg. Budynki składały się z trzech kolumn z marmurkowego marmuru podtrzymujących dużą latarnię morską umieszczoną na cokole z czerwonego marmuru. Pomiędzy kolumnami zawieszono sześć medalionów z brązu o średnicy 77 cm . Architektura była dziełem Jérôme Derbais, Dezaige i Jesseaume, na podstawie rysunku Jeana Béraina i 24 medalionów rzeźbiarza Jeana Arnoulda . W 1699 r. Zgaszono latarnie, aw 1718 r. Rozebrano zespół. W ołtarzu głównym katedry Sens . Medaliony zostały następnie rozproszone, tylko kilka przetrwało i są teraz wystawiane w Luwrze.
Plac w 1686 r., Rycina opublikowana przez Claude-François Ménestrier w 1689 r.
Elementy odzyskane z oryginalnego cokołu Place des Victoires w Luwrze .
Przejście Renu .
Pokój w Nijmegen .
W 1792 r. Rewolucjoniści zestrzelili pomnik Ludwika XIV. Zostaje przetopiony do produkcji armat i zastąpiony drewnianą piramidą z nazwiskami obywateli zmarłych 10 sierpnia 1792 roku . Według legendy, Napoleon I st daje drewno piramidy z osłoną, które zostały wykorzystane do ogrzewania.
Wzniesienie nowego pomnika na Place des Victoires było jedną z pierwszych decyzji Konsulatu w sprawie25 listopada 1799. Pierwszy projekt, przedstawiony w 1800 roku po współistniejącej śmierci Jean-Baptiste Klébera i Louisa Charlesa Antoine Desaixa, składał się z grupy gloryfikującej dwóch bohaterów wojskowych. Plik27 września 1800Pierwszy Konsul Bonaparte położył kamień węgielny pod edykule w postaci egipskiej świątyni, odpowiadając na decyzję o oddaniu czci dwóm mężczyznom, ale praca nie została wykonana.
Dekret z 1802 r. Usunął Klébera z pracy, oficjalnie z powodów artystycznych, prawdopodobnie decyzją polityczną. Brązowy posąg generała Desaixa został zamówiony przez Claude'a Dejoux do wzniesienia na środku placu, na cokole, na którym wspomina się o bitwach wygranych przez generała, dzięki architektowi Jean-Arnaud Raymond. Pierwszy projekt przedstawiał śmierć Desaixa, wspieranego przez Marsa , boga wojny, ale Bonaparte chciał mieć stałego i dzielnego człowieka. Ten sam, który został cesarzem, zainaugurował pomnik15 sierpnia 1810, święto narodowe i religijne, po dziesięciu latach pracy starzejącego się Dejoux. Statua miała pięć i pół metra wysokości i była umieszczona na sześciometrowym cokole. Ramię Desaix wyznaczało południowo-wschodni, to znaczy zarówno Włochy, jak i Egipt, dwie kampanie, podczas których się wyróżnił. Do kompozycji dodano obelisk z różowego granitu. Na polecenie Dominique Vivant Denon został on przedstawiony w stylu antycznym, w postaci „wyidealizowanego i heroicznego aktu”. Nagość wywołała kontrowersje i po miesiącu posąg został ukryty za drewnianym płotem, a następnie trwale usunięty z rynku w 1814 r. Następnie z brązu przetopiono go, aby wykonać konny posąg Henryka IV znajdujący się na Pont Neuf .
Od PrzywróceniaObecny pomnik został zainaugurowany w dniu 25 sierpnia 1822. Dzieło François Josepha Bosio , przedstawia Ludwika XIV na koniu. Na postawie jeźdźca i konia, rzeźbiarz był inspirowany przez słynnego brązu jeźdźca przez Falconeta reprezentującego cara Piotra Wielkiego w Sankt Petersburgu. Rzeźba została odrestaurowana w 2005 roku.
Budynki na placu to dawne prywatne rezydencje lub zostały zbudowane jako takie:
Teren tego miejsca został sklasyfikowany jako zabytek w 1962 r. Pomnik Ludwika XIV to go w 1992 r. Pałace, które dają na to miejsce, są również sklasyfikowane lub zarejestrowane. Zabezpieczenia te dopiero się spóźniły, jednolitość całości nie jest już tak formalna, jak była pierwotnie; w szczególności, elewacje zostały wykonane w ciągu kilku budowli wykonanych po obu stronach rue Étienne-Marcel - Późniejsze do stworzenia witryny, ale przed jego ochrony - i mają épannelage większą wysokość.
Historię tego placu przywołuje panel History of Paris , znajdujący się na rogu placu i rue d'Aboukir .