| Południowoafrykańska Partia Komunistyczna (w) Południowoafrykańska Partia Komunistyczna | |
|
Oficjalny logotyp. | |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Sekretarz generalny | Blade Nzimande |
| Fundacja | 30 lipca 1921 |
| Siedzenie | Trzecie piętro, Cosatu House 1 Leyds Street, cnr Biccard Braamfontein Johannesburg , 2000 |
| Zastępca Sekretarza Generalnego | Solly Afrika Mapaila (en) |
| Drugi zastępca sekretarza generalnego | Chris Matlhako |
| Gazeta | Umsebenzi |
| Organizacja młodzieżowa | Liga Młodych Komunistów Republiki Południowej Afryki |
| Pozycjonowanie | Lewo |
| Ideologia |
Komunizm Marksizm-leninizm |
| Przynależność narodowa | Trójstronny sojusz (en) |
| Przynależność międzynarodowa | Africa Left Networking Forum Międzynarodowe spotkanie partii komunistycznych i robotniczych |
| Członkowie | 220 000 (2015) |
| Zabarwienie | Czerwony , czarny , żółty |
| Stronie internetowej | www.sacp.org.za |
Południowoafrykańska Partia Komunistyczna ( Południowoafrykańska Partia Komunistyczna lub SACP ) jest Komunistyczna Partia z RPA została założona w 1921 roku . Sprzymierzony do Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) w walce przeciwko systemowi apartheidu w Południowej Afryce , jest on częścią Trójprzymierza (en) (SACP, ANC i unii z COSATU ), który rządził krajem od 1994 roku . Organizacja ta jest częścią sieci solidarności, która corocznie organizuje międzynarodowe spotkanie partii komunistycznych i robotniczych .
Komunistyczna Partia Republiki Południowej Afryki została założona 30 lipca 1921w Kapsztadzie . Jest wynikiem unii między Międzynarodową Ligą Socjalistyczną, Socjaldemokratyczną Federacją Kapsztadu, Komunistyczną Partią Kapsztadu, Żydowskim i Socjalistycznym Towarzystwem Kapsztadu, Żydowskim i Socjalistycznym Towarzystwem w Johannesburgu , Marksistowskim Klubem w Durbanie. i kilka innych lokalnych podmiotów w Republice Południowej Afryki.
Zgodnie z jego manifestem głosi on swoją wiarę w nadejście Afryki Południowej robotników, białych i czarnych, w kraju wolnym od systemu kapitalistycznego i różnic między klasami społecznymi. William H. Andrews, związkowiec i były poseł Partii Pracy, który sprzeciwiał się przystąpieniu Wielkiej Brytanii do wojny w 1914 r. , Został wówczas wybrany na pierwszego sekretarza generalnego partii.
Partia komunistyczna, choć grupowa, spotyka się z sympatią białych górników z Witwatersrand dzięki aktywnej bojowości jej członków.
Żądania górników z Witwatersrand , wrogie rasowej liberalizacji rynku pracy przez wielkie konglomeraty górnicze, zyskały poparcie bojowników partii komunistycznej, poczynając od Billa Andrewsa, sekretarza generalnego partii.
Chociaż w teorii przeciwstawiali się segregacji rasowej , komuniści z RPA byli przeważnie biali i walcząc o obalenie kapitalizmu , trzymali się żądającego hasła górników głoszących: „Robotnicy wszystkich krajów, zjednoczcie się dla Afryki Białego Południa” ( „ Robotnicy świata, zjednoczcie się i walczcie o białą RPA! ” ).
W Nowy Rok 1922 r. Górnicy rozpoczęli strajk w związku z obniżeniem stawek godzinowych i rekrutacją nowych czarnych górników. Dziesięć dni później ponad 20 000 białych górników i większość inżynierów górnictwa przerwało pracę, podczas gdy związkowcy odmówili jakiejkolwiek mediacji ze strony premiera RPA Jana Smutsa .
