Obserwatorium La Silla

La Silla widziana z 3,6-metrowego teleskopu ESO . Charakterystyka

Kod MPC	809
Operator	Europejskie Obserwatorium Południowe
Rodzaj	Obserwatorium astronomiczne
Budowa	1964
Otwarcie	1964
Wysokość	2400 m
Adres	Coquimbo Chili
Informacje kontaktowe	29 ° 15 ′ S, 70 ° 44 ′ W.
Witryny internetowe	www.ls.eso.org/index.html www.eso.org/public/teles-instr/lasilla.html

La Silla Observatory jest obserwatorium astronomiczne znajduje się w La Silla w północnym Chile, w pobliżu miasta La Serena . Jest to pierwsze obserwatorium utworzone przez Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO), organizację badawczą skupiającą większość krajów Europy. Pierwsze instrumenty zostały tam rozmieszczone w 1969 roku. Najbardziej znane to 3,6-metrowy teleskop i 3,58-metrowy Teleskop Nowej Technologii (NTT), który umożliwia ogniskowanie optyki adaptacyjnej. Na stronie zainstalowano wiele innych instrumentów krajowych. W 2019 roku ESO nadal używa, ale większość z 19 krajowych teleskopów nie jest już w użyciu.

Teren

Obserwatorium La Silla znajduje się w północnym Chile na szczycie zaokrąglonej góry o wysokości około 2400 metrów. Miejsce to znajduje się na południowym krańcu pustyni Atakama , 160 km na północ od miasta La Serena i 600 km na północ od Santiago . Z La Silla widać amerykańskie obserwatorium Las Campanas . Obszar znajduje się na 29 ° 15 ′ szerokości geograficznej południowej i 70 ° 44 ′ długości geograficznej zachodniej. Będąc daleko od jakiegokolwiek źródła zanieczyszczenia światłem, obserwatorium cieszy się jednym z najciemniejszych nocnych niebios na planecie. Pierwotnie La Silla nosiła nazwę „Chinchado”, ale później została przemianowana po jej formie. Rzeczywiście, „La Silla” oznacza po hiszpańsku „krzesło” lub „siodło” . La Silla to idealne miejsce do obserwacji zielonego promienia (por. Galeria), a także ciekawe miejsce z petroglifami .

Historyczny

Idea europejskiego obserwatorium powstała z inicjatywy Jana Oorta i Waltera Baade'a , być może już w 1952 roku . Ale to naprawdę nabiera kształtu na konferencji "Koordynacja badań galaktycznych", która odbyła się w Groningen w Holandii wCzerwiec 1953, gdzie gromadzi się większość wielkich europejskich astronomów. 12 astronomów z sześciu krajów europejskich: Niemiec Zachodnich , Belgii , Francji , Holandii , Wielkiej Brytanii i Szwecji ) i piszą oświadczenie na temat26 stycznia 1954w którym proszą o utworzenie międzynarodowej organizacji odpowiedzialnej za budowę 3-metrowego teleskopu w RPA. Jednak dopiero 5 października 1962 r. Pięć krajów założycielskich (sześć krajów wymienionych wcześniej (Wielka Brytania nie wstąpiło do ESO do 2002 r.) Podpisało deklarację o utworzeniu instytucji europejskiej o nazwie European Southern Observatory (ESO). .

Po zbadaniu kilku miejsc, La Silla w północnym Chile została wybrana przez ESO 15 listopada 1963 r. Do instalacji pierwszego teleskopu. ESO kupiło od rządu chilijskiego w październiku 1964 r. Za umiarkowaną cenę działkę o powierzchni 627 km 2, w tym górę Silla. ESO instaluje.

Pierwsze biuro powstało w sąsiednim mieście La Serena pod koniec 1964 roku i rozpoczęto budowę drogi prowadzącej na szczyt La Silla. Miejsce w końcu stało się dostępne na początku 1966 roku. Pierwsze teleskopy średniej wielkości (50 cm do 1,5 m) zostały uruchomione w 1969 roku, a obserwatorium zostało zainaugurowane 25 marca tego samego roku. Teleskop 3,6-metrowy , początkowa Celem założycieli ESO, zobaczył swój pierwszy światło w listopadzie 1976. W 1984 zainaugurowała ESO 2,2-metrowym teleskopie. W 1989 roku do służby wszedł Teleskop Nowej Technologii (NTT) o długości 3,5 metra. Ta ostatnia umożliwia opracowanie kilku technologii, w szczególności optyki adaptacyjnej, które zostaną następnie wdrożone na Bardzo Dużym Teleskopie . Wreszcie w 1987 roku Szwecja i ESO zainaugurowały SEST , radioteleskop o średnicy 15 metrów, który był wówczas jedynym obserwatorium fal submilimetrowych na półkuli południowej. Od 1968 r. Na terenie Silla zainstalowano kilka obserwatoriów finansowanych wyłącznie przez krajowe organizacje badawcze. Organizacje te przeznaczają w ramach rekompensaty ułamek godzin obserwacji.

Obserwatorium obejmuje 19 teleskopów / kopuł w 2019 roku , ale większość z nich jest zamknięta lub nieczynna. Niemniej jednak La Silla pozostaje największym obserwatorium na półkuli południowej . ESO obsługuje tam kilka teleskopów, z których większość należy do najbardziej produktywnych na świecie. La Silla było pierwszym światowej klasy obserwatorium, które otrzymało certyfikat „ISO 9001”. ESO zainaugurowało w 1998 roku obserwatorium Cerro Paranal, które jest wyposażone w cztery VLT, każdy wyposażony w zwierciadło główne o długości 8,2 metra i zbudowane na miejscu niedaleko Paranal, czyli Europejskiego Gigantycznego Teleskopu (ELT) wyposażonego w '' 39-metrowe lustro który ma wejść do służby w 2019 roku.

Budynków

Teleskopy

Teleskopy obecne (lub dawne) w La Silla to:

Nazwisko	Detale
NTT	Teleskop nowej technologii . Lustro główne 3,58 m. Zbudowany i używany przez ESO. Jeden z pierwszych teleskopów z aktywną optyką i stanowiskiem testowym dla VLT .
3,6 m	Zbudowany i obsługiwany przez ESO
2,2 m	Zbudowany przez MPG ( Max-Planck Institute w Garching ), używany przez ESO
ESO 1,5 m	Zbudowany przez ESO, teraz nieczynny. Identyczny teleskop znajduje się w Obserwatorium Haute Provence (OHP).
ESO 1 m	Zbudowany przez ESO, teraz nieczynny. Jeden z nielicznych teleskopów w La Silla, na którym do dziś można obserwować wzrokiem.
ESO 0,5 m	Zbudowany przez ESO, teraz nieczynny.
DENIS 1 m
Le Marly 1 m	Marly pochodzi z „ Marsylii - Lyonu ”, dwóch miast, z których powstała. Teraz nie działa. (Zobacz projekt EROS ).
Szwajcarski teleskop Leonharda Eulera 1,2 m	Zbudowany przez obserwatorium w Genewie . Przeznaczony głównie do poszukiwań egzoplanet , oprócz nowego spektrografu HARPS , zainstalowanego na wysokości 3,6 m.
Duński 1,5 m	Zbudowany przez Danię , działał przez pewien czas w połowie Danii, w połowie w ESO. Dziś otwarte tylko przez połowę czasu, przez Duńczyków.
Duński 50 cm	Zbudowany przez Danię . Teraz nie działa.
Holenderski 90 cm	Nieczynny.
SEST 15 m	Submilimetrowy teleskop szwedzkiego ESO . Wycofany ze służby na potrzeby eksperymentu Atacama Pathfinder Experiment , a następnie ALMA .
Marsylia 40 cm	Nieczynny.
Bochum 61 cm	Nieczynny.
KAT 1,4 m	Coude Auxiliary Telescope , obecnie z eksploatacji, a ostatnio sprzedano Lund Observatory , Szwecja . Przymocowany do 3,6-metrowego teleskopu, reprezentował unikalny wizualny podpis La Silla.
IRYS	Nieczynny.
Schmidt 1 m	Nieczynny.
GPO	Nieczynny (zastąpiony przez Marly 1 m)
REM	Nowy włoski teleskop robotyczny przeznaczony do obserwacji błysków gamma .

Instrumenty

Spośród instrumentów zainstalowanych na teleskopach La Silla najbardziej znanym jest spektrograf HARPS . Ten łowca egzoplanet jest zainstalowany na 3,6 metrowym teleskopie, którego precyzja od dawna nie ma sobie równych. Ze swojej strony kamera WFI ( Wide Field Imager ) o rozdzielczości 67 milionów pikseli, w którą wyposażony jest 2,2-metrowy teleskop, wytworzyła zdjęcia, które stały się sławne.

Galeria zdjęć

Nocny widok na 3,6-metrowy teleskop. U dołu na środku obrazu „sarkofag”. Po prawej kopuła i sterownia teleskopu Eulera.
Dzienny widok witryny La Silla z typowym światłem dziennym w La Silla.
Ogólny widok La Silla z drogi prowadzącej do Obserwatorium Las Campanas .
Zachód słońca na La Silla.
Zielony promień zaobserwowany 14 listopada 2013 r. W Obserwatorium La Silla (ESO).
Petroglify widoczne w La Silla.

Uwagi i odniesienia

(fr) „ La Silla na stronie ESO ” (dostęp 9 lipca 2019 r. )
(w) OF Osterbrock , " Walter Baade and the Southern Hemisphere " (dostęp: 20 marca 2009 )
(w) J. Katgert-Merkelijn, " Jan Oort " , Astronomy ,1963(dostęp 20 marca 2009 )
Fehrenbach, C. and Duflot, M., „ Le ciel austral - l'Observatoire européenne austral ” (dostęp: 20 marca 2009 )
(w) " ESO Timeline " , European Southern Observatory (dostęp: 20 marca 2009 )
(w) „ La Silla ” , na portalu EO , European Space Agency (dostęp: 9 lipca 2019 )
[email protected] , „ The Swiss Leonhard Euler 1.2-metrowy teleskop w kopule w La Silla ” , www.eso.org