Plac Zwycięstw

1 st , 2 e  arr ts Plac Zwycięstw
Przykładowe zdjęcie artykułu Place des Victoires
Place des Victoires w 2016 roku, z pomnikiem konnym Ludwika XIV autorstwa François-Josepha Bosio .
Sytuacja
Gminy 1- sze
2- gie
Okolice Halles
Mail
Palais-Royal
Vivienne
Obsługiwane trasy Rue d'Aboukir
rue Catinat
rue Croix-des-Petits-Champs
rue Étienne-Marcel
rue La Feuillade
rue Vide-Gousset
Morfologia
Średnica 78  m
Formularz Okólnik
Historyczny
kreacja 1685
Określenie 1685
Dawna nazwa Place des Victoires-Nationales (1792)
Geokodowanie
Miasto Paryż 9749
DGI 9741
Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) Plac Zwycięstw

Place des Victoires jest strona z Paryża we Francji . Poświęcony Ludwikowi XIV , wraz z Place des Vosges , Place Dauphine , Place Vendôme i Place de la Concorde jest jednym z pięciu królewskich miejsc w Paryżu.

Lokalizacja i dojazd

Place des Victoires znajduje międzystrefowych 1 st i 2 nd arrondissements Paryża. Jest to okrągły kwadrat o średnicy około 80  m .

Począwszy od północy i zgodnie z ruchem wskazówek zegara, plac daje dostęp do następujących tras:

Pochodzenie nazwy

Plac jest poświęcony zwycięstwom wojskowym Ludwika XIV . Rue de la Victoire , w 9 -tego  okręgu , w międzyczasie, składa hołd włoskiej kampanii generała Bonaparte.

Historyczny

Projekt i kreacja

Powstanie placu jest tradycyjnie przypisywane inicjatywie marszałka de La Feuillade i miasta Paryża, ale niewątpliwie zostało zainicjowane przez Budynki Królewskie . W każdym razie, aby wznieść pomnik ku chwale władcy, La Feuillade kupił hotel de La Ferté-Senneterre, który znajdował się między starym Paryżem a nowo podzieloną dzielnicą Richelieu i zburzył go. Nieliczne grunty, które należało dodać do hotelowych ogrodów, zostały wywłaszczoneMarzec 1685. Ponieważ figura została zainaugurowana dopiero rok później, po rzeźbie rama została ukończona.

Charakterystyka tego miejsca została zapisana w wyroku Rady Królewskiej z 1685 roku . Planowanie miasta powierzono Julesowi Hardouin-Mansartowi . Jednak plan architekta nie był idealnie okrągłym kwadratem. Około jednej piątej kręgu przerywał sznurek łuku, w środku którego kończyła się rue des Fossés-Montmartre, obecnie rue d'Aboukir . Pas ruchu zajmował ten quasi-styczny, utworzony przez rue Vide-Gousset i rue du Reposoir. Na placu kończyły się dwie inne ulice: rue La Feuillade na północnym zachodzie i rue Croix-des-Petits-Champs na południowym zachodzie. Żadna z tych trzech ulic nie jest przedłużeniem jednej drugiej, wszystkie perspektywy prowadzą do pomnika króla, w przestrzeni zamkniętej konstrukcjami.

Nazwa placu została tymczasowo zmieniona na „Place des Victoires-Nationales” na 12 sierpnia 1792.

Ewolucje

Rue de la Vrillière (dziś rue Catinat ) została otwarta na osi rue des Fossés-Montmartre dziewięć lat później, niszcząc początkową imprezę, prowadząc do hotelu de la Vrillière (dziś hotel de Toulouse ).

Kolejność elewacji została ściśle obramowana: pełne podcienia na parterze, szlachetne piętro szczególnie wysokie w stropie, drugie piętro połączone z pierwszym pilastrami jońskimi, następnie trzecie poddasze z wytłumieniem psów - siedzenie na przemian półokrągłe i poziome. Arkady zostały dziś zastąpione butikami, głównie z luksusowymi konfekcjami.

W okresie Trzech Chwalebnych lat trasa była miejscem konfrontacji powstańców z wojskami .

Przebicie ulicy Etienne Marcel w połowie XIX th  century zmieniła mapę miejsca: to jest teraz przejście od boku do boku w osi północno / południowym i Rue du Reposoir przedłuża więcej Vide-Gousset ulicy. Projekt Place des Victoires nie rządzi już żadną symetrią ani logiką geometryczną. W 1946 r. R. Danis przedstawił projekt przebudowy, ale nie został on zrealizowany.

Pomniki

Centralny pomnik

Od momentu powstania do dnia dzisiejszego w centrum placu znajdowały się cztery kolejne pomniki, w tym trzy posągi:

Stary reżim

Oryginalna statua została wykonana przez rzeźbiarza Martina Desjardinsa i przedstawiała Ludwika XIV w pełnej długości. Król został przedstawiony w stroju koronacyjnym, depcząc cerberus, reprezentujący pokonany Czteroosobowy Sojusz . Jego podstawę stanowiły cztery figury z brązu, każda alegorycznie przedstawiająca naród pokonany przez Ludwika XIV i inne odczucia (rezygnacja, przygnębienie, gniew i nadzieja), płaskorzeźby i dytyrambiczne napisy przedstawiające militarną chwałę króla po podpisaniu traktatu z Nijmegen . Te elementy dekoracyjne są teraz wystawiane na dziedzińcu Puget w Luwrze . Inauguracja odbyła się w dniu28 marca 1686 ; całość wraz z cokołem miała wówczas 12  m wysokości.

Cztery latarnie, które znajdowały się w czterech „rogach” placu, spłonęły tam na stałe, aby oświetlić posąg. Budynki składały się z trzech kolumn z marmurkowego marmuru podtrzymujących dużą latarnię morską umieszczoną na cokole z czerwonego marmuru. Pomiędzy kolumnami zawieszono sześć medalionów z brązu o średnicy 77  cm . Architektura była dziełem Jérôme Derbais, Dezaige i Jesseaume, na podstawie rysunku Jeana Béraina i 24 medalionów rzeźbiarza Jeana Arnoulda . W 1699 r. Zgaszono latarnie, aw 1718 r. Rozebrano zespół. W ołtarzu głównym katedry Sens . Medaliony zostały następnie rozproszone, tylko kilka przetrwało i są teraz wystawiane w Luwrze.

Rewolucja, konsulat i imperium

W 1792 r. Rewolucjoniści zestrzelili pomnik Ludwika XIV. Zostaje przetopiony do produkcji armat i zastąpiony drewnianą piramidą z nazwiskami obywateli zmarłych 10 sierpnia 1792 roku . Według legendy, Napoleon  I st daje drewno piramidy z osłoną, które zostały wykorzystane do ogrzewania.

Wzniesienie nowego pomnika na Place des Victoires było jedną z pierwszych decyzji Konsulatu w sprawie25 listopada 1799. Pierwszy projekt, przedstawiony w 1800 roku po współistniejącej śmierci Jean-Baptiste Klébera i Louisa Charlesa Antoine Desaixa, składał się z grupy gloryfikującej dwóch bohaterów wojskowych. Plik27 września 1800Pierwszy Konsul Bonaparte położył kamień węgielny pod edykule w postaci egipskiej świątyni, odpowiadając na decyzję o oddaniu czci dwóm mężczyznom, ale praca nie została wykonana.

Dekret z 1802 r. Usunął Klébera z pracy, oficjalnie z powodów artystycznych, prawdopodobnie decyzją polityczną. Brązowy posąg generała Desaixa został zamówiony przez Claude'a Dejoux do wzniesienia na środku placu, na cokole, na którym wspomina się o bitwach wygranych przez generała, dzięki architektowi Jean-Arnaud Raymond. Pierwszy projekt przedstawiał śmierć Desaixa, wspieranego przez Marsa , boga wojny, ale Bonaparte chciał mieć stałego i dzielnego człowieka. Ten sam, który został cesarzem, zainaugurował pomnik15 sierpnia 1810, święto narodowe i religijne, po dziesięciu latach pracy starzejącego się Dejoux. Statua miała pięć i pół metra wysokości i była umieszczona na sześciometrowym cokole. Ramię Desaix wyznaczało południowo-wschodni, to znaczy zarówno Włochy, jak i Egipt, dwie kampanie, podczas których się wyróżnił. Do kompozycji dodano obelisk z różowego granitu. Na polecenie Dominique Vivant Denon został on przedstawiony w stylu antycznym, w postaci „wyidealizowanego i heroicznego aktu”. Nagość wywołała kontrowersje i po miesiącu posąg został ukryty za drewnianym płotem, a następnie trwale usunięty z rynku w 1814 r. Następnie z brązu przetopiono go, aby wykonać konny posąg Henryka IV znajdujący się na Pont Neuf .

Od Przywrócenia

Obecny pomnik został zainaugurowany w dniu 25 sierpnia 1822. Dzieło François Josepha Bosio , przedstawia Ludwika XIV na koniu. Na postawie jeźdźca i konia, rzeźbiarz był inspirowany przez słynnego brązu jeźdźca przez Falconeta reprezentującego cara Piotra Wielkiego w Sankt Petersburgu. Rzeźba została odrestaurowana w 2005 roku.

Prywatne rezydencje

Budynki na placu to dawne prywatne rezydencje lub zostały zbudowane jako takie:

Ochrona

Teren tego miejsca został sklasyfikowany jako zabytek w 1962 r. Pomnik Ludwika XIV to go w 1992 r. Pałace, które dają na to miejsce, są również sklasyfikowane lub zarejestrowane. Zabezpieczenia te dopiero się spóźniły, jednolitość całości nie jest już tak formalna, jak była pierwotnie; w szczególności, elewacje zostały wykonane w ciągu kilku budowli wykonanych po obu stronach rue Étienne-Marcel - Późniejsze do stworzenia witryny, ale przed jego ochrony - i mają épannelage większą wysokość.

Historię tego placu przywołuje panel History of Paris , znajdujący się na rogu placu i rue d'Aboukir .

Artystyczne ewokacje

Bibliografia

  • Arthur de Boislisle , Place des Victoires i Place de Vendôme. Notatka historyczna dotycząca pomników wzniesionych ku chwale Ludwika XIV , Société de l'histoire de Paris, 1889, czytana online w Gallica .
  • Alexandre Gady i Isabelle Dubois, Place des Victoires. Historia, architektura, społeczeństwo , Wydania Domu Nauk Humanistycznych, 2004 ( ISBN  9782735110032 ) .
  • Fernand de Saint-Simon, La Place des Victoires , Éditions Vendôme, 1984.

Uwagi i odniesienia

  1. Pierre Lavedan , Historia urbanistyki w Paryżu , Hachette, wyd. „New History of Paris”, wznowienie z 1993 r. ( ISBN  9782859620127 ) , str.  217-219 .
  2. Alexandre Gady (reż.) , Jules Hardouin-Mansart, 1646-1708 ,2010( ISBN  978-2-7351-1187-9 ) , str.  489-490.
  3. Félix Lazare , Historical Dictionary of the Streets and Monuments of Paris ,1855, 755  s. ( ISBN  978-2-86877-184-1 ).
  4. Michaël Darin, „Formacja, przemiany”, Places de Paris. XIX th - XX th stulecia , akcja artystyczna miasta Paryża, Geraldine Texier Rideau i Michael Darin, 2003, (red.), 296  str. ( ISBN  978-2913246454 ) , str.  243 .
  5. Pierre Lavedan , „Projekt renowacji Place des Victoires w Paryżu”, La Vie Urbaine , 1968, s.  139-142 .
  6. Urządzenia podrzędne są przechowywane pod numerami inwentarzowymi RF 4407, RF 4408, RF 4409 i RF 4410. Płaskorzeźby mają numery MR 3379, MR 3380, MR 3381, MR 3382, LP 571 i LP 572.
  7. Siedem medalionów wymienionych w bazie danych Joconde , www.culture.gouv.fr .
  8. Luwr, nowe nabytki z działu rzeźby 1980-1983. To okazałe oświetlenie dało początek epigramowi „Cap de Dios d'Aubusson, myślę, że oszukujesz mnie, bym umieścił to słońce między czterema latarniami”.
  9. Przewodnik Walkera po Paryżu , Parigramme ,2007, 288  str. ( ISBN  978-2-84096-472-8 ) , str.  11.
  10. Arthur de Boislisle , Place des Victoires i Place de Vendôme. Notatka historyczna dotycząca pomników ku chwale Ludwika XIV , Société de l'histoire de Paris, 1889, s.  91 i 92. Dostępne online .
  11. Irène Delage i Chantal Prévot, Atlas Paryża w czasach Napoleona , Parigramme, 2014, 223  s. ( ISBN  9782840967637 ) , str.  126 .
  12. "  Ancien Hotel Charlemagne  " , zawiadomienie n o  PA00085816, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  13. "  Stary hotel z Montplanque  " , zawiadomienie n o  PA00085831, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  14. „  dawnego hotelu z Soyécourt  ” , zawiadomienie n o  PA00085840, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  15. "  dawnego hotelu Bauyn de Péreuse  " , zawiadomienie n o  PA00085810, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  16. Jacques Hillairet, słownik historyczny ulic Paryża, tom 2 , Paryż, Les éditions de Minuit,1963, s.  630
  17. "  Old Hall Hospital lub hotelu Pomponio lub Massiac Hotel  " , instrukcja n o  PA00086028, podstawa Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  18. "  dawnego hotelu Bergeret de Grancourt  " , zawiadomienie n o  PA00085811, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  19. "  dawnego hotelu Bergeret de Talmont  " , zawiadomienie n o  PA00085812, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  20. "  Stary hotel Metz de Rosnay lub hotelu Forceville lub hotelu Vigier  " , instrukcja n o  PA00086029, podstawa Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  21. „  Dawne Prevencheres hotelu lub hotelu Lenoir  ” , zawiadomienie n o  PA00086034, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  22. "  Hotel Stary Pelle Montaleau lub hotelu Bosredon  " , instrukcja n o  PA00086033, podstawa Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  23. "  dawnego hotelu Gigault de La Salle, czy Hotel Andre-d'Arbelles lub hotelu Biliotti  " , zawiadomienie n o  PA00086027, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  24. "  Old Cornette lub byłego hotelu Le Duc-Desnoues  " , instrukcja n o  PA00086025, podstawa Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  25. "  Place des Victoires: le sol  " , zawiadomienie n o  PA00085997, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  26. „  Pomnik Ludwika XIV  ” , wypowiedzenia n °  PA00086002, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  27. Philippe Meyer , Paris la Grande , Gallimard ,1997( ISBN  978-2-07-040740-8 ) , str.  259-278.

Zobacz też

Powiązane artykuły

Link zewnętrzny