Chociaż Smuts ogłosił swoją bezstronność, stanął po stronie pracodawców górniczych, prosząc o wznowienie pracy w imię utrzymania porządku publicznego. Ostateczna rozgrywka przekształciła się w ten sposób w konfrontację między rządem a górnikami. Ten ostatni, który korzystał już ze strategicznych porad działaczy Partii Pracy i Komunistów, otrzymał dyskretne, ale nie bierne wsparcie ze strony afrykańskich nacjonalistów. Strajkujący, niektórzy z nich uzbrojeni, zaczęli demonstrować na ulicach górniczych miast Rand, blokując główne arterie. W Boksburgu mimo rozkazów policji tłum nie chciał się rozejść. W następnych dniach demonstranci maszerowali, śpiewając swój rewolucyjny hymn zatytułowany Czerwona flaga . Plik6 marca 1922strajk generalny został ogłoszony przez związek zawodowy, a nadużycia zaczęły krwawić Witwatersrand . Według Smutsa strajkujący, którzy stali się powstańcami, właśnie ujawnili swój prawdziwy zamiar szerzenia „czerwonego terroru” w Afryce Południowej, aby doprowadzić do komunistycznej rewolucji. On zarekwirowane armii w celu przywrócenia porządku, uzbrojona policja, któremu dał pozwolenie, aby strzelać i proklamowanej wojennego na 10 marca .
W tym czasie cała rafa (obszar wydobywczy Rand) jest pod kontrolą powstańców, dobrze uzbrojona i dobrze zorganizowana. Smuts zaatakował powstańczą kwaterę główną i nakazał siłom powietrznym zbombardowanie ośrodków oporu. Powstańcy odważnie stawiali opór w Benoni , Boksburgu, Brixton, Langlaagte i Fordsburgu, gdzie pod bombami pochowano ostatnich bojowników. Na wieczór 18 marca , rewolucja Rand była skończona. Powstanie upadło. Zginęło prawie 200 osób, głównie nieletnich i policja. Ponad tysiąc innych osób zostało rannych.
Z politycznego punktu widzenia Partia Komunistyczna była w szachu, ponieważ byli strajkujący woleli dołączyć do szeregów afrykańskich nacjonalistów i Partii Pracy Frederica Creswella, niż dołączyć do tych, którzy obiecali obalić system kapitalistyczny.
W 1923 roku Bill Andrews został wybrany do komitetu wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej i spędził większość roku w Rosji, pozostawiając stanowisko sekretarza generalnego Sidneyowi Percivalowi Buntingowi.
Na swoim dorocznym kongresie Komunistyczna Partia Republiki Południowej Afryki zdecydowała się przyłączyć do Partii Pracy RPA, ale ta odmówiła. W wyborach w 1924 roku, to jednak użyczył swojego poparcia dla koalicji politycznego między Partii Narodowej z James B. Hertzoga i Partii Pracy, będącej jego głównym problemem do pokonania Jan Smuts. Po porażce tego ostatniego Partia Komunistyczna potępiła wejście Partii Pracy do nowego rządu RPA.
Na swoim dorocznym kongresie w 1924 r. , Zgodnie z zaleceniami Kominternu , SACP zrezygnowała z promowania solidarności między białymi i czarnymi robotnikami i przyjęła zasadę afrykańizacji partii. Po odrzuceniu propozycji nowej prośby o przynależność do Partii Pracy, za namową młodych radykałów, takich jak Eddie Roux i Willie Kalk, przyjęto afrykanizację, którzy zachęcali swoich towarzyszy do walki z młodymi czarnymi z miasteczek . Jeśli ta afrykańizacja nastąpiła szybko, to dlatego, że wielu białych, odrzucających zarówno mieszanie rasowe, jak i zasadę Republiki Południowej Afryki rządzonej przez Czarnych, opuściło partię. Pod naciskiem Moskwy partia zorganizowała się w małe komórki rewolucyjne.
Już w 1925 r. Większość komunistycznych bojowników wywodziła się z czarnej społeczności.
W 1928 roku Partia Komunistyczna po raz pierwszy opowiedziała się za rdzenną republiką w Południowej Afryce. Podczas gdy 1600 z 1750 członków było czarnych, drużynie nadal przewodził biały Sidney Percival Bunting. Ten ostatni jednak udał się do Rosji, gdzie protestował przeciwko decyzji Kominternu o poparciu dla zasady republiki tubylczej .
W wyborach powszechnych w 1929 roku Sidney Percival Bunting był komunistycznym kandydatem do Transkei w okręgu, w którym połowa wyborców była czarnoskórymi. Jednak nie został wybrany.
W latach 1930 i 1950 , partia zaczęła utrzymywać stosunki z Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC), choć ten ostatni odrzucił żadnego powiązania z ideologią komunistyczną już w 1930 roku . W tym czasie partia padła ofiarą czystek. Bill Andrews został wydalony, zanim został przywrócony w 1937 roku i został przewodniczącym partii w 1940 . W 1931 roku Sidney Percival Bunting został z kolei wykluczony. Napisał broszurę, w której wzywał do ustanowienia socjalistycznego porządku na kontynencie afrykańskim, zanim umarł po strajku głodowym w 1936 roku .
W 1935 r. , Zredukowana do małej grupy, słabo zarządzana Partia Komunistyczna Republiki Południowej Afryki liczyła tylko 150 członków.
Od 1938 r. Siłaczem stał się Sam Kahn, wybrany do Rady Kapsztadu ( 1943 - 1952 ) i Parlamentu Republiki Południowej Afryki przez kolorowych wyborców z okręgu Western Cape ( 1949 - 1950 ). W tym samym czasie komunistyczni radni miejscy zostali wybrani także w Johannesburgu , Durbanie i wschodnim Londynie .
W 1948 r . Partia zmieniła swoją politykę wewnętrzną, aby objąć nią całą ludność Republiki Południowej Afryki.
W 1950 roku został zakazany na mocy ustawy o zwalczaniu komunizmu.
Od 1950 r. Partia Komunistyczna, obecnie podziemna, zaczęła ściśle współpracować z Afrykańskim Kongresem Narodowym i przyjęła nierasowy program proklamujący równe prawa dla wszystkich mieszkańców RPA, niezależnie od ich rasy. Zachęcał do podwójnego członkostwa czarnych członków SACP i AKN (wówczas nie otwartych dla białych), podczas gdy biali komuniści utworzyli Kongres Demokratów , który sam sprzymierzył się z AKN na zasadach uchwalonych w Karcie Wolności w 1955 roku . Głosiła nadejście nie rasowej i demokratycznej Republiki Południowej Afryki.
We wczesnych latach sześćdziesiątych , po masakrze w Sharpeville , nowe pokolenie przywódców AKN, takich jak Nelson Mandela i Walter Sisulu, postanowiło zaangażować się w walkę zbrojną przeciwko rządowi RPA. Sprzymierzyli się z przywódcami partii komunistycznej, aby założyć Umkhonto we Sizwe ( Włócznia Narodu ), które rozpoczęło kampanię sabotażu w celu destabilizacji gospodarki kraju.
Ale wkrótce przywódcy Umkhonto i główni przywódcy AKN zostali aresztowani i wysłani do więzienia na wyspie Robben, opuszczając Umkhoto pod kierownictwem Joe Slovo , szefa partii komunistycznej.
Na wygnaniu więzi między AKN a SACP zostały wzmocnione tym bardziej, że państwa bloku wschodniego były głównymi dostawcami broni dla AKN i finansowały szkolenie rekrutów partyzantów . Joe Slovo i jego żona Ruth First zajęli się w tym czasie propagandą, w szczególności skoncentrowaną na ideologii rewolucyjnej walki, w którą zaangażowany był AKN, chociaż ta nigdy nie zerwała z socjaldemokracją.
Na początku lat 90. , kiedy Chris Hani zastąpił Joego Slovo na stanowisku przywódcy Umkhoto, południowoafrykańska partia komunistyczna wyrzekła się rewolucyjnych zasad, aby uczestniczyć w negocjacjach konstytucyjnych z rządem RPA i różnymi parlamentarnymi partiami politycznymi i pozaparlamentarnymi.
Potrójny sojusz zawarty w walce z apartheidem między AKN, Partią Komunistyczną i centrum związkowym COSATU był kontynuowany w trakcie negocjacji i po zwycięstwie wyborczym AKN w wyborach 27 kwietnia 1994Joe Slovo wszedł do pierwszego rządu utworzonego przez Nelsona Mandelę, chociaż zerwanie z kapitalizmem i gospodarką rynkową , za którym opowiada się SACP, zostało porzucone przez ANC. Ideologia partii jest teraz częścią socjalizmu i jest przez niego inspirowana